Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
20-06-2017
ile de re
Gisteravond hadden we plots grote zorgen over de batterij die niet meer wilde opladen. Zonder batterij ben ik verloren, die zware fiets plus de kar vooruit krijgen, ik zie dat niet zitten. Onze hulplijn, Jan, gaf ons de goede raad ze koel weg te leggen, misschien zou ze nog bekomen. En inderdaad, het arm ding begon terug tekenen van leven te geven, ze liet zich volledig opladen. Wat geruster, legden we ons te zweten, van slapen was nog geen sprake, veel te warm.
We ontbijten samen met twee Canadeze mannen, ze zitten te blinken in hun koerspakje. Ze hebben er zin in, gaan Larochelle bezoeken. Het ontbijt is lekker onfrans, kaas, charcuterie, fruitmoes, eigen bereide yoghurt, goed stevig dus. We wanen ons in de jungle, de grijze papegaai des huizes houdt niet op met kwebbelen, hij converseert met zichzelf. We verstaan vooral a velo, a velo. Dat beest wil waarschijnlijk dat we zo vlug mogelijk terug op onze fiets springen en hij gerust is. Hij is negentien jaar oud, kan in leeftijd concurreren met Geerts vader, de oude caesar. De tuin van de b&b is heel mooi, veel bloemen, ik kan ze niet allemaal thuisbrengen, er is alleszins een weelderige blauwe regen in zijn tweede bloei, rozen, lelies, stokrozen. een druivelaar, een klimplant met mij onbekende lekker zoet ruikende bloemetjes. En bomen die beschutting geven.
Na de middag wordt onze rit een echte helletocht. We rijden door landbouwgebied en er is geen plekje schaduw. Sommige stukken zijn onverhard , la strada bianchi, wit dus en de warmte komt niet enkel van boven, maar lijkt ook uit de grond te komen. De kar hobbelt achter me aan, sterke goede kar. Â Ook de banden van de koersfiets houden wonderwel stand, we hebben al zo veel kiezels en putten en scherpe stenen overreden, we zenden een dankalleluiah naar Guido, de broer van Geert voor de Durano plusbanden die we van hem kregen. We puffen, we zweten, we overgieten onszelf met water uit de drinkbussen, het lijkt warm douchewater, maar al rijdend geeft het toch verkoeling. Onderweg, koeien, in dezelfde hitte als de onze zonder abri of lommer. Hebben die beesten wel te drinken? Hun heupen steken als kapstokken uit hun lenden. Ik hoop dat er een boer is die voor hen zorgt. Onderweg, schapen, nog in de wol, dicht tegen elkaar aan, hun tong ver uit de bek. Zij onderhouden het gras van de grinddijk waar wij op rijden, maar hebben ze ook wat te drinken ?
Het is het eerste wat we doen in het dorpje van bestemming, een cafeetje zoeken en drinken. Beiden een frisse Leffe en Geert nog een tweede. Het maakt hem lacherig, het is in zijn hoofd geschoten. We vinden vlug onze b&b en mogen al binnen. Geert sluit vriendschap met de grote loebas van een hond, ze zitten gezamenlijk te hijgen in de tuin onder een boom. Ze vinden elkaar in leeftijd en loebassigheid. Niks hoeft meer vandaag, de frisse kamer wenkt.
We ontdekken even later, na een frisse duik in het zwembad, dat de batterij van mijn fiets niet meer oplaadt. Ook gaar gekookt. Hulplijnen Jan en Lieve, Margo ingeroepen, morgen zien we verder.
We zijn geinstalleerd, het bed is smal. 1m20 zegt Geert. Dat overdrijven toch. Bij de Eddy Wally meneer was het bed immens breed, ik heb nog nooit zo'n breed bed gezien. Vol lof zei ik hem dat, de volgende ochtend, in mijn gebrekkig engels. 'In that large bed I didn't find my husband anymore.' Rapper dan ik kan denken kwam het antwoord : 'and, is that a good or a bad thing?' Ik moest het antwoord schuldig blijven, overdonderd.
We liggen in bed, ik val in slaap.
Ik word wakker door iets heftigs naast mij.
???
Droomt hij dat hij een beverrat is en er aan gaat voor 1 euro? Zou hij zachter wroeten moest het 100 euro zijn? Leeft hij nog?
Ik voel voorzichtig aan zijn neus, is die nog warm? Het is zijn onderlip die wat buiten boord hangt, ze is nog warm, het is goed.
Ik denk aan niets.
Ik probeer met mijn rechter gloeiarm een vuurwerksliert te maken in de donkere nacht. Niets te zien.
Geert gaat naar toilet.
Als hij er maar niet naast plast, het laatste drupje is het gevaarlijkst. Er is een dweil in huis.
Ik denk aan koffie die er niet is. Morgen op zoek naar een epicerie.
Ik val in slaap.
Geert bromt en zoemt in zijn slaap. Zoete dromen.
Straks zing ik op het strandfeest een duet met mijn Eric Van Neygen. Moehaaaa.
Het is 10 uur als we opstaan.
