"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
07-06-2007
Opdracht geslaagd...
Met de nodige tegenslagen door kapotte printers, maar... with a little help from my friends... De 7500 enveloppen zijn klaargeraakt en staan netjes geordend per postnummer... Nu kan ik er met een gerust geweten van onder muizen. Oef!
Ik laat mijn blog nu even aan jullie over. Zie maar dat jullie hem plezant houden door geestige reacties in te geven! Veel plezier! En... vergeet morgen de "berenkwis" niet
Gisteren kreeg ik deze hoogst originele goede reis-mail van mijn kameraad Jan.
Hij wist dat ik wat tegen mijn reis tegenop keek door al het werk dat hier dan moest blijven liggen. Maar hij kreeg me met zijn epistel zo aan t lachen dat ik ineens wél zin kreeg in de vlucht naar Egypte.
Met zijn toestemming laat ik jullie graag van zijn goddelijk schrijfsel mee genieten!
---------------------------
Vermits je ondertussen hebt toegegeven dat je een Katholieke opvoeding hebt genoten en al eens een kaarsje gaat branden, dacht ik er goed aan te doen om ook een paar te gaan branden om jullie een voorspoedige reis te garanderen.Ik ben nu wel failliet want er waren er wel een paar nodig!!Ik heb er in ieder geval eentje extra aangestoken voor de H. Nicolaas van Myra, de patroonheilige van de kaarsenmakers.
Laat ons beginnen bij het begin.Jullie zijn toeristen dus is de H. Joris van toepassing, envenals Onze Lieve Vrouw van Loreto voor de piloten en de H. Nicolaas van Myra voor de schippers.Moest er iets mislopen, geen nood, er brandt een kaars voor de H. Petrus die zich bezighoudt met de schipbreukelingen. Uiteraard is de H. Christoffel, patroon der reizigers, niet vergeten.Als klein extraatje hebben we nog de H. Brigitta van Kildare tegen ongelukken.
Vergeet de hele papierwinkel die ge achterlaat en/of nodig hebt om te reizen : de H. Laurentius waakt over de administrateurs en de boekhouders, Johannes de Evangelist over de ambtenaren en de H. Matteus over de belastingdienst.Weeral een zorg minder.
Geen nood, voor hen die achterblijven (de poezen en de poespassers en de winkelbedienden) branden kaarsen voor respectievelijk Johannes Den Doper en de H. Zita van Lucca voor het huispersoneel.
Ook voor de goede afloop bij de douane is gezorgd : de H. Matteus.Ge ziet, zonder enig zorg raken jullie in Egypte waar ge opgewacht wordt door de H. Maria van Egypte die er zal voor zorgen dat jullie geen koorts zullen opdoen en de H.Hiëronumus zorgt voor de tolken.
So far, so good.Er kan echter nog wel het één en ander mislopen.Maar al zeker niet in de hotels want de H. Willibrordus zorgt voor de hoteliers en de H. Martha en H. Barbara voor de kokkinnen en de koks.Johannes de Evangelist zorgt later wel voor de eventuele vergiftigingen.De H. Clara is er opdat Paul zijn TV niet teveel mist en de H. Vedastus van Arras zorgt voor jullie GSMs en je laptop.Het ziet er al langer hoe beter uit.
Edoch, de gezondheid dient ook beschermd te worden tegen alle mogelijke aanvallen en ongelukken.Vooreerst de H. Nicolaas van Myra die voor de apothekers zorgt.Je kan die ook gebruiken voor advocaten, indien die nodig moesten zijn, en die is ook goed tegen de dieven.De HH. Cosmus en Damianus zorgen voor de dokters (ook een kaarske voor de H. Rochus (chirurgen), je kan niet beschermd genoeg zijn) en de H. Camillus de Lellis voor de verpleging.De H. Appolonia voor de tandartsen.
Indien ge geen vertrouwen hebt in de plaatselijke medicijnen : de H. Afra van Augsburg zorgt voor de geneeskrachtige kruiden.
Besmettelijke ziekten : de H. Rochus; buikpijnen : de H. Erasmus; de H. Eualia van Merida zorgt voor de dysenterie en de H. Veronus van Lembeek voor de hoofdziekten.Infectieziekten zijn voor de H. Christina van België , de inwendige ziekten voor de H. Mamertus en de huidziekten voor de H. Regina van Alise.Ik wens jullie natuurlijk al die dingen niet toe maar ge weet maar nooit.Dus, nog een paar!De H. Gerbhard II van Konstanz voor keelziekten, de H. Bernardinus van Siena voor longziekten en de H. Gertrudis van Nariane voor oogkwalen.Er kan jullie dus absoluut niks overkomen.
Alhoewel. Jullie gaan veel wandelen tussen een hoop oude stenen.
Geen nood, de H. Clemens I van Rome (patroonheilige van de steenhouwers) zorgt er voor dat de stenen goed liggen en moest het toch mislopen, de H. Stefanus zorgt voor steenziekten en de H. Regina van Alise voor de schrammen.Ik ben ook Johannes de Evangelist niet vergeten, die zorgt voor de voetkwalen.De H. Margaretha van Antiochiê behoed jullie voor verwondingen en moest het toch misgaan : de H. Rosa van Lima is er voor die verwondingen.
Een mooie, veilige reis staat jullie te wachten.
Maar er zijn toch nog wat kleine details die kunnen mis lopen Dus ook maar een kaars aangestoken tegen beroerte en inwendige bloedingen (H. Wolfgang van Regensburg), bloedingen en tandpijn (H. Blasius), botbreuken (H. Begga), breuken (H. Gumarus van Lier), hartklachten (H. Theresia van Avila), gewricht-saandoeningen (H. Filippus Neri), ischias (H. Laurentius), keelpijn (H. Ignatius van Antiochië), ontstekingen (H. Benedictus) en - als een patriarch - de H. Antonius die goed is tegen álle ziekten.Met zon bescherming is het onmogelijk om iets tegen te komen.Denkt ge?
Dan ook maar een paar kaarsen die de reis een stuk aangenamer gaan maken.
Als ge rondwandelt in de woestijn is er de H. Sebastianus, goed voor waterbronnen.De H. Eustachius zorgt er voor dat ge geen schadelijke insecten ontmoet (de H. Maria Magdalena is tegen alle ongedierte) en de H. Notburga von Eben zorgt voor de rusttijden.
