Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
13-06-2017
de bretoen
Stilaan komen we aan het einde van het eerste deel van onze fietsreis. Nantes komt nu echt in zicht, vandaag is de stad inpalmbaar.
De gastvrouw lacht nog eens lekker met de fluo schoentjes en kousjes van Geert, ze vindt hem schattig (mignon), hij kijkt wat schaapachtig, iets tussen kinderlijke trots en gene omdat hij in het oog springt. We houden de rechteroever van de Loire aan. Verwonderlijk hoeveel zandbanken deze brede stroom telt. We zien ook geen enkel schip, de dame laat zich niet bevaren. Enkele koeien liggen te zonnen aan de oevers en op de zandbanken. Een gek gezicht, van ver lijken het groepjes zonnebadende mensen, maar het zijn wel degelijk koeien op het goudgele zand. Wat hebben die daar te zoeken?
Zonder dat we er erg in hebben raken we verzeild op een aaneenschakeling van smallere paadjes, veel meer een VTT parcours dan een route voor fiets en kar. Ik hoor de kar hotsen en botsen en moet meermaals afstappen. Het vraagt concentratie om op het juiste pad te blijven, letterlijk dan. De vogels hebben het ook in de gaten. Ik hoor eentje fluiten : rrriidi rriiidi rridicule. En zijn tegenspeler : oui oui oui oui oui. En opnieuw die eerste : rrriiiidicule. Oui oui oui. Ja, het is waar, wat doen twee oude broekventjes op een VTT-pad? Nog een geluk dat het geen avonturenparcours is en we algauw door de Loire moeten waden, fiets en kar boven ons hoofd torsend. Maar ook daar komt een einde aan, zoals aan alles, zelfs aan de staart van een shetlandpony, en algauw peddelen we weer gezwind verder, de wind in de rug. Wat een cadeau, die rugwind. We trappen licht en gaan goed vooruit. En daar is Nantes, plots, druk, lawaaierig. Het valt als lood op ons hoofd, al dat getoeter en gebrom en gewriemel. Weg willen we, die stad enerveert en verkrampt ons. Nantes is wellicht de moeite waard om te bezoeken, maar we laten dit toch aan ons voorbijgaan. We komen uit de rust en we willen weer rust.
En dat krijgen we, min of meer. Ons hotel is gelegen in de voorstad Indre, iets om vlug te vergeten, maar het mag al eens minder zijn om te kunnen beseffen hoe zalig de voorgaande b&b's geweest zijn. Het hotel heet Le Breton en het staat aan de juiste kant van de Loire. De bretoenen zijn in de geschiedenis herhaaldelijk tegengehouden door de Loire. Een woest volk was het, met ambities tot ver in Frankrijk. Maar kasteel, stroom en volk spanden samen en ils ne passaient pas.
Morgen nemen we de bac, zo noemen ze hier de overzetboten,gaan we naar de linkeroever van de Loire en zeggen haar adieu : het was een zoet genoegen, we hebben van uw schoonheid genoten.
de hort op
