We proberen onze spiksplinternieuwe croozerkar aan te koppelen aan mijn fiets en dat lukt heel goed. Een echte topkar. Met kar en fiets gaan we winkelen in St Paul de Fenouillet, we hebben proviand nodig voor een aantal dagen. Het is fris buiten en bewolkt, de namiddag zal nog flink wat regen aanvoeren. Nochtans zegt de buurvrouw dat het uitzonderlijk sec is dit jaar. Ze kan het weten want haar man Bernard heeft een moestuin, die hij koestert als zijn beste vriend. Meer hoeft hij niet, een wandelingetje maken, op de gibiers gaan jagen, moestuin verzorgen, wat joggen, wijntje drinken, everzwijnpaté eten. Dat is zijn rustig leven. Sterke man, idem dito vrouw. Zijn beiden zeventigers maar kunnen tien jaar liegen.
Ik leg de eerste overnachting vast. Het wordt dan toch Céret, het kunstenaarsstadje aan de voet van de Canigou. We wagen het er op, maar vertrekken wel een dag eerder dan voorzien. Donderdag dus. Het weekend ziet er echt niet goed uit, nat en koud, maar als het een beetje meezit kunnen we vrijdagavond al in Spanje zijn, in Figueres, waar we Salvador Dali leerden kennen als een knotsgekke, geniale kunstenaar. Wie zijn museum al bezocht of zelfs maar aan de buitenkant zag, zal dit beamen. Ik vraag me af of hij al die vreemde figuren en objecten met zijn volle verstand creëerde of liet hij zich helpen door psychedelische planten en dranken ? Ik kijk er naar uit om het stadje terug te zien. Als het te slecht weer wordt kunnen we ons daar wel een dagje bezig houden met drugs en seks en rock and roll. (oh, vermaledijde leugen, wat staat gij hier te doen ?)