Het was gisteravond onze schaaldieravond. De gastheer, die sprekend op JP Belmondo lijkt, maar dan te warm gewassen, plus mince dus, ging 's morgens strandjutten en ving voor ons 12 oesters, voor elk zes. Dat zou zeker genoeg zijn had de gastvrouw gezegd, want les huitres sauvages c'est bien vlezig. Wat het verschil is met gekweekte oesters, wilden we weten. Dat werd een hele uitleg, zowel van haar als van hem en meestal door elkaar. Wat Geert er van begreep (want ik begreep er niks van): de wilde oesters (wat zij ook laitieres heten?) zijn veel beter dan de gekweekte, locals zullen nooit gekweekte eten, de wilde worden pas na 5 jaar geplukt, de gekweekte worden opgefokt om na 2 jaar al klaar te zijn voor consumptie en, het pikantste detail, al of niet verzonnen, de huitres laitieres liggen te weken in hun eigen sperma, vandaar laitiere. ???? Waar of niet, moi, je ne sais pas. We vonden ze in elk geval heel lekker, als we er niet te veel over nadachten. Het vervolg waren mosselen met frietjes. Belmondo's zenuwen waren erg gespannen omdat hij frietjes moest maken voor les Belges. Tot overmaat van ramp was de frietketel plots kapot. Ja maar, zei zij, je moet une solution bedenken. Neem een pan en bak ze daar in. Hij verdween weer in zijn keuken en ja hoor, daar waren de frietjes, netjes zwart gebakken. Niet allemaal, er waren ook bruintjes bij en ze smaakten niet slecht. En de mosselen waren klein, maar overvloedig en lekker. Hoe beter we alles naar binnen werkten hoe breder de lach van de getaande zeerover werd. Hij legde nog uit dat op elke mossel ook een krabje zat, ze leven in een soort symbiose of de ene parasiteert op de andere, dat begreep ik alweer niet zo goed, maar het was inderdaad zo dat er krabjes te zien waren. We hebben die ook maar opgegeten. Om 22u was het mosselfestijn ten einde, we zaten nog steeds buiten. Het was een zalig zomerse avond.
En vandaag, alweer on the road. Eerst het stokrozeneiland af, La Rochelle door (wat staat de velodyssee toch slecht aangeduid in de steden),we krijgen spontaan hulp van 2 oude rakkers. En dan lange stukken langs de kust, terwijl de mist (la brume zegt men hier) vanuit de zee over het land trekt en alles in een fijn waas hult. We passeren het lange zandstrand van Chatellailon, heel mooi badstadje. Het laatste stuk van de route trekt het binnenland in, hier wordt aan landbouw gedaan : het hooi mooi gestapeld, de graanvelden goudgeel, rijp en gezwollen, wachtend op de oogst, de eerste zonnebloemvelden. We moeten Rochefort nog door, houden ons hart vast voor de bewegwijzering daar. Tot aan het prachtige stationsgebouw loopt het vlot. We drinken iets in een kebabzaak, spotgoedkoop en supervriendelijke jongens. Nadien rijden we op intuitie....de juiste kant uit. Oh, wat zijn wij heden blij.
De b&b vinden is een ander paar mouwen. Ze ligt ver buiten de route en is niet bewegwijzerd. Een nieuwe uitbating, mooi en modern, maar weinig hartelijk. We zijn wat ontgoocheld. We hebben samen 1 stoel om op te zitten en geen thee of koffie, noch water aanwezig. We hebben al veeeel beter meegemaakt.

Ook nog het vermelden waard : onze teller staat op 1.521 km.