|
De zon schijnt, we krijgen een lekker ontbijt in dit knotsgekke hotel, we vertrekken goedgemutst.
Als je van Figueres naar Girona wilt, dan neem je gewoon de autosnelweg en is de afstand nog geen 40 kilometer. Dat is nu net wat wij niet willen, geen drukke banen asjeblieft, en we slagen daar wonderwel in, maar hebben dan ook meer kilometers voor de boeg. (het zullen er 65 worden). We hoeven er geen spijt van te hebben, het is een prachtig parcours.
Eerst nog even over de drukkere verbindingsweg naar de autosnelweg om Figueres uit te geraken en dan ligt Catalonië aan onze voeten.
Benjaminse zegt in zijn boekje dat Spanje als een verkreukeld tafelkleed is en dat is juist. Nergens plat, soms een grote kreukel en soms een kleine, maar altijd kreukels. Het landschap is nu enigszins anders, meer weiden en velden, boerderijen, mooie vergezichten. En verrukkelijk rustige baantjes. Wie zei ons dat je rond Girona niet rustig kunt fietsen ?
Ik tel het komkommerkruid, er is geen beginnen aan. Papavers, ze zijn er weer in grote getallen. En paardebloemen. Samen leunen ze tegen mekaar aan in de vrolijke bermen. Een havik laat zich even zien. De vogeltjesman van gisteren zou tevreden zijn.
We komen in Camallera, het dorpje is bedolven onder de Catalaanse vlaggen. Een groot spandoek zegt dat Camallera een dorpje is van de republiek Catalonië. We zullen dit scenario nog in elk dorp tegenkomen. Catalonië houdt niet van Spanje. De mensen zijn boos, maar niet op ons, want terwijl we staan te overleggen stopt een jeep om hulp te bieden. De man (een goedlachse senior) spreekt Engels en wijst ons een weggetje, piekfijn en zonder verkeer. We zouden het alleen niet gevonden hebben. In zijn auto zit Julita, geïmporteerd uit Thailand, vandaar zijn behoorlijk Engels (zo denken we). Wij allang weer blij en hupperdepup, vooruit met de geit, tegenwind weliswaar.
In Estacio de Jordi moeten we de spoorweg kruisen. Wat blijkt ? We kunnen de spoorweg niet over, de weg stopt, ze hebben er zelfs een muurtje dwarsover gebouwd. Aan de overkant ook een muurtje en daar loopt de weg weer verder. Dan steken we de spoorweg maar over naast het muurtje, wat gezoek, wat gepruts, wat heffen en trekken en duwen en hop, we zijn alweer gered. Sorry Sofie (Dutordoir), ik weet dat het niet mag, spoorlopen, maar hier doet iedereen het.
We steken de Ter over (brede brug zonder afsluiting) en daar is Bolla reeds. We vragen nog eens de weg aan een bebaarde Spanjaard en geen vijf minuten later staat heel de familie ons uitleg te geven. El Barbo legt uit, een ander vertaalt (in het frans), de vrouwen proberen ook een mondje frans te placeren. Ze vragen van waar we zijn. Ha, Belgica, daar zijn ze ook geweest, in Bruxelas, gaan demonstreren voor Puigdemont. Enthousiasme alom : zij omdat we Puigdemont kennen, wij omdat ze Brussel kennen. We moeten zeker naar Pubol gaan, zeggen ze, mooi museum daar. Ja maar, in Pubol moeten wij niet zijn, het is al erg genoeg dat we nog een col over moeten. We zien het al van ver aankomen. Met bosjes vallen de wielertoeristen ons in de armen. Ze hebben allemaal natuurlijk die col beklommen en dalen nu voldaan weer af. Hoe steil is dat hier, vraag ik aan Geert. Een verkorte Mont Ventoux, zegt hij, stijgingspercentage evenwaardig maar sterk verkorte versie. Het worden 6 kilometers klimmen. Boven staan twee Engelsen op de uitkijk. De ene kent ons, zegt hij. Hij heeft een vriend die over ons vertelde : een man zonder bagage op een koersfiets en een vrouw die alle bagage in een kar meesleepte. For a long journey enkele jaren geleden. Jaja, zoiets kom je maar eens in je leven tegen.
We moeten nog tien kilometer dalen en dan in Girona onze b&b vinden. Batterij says ondertussen 'no'. Haar pijp is uit. De mijne bijna. Girona is groot, google maps stuurt ons verkeerd en dan toch juist, we vinden onze verblijfplaats en mogen onze fietsen op de binnenplaats stallen. En, nog beter, na een korte wandeling in afwachting van het late etensuur hier in Spanje (20u is heel normaal om te eten) vinden we zeer dichtbij de aansluiting op de via verde die we morgen moeten nemen. Geen zoeken meer morgenvroeg, onmiddellijk het zeegat uit. Het belooft de moeite te worden, we gaan naar 1.000m.
|
de hort op
