"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
19-05-2007
32. Verboden te bijten in het lichaam van Christus.
De dagen voor de communie waren hectisch. Ma naaide voor mij een stijfstaand wit kleedje, ze ontwierp een kroontje en een handtasje uit maagdelijke kant. Het kleedje moest keer op keer opnieuw gepast worden zodat ze telkens nog wat verbeteringen kon aanbrengen. En passen vond ik niet plezant. Zo lang stilstaan en dan nog met al die vervelende spelden Pffft en dan nog langzaam ronddraaien om te zien of de lengte wel overal gelijk was. Wat een kwelling voor een beweeglijk kind.
Voor haarzelf ontwierp ze een lichtblauw tailleurke en een hoed.
Om nog te zwijgen van de voorbereiding van mijn kapsel Ik had "ijzerdraadhaar". Er was werkelijk niets mee aan te vangen. Desalniettemin was ons ma al heel mijn jeugd bezig geweest met krulletjes in mijn haren te draaien, want ze zag toch zo graag krullen. Maar voor de communie moest het natuurlijk nog een specialer kapsel worden. Nóg meer ellende aan mijn kop...
De voorlaatste dag werden mijn haren zorgvuldig in de bangelijkste krullen gedraaid. Vervolgens werd ik zo onbeweeglijk mogelijk mee naar de fotograaf genomen. Bewegingsloos als een opgezet wit konijn moest ik daar staan poseren. Zonder beer. Dat viel dus ook weer niet in goede aarde.
De voorbereidingen van het gedoe begonnen stilaan mijn neus uit te komen. Goddank zouden de cadeaus dit beslist toch allemaal de moeite maken. Dacht ik.
Nog een extra fotosessie... Bij mijn tante beneden in de antiekzaak. Zie mij hier weer "overgelukkig" staan stralen, zonder beer. Hier sta ik uiterst spontaan voor een biechtstoel uit de 18de eeuw die ze als pronkstuk achter in haar winkel had staan.
Eindelijk brak de grote dag aan
Het werd een aaneenschakeling van zorgvuldig ingestudeerde pasjes en bewegingen. De jongens moesten aan de linkerzijde van de kapel op de witte tegels gaan staan en de meisjes rechts op de zwarte. Er werd in ganzenpas naar het altaar gedabbeld en daar kregen we voor de eerste keer van ons leven de heilige hostie! Dit was dan eindelijk het grote moment waar alles al die maanden om te doen was geweest.
Ge kunt u de desillusie niet voorstellen toen ik merkte dat die hostie ten eerste naar weinig smaakte en ten tweede ook nog binnen de minuut gesmolten was. (Kauwen was ten strengste verboden want dan beet ge in het lichaam van Christus!!!) En dan te bedenken dat ik aan een toverbol wel vijf minuten plezier beleefde en aan een zjapmeter (een meterlang lint van zwarte drop) een kwartier En om die dingen te leren snoepen had ik niet maandenlang moeten oefenen.
Vanaf nu kon er ook niet meer gebeuzeld worden. En ging er dus bij t vertellen van een onwaarheid ook geen zwart kruis meer op ons voorhoofd verschijnen zoals toen we klein waren. (Hoewel ik dat nooit heb zien gebeuren, want ik ben regelmatig voor de spiegel gaan staan en elke keer als ik hem een leugen vertelde gebeurde er juist niets met mijn voorhoofd. Het bleef net even wit - of vuil net als het voor de leugen was.)
Maar als we na onze Eerste Communie een onwaarheid vertelden ging dat plots een leugen heten en zou er moeten gebiecht worden. In een biecht-stoel, en dat bleek dan helemaal geen stoel te zijn - zoals een coiffeurstoel, of een tandartsstoel - maar een groot houten hok met een half gordijntje, een bank om op te knielen en een duister roosterke waarachter een pastoor iets zat te mummelen. Gij moest dan op uw beurt uw zonden van de week terug fezelen. Heel stillekes, maar toch verstaanbaar. Ge mocht ook niet te dicht bij dat rooster komen want er doorheen kijken was niet toegestaan. Probeer het maar eens
Mijn lijst zonden zou ook elke week dezelfde zijn. Ik was drie keer ongehoorzaam geweest tegenover ons ma. (Nooit tegenover onze pa, gewoon uit tijdsgebrek, ik zag die mens toch alleen maar in t weekend.) Ik had drie keer gelogen. En ik was drie keer onkuis geweest. God weet wat ik met dat laatste bedoelde, maar de pastoor wist dat schijnbaar wel.
Elke keer moest ik als penitentie (nog zon woord!) drie Wees Gegroet-jes en drie Onze Vader-s bidden. Vanaf dan kon ik opnieuw gaan zondigen. Ik moest wel!! Anders had ik de volgende keer niets om te gaan biechten!!!
Mijn communieprentje.
Na de Communie-mis, pardon, de Communie-eucharistieviering, werd er gefeest.
De familie kwam samen in onze kleine living en er verschenen kristallen coupes op tafel tot de rand gevuld met garnalen en stukjes tomaat in whisky-saus. Persoonlijk sprak het mij niet zoveel aan als Krieken op Jenever, maar het kon er mee door. Daarna werden de communie-korfjes geserveerd. Gewone videekes in feite. Bakjes in deeg waarin kip en frikadellekes zaten en waar een zwanekopje uitstak. Best lekker. Dan volgde een stuk vlees met groentenkrans. Niet te doen.
Als dessert kwam crème-glace in de vorm van een lam op tafel. Ik vond het een beetje onsmakelijk om zon beest te moeten zien onthoofden maar later bleek dat ik nog heel veel geluk had gehad. Bij andere kinderen was het ijsbeest gevuld geweest met grenadine Op het moment dat de kop er werd afgeschept stroomde de rode stroop over dat witte beestje! Ik ben mijn ouders nog altijd dankbaar dat ze me dat beeld bespaard hebben.
