|
We eten al het toastbrood op met verschillende mermelada's (waaronder eentje van citroen met amandelen, dat is lekker !) en krijgen een flinke kan koffie van Martha, de hotelbazin. Ze is onder de indruk van onze eetlust en van de spieren van Geert. Ze zet zich herhaaldelijk in bodybuilderspositie om dat te tonen. Ik denk dat ze op zoek is naar een sterke man die haar rolluiken kan herstellen. Voorlopig gaat de rolluik van onze kamer alleen hemelwaarts als je aan een groen touw trekt en dat touw dan vastmaakt aan de knop van de verwarming. Erg vinden we dat niet, het maakt de kamer heel origineel. We vragen haar of er in deze streek werk is voor de mensen. 'Wie wil werken, kan werken', zegt ze kordaat, 'de Spanjaarden willen alleen maar feesten, ze vragen zich alle dagen af wanneer het volgende feest zal zijn. En als ze niet werken krijgen ze 'subsidio' en dan liggen ze de hele dag op hun luie krent.' Ho, dat is duidelijk, dit is een werkmier, una mujer del mundo de business. Ik denk dat ze voor Bart zou stemmen, moest ze de kans krijgen.
In de garage, waar onze fietsen staan, liggen twee reusachtige zakken met caracollen. Het verwondert me, maar later op de dag zie ik dat Ulldemolins helemaal niet ver van de zee ligt. Vandaar ook de plaatselijke lekkernij van gisteravond : omelet met spinazie en witte bonen, overgoten met kreeftsaus (wat waarschijnlijk caracollenkreeften waren). De zon schijnt, de lucht is blauw, de wind is strak en wij vertrekken blijgezind. Geen verkeer in de vallei van de stilte en op de bergflank ook niet. We rijden door het Parc Nacional de la Serra de Montsant en dat is prachtig. Hoe hoger we klimmen hoe mooier het zicht wordt. Grote rotsbollen (afgevlakt door wind en regen) wisselen af met de typische begroeiing, die we garrigue noemen. Weinig bloemen, we zitten nog te hoog, maar straks, als we zullen afdalen komen we in grote getale alle kleuren van veldbloemen tegen : weerom de hoogrode klaprozen, de gretige gele paardebloemen, komkommerkruid, bloeiende thijm, een bloemetje, ik ken het niet, met buitengewoon mooi vermiljoen rode aren, een variant van bleekgele trosanjers in de knop, euphorbia met zijn groengele giftige bloem. En warempel ook seringen, die gulle geurkaarsen.
In de lucht hangen lammergieren. Dat zegt Geert, maar ik kan niet verzekeren dat de verbindingen in zijn hoofd juist zitten, dus het kunnen even goed bergduiven zijn. Toch zou ik niet graag een 'conejo' zijn in deze streek met die grote vogels boven mijn hoofd. Als de wind waait dan zijn er ook windmolens. In Frankrijk werd er druk geprotesteerd tegen 'les éoliennes', we zagen het aan de vele spandoeken. 'Het zijn de nimby's', zegt Geert. Ik kijk eens schuin naar hem. Twee jaar geleden begon hij ook plots over de 'chicks' te spreken toen hij de motovrouwen in schaars gekleed leder zag voorbijrijden. En wat zijn dan wel nimby's ?? Het antwoord moet van hem komen, het zijn de mensen die wel akkoord gaan met alternatieve energie, maar not in my backyard. Nimby dus. De Spanjaarden trekken zich niet aan wat er in hun achtertuin terecht komt, als het maar alle dagen feest is.
We picknicken in La Bisbal de Falset (wie bedenkt toch al die mooie namen ?). Dat is een goed idee want we hebben nog een klim te goed. De wind balsemt en slaat, door het vele bochtenwerk duwt hij soms hulpvaardig in de rug, maar achter de volgende bocht geselt hij weer met volle kracht tegendraads. Maar het is hier zo mooi dat het al dat klimwerk waard is. La Figuera ligt aan de top en dan wordt het weer afdalen, via El Molar tot aan Mora d'Ebre waar onze hostal ligt. De Ebro ligt breed en lui te blinken in de zon. Zwaluwen schieten over het water, op zoek naar insecten.
We logeren boven een winkeltje met verse groenten en fruit, gerund door een rijzige, grijze dame, die ons een plaatsje wijst waar we morgen brakfeest krijgen. Daar moet ze zelf mee lachen, laten we het liever desayuno heten. Haar compagnon de vie is sinds zijn vroege jeugd in een S beginnen groeien en heeft zodoende nooit grote hoogten bereikt. Maar hij loopt over van vriendelijke behulpzaamheid. Mensen naar mijn hart. Geert is ondertussen inkopen gaan doen en komt verrukt terug : een ganse zak eten voor minder dan zeven euro. Dat wordt feest in de portemonnee.
|
de hort op
