Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
15-06-2017
een eiland zonder water
Het is een eigenaardig vrouwtje, onze gastvrouw. Geert vindt haar 'truttig'. Ik weet niet wat ik er van moet denken. Ze praat niet, ze proeft haar woorden en ze zijn zoet en zacht, haar getuit mondje vertelt ons dat. Ze heeft een lelijke oude man, hij steelt direct mijn hart. Hij zegt bijna niets, kijkt alleen maar met grote kijkers zoals alleen kinderen kunnen kijken. Hij lijkt niet veel in de pap te brokken hebben, zij negeert hem en domineert de ontvangst. Benieuwd wat die twee 's avonds in bed tegen elkaar vertellen. Toch is ze gul en hartelijk, ze tipt ons een restaurant en, eerlijk is eerlijk , het is met voorsprong het beste. Ik kies de vissoep, met korstjes en kaas en rouille en ik krijg er warempel de tranen van in mijn ogen. Soep eten, wat een feest. De tranen kunnen ook van de rouille zijn want die is nogal gepeperd. Vanmorgen krijgen we nog 2 dikke sneden brioche mee en 2 bananen, want we moeten er kloek opstaan. Ja, ze zorgt goed voor haar klanten. De man is ondertussen verdwenen, ik gok op een zorginstelling in het dorp.
We raken onze weg kwijt, Geert wordt zenuwachtig en wat grumpy. Ik weet niet welke doemscenario's zich in zijn hoofd afspelen, maar ik kan mij niet indenken hoe je hier onherroepelijk kunt verdwalen, want steeds is er de zee als referentiepunt. En eigenlijk is het simpel, we vragen de weg en komen waar we moeten zijn. En dat is in St Michel Chef Chef. Het is daar dat de oorsprong ligt van de koekjes, petitbeurregewijs, van St. Michel. Wat die cheffen er bij komen doen, dat weet ik niet.
De wind, die vanuit de zee waait, is koel en scherp en meedogenloos. Hij waait het haar van onder onze helmen. Naar het einde van de dag wakkert hij nog aan en voelt als stormachtig. Goed als hij ons wil duwen, maar de baan verandert nogal van richting. We komen in de marais terecht, een heel vlak landschap met poeltjes zout water, meer water dan land. Het is land dat teruggewonnen is op de zee en Bouin, waar wij logeren ligt er middenin. De gastvrouw noemt dit het derde eiland van de omgeving. Het eerste is Noirmoutier, het tweede ben ik vergeten en Bouin is het derde. Ile sur terre. Een paradijs voor watervogels, we zien er tientallen, ik kan ze niet thuisbrengen. Steltlopers zegt Geert. Ook op op stelten, maar geen vogels zijn de vele vissershutjes op het strand. Vissers wachten de vloed af en gooien dan hun netten uit vanop de hutjes.
Oesterbanken in overvloed, het is hier de streek bij uitstek. Ik moet bekennen, ik heb nog nooit oesters gegeten en misdchien moet ik het hier maar eens doen. Geert zegt a priori neen tegen oesters. Ik kom er niet achter waarom niet. Het snottert te veel. Rauw is niet goed. Vieze dingen. Zijn gedacht.
Zelf zijn we ook vieze dingen aan het worden. Shampo vergeten op vorig adres. Zeep onderweg kwijtgespeeld. Kam onvindbaar. We worden nu pas echt 'des hippies decoiffes'.
Reacties op bericht (1)
16-06-2017
Noirmoutier
Hela fietsende reizigers,
Noirmoutier is een bijzonder eiland, af en toe omringd door zee..hangt af van de tij..er loopt een oude verbindingsweg met het vasteland...die alleen bij lage tij open is...heerlijk om juist dan daar te zijn!..want dan zie je de zeebodem ernaast...vaak met tientallen mensen die vanalles zoeken...schelpen, mosselen, krabben, kwallen...of ne verstrooide walvis, die onherroepelijk vast zit...
Nog goe voort fietsen ...met de wind vanachter!
de hort op
