|
Zouden we ooit harder verlangd hebben naar een auto dan die morgen van 1 december in ons mooi appartementje in Malaga ?
En hadden we niet beter onze wekker nog gezet gisteravond zodat we op tijd wakker zouden worden en niet om 10u15 ? De uitchecktijd was 11u. Dat werd roefroef, een kattenwas, een vlug ontbijt, de poetsvrouw de kamer in geroepen om ons te helpen met de esspressomachine, kleren in de valiezen en weg. Aan de overkant van het smalle straatje was een kleuterklasje aan de gang, de juf en de kindjes aan een ronde tafel. Een zwart kindje zag mij, slaapkop in pyjama met zwier de gordijn opentrekken, stootte zijn buurjongetje aan om dit belangrijk nieuws te vertellen en heel de kleuterklas, juffrouw incluis, sloeg de ogen op, richting 'oma in pyjama'. Gegniffel, gewijs en gewuif. Oma wuifde terug. Gelukkig dat opa niet in zijn gebruikelijk nachtgewaad (niks dus) voor het raam stond of er was nog ophef ontstaan.
Maar nu moesten we op weg naar onze huurauto. Bus A, rechtstreeks naar de luchthaven, maar toch weer 1.000m te voet tot aan die dekselse bushalte, kon niet stipter zijn. Het was onze laatste calvarie, dat stond vast. We stommelden de bus op. Een jonge man deed aanstalten om zijn plaats aan mij af te staan, vriendelijk en in het engels. Niet nodig, schudde ik. 'Oudere mensen zijn soms boos als je ze een plaats aanbiedt' hoorde ik hem zeggen in perfect Noordnederlands tegen zijn buurman die bevestigend knikte. 'Ik versta alles' zei ik hem voorkomend en voorkomend dat hij wie weet wat uit zijn mouw schudt over oude mensen in het algemeen en oude mensen op zijn bus in het bijzonder. Betrapt begonnen de twee te lachen en de halve bus lachte mee. Allemaal Nederlanders dus, op weg naar huis.
De auto bleek een Zuidkoreaan met nogal wat snufjes, maar hij bleek ook wat beschadigd en daar heb ik maar rap foto's van getrokken en het ook nog eens gaan melden. De franchise lacht er niet mee en een extra verzekering nemen, nee, dat deden we niet. Wat was het een opluchting dat we de bagage in de auto konden stouwen en dat we richting Nerja en Frigiliana konden op vier wielen en gasolina, wat benzine betekent en ons in verwarring bracht. Het Spaans gebruikt gasolina en diesel en volgens ons is dat twee keer hetzelfde, maar het kan niet hetzelfde zijn, want er is alleen maar dat aan de pomp en verder niks. Rare mensen, die Spaanse oliebaronnen.
Omdat we al wisten dat we niet konden winkelen in Acebuchal zelf, planden we een stop om te eten en inkopen te doen in Frigiliana, een toeristisch stadje even boven de kust. Het eerste het beste restaurant was open en niet volzet. De kelner adviseerde ons om geen twee voorgerechten te nemen, één was ruim voldoende voor ons tweeën, het kon ons bekoren dat die man tegen zijn eigen winkel sprak. Wie er ook sprak en waar we horendul van werden omdat het zo luid was en met zo een hoge afschuwelijke falsetstemmetje, dat was de madame die twee tafels verder zat. 'Ze zouden haar stembanden moeten doorsnijden', sprak Geert wreedaardig, 'die Zweedse troela die tiramisu at in Malaga'. Het was haar ganse reisverhaal nonstop en de andere dame die in haar gezelschap was keek met een blik die het midden hield tussen mededogen en gêne. We aten drie gangen, dus de martelende, luide stem hield ons een tijdje in de ban.
Perfect getimed, rond 15u30, vonden we ons huisje 'Casa Lola', witgekalkt met blauwe luiken en een vrolijke muis als overbuur. Fernando, de eigenaar of was het de concierge, maakte ons wegwijs en verdween en als we hem nodig zouden hebben kunnen we altijd whatsappen.
En zo ben ik beland waar ik mijn verhaal begon, in Acebuchal, waar we 4 weken zullen ontdekken wat er te ontdekken valt.
|
de hort op