Het feest bij ons thuis. Ma staat rechtop, ik leg mijn arm rond moemoe. Vanzelfsprekend was het de bedoeling dat de rijkgevulde tafel op de foto kwam te staan... Maar de camera had weer zijn eigen willetje en hij trok de rijkversierde... luster. Er waren toen nog zekerheden in 't leven.
Na de maaltijd verschenen de cadeaus. Eindelijk!!! Het meest interessante aspect aan heel het gedoe volgens mij. Na maanden uitkijken naar dit gebeuren bleek het een grote teleurstelling. Ik had gehoopt op minstens één beer maar nee. Uit het eerste pakje kwam een gouden polshorloge Goud! Wat een fragiel materiaal om aan mij te geven! Zou ik weer niet met mijn kwikbolleke mogen spelen als ik dat ding droeg waarschijnlijk
Het volgende pakje dan maar. Dat was groter, alhoewel verdacht hoekig en veel te zwaar, maar ik koesterde toch nog hoop. De beer zat misschien in een doosje Edoch. Uit het vrolijk gekleurde papier kwam het triestigste boek dat ik ooit gekregen heb : het Kramers Nederland-Frans en Frans-Nederlands Woordenboek. Die in t vervolg onder de naam Den Dictionnaire door t leven zou gaan. Dat vond ik nu echt helemaal geen cadeau voor een kind. Dat was een cadeau voor ons ma begot! Want zíj was het die zich druk maakte omdat ze die moeilijke woorden in mjin Frans boek niet verstond! Ik moest ze van de juffrouw niet eens kúnnen begrijpen. Ik moest ze alleen maar juist kunnen prononceren om mijn taalgevoel aan te scherpen.
Maar krijgt dat op zon moment, met heel de familie erbij, maar weer uitgelegd
"Den Dictionnaire".
Het lichaam van Christus was smakeloos en de cadeaus in mijn ogen waardeloos.
Wat al die mensen in de eerste communie gezien hadden ik zag het alleszins niet En vanaf nu kwam er ook nog elke zondag een mis bij Pfffff, en dat allemaal voor een fragiel horlogeke en Den Dictionnaire. Ik had toch weer een triestige ruil gedaan ja
Dit was ons ma op haar eerste communie. Ook al met een dikke collant waarschijnlijk bedoeld om haar magere beentjes wat te verhullen. Voor haar kapsel heeft ze zo te zien ook moeten lijden en afzien. Maar aan haar glimlach te zien zijn haar cadeaus toch beter meegevallen. Ofwel had ze ze nog niet gekregen en leefde ze ook nog in de naïeve illusie dat ze een schone beer zou krijgen...
Komaan! Kuis uw ogen eens uit! Maar liefst niet met dit voorwerp
Morgennamiddag verschijnt de oplossing! Chrisje, Luk, Opapat, Walter, Francois, Lut, Lange Lou, Dolfijn, Willem, Corry, Rikavensis, Paul , Viva, Nilleke, Jan , Ingrid, Ann, Willy, Redpoppy, Speelster, Vifke, Yvette, Fernanda, Titipoes, Klaproosje, Cooltje, Mieke R, Ryntje, Mare en Nand weten de klepel al hangen. (En nee, ook deze uitspraak is géén tip!)
Chrisje, Luk, Opapat, Walter, Francois, Lut, Lange Lou, Dolfijn, Willem, Corry, Rikavensis, Paul , Viva, Nilleke, Jan , Ingrid, Ann, Willy, Redpoppy, Speelster, Vifke, Yvette en Fernanda hadden het reeds opgelost.
Ondertussen hebben nog enkele nachtraven het ook gevonden. Maar ik geef eerlijk toe, ik heb ze wel de pap in de mond gegeven... (En nee, "de pap in de mond geven" is in dit geval géén tip!) Titipoes, Klaproosje en Cooltje mogen zich nu ook bij de "gelukkige gebruikers" van dit voorwerp voegen! ---------------------- En nog een paar vroege vogels : Mieke R, Ryntje, Mare en Nand! ---------------------- Maar de kleur, de kleur, dat is echt wel een goede tip...
Vannacht de laatste foto want zaterdag komt de oplossing!
Onze winkel blijft open, dus nee, voor mij geen "Lang Weekend". Maar dan lost ge zoiets toch op een andere manier op! Ge maakt er gewoon een fantastische "Lange Donderdagnamiddag" van...
Dus trokken Nand, Mare, en mijn dierbare vriendin "Tanteke" naar de rommelmarkt op 't Sint Jansplein.
Na nog geen twee minuten waren we al twee beren rijker...
Nand wordt met de keer slimmer! Hij muilezelt nu al met een caddy op wieltjes. Hoe weinig sportief toch...
Kom geef me ook nog maar een muts van Kabouter Plop op mijne kop... Zijn figuur heb ik nu toch al, met al mijn broekzakken volgepropt met kleine rommeltjes die ik gekocht heb.
Een gelukkig moment voor Nand. Hij had heel zijn kudde nog eens weten te verzamelen! De sukkelaar was vandaag niet alleen de "muilezel" van dienst, maar ook nog de "herdershond". Probeer maar eens om drie enthousiaste vrouwen niet uit het oog te verliezen, die naar alle kanten schieten omdat ze toch weer een "o zo interessante" doos vol rommel in 't oog gekregen hebben...
"Tanteke" maakt heel sjieke poppenkleding en ik maak miniatuur-berenhuizen. Dus wij moeten echt de allerkleinste prullen op de bodem van alle dozen gezien hebben, want daar liggen de "nuttigste" dingen voor onze hobby
Nee "Tanteke", ge gaat nu ook nog niet met een verzameling stenen eieren beginnen! De muilezel zou onder 't gewicht kunnen bezwijken...
Na vier uur en een half ronddabbelen was er eindelijk rust voor onze pijnlijke voeten. En Nand zijn arme armen. Op 't terraske van een cafeeke met een zeer toepasselijke naam voor ons gezelschap...
De echte dierenvrienden onder u moeten beslist eens even gaan kijken naar de adoptie-actie die op dit moment op Viva's blog loopt http://blog.seniorennet.be/viva/ Samen met Leona en Wouninne ijvert ze voor het adopteren van dieren uit asielen. Een prachtig initiatief dat ieders aandacht zeker waard is.
