|
De rustieke bedden van hostal Julian zijn goed meegevallen, geen tegenliggers op onze nachtelijke weg naar het toilet en een degelijk ontbijt, zo begint onze wandeldag vanuit Iglesuela del Cid. We hebben afgesproken met Piet en Mathieu in hun hotel, daar zal Raquel staan met haar autootje en ons vervoeren naar het dorpje in kwestie. Raquel is van de streek en vertelt dat er 3.500 inwoners zijn in heel de streek van Maestrazgo. Dat is zo futiel weinig aan mensen en zo overweldigend veel aan natuur, we kunnen ons dat moeilijk voorstellen.
Vanuit Iglesuela del Cid kunnen we twee bewegwijzerde lussen maken, een van tien kilometers en een van vijf. Verstandig, zo denken we, om te beginnen met die van tien, dan is het grootste deel al van de baan. Vol verwachting hebben we onze dierenspotogen opgezet. Mathieu moet nog even zijn kompas gebruiken om het dorpje in de goede richting te verlaten, maar hij is de handleiding vergeten lezen en het Zuidoosten ligt langs alle kanten. Dan maar een levend kompas opzoeken (werkende tuinman) en we zijn op weg. De eerste merkwaardigheid die we tegenkomen is een ronde stenen hut, gebouwd zonder specie, gewoon stenen op elkaar gestapeld, met een rond puntdak. Een wonder dat dat niet instort. Prachtig stulpje ! We zullen er zo verschillende tegenkomen. Evenzo stenen muurtjes (dry walls) : gestapelde muurtjes met horizontale platte stenen en daarop terug platte stenen, maar dan vertikaal, als dominostenen rechtop. Ik zeg nu wel stenen, maar dat zijn nogal plakkaten, en die muurtjes lopen kilometers ver en altijd maar verder en boorden zo stukken land af en doorgangen voor grazende schapen. Ik vind het nogal een omslachtig systeem, want hoeveel werkuren er daar inzitten, ik durf dat niet uitrekenen. Maar het is hier de gewone manier van doen en het is een uniek mooi zicht. De eerste beesten die we tegenkomen (achter zo'n muralla) zijn vier witte paarden. We wanen ons onmiddellijk in een ridderlijk verleden, maar ik bespaar u de fantastische rijmelarijen die in me op komen.
In de lucht hangen lammergieren. Met hun spanwijdte van 2m40 domineren ze het zwerk (dat woord wordt me aangedragen door wittepaardenprins Geert, ahum), al zien we even later ook een arend. De lammergieren zijn de plaatselijke reinigingsdienst, de arenden zijn de moorddadige rovers. We hinken vrolijk verder, het tempo ligt niet al te hoog, maar dat ligt niet aan de gemiddelde leeftijd. Het is eerder het zwalpgedrag van de kaartlezer dat hier verantwoordelijk voor is. Hij kan er zelf best om lachen.
Een koe komt ons tegemoet in de verte. Zoals gezegd is de doorgang tussen de muurtjes smal, wat gaat dat beest doen met die rare snuiters ? Ze is niet alleen, boer en hond zijn er ook bij, en nog zeven zusters, één broer. De boer doet teken dat we nader moeten komen. Zijn beesten doen niets, ze kijken alleen (dom). Ja, dat is waar, ze kijken saffraansgewijs en zelfs de broer lijkt niet van plan om zijn zeven zusters te beschermen. Alleen de hond (hondje) is wild en weg van ons, maar nog meer van de koeien die hij moet hoeden door ze in de poten te bijten en luid te keffen. De boer lacht zijn tanden bloot. Sociale contacten zijn hier kostbaar.
We picknicken op het pleintje van het dorp. Er was een frisse dag beloofd, maar het is toch lekker in het zonnetje. Een man, kort van was, maar sterk van poep en benen loopt rond in het dorp. We denken dat het de postbode is, hij draagt pakketjes. Maar hoe ongestructureerd doet die man dat ? Hij loopt een straat in en dan weer uit, volgende straat in en uit, de eerste weer in. Dan komt hij van de andere kant, weer dezelfde straat in. En alles met een brede glimlach en pakketjes onder de arm. Hij slaat een praatje met elke mens die hij tegenkomt. Is het dan de burgemeester misschien ? De organisator van de processie van de semana santa ? Hij verdwijnt even, we zien hem uit een winkel komen met een volledige ham, pakketjes nog onder de arm. Ham in de geparkeerde auto, straat in en uit. Pakketjes nog steeds onder de arm. Kinderen spreken hem aan. Hij begint druk te bellen. Kruipt onder een wegversperring. Verse beton gegoten door de wegwerkers en een seconde later staat de voetafdruk van de man diep in het beton. Dit begint op onze lachspieren te werken, we kunnen dit niet thuisbrengen en het wordt steeds vreemder. Nog één keer verschijnt hij, stampend met zijn ene voet die vol beton hangt, nog steeds dat vreemde pakketje onder de arm. Dan zien we dat hij ook een soort meter vast heeft. 'Die moet vast de radio-activiteit meten in het dorp', zegt Geert droog. Het is een puzzel zonder oplossing, we komen het niet te weten. Even plots als hij verscheen, is hij ook weer verdwenen.
