We nemen een dag rust in onze schakelvilla (nou ja, villa) en brengen de dag door met lezen en slapen. Ik ben de meest actieve en fiets naar het dorpje, 6 km verderop. Daar is een grote Casino en kan ik inkopen doen. Ik stop ook bij een bakker en koop (eindelijk) een grote gevlochten brioche de Vendee. Op de terugweg pik ik, zonder kar, gemakkelijk aan bij een colonne wielertoeristen. (Het is zondagvoormiddag, het biertje en de tomatensoep met balletjes wachten op yo, de mannen). Ze kijken wat scheef achterom. Ik roep hen toe : pas de soucis, je suis la championne de Belgique en velo electrique, gens agés soixante plus. Ze kijken nog schever achterom. Mannen!

Vandaag zijn we gewaarschuwd, het gaat vijfendertig graden worden, voldoende smeren, voldoende drinken, voldoende rusten. Het begin vlot goed, er zijn nog veel pijnbomen van de foret de Longeville en wij zijn fris en uitgerust. We passeren la Belle Henriette, ze ligt languit te blinken en te kabbelen tussen zee en land. Een meertje op zichzelf, oorspronkelijk een dode arm van de Lay. We komen het zoveelste Michellendorpje tegen (en steeds heilig) : St Michel en l'Herm. Stoppen en eten. En drinken!  Op 20 m van ons eenvoudig cafétafeltje staat een grote lindenboom die zijn heerlijk zoete geur naar ons toestuurt. Wat ruikt er beter dan dit ? Op dit moment zou ik het echt niet weten.

Na de middag wordt onze rit een echte helletocht. We rijden door landbouwgebied en er is geen plekje schaduw. Sommige stukken zijn onverhard , la strada bianchi, wit dus en de warmte komt niet enkel van boven, maar lijkt ook uit de grond te komen. De kar hobbelt achter me aan, sterke goede kar.  Ook de banden van de koersfiets houden wonderwel stand, we hebben al zo veel kiezels en putten en scherpe stenen overreden, we zenden een dankalleluiah naar Guido, de broer van Geert voor de Durano plusbanden die we van hem kregen. We puffen, we zweten, we overgieten onszelf met water uit de drinkbussen, het lijkt warm douchewater, maar al rijdend geeft het toch verkoeling. Onderweg, koeien, in dezelfde hitte als de onze zonder abri of lommer. Hebben die beesten wel te drinken? Hun heupen steken als kapstokken uit hun lenden. Ik hoop dat er een boer is die voor hen zorgt. Onderweg, schapen, nog in de wol, dicht tegen elkaar aan, hun tong ver uit de bek. Zij onderhouden het gras van de grinddijk waar wij op rijden, maar hebben ze ook wat te drinken ?

Het is het eerste wat we doen in het dorpje van bestemming, een cafeetje zoeken en drinken. Beiden een frisse Leffe en Geert nog een tweede. Het maakt hem lacherig, het is in zijn hoofd geschoten. We vinden vlug onze b&b en mogen al binnen. Geert sluit vriendschap met de grote loebas van een hond, ze zitten gezamenlijk te hijgen in de tuin onder een boom. Ze vinden elkaar in leeftijd en loebassigheid. Niks hoeft meer vandaag, de frisse kamer wenkt.