Denk niet dat 1 mens alleen niets kan bereiken. Het kan echt wel. Ik weet het uit ervaring.
Ik kwam enkele jaren per toeval te weten hoe erg de situatie in de Spaanse asielen is. Ik heb destijds ook mee voor petities gezorgd voor "Greyhounds in Nood" tegen de mishandeling van deze dieren die voor hondenrennen misbruikt worden. Ik was heel bescheiden begonnen en had een petitie-lijstje in mijn winkel gelegd. Maar al snel werd ik slimmer... Ik gaf al mijn klanten een lege lijst mee en liet ze hem invullen door vrienden en familie. Op den duur kon ik zo heelder bedrijven bereiken! En binnen de twee maand kon ik, dankzij al deze mensen, bijna 6000 handtekeningen naar MIreille Broeders van "Greyhounds in Nood" sturen. In totaal werden er op 22 maart 2002 meer dan 200.000 handtekening aan het parlement overhandigd.
Zo zie je maar, als 1 iemand ergens zijn schouders onder zet, komt er als snel hulp van een tweede, en een derde... En op de duur komt er weer wat meer hoop in de wereld! Ook hier is meedoen weer belangrijker dan winnen...
Dit is een van de reeks met kaarten die ik destijds van Mireille Broeders kreeg als dank voor de inzet voor de petitie-actie. Ze kan prachtig schilderen. Ze ontwerpt haar wenskaarten ten bate van de dieren zelf.
Er komt nu zelfs als wat "kleur" in... en dat is een héél belangrijke tip
Chrisje, Luk, Opapat, Walter, Francois, Lut, Lange Lou, Dolfijn, Willem, Corry, Rikavensis, Paul , Viva, Nilleke, Jan , Ingrid, Ann, Willy, Redpoppy, Speelster, Vifke, Yvette en Fernandahebben dit voorwerp al eens van dichtbij bekeken ----------------------------------- Titipoes vroeg zich in een reactie onder de vorige foto af of er hier niet gefoeffeld wordt omdat het zo vaak dezelfde mensen zijn die het snel raden. Ze dierf zelfs mijn tips in twijfel trekken! Hoe durft ge?
Ik had haar ooit eens in een persoonlijke mail op het fotoraadsel van de kattetong geantwoord dat ze met haar gok "spekreepjes in te veel vet gebakken", min of meer warm was... Awel ja Titi, die "spekreepjes" was toch een goeie tip voor die kattetong! Ge kent het spreekwoord "de kat op 't spek binden" toch Mensen met een gezonde zin voor humor durf ik er natuurlijk wel eens door te sleuren. Ah ja, ik moet er ook mijn lol nog aan hebben hé seg!
De mensen die het antwoord meestal het snelst vinden zijn diegenen die al op mijn blog zijn gaan kijken alvorens ik mijn zondagsmailtje verzonden heb. De "super-snellen" onder jullie. Zij die meespelen en 't plezant vinden om bij de eersten te horen.
De tweede categorie die altijd bij de winnaars horen zijn de "nooit-opgevers". Ze mailen soms in de loop van de week wel 15 keer een andere gok naar me voor ze 't juist hebben. En ja, op elke gok antwoord ik natuurlijk "iets"... Ik probeer dan zo min mogelijk te verraden, maar ik vind wel dat, als die dapperen moeite doen om zo gecontreerd mee te spelen, dat ze dan ook een beloning verdienen. Dus die krijgen inderdaad op die manier meer "hulp" dan diegenen die de kat eerst een paar dagen uit de boom kijken en langer wachten om hun eerste antwoord door te mailen.
De mensen die ik in die periode persoonlijk ontmoet, die zijn ook in 't voordeel ,want die geven hun antwoord mondeling, en als 't niet juist is proberen die tijdens 't zelfde gesprek nog wel een keer of tien Alhoewel, kijk naar mijn vriendin Lut, vorige week bij het "sigarettenraadsel". Ze kwam op bezoek en zat een kwartier voor mijn scherm te roken, en dan nog is ze buitengegaan zonder dat ze 't antwoord wist
En er zijn er ook een paar die er vroeger totaal niks terecht brachten en die met de week sneller worden, die hun ogen zijn beter getraind geraakt veronderstel ik. Ik weet het ook niet.
Dan is er nog de categorie van kameraden die zelf veel met fotografie bezig zijn, al dan niet professioneel, en ja, die hebben er natuurlijk helemaal een oog voor. Vandaar dat ik mijn eerste foto tegenwoordig wat moeilijker maak, anders beleven die er geen plezier meer aan. Daarom geef ik ook in de loop van de week telkens grotere foto's, (dat deed ik in 't begin niet), maar op deze manier hebben ook de mensen die niet zo goed zijn in 't spelletje ook de kans om op 't lijstje te komen van diegenen die 't opgelost hebben.
Dus ge ziet : iedereen beleeft er op zijn eigen manier lol aan. Er zijn er sommigen die 't plezant vinden om bij de drie eersten te zijn, anderen die 't veel leuker vinden om 't van hun eerste antwoord correct te raden, en nog anderen die de grappigste verkeerde dingen mailen omdat ze 't plezant vinden om eens een zot antwoord van mij terug te krijgen. Ieder vogelke zingt zoals 't gebekt is en met het wijsje dat hij het prettigst vind. En zo moet dat. 't Is ook niet 't juiste antwoord dat belangrijk is, 't is de lol die ondertussen gemaakt wordt. En jullie grappige reacties erop.
Dus nee lieve Titi, niet bang zijn, gefoeffeld wordt er niet. Al de mensen die bij de winnaars verschijnen bestaan écht, en hebben ook het antwoord (soms op de langen duur pas) juist geraden. Ik heb tot hiertoe nog maar één keer voor iemand een schuilnaam bij de winnaars geplaatst omdat die persoon dat zelf uitdrukkelijk vroeg. Maar dat is tot hiertoe mijn enige zonde. Wat het fotoraadsel betreft natuurlijk ---------------- Morgen : de strip "Irma bij de tandarts"...
