|
Als we uit de lift van het hotel stappen zit de eigenaar (?)/receptionist (?) aan de balie te grijnzen met mijn helm op zijn kop. Hij vindt dat zelf geweldig grappig, en ik eigenlijk ook, want zonder fietsen is niet aan te raden (en onze kinderen zouden vreselijk boos zijn). In de drukte van het sleuren met de bagage en het stallen van de fietsen heb ik hem wellicht laten liggen aan de inkom. De man bereidt ons een lekker ontbijt met ham en kaas en confituur en het is nog goedkoop ook. Spanjaarden roosteren ’s morgens hun brood en zelfs de croissant van Geert wordt doormidden gesneden en getoast. Wij vinden dat vreemd, zij niet.
We vertrekken met Google Maps aan onze zijde, maar wat denk je, we rijden verkeerd. Ja, zeker, het is de A322 die we moeten hebben, maar niet naar beneden, wel naar de andere kant en naar boven. Wat we daarnet gezwind hebben gedaald, mogen we nu kreunend terug naar boven. Geert wordt er nijdig van en voorspelt dat we om 20u nog niet op onze bestemming gaan zijn. Ik weet wat zijn voorspellingen op zulke momenten waard zijn en doe alsof ik het niet hoor. De zon schijnt voluit, het wegdek is goed, het landschap is mooi, geen nood aan nijd tot spijt van wie ’t belijdt.
Mijn fiets begint zichzelf te ontmantelen. Niet dat we er ongerust van worden, maar veel meer stukken moeten er toch ook niet af breken. De batterij wordt op zijn plaats gehouden met Geerts wondertape. De kettingkas is afgebroken en werd geplakt met Geerts wondertape. Mijn mondje staat niet stil en wordt geplakt met … nee, toch niet. Aanvankelijk hadden we ook de fietspomp (groot en lomp) vastgeplakt met de wondertape, bovenop de bagage, maar we hebben een beter alternatief gevonden en dat werkt. Al doende leert men.
Vlak voor Quesada moeten we een klein baantje vinden richting Jodar. We vrezen dat het onverhard zal zijn en dat voor zo’n 30 kilometers, dat is niet leuk rijden, maar het valt mee. De asfalt is niet perfect en soms is het opletten geblazen, maar we zijn gelukkig dat we goed vorderen. Geen verkeer bovendien, en rond ons alleen maar olijfbomen. Spanje voorziet heel de wereld van olijfolie, dat kan niet anders. Het enige wat hier gekweekt wordt zijn olijven en dat lijkt me nog niet zo gemakkelijk want elke boom wordt apart geIrrigeerd. Ik vraag me ondertussen af of zowel de groene als de zwarte olijven aan dezelfde boom hangen. Alle bomen lijken hetzelfde en er hangen groene olijven gezellig naast zwarte. Of moeten die groene nog zwart worden ?
We komen aan in Jodar, onze tong hangt droog uit onze mond. We moeten iets fris drinken, de drinkbussen leveren warm water. Een frisdrank dus, die per definitie fris is en nog frisser wordt door de gigantische ijsblokken die de Spanjaarden er in gooien. Wat ons ook opvalt in Spanje is dat de plaatselijke bevolking veel meer bier drinkt dan wijn. Una cervesa, dat gaat hier gewillig binnen. Estrella bier, de gewone pils, wordt veelvuldig besteld. Mooie naam, doet me denken aan de oude Antwerpse zangeres die de Onzelievevrouwentoren meermaals heeft bejubeld.
We moeten nog 16 kilometer ver en voelen het op en neer gedoe van de voorbije afstand knagen in onze benen. De laatste loodjes, het is een waarheid als een koe. Geen beesten te zien trouwens, de olijf is hier de baas. We logeren in een herenhuis, hoog en droog, met veel ruimte en ….een wasmachine!!!! Gedaan met stinken, we gaan terug blinken. Jochei!!!
|
de hort op