Gisteravond deden we nog een wandelingetje onder het luid gekwetter van al die watervogels. Vreemd hoe ze zich bewegen en wat het nut daarvan kan zijn. Door de stormachtige wind laten ze zich meevoeren, een eind ver, om dan tegen de wind in moeizaam terug te vliegen tot ze weer op dezelfde plaats zitten. Zouden ze zich oefenen, zoals wij joggen ? Om zich te sterken voor verdere vluchten? Er zitten nogal wat trekvogels tussen, dus misschien is dat wel een goede reden om zich te oefenen. Onze blik omhoog, al dat gevlieg en gepiep en geschreeuw, je zou van minder onnozel worden. Maar waar we niet direct erg in hadden, zat stevig op en onder de grond : dikke harige beesten die als de bliksem verdwenen in zwarte gaten tussen land en water. En hoe beter we opletten hoe meer we er zagen. Wat was dat? Het antwoord kregen we vandaag : het zouden beverratten zijn (ragondins), geimporteerd uit Z Amerika, ontsnapt en nu niet meer te stoppen omdat ze geen natuurlijke vijanden hebben. Ze ondergraven de hele boel. De boeren krijgen 1 euro per gevangen rat, maar het is vechten tegen de bierkaai, of eerder tegen de rattenhormonen, want ze planten zich voort zoals ze een boterham eten. Tja, wij gaan er ook niet op jagen, ik zou niet weten hoe ik zoiets zou moeten aanpakken.
De oesters daarentegen, die mogen blijven. Overal zie je hier oesterbedrijfjes en aanmoedigingen om er te proeven of te kopen. We wagen het er op. Ik beken eerlijk aan de jonge kelner dat ik niet weet hoe er aan te beginnen. Hij lacht minzaam en zegt dat het niets in houdt, gewoon opsloeberen. Wat citroen er op, vinaigre met echalotjes ook, en naar binnen werken. Een glaasje wijn er bij, ja, het is wel lekker. Natuurlijk zit er iemand mee aan tafel die een Perrier drinkt en zeker geen oesters gaat eten, maar aan het eind van het verhaal heeft hij er toch ook twee opgeslurpt. Zo kennen we hem.
We rijden alweer verloren. We hebben geen detailkaart, enkel ons routeboekje en dat is heel beperkt in kaartweergave. We rijde meer op ons gevoel, hopen dat we in de goede richting zitten, Geert wordt weer grumpy, we beginnen steeds harder te rijden (alsof de duivel ons op de hielen zit, wat in mijn geval wel wat klopte, een zwart nors duiveltje achter mij). Als bij wonder komen we toch uit waar we wezen moeten, maar we gaan er nu echt werk van maken, morgen kopen we een gedetailleerde kaart van de streek.
We komen (voor ons doen) laat aan op ons logeeradres. We hebben er 75 km opzitten, in de warmte, de wind leuk duwend in de rug, het is wel genoeg. De kamer is krakend nieuw, heel modern, plaats genoeg en er is een grote keuken mét wasmachine. Wat een luxe. Ik heb begrepen dat we alles mogen opeten wat er in de frigo zit. Geert wil er net aan beginnen , schenkt zich royaal een glas appelsap uit als de gastvrouw binnenkomt. Non non, zo was het niet bedoeld, we krijgen een etage in de frigo voor onze eigen spullen, verder kan het niet gaan. Ook goed, we eten heerlijk rustig op het terras, onder de lindenboom. Alleen de poes komt ons gezelschap houden.
En, we hebben nu een fietsroutekaart van de omgeving, kunnen morgen langs fietsroutes terug aansluiten op onze Velodyssee, een verademing, want de Departementals zijn soms goed gevuld met hardrijdende Vendeeers. Die fransen toch.
Het is een eigenaardig vrouwtje, onze gastvrouw. Geert vindt haar 'truttig'. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Ze praat niet, ze proeft haar woorden en ze zijn zoet en zacht, haar getuit mondje vertelt ons dat. Ze heeft een lelijke oude man, hij steelt direct mijn hart. Hij zegt bijna niets, kijkt alleen maar met grote kijkers zoals alleen kinderen kunnen kijken. Hij lijkt niet veel in de pap te brokken hebben, zij negeert hem en domineert de ontvangst. Benieuwd wat die twee 's avonds in bed tegen elkaar vertellen. Toch is ze gul en hartelijk, ze tipt ons een restaurant en, eerlijk is eerlijk , het is met voorsprong het beste. Ik kies de vissoep, met korstjes en kaas en rouille en ik krijg er warempel de tranen van in mijn ogen. Soep eten, wat een feest. De tranen kunnen ook van de rouille zijn want die is nogal gepeperd. Vanmorgen krijgen we nog 2 dikke sneden brioche mee en 2 bananen, want we moeten er kloek opstaan. Ja, ze zorgt goed voor haar klanten. De man is ondertussen verdwenen, ik gok op een zorginstelling in het dorp.
We raken onze weg kwijt, Geert wordt zenuwachtig en wat grumpy. Ik weet niet welke doemscenario's zich in zijn hoofd afspelen, maar ik kan mij niet indenken hoe je hier onherroepelijk kunt verdwalen, want steeds is er de zee als referentiepunt. En eigenlijk is het simpel, we vragen de weg en komen waar we moeten zijn. En dat is in St Michel Chef Chef. Het is daar dat de oorsprong ligt van de koekjes, petitbeurregewijs, van St. Michel. Wat die cheffen er bij komen doen, dat weet ik niet.
De wind, die vanuit de zee waait, is koel en scherp en meedogenloos. Hij waait het haar van onder onze helmen. Naar het einde van de dag wakkert hij nog aan en voelt als stormachtig. Goed als hij ons wil duwen, maar de baan verandert nogal van richting. We komen in de marais terecht, een heel vlak landschap met poeltjes zout water, meer water dan land. Het is land dat teruggewonnen is op de zee en Bouin, waar wij logeren ligt er middenin. De gastvrouw noemt dit het derde eiland van de omgeving. Het eerste is Noirmoutier, het tweede ben ik vergeten en Bouin is het derde. Ile sur terre. Een paradijs voor watervogels, we zien er tientallen, ik kan ze niet thuisbrengen. Steltlopers zegt Geert. Ook op op stelten, maar geen vogels zijn de vele vissershutjes op het strand. Vissers wachten de vloed af en gooien dan hun netten uit vanop de hutjes.
