6 september

Wij vielen als een blok beton in slaap en hetzelfde gebeurde met de mannen in de kamer naast de onze, zij het dat Michel de nachtelijke gewoonte heeft om regelmatig in en rond de kamer te wandelen en Johan om vijf uur drie thuislozen bespeurde onder een afdak in het steegje naast het hotel.  Hij zwaaide er eens naar maar kreeg geen respons. Bedenkend dat het goed geregend heeft vannacht doet het ons besluiten dat we het nog zo slecht niet hebben. De stationsbuurt huisvest (nou ja) nogal wat sjofele types, we zien ze voorbij strompelen aan het hotel.

Het ontbijt is een aangename verrassing : er is veel en het is gevarieerd : verse fruitsla, lekkere koffie, brood, koeken, kaas, ham, salami, yoghurt, confituur, honing...  We nemen onze tijd om stevig te ontbijten.  Volgens Johan moesten we al weg zijn, vroeg vertrekken en vroeg aankomen, zo moet het volgens hem. Kadaverdiscipline van zijn Waai-jaren wellicht. Maar als we hem bezig zien tijdens dat eerste ontbijt slaat hij er toch ook met zijn klak naar : hij schept zichzelf fruitsla in, maar vergeet zijn potje en vindt het dan niet meer.  Overal gezocht, bij de buren geloerd, potje weg.  Hij bedient zich aan de koffieautomaat met een kopje dat na enkele seconden al overloopt, al die goeie koffie druipt langs alle kanten naar beneden. Het zal beteren als hij op zijn fiets kan springen.  Geert geeft zichzelf op als bezemwagenbestuurder, Michel vraagt hem om piment d' Espelette te kopen, een pepertje dat enkel in deze streek gekweekt wordt.  Michel is gek op kruiden.

We starten gezwind op een piste cyclable, enkel voor fietsers en voetgangers en dat gedurende de eerste tien kilometers.  Het gaat goed vooruit, de weg is vlak, we fietsen naast de Nive, een gezapige brede rivier en algauw zien we de pepertjes in levende lijve bengelen in rood en groen op de akkers. Een mooi glanzend dik peentje. Het moet op de foto en we nemen er een stuk of drie mee, als aandenken.

Van de piste cyclable moeten we de route vinden en de drukke wegen proberen vermijden, maar we raken wat verloren, slaan verkeerd af en hobbelen over keien en keitjes, putten en modder tot we ons klem rijden en geen kant meer op kunnen.  Terug dan maar, Michel stapt al te voet om zijn fiets niet te veel pijn te doen. Waarom heeft die route toch geen bordjes, verzucht hij.  Geen nood, we zoeken wat en ja hoor, wie zoekt die vindt. Geert heeft gezegd dat de bergen pas morgen beginnen.  Dat heeft hij verkeerd gezien : het is hier nergens plat en af en toe zit er een nijdige helling tussen. Maar de baan is goed en rustig.  Het is hier frans Baskenland, de Baskische namen zijn vreemd gespeld, ze zijn erg gul geweest met de laatste letters van het alfabet, de x en de y zijn wel in elke naam te vinden.

De kippen van het Baskenland hebben allen een kale nek.  Een dik pluimendek rond de romp, maar de nek heeft geen enkele veer. Ik heb er geen idee van hoe dat komt.  Volgens Johan zijn die kippen op pensioen, komen ze uit legbatterijen en mogen ze nu een verdiende oude dag doorbrengen in het Baskenland.  Vriendelijke mensen, die Basken. De koeien hebben dezelfde kleur als de gepensioneerde kippen, egaal lichtbruin.  Mooie koeien, ik denk niet dat zij ook al gepensioneerd zijn.

En plots is daar la maison du piment d'Espelette, daar moeten we zijn, visite et vente des piments.  Het kan Johan niet bekoren (' vandaag kopen en binnen drie jaar staat het nog in de kast', zegt hij), maar Michel is gecharmeerd en vraagt de peperdame de kleren van het lijf (in Johans jargon : 'hij vrijt de française op'). Vele uren later komt hij buiten met een tas vol pepers in alle varianten : koekjes met peper, olijfolie met peper, pâte van de peper, gesnipperde peper.  Een gepeperde rekening, denken we zo.  Maar iedereen tevreden, we moeten vaart maken nu, Geert wacht ons op in Louhossoa, aan de kerk.  We hebben afgesproken op de middag, maar ondertussen is het al half een en we moeten nog tien kilometer fietsen. Die tien vallen nogal mee, veel bergaf en herleid tot de helft, we arriveren op een schappelijk uur, Geert komt vanuit het kerkhof gekropen, hij heeft zich daar te zonnen en te lezen gelegd.

Er is nog 34 km te gaan, we hebben er een kleine 40 opzitten. Er zijn nogal wat kandidaten om nu met de auto verder te gaan en het fietsen aan de anderen over te laten.  Dat lijkt raar voor mannen die het fietsen als hun hobby zien, maar het zijn die dikke grijze wolken die alsmaar meer dreigen, én, het zijn hier geen bergen, dus is er geen plaats voor heroïek. Haha, niks van , Geert laat zich niet inpakken, hij rijdt verder met de auto en wij weer de fiets op.

Geen bergen, dat is juist, maar het klimt soms toch stevig.  Ik heb geen klagen over het ego van de mannen, als het al groot is dan kunnen ze het goed verstoppen, want met mijn elektrische fiets laten ze mij goedhartig (en omdat ze niet rapper kunnen) voorop rijden en klagen niet of worden niet ironisch over 'mijn brommerke'. Ik vind het zalig rijden, heuvelachtig, prachtige groene flanken, mooie dorpjes uniform in wit en bruin.

Hebben we de hele dag geluk gehad, dan worden we op het einde van onze rit toch nog verrast door een gulle regenbui. Regenvestjes aan ('ademend regenvestje', zegt Michel, 'hoe komt het dan dat ik ook nog moet ademen ?' en 'natter onder het vestje dan boven het vestje', zegt Johan, tja hij stampt ook zo geweldig hard op zijn trappers.)

Iets na drie uur komen we aan in Saint-Palais.  We logeren in Hotel de la Paix, krijgen een abri voor onze fietsen én Geert heeft net alle bagage naar boven gebracht.  Als dat geen meevaller is.