|
We komen 's morgens terecht in een lawaai, waar we niet goed tegen kunnen, maar die mensen hier heel normaal lijken te vinden. Druk pratende Spanjaarden, de ene die de andere overstemt, door elkaar pratend, bulderende lach die tot diep in mijn oren dringt. Het is zondagmorgen en de harde Spaanse klanken klinken door de ontbijtruimte. Daar zitten al jagers te popelen om wild te gaan schieten op hun vrije dag, de honden zitten in kooien en zullen straks gelost worden. We staan wat onwennig aan de bar, waar de juffrouw roetsjt van de ene kant naar de andere en ons gebaart om even te wachten. We leggen uit dat we willen ontbijten, koffie, brood con tomate ? si, con tomate), wat ham. Het brood wordt getoast, de tomatenpulp wordt er bij geserveerd. We kennen dit al van de vorige fietsreis door Spanje.
De ontbijtruimte, en ook alle andere ruimtes die we kunnen bekijken, hangt vol messen. Allemaal te koop. Mijn kop af als het er geen duizend zijn. Aan het plafond hangen hespen, ook te koop. Ze ruiken niet goed, een wat weeë geur, ik maak me snel uit de voeten en kom de onvermijdelijke stierenvechters aan de muren tegen. Het machismo komt hier uit alle muren en hoeken en spleten.
Over mannen gesproken, ik heb me de laatste dagen, in Barcelona, in Tarragona en in Valencia de bedenking gemaakt dat die steden oneindig meer proper zouden zijn, als mannen eens niet in steegjes en hoekjes zouden gaan plassen, maar netjes hun boodschapje zouden bij houden en het thuis in de pot zouden doen. In elke stad kom je die urinegeur tegen. Van de vrouwen kan het niet zijn, het moet dus wel van hoogwaterige mannen komen. Het is geen rozengeur en het kruipt in je neus en liever dan dat ruik ik de indringende geur van bleekwater dat kwistig in de ochtenduren wordt rondgestrooid. Ook niet heerlijk, maar toch.
We vertrekken voor 37 kilometers door de hoogvlakte van Don Quichotte. Don Quijote schrijft men hier en de Spanjaarden lijken er fier op te zijn, op de legendarische man uit de 17de eeuw. Nochtans bakte hij er niet veel van, hij was wel van adel, maar ook een echte kluns, die dacht dat hij ridder was en dan nog een heldhaftige. Het grappigste detail is zijn gevecht met een reus, die eigenlijk een windmolen was. De Don probeerde hem te doorboren met een lans, maar stak die per abuis in de wieken en draaide met de wieken mee in het rond. En Cervantes had dat natuurlijk gezien.
Wij beleven zo veel avonturen niet, want er is voorlopig geen windmolen te zien. Er is niets te zien eigenlijk, kilometers in het rond. Voelen daarentegen, dat wel. Tegenwind !!! We komen maar moeizaam vooruit en moeten geregeld stoppen. In Menura, na de eerste 37 kilometers wil ik mijn batterij terug wat kracht geven, ze is al voor meer dan de helft leeg. De cafébaas is niet toeschietelijk, hij gaat algauw sluiten, verzint hij ter plekke, maar hij plooit toch en de batterij kan in het stopcontact. Gelukkig maar, want we moeten nog 28 km verder door berg en dal. De wind is niet verminderd, integendeel, maar het landschap wordt wel heel wat mooier. We eten een boterhammetje onder een oude steeneik, het is ondertussen al 15 uur.
6 kilometer voor onze bestemming (Ossa de Montiel) valt de batterij plat. Het was te verwachten, ik had al gestapt om ze te sparen, maar helaas, mijn oude maat kon niet meer. Wat te doen ? Geert stelt voor om te wisselen van fiets. Ik dus de koersfiets op en hij puffend achter mij aan. Een tafereel dat nogal wat beziens opleverde bij de mensen van het stadje. Maar we geraken er en logeren in een hostal, die La Paz heet, maar verder niets met Bolivië heeft. 50 kamers heeft het hotelletje, wij zijn de enige gasten. Het kan maar rustig zijn, we malen er niet om. We kunnen nog gaan avondmalen in een plaatselijk restaurant en zijn weeral tevreden, lekker eten, goedkoop, vriendelijke jongen die ons bedient. En morgen mogen we hier komen ontbijten. Joehoe!
|
de hort op