Er wordt ook gezorgd voor goed weer : de H. Memardus van Noyon zorgt er voor dat het niet regent en voor de H. Bernardus van Clairveaux is noodweer dan weer geen optie.De H. Agatha zorgt er voor dat er geen aardbevingen te bespeuren zijn en moest ge honger krijgen : de H. Jacobus de Meerdere bezorgt jullie boom- en veldvruchten (zorgt ook voor de hoedenmakers zodat de zon jullie kruin niet verbrandt) en de H. Nicolaas van Tolentino voor het dagelijks brood.De bronnen en putten zijn voor de H. Gangulphus die ook instaat voor de knieaandoeningen. Een gids nodig?De H. Leonardus van Limoges bezorgd jullie die wel, tesamen met goederenvervoerders.
Angst hoeft ge niet te hebben (H. Johannes de Doper), het boze maakt geen schijn van kans met de H. Patricius en moest ge onderweg vlammende ruzie maken : de H. Gumarus van Lier is goed tegen huwelijksproblemen en de H. Nicolaas van Myra zorgt voor het huwelijk in het algemeen.
In geval van nood en als de bliksem inslaat : de H. Vitus.
Ook bruggen zijn geen probleem : de H. Johannes Nepomucenus loodst jullie veilig over en om helemáál veilig te zijn : de H. Vincentius Ferrer is er voor gevaren van alle aard, de H. Theresia van Avila voor de geestelijke nood en de H. Hildegard van Bingen geeft jullie goede raad.Teslotte zijn er nog de H. Judas Taddeus voor de hopeloze zaken, de H. Valentius tegen de machteloosheiden de H. Patricius tegen het boze.
Aan uw schrijfgenoegens is natuurlijk ook gedacht.Johannes de Evangelist (schrijvers) en de H. Cecilia (dichters) waken over schrijverkes.De H. Filippus staat hem bij als patroonheilige van de humoristen.De H. Jozef behoedt hem voor bekoringen, de H. Dionysius is er als helper in nood (ook goed tegen hondenbeten en hondsdolheid).Bij twijfel en uitzichtloze situaties kan hij altijd terecht bij de H. Achatius.
Als afsluiter heb ik nog de H. Quintinus van Saint Quentin die de lastendragers onder zijn hoede heeft (dit speciaal voor Nand), voor Paul heb ik nog de H. Maria Magdalena (kappers), voor Liliane de H. Lucia (menstruatie-miserie) en om zeker te zijn doe ik er nog drie bij tegen de hoofdpijn : de HH. Johannes de Doper, Theresia van Avila en Vincentius Ferrer.De twee laatsten zullen hopelijk ook niet nodig zijn : de H. Antonius van Padus voor de uitzichtloze zaken en de H. Isidorus van Sevilla voor de internetters.
Ge ziet, met zon verzameling kan je alleen maar genieten van de reis (en het is een verzameling die jóu geen geld kost).Ik ga nu een kaarske branden voor mezelf.Vermits ik geen heilige gevonden heb om de lotto te winnen (om al die kaarsen te betalen tiens), zal ik me maar wenden tot de H. Rita van Cascia, patrones van de hopeloze zaken.Ge weet maar nooit.....
Laat mijn kaarsenbranderij nu niet voor niets geweest zijn en maak er een fijne reis van. In ruil verwacht ik wel een reisverhaal natuurlijk
Warme knuffel,
Jan. -------------------- Merci Jan, voor de opkikker en het fortuin aan kaarsen. Nu kan er inderdaad écht niks meer mis gaan! ------------------------ Morgen de tweede foto van de "berenkwis"!
Om het in dierentermen te zeggen : ik muis er even onder uit! Het is zakelijk een heel druk jaar voor ons en we gaan vanaf donderdag even herbronnen. We willen even weg van het werk, het is allemaal wat teveel aan 't worden. Het wordt letterlijk "De Vlucht naar Egypte" Eerst gaan we een Nijlcruise maken en vervolgens enkele dagen visjes fotograferen in de Rode Zee. Hopelijk kan ik jullie later laten meegenieten van wat reisverhaaltjes en foto's want mijn laptop gaat natuurlijk mee!
Voor mijn poezenfans : niet bezorgd zijn. Tijdens onze afwezigheid gaan ze bij onze inwonende poespasser niets tekort komen! Eerder iets tevéél krijgen vrees ik Trouwens onze winkel blijft ook gewoon open, dus eenzaam gaan ze zeker niet zijn. Het leven gaat hier normaal door. Alleen de twee grootste druktemakers zijn even weg.
Ik weet dat er enkele trouwe lezers op mijn blogje hun dagelijkse glimlach komen tanken. Speciaal voor hen heb ik dan ook een lading poezen- en Irma-strips voorbereid. Dus elke dag verschijnt er, zoals gewoonlijk, een verhaaltje of een strip. En niet te vergeten... de "berenkwis"! Het enige dat anders zal zijn is dat jullie even geen persoonlijk antwoord gaan krijgen op jullie mails... Want ik weet niet hoe het met het internet in Egypte gesteld is...
Lieve groeten, ik vergeet jullie niet, en ik breng zeker wat zon mee! En veel plezier met de dagelijkse schrijfseltjes!
PS. de liefhebbers van mijn jeugdherinneringen kunnen het volledige verhaal lezen op http://www.bloggen.be/laathi/ Als ik terug ben verschijnt aflevering 35 en de volgenden...
En dan te bedenken dat ik geen gewone handtas over mijn schouder kan verdragen omdat die me hoofd- en nekpijn bezorgt... Maar geef nu toe... van "dit model" zoudt ge toch ook koppijn krijgen...
Ik kreeg de laatste dagen verschillende mails aan over diervriendelijk stemgedrag. Ze spraken mekaar allemaal tegen... Moesten er nog lezers geïnteresseerd zijn om voor de nationale verkiezingen eens te kijken welke partijen wat zoal beloven qua diervriendelijkheid, kan je altijd op deze site van de Belgische Dierenwelzijnsorganisaties terecht. http://www.stemdiervriendelijk.be/ Maar tussen "beloven" en "doen" ligt een wereld van verschil waarschijnlijk...