Mijn tandarts moet deze week op een internationaal congres enkele moeilijke Engelstalige toespraken houden en ze maakte zich wat zorgen dat ze dikwijls "heu..." tussen haar zinnen ging zeggen. Ze had vooral wat zenuwen voor de speech die ze vandaag om 16 uur moest houden. Vandaar - om klokslag 16 uur - deze "bescheiden" aanmoediging van Irma! Zo weet ze dat we op dit moeilijk moment aan haar denken. Dat zal wel even goed zijn als een kaarsje branden zeker?
Om de paar maanden moet ik voor een vrij langdurige behandeling naar de tandarts. Een uitstapje waar ik echt naar uitkijk hoe vreemd dat ook mag klinken. Ik ben altijd graag op tandartsbezoek gegaan (behalve als kind, maar dat lezen jullie nog wel in een van de volgende afleveringen van mijn jeugdherinneringen )
Mijn tandarts woont 100 km van mijn huis, dus maken Nand en ik er altijd een uitstapje van. Met mooi weer wandelen we eens door de botanische tuinen van Meise, bij regenweer kuieren we gezellig door de grote Ikea van Zaventem, of grasduinen we in tweedehandswinkels.
Maar wat ik vooral zalig vind is dat ik soms meer dan twee uur lekker languit in de tandartststoel mag liggen en ondertussen met de tederste zorgen omringd word. Mijn tandarts is de zachtste van de wereld. Zelfs haar verdovingsspuitjes doen geen pijn! Ik geniet er intens van dat ik gedurende die uren niks kan of mag doen, ik kan zelfs niet spreken. Ik moet alleen maar liggen rusten en dromen... Het is puur genot. Even gedwongen nietsdoen. OK, twee uur met uw mond open liggen is niet altijd comfortabel, zeker niet op hoofdpijndagen, maar ongestoord wat kunnen rondwandelen in uw eigen hoofd is toch wel zalig. De inspiratie voor verhalen borrelt dan even vrolijk door mijn kop als het water dat in haar mondspoelbakje stroomt.
Op de koop toe heeft mijn tandarts dan ook nog een heerlijk gevoel voor humor en is ze, zoals veel vrouwen, een fan van mijn handtas "Irma". Zoals je op de foto hieronder wel zal merken
Terwijl ik wacht tot mijn verdoving begint te werken ziet mijn tandarts de kans om ook even Irma onder handen te nemen Geef toe, ik kan toch niet anders dan van de reeks goddelijke foto's die Nand op dat moment gemaakt heeft ,dit weekend eens een fotostrip te maken?
Terwijl Nand onder handen genomen werd heb ik in de tuin prachtige arondskelken kunnen fotograferen...
Vervolgens zijn we prinsheerlijk wat gaan dollen in een tweedehandswinkel... Keizer Ferdinand II op zijn troon.
Om de dag te besluiten met een lekker hapje...
Wat kan een mens nog meer verlangen van een tandartsbezoek?... O ja, en als kleine bijkomstigheid : mijn tandoperatieke is ook goed gelukt. Ik kan terug vlot in stereo klappertanden. Ik klink bijna zoals de beiaard van de kathedraal van Antwerpen. Nu nog melodie proberen te houden
Ge ziet, ik was toch blij met het moederdagcadeautje van onze Phineas. Want het heeft me deze toffe foto opgeleverd! Straks grotere foto van 't raadsel!
De voorbereidingen voor de eerste communie gingen al maanden op voorhand van start.
De eerste stop was bij een juwelenwinkel waar ik gouden oorringetjes kreeg, want uw eerste échte juweeltjes waren toen onlosmakelijk verbonden met het doen van de eerste communie. Leek me best geestig. Tot bleek dat ge daar gaatjes voor in uw oren moest laten prikken. Dat leek me al een minder interessant gegeven
De juwelier troonde ma en mij naar een achterkamertje, plaatste mij behaaglijk op een stoeltje naast een butagas-vuurtje (t was een koude winter toen) en haalde een tangetje boven. Plots werd het me duidelijk dat die man echt gaten in mijn oren ging knippen. Ik zette mijn sirene op!
Nee! Ik wil niet dat ze aan mijn oren komen!!!
Jamaar kindje dan kunt ge die schone oorringetjes dragen!
Néé! Ik wil geen oorringen ma, ik wil geen gaten! Die moet zijn tang wegdoen!!! Jamaar met gouden oorringetjes gaat ge een echt juffrouwke zijn! Een groot meisje. Kleine meisjes dragen dat niet hoor!
Dan wil ik nooit een groot meisje worden! Dan blijf ik maar klein maar die meneer moet van mijn oren afblijven!.
Met het nodige geweld, toch nog overtroffen door mijn indrukwekkende soundtrack, werden mijn oren doorboord. En met twee knippen werd ik juffrouwke. Weliswaar een zéér kwaad juffrouwke, met roodomrande ogen en een hese keel.
(En de volgende keer dat ik juffrouwke zou worden zou t nog een heel andere affaire zijn, maar dat is pas aan de beurt als ik schrijf over mijn puberteit.)
En dit zou niet het enige dramatische cadeau zijn dat me ter gelegenheid van het grote feest van de Eerste Heilige Communie te beurt zou vallen
Enkele weken voor de grote dag werd er gezorgd voor het belangrijkste cadeau van het communiefeest : de gouden cachetring! Zon ding was toen in de mode.
Dat meest dramatische cadeau zou ik weken tevoren al krijgen, en hoewel het het meest solide geschenk van de hele hoop (toen dácht ik althans nog dat ik een hele hoop cadeaus ging krijgen ) zou worden, zou ik er desaniettemin toch in slagen het al kapot te krijgen nog ruim voor de dag van mijn communie
Enkele woensdagnamiddagen na mekaar moesten we naar de goudsmid om de ring te kiezen, te passen en de evolutie van zijn werkstukje te volgen.
