|
De dag voor Kerstmis. Wat doen wij vandaag ? Wandelen! :) En hopen dat we het tam varken tegenkomen om een fotootje te kunnen trekken.
We plannen een kriskrasse wandeling, laten we zien waar onze voeten ons brengen en laten we proberen een lus te maken en niet op onze stappen terug te moeten keren. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De mooie baantjes kunnen in een oogwenk veranderen in grind, plots tussen de olijfbomen doorlopen om dan te eindigen in iets onooglijks, dat de naam van weggetje niet meer waard is. Het enige dat we hier vinden zijn lege hulzen van jachtgeweren. Stukje terug dan maar en bij een bifurcation het andere baantje nemen. Ik zou graag bij de rivier geraken die diep in het dal, uitgedroogd ligt te wachten op regen, die voorlopig maar niet komt. Maar de hellingen zijn zo verraderlijk en ik heb een strenge metgezel. Die jaagt me terug omhoog er is geen soebatten aan. Haa, hier gebruik ik het woord soebatten, dat ik helemaal niet kende, Geert wel en het met glamour en een grijns op zijn gezicht een paar keer na mekaar uitspreekt. Als hij nu maar niet terug Engels begint te praten !
Afleiding van het Oxford Engels is nodig, ik klim op een rots, dan verandert zijn taal vanzelf in plat Westvlaams. Daar sta ik dan, te paraderen en te triomferen, op anderhalve meter van de grond. Zulke dingen gaat hij zeker niet doen, veel te gevaarlijk, maar als u goed naar de foto's kijkt dan zie je dat menneke twee keer zo hoog op dezelfde rots staan. De apentoeren kunnen beginnen. Wat doen apen ? Smoelen trekken, klauteren, pikkedieven.... Ik ben goed in twee van de drie, Geert kan overweg met alledrie. We komen een mooie boom tegen : hier moet in geklommen worden. 'Nee', zegt Geert, 'ik kan daar niet in, er is geen pak aan'. Met mijn lange armen en een flinke duw onder mijn derrière (wat hij gewillig wil doen) zit ik in een wip (nou ja) in de trotse boom. Er terug uit, dat is moeilijker, ik denk dat het een soort patattenzak is die lomp in zijn sterke armen zakt. Niet getreurd, dat staat niet op de foto.
En hij ? Hij wrikkelt tegen. Het gaat niet en hij is te oud en die boom is te dik en heeft geen takken om naar te grijpen. Allemaal larie en apekool. Aapjes moeten de boom in. Ik geef hem op mijn beurt een flinke duw omhoog en natuurlijk kan hij wel in die boom. Zelfs nog een statie hoger dan ik. Fotootje en dan wip, sprong en rol over de schouder uit de boom. Zo gaat het ongeveer. Het echte verhaal wil ik u besparen. Terwijl wij zo aan die boom zitten te knutselen komt een man voorbij, die ietwat vreemd naar onze turnoefeningen kijkt. Die gekke toeristen toch. Zet ze een week aan de olijvenpluk en ze kunnen geen voet meer voor de andere krijgen ! Gemakkelijk, hoor, ganse dagen in uw nest liggen en dan in boompje klimmen en er nog trots op zijn ook. Die gasten weten niet hoe een boer moet travakken.
Hij heeft gelijk, we kennen het harde buitenleven niet. De oude boer die met twee krukken langs zijn avocadoveld schuifelt om zijn land, zijn trots, te controleren, weekdag, zondag, kerstavond, allemaal eender, die boer moet dat doen of hij is niet gerust. We zien hem en steken hem eerbiedig voorbij. Dat we een paar avocado's opgeraapt hebben onder zijn bomen, vindt hij niet erg. Hij zegt het niet, maar we voelen het wel. En later vinden we een citroen die nogal ver overhangt en springt het oranje van overtollige appelsienen ons in het oog en ja, we zijn toch op apentocht, dus, meenemen die handel.
Het baantje dat we gekozen hebben toen het andere niet lukte, brengt ons deze keer naar gekend terrein, de asfaltbaan die Frigiliana met Torrox verbindt. Geert vraagt zich nog wel even af of we niet in de andere richting moeten, maar dat is een zéér domme vraag.
Tijd om te picknicken nu. Veel honger gaan we vanavond niet meer hebben, we hebben het middaguur verspeeld, het is drie uur in de namiddag. We zetten ons dicht bij villa Thomas, het geeft ons een thuisgevoel. Nog een uurtje stappen, dat weten we al, en we kunnen aan de drank. Het dorpje Acebuchal ligt te blinken in de namiddagzon, wat ligt dat daar toch vredig te rusten. Tijd om wat kerstliedjes te zingen op onze weg naar huis. Ik krijg warempel Geert aan het zingen, hij de hoge stem, ik de lage, van een liedje dat helemaal geen kerstlied is, maar eerder een oorlogslied, want het gaat over soldaten. Goed om te marcheren, verder niks waard.
De bar zit stilaan in opruimmodus, het is tenslotte kerstavond, de obers willen naar huis. We mogen toch nog bestellen en zien lekkere taartjes aan een andere tafel. Een gebakje dus voor Geert. Terwijl de kelner opnoemt welke gebakjes er zijn, weet ik al wat hij gaat kiezen. Niet omdat hij dat per sé lekkerst vindt, maar om de naam te kunnen uitspreken. Melocotón ! Hoe schoon is dat.
|
de hort op