Nu begrijp ik helemaal niets meer van 't internet... Ik lees hier net in mijn gastenboek een heel lief compliment van een jonge man over een artikeltje dat meer dan een half jaar geleden op het blog van Sjoeke verschenen is... Destijds plaatste ze onderstaand artikel in haar reeks van "De stijl van...", een serie die Sjoeke tweewekelijks op haar blog zet, en die telkens handelt over "de kleding- en make-up stijl" van een andere blogger. Ik wou mijn attente gastboekschrijver danken voor zijn compliment, maar zijn adres stond niet in mijn gastenboek... Dus dan maar langs deze weg : "Bedankt Thijs! Wij vrouwen zijn altijd blij met een complimentje! "
Zodat jullie ook weten over welk artikel het gaat zet ik het dan ook maar eens op mijn eigen blog. ---------------------------- De stijl van ... Laathi!
Sjoeke nodigde mij uit om iets over mijn kledingsstijl te komen schrijven... Dat is nu echt iets om aan mij te vragen! Iemand die niet liever dan in oude slobbertruien of in kluskleding rondloopt...
Ik geef erg weinig om kleding, ze moet vooral praktisch zijn. En aangezien ik vijf poezen heb moet ze ook uit "katbestendige" stof gemaakt zijn waar liefst niet te veel haren op blijven kleven. Make-up vind ik een plakkerige boel dus dat is zeker niet aan mij besteed. Om heel eerlijk te zijn, ik kan er ook het geduld niet voor opbrengen om mij elke dag te zitten beschilderen. In mijn optiek dient een verfborstel om muren en deuren mee te kleuren.
Van een overtollige kamer heb ik destijds een kleedkamer gemaakt. Bij gebrek aan kasten heb ik eenvoudig rekken tegen de muren gehangen. Plaats genoeg dus... Maar wat gebeurt er als ge plaats genoeg hebt?... Ge gooit niets meer weg... Toen mama overleed kon ik van een deel van haar kleren geen afscheid nemen... En iets later stierf mijn beste vriendin en ze liet me ook een flinke erfenis aan kleding na. Waar ik natuurlijk ook weer geen afscheid van kon nemen. Aan mijn oude tienerkleding was ik vanzelfsprekend ook gehecht. Dat korte purperen truitje, die oude jas uit schapenvel, het uniform van 't "Rode Kruis", ... waar al die zalige jeugdherinneringen aan plakken als kattenhaar op een fluwelen bloes... zoiets kunt ge toch niet wegdoen? Het resultaat is dat die kamer in de loop der jaren overvol is geraakt en zo de ideale plek is geworden om verkleedpartijen te houden. Mijn vriendinnen Mare en Viva voelen er zich als een kind in een speelgoedwinkel!
Liefst loop ik in lekker losse kleding. Voor mij geen ritsen of knoopjes of ingewikkelde sluitingen. Ik ben een superfan van alles waar een "elastiek" in zit. Geef de buik de vrijheid! (Mijn ware ziel zit in het naturisme, maar zo kunt ge natuurlijk moeilijk naar de supermarkt gaan.)
Voor mijn werk moet ik beweeglijk kunnen zijn en dat is ook niet mogelijk in een minirokje met nylons onder. Dus zelfs in onze winkel draag ik liefst een handige broek (met veel zakken!) en een eenvoudige trui. Ook om rond te reizen in 't buitenland bestaat er niets makkelijkers.
Tijdens strandvakantiedagen draag ik niets liever dan een pareo. Een rechthoekige lap stof die vlug aan, vlug uit is, en te combineren valt met allerhande andere kledingstukken.
Wat in een winderig steegje wel eens voor problemen kan zorgen
Omdat ik al jaren aan chronische hoofdpijn lijdt kan ik geen gewone schouderhandtas gebruiken aangezien ik geen druk op mijn schouder verdraag. Erg vervelend want als ik met een kameraad ging shoppen dan was die altijd zo hoffelijk om mijn handtas te dragen, en geef toe dat is voor mannen nogal een gek zicht en kan tot pijnlijke misverstanden leiden. Mijn arme vrienden zullen ondertussen nogal een reputatie gekregen hebben Sinds enkele maanden heb ik voor dat probleem echter dè oplossing voor gevonden! Een rugzakje waarvan ik de draagbanden helemaal op de zijkanten van mijn schouders kan laten steunen zodat de pijnlijke spieren die aanleiding geven tot de hoofdpijn ontzien worden. Ik vond deze guitige tas op een rommelmarkt. Ze heeft de vorm van een schaapje. Als ik er mee rondloop krijg ik de geestigste commentaren, vooral van dames, die er allemaal eens aan willen voelen omdat mijn schaap er zo lief uitziet en het zo zacht is. Ze noemt dan ook "Irma". "Irma la Douce". Het is de plezantste handtas die ik ooit gehad heb en ze gaat dan ook overal mee.
Maar soms, o ramp, moet een mens ook al eens "opgekleed" zijn. Dan duik ik mijn kleedkamer in, en zoek iets uit wat ik altijd al op voorhand gekocht heb met het oog op "een feestje waarvoor dat wel eens van pas kan komen, ooit..." Eens "opgekleed" vermijd ik dan de verdieping waar mijn poezen zitten, rep me 't huis uit, en als ik 's nachts terug kom flits ik direkt terug naar de kleedkamer alvorens mijn lieverds er voor kunnen zorgen dat ik er zelf weer als een poes uitzie... En dan kom ik terug beneden in... een slobbertrui of een jogpak om mijn beestjes te begroeten
Make-up is echt niet mijn ding. Maar bij een avondjurk kan je natuurlijk moeilijk anders. Hieronder zie je 't resultaat van mijn lieve vriendinnen Mare en Viva die me eens onder handen hebben genomen.
Het kan best mooi zijn, maar het is niet meer écht "ik". Voor één avond vind ik het best OK, maar ik ben toch heel blij als ik 's nachts die smos met eindeloze proppen watten van mijn snoet kan vegen. Ik kom dan bijna in de verleiding om mijn gyproc-schuurmachientje boven te halen of iets te gaan doen met white spirit Maar echt goed voor - mijn sinds enkele dagen 49-jarige - velletje gaat dat niet zijn denk ik, dus ik was me dan maar, en ik blijf me maar schrobben tot elk spoortje uit de allerlaatste porie verdwenen is en ik terug mijn vertrouwde rimpelige, "ouwe ik" zie verschijnen.