Het juweel was een dikke ronde blok goud waar de eerste letter van mijn naam, een L, in een kransje van zonnestralen gegraveerd stond. De laatste woensdag was de ring klaar, ma betaalde en we kregen het pronkstuk mee naar huis. Omdat ons ma begreep dat het voor mij triest was om de ring reeds in ons bezit te hebben en het nog enkele weken ging duren alvorens ik hem kado kon krijgen mocht ik als troost de ring alvast eens een namiddag dragen .
Onderweg bewonderde ik mijn ring, maar eens thuisgekomen was de pret daar allang van verdwenen en kwam het spelen direkt terug op de eerste plaats. Ik was een kind dat me prima alleen kon amuseren. Ik speelde met de gekste dingen.
Telkens er thuis een thermometer brak verzamelde ons ma met een papiertje het bolletje kwik dat in vele minuscule druppeltjes op de grond uiteen gespat was. Al de restjes kwik hield ik zorgvuldig bij in een klein doorschijnend plastic doosje. Heerlijk speelgoed was dat! Er braken bij ons dan ook - zuiver toevallig natuurlijk - meer thermometers dan in een doorsnee gezin. J Destijds een kostelijke affaire.
Na elke verongelukte thermometer werd mijn zilveren bolletje iets groter! Mijn geliefkoosde bezigheid wat de dikke druppel kwik in mijn handen heen en weer te laten rollen en hem dan op een wit blad papier uiteen te laten spatten. Vervolgens dreef ik al de kleine bolletjes terug bijeen zodat ze weer een geheel vormden. Pure fascinatie was dat! Na t spelen legde ik mijn kostbare schat terug in zijn plastic doosje.
Tegenwoordig zou zoiets niet meer kunnen. Kwik is een gevaarlijk product. Maar in die tijd, en bij ons thuis, was kwik een amusant product, waar ze mij uren mee konden zoethouden. De chemici onder de lezers zullen de afloop van het verhaal al wel kunnen vermoeden
Die woensdag kwam ik dus thuis met mijn cachetring aan mijn vinger, bekeek al mijn speelgoed en besloot me wat te gaan amuseren met mijn kwikdruppel. Ik rolde het bolletje in mijn hand heen en weer, liet het vrolijk tussen mijn vingers sijpelen op mijn blad papier, verzamelde al de druppeltjes, dreef ze weer bij mekaar tot een bolletjeen begon van voren af aan. Toen ma riep dat het etenstijd was, deed ik zorgvuldig mijn bolletje kwik in zijn plastic doosje en liep naar de eettafel. Daar bekeek ik mijn ring. Hij had plots een vreemde lelijke kleur gekregen. Ik dacht dat ik hem vuil gemaakt had. Ik begon hem op te wrijven met mijn truitje maar mijn ring viel in stukken uit mekaar! Vol verbazing ging ik ma mijn brokstukken tonen en ze schrok zich een hoedje!
Kindje! Wat hebt ge nu toch met die ring gedaan??? Hoe gewelddadig zijt ge ermee te keer gegaan dat een massief gouden ring kapot is???
Ik beweerde bij hoog en laag dat ik heel stilletjes aan tafel had zitten spelen dat ik niks had afgebroken of had verknutseld.
Néé ma! (snotterdesnotter) Ik heb echt niks verkeerd gedaan! Ik heb alleen maar zitten spelen! Echt waar! Dat is mijn schuld niet!! Ik heb die niet kapot gedaan!!! Die is uit zijn eigen kapot gegaan (Snotterdesnotterdesnotter).
Ze besloot om onmiddellijk terug met me naar de goudsmid te gaan. Dus wij twee weer heel het traject naar die man zijn atelier (in een zijstraat van de Paardemarkt. We passeerden haar favoriete kerk met de automatische bidmachine, t mankeerde er dus nog aan dat we onderweg een kaars gingen branden voor de H.Rita, patrones van de hopeloze zaken, maar op dat moment was ons ma te haastig. En zich waarschijnlijk ook nog niet bewust van de hopeloosheid van de zaak ) met de brokstukken van de ring in een papiertje gevouwen.
Ma reclameerde over de kwaliteit van zijn werk en vroeg de goudsmid of het echt wel degelijk een massief gouden ring was. De man keek zeer verbaasd, onderwierp de brokstukken aan een nauwkeurig onderzoek en bekeek de resten met grote ogen. Mevrouw dit heb ik nu nog nooit meegemaakt
Toen richtte hij zich tot mij : Meisje, hoe kan dit? Wat heb je gedaan?
Niks meneer. Ik heb rustig aan tafel zitten spelen! Ik heb echt niets verkeerds gedaan!!!
Maar dat kan niet kindje! Die ring kan niet uit zichzelf verkleuren en in stukken uiteen vallen!
Echt waar meneer, ik heb heel stillekes aan tafel zitten spelen, ik ben zelfs niet buiten geweest. Ik zat gewoon met mijn bolleke kwik te spelen. Braaf, aan mijn bureauke. Echt waar.
De man zijn gezicht kleurde plots over roze naar rood naar purper! Hij wendde zijn hoofd naar ons ma :
Madam! Kwik tast goud aan! Wist u dat dan niet?!
Nee meneer, dat wist ik niet. Kunt u hem alstublief terug repareren, want het is haar eerste communiecadeau
Nee madam. Toveren kan ik niet. Die brokstukken zijn waardeloos geworden
En daar ging communiecadeau nummer 1. Desalniettemin vroeg mijn moeder toch nog medelijdend aan mij : Kindje zullen we dan maar een nieuwe laten maken? Waarop ik doodgemoedereerd antwoordde : Nee ma, want als een gouden ring zon flauw ding is dat het er nog niet eens tegen kan dat ik wat zit te spelen dan moet ik zon ding niet aan mijn vinger hebben. Dan vind ik dat maar een onnozel cadeautje.
De volgende cadeaus zouden geen groter succes blijken te zijn.
(Een kind grootbrengen is eigenlijk wel geen gemakkelijke onderneming hé?)
Een fototje genomen in de Efteling in september 62. Vlak voor de voorbereidingen van de eerste communie gingen starten...
