Wat een feestgedruis deze morgen. Parade van de duizenden motards voor ons hotel. Heel het dorp staat te kijken, er wordt gewuifd, gejuicht, het lijkt de Bevrijding van 1945. Ik vraag me af wat al die stoere ridders in het dagelijks leven doen. En de chicks (ja, nu gebruik ik dat woord ook al), die in netkousen paraderen en triomfantelijk of ijzig op hun stalen ros zitten. We wringen ons uit het verkeerskluwen, proberen een binnenwegje uit en dat lukt wonderwel. Terug de Velodyssee op, tocht door de bossen. Het is warm, we horen de krekels tsjirpen. Waarom doen ze dat toch, uren en uren aan een stuk? Of zouden ze mekaar aflossen zoals soldaten op een schip? Het fietspad is van zeer goede kwaliteit, breed en mooi effen geasfalteerd. Het rijdt heel gemakkelijk, we lijken te vliegen. Onderweg komen we nog een lone wolf tegen, man alleen, we zagen hem gisteren ook al. Hij herkent ons, slaat een babbeltje. Voor hem is het de laatste dag fietsen, hij keert morgen huiswaarts. Dat zal net op tijd zijn om het slecht weer, dat op komst is, te vermijden.
Tegen de middag hebben we al 40 km in de benen, we zijn in Maubuisson, aan een groot meer. Het is er druk, maar niet hinderlijk, we blijven er wat luieren op het witte zandstrand. Ik vraag me af of dat water zout of zoet zou zijn. Ik lees in het routeboekje dat het naburig meer zoet is én verbonden door een kanaal met dit meer. Betekent dat dan dat dit ook zoet is of kan het ook zout zijn en behoudt elk meer zijn eigenheid? Ik lik voozichtig van mijn ene been dat pootje gebaad heeft, ja, dit smaakt zout. Toch nog niet overtuigd. Misschien is het wit zand opgebaggerd uit de zee en komt de zoute smaak daarvan. Tja, ik weet het niet en laat het maar zo, er zijn grotere vraagstukken dan dat.
Het laatste stuk van ons parcours is een zalig stuk. Het gaat op en af, er zit zelfs een klimmetje van 10% bij, met veel bombarie aangekondigd. Het rijdt leuk en het is prachtig, volledig in het groen, met de zon die door het gebladerte schijnt en vreemde tekeningen op het asfalt projecteert. We fietsen tegen elkander op, ik verlies keer op keer de demarrages. Ja zeg, mijn billen zijn ook geen tomboonenbillen zoals die van Geert. Hij kirt dat ik nog veel moet trainen. Zolang hij maar niet 'chick' tegen me zegt.
We komen aan in Lacanau l'Ocean, chez Augustin. Die heeft geen kamer voor ons, maar wel een appartementje. We zeggen niet nee, wat een luxe. Achter een gordijn, beneden op terras, blinkt zelfs een jacuzzi. 'Dees' komt niet meer goed.
|
de hort op