Oesterbanken in overvloed, het is hier de streek bij uitstek. Ik moet bekennen, ik heb nog nooit oesters gegeten en misdchien moet ik het hier maar eens doen. Geert zegt a priori neen tegen oesters. Ik kom er niet achter waarom niet. Het snottert te veel. Rauw is niet goed. Vieze dingen. Zijn gedacht.
Zelf zijn we ook vieze dingen aan het worden. Shampo vergeten op vorig adres. Zeep onderweg kwijtgespeeld. Kam onvindbaar. We worden nu pas echt 'des hippies decoiffes'.
Overzetten met de boot is hier gratis en het gaat heel vlot. Zo zitten we binnen de vijf minuten aan de zuidkant van de Loire, die hier heel wat dieper is dan hogerop. De fietsroute lijkt aan zichzelf te twijfelen. Zou ze echt vertrekken of blijft ze nog even : de ene u-bocht na de andere, naar links, naar rechts, naar achter ook denk ik soms, en we lijken geen kilometer vooruit te raken. Maar dan schiet ze toch en avant, met een steil klimmetje en ik moet zowaar afstappen. Dat weten we nu ook. Het is hier niet tout plat. De zon weifelt of ze mee doet vandaag, het begint zelfs te regenen, een miezerig buitje, pesterig kort. Regenjassen aan en uit.
De Loire meandert hier, er zijn geultjes en kanalen langs alle kanten, het lijkt Nederland wel. Er wordt veel gevist en niet enkel door de mensen. Deze keer geen winterkoninkje (dat pakt waarschijnlijk geen vis), maar wel veel andere exemplaren in de vogelwoordenschat van Geert : hij ziet een reiger, een ooievaar met jongen (inderdaad, boven op een paal), een ibis, een parkiet en een colibri. Die twee laatste schrijf ik er bij om te weten of U nog wakker bent. We fietsen langs een kanaal, een beetje eentonig wel. In de bomen een overvloed van maretakken. Pas de soucis, ik heb een boldruide bij me, handig in het snoeien van dat vriendschapsstruikgewas. Als we halt houden om te eten worden we aangesproken door een jonge boerin in een jeep. Er zijn koetjes, net weg bij hun mama, op komst, een hele kudde eigenlijk, en wij gaan die beesten wild maken als we in de weg blijven zitten. Zeker onze fietsen moeten weg, een jonge koe kent geen fiets en wordt er schichtig van. Ze vat zelf post in het midden van de weg, en inderdaad, een kudde zachtroze koeien komt daar aangehuppeld. Ze lopen zo maar wat, weten niet goed waar naar toe, maar worden mooi in de wei gedreven door de flinke, mooie boerin met drie kleine kindjes in haar jeep. Applaus voor deze act, applaus voor de hardwerkende boerin.
Wat zitten wij in een luxepositie.
De huizen hier hebben een heel andere stijl dan aan de andere kant van de stroom. Ze zijn eerder klein, modern en bijna allemaal wit geschilderd of gekalkt. Het schept een vrolijke vakantiesfeer, te meer omdat de zon zich nu voluit toont en ons een voorproefje geeft op de bak- en braadtoestanden, die onze noordervelletjes in het zuiden te wachten staan.
Een eekhoorntje glipt voor onze wielen de baan over, in een twee drie zit het bovenaan een boom. Squirrel, zeggen ze in Amerika, we zagen ze met tientallen toen we daar waren, verboden te voederen of ze kropen met zijn allen in je rugzak. Hier zijn we blij om al eens een eekhoorntje te zien, daar moest je ze bij wijze van spreken van je af slaan. Na de eekhoorn, een ander beest in de kijker. We denken eerst aan konijnen, maar als we dichter komen zien we vier muskusratten aan de kant van de weg. Dikke, harige, langstaartige knabbeldieren. Het lijkt een vergadering, iedereen welkom op de rattenvergadering, maar ons vertrouwen ze niet en ze stuiven weg. Saint Previn les Pins ligt net op de hoek van de Loire en de Atlantische Oceaan. Hier is onze eerste nieuwe routenacht gepland. We hebben geluk, mooie kamer en...zwembad. Jazeker.
Stilaan komen we aan het einde van het eerste deel van onze fietsreis. Nantes komt nu echt in zicht, vandaag is de stad inpalmbaar.
De gastvrouw lacht nog eens lekker met de fluo schoentjes en kousjes van Geert, ze vindt hem schattig (mignon), hij kijkt wat schaapachtig, iets tussen kinderlijke trots en gene omdat hij in het oog springt. We houden de rechteroever van de Loire aan. Verwonderlijk hoeveel zandbanken deze brede stroom telt. We zien ook geen enkel schip, de dame laat zich niet bevaren. Enkele koeien liggen te zonnen aan de oevers en op de zandbanken. Een gek gezicht, van ver lijken het groepjes zonnebadende mensen, maar het zijn wel degelijk koeien op het goudgele zand. Wat hebben die daar te zoeken?