Chrisje, Luk, Opapat, Walter, Francois en Lut hebben het al opgelost! Straffe mannen, en vrouwen! ----------------------------- Lange Lou, Dolfijn, Willem, Corry, Rikavensis, Paul , Viva en Nilleke hebben ondertussen ook al eens smakelijk gelachen en het gevonden! Jullie worden met de week beter. (Behalve vorige week dan ) Morgen alweer een grotere foto!
Hm ja. Heel de maand niet geregend. 't Is wel te zien dat ik deze strips een dikke week geleden gemaakt heb --------------------------------
Héérlijk al die mails die ik aankrijg die beginnen met :
"Ha, Laathike, deze keer is uw fotoraadsel echt makkelijk! Ik ben er zeker van dat ik 't weet : een tandenborstel!!! Tof, nu ga ik ook eens bij de eerste van de winnaars staan! Goed van mij hé?!"
Ik heb echt diep respect voor jullie zelfzekerheid. Dat is een heel goede eigenschap. Ge moet zéker van uzelf durven zijn in dit leven. En als ge iets echt zeker weet dan moet ge inderdaad ook voor uw mening uitkomen, en daar fier op zijn.
Alleen is 't een klein beetje spijtig natuurlijk dat 't geen tandenborstel is...
Ge gaat later wel allemaal omver rollen van 't lachen als ge de oplossing gevonden hebt en er bij stilstaat dat ge ooit overwogen hebt om met dit voorwerp uw tanden te poetsen... Tot hiertoe dus alleen nog maar gevonden door : Chrisje, Luk, Opapat en Walter. De grotere foto zal straks dus wel weer welkom zijn denk ik zo? ----------------- En morgen, voor de liefhebbers van nostalgie, een nieuwe aflevering van mijn jeugdherinneringen!
Iedereen heeft er wel eentje in huis! Als ge geraden hebt wat het is stuur me maar een mailtje. Zet aub uw juiste antwoord niet op mijn blog om de pret van de andere zoekers niet af te nemen! Zotte antwoorden zijn onder "reageer" natuurlijk altijd welkom! Hoe meer lezers ge mee laat genieten van uw fantasie hoe liever dat ik 't heb!
En ik beloof "op mijn eerste communiezieltje" (en ge weet, ik heb mijn eerste communie gedaan - zij het met pijn en smart - maar toch), dat ik elke dag van de week een uitgebreidere foto ga plaatsen! ----------------------------- Sorry mensen, maar een zijn rare dingen aan de hand met het internet. Ik ben gestoord! Allez, niet ik persoonlijk. Hoewel... misschien toch een beetje Maar nee, serieus, mijn pc doet heel vreemd. Het heeft hier vanavond wel gruwelijk geonweerd, ik heb zelfs een overstromingske gehad. Zelfs de vijver liep bijna over (Darwin glimlachte van oor tot oor!)
De foto is blijkbaar niet zichtbaar geweest tussen 21u en nu. Al vier avonden na mekaar is mijn mail uitgevallen. Vandaag heb ik gesukkeld met Image Shack, en nu probeer ik al een uur mijn foto opnieuw op te laden en had het Seniorennet weer zijn geest gegeven.... Enfin, ik hoop dat de foto nu terug verschijnt! ---------------------------- Drie vroege vogels, die komen kijken zijn in de vooravond hebben het al juist geraden. Een dikke proficiat aan Chrisje, Luk en Opapat, want met deze kleine en onscherpe foto was het echt niet makkelijk!
Yvette schreef me gisteren dat ze het juweeltje dat ik op de foto's van vrijdagavond in de InVINcible droeg zo mooi vond. Hier hangt een verhaaltje aan vast. Je ziet het, jullie blijven me inspireren
Toen mijn boezemvriendin bijna 6 jaar geleden aan borstkanker stierf was dat een zware tijd voor me. Ze had er voor gekozen om thuis te mogen sterven, dus samen met enkele familieleden hebben we haar laatste wens waargemaakt. Om beurten gingen we bij haar waken. Ik deed meestal de nachten. Dikwijls zat ik een beetje tegen haar te vertellen, hoewel ik totaal niet wist of ze me kon horen. Soms zat ik wat bij haar te neurieën. De nachten duurden lang.
Paul kocht me voor mijn verjaardag een laptop zodat ik tijdens mijn wakes mijn verdriet wat van me af zou kunnen schrijven. Heelder nachten heb ik naast haar bed zitten typen. En inderdaad dat gaf me troost. Het is in die periode dat ik terug beginnen schrijven ben.
Toen mijn vriendin gestorven was besloten mijn man en ik op reis te vertrekken om het verdriet wat van me af te laten waaien. Omdat we natuurlijk onze oorspronkelijk geboekte reis naar Zuid-Amerika geanulleerd hadden omdat we er geen idee van hadden hoe lang ze nog ging leven moesten we dus snel iets anders boeken. Er was niet meer veel keuze. Maar de bestemming maakte voor ons ook niet zoveel uit op dat ogenblik. Dus we namen maar wat er nog vrij was, een vlucht naar de Dominicaanse Republiek. Daar huurden we een auto voor drie weken en trokken het hele land door om onze zinnen wat te verzetten.
De nachten waren vreselijk. Ik had de ellendigste nachtmerries over mijn vriendin. Vol griezelige beelden want ik had haar na haar dood "afgelegd", dat is de term die ze bij ons gebruiken voor het wassen en opbaren van de overledene. Aangezien de borsten van mijn vriendin afgenomen waren en er in één reeds een implantaat was geplaatst (een nutteloze operatie die dan ook nog heel slecht gelukt was) was dat een gruwelijke onderneming geweest. Die ik met liefde en toewijding gedaan had, maar die me emotioneel toch nog veel dieper geraakt had dan ik verwacht had. De nachten tijdens de vakantie waren zo slopend dat ik soms overdag op een strand in slaap viel. Er moest dus veel zonneolie en aftersun gesmeerd worden. Maar ik dierf mijn eigen borsten amper aanraken...
