|
We besluiten om, anders dan gepland, niet met de trein vanuit Perpignan te vertrekken, maar met de fiets al een stuk op weg naar Spanje te trekken. Tot Argelès sur Mer, waar we in extremis nog een logement gevonden hebben. Bij Nederlanders, we moesten zelfs niet in het Frans beginnen communiceren met elkaar, als je naam Jaak is dan ben je toch een onvervalste Nederlander ?
Rond 10u45 is mijn fiets gepakt en gezakt, zijn achterstel weegt als lood. En wat prijkt er bovenop de bagage, vastgehouden met een goede lap plakband ? De rode fietspomp ! Alles wil Geert achterlaten, doch niet die fietspomp. Al goed, dat ding zal de zaak niet maken. Ik moet zeggen dat ik met de nodige pudeur op mijn fiets ga zitten. Kan ik daar wel zonder ongelukken mee rijden ? Gaat die fiets niet beginnen schudden en beven bij het minste manoeuver dat ik ga doen? Als het niet lukt, dan rijd ik wel met die fiets en pak jij mijn koersfiets, heeft Geert gezegd. Daar komt niets van in huis, heb ik luid geroepen, ik ga niet mijn nek de hele dag in een verkeerde wrong houden op die koersfiets van jou. Dan nog liever te voet.
Maar goed, we moeten toch vertrekken. Dat gaat al onmiddellijk goed steil naar beneden, de vuurproef is er stante pede. Ik doorsta ze, zij het beverig en krampachtig. De eerste kilometers zal niemand me betrappen op een hogere snelheid dan 30km per uur (bergaf hoor!), in tegenstelling tot Geert die zich soepel laat gaan en zich vlak voor mijn wielen smijt als was het om mijn reactiesnelheid te meten.
Het eerste stuk van 20 kilometer kennen we als onze broekzak. Hoe vaak hebben we hier al op en af gereden, door de mooie Fenouillèdes, met zijn wilde venkel en zijn geurige thijm. Het meer van Caramany heeft nog niet veel water kunnen verzamelen, het peil is erg laag. Heeft het hier dan niet veel geregend ? Of was de droogte zo extreem dat er heel wat tijd over gaat tot er terug voldoende water is ? De wijngaarden beginnen stilaan te verkleuren, maar ze staan nog niet in hun mooiste herfstblad. Er bloeien nog bloemen in de bermen en ik zie zelfs een kleine okergele vlinder, die zich lijkt te wapenen tegen de komende koude door nu nog doldwaas rond te fladderen.
Geert komt met de tong uit de mond boven op de lange beklimming, het zal de zwaarste van de dag zijn. Onvoldoende getraind, beweert hij. Een elektrische fiets zou de hemel voor jou zijn, replikeer ik. En voor mij ook, want dan kunnen er op de tweede fiets ook zware fietszakken en wordt het gewicht toch gedeeld. Hij antwoordt niet. Te vroeg, mijmer ik, nog te eerzuchtig. Hij wil nog geen oude man zijn, al zegt hij zelf te pas en te onpas dat hij er een is. De bewering die om ontkenning smeekt.
We komen rond de middag aan in Thuir en zetten ons in exact dezelfde brasserie als 4 jaar geleden toen we het noorden van Spanje verkenden. Als dessert vraag ik naar een sorbet (we zitten op het terras en het is aangenaam warm, met een schichtig zonnetje) en ik krijg een huisgemaakt ijsje van citroen, gember en curcuma. Ik vind het heerlijk. Geert is aan de café Gourmand en schept lepels slagroom in zijn koffie. Niet meer voor mij weggelegd vanwege allergieën voor gluten en zuivel. Spijtig, maar het ijsje had ik voor geen geld ter wereld willen missen.
We rijden langs het imposante kasteel van de BYRR-familie. Rijk geworden door het mengen van wijn met kruiden en wieweetwatnogallemaal, die slimme alchemisten. Ze hebben een heel imperium uitgebouwd en ze lijken nog niet van plan om vlug te stoppen, de familie Violet.
Ik vermoed dat we na Thuir voornamelijk zullen moeten dalen naar de Middellandse Zee en dat we al behoorlijk over de helft zijn. Maar dat is natuurlijk weer niet waar. De 60 kilometers volgens Google Maps worden er meer dan 70, voornamelijk te wijten aan onze drang om langs kleine baantjes te rijden. En het gaat nog steeds op en af. Toch levert het ons ook een piste à vélo op, waar het nóg rustiger rijden is en die ons tot Argelés brengt. Het huisnummer waar we moeten zijn is 2666. Wie begrijpt dat ? Allemaal in één straat ! Arme postbode die net zulke straat moet doen (Eén straat voor jou vandaag, je kunt niet klagen!)
We snuisteren eerst nog eens rond in het stadje dat ons wel bevalt. We drinken een koffie, beiden een grote, maar die van Geert is merkelijk groter dan de mijne. Ofwel ziet de baas niet goed, ofwel heeft hij een (koffie)boon voor Geert. Een oude man tokkelt op zijn gitaar en zingt een melancholisch lied, over de zee en de leeftijd en het glas bier dat hij gratis wil... denk ik. Hij krijgt een applaus en begint nog indringender te zingen over wat een mens allemaal kan meemaken.
Bij Jaap en Corine worden we hartelijk verwelkomd, we mogen onze picknick opeten onder een boom vol lampjes. De oude loofboom omarmt ons in het opkomend duister. Het is windstil. Wat spijtig dat we de auto's in de verte horen, maar klagen doen we niet. Hond Tess ruikt iets wat hem verrukkelijk lijkt en komt onbeweeglijk bij ons staan kwijlen. Hij krijgt het klokhuis van onze appels en smakt die volledig naar binnen. Groot geluk voor een dankbare hond. Al was die appel waarschijnlijk niet zijn eerste keuze.
|
de hort op
