|
19 december, gisteren de inspanning, vandaag een luie dag. De batterijen zijn vannacht niet volledig opgeladen. Zegt Geert. Bij mij valt het nogal mee. We moeten naar de winkel vandaag en dat doet me denken aan de markt in Nerja. Die is op dinsdag. Waar die juist is, dat weten we niet, op Google vinden we langs de n340. Maar die loopt heel Nerja door, van links naar rechts en terug. :) Dan zoeken we even, nemen we ons voor. We vinden ze niet. Andere ingeving : kan het zijn dat we maar een klein stukje van Nerja zagen, namelijk de westkant ? Er staat toch een wegwijzer naar Balcon de Europa ? We zullen daar eens gaan kijken. Het geluk lacht ons toe, we parkeren netjes buiten een betalende parking en gaan op zoek. Inderdaad, er is een balkon van Europa, een mooie open plaats boven op de rotsen aan de zee met veel banken, restaurants, muzikanten en een prachtig zicht op de zee. Het is daar lekker vertoeven naast koning Fritzel van Ditzel die al eeuwen op dezelfde plaats staat.
En zelfs, naast het balkon loopt een promenade/straat met hier en daar kleine balkonnetjes met zicht op zee en winkeltjes in overvloed. Spanje heeft goedkoop leder en dat zien we hier. Er zijn prachtige leren tassen te koop. Ook in trek zijn de keramieken onderleggertjes, kommetjes, koppen.... En ook veel rommel. We staan plots voor een kapperszaak. Welcome, staat er, en cortado voor mannen en voor vrouwen. Er is geen volk, de kapster rommelt wat in haar zaak, verdwijnt plots achter een deur en loert nog eens achterom. Geen kapster beschikbaar voor verwilderde senioren roept ze rugwaarts en geluidloos.
Een hapje eten dan maar. Het hotel van het balkon ligt pal in de zon. We zoeken een plekje, bestellen een fles water (jaja!) en een lasagne voor Geert, een slaatje voor mij. En frietjes !!!!De hele tijd dat we hier zijn hebben we nog geen enkel frietje gegeten. De bloemkool in onze koelkast moet maar wachten tot morgen. De tomaten en de avocado ook. Rondom ons lijkt het hotel Romantiek, allemaal oudere koppels in hun sjiekste outfit, rokend, hoestend, de krant lezend... Wat weerom niet ontbreekt zijn de zwarte verkopers met 'beautifull elephants' en armbandjes voor 1 euro. We happen niet toe. Een dove man komt bedelen. Hij stoot klanken uit die we niet verstaan. De kelner probeert hem weg te jagen, maar de man laat zich niet doen en brabbelt in zijn doventaaltje dreigende boodschappen. Wij doen niks, niet omdat we niet willen, maar omdat we geen kleingeld bij hebben. En eigenlijk kan je je hele fortuin hier weggeven aan de bedelaars, ze zitten overal en ze lijden. Maar wie, o wie, lijdt het meest en waar is de sociale bescherming ? We sluiten de ogen en stappen verder.
Nu hebben we natuurlijk nog altijd niet gewinkeld. 'We zullen in Frigiliana even langs de Turk gaan', zegt Geert, hoewel hij de Chinees bedoelt. Dan kunnen we hout kopen voor onze kachel en de andere boodschappen ook meteen doen. Een zak vol hout kan je geen vijftig meter voortslepen, dat ondervonden we vorige keer. Maar parkeren vlak voor de deur van de Chinees zit er ook niet in. De miljaardemodus komt boven, we rijden dan maar naar huis met gesakker en gezeur. Ik weet wat er scheelt. Hij is moe, vooral van het rijden met de auto. Hij is de enige chauffeur volgens het contract met de verhuurmaatschappij en de wegen kronkelen en hobbelen en het laatste stuk weg is helemaal een nagelbijter, vooral bij tegenliggers. Hij behoeft een middagdutje. Ook goed, het bedje is altijd paraat.
Ik waag mij nog aan een wandeling langs de brede grindweg vanuit Acebuchal, op zoek naar grote (zo groot mogelijk) dennenappels, als aanmaakhout voor de stoof. Er staan veel naaldbomen langs die kant en waar naaldbomen zijn vallen er appels. Speurend ga ik op weg. Van ver zie ik veel dennenappels, zowel links als rechts, maar als ik dichter kom blijken het hondendrollen te zijn. Heel Acebuchal laat hier zijn hond los, vermoed ik. Donkerbruine hoopjes, maar geen dennenappels. Of toch, een kleintje, en nog een kleintje en dan nog eentje dat ik uit een boom kan trekken, maar wat een povere sprokkeling. Ik kom Kai, onze buur, tegen, hij is druk aan het bellen en wuift naar mij. Zijn zwarte cocker spaniël springt enthousiast tegen me op. Dag buurvrouw, een aaike asjeblief. Buurvrouw keert terug naar haar kot en, het is valavond, wat loopt daar plots op de helling van het bos ? Een reetje ! En even verder nog eentje. Ze staan stokstijf en staren me aan. Ik staar terug en vraag wat ze daar doen. Ze zeggen niks. Voor hen is deze mens een spel van leven en dood. Als ik plots mijn buks op hen richt en pang pang hen in de borst schiet is het gedaan met op hellingen te lopen. Zo leert moeder ree aan haar kindjes. Mensen zijn gevaarlijk. Achter elke boom, achter elke bocht, kan een gevaarlijke mens zitten. Probeer daar maar mee te leven, als ree. Moeilijk vind ik dat, als ik me in hun reeënhoofdjes verplaats.
De kachel brandt met het laatste hout, Geert trekt een fles wijn open. Hij is weer fit en verslindt Tineke Beekman. Ik typ een blog. En lees seffens een boek in mijn e-reader over de jaren 1800 in tijden van tyfus en mirakels en doden die hun ogen niet willen sluiten. Intrigerend. En ook wat bangelijk.
|
de hort op