----------------------------------------------------------- De onderstaande foto, met hetzelfde zwarte kleedje als hierboven, nam Paul gisterenavond vlak voor we in zeven haasten nog rap naar een zakelijk feest moesten, dus plak ik die er ook maar even bij want ze past perfect bij bovenstaand artikeltje.
En nee, gisterenavond is Irma niet mee gemogen... Ik heb mij moeten behelpen met het allerkleinste handtasje uit de geschiedenis. Een ramp gewoon! Er kon net mijn identiteitskaart, 1 briefje van 50 euro, mijn rijbewijs, mijn gsm, mijn aansteker, 2 OB-tjes en een bijeengefrommeld pakje met 8 sigaretten in... Stel u voor! Ik die mijn cutter en mijn rolmeter een hele avond moest missen!!! Om van mijn Irmake zelf nog te zwijgen... ------------------------ Als je graag meer leest over mode en make-up moet je zeker eens gaan kijken bij http://blog.seniorennet.be/madammeke/ ----------------------- En nu ga ik voortdoen met het printen van adressen op 7500 enveloppen... Een "karweitje" dat tegen 7u morgen vroeg zou moeten geklaard zijn...
Aangezien het volgende zondagse fotoraadsel pas op 24 juni gaat verschijnen ga ik jullie ondertussen met iets totaal anders amuseren... Ik vertelde jullie de vorige dagen over mijn heerlijke "midlife-crisis" die onder andere uit het verzamelen van pluchen beren bestaat, die heerlijke dingen die ik in mijn jeugd nooit kreeg... Zoiets loopt natuurlijk uit de hand. Dat was te voorspellen!... Sinds de laatste jaren kan ik me dus zo ongeveer bedelven onder beren en beertjes... Mijn echtgenoot heeft dat een paar weken geleden op een zondagmorgen dan ook eens letterlijk gedaan... Het was niet makkelijk om stil te blijven liggen tot alle beren op hun plaats zaten. Dat zullen jullie in de loop van de volgende dagen wel zien... Hieronder de eerste foto...
Bij elke foto die ik hier tijdens de volgende twee weken ga plaatsen - tussen mijn gewone schrijfsels en fotostripkes door - komen er telkens beren bij en word ik hoe langer hoe verder bedolven! De bedoeling is dat jullie op de laatste foto tellen hoeveel stuks het zijn. Diegene die het juist geteld heeft mag een kleine verrassing verwachten! Ik verwacht jullie gokjes dus pas als de laatste foto verschenen is, daarvoor heeft het geen zin want dan staan ze er toch nog niet allemaal op.
En op 24 juni mogen jullie je terug aan 't klassieke zondagse fotoraadsel verwachten. Ik hoop tegen dan wat inspiratie op gedaan te hebben... Want ik heb het gevoel of ik zo stilaan heel mijn huishouden al eens gefotografeerd heb Dus veel plezier met deze alternatieve kwis! -------------------------------------------- Morgen het vervolg van de moeilijke keuze van ons Irma betreffende de nieuwe auto...
Eerst had ik dit verhaal in drie afleveringen geplaatst, maar ik heb het maar aan mekaar geplakt... Jullie zijn toch al aan mijn lange schrijfsels gewend nietwaar? -------------------------------------------------------------------------------------
Een maand of twee geleden zag ik in de tweedehandswinkel "Opnieuw & Co"een vitrinekast staan waar ik stapelverliefd op werd. Het was jammergenoeg enkel een bovenkast, de onderkant ontbrak. Ze had glazen schabben, een spiegelachterwand en geslepen ruiten... We keken mekaar in de ogen en we waren verloren...
Op de koop toe kostte mijn geliefde dan ook nog maar 69 euro wat het in mijn ogen helemáál een bezuiniging maakte als ik het ding zou aanschaffen. Probleem 1 was dat ze niet in mijn auto kon... Ook niet in die van Nand of die van Luk... Mijn laatste hoop was ons "Marcelleke", ge weet wel ons klein aftands Citroënneke. Maar die hadden we de laatste weken uitgeleend aan iemand die tijdelijk zonder auto zat. Dus belde ik 's avonds die jongen en vroeg hem de binnenruimte van Marcelleke eens op te meten. Maar nee, zelfs ons oud trouw "Marcelleke" bleek te klein voor mijn kast... OK, ja, dan zou "de bezuiniging" maar iets kleiner worden, ik zou ze dan wel door de Kringloopwinkel naar huis laten brengen. Dat extra bedrag kon er voor mijn schone schat echt wel af vond ik...
Hier ziet ge trouwens ons Marcelleke eens. De kameraad die hem enkele weken had mogen gebruiken, had als dank zijn bandjes opgepompt, zijn olie ververst, maar bovenal ... hij had hem gepoetst! Dat was hem in geen jaren te beurt gevallen! Hij heeft er nog nooit zo netjes uitgezien. Dus wat het echt wel hèt moment om zijn statieportret eens te nemen.
Zie Marcelleke hier staan blinken!
De kast werd al snel thuis geleverd maar nu kwam probleem nummer twee op de proppen, namelijk dat ze op "iets" zou moeten op gezet worden, want op de grond is echt geen zicht. Ze is dan te laag en ge ziet uzelf dan rondlopen zonder kop en dat komt nogal raar over. Een "kieken zonder kop" begrijpt ge...
Daarom zette ik haar tijdelijk maar op bierbakken. Als "design"-poten was dat wel origineel, maar echt mooi was het bezwaarlijk te noemen...
Dus contacteerde ik een meubelmaker die gespecialiseerd was in het "ambachtelijk vervaardigen van kerselarenkasten". Ik schetste wat ik graag zou hebben, de man maakte een offerte, ik viel van mijn stoel. Mijn onderkastje zou maar liefst meer dan 2.000 euro kosten... Van een "bezuiniging" gesproken... Dus moest ik dat probleem anders zien op te lossen. En dat is ook gelukt, dat zult ge binnenkort wel zien...