Zonder dat we er erg in hebben raken we verzeild op een aaneenschakeling van smallere paadjes, veel meer een VTT parcours dan een route voor fiets en kar. Ik hoor de kar hotsen en botsen en moet meermaals afstappen. Het vraagt concentratie om op het juiste pad te blijven, letterlijk dan. De vogels hebben het ook in de gaten. Ik hoor eentje fluiten : rrriidi rriiidi rridicule. En zijn tegenspeler : oui oui oui oui oui. En opnieuw die eerste : rrriiiidicule. Oui oui oui. Ja, het is waar, wat doen twee oude broekventjes op een VTT-pad? Nog een geluk dat het geen avonturenparcours is en we algauw door de Loire moeten waden, fiets en kar boven ons hoofd torsend. Maar ook daar komt een einde aan, zoals aan alles, zelfs aan de staart van een shetlandpony, en algauw peddelen we weer gezwind verder, de wind in de rug. Wat een cadeau, die rugwind. We trappen licht en gaan goed vooruit. En daar is Nantes, plots, druk, lawaaierig. Het valt als lood op ons hoofd, al dat getoeter en gebrom en gewriemel. Weg willen we, die stad enerveert en verkrampt ons. Nantes is wellicht de moeite waard om te bezoeken, maar we laten dit toch aan ons voorbijgaan. We komen uit de rust en we willen weer rust.
En dat krijgen we, min of meer. Ons hotel is gelegen in de voorstad Indre, iets om vlug te vergeten, maar het mag al eens minder zijn om te kunnen beseffen hoe zalig de voorgaande b&b's geweest zijn. Het hotel heet Le Breton en het staat aan de juiste kant van de Loire. De bretoenen zijn in de geschiedenis herhaaldelijk tegengehouden door de Loire. Een woest volk was het, met ambities tot ver in Frankrijk. Maar kasteel, stroom en volk spanden samen en ils ne passaient pas.
Morgen nemen we de bac, zo noemen ze hier de overzetboten,gaan we naar de linkeroever van de Loire en zeggen haar adieu : het was een zoet genoegen, we hebben van uw schoonheid genoten.
Heel leuk als er gereageerd wordt of in het gastenboek geschreven, maar van op mijn smartphone kan ik ze niet lezen. Margo stuurt ze af en toe door, dat goedig meisje.
Gisteren was de provider kaput en dus hulden we ons in stilte. In de plaats daarvan werden we uitgenodigd om te aperitieven met onze gastheer en -vrouw en de andere (Australische) gasten. Ik vond die cabernet d'Anjou heel lekker. Nadien kregen we ook nog gratis vervoer naar een restaurant 5 km verderop. We schoven de tafeltjes bij elkaar en het werd best een gezellige avond, in zoverre dat Geert aan het eind de pizza van the australian boy verder opat. Hij had ook al een salade mediterannee op, dus zijn buikje zat goed vol. De hele conversatie kon ik moeilijk volgen, vergde veel concentratie, maar er werden nogal wat economische cijfers uitgewisseld langs beide kanten. Die mannen begrepen elkaar wel. Vandaag fietsen we een stuk van de bewegwijzerde route la Loire a velo. De fransen hebben soms de bedenkelijke reputatie van 'met de klak ernaar te smijten',maar in dit geval hebben ze echt hun best gedaan om er een mooie route van te maken. Veel kleine, autovrije baantjes en paadjes, soms pal naast de Loire, die zich bedachtzaam en statig voortbeweegt, zich bewust van haar 'grandesse', soms ook wat meer landinwaarts waar de dorpjes pittoresk en verzorgd zijn, toch heel anders dan in het meer eenvoudige Normandie, soms in lange dreven tussen struiken van eglantier en klimrozen, hortensia's en liguster, die heel pril begint te bloeien. Er wordt hier veel gefietst, we ontmoeten wederom tegenvoeters uit Nieuw -Zeeland en zeggen tientallen keren 'bonjour' tegen onze fietsende medemens.
Het gaat gezwind, er staat niet veel wind en we zijn gelukkig als een kind. Dat laatste dient enkel om te rijmen. We naderen Nantes, de kust, de zee. Mijn teller staat op 999 km en wil niet meer verder. We zitten dus over de duizend kilometer. Daar drinken we een lekkere thee op vanavond.
Het ontbijt bij het Engels koppel is voortreffelijk. Gelukkig heeft de man zijn hoed afgezet zodat hij wat minder op Eddy Wally lijkt, maar zijn lach blijft nog steeds treffend gelijkend. De gastvrouw vertelt vol verontwaardiging over de vorige gasten die alles, maar dan ook alles van de ontbijttafel hebben meegepikt : brood, koeken, beleg, yoghurt, fruit. Ze kan het niet begrijpen en wij krijgen alvast de onderliggende boodschap om dit toch niet te doen. Waren we ook niet van plan. Het engels accent van de gastvrouw kan ik moeilijk thuis brengen, ik zoek naar een volkse film of reeks in mijn geheugen en dan valt het me te binnen, ze spreekt zoals de acteurs van Little Britain, Daffid who is the only gay in town, en zijn vriendin Milfanwe (waarschijnlijk schrijf je dat zo niet), die hem ondanks alles graag ziet en zich over hem ontfermt.
We komen aan in het stadje Durtal. Midden in het stadje staat een kasteel zoals alleen in sprookjes beschreven wordt, een vriendelijk, goedhartig, licht kasteel met veel ronde torentjes. Het staat voet aan voet met de kerk en de talrijke omliggende huizen. Ik stel me voor dat de prinses, die vanuit haar torenkamer de beweging in het stadje kon gadeslaan, aandrang voelde om te verbroederen en haar lange vlechten als een klimtouw naar beneden zwiepte. De jongens daar beneden, blij verrast, haastten zich om als eerste naar boven te klimmen om de eenzame prinses te bevreugdigen. De onzaligen die niet al te behendig waren vielen met hun klikken en hun klakken naar beneden. Dat was nog eens een mooie tijd.
