Prima ontbijt bij Agnes. Des crepes, du pain, salade de fruits et.....caramel fleur de sel. Ik ben er gek op. Geert moet er niks van weten. De gustibus et coloribus non est disputandum. Aan de ontbijttafel ook Spanjaarden uit Girona. Ze gaan richting Loire. Raden ons ten stelligste af om in Spanje te willen fietsen. Mountainbiken, dat zeker wel, Girona is een VTT paradijs.
We trekken vandaag het binnenland in, door de bossen van de Landes. Het is geen sinecure om de start van het fietspad te vinden, de fransen zijn soms erg nonchalant in hun bewegwijzering. Geert vindt een fietspad....dat uitkomt in een winkelcentrum. Zijn Spaans bloed laat borrelend van zich horen, wat gegrom en gerommel, donder en hellepreek, de bui waait voorbij. We vinden onze route :een fietspad, vrij van auto's tot op onze plaats van bestemming, een echte fietssnelweg, goed geasfalteerd, goed bewegwijzerd vanaf nu.
Er is bar slecht weer voorspeld, met onweer en hagel(slag), we fietsen flink door. Als kind zou ik hier niet graag de baan opgestuurd zijn, zeker niet bij valavond. In elke boom kan je een monster zien, hoog boven je hoofd. Met hun lange, zwiepende armen, bedekt met schubbig mos, en eindigend in meerdere tentakels kijken ze dreigend en krakend op je neer, en elk moment kunnen ze toeslaan. En nergens straatverlichting. Hier is donker nog echt donker.
Er zijn maar weinig dorpjes in dit uitgestrekt bosgebied en als er al zijn lijken ze zo geisoleerd dat ze een zekere eenzaamheid en tristesse uitstralen. Ik vraag me af wie hier woont, wat ze doen en of de jongeren hier kunnen aarden. We zien een paar tieners, 3 jongens en een meisje en ik moet denken aan het boek van Lize Spit. Ik hoop dat de tijden nu anders zijn, ook hier in het landelijk Frankrijk.
We moeten even schuilen voor een natte drash, van korte duur, maar een die maar een paar minuten nodig heeft om je zwabberzwabber te doen voelen. Onze schuilplaats is een kleine oosterse take away, met enkele stoelen voor wie ter plaatse wil eten. We nemen nems en gems, niemand weet wat het is, maar het smaakt. De man heeft de typisch oosterse vriendelijke glimlach, zegt dat hij ook van fietsen houdt. Zijn televisie toont continu eentonig gekweel van een koppel dat al zingend met de handen draait en fladdert, op de maat, en daarbij ook nog eens pasjes links en rechts synchroon uitvoert. Nicole en Hugo op oosterse wijze. Achteraan een hele school backing movers, ook draaiend en schuifelend. Wat een romantiek.
Het weer is vriendelijker dan we vreesden, buiten de stortbui van daarnet regent het een vol kwartier door, de rest van de rit blijft het droog. Toch rijden we aan een hoog tempo (Geert zegt dat het onze snelheidsrecorddag is), en komen in de late namiddag aan in Villandraut, een stadje waar nog leven in zit, getuige hiervan het aantal handelszaken, waaronder een kapper. Omdat mijn haardos al een tijd de afmetingen aanneemt van een kamerbreed tapijt en ronduit Trumpiaans begint te worden, zeur ik al een tijdje over een kapper. Welaan, hier is er een. De gastvrouw belt haar stante pede op, morgen mag ik gaan. Benieuwd wat dat gaat worden.
|
de hort op
