|
Nog steeds in mijn maliënkolder lig ik te wachten op de duisternis, want dan gaan de musulmanes beginnen eten. De zon is onwillig om onder te gaan, gefascineerd als ze is door het spektakel dat zich onder haar priemende stralen afspeelt, maar moet zich toch gewonnen geven en maakt plaats voor duizend schitterende sterren. De maan heeft zich voor zevenentwintig achtentwintigste verstopt achter een zwarte bol. Ze gluurt besmuikt van achter het hoekje. Hoe gaat dit aflopen ? Een nachtraaf heeft zich op mijn ijzeren maatpak gezet en speurt met zijn grote bolle ogen naar enige beweging. Hij krast de stand van zaken in mijn zwakke oren. Daar, vanuit de diepe duisternis, komt een vreemd geklop in onze richting. 'Klop en prot en klop en prot en klop en prot....' zo klinkt het. 'Wat is dat', fluister ik tot de kraai. 'Het is een tweekoppig monster met een dikke buidelbuik', krast de kraai, 'het huppelt als een paard en lijdt aan onbedwingbare flatulentie.' Onzichtbaar komt het ding onze kant op. 'Klop en prot en klop en prot...psst, waar ligt gij met uw maliënkolder ?' 'Hier,' krast de kraai, 'allen hierheen'. Het is Geert, o wonder , die is teruggekeerd op een houten stokpaard, aangezien zijn eigen paard onberijdbaar is geworden door de schokkende gebeurtenis van deze namiddag. Hij heeft zijn buik volgevreten met ensalada's en rauwe ajuin en is op reddingsmissie. Welaan,komaan, roep ik hem toe, het wordt me te machtig warempel. Jahoe, jahoe, schalt hij gedempt en in één lange ruk trekt hij mij met maliënkolder en al uit het bos en van de flank. Doek toe.
We verlaten het pittoreske stadje langs de toegangspoort Torre Mateo richting Forcall. Heel tevreden over het hotel en de factuur, goed gegeten, goed geslapen, windvestje aan, daar vliegen we weer, het dal tegemoet. Het is hier de woeste, ongetemde streek van de Maestrazgo, onbekend berggebied met een ruige schoonheid. Hier kan de mens niks beginnen, tenzij...varkens kweken. De varkenshouderijen zijn hier niet te tellen, je ruikt ze al van ver, camions rijden op en aan, de varkenssnoetjes steken tussen de laadbakken uit. Dit is hier de holocaust voor al die varkentjes : vetmesten, deporteren en slachten, zo zit het leven van een varken in elkaar. De ham is lekker, we zeggen er niet nee tegen.
Het gaat goed vooruit, maar we weten dat er ook nog klimmen op het dagprogramma staat, want Cantavieja, waar we naartoe rijden, ligt op 1100 m hoogte. Dat is geen kattepis. Weinig bloemen langs de kant van de weg, het is te droog en te stenig. Alleen een paar klaprozen geven zich niet gewonnen, ze staan wankel te fladderen met hun voeten in de rode aarde. We moeten tot in het dal wachten om wat meer groen te zien. Maar na het dal volgt weer een klim, zo gaat dat hier nu eenmaal in het land van het gekreukt tafelkleed. We zien een herder met zijn kudde, hij zwaait naar ons. We klimmen geleidelijk en houden halt bij het dorpje Mirambel, een van de mooiste dorpjes van Spanje. Zo staat het hier beschreven. Het is mooi, maar niet gezellig. We vinden geen bar, er loopt maar weinig volk rond en er lijkt niemand te wonen in de opgeknapte huisjes. Wat steriel, zo zou ik het noemen. Toch vinden we een mooi plekje in de zon aan de kerk van het dorpje om te picknicken. We hebben een bol geitekaas gekocht en een pâte de fruits (volgens mij te lang gekookte confituur) en een stokbrood en de combinatie van die drie is superlekker. Meer hoeft dat niet te zijn.
Na Mirambel klimt de weg continu verder richting Cantavieja, dat voor onze ogen oprijst hoog boven op een rotsmassief. Het lijken de cliffs of Dover, maar dan niet wit en zonder zee. Het is een machtig prachtig zicht, het ziet er ook wat gevaarlijk uit en riskant, want wat als die rotsen zouden beginnen afbrokkelen ? De huizen zouden vijftig, misschien honderd meter naar beneden storten. Dat lijkt me iets om niet aan te denken als je 's nachts in bed ligt op twee meter van de afgrond. Of als je kinderen buiten willen spelen en zich vergissen van deur. Voor ons is het nu alle hens aan dek, we moeten die kliffen ook op geraken. De weg draait in één grote bocht naar boven, steil en zonder mededogen, maar hoe hoger we geraken hoe mooier het uitzicht wordt. We zien de baan diep onder ons als een grijze lange sok die achteloos neergegooid is. En rondom ons de bergen, met hun vaalgroene, nog niet ontloken wintervacht en daarop plukken donkergroene kroeskoppen van bomen en struiken. Al is het hoog, het is er ook lekker warm en we zoeken een plekje op een terras om iets te drinken en ons verblijf te zoeken via mijn smartphone. Casa rural Sara heet het en ik heb het vier weken geleden geboekt, toen we wisten dat ook Pieter en Mathieu er zouden verblijven. Casa Sara, we zien het opschrift niet ver van ons terras, maar het lijkt een bouwwerf. Ik vraag het aan het barmeisje : 'neenee', zegt ze, 'casa Sara is tijdelijk gesloten, er zijn verbouwingen bezig'. Uch, verbouwingen, maar ik heb toch gereserveerd ? Opzoekwerk, google maps erbij. Casa Sara, toch de casa die ik geboekt heb, blijkt in Roemenië te liggen. Ik heb me compleet vergist bij de boeking. In mijn schoonste Spaans heb ik nog aan de casa gevraagd of er plaats was voor onze twee fietsen en Sara heeft heel vriendelijk geantwoord : 'se piese resolver'. Wat ik ontcijferde als : 'we kunnen dit oplossen'. Nog eens aan Mathieu gevraagd wat de 'piese' eigenlijk voor een werkwoord was, verder gevraagd aan zijn lerares Spaans, die had nog nooit van piese gehoord. Dat moest ongetwijfeld een dialectwoord van Cantavieja zijn. Wisten wij veel dat het eigenlijk Roemeens was. Wat is dit hilarisch en triestig tegelijkertijd. Vlug moet er nu gehandeld worden : we moeten een alternatief vinden. Ik ga op zoek en, onmiddellijk : bingo, het lukt. Pension Julian wil ons onder zijn vleugels nemen, heel goedkoop en simpel en met gedeelde badkamer, maar wij zijn blij als twee jarige kinderen. Het is zijn laatste kamer, de bedden wiebelen een beetje, ze zijn op zijn zachtst gezegd 'rustiek', maar wat zullen wij knorren als twee biggetjes in deze twee bedden. Alsof we onze eigen overgrootvader en -moeder zijn.
We hebben Pieter en Mathieu, die 28 kilometer aan het stappen zijn, al verwittigd van ons euvel. Ze kunnen er de grap wel van inzien. Zij logeren 300 m verder in een viersterrenhotel, een gratis upgrade van de reisorganisatie omdat de beruchte casa Sara verbouwt. Ze zien er getraind uit, de jongens, met hun bergschoenen en hun bruine benen. Morgen gaan we samen stappen, ik kijk er naar uit om lammergieren en wilde geiten te zien.
|
de hort op
