Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
30-06-2017
le canal des deux mers
Donderdag 29 juni
Het belooft een zware dag te worden. De gastheer fronst zijn wenkbrauwen als we opperen dat de zon er nog kan doorkomen en (met accent op de e, wat ik hier niet kan zetten) de rit zal zo'n 85 km ver zijn. Toch vertrekken we monter, net zoals onze mede-loges. Die vertrokken zo monter dat ze de achterklep van de auto lieten openstaan. Doet me denken aan Thomas en ik, in het putteke van de winter, 's morgens vroeg, op weg naar het autorijexamen. Enkele meters gereden, maar wat was het donker, we zagen geen hand voor onze ogen, zouden de lichten niet branden? Bleek de motorkap nog open te staan. Ze was nog vlug even geopend om de onderdelen te bestuderen en in onze nervositeit vergeten sluiten. Het examen werd een even grote sisser, niet mogen deelnemen wegens papieren niet in orde.
De truuk met het douchegordijn als regenjas voor de fietskar is pico bello gelukt, we zijn trots als een natte gieter, wanneer de eerste regenbui op ons neerspat. We beginnen alvast met wat fout te rijden, maar een vriendelijke oudere man zet ons perfect op de goede baan. Eens we het kanaal van de Garonne vinden, is het simple comme bonjour : de groene fietsbordjes volgen.
De batterij heeft al heel wat moeten assisteren, er waren een paar klimmetjes, we zullen ze opladen in een van de veelvuldige bars langs dit toeristisch parcours. Niet dus. Elk dorpje dat we tegenkomen is doods. Pas de commerces. We zien in de verte nat en aandoenlijk parasols wapperen, opschrift boissons et glaces. De parasols zijn open, de bar is dicht. Maar, zegt de man, hij heeft een abri, we mogen er schuilen. De abri is het toilet. Eigenlijk een meevaller want we moeten zo nodig.
Van miserie eten we wat brood en een banaan uit de hand aan de voet van een kerk. Er staat een schamele bank, nat.
Zienderogen begint de batterij te slinken, mijn warmtepeil ook. Mijn handen zijn dood, gevoelloos van de natte kou, mijn voeten leven nog, maar zijn ook doorweekt. Geert voelt zich nog behoorlijk warm (Spaans bloed). Het fietspad ligt bezaaid met afgevallen bladeren, takken en stukken schors van de platanen die de route zo heerlijk ombreux maken bij zonneschijn. Het moet hier flink gewaaid hebben.
We moeten toch echt een bar vinden. Geert gaat bij elk dorpje op prospectie zodat ik geen nodeloze kilometers moet doen. Ik vind een dikke Duitser op een boot, die electriciteit aftapt van een paal op de oever. Ik vraag hem of ik even mee mag aftappen of hoe zo'n ding werkt. Je moet dat gaan aanvragen bij de gemeente, zegt hij en dan heb je lange tijd electriciteit voor 2 euro. Maar omdat ik het zo schoon vraag: hij kan me een half uur aansluiten. Stekker in, lampje brandt niet. Nog eens proberen, lampje brandt niet. Iets mis met de oplader, zegt hij. Tot hij zijn eigen laptop probeert. Hij heeft helemaal geen toevoer van electriciteit. Hij schiet in een Duitse colere, zijn jas aan, recht naar de Gemeinde, sehr teuer, zwei euro fur nur ein uhr. Gedaan met zijn rustig visnamiddagje. Zijn vrouw beziet het stoicijns, met of zonder electriciteit, ze zit daar te niksen, diep in de boot. Ik overweeg om ook wat electriciteit te gaan vragen aan de gemeente, Geert ziet dat niet zitten.
We vinden een restaurantje in Mas d'Agenais, een iets groter stadje. We mogen er iets drinken en onze batterij opladen, maar na 50 minuten moet ze sluiten. 50 minuten geeft niet veel energie, maar we zijn dankbaar voor wat we krijgen.
Af en toe krijgen we nu een streepje zon, het neemt de ergste koude weg. De wind wakkert aan, een felle zijwind.
Het gaat weer slecht met de batterij, het gaat ook niet goed met mij, ik voel me ziek, misselijk en al mijn rugspieren doen pijn. We rijden verkeerd, er is kort maar krachtig wederzijdse irritatie. Ondertussen is het al zeven uur, voor acht uur worden we verwacht in Chateau Lacaze, tegen Aiguillon. De batterij geeft het op, net als we het stadje binnenrijden. Geert neemt het laatste stukje over. Hier vinden we wel een oplaadpunt. We stoppen bij cafe les Tch'ts (ik dacht dat zij in het Noorden wonen),waar een paar mannen zich de ziel uit het lijf roepen bij het kaarten. Ongelooflijk hoeveel lawaai een man kan maken. Geert eet een menu, ik wroet wat in mijn eten en vind ondertussen een apotheker die me iets geeft contre les maux digestifs. Nog vijf kilometer te gaan. Er staan er al 100 op de teller.
de hort op