We doen nog de tweede lus van 5 kilometers, dat is een klauterwandeling. En daar zien we plots een familie steenbokken. Opgeschrikt door ons getater schieten ze schichtig in het struikgewas. Geert wordt er helemaal gek van, wil een fotootje nemen, maar vindt natuurlijk het juiste knopje niet op zijn smartphone. Even later zien we ze weer, langs de rotsen, op de smalle richels, daar waar geen mens hen achterna durft. Onze verwachtingen zijn ruim ingelost, zowel de lammergieren als de steenbokken hebben zich laten zien. We drinken nog een glaasje fris in de plaatselijke kroeg. Kaartende mannen.
Raquel komt ons terug ophalen, dit was een geslaagde wandeldag, een leuk intermezzo, ik voel het aan mijn stijve kuitspieren de volgende dag.
In de Maestrazgo wordt er veel aan mountainbiken gedaan. We zien het de volgende morgen aan het ontbijt. Een tiental niet meer zo jonge mountainbikers logeren ook bij Julian en staan op het punt om te vertrekken. Moedige fietsers, zonder batterij, en dat op die leeftijd. Later zullen we zien dat Fortanete, een klein dorpje dat we passeren, zichzelf het centrum van deze mountainbikestreek noemt.
Het tafelkleed heeft hier in een heel slechte droogkast gezeten want de kreukels zijn hier op zijn ergst, dit is het moeilijkste stuk van de fietstocht en we gaan het hoogste punt (van de tocht) bereiken. Dat ligt op 1700m. Het is ronduit koud en er is regen voorspeld in de namiddag. Laten we er dus maar vlug aan beginnen.
Cantavieja (zelf een adelaarsnest) ligt op 1100 m en we zijn het dorpje nog niet uit of het begint al onmiddellijk te klimmen. Nijdig in het begin, maar stilaan wat genadiger. Of hebben we tijd nodig om het juiste ritme te vinden ? We winnen snel in hoogte en hebben een mooi uitzicht over het dal dat zich in dennenbomen hult. Ik heb een boerderij, die hoog tegen de flank staat, in het vizier, als ik me kan focussen op een doel lijkt het beter te gaan. De boerderij (met koeien die kouwelijk staan te kijken) wordt veroverd, bocht naar links, het blijft klimmen. We zitten nu tussen de pijnbomen, het zicht op de vallei is verdwenen. Weer die focus op een verkeersbord, een bocht, om het even wat. De top ligt op 1657 m, Puerto de Cuarto Pelado, we bereiken hem naar mijn aanvoelen redelijk vlot. Batterij en ik zijn tevreden, we hebben nog wat over. Er volgt een afdaling over 9 kilometer naar het dorpje Fortanete, waar we doorvlammen (nou ja) en dan moeten we onmiddellijk terug beginnen klimmen naar de Puerto de Villarroya, de topperdetop.
Ik vind dat we van veel geluk mogen spreken, de regen laat het voorlopig afweten en de wind die erg fel is vandaag, blaast ons vooruit. Het landschap is weer anders, we zitten tussen de weiden, golvend en buitelend, glooiend, zich plooiend. Het is hier mooi. Wolken sluieren met ons mee. De wind doet wat hij kan en wij ook. Er staat een bord langs de kant van de weg met de coördinaten van de col. Dat moet op de foto van Geert. Niet dat die foto ooit boven zal komen, maar ik vermoed dat hij het naar Thomas zal sturen. Die heeft net de Ronde van Vlaanderen gereden en de vader-zoonclash is nooit ver weg, zij het ieder op zijn niveau.
De klim transformeert van rechttoe rechtaan naar haarspeldbochtenfestijn. Weet U wat dat betekent ? Ik ondertussen al wel. Beetje op de tanden bijten, mezelf toespreken, de batterij een bemoedigend klopje geven, paard en kar rijden over de streep, het hoogste punt is bereikt. Maar wat is het hier koud en hoe waait de wind hier nog veel krachtiger dan voorheen. Wat nu volgt is van een duizelingwekkende schoonheid. We hebben zicht op dicht en ver, en ook nog verder dan ver. De naburige bergen liggen aan de einder en onder ons strekt zich een ruig berglandschap uit met nog dieper een brede vallei. De afdaling is al even duizelingwekkend. El Falco schiet me voorbij, ik trek geregeld mijn remmen toe. Er moet niet veel gebeuren om hier te vallen, vooral omdat de wind nu tegendraads aan onze flanken rukt. Er is geen huis, geen dorp te zien. Desolaat en indrukwekkend, zo is het hier. Moest iemand me zeggen dat we in Patagonië zijn, ik zou het kunnen geloven.
Plots staan er koeien en een kudde schapen. Ze staan dicht bij elkaar en vragen zich af waar de lente gebleven is. Een herder met een rode pet zit er bij. Zijn hond, nerveus, loopt heen en weer. Waarschijnlijk zijn wij hét spektakel van de dag voor deze mens en zijn dieren.
Nog één klim(metje) hebben we te goed vanuit het kleine dorpje Villarroya de los Pinares. Naar de Puerto de Sollavientos op 1507 m. Vientos is alleszins goed gekozen voor deze col, want de wind wakkert steeds aan en we hoeven ons stuur hier niet te lossen of we belanden met fiets en kar in de gracht. Ons eindpunt is Allepuz, nog enkele kilometers te gaan. We logeren in een kleine hostal en Geert ontdekt dat er vanavond feest is in het dorp aan de kerk. Wij logeren onder de kerktoren, dus dat belooft aan Spaanse vrolijkheid en nachtelijke frivoliteiten. Geert oefent zich alvast in zich kwaad maken.
|
de hort op