Maar verder nu, de Loire verwacht ons. Geert is een echte brood-in-huisman. De gedachte dat er geen brood in huis te vinden is, is voor hem bijna ondraaglijk. Zo ook op de fiets. Zo komt het dat ik voortdurend met 2!!! stokbroden dwars onder mijn snelbinder over de franse wegen rijd. Een om op te eten en een....om weg te smijten. Ha ja, dat frans brood is na een dag zo oud dat je de keuze hebt : je eet er niet van of je eet er wel van, inclusief een spoedbezoek aan de tandarts. Dus smijten we het stilletjes naar de paarden.
Hoe dichter bij de Loire hoe meer bloemenvelden we tegenkomen. Ik herken tagetes (stinkertjes) en reukerwtjes. Wat zouden ze daarmee doen, vragen we ons af. Ik gok op zaad kweken. Het lijkt me een arbeidsintensieve sector, zaadjes verzamelen uit die honderden meters bloemenrijen. Op onze weg en erg in het oog springend ligt daar plotseling een grote boomgaard met niets dan volle, rijpe, donkere kersen. Daar doen we onze hoed voor af en dat moeten we beslist eens proeven. We stappen af en doen ons te goed aan deze hoorn des overvloeds. Geen boer die er naar kraait.
Sainte Suzanne, het mooi dorpje op de heuvel is beslist een wandeling waard, ware het niet dat ik plots weer zo dringend en hevig naar toilet moet en we in een bar belanden. Ook niet slecht, we nemen onze tijd om andere toeristen te observeren.
Vandaag hebben we niet veel kilometers op onze planning, een vijftigtal. Uit ondervinding weten we dat dat toch uitloopt naar meer. De vriendelijke, maar beetje vreemdsoortige Engelse gastheer helpt ons de deur uit. Hij is een pietje plekpot en heeft een jihadbaard, maar is goedlachs en hulpvaardig, geen klachten daarover.
Waren er gisteren nog grote kuddes schapenwolken, vandaag is de hemel azuur en de temperaturen zijn er naar. Het zindert en blinkt en verblindt
We eten een boterhammetje op de middag aan de trappen van een kerk in het dorpje Saint Denis d'Orgues (we onthouden het als Sint Denijs). Een auto komt tot bij ons getuft, vrouw achter het stuur, man ongedurig uitstappend, rondlopend, op zoek naar iets. Volgens mij is hij vooral op zoek naar zijn a propos, hij lijkt dronken of verward en waggelt doelloos rond. Zijn madame blijft in de auto, die ze vrolijk laat draaien, onder onze neus. Hebben wij nog maar net onze longen volgezogen met zo goed als onbezoedelde lucht en komt daar dan een koppel hun uitlaat onder ons eten duwen. Ik voel het Spaanse bloed van Geert stilaan nog Spaanser worden en bedenk wat voor tumult het rustig slapende dorpje algauw zal doen opschrikken. Gelukkig, waggelmans is daar terug en ze vertrekken weer. Oef.
We naderen de Loire, het landschap wordt vlakker en vlakker. Het deert me niet, het was even genoeg, dat geklim en gezwoeg en gezweet. We tuimelen wel weer van de ene foret in de andere, soms met hoge loofbomen, in alle tinten groen en ons beschuttend tegen het zonlicht, een enkele keer dennenbomen, niet zo hoog, maar lekker geurend. Ook de linden die we af en toe voorbij rijden hebben een niet te evenaren aroma, het doet me vaag denken aan mijn kindertijd. De goudgele tarwevelden, weer zo typisch frans uitgestrekt eindeloos, ze zingen ook een chanson du temps perdu. Als kind plukten we de aren en probeerden zo veel mogelijk graankorrels te 'pellen' en dan hadden we een handje vol 'brood'. Of we stoeiden de randen van de velden plat en werden dan gloedvol bekeven door Sooi (mijn vader), die beter dan wij het besef had dat tarwe eten was en daar mocht niet mee gespeeld worden. De oorlog ook weer, wie de oorlog had meegemaakt knoeide niet met eten. Hij wist als geen ander hoe honger lijden voelt, diezelfde oorlog had hem maandenlang krijgsgevangene gemaakt.
Vanavond logeren we op een boerderij, met drie reusachtige honden, die ons blaffend en grommend tegemoet stormen. We weten niet goed of ze dat doen uit nieuwsgierigheid, blijdschap, boosheid, angst. Volgens de gastvrouw hebben ze nog nooit een fiets gezien. Vandaar hun verwarring. Ik zet me toch maar liever achter mijn fiets, als het dan toch niet andets kan dan mogen ze hem eerst oppeuzelen. Maar als ze daarna ook in mijn billen willen happen zal ik ze toch de levieten moeten lezen. En ze wijzen op de xetten ter bescherming van de privacy. De eigenaars zijn engels en zo is Geert in zijn nopjes, als hij engels kan praten. De gastheer lijkt een kopie van Eddy Wally, hoed incluis. Zeker zijn lach. Daar mag ik dan weer niet te veel naar kijken of ik krijg zelf een hele slappe lach. En die kan ik hen onmogelijk
Het tweede deel speelt onze benen parten. Het routeboekje heeft gewaarschuwd, niet elke klim staat nog vermeld, omdat er te veel zijn. De batterij geraakt leeg, mijn eigen batterij ook. Gelukkig rijden we veilig beschut onder de hoge bomenkrans van de zoveelste foret. Mooi, die bossen hier, het compenseert een beetje de vermoeidheid. We houden halt bij een colletje van 273m, ik hoor mijn telefoon, grabbel in mijn tas. Koekoek zegt mijn smart phone. Geert staat te grijnzen, het is wel een echte koekoek die we horen.