Maar die kast is op nog meer gebieden gevaarlijk... Met haar lege ogen keek ze me elke avond aan - haar stralende binnenverlichting op "niets" gericht -smekend om volgezet te worden met de fijnste siervoorwerpjes. Zo van die dingen die ik nooit in mijn huis had gewild omdat ik toch persé "stijlvol" wou wonen. De betere reissouvenirs die mochten nog wel binnen maar de echte kitch heb ik altijd nogal succesvol kunnen weren.
Sinds ik in mijn hobbithol ingetrokken ben is echter alles veranderd. Van ons ma mocht ik nooit iets "verzamelen", want dat was "verkwisting van geld". Een verzameling was een nutteloos iets. Erger nog, het was een stofnest! Ik weet nog altijd niet wat 't ze 't ergste van die twee vond.
Als kind was mijn enige verzameling een gigantische hoop kleine glazen flesjes. Ah ja, die kreeg ik gratis bij haar coiffeur. Maar ook daar werd al grondig over gevloekt omdat het een stofnest was. Sigarenbandjes en postzegels mochten ook. Wegens ook gratis, weinig plaats innemend en onnodig af te stoffen.
Ik trachtte manmoedig een verzameling beren aan te leggen maar daar moest echt al mijn fantasie aan te pas komen. Gelukkig lieten huurders al eens een beer achter bij hun rommel in de kelder en vond ik er al eens eentje op straat. Onze pa heeft ooit 1 beer, onze "Kring", voor mij op de Vogelmarkt gekocht. En van ons ma heb ik "Bimbo" gekregen. Amper 15cm groot. Ja, wat dacht ge, ons ma haar zuinigheid kennende?... Jarenlang heb ik een zaag gespannen voor een echt gróte beer. Ik heb hem uiteindelijk als laatste Sinterklaascadeau dan ook gekregen. Maar dat leest ge nog wel eens in een jeugdherinnering. Want dat is weer een verhaal apart.
Eens volwassen was mijn verzameldrift amper in te tomen, maar ik beheerste me. Alleen aan boeken kon ik echt niet weerstaan. Rond mijn dertigste was ik dan toch eindelijk, volledig per toeval, in Sri Lanka begonnen met het verzamelen van olifantjes. Vanaf toen kocht ik ze op mijn reizen over heel de wereld. Zéér tegen de zin van ons ma.
Het eerste wat ik deed als ik van een reis thuis kwam (buiten haar kussen en mijn katten aaien), was zogezegd "de vuile was uit de valies gaan halen". Tuurlijk, want daar zaten al mijn olifanten veilig in t-shirts en sokken gewikkeld om niet te breken! Ik verstopte dan snel mijn nieuwe aanwinsten in de dichtsbijzijnde schuiven en kasten en haalde ze in de loop van de volgende weken te voorschijn en foeffelde hen systematisch stiekem bij in mijn grote glazen hall-kast, in de hoop dat ze niet zou merken dat de kudde alweer gegroeid was. Ziet ge mij bezig, als vrouw van 35 jaar, die olifanten zit te verstoppen tussen haar onderbroeken in de kleedkamer? Ja, ons ma was lief maar "nogal" dominant... En trouwens ik wou een "brave dochter" zijn want ik vond dat ik haar in mijn tienerjaren al pijn genoeg gedaan had. Op haar sterfbed heeft ons ma aan mijn kameraad Nand gevraagd om "goed voor mij te willen zorgen". Goddank heeft ze hem blijkbaar niks opgedragen om me niet te laten beginnen "verzamelen". Alhoewel... Nand zal dat misschien spijtig vinden, want die zijn armen zijn de laatste jaren al wel 10 cm langer geworden van altijd al mijn "prachtige vondsten" te moeten verslepen...
Dit alles heeft er natuurlijk in geresulteerd dat ik nu danig mijn schade aan 't inlopen ben. Mijn midlife-crisis bestaat er in dat ik nu zo ongeveer álles verzamel.
Het betrekken van mijn Hobbithol heeft de zaak er ook niet simpeler op gemaakt. Want door meubeltjes te zoeken om het in te richten ben ik onbewust kastenverzamelaar geworden. Dat is pas pijnlijk... Wegens de grootte van dit "verzamel-object"... Hebt ge ooit het heerlijke stripverhaal van Nero gelezen "De Lowie Treize-kast"? Waarin de vrouw van Nero kasten is beginnen verzamelen in de hoop in een van die kasten haar in slaap gevallen echtgenoot terug te vinden? Dan herinnert ge u misschien wel deze prentjes :
Wel, ik vrees dat ik op een dag ook eens zo ga wakker worden...
Ramp boven ramp gaat mijn voorliefde dan ook nog uit naar kastjes met veel schabbetjes en liefst glazen deurtjes. Ah ja, die "stofnesten-les" ben ik natuurlijk niet vergeten!
Dus kunt ge u indenken wat een kwelling het was om mijn nieuwste aanwinst, de glazen "kerselarenbovenkast", daar leeg te zien staan staren. Ze sméékte gewoon om volgezet te worden met siervoorwerpjes! Ze smachtte naar een verzameling kitch! En ja, toen is 't gebeurd...
Sinds enkele weken ben ik begonnen met een verzameling kitch die vroeger nooit door mijn deur zou gekomen zijn...
Het begon heel onschuldig met een glazen sneeuwbolleke met een engelke in, dat ik mijn kinderziel met Kerstmis eens in 't Kruidvat had gegund... Maar dat stond daar nu zo lullig eenzaam te wezen... Op een rommelmarkt vond ik er nog eentje... Maar ja, twee is ook maar niks. Dan vond ik er eens eentje met een konijntje in en dat stond daar toch zo eenzaam op dat schab in dat winkeljte... Dus kocht ik dat ook maar voor een halve euro... En drie...? Drie! Dat is al een verzameling hé?! Dus die moest groeien!!! Nu hadden mijn drie bollekes een reden van bestaan!
