|
13 september 2018
Het motregent. De fietsen staan gelukkig onderdak (afdak). Die van Michel binnen naast de eettafel, want je weet maar nooit... We proberen hem wat te plagen door de fiets te verstoppen als hij al is gaan slapen, maar die ouwe rakker loopt daar niet in. Het ontbijt verzorgen we zelf, lekker uitgebreid, en dan trekken we onze regenjassen aan. Een beetje sneu, zo vertrekken, maar komaan, we zijn niet van suiker en wie weet klaart het nog op.
Michel is boodschappenman, Johan wil soep maken op de middag, dus er moet soep gekocht worden. Maar eerst gaan we fietsen en proberen we terug op het parcours te geraken. Dat is niet zo evident, we kennen de baanmarkering, maar zijn er niet op voorzien dat een D7 ook een D7a of een D7b kan zijn. Dat alfabet loopt zo op tot de letter f en welke D7 moet je dan nemen ? Geen nood, ik vraag het aan een oud vrouwtje, dat zichtbaar bereid is tot een uitleg van hier tot in Tokio. Ze vraagt zich af waarom we langs die weg willen rijden en niet langs een andere en of we wel weten dat Foix heel ver is en of we ook weten dat het zo mistig is vandaag en dat het misschien nog gaat uitklaren maar dat ze eens in de krant zal kijken wat ze daar zeggen van het weer. Ik moet ze van me afschudden, ze blijft hoofdschuddend achter.
We zitten ondertussen in de streek van de Ariège, veel minder hoog dan waar we vandaan komen, maar vele kleine neepjes kunnen ook pijn doen. Toch vordert het gezwind, de kille motregen zal er wel voor iets tussen zitten, we willen er van af en rijden vollenbak vooruit, hunkerend naar zonniger oorden. Michel wacht ons op in Taurignan le Castet en Johan stalt zijn potten en pannen uit. We eten kippensoep. Le kok maakt de pot de poule. Lekker, opkipperend.
Na de soep terug aan het werk. Een paar korte klimmetjes van 10%, ça use les genoux. We moeten zo zuinig mogelijk rijden, zowel op spierkracht als op de batterij-assistentie, want vandaag staan er meer dan 90 kilometers op het programma, een beter geschikte overnachting (in afstand dan) heb ik niet gevonden. Het is wel mooi fietsen hier, groene frisse weiden, roestbruine koeien, die er gezond en welgezind uitzien, al eens een reiger tussen de koeien, een kip en een koe, een rij vogels kwebbelend op een draad, twee prachtige zwarte ezels, en wij daartussen, op en neer dartelend. St. Girons wordt ingenomen, Le Mas d'Azil komt er aan. Daar wacht Michel alweer op ons, met een tas warme koffie en een pannenkoek (daarvoor verwijst hij door naar een tearoom even verderop), een appeltje en een koekje.
We hebben al 69 kilometers op de teller, nog zo'n 25 te gaan. Alweer moeten we klimmen en dan blijven we hoog boven de vallei, links de rotsen, rechts het dal met bos, wei en water. We vinden een notenboom langs de kant van de weg en houden even halt. De noten zijn nog niet te vreten. Ofwel zijn ze verdroogd en afgevallen, ofwel hangen ze onrijp te bengelen aan de boom. Johan zet zich wat te observeren en... vergeet zijn helm. Maar dat weten we hier nog niet, daarvoor moeten we nog 15 kilometers wachten. Het gaat vlug nu, we duiken alweer naar beneden en nemen dan een oude spoorwegbedding naar Foix, waar we mooi naar kunnen kijken maar geraken doen we er niet zo maar. De Ariège ligt er tussen en we moeten een brug vinden. Google maps stuurt ons de andere kant uit, de kilometers stapelen zich op. Het is ruim 18 u als we aan het hotel aankomen. En daar blijkt.... dat ik per abuis 6 kamers geboekt heb. We kunnen het heel ruim nemen vannacht, maar met 4 in 6 kamers slapen, dat zal niet lukken. Ik probeer uit te leggen aan de man van de balie hoe het verkeerd gelopen is, maar hij plooit niet. Ongeloof, kwaadheid, ergernis. Geert zijn spaanse colère speelt weer op, zegt dat hij de commissie aan booking wil betalen maar meer niet. Hotel plooit niet. Als dat zo zit, zegt Geert (assez agressif), dan kan het hotel de pot op (zo ongeveer toch) en zijn we ermee weg. Oké, zegt de man, de rekening zal toch betaald worden met onze creditkaart. Verslagenheid, ongeloof, berusting. Dan blijven we maar zeker? En blijven er drie kamers leeg staan.
Later op de avond zie ik de receptionist 2 jonge mensen (vrouw hoogzwanger) wegsturen wegens volzet. Dat is Kafka (zegt Michel). Neen, het is de bijbel (zeg ik), op zoek naar een slaapplaats, terwijl de engeltjes zingen, de herders hun schapen hoeden, de wierook wordt gebrand.... Het hotel is een 'ketenhotel' met verschillende vestigingen in Frankrijk. Ik had er nog nooit van gehoord, maar wil er ook niks meer over horen. Later op de avond kunnen we er al weer mee lachen als Michel zegt dat hij nooit bespaart op tandpasta. En Johan er aan toevoegt : op hotelkamers ook niet.
|
de hort op