Heel veel teken in la foret hier, gelukkig hebben we er niet echt doorgestapt maar zijn we er door gefietst, op zoek naar een mand vol proviand. Daarvoor moesten we een zeventien kilometer verderop, naar een dorpje dat Carrouges heet.Geert noemt het onverbeterlijk Courage. Die courage hadden we vandaag weer nodig, dat gaat hier op en neer zonder pardon en hoe kleiner de baantjes hoe minder pardon. We begrijpen nu waar Bernard Hinault zijn klimmersbenen vandaan heeft. (dank je voor de info, Thomas).Hij heeft jaren getraind op hetzelfde parcours en in volle gevecht tegen de heftige wind. Zoals wij hier ook doen (onze klimmersbenen zijn flink aan het zwellen). In 1980 won Hinault Luik-Bastenaken-Luik. Met dank aan het ruige weer in Bretagne, ze kwamen maar met 10 over de meet, de rest was bezweken.
Nu begrijp ik ook de afmetingen van dit huis : het was vroeger (in de 19de eeuw) een befaamde glasblazerij en er had zich een hele gemeenschap rond gesetteld. In de oorlog volledig plat gebombardeerd. Die oorlog houdt me bezig. Al die jonge jongens die het slagveld in gestuurd werden, langs weerszijde. Opgeroepen om het vaderland te verdedigen, waarschijnlijk vol spanning en met zin voor avontuur vertrokken, maar algauw in de brandende hel terecht gekomen. Vooral hier, in die dichte bossen, waar achter elke boom een vijand kon zitten en achter elke haag (want zo zijn er ook veel, les bocages heet men ze hier, ze zijn typisch voor Normandie) een hele patrouille. Om je verdere leven nachtmerries van te blijven hebben.
De honden blijven prominent aanwezig, nadat ze gisteren pertinent aanwezig waren, ze zijn ook voelbaar aanwezig, met hun diike kop komen ze duwen om aandacht.
De hemel is ondertussen helemaal opengetrokken, de zon verwarmt mens en dier. In het zonnetje komen de veldbloemen nog beter tot hun recht : wolken van wit en geel, veel en veel en nog meer, tot waar je kijken kunt. En daar is ook het winterkoninkje weer. En het ijsvogeltje, piepklein, vliegensvlug. En de vink die ongegeneerd voor onze neus zit te suskewieten. Morgen maken we het onszelf en de batterij moeilijk : er staan 80 km op de planning. Rara, wie onder ons denkt dat dat mogelijk is ?
Gisteravond schoven we gewoon mee aan tafel bij onze gastvrouw en dat smaakte heerlijk. Geen frieten maar gewone kost, zij het met een Italiaanse stempel, want de b&b wordt gerund door een trio Italiaanse vrouwen: moeder en twee dochters. Ze heten Capellini en ze serveerden ook capellini. Met broccoli. Dat had ik me al een paar dagen lopen afvragen, of die fransen ook wel eens broccoli zouden eten ipv tomaten en sla en frieten. La mamma had ook een prachtige combituin, moes-en siertuin, en de dochters een aantal springpaarden. Het is hier de streek van de paarden. We zien ze in alle kleuren en formaten. De nationale stoeterij ligt niet ver uit de buurt.
Stilaan verlaten we la haute normandie, maar gek genoeg is la basse normandie de lastigste etappe, met het meeste klimwerk dus. Dat ondervinden we aan het einde van onze trip, waar we een col van 400 m op moeten. Ik moet even passen, maar rijd dan toch verder. Heel bosrijk gebied hier. Graag zou ik een paar reeenoogjes tegenkomen, maar de enige oogjesweelde die ik hier zie is van piepjonge rennertjes, die wellicht diezelfde lastige col op en af gejaagd gaan worden.
De tweede wereldoorlog heeft hier lelijk huisgehouden, getuige een oude shermantank, neergepoot als monument, met de kippeveltekst : on ne passe pas. Kort en bondig, maar hoeveel jongens zijn daarvoor opgeofferd?
De b&b ligt op ons te wachten, bijna scheren we er voorbij in volle afdaling. Het zou een golfterrein kunnen zijn, inclusief een immens landhuis. Het bijhuis op zich is wel twee keer zo groot als ons eigen huis. Wie koopt die kastelen toch en wie kan dat onderhouden? We plannen hier morgen een dagje rust, de foret is een uitstekend wandelgebied en mijn knieen mogen wat bekomen. De vrouw des huizes brengt ons nog appelcider en pannenkoeken voor onze avondpicknick, we zijn weeral dankbaar. De mensen zijn hier erg hartelijk. En de drie grote honden van het domein zijn vriendelijk en pertinent aanwezig. Liefst liggen ze pal aan de voordeur en moet je een overstapje doen. Maar daar trekken ze zich niks van aan en kunnen we ze ongelijk geven?
