|
De vriezeman is in het land ! Sneeuw in de Pyreneeën vanaf 1.000 meter hoogte, dat horen we al van vroeg in de morgen (nou ja, vroeg, voor onze manier van doen wel, 8 uur dus), de lucht neigt naar staalblauw, oef, het gesloten weer van de voorbije dagen lijkt voorbij. Maar wat is het nog koud. Klokslag 10 uur, de kerktoren kan het beamen, staan we vertrekkensklaar en betreuren beiden dat we geen handschoenen hebben meegebracht. Heel even overwegen we om onze tuinhandschoenen aan te doen, Geert zelfs zijn afwashandschoenen, maar neen, niet doen, er is genoeg klimwerk voor handen om deze warm te houden.
Het meer van Caramany flikkeflakt in de zon, het is goed gevuld, de vissen zullen blij zijn. De vogels daarentegen hebben terug hun winterjas aangetrokken en zitten diep weggedoken te zwijgen en te wachten. Waar is die lente nu ? Vrouwtjesvogels voelen de eitjes al tegen hun bekkenbodemspieren drummen, maar zitten uit alle macht te puffen om die eitjes in hun warme onderbuik vast te houden. Geen weer om geboren te worden, fluisteren ze tegen de ongeduldige piepelingen.
Wij puffen ook, niet om onze persweeën tegen te houden, het gaat gewoon ferm bergop. Céret ligt twee valleien verder, dus dat betekent dat we twee keer gaan moeten klimmen, de eerste keer om, achter de flank, in Ile-sur-Têt te geraken, de tweede keer in Llauro. Gelukkig zitten we dicht tegen de Middellandse Zee en dus in de uitlopers van de bergen, ik moet er niet aan denken om nu al tot 1.000 meter of hoger te moeten klimmen. We zijn nog maar in de aanloopfase, er moet nog veel geoefend worden. De garrigue ligt een eindeloze broccoli te wezen, stronk na stronk na stronk, dat houterig immer groen gewas, waar je als landbouwer niks mee kunt aanvangen. Het is er en het houdt de bodem vast, maar daarmee is het ook einde verhaal. Een paradijs waarschijnlijk voor wild en gevogelte. We komen boven en aanschouwen de verse sneeuw in de verste verte, wat is dat een prachtig zicht, met de helderblauwe hemel als achtergrond. We stoppen bij een poort met hond om al dat moois op te slaan. De hond zit niet achter de poort maar er voor, op straat dus. Mijns inziens een vergissing van de baas. Maar dat weet de hond niet en hij vindt het prettig dat er nog baasjes bij hem komen. Of zouden het vriendjes zijn ? Wat Geert betreft is die hond al gauw een heel goede vriend. In al zijn logheid legt het beest zich tegen zijn benen, steekt zijn kop tegen zijn billen, biedt een poot aan. Tot we terug vertrekken. Dat zint vriend hond niet, hij springt plots uit zijn lome modus op en hapt naar de kuiten van zijn nieuwe kameraad. L'amour brut! Het beest versaagt niet en blijft ons happend en trappend volgen. Ik begrijp het, eerst doet die nieuwe vriend alsof het voor altijd is en dan maakt hij zich uit de voeten zonder pardon. Gelukkig gaat de baan bergaf zodat we wat snelheid kunnen maken en de arme hond moet zich gewonnen geven. Wat heb je aan een mens met loze praatjes ?
De vallei van de Têt is één grote boomgaard : abrikozen, perziken, nectarines, appels, peren. Al dat lekkers, het is voor de zomer, zoet gerijpt door de zon. Nu zijn de rijen boompjes nog pril groen, alleen de appelaars staan al in bloei. Of zouden het perelaars zijn ? We rijden gezwind, mee met de wind, tot in Thuir. Weinig reliëf, het gaat goed vooruit. In Thuir het statige, eeuwenoude Byrrh wijnimperium, de trots van de stad. We eten er een soort cassoulet met zoveel witte bonen dat ze bijna niet te vermalen zijn. Dat plakt en dat prakt en blijft als een dikke puree tegen je strottenhoofd steken. En dan komt er weer een platgeharkte hap. En nog een. Het is slikken of stikken indat modderige bonenslib. Dit kunnen we echt niet aan, de helft van de bonen blijft achter. Sorry bonen, jullie doen ook maar jullie best.
Gisteren heb ik zowaar een klaproos gezien. Dat leek me wel heel speciaal. Klaprozen zijn toch hoogzomerbloeiers ? Die dissidente klaproos, zo zie ik nu, was toch niet zo uitzonderlijk. De bermen staan er vol van. Weer een vraagteken in mijn hoofd. Wat maakt dat klaprozen al in de lente volop bloeien ? Of bloeien ze nog van de vorige zomer en zijn ze vergeten om dood te gaan ? Hebben ze een bijzondere cursus gezondheidspreventie gevolgd en met vaccinaties, gezonde voeding en pacemakers hun levensverwachting verdubbeld ? Ik beloof het mezelf, ik zoek het eens op, misschien weet Wikipedia het antwoord.
Céret is nog steeds het landerig stadje met zijn kunstenaarsimago, sjofele uitgerookte hippies, oude hippe dametjes, rare snuiters, tsjolders, bleekscheten en dat alles door mekaar. Het is hier dat Picasso een tijd gewoond heeft en het is hier dat we twaalf jaar geleden de sardane zagen dansen onder de platanen van de hoofdstraat. Wij dansen vanavond niet, de bonen liggen op onze maag, een fris slaatje, nog wat lezen en ons bedje in. In de rue de Commerce, amper een vleugelwijdte breed, hobbelig en met amper een tweetal commerces.
|
de hort op
