|
Het bed waarin we mogen slapen is smal, ze zouden zulke bedden verplicht (by law) moeten uitrusten met veiligheidsgordels, want voor je het weet lig je op de bedmat. Vermoeide lichamen draaien en keren, als het ene draait veert het andere op en vice versa. Maar een droomvolle slaap haalt het uiteindelijk op de nerveuze vermoeidheid. Ik kom Herman Brusselmans tegen in mijn droom. Hij is onze buurman in ons kleiner rijhuis in Melle en staat zonder pardon een put te graven in onze tuin. 'Wat staat gij hier te doen ?' vraag ik hem. 'Ik zoek Tania', zegt hij, 'mijn ex-schildpad'. 'Trouwens', vervolgt hij, 'kent gij mij niet ?' 'Jazeker ken ik u', zeg ik hem, 'gij zijt de vettige schrijver van Gent en uw vader is de vettige veehouder met de grote ecologische voetafdruk'. 'Juist', zegt hij verwonderd. 'Kent gij mij niet ?', vraag ik hem. 'Euch, niet zo direct', antwoordt hij, 'maar gij ziet er een lekkere ouwe trezebees uit.' 'Ik een lekkere ouwe trezebees ? Dan hebt ge mijn esposo nog niet gezien, dat is pas een lekkere ouwe trezebees'. Daar heeft hij niet van terug! 'Ik doe niet in mannen', frazelt hij, 'en dank u voor uwwwwaandacht !' En hij maakt zich vlug uit de voeten. U moet weten, hij kan zich zeer vlug uit de voeten maken, op indrukwekkende wijze met zijn lange benen en zijn wapperende manen. Dat spijt me wel, want ik vond het net een interessante conversatie.
Het brengt me terug tot de realiteit, smal bed in l'Esplugia de Francoli. Wat een prachtige naam toch. Wat een troef als je zoiets op je curriculum kunt zetten. Het is ook een gezellig stadje met gezellige mensen. Maar we trekken weer verder, zij het wat gemoedelijker dan gisteren. We hoeven ons niet te reppen. Er staan 30 kilometertjes op het programma en we plannen aan te komen net na de middag in Ulldemolins.
Een boogscheut buiten l'Esplugia de Francoli bevindt zich het klooster van Poblet. Een indrukwekkende monasterio die al duizend jaar oud is en werelderfgoed. En rond het klooster : wijngaarden. De twee in harmonie met elkaar, de paters moeten al eens een wijntje kunnen drinken. We rijden even de toegangspoort binnen en bewonderen de monumentale voorgevel. Hoeveel jaren heeft het geduurd om dit hier allemaal neer te poten ? Hoeveel mensenhanden hebben hier gewerkt, geslaafd ? We weten het niet en er zijn geen paters te zien, we kunnen het dus ook niet vragen.
Het is een zonnige dag, maar fris. Gelukkig heb ik mijn roze windjackje dat eigenlijk een regenjackje moest zijn, voor vandaag is het een heel welkom jasje. Onze gastvrouw heeft ons op het hart gedrukt dat we zeker langs Vimbodin en Vallclara moeten rijden, dat is minder lastig dan de weg langs Prades. Dankjewel, Christina, voor de tip, want langs hier is het al lastig genoeg. Geert heeft een mindere dag en beweert dat deze klim naar Vilanova de Prades de lastigste is die hij al gedaan heeft sinds het begin van onze reis. Nochtans staat hij getekend aan 5 %. Maar hij valt me ook zwaar, een kleine rustpauze is meer dan welkom. De natuur maakt het zwoegen meer dan goed. We zitten in een glooiend berglandschap, veel pijnbomen, veel brem, veel rode rotsen. Weinig opbrengst voor de mens hier. Waar het mogelijk is zijn wat olijfgaarden en amandelbomen geplant.
Eens we boven zijn en mogen afdalen (koud ! leve het windjackje), zien we Ulldemolins als een grote blokkendoos, sepiagekleurd, eenzaam tegen de flank liggen. Het is de vallei van de stilte en dat willen we goed geloven. Hier vind je rust of word je gek.
De kamer is eenvoudig, maar netjes en we kunnen 's avonds eten in ons hotel Fonda Toldra. Een kort dutje zal ons nu deugd doen. Later op de middag doen we een wandelingetje door het dorpje. Het blijkt op de route van de Cami de Santiago te liggen, een pleisterplaats voor de pelgrims. Die zijn er nu niet, wij zijn de enige vreemde eenden in de bijt in dit rustige dorpje vol steegjes en bloemetjes. Een piepklein winkeltje wordt opengehouden door een stokoude man. Daar gaan we morgen onze voorraad clementijntjes en bananen opslaan. Als hij morgen nog leeft, want hij schrikt zich een bult als wij zo brutaal door zijn venstertje komen gapen naar het assortiment kruidenierswaren. Een bakker hebben we ook ontdekt en zelfs een kapper en een apotheker. Goed van Ulldemolins, laat het asjeblief nog wat voortbestaan. Aan de spelende kinderen te horen lukt dat nog even.
Morgen rijden we naar de vallei van de Ebro, via een kleine en een grote kreukel. Het worden 60 kilometers en we zullen welgeteld 5 dorpjes tegenkomen.
|
de hort op