We maken nu pas echt kennis met woest normandisch weer. Het begint nog zonnig, maar het duurt niet lang voor we een echte plensbui op ons hoofd krijgen. We herleren de echte betekenis van een schuilplaats. Al is het maar een afdakje, we kunnen er onder. Geert maakt een tuimelpartij op de betonnen baan omdat hij vergeet dat zijn fiets klikpedalen heeft. Hij roept nog, smachtend, 'help mij',maar het is al te laat, hij strijkt elegant zijwaarts en schrijlings neer, zijn fiets als trouwe onderdaan met hem. Gelukkig zonder veel erg, als er iemand de kunst van het vallen kent, dan is hij het wel. Over ons logeerplaatsje van de afgelopen nacht nog dit : Beaumont le Roger (zou moeten verbroederen met Antwerpen den Bart) was een stadje dat aan Dinant deed denken, maar dan zonder citadel. Gebouwd tegen de rotsen, zo ook onze chambres d'hotes. Onze kamer was een cabane van hout met als achterwand de rotsen. De gastvrouw dichtte bijzondere krachten toe aan die falaise, wat Geert er toe aanzette om op te merken dat er 'iets mis' was met de dame, hij kon niet zeggen wat, maar in elk geval iets mis. Ik denk dat hij bang was van de energetische kracht in haar ogen. Zoals hij vroeger bang was van 'Keunevel', de sjofele opkoper van konijnevellen die regelmatig bij hen thuis langs kwam. Als die ouwezwerver zijn entree maakte kon de kleine Geert niet vlug genoeg onder de tafel kruipen en stil als een bang muisje wachten (wat duurde dat lang, want Keunevel at eerst nog een stutte) tot die grote, grove man met een zak op de rug weer verdwenen was. Zulk een effect leek de franse dame dus ook op hem te hebben. Ik zag er niks verkeerds aan. Ze was vriendelijk en had een prachtige cabane, in hout, en smaakvol ingericht. En een heel goed bed. Het stadje kreunde onder oorlogsgeweld in het jaar 1000. Een of andere heerser van de streek was gehuwd met une femme infidele, bij wie hij eerst 11 kinderen had gemaakt. Toen zij viel voor de charmes van een andere prins, met wie ze nog 3 kinderen kreeg, werd die eerste prins zo chagrijnig en nors dat hij alles en iedereen begon aan te vallen, zijn eigen onderdanen eerst. Wie opstandig was werden de hamstrings overgesneden. Wat de liefde toch vermag! Af en toe komt de zon terug piepen en valt het op hoe lieflijk het hier is. Veel riviertjes met vochtige oevers en grazende koeien. Geert ziet een gele specht, ik zie vooral gele boterbloemen. Chacun son branche (of zoals in het westvlaams : ieder zijnen artikel). We draaien al vroeg in de namiddag af naar onze chambres d'hotes, verkleumd, snakkend naar een warme douche. En dat krijgen we, in een piepklein dorpje : Villers en Ouche. Morgen wordt het beter, de weerkaarten hebben het beloofd.
Vanuit Jumieges aan de Seine in een lommerrijk bos terecht gekomen. Niet dat we zo veel koelte nodig hebben, de zon verstopt zich veelvuldig achter grijze dreigende wolken en de temperaturen zijn verre van tropisch. Maar regenen doet het niet en dat vinden de mensen hier maar niks, want al het groen snakt naar water. We deden ons gisteravond nog tegoed aan dikke donkerrode kersen, het is de streek van de kerselaar en ze zijn, net nu, rijp. Een mooi cadeau want ik ben gek op kersen. Het uitgestrekt bos toont een heel ander Normandië, dan we tot nu kenden. Het is er stil, geen mens of dier te bespeuren, al.beloven de verkeersborden huppelende herten. Het vingerhoedskruid staat trots in bloei, buigt enkel voor de westenwind. Want die is er ook weer, nog feller dan gisteren en Geert verstopt zich achter mijn rug. Het is echt stampen geblazen.
De typische huizen van hier hebben een erg grappig detail : de daken zijn van riet en in de nok groeien irissen die met hun wortels er voor zorgen dat het riet vast blijft zitten.
We wringen ons langs smalle baantjes, afgezoomd met hagen. Achter elke haag een hond. En elke hond keft of blaft of gromt. Zegt de ene tegen de andere : vreemd hondenvolk voor de deur. Bast de andere tegen de volgende :dat zijn twee chinese pekinezen. Maar nee, blaast alweer een andere, dat is een afhgaanse windhond en gezel. Kefkef, ik denk, het is een hond uit Kiev. Bedoel je dan een Oekraïense rebelhond? Grrrgrr, gromgrom, het zijn gewoon stratiers uit Grrroningen. En wij, wij kwebbelen mee, al is het in een andere taal.
De voorziene 60 km zijn er 70 geworden (Beaumont le Roger), althans volgens het oordeel van Geert. Ik tel er 68. Maar ik begrijp het wel, zijn kilometers zijn iets langer dan de mijne. Zoals hij ook altijd 2 cm groter is dan in zijn medisch dossier staat. Het steekt niet zo nauw.
Waar nog veel marge voor verbetering in zit, dat is mijn frans. Het is soms zo slecht dat mensen overschakelen op gebarentaal of, erger nog op Engels. Want helaas mijn engels is pas echt schabouwelijk.
We trekken van de kust het binnenland in, we weten dat dat gelijk staat aan een aantal pittige klimmetjes. Als er pittig staat in ons routeboekje, dan betekent dat een klim tussen 5 en 8 %, staat er steil, dan is dat een klim van meer dan 9 % en dat is net wat te veel voor mij. Ik probeer het dan in twee keer met een rustpauze tussenin. Verder loopt het gesmeerd nu.
Gisteravond was er geen wifi in de b&b, dus was er ook geen blog. Vandaag maak ik dat ruimschoots goed.
We hebben voortdurend te kampen met een strakke tegenwind (moesten we maar niet naar het westen fietsen). Het voordeel aan die wind is dat de geuren van bloeiende struiken ons tegemoetkomen nog voor we de struik in kwestie gezien hebben. Het is nog steeds de vlierbloesem die de geurwedstrijd wint, kruidig en fris en heel herkenbaar. Wat zouden we hier bolle flesjes Roomer kunnen vullen. Veel margrieten ook in de bermen en andere margrieten in de wei, herkauwend of rustig neuzelend, met kleine margrietjes dicht in de buurt. De vlasvelden blijven ons verrassen, duizenden blauwe bloemetjes zijn beginnen bloeien,het is prachtig.
