Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
24-06-2017
15.000 motards
Om kwart voor negen stipt wordt er op de kamerdeur geklopt en krijgen we ontbijt op bed. De mensen van het hotel doen duidelijk hun best om het de gasten naar hun zin te maken.
De fietsroute loopt een hele tijd pal naast het strand, maar opgelet, daar zijn de falaises terug, we voelen het aan de klimmetjes. Ze zijn kort en soms nijdig, maar altijd word je beloond met een afdaling. Dalen op de fiets heeft voor mij veel gemeen met skiën, het geeft een zalig gevoel van snelheid zonder al te veel inspanning, je moet controle houden want te snel eindigt ergens ondersteboven naast de piste. En je kunt al eens links en rechts kijken en zien hoe alles voorbij zoeft. De snelheid die ik haal op de fiets zal ongeveer dezelfde zijn als bij het skiën, maximum 50 km/uur. Geert gaat daar galant een stuk boven, hij is als een valk die zich op een prooi stort. Ik denk dat hij tot 70 km/uur durft gaan. Een keer heb ik dit weten misgaan, bocht gemist en in de bramen beland. Maar bijna altijd schat hij zichzelf goed in. Dat zeg ik tegen mezelf als hij weer eens voorbij komt gefladderd. En als hij valt is het met stijl. Vandaag ook, volgens hem is het mijn schuld omdat ik te plots rem en hij de tijd niet heeft om uit zijn klikpedalen te geraken. Volgens mij rijdt hij te kort achter mij. Tweede couplet dus, valpartij zonder erg, hij verstaat de kunst.
We zetten over met de bac van Royan (heeft prachtige oude villa's langs de kustlijn) naar Le Verdon, een half uur op de boot, die deze keer de afmetingen heeft van een echte ferry. Het valt ons op dat er nogal wat motards ook de boot nemen. Vooral bij het uitrijden van de ferry worden we vergast (in elke betekenis van het woord) op een vroemvroemvroemconcert, hoe luider hoe liever. Voor hen toch.
We komen een koppel tegen uit Amsterdam, van daar vertrokken, met veel minder bagage dan wij. Geoefende fietsers. En altijd is er daar de zee, schuimend en wiegend en blinkend tot in de oneindige verte. En de goudgele stranden, langgerekt, weinig bezaaid met zonnende, spelende mensen, hier is plaats in overvloed. En langs de stranden, de pijnbomen, op hun lange stengels hoog boven onze hoofden, de geur van de Kempen. Waar is de tijd gebleven dat we als kind in de landduinen van de Lilse Bergen gingen spelen ? De duinen zijn er nog, vandaag staat er een omheining rond.
We eten een dagschotel en de dienster vertelt ons dat in Montalivet-les-Bains een grote happening voor motards is. Vandaar al dat gevroem. En vandaar dat we ter plekke geen logeeradres vonden.
We kijken onze ogen uit als we in het badplaatsje aankomen : wat een parade van moto's en moto's en moto's. We eten een ijsje en bekijken de begankenis. Heel veel zwart leer, kettingen, snorren, tatoeages mooi en lelijk, dikke buiken.... En daar zijn de chicks, roept Geert. Ik kijk tersluiks naar hem, dat is ook de eerste keer dat ik hem dat woord hoor gebruiken, mijn feministische inborst voelt zich gekweld, maar hij is geheel in vervoering. Dit is echt schoon materiaal. We horen dat er 15.000 motards verwacht worden en als we naar ons hotel verder fietsen horen we nog lang het gebrom van de zware motoren. Voor onze kamers staan twee Harley Davidsons te blinken. Geen stofje en geen schrammetje. En daar komen er nog twee. En daar...is de grasmaaier van het hotel in volle actie. Niet elk gebrom is 150 pk.
Montalivet is befaamd als mekka voor naturisten. De combinatie met al die Hells Angels, ik probeer er niet aan te denken.
de hort op