Dus op een dag kwam ik voor 't werk in de buurt van Scherpenheuvel en ik besloot ineens maar een kaars te graan branden om van hierboven een oplossing voor al professionele problemen te gaan afsmeken. Een kaars aangestoken aan de "bron" - zijnde de basiliek van Scherpenheuvel - moest volgens mij toch wel extra kracht hebben. Mijn wensen werden weliswaar niet verhoord, maar toen ik terug naar de auto liep viel mijn oog op de etalage van een van de ontelbare kitchwinkels die daar rond de kerk als paddestoelen opgerezen zijn. (Vroeger verkochten die kaarsen, kruisbeelden en heiligen. Maar tegenwoordig staan daar al evengoed olifanten, pluchen beren en schaarsgeklede wulpse elfen naast de Maagd Maria's op de schabben. Ja, de tijden veranderen.)
In de eerste etalage die ik bekeek stond een pracht van een glasbol! Er zat een ouderwetse paardemolen in! Een droom van kitch!! Ik ging binnen en wat bleek??? Die paardemolen begon ook nog te draaien als ge hem opwondt met een draaisleutel aan de onderzijde! Stráffer nog!!! Het ding bleek ook een muziekdoos te zijn! Als de paardemolen draaide weerklonk een sentimenteel tingeltangelwijsje... Ik was verloren...
Hiermee is 't bewezen : een kaars branden in Scherpenheuvel haalt echt iets uit. Ge krijgt daarom niet altijd wat ge gehoopt had maar toch. Want ik vond in die winkel ook nog een glasbol-muziekdoos met een zeilschip in, en eentje met een luchtballon! En dat draaide allemaal en die speelden allemaal muziekskes! Ik zat daar op mijn knieën voor die glazen kasten als een kleuterke in opperste verwondering ! Ik heb toen van mijn hart - en mijn portemonnee - een steen gemaakt, en alle drie de bollen gekocht. (Tussendoor wel efkes mijn ogen ter hemel geslagen en rap vergiffenis gevraagd aan "ons ma daarboven" voor de verkwisting. Want de bollen waren duur.)
Mijn kast straalde 's avonds van geluk! Eindelijk stond er iets in! En wát dan nog?! Drie veelkleurige draaiende sneeuwbollen die muziek maakten!... Nu kon ik ongegeneerd thuis in mijn Hobbithol op mijn knieën op de grond zitten en met grote ogen naar mijn eigen verzameling kitch zitten kijken... Wat een gelukzalig moment, want een bevrijding...
Maar die kast heeft natuurlijk wel 4 schabben... Dus waren mijn in totaal 6 bollen toch wat armzalig. Ik gaf mezelf dus de toestemming om ze verder vol kitch te gaan zetten. Het onheil was nu toch al geschied...
Toen begon ik "spontaan" op rommelmarkten kleine voorwerpjes, in een soort plaaster, die huisjes voorstellen waarin diertjes wonen, te ontdekken. Heel gedetailleerd met de hand beschilderde dingetjes. Ge vindt ze voor nog geen euro!. En ze zijn opeens onweerstaanbaar voor me geworden...
's Avonds, als alle lichten gedoofd zijn, dan straalt mijn kast en komt mijn toverwereld van kitch tot zijn volle recht. Het is alsof ik in een sprookje binnenkijk. De glazen achterwand weerspiegeld elk voorwerp zodat ik ook hun fijn afgewerkte achterkantjes kan zien. Ik geniet. Als een kind die voor de eerste keer door 't Sprookjesbos in de Efteling dwaalt en de zingende paddestoelen hoort...
Voorlopig staat mijn toverkast wel weer even op de grond, aangezien haar nieuw onderstel geschilderd wordt...
Mijn verzameling "postuurkes" - want zo zou ons ma dat in een goede bui genoemd hebben. In een slechte bui zou het gewoon "stofnest-rommel" heten - bestaat uit enkele paddestoelen die openklappen en waarin muizen wonen, een koppel ijsberen met een ijsschots in hun poten, een oude versleten pluchen beer (perfect in "plaaster" nagemaakt), een laars die tot huis is omgetoverd, een opengewerkte aardbei waarin twee konijnen gehuisvest zijn (voor 10 cent gevonden op de rommelmarkt van 't Sint Jansplein!!!),...
De konijnen in hun aardbei. Schoon hé?! Ja, ge moogt lachen
De laars die een huisje geworden is. Magnifiek hé?!... Jaja, ge moogt zelfs brullen van 't lachen
Ik ben vastbesloten om ten volle aan mijn midlife-crisis toe te geven. Ik trek me er geen flurk meer van aan wat iemand er van vindt. Alles moet zelfs niet meer perfect bij mekaar passen of kaarsrecht staan. Hier komen toch alleen maar echte vrienden binnen en die nemen me met al mijn eigenaardigheden. 't Is wel een geluk dat ik geen jongeske ben of ik begon misschien op deze leeftijd jonge grieten, moto's en cabrio's te verzamelen. Ik kom er dus nog goedkoop van af in feite. Dus eindelijk heb ik toch weer een voordeel meer gevonden aan oud worden : u van niemand zijn mening nog iets aantrekken en uzelf wentelen in de rommel die ge als kind gemist hebt. Ja, ik begin oprecht te geloven dat ik een goeie "gepensioneerde" ga worden. Ik heb er duidelijk aanleg voor. Trouwens ik heb een paar goede vriendinnen van in de 70-tig - die af en toe groen en purper uitslaan van de pijntjes en kwaaltjes - maar die toch hun goed humeur en hun zin voor humor niet verliezen. Welke goede voorbeelden kunt ge u nog meer wensen?! Binnenkort nog meer fotookes van de inhoud van mijn toverkast... Want die inhoud gaat vanzelfsprekend nog groeien. Waarschijnlijk tot ik op zoek moet naar een extra kast
------------------------------------------------------------------------------- Naar aanleiding van dit verhaaltje komt er in de loop van de volgende weken even "een ander soort raadsel" in plaats van het zondagse fotoraadsel... (Het nieuwe fotoraadsel moet wachten tot 24 juni. Ik heb even "herbron"-tijd nodig!) Morgen zullen jullie zien wat het tijdelijke vervangraadsel wordt... Verwacht u aan het ergste...
Zo simpel was het nu... een eierverpakking... Normaal zitten mijn scharreleieren in kartonnen dozekes. Maar dat vond ik nu toch wat te makkelijk voor een fotoraadsel. Dus ben ik maar een plastic exemplaar gaan zoeken. Ik was wel verbaasd dat zoveel lezers de oplossing al van de eerste foto gevonden hadden!