Na anderhalve week was ik toch wat verbrand en moest ik eens flink met de aftersun tekeer gaan. Ook op mijn borsten. En toen ontdekte ik een knobbel. Ik dierf natuurlijk aan mijn echtgenoot niets vertellen, want hij had ook zoveel geleden onder het verlies van mijn vriendin... Na twee dagen kon ik het echter niet meer verbergen want de knobbel was ondertussen groter dan een ei geworden en begon mijn borst te deformeren. Het werd zichtbaar. Er was geen verzwijgen meer aan. Ik moest het hem wel vertellen...
Totaal moedeloos hebben we die nacht op ons terras zitten huilen en naar zee zitten staren. We vreesden dat nu mijn beurt gekomen was. Ik was toen gestopt met roken en mijn man is liefdevol sigaretten voor mij gaan kopen aan de hotelbar. Het maakte niet meer uit om nog moeite te doen want ik vreesde dat ik toch ging sterven. We zaten op een uiterste uithoek van het schiereiland Samana waar geen medische hulp te vinden was behalve een hoteldokter. De volgende ochtend onderzocht hij me en zei dat mijn borst geamputeerd moest worden. Razendsnel hebben we alles in onze auto geladen en zijn als gekken door het hele land naar de hoofdstad geraced waar een degelijke kliniek was. De volgende dag was een zaterdag maar toch konden we ontvangen worden door een gynaecoloog. Tja, 't is niet eerlijk, maar toeristen worden meestal sneller behandeld dan de armere bevolking...
De dokter onderzocht me maar er was verder onderzoek door een specialist nodig. Ook die kreeg ik dezelfde dag nog te zien. Met zeer primitieve middelen werden er radiografieën genomen maar de electriciteit viel steeds maar uit. De dag daarop mochten we terugkomen voor de resultaten van de foto's maar die waren gedeeltelijk mislukt. Dus moest mijn borst weer opnieuw geplet worden... in de hoop dat de nieuwe foto's wel uitsluitsel zouden geven.
Uiteindelijk bleek het gezwel goedaardig en kreeg ik medicijnen. Ik belde naar mijn achterneefje in België (de gynaecoloog en oncoloog waar ik jullie al over vertelde in mijn jeugdherinneringen). En met de informatie die hij doorkreeg besloot hij dat het inderdaad wel een goedaardige zwelling zou zijn en dat ik de voorgeschreven medicijnen op basis van taxus best mocht innemen en dat ik zodra ik thuis was voor grondige onderzoeken naar zijn kliniek moest komen. De pillen zorgden er inderdaad voor dat ik de cyste dag na dag kleiner zag worden.
Onze laatste week van de vakantie bleven we in de omgeving van de hoofdstad en de kliniek met zijn vriendelijke dokters. We lagen veel op 't strand, allebei moe en uitgeput van alle emoties. Mijn echtgenoot trok tientallen foto's van me, we wandelden elke avond naar de top van een heuveltje om de zonsondergang te bekijken, en op een dag besloten we de hoofdstad zelf eens te bezoeken. Ik was altijd al geïnteresseerd geweest in amber en insecten. En er was een gekend ambermuseum.
Het was een wandeling door een wonderwereld! Ze hadden er de prachtigste collecties amber! Toonkasten vol, geschikt volgens het soort van leven dat er in de steen ingesloten zat. In het eeuwenoude doorzichtige geel-bruine hars zaten diertjes gevangen, en plantjes, en schelpjes... Elke brok amber was een toverwereld op zich...
Ik merkte achteloos tegen Paul op dat ik zo'n juweel best zou willen, maar dat dat vanzelfsprekend nooit zou kunnen omdat het een museum was en het waarschijnlijk allemaal zeldzame exemplaren waren die hier tentoongesteld waren en dat zoiets moois nooit te koop zou zijn. De laatste zaal van het museum bleek echter een grote winkel te zijn. Ze verkochten er allemaal juwelen waar brokjes amber in vervat zaten. Weliswaar amber met een piepklein stukje onherkenbare plant in of een stukje mineraal, of in de meesten zelfs enkel wat luchtbelletjes. Tot we plots aan een toonkast kwamen waar een ovaal hangertje lag waar een sprinkhaantje in vervat zat! Mijn ogen vielen uit mijn kop dat zoiets moois te koop was...
Paul wou het onmiddellijk voor me kopen. (Hij wil altijd en overal juwelen voor me kopen, maar ik laat dat nooit toe, want ik ben veel gelukkiger met goedkope vakantieprulletjes waar het enige waardevolle de herinnering is die er aan vast zit.) Maar deze keer bleef hij aandringen. Hij riep er tot mijn groot ongenoegen zelfs een verkoper bij. Iets waar ik een gloeiende hekel aan heb want in die landen is het de gewoonte om af te dingen. Een oeverloos tijdverlies waar ik de pest aan heb. Maar de ware "Steenbok" in Paul kwam naar boven, en hij begon aan de "afding"-ceremonie met de verkoper. Vreselijk vond ik dat. Ik wou keer op keer buiten lopen, maar die verkoper gaf natuurlijk niet meer op met mijn echtgenoot als over-gewillig slachtoffer.
Het juweeltje werd gewogen, de echtheid "bewezen", er werd getoverd met rekenmachientjes, enfin heel de ceremonie werd afgewerkt... Voor mij is zoiets gewoonlijk al reden genoeg om 't op een lopen te zetten, maar Paul trok me steeds terug de winkel in. Hij stond er deze keer op dat ik het juweel aanvaarde. En ja, uiteindelijk ben ik met die prachtige hanger om mijn nek, en ook nog een ring rond mijn vinger (de aankoop van de oorringen heb ik gelukkig kunnen afwenden omdat ik beweerde dat ik van een lage kwaliteit goud toch wel een allergie zou krijgen...) buitengestapt.
Nadat ik wat bekomen was van de ellendige aankoop-comedie kwam ik in ons hotel met mijn juweeltje en heb ik het wel uren zitten bestuderen. Ik was er toch zó blij mee! Ik vond het nog altijd even sprookjesachtig als tijdens de eerste seconde dat ik het gezien had.
