Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
03-07-2017
la vie en rose
Vooraleer we Toulouse kunnen bezoeken moeten we nu echt eerst een wasje slaan, we zitten door onze kleren, nochtans hebben we ze ook al eens averechts aan gehad. In de garage van de madame staat een wasmachine en een droogkast. Geert smijt een visje, ze bijt niet. Hier verderop is een laverie, ze legt uitvoerig uit waar. Een beetje zoeken brengt ons bij 2 wasmachines en een droogkast in open lucht, onder een afdakje. We smijten gans ons boeltje in de machine, na een kwartier valt ze stil met als boodschap : erreur default nr 45. Daar staan we dan, de vuile kleren zijn kletsnatte halfpropere kleren geworden. We wringen ter plekke alles zo goed mogelijk uit en stoppen het in de droogkast. Waar het na 2 beurten van vijftien minuten nat uitkomt.
Tijdens al dat wachten heb ik wel even de tijd om Toulouse Lautrec te googelen. Ik kan er veel over vertellen, maar stel voor dat u zelf ook eens wat doet. Toch een merkwaardig figuur, tragisch door zijn dwerggroei (korte benen, normaal lijf, enorme tong, dit alles het gevolg van inteelt onder de adel), groots door zijn onmiskenbaar tekentalent, zich staande houdend door ironie, cassante humor, alcohol en het parijse nachtleven, verstoten door zijn vader die beschaamd was over zijn zoon, levenslang beschermd door zijn moeder, gestorven toen hij 37 was. Hij was niet van Toulouse, hij is geboren in Albi.
Terwijl wij nog altijd druk doende zijn met onze was, borrelt het idee op om veggie te gaan eten in de buurt voor we naar de stad trekken. Wat is het lang geleden dat we groenten met groenten aten. Een piepklein vogeltje komt kijken, het heeft een scheef pootje, we tonen ons mededogen, maar het draait zijn staart naar ons en legt een klein wit kakje. Stank voor dank.
Komaan, zeggen we, nu moeten we echt wel naar de stad gaan kijken.
We komen boven uit de metro aan het wilsonplein (voelen ons onmiddellijk thuis), vlak bij het Capitool (ja, we voelen ons helemaal thuis). Het is een prachtig gebouw, roze tussen al het andere roze. Veel open ruimte, maar ook veel volk. Druk dus. We zoeken de oever van de Garonne op, de stroom is ontzaglijk breed geworden, maar ook rustig, statig, voornaam, met op haar rug enkele rondvaartboten en aan haar oevers jong en oud, keuvelend, joelend, springend, schrijdend...en ook weer datzelfde roze in prachtige gebouwen aan de overzijde. Het blijft druk. We zijn rust gewend en hier lijkt alle lawaai van de wereld samen te komen : het verkeer, het getater, muziek (muzak, zegt Geert, hij vindt het rommel), we drinken haastig op een terras, we willen weg.
De metro zit vol, geen plaats om te zitten. Er staat een jonge vrouw recht, vraagt of ik wil zitten. Ik kan niet zeggen dat dit de eerste keer is dat dit me overkomt, maar het is wel confronterend. Kordaat en (te) kortaf zeg ik 'non'. Als ik de vrouw nog eens goed bekijk zie ik dat ze aan het wenen is. Ik kijk naar Geert, schuldbewust, hij kijkt naar mij, kijkt naar de vrouw, het medelijden stroomt uit zijn ogen. Ik tik haar zacht aan : 'c'est ma faute que vous...?' Ze schudt van neen. De vrouw die recht over haar zit, pakt haar even bij de schouder. Wenen in het openbaar, het moet kunnen. Maar hoe schamel zijn we als we er moeten mee omgaan. De vrouw stapt uit, ze heeft een zonnebril op.
We zijn er stil van geworden, maar dat betert al weer vlug als we zien dat Sagan de rit won in de Tour de France. De oermens uit Slovakije met zijn mooie blauwe kijkers.
de hort op
