|
Slecht weer vandaag, 5 december. Niet dat het regent en niet dat het koud is. Dus al bij al toch niet zo slecht. Ideaal wandelweer. De Gr 246 loopt langs Acebuchal, langs de ene kant naar Cómpeta, omhoog en nog omhoog, vermoeden we, én ver, langs de andere kant naar Frigiliana, ongeveer 7 km van hier. Dus kiezen we onbevreesd Frigiliana heen en terug. Geert maakt wel de bedenking dat we waanzinnig gaan moeten klimmen, hoe hij het weet, geen mens die het weet en gelooft. We nemen de vertrouwde toegangsweg naar ons huis, meestal verhard, soms grind. Te voet is alles zo veel intenser en zie je elk detail : de ezel die balkt tot onze oren er van tuiten, de honden die onderling en op afstand communiceren in eentonig geblaf, de wilde natuur met sparrenbossen en diepe dalen, de (protserige) villa's achter gesloten poorten en goed ommuurd, de plastic serres waaronder de avocado's groeien... We zien wederom veel fruitbomen en beperken ons deze keer tot het oprapen van enkele gevallen appelsienen en één citroen. Niemand bekommert zich hier om dat lekker fruit, zo lijkt het wel. Ook in de steden en de dorpjes staan fruitbomen, maar daar durven we ons niet aan wagen. De guardia civil heeft vele ogen.
We komen tot de bevinding dat we niet eens een landkaart van de omgeving hebben, enkel een paar topografische kaarten die heel gedetailleerd zijn, maar waar Acebuchal op één kaart in het bovenste linkerhoekje opstaat, op de andere kaarten helemaal niet. Goed gekocht, Hilde! Het is dan ook geen slecht idee van Geert om de toeristische dienst van Frigiliana op te zoeken en een kaart te kopen. We verkennen het stadje verder, de Mirador met al zijn trappen en het mooie uitzicht, de kleine verkeersvrije straatjes met prachtig geplaveide tegels, de vele planten aan de gevels. 'Zouden ze hier nergens kumquats verkopen ?', vragen we ons af. Ha ja, daar, kijk, Frutas, staat er op de gevel van een groot magazijn. en al die lege fruitbakken buiten kriskras door elkaar gestapeld. Dat moet een immens grote fruithandelaar zijn. We stappen binnen, meneer de fruithandelaar is bezig met een drietal Engelsen. Gigantische hoeveelheden fruit aan het verkopen, dat zien we toch zo. Die grote hoeveelheden zijn niet te zien, een paar banaantjes, een appelsien of drie, een dunne stok prei en wat ajuin. En de verkoper drinkt likeur met de Engelsen. Proevertjes. Drank is duidelijk meer zijn ding, er zijn grote wandkasten vol met allerhande spiriti. Hij pakt me alvast bij de arm en werkt de Engelsen buiten. Thanks en see you later en geniet van de flessen. Of wij ook eens willen proeven ? Nee, dat willen we niet, er valt nog veel te stappen. We reiken hem de bananen die we willen, maar hij heeft nog veel andere dingen in petto. Tot wanneer we blijven ? Ha, tot na 'Navidad', Kerstmis, dan heeft hij voor ons een lekkere bûche en ook gamba's voor op Kerst of zalm, vers gevangen ? We wimpelen af, zeggen dat we nog ver te voet moeten maar misschien komen we terug met de auto. O ja, glundert hij en schudt alweer aan mijn arm. En brood ? Hebben we al brood, want hij heeft heel speciaal brood, zo lekker hebben we vast nog nooit gegeten. Ik schud al van neen, maar Geert wil dat speciaal brood wel. Eitjes ? vraagt hij terwijl hij liefdevol een wit eitje in de lucht steekt. Geen ingevoerde brol, hé, maar van echte kippetjes, gekweekt in Frigiliana. Nee, dank u, geen eitjes. De rekening dan maar. Wij naar de kassa. Maar huh, er is geen kassa ! De man zet zich aan zijn kasten en zet zich aan het rekenen op een stukje karton. Het is niet duur, we kunnen gelukkig cash betalen, want bancontact is in geen mijlen te bespeuren. We stappen buiten en weten niet wat we er van moeten denken. Is dit nu een slinkse verkoper die ons denkt vanalles te kunnen aansmeren ? Of is het een wanhopige winkelier die elke euro moet omdraaien en nauwelijks uit de kosten komt ? En wat zat er achter de kasten met zijn koopwaar in dat grote magazijn ? Zijn huiskamer misschien ? We hebben zowaar medelijden met de man en besluiten om toch nog eens terug te komen.
Aan het speeltuintje van Frigiliana is het gemeentepersoneel bezig met het ophangen van de kerstversiering. Het is hier niet anders dan elders. Veel gepalaver over hoe en vooral wie het werk gaat doen. We eten onze boterhammetjes op een bank en gissen dat het werk wel zal klaar zijn tegen Kerstmis. Zeker als ze zo verder doen. Verderop in het stadje staat al een kerstboom, die is zo'n 3 a 4 m hoog en is gemaakt van......gehaakte lapjes. Dat moet een enorm werk geweest zijn en is in zijn eenvoud toch mooi en origineel er bovenop.
Er staat ons inderdaad nog wat waanzinnig klimwerk te wachten, sommige stukken zijn ongemeen steil, zelfs te voet. We hebben ook al wat kilometers in de benen en ja, Geert, het is afzien lijk de beesten. Ik zeg : 'als we vóór 17u30 terug zijn in het dorpje, dan drink ik een sangria in de bar'. Dat lijkt mijn compagnon de vie wel wat. Het verlangen naar die toverdrank maakt ons gelukkig en moedig en doortastend. Hier en daar nog een appelsientje in de rugzak, een beetje gewicht, we malen er niet om. En, zouden we niet snugger zijn en onderweg hout sprokkelen voor onze haard ? Elke stronk is een paar centen gespaard. We kregen van Fernando een flinke zak hout, maar die is al flink geslonken. Sprokkel sprokkel sprokkel, we duiken omlaag en reiken omhoog en vinden van onszelf dat we een mooie voorraad stookhout hebben.
Hip hoi, we zijn om 16u30 aan bar El Acebuchal, de baas zegt dat we enkel kunnen drinken, eten lukt niet meer. Net wat wij willen : een gloedvol drankje. De sangria gaat zoet naar binnen. 'Niet straf' zegt Geert. Tot we rechtstaan en ons hoofd begint te tollen. We kunnen echt niet drinken. Lachen wel, maar dat komt natuurlijk door de drank. En door onze magere stokken hout, die we 's avonds in de vlam proberen krijgen. Zonder enig resultaat. We horen later dat het absoluut niet goed is sprokkelhout te proberen stoken. De schouw raakt ervan verstopt, en bovendien, het dient er niet voor. We weten het, ja.
|
de hort op