Buiten mijn trouwring, mijn verlovingsring en nog een ander gouden ringetje dat ik voor een speciale gelegenheid heb gekregen (we zijn dan ook al bijna 30 jaar samen...) zijn dit amberen sprinkhaantje en het ringetje met de vlieg in de enige echte "juwelen" die ik bezit. Ik heb zelfs van ons ma geen juwelen geërfd omdat ze ooit eens bij een inbraak gestolen zijn en ze er nooit nieuwe had gekocht. Zij gaf daar toch ook niet echt om.
Mijn sprinkhaantje draag ik alleen op zeldzame gelegenheden. Ik vind het veel leuker om het af en toe uit zijn doosje te halen en mezelf in zijn magische eeuwenoude wereld te verliezen. Het is veel prettiger om het zelf te bestuderen en er in weg te dromen dan het te dragen. Maar zelfs al draag ik het zelden het is toch een van de juweeltjes waar ik 't meeste plezier aan heb. En ik ben Paul nog altijd dankbaar dat hij mij toen overhaald heeft om het toch te kopen.
Ik heb geprobeerd om er een paar foto's van te maken maar dat is niet makkelijk. De ware magie komt op foto niet goed over. Maar zo hebben jullie toch eens een idee hoe mijn "toverkes", verkregen tijdens die intens droeve periode van mijn leven, eruit zien.
Dit is de voorzijde. Je ziet het sprinkhaantje opgekruld in een soort foetushouding tussen luchtbelletjes.
Dit is de achterzijde. Hier zie je iets beter de geledingen van zijn pootjes.
Dit is de ring waarin een vlieg vereeuwigd zit.
Hier ziet jullie mij in de Dominicaanse Republiek op de avond dat ik het juweeltje gekregen had.
Misschien begrijpen jullie nu ook waarom ik zo lyrisch blij kan worden als ik een mooie macro foto heb genomen van een of ander insectje op reis of in mijn daktuin
Bedankt Yvette, om me het idee en de moed te geven dit verhaaltje eens te schrijven!
Tja, en ik maar moeite doen om jullie hints te geven... Eergisteren een foto van Lut (met een sigaret in haar hand terwijl ze voor mijn scherm naar 't raadsel zit te turen!!!) op mijn blog plaatsen. Vannacht tot 5 uur heb ik geprobeerd om jullie aandacht nogmaals te trekken met een toch al niet meer zo subtiele tip : twee foto's van Jan en ik die op straat voor de InVINcible staan te paffen!!! En wat leveren al die tips me op?... Amper 27 goede antwoorden...
't Rare van de zaak is dat de niet-rokers de oplossing dan nog sneller vonden dan hun tegenhangers de rokers.... Maar ja, ergens is het wel te begrijpen : een niet-roker zit te kijken op het met tabakgevulde uiteinde van een sigaret van de roker tegenover hem. En bekijkt dat eens goed want die mens zit zich er waarschijnlijk aan te ergeren... En de roker zelf ziet enkel het gele filterpuntje. Als hij het al ziet natuurlijk, want meestal wordt een sigaret achteloos uit een zakske of handtas gefrommeld en tijdens een gesprek naar de mond gebracht zonder ze zelfs maar te bekijken. Zoiets vraagt wel eens om een bedenking in feite...
Hoeveel sigaretten steken, "wij, stinkerkes", dan niet achteloos op? Onbewust? Uit gewoonte? Slechte gewoonte. Stel dat er eens iemand iets anders gelijkvormig in ons pakske steekt, zouden we dat dan ook zonder te bekijken in onze mond steken? Oei, nu breng ik de tegenstander van 't roken wel op bangelijke gedachten natuurlijk 'k Zal mijn fantasie in dezes maar een beetje gaan beteugelen.
Misschien nuttig om bij 't opsteken van de volgende sigaret hier eens aan te denken. Want laat ons nu eerlijk zijn, bestaat er een roker niet echt graag zou stoppen met onze "dure hobby" waardoor we overal als outcast behandeld worden?
Het enige voordeel dat roken momenteel heeft is dat we overal, stiekum - in donkere hoekjes, uit de wind, liefst ook nog uit de regen - samen troepen. Als pinguïns met een schuldig geweten, buik aan buik, op een ijsschotske. We delen daar heel samenzweerderig onze aanstekertjes en geraken automatisch aan de praat met mensen die we van haar noch pluim kennen. Ik spreek uit ervaring, onze "schuldige-pinguïn-schots" is dikwijls de plek van de luchthaven of 't restaurant waar 't meest gelachen wordt.
Maar kom, dat mogen we nu niet als excuus gebruiken om te blijven roken, we moeten maar leren om ook buiten onze "schuldige-pinguïn-schots" spontaan contact te maken met anderen en plezier te maken.
Aan mijn collega-rokers wil nog wel mijn diepstgemeende excuses aanbieden dat ik hen zo'n dure week bezorgd heb... Want ik weet dat er vele sigaretten versmost zijn tijdens 't turen en piekeren om de oplossing van 't raadsel van deze week te vinden
Uit jullie vele mailtjes en reacties kon ik wel aflezen dat het raadsel deze keer moeilijk en plezant was. En dat doet me plezier want 't is niet altijd makkelijk om er goed te vinden. Ik pieker me soms zaterdagsavonds suf over wat ik zondagochtend weer uit mijn duim ga moeten zuigen. Dus ik kan weer beginnen...
Een HEEL dikke proficiat voor : Paul, Luk, Albert, Francois, Andromeda, Chrisje, Nand, Jan, Speelster, Viva, Mare, Lut, Thea, Nil, Corry, Klaproosje, Opapat, Derktje, Viv.L, Bomi, Rikavensis, William, Lange Lou, Dolfijn, Vifke, Fernanda en Marleen! Morgen verse aanvoer!!! Ik zal proberen : minder stinkende.
Oei, nu breng ik de tegenstander van 't roken wel op bangelijke gedachten natuurlijk 