Knap gedaan Lut, Nand, Jenny, Lange Lou, Dolfijn, Ryntje, Francois, Luk, Ingrid, Viv L., Jan, Steven, Nil, Bomi, Viva, Pedro, Mare, Marleen, Andromeda, Corry, Chrisje, Redpoppy, Mieke, Fernanda, Vifke, Yvette, Cooltje, Maria, Titipoes, Franske en Klaproosje!
Hier het vervolg van mijn relaas van gisteren... Op deze foto's zien jullie dat mijn verschuifbare wand geplaatst is. En hoe "poezen-inbraak-proof" hij is...
Ik dacht dat ik ze nu toch te slim af was geweest... Maar hoe naïef was ik toch weer...
Tijdens de bouw van mijn "Hobbithol" maakte ik een "bedkelder" waar ik een wand van openschuifbare platen voor ging zetten om hem af te sluiten. Dat ging volgens mij "inbraak-proof" zijn voor de poezen. Daar gingen mijn voorraad katteneten en mijn tuinkussens zeker veilig liggen... Jammergenoeg kenden ze de inhoud van mijn kelder al alvorens die platen er voor geplaatst werden, dus nu verschuiven ze die gewoon met hun poot en breken ze zo in... Gelukkig hebben ze nog altijd geen systeem gevonden om de plastic bakken open te prutsen...
Morgen het vervolg. Daarin zien jullie hoe ze mij tóch weer te snel af zijn geweest...
Nog enkele foto's van mijn wandelingetje door Lier van vorige week.
St. Gummaruskerk.
St. Gummarus is de Patroon van de Gebroken Voorwerpen. Gebroken benen en armen en dure vazen. Maar wie weet, ook wel van "gebroken harten"... Dus nu weet ge voor wie een kaars te branden als ge eens serieuze brokken gemaakt hebt
Brandglasraam
Met Irma aan de Nete
De Nete gezien vanuit het Spuihuis
Met de eendjes van de Vesten
Rustpauze van een fotomodel bij de zwemmende eendjes.
"Seg ma, ik mag nu wel even rusten, maar nu hebt ge mij hier op een de tak van een braamstruikje gezet! Braamstruiken hebben stekels. Amai, mijn poepeke! Uw biologische kennis stelt wel niet echt veel voor hé? Kent gij nu echt het verschil niet tussen een braambos en een boterbloem???"
Zoals altijd op dinsdag, wordt er na de zakelijke verplichtingen in Antwerpen ook wat plezier gemaakt. Ditmaal zijn we foto's gaan nemen op de Sinksenfoor. Ik ben met een boel leuke foto's thuisgekomen waar ik jullie in de loop van volgende weken van ga laten meegenieten. En er zit veel materiaal bij om Irma-strips van te maken... Nu alleen de tijd er nog voor vinden...
Het reuzenrad op de Sinksenfoor te Antwerpen. Een ideale plek om luchtfoto's van de stad te nemen!
Op het einde van deze straat zien jullie het Museum voor Schone Kunsten.
Boven op 't reuzenrad, op de achtergrond de kathedraal. Zie Irma haar pelske wapperen in de wind!
Irma aan de Spiegeltent "Ja, ik mag er toch best wel wezen vind ik."
Nand, Irma en ik in de Spiegeltent heeft ook een zalige reeks foto's opgeleverd... Die krijgen jullie binnenkort wel te zien!
En als besluit van de dag... de beloofde toilettage van Pluche!
Die heel blij was ons te zien, omdat hij wel wat gezelschap kon gebruiken nu zijn bazinnetje in 't ziekenhuis ligt. Het poeze-"ke" spon van genot tijdens de "klittenknipbeurt". Al zijn 12 kilo's trilden van plezier... Dat we dat ooit nog mochten meemaken
Het prettigste moment van de dag was het afgehaald worden van school. Ma, met aan de leiband Pukkie (de geleende hond van de bakker, omdat ik er zelf geen kreeg), stonden me aan de schoolpoort op te wachten! Mijn gigantische boekentas werd zo snel we uit het zicht van de school waren handig door haar overgenomen en we stapten dan heel de Lange Nieuwstraat door recht naar ons huis aan de Grote Markt. Heel de weg zagen we de kathedraal vlak voor ons oprijzen en hoe groter ik hem zag worden hoe gelukkiger ik werd want daar wachtte terug het ware leven. Thuis! Bij mijn beren en mijn speelgoed! De schooldag was dan goddank eindelijk voorbij...
Ons ma met Pukkie.
De weg van school naar huis zoals hij er nu uit ziet... Links zien jullie de nieuwe gebouwen van mijn school. Achteraan zien jullie de kathedraal oprijzen... Mijn baken...
Dit is de Grote Markt met op de achtergrond de Kathedraal. Op de tweede verdieping van het witte huis, dat links achter de boom verscholen zit, woonden we.
De twee linkse raampjes waren onze living, de middelste raam was de "gang"-annex-"mijn speelkamer", en de twee rechtste waren de slaapkamer. De zolder mochten we ook gebruiken en dat wat ook een zalig speelterrein.
Eerst werd er gegeten. s Middags had ons ma al gevraagd wat ik graag op mijn boterhammeke zou hebben. Dus bij thuiskomst werd mijn boterham belegd met wat ik besteld had. Het was blijkbaar de enige manier om me brood te laten eten.
Vervolgens was er nog de droeve ceremonie van het maken van het huiswerk. Een noodzakelijk kwaad dat eerst moest afgehandeld worden. Zittend aan de eetkamertafel, waarop een oud tafelkleed gelegd werd, installeerde ik me met mijn schriftje. Dat oud tafelkleed diende omdat er in die tijd nog geschreven werd met pen en inktpot. Een gruwel waar ons ma het nut ook echt niet van inzag. Al zeker niet omdat ik de inktpot eens omgestoten had en de tafel en mijn schriftje onder de vlekken was komen te zitten. Hagelwitpapier met donkerblauwe vlekken van inkt en beige vlekken van tranen. Toen ik na dat ongeval mijn gecorrigeerd huiswerkschriftje terug kreeg van de juffrouw had ze heel wreedaardig rond elke vlek een cirkeltje getrokken en erbij geschreven : Wat zijn deze vlekken?. Ja, wat dacht die trut nu? Dat de blauwe vlekken mijn adelijk bloed waren? En de beige broebbels kwijlvlekken omdat ik zo graag huiswerk maakte?
