|
Het wordt een miezerige dag zegt de weerkaart. Het brengt ons op het lumineuze idee om te gaan winkelen in Merano, per trein.
Latsch is een dorpje dat ons elke dag beter meevalt, het blijkt nu ook een stationnetje te hebben en wij, toeristen, mogen gratis naar Merano (en nog veel verder als we willen). Michel en ik gaan, Geert houdt niet van stadjes en blijft thuis.
Het lumineuze idee blijkt algauw een uiterst banaal idee te zijn geweest, want iedereen heeft dat idee. Gevolg, de trein zit stampvol. Ik vind een plaatsje in een hoekje, Michel moet de rit van 40 minuten recht staan. Vanuit de trein mooie wolkenslierten, laag en lieflijk.
Ook Merano is drummerig druk, niet zoals op onderstaande foto, dat was een andere keer Merano, maar de winkelstraten krioelen van toeristen van allerlei slag. We zoeken ons eerst een terrasje waar we een hapje kunnen eten.
En het valt mee, we kunnen buiten zitten, onder een parasol en het is er best gezellig ondanks het lichte miezeren.
Ondertussen zit Geert onder zeil. Geukkige ziel, zonder moetens en marens en zo geheel zijn eigen zin kunnen doen. Slapen dus. :)
Na ons hapje gaan we elk onze eigen weg, op zoek naar souvenirs voor geliefden en onszelf. Ik vind wondersokken van merinowol, duur maar goed en schenk ze aan mezelf. Mijn voeten verdienen dat.
Wat Michel ondertussen uitspookt weet ik niet, maar om 15u15 komt hij aanzeulen op onze plaats van afspraak met een grote tas vol ..........., dat mag ik niet verklappen. Ik heb ondertussen een lekker Italiaans ijsje gegeten en de Thermen van Merano gaan bezoeken. Aan de buitenkant althans, het benieuwde me of het mét of zonder zwembroek zou zijn. Het is mét. En het is mooi met buitenzwembaden en een grote tuin met ligzetels, waar je kunt rusten. Moest ik een zwemcompaan hebben, ik deed een duik.
Maar de trein roept, we proberen een vroegere trein terug te nemen om de grote drukte te vermijden. Op weg naar het station : een winkel met alleen maar pullovers. Uit Firenze staat er te lezen. Dat klinkt sjiek en ze zijn afgeprijsd. Dus moeten we toch eens gaan kijken binnen. De verkoopster draait ons allebei rond haar vinger, vooral Michel, want die komt buiten met 2 pullovers, ik met 1. We staan een beetje beduusd te kijken, hadden de afprijzing wat verkeerd begrepen, maar kom, we hebben kwaliteitspullovers uit Firenze.
's Avonds, we eten nog een spaghetti van de hand van Geert, spelen we een reeks hartenjagen. Het feit dat er hier een foto van de eindstand staat, doet al vermoeden wie de winnaar (weeral) is, toch ? Juist, ja.
Als ik in bed lig en me afvraag wat het mooiste moment van de dag was, staat dit bovenaan : Merano is een rijke stad (denk ik) en ik heb maar één bedelaar gezien. De oude man zat aan een brugje en leek in slaap te zijn gevallen, maar toen ik hem een centje gaf, richtte hij zijn hoofd op en keek me aan met zijn grijsblauwe ogen. En ik wist niet hoe ik moest terugkijken en ben maar vlug voortgestapt.
|
de hort op
