|
Dinsdagavond 17 augustus : 'Je vous adore, monsieur Michel !' Het zou onze hotelbaas kunnen zijn, die dit ontboezemt aan de gilet van Michel, maar neen, het overkomt hem aan tafel van ons restaurant in Montignac. Niks bijzonders, ware het niet dat het uit de mond van de jonge, frisse, opdienster komt.
Wij, met verstomming geslagen.
En hij, brabbelend dat hij van Bruges komt en Belg is. Wat de conversatie natuurlijk volledig lam legt. Waarop ze er met de exotische restauranthouder vandoor gaat. Tja, hijzelf beweert nu dat dat allemaal niet heeft plaats gevonden, maar wij drieën weten wel beter. Jaja.
Woensdagmorgen 18 augustus. Als we het ontbijt zien hebben we heimwee naar de vorige dag met het uitgebreid ontbijt bij Inge en Tom. Dit is een typisch Frans ontbijt : croissant, chocoladekoek, stokbrood, boter en confituur. We sturen haar stante pede een bericht. We laten het niet aan ons hart komen, het is vakantie en eigenlijk smaakt het toch ook wel. Ik ben vandaag chauffeur, de mannen fietsen. Als ik ze nog even wil uitwuiven zijn ze al verdwenen. Testosteron op overschot denk ik. Er moet dringend getankt worden, ik rijd er 20 km voor om, want het tankstation van het naburige dorp is 'en panne'. We hebben afgesproken in Castelnaud la Chapelle, een dorpje dat aan de Dordogne ligt. Ik haast me, het zal rap middag zijn en met die coureursbenen kan het rap gaan. Helaas, drie maal pindakaas, ik kom ze algauw tegen, speurend op de kaart en de smartphone, amper 20 km ver. Dat had ik niet verwacht. De kleine baantjes die ze verkiezen te berijden kronkelen zich in lussen rond de hoofdbaan. Dat is allemaal niet erg als je nergens naartoe moet, maar in dit geval is dit wel wat frustrerend. Ik zie het aan de gezichten, ze staan niet vrolijk. Ze hebben wel wat pruimen scheef geslagen en ook een handjevol kleine appeltjes, maar ze zijn wat blij als ik ze een koekje en een stukje chocolade aanbied. Misschien nemen ze beter de grote baan, al is het niet leuk rijden met druk verkeer.
Ik neem de biezen en verwonder me over de vele, vele kleine dorpjes en gehuchtjes en hun namen : Saint Pompon, Prends-toi-la garde en heel veel 'lieu dit'. De gps van de auto is vriendelijk en spreekt Nederlands, maar of ze altijd goed de weg weet, ik betwijfel het. Ze stuurt me een baantje in dat steeds groener wordt (ik hoor het lange gras aan de onderkant van de auto schuren) en nog smaller en dan plots een grindweg, die -gelukkig- niet in een bospad overgaat , maar toch weer op een D-baan terecht komt. Mooie baantjes, dat wel, met zicht op weilanden vol notelaars, kastanjebomen, de mooie Limousinkoeien, hooirollen en zonnebloemen. Maar ook, en die overgang kan plots zijn, uitgestrekte bossen. Houthakkers zijn hier al vele uren aan het werk geweest, ik zie lange rijen stokken, nou ja palen, en verwacht algauw een kobold of een snotgurg die een kabouter in de duimschroeven steekt.
Aan de Dordogne is het erg druk. Kano's en kayaks varen in felle kleuren voorbij, mensen stappen uit om langs de oever wat te verpozen. Een enkele zwemmer. Moedig is dat, want het is bewolkt en niet warmer dan 20 graden. Ik zet me lui aan de oever van de rivier en observeer al dat gekrioel. Niet lang, want plots verschijnen de drie coureurs veel vlugger dan verwacht. Ze zien het weer zitten, de ogen blinken. We eten een hapje en drinken een slokje en ze staan al weer te popelen om te vertrekken. De Fransen hebben hun best gedaan en een piste cyclabe aangelegd die autovrij is en die het trio een hele poos kan volgen.
Voor mij is het nog een 40-tal kilometers rijden langs onooglijke weggetjes. We logeren vannacht op een camping in een stacaravan en die heeft warempel 3 slaapkamers. Dat is goed nieuws, zo heeft ieder zijn eigen stekje. Alleen jammer dat het warm water vlug op is, de eerste doucht nog heet, de tweede lauw en de derde (arme Geert !!) koud. Veel gebrom en gevloek, maar hij komt er proper (en gekleed) uit.
We bereiden ons avondmaal zelf. Het helpt de teambuilding vooruit en het is gezond voor onze portemonnee.Johan gaat zout en peper schooien bij de buren. We eten gezellig op het terras vóór de caravan. De mannen willen en wegen nog het te volgen traject de volgende dag, ik probeer tot drie maal toe foto's op de blog te zetten. Wi-Fi says no! Wat een geknoei toch met die foto's. Ik word er wat nijdig van. We kruipen om 21 u in onze nest. Slaapwel allemaal !
|
de hort op