Geen sprake van keuterboeren hier, de landbouwbedrijven zijn grootschalig en wie niet mee wil of kan is gezien.
We logeren in een ouderwetse kamer, het behangpapier spreekt boekdelen. Landbouwscenes van jaaaren terug : veel paarden met kar en kinderen boven op het hooi, wuivend naar de boeren op het veld. De boerin die met de knapzak naar het veld komt en de boeren en knechten die pauzeren op een deken op de grond, de hond aan hun voeten. Alles vredig en over geromantiseerd. Op een paar verdoken plaatsen heb ik die vredige boeren een rode bollekeszakdoek rond hun nek getekend. Zo kunnen ze tenminste ook eens uit de bol gaan en met de wilde boerendochters de boerinnekesdans uitproberen.
Op ons avondwandelingetje botsen we op een bonte dame met een grote kleurige ruiker bloemen in haar armen. Geen boerin van het behangpapier, neen, iemand die haar man op het kerkhof bezoekt. Ik vraag me af of hij bij leven ook regelmatig bloemen van haar kreeg. En zij van hem. Mensen zijn rare wezens, zolang er tijd is tonen ze hun affectie niet of weinig en als het te laat is komen ze met karrenvrachten bloemen aandraven. Zo ook wij, we zijn niet anders.
Warme rustdag. Ideaal voor een wandeling langs het strand. Vreemde kust is het toch wel, aan de ene kant heb je de krijtrotsen , die een echte breuk in het landschap veroorzaken, als een afgebeten koek, maar op andere plaatsen is de overgang van land naar water zachtjes aflopend en is er kilometerlang zand, keien, geultjes, schelpen.... Geert is geen watervogel, zijn morfologie spreekt wat dat betreft voor zich, korte stevige benen die liever niet nat worden. Ik daarentegen ben een echte steltloper en verzot op pootje baden. Dat kan hier ongestoord, je zou denken dat de zee van jou alleen is. Ik dus in het water, hij hoog en droog 100 m hogerop en af en toe eens wuiven naar elkaar. En dan hetzelfde scenario maar in de andere richting. Restaurantje gevonden, lekker gegeten voor weinig geld. Alleen, die café Gourmand die ik bestelde, was dat nu wel nodig? Tot de zoetigheid op tafel stond en hij er zijn ogen niet kon afhouden. Daar zat hij dan met zijn schamele café cremeux en één koekje. Haha hoho.
Zondag is het Pentecôte. Niet gemakkelijk om een b&b te vinden dit weekend. We hebben de smartphone plat gezocht en, mits een beetje afwijking van de route, kunnen we toch weer overnachten. Lucky us.
Nu nog wat lezen, terwijl buiten de vogels druk aan het converseren zijn. Ik vraag niet aan Geert welke vogels, want het zullen wel weer winterkoninkjes zijn. Wiezewip tsjuptsjup, zegt de ene. Continjoe continjoe zegt de andere. Wiezewip tsjup tsjup, continjoe in een lang en vrolijk gekwebbel. En drie kippen scharrelen de godganse dag in de immense tuin. Laten we het liever een park noemen. De ene kip is de andere niet. Die drie mogen dik in hun pootjes wrijven dat ze hier beland zijn en als enige tegenprestatie al eens een eitje moeten leggen. Net als de twee honden en de poes. Als er een aards dierenparadijs bestaat, dan wel hier. Zeker weten.
Omdat we gisteren zo sukkelden hebben we vandaag wat harder door gefietst. Compensatie voor het geleden verlies aan kilometers, het zat in ons hoofd. Maar ook wilde ik graag in Ault geraken, een stadje aan zee, tussen de prachtige krijtrotsen. Omdat het hier zo mooi is, we logeren in een toren en kijken uit op de zee, en ook omdat we moe zijn, nemen we morgen een dag rust.
Het was warm, we gloeien nog na, de zon zette het land in groei en bloei. Blijkbaar wordt er hier volop gehooid, getuigen de honderden balen die als dikke sigaren liggen te wachten om geborgen te worden. Verder ontzettend uitgestrekte tarwevelden, jong en onrijp, nog laag van was, vlas zo groen als gras en aardappelen, aardappelen, aardappelen. Vandaar dat wij elke dag frieten, frieten, frieten eten. Zoals wij op en neer fietsten, zo zit het hier vol op-en-neer-vogeltjes. Winterkoninkjes, zegt Geert, maar hij slaat er met zijn klak naar. In de zompige omgeving van de Somme : veel kikkers. En prachtige gele irissen.
Andere fietsers, je ziet ze hier ook, talrijk zelfs. Niet gepakt en gezakt zoals wij, eerder de wiertoerist die 's avonds chez maman zijn benen onder tafel steekt en haar dagelijkse kost naar binnen smekt. Maar ook al eens een exoot die met lange witte baard en dikke Plopbuik op een tandem met partner rondhobbelt en een eenzaat-Nederlander die zoals wij naar Biarritz fietst, maar pas tegen september terug thuis plant te zijn, nog ouder dan wij, zonder e-bike en logerend in een klein tentje. Knap, maar niet meer our cup of tea. Een zacht bed, een douche, een eigen wc, het kan hemels zijn na een vermoeiende, maar zalige dag. En als je dan in de verte de rustig deinende zee ziet...dan kan je geluk niet meer op.
de hort op