De eetkamertafel waaraan het huiswerk gemaakt werd en ons tv-ke.
Na het huiswerk mocht er gespeeld worden en dan even tv gekeken. Lekker op schoot bij ons ma! Ik lurkend aan de teut van mijn rood gieterke als een Turk aan een waterpijp. Voor tv dronk ik niet graag uit een glas. En ons ma vond mijn rood-gieterke-systeem helemaal niet slecht want daar werd veel minder mee gemorst dan met een glas. En...het moest ook niet zo rap bijgevuld worden. Want toen al dronk ik gelijk een sponske.
Op woensdagnamiddag mocht er ook TV gekeken worden. Eerst naar Tante Terry en Nonkel Bob, maar als Tienerklanken begon werd de knop omgedraaid. Want voor dat programma werd ik nog veel te jong voor bevonden. Een beetje meekrassen met Kraakje Pluimstaart zag ze nog wel zitten, de Vrolijke Vrienden van Nonkel Bob waren ook OK, maar die zever van Aa toe jee jee jee! wou ze niet meer meemaken.
We keken ook naar alle jeugdfeuilletons. Ik heb ze allemaal de revue zien passeren, van Kapitein Zeppos over Johan en de Alverman, Ben de Beer, Lassie (tranen met tuiten), Hobo (tranen met met nog langere tuiten want dat was een zwerfhond die op t einde van de aflevering altijd zijn nieuwe thuis achterliet en verder de wereld introk), Daktari tot Flipper.
Gedurende de looptijd van dat laatste feuilleton deed zich wel een interessant en vermeldenswaard fenomeen voor Tijdens de eerste afleveringen van Flipper was ik verliefd op Bud. Het jongste zoontje van een pa die parkwachter was. Na een paar maand had mijn interesse zich verlegd naar Sandy, zijn oudste zoontje. Niet heel veel later had ook Sandy er gelegen. Toen had ik enkel nog oog voor Pa Parkwachter zelf. Ja, t kan rap gaan.
Een intens genoegen beleefden we ook aan de oude films met Shirley Temple en de komedies van Jerry Lewis. Om Sissi nog niet te vergeten!!! Ons ma haar arme knokige billen moeten nogal geleden hebben want ik mocht me op haar schoot nestelen tot ik zeker 10 jaar oud was Záááááálig was dat
Een programma waar we ook samen naar keken was Penelope, dat ons ma steevast uitsprak als Peeneelopéééé. Het was een madam, Paula Semer, die uitleg gaf over het huishouden en kookrecepten voorstelde. Op t einde van het programma verscheen het recept in heel trage letterkes op t scherm en ons ma schreef dat dan over in een schriftje.
Alsof ze dat recept ooit zou gebruiken! Ik denk dat ze het meer deed om haar geweten te sussen want ons ma haatte koken! Ze mishandelde wat patatjes tot ze geschild waren, hakte furieus wat groenten, vermorzelde een biefstuk tot minuscule hapklare brokjes en dat was het. t Was allemaal heel gewone kost die ze maakte, maar die ik wel heel lekker vond. Op het vlees na dan.
Een van de hoogtepunten uit haar leven was de dag dat ze de mismerrie kocht. In de mismerrie was alles altijd snel klaar want die kookte onder druk. De patatjes werden er in gekwakt, er werd vreselijk geworsteld met het sluiten van het deksel van de snelkookpan (dat er uitzag als een UFO met een lange steel), er werd gewacht tot er een topje omhoog floepte waaruit stoom spoot en dan werd er geprutst aan het gasvuur tot dat stoomstraaltje juist exact de sterkte naar haar goesting had. Pas jaren later heb ik beseft dat de naam mismerrie van het merk van de pot afkomstig was. Miss Mary. Sindsdien zijn wel alle snelkookpannen in mijn ogen mismerries gebleven.
Ik denk dat een van de eerste programmas die ik ooit op TV zag Schipper naast Mathilde was. De bomma leefde toen nog, en we woonden nog in ons grote herenhuis. Hoewel dat feuilleton laat werd uitgezonden bleven we daar toch altijd voor op. Want ons ma was gek op de schipper. Nand Buyl. Bonanza interesseerde haar ook heel erg. Hoewel ze in feite heel haar leven niet zo van schieten en paarden heeft gehouden
Het was destijds ook een heel gesukkel zon TV. Zeker in ons vroegere huis... Dantèn stond nooit goed, en we zagen altijd sneeuw of strepen en er werd gemopperd dat we enkel Brussel Vlaams konden pakken en dat Rijsel of de Hollanders maar niet wilden lukken. En als t waaide dan zaten we precies naar een lachspiegel te kijken in plaats van naar TV want dantèn op t dak bewoog dan in de wind. Het verband tussen dantèn en de kijkdoos in de hoek van onze kamer was voor mij als kind totaal zoek.
Dit was het huis waar mijn voorouders woonden. Ikzelf heb er geleefd van mijn geboorte tot ik bijna zes jaar was. We verhuisden pas toen "Bomma" stierf naar het huis aan de Grote Markt. Zoals jullie kunnen zien is "Dantèn" ook daar al lang van 't dak verdwenen...
Nog even wat voorouders... Ik kan 't niet laten, ik vind die foto's zo plezant Hier ziet ge ze poseren op 23 augustus 1910 in de St. Gothard-tunnel op reis in Zwitserland.
Maar nu even terug naar het leven aan de Grote Markt. Tijdens het schooljaar werd net voor het nieuws begon de TV afgezet en maakten ma en ik ons gereed om te gaan slapen. Ik mocht nog even aan de kachel zitten terwijl ma hem klaarmaakte voor de nacht. Ik zat er altijd knus met mijn voeten tegenaan, zodanig dat in al mijn kousen harde brandplekken zaten die er mettertijd uitvielen en gaten werden. Ik kreeg er altijd ruzie voor maar ze heeft me dat toch nooit afgeleerd gekregen. Vandaar waarschijnlijk dat ik nu nog altijd - zelfs in tropische landen - niet zonder mijn slaapsokken in mijn bed