|
7 september 2018
Gisteravond namen we onze intrek in de kamer van het hotel, Geert en ik, denkend dat we van de mannen verlost waren (grapje). De manshoge vensters opengeslagen en wat zagen we : 2 lachende mannengezichten die over het tussenmuurtje naar ons stonden te wijzen en te grijnzen. Geen erg, de zon scheen (eventjes), we keuvelden wat over het muurtje met onze buren en onze bovenbuur, deden een klein tukje en gingen voor een avondvullende maaltijd in het hotel.
Omdat het avondmaal zo vullend was hebben we niet te best geslapen. Geen nood, een beetje gingko bilopa uit de groene sporttas van Michel en onze etalagebenen zijn alweer flink in orde. Die gingko biloba is zogezegd niet van hem, maar moeten we dat wel geloven? Het is in elk geval voor zowat alles goed, ik bespaar u een opsomming van de kwalen die je ermee kunt genezen en wat je er allemaal mee kunt opkrikken.
Michel gaat vandaag de bezemwagen bemannen, het wordt een korte rit van 54 km en hij spaart zich voor het hooggebergte. Hij struint wat op de plaatselijke markt, recupereert onze koelelementen die nog in de diepvriezer van het hotel liggen en maakt zich klaar voor de rit naar Hoquy voor de middagpauze.
Maar, wij drieën zijn nog geen 5 km weg of Geert valt plat. Geen nood, beide mannen hebben een reservebandje bij, nagelnieuw. Johan is een handige fietsenontmantelaar en in een mum van tijd ligt daar een mooi nieuw binnenbandje op dat voorwiel. Nu nog oppompen en klaar is kees. We glunderen als kleine kinderen terwijl Johan wild tekeer gaat met het minuscule pompje. Aflossing van de wacht, Geert pompt verder. Zulke kleine pompjes geven niet veel lucht, zo blijkt, de band blijft plat. Ja maar, hebben ze wel goed gevoeld aan de binnenkant van de buitenband of er geen doorn of nagel of scherp ding in zit ? How zeg, inderdaad, er zit een scherp ijzeren pinnetje dwars door de buitenband, wie heeft dat er in gestoken. Maar in de nieuwe binnenband zit ook een gat. Misschien, maar dat opper ik beter niet, was die binnenband toch zo nieuw niet ? Niet getreurd, we hebben nog een binnenband, zeker ook nagelnieuw en bovendien zeker nagelvrij. Handig dat binnenbandje er in en pompen maar. De band blijft armzalig plat. Misschien ligt het aan het rampzalig pompje, dus begint Johan die band met zijn mond op te blazen, wat natuurlijk niet lukt. Terug de binnenband eruit en zo proberen opblazen. Een kanjer van een gat in de band !! Een nieuwe band en een gat er in ? Die fietsenmakers, dieven en bedriegers zijn het!
Ondertussen probeer ik Michel te verwittigen dat we nog niet ver gevorderd zijn en niet verder gaan geraken. Hij komt er zo aan, meldt hij. We wachten, maar Michel komt niet. We wachten nog wat, Michel komt niet. We krijgen bericht van Michel, hij zat op een andere baan en heeft ons gemist, maar hij komt ons zeker tegemoet. We wachten. Michel komt niet. De twee mannen bedenken plots dat ze zelfredzaam moeten zijn en dat een band die kapot is misschien wel kan geplakt worden. Ha, ze schieten in actie, gat gezocht, band geplakt, wiel er in en ja hoor, het is gelukt ! De fiets is gerepareerd. Michel, die komt niet. We fietsen dan maar verder, we komen hem wellicht dadelijk tegen. Michel komt niet. Michel staat in een dorpje, waar wij passeren, te wachten met zijn fototoestel om actiefoto's te kunnen nemen. Prachtig is dat. Alleen is het spijtig dat hij op een verkeerde baan staat te wachten en dat wij wel door dat dorpje passeren, maar niet op die baan. Blind gekruist dus, wij en hij.
Gelukkig leven we in het tijdperk van smartphone en vinden we elkaar terug. De lunch is lekker, de markt van St Palais heeft een mooi suikerbrood/brioche opgeleverd én 4 jezuïeten, dat zijn bladerdeegkoeken met vulling, het smaakt ons want we hebben al wat klimwerk achter de rug. En ook nog voor de boeg, dat is voor de namiddag en in totaal verslaan we zo'n 500 klimmeters vandaag. Een mooie voorbereiding voor morgen, dan worden het er meer dan 1100 met de Aubisque en de Soulor. Dat klinkt in onze oren, de reuzen van de Tour. We hopen dat het lukt !
Toch nog even vermelden, we gingen op restaurant vanavond, een aanrader van de gastvrouw en kregen alweer een viergangenmenu voor 16 euro per persoon. Volks, vlugge bediening en goedkoop. En voor onze mannen een extra attractie : le maître had een enorme huidhonger naar mannelijke nek- en armspieren. En wie zat er in zijn tactiel vizier ? Jehanne en Michou ! Daar hebben ze deugd van gehad. En hij nog het meest van al. De Tom Lanoye van Oloron, een man om nooit te vergeten.
|
de hort op
