|
Ik word wakker met koortsige dromen, me zorgen makend hoe we zonder problemen de klim naar duizend meter met mijn wankele batterij gaan opwankelen en dan ook nog dertig kilometer verder gaan geraken tot aan ons hotel. We kunnen een vrachtwagen doen stoppen en de kar met hem meegeven, maar zien we die dan ooit terug ? We kunnen ergens gaan bellen en vragen om de batterij op te laden, maar dat heeft tijd nodig. Geert kan alleen verder fietsen tot aan het hotel en daar de auto van het hotel vragen en mij en batterij komen oppikken. Fiets moet achterblijven. Zorgen die door mijn hoofd spoken, achteraf gezien voor niks nodig en compleet verkeerd geredeneerd, want er passeert ons geen enkele vrachtwagen, we komen geen huizen tegen en als we ze tegen komen is er ook een café, dus hoeven we niet aan huizen te gaan bellen én de madame van het hotel heeft wel een garage maar geen auto.
Maar eerst gaan we al die muizenissen wegspoelen met een fiks ontbijt. Afspraak om half negen in de ontbijtzaal waar niemand zit. Goed, we zijn de enige gasten. We wachten en maken alvast een koffie met het expresso-apparaat. Niemand brengt ontbijt. We eten een banaantje en een kiwi. Niemand komt. Het wordt negen uur. Geen ontbijt. Geert krijgt een Catalaanse boosheid over zich. Ik ga zelf naar de bakker, dit zijn geen manieren. De bakker woont hoekje om, vlug geklaard dus. Geert komt terug in de ontbijtruimte, zonder brood, vreemd lachje om de mond. Achter hem een donkere Priscilla, met een brood, zenuwachtig, sorry sorry zeggend. Het brood komt op tafel, we graaien er gretig naar. Kaas komt op tafel, harde kaas, blauwe kaas, gatenkaas. Lekker, we snijden royaal aan. Vlees komt op tafel, rauwe ham, gekookte ham. Lekker, maar we hebben al zoveel kaas genomen. Worst komt op tafel. Lekker waarschijnlijk. Tomaten komen op tafel. Ook lekker. Croissants komen op tafel. Lekker, maar trop. Kleine koekjes komen op tafel. Lekker ja, eentje proeven kan geen kwaad. Yoghurt komt op tafel. Kom, we delen een, want het is lekker! En willen we ook een fruitsapje ? Priscilla perst vers fruit. Heel lekker. We rollen de trap terug af en wurmen ons in onze koerstenue. Voorlopig wensen we liever geen eten meer.
Het is zondag vandaag. Girona wandelt en fietst, jogt, sprint, laat de hond(en) uit. Wat een drukte op de via verde (de groene fietsweg). Deze is prima aangelegd, onverhard, maar hier en daar kan er al eens een diepe put zijn en in die put een diepe plas. Terwijl ik lustig naar de keuvelende, druk doende Spanjaarden kijk hoor ik achter mij een luide kreet, maar het is al te laat. Fiets en kar in de plas, een grote splash en alles is nat en vooral, alles is vuil. Gesakker uit een boze mond. Beter opletten, uit mijn doppen kijken, niet bekwaam om met een kar te rijden. Nederig buig ik het hoofd. Had ik een bundel spaghetti, ik kastijdde mezelf ter plekke met de slierten.
Maar het beste moet nog komen. We hebben nog niks gezien, nog niks gevoeld, het is nog allemaal warm en gezapig. Vanaf Anglés, een twintigtal kilometers buiten Girona, stopt voor ons de via verde en begint de klim naar St. Hilari (800m) om daarna nog 200 m verder te stijgen naar de top, waar een lekker restaurant is, dat we nooit voor de middag kunnen bereiken, dus vergeten we het onmiddellijk. We passeren Osor, klein gehucht, waar we even pauzeren en de batterij een half uur opladen. Je weet nooit waar dat goed voor is. Daarna wordt de klim steiler en dat voelen we. Dat het zachtjes begint te regenen voelen we ook. Regenjassen aan, het verergert. Het duurt geen tien minuten of we druipen en verkleumen en verbijten de kou. Ik heb een nieuw regenvestje gekocht, prima merk, maar komt er daar geen water door ? Ik kijk er naar. Ventair staat er op. Dat lijkt verdacht veel op een windvestje. De regen trekt zich daar niets van aan, wat er uit moet vallen, valt. De temperatuur zakt, er flikkert een bliksemschicht, het dondert. Er is geen huis, geen afdak in de omtrek, we zitten op een lang stuk van 16 km, door het bos en immer klimmend. Het begint te hagelen. Dat striemt. Als ik begin te denken aan de plas van daarstraks zou ik daar hard om willen lachen, maar dat gaat niet, alles is verkrampt en het moment is ook niet zo goed gekozen. Geert roept :ik zie alleen nog maar roze vlekken. Roze vlekken ?? Moet ik me hier zorgen maken ? Door een donker regenbos fietsen en dan roze vlekken beginnen zien, misschien moet het kunnen. De roze vlekken zijn de houvast, het broze houtje-touwtje van een man die achter een vrouw met een roze windvest aanfietst. Raadsel opgelost, maar kon hij dat niet eerder zeggen ?
Kletsnat fietsen we St. Hilari binnen. Hilarisch is het allerminst, maar hoera, daar is een café. De barman schiet ons ter hulp met een bussel witte doeken (het zijn waarschijnlijk de servietten van zijn doening) en gebaart dat we ons moeten afdrogen. Het café zit vol ....mannen. Zo gaat dat hier, de mannen gaan op café om te kaarten en de vrouwen, tja, dat weet ik niet, die gaan naar een ander café misschien. We bestellen een warme thee om wat op te warmen. We krijgen er een koekje en een croissant bij. Vriendelijke man, die cafébaas. We vragen nog een tweede thee, alle warmte doet deugd. De man wijst ons de weg, maar we wachten wijselijk nog wat, de batterij mag ondertussen opladen en stilaan begint het ook minder te regenen. Oef. Er wacht ons nog een fikse klim tot de top, verkleumd blijven we, geen van beiden voelen nog onze voeten, die zijn door en door nat en vooskou. Eigenlijk was Spanje een goede keuze omwille van 'altijd goed weer'. Zo hadden we gedacht. Mispoes.
Toch bereiken we levend en wel het hotel in Seva, wie had dat gedacht. Het is helemaal voor ons alleen en de eigenares heeft de verwarming aangezet. Hoe blij kan een mens zijn met een warm onderdak. En hoe hulpeloos zonder. We beloven elkaar : morgen een korte rit en een beetje relaxen. Het is toch vakantie zeker.
|
de hort op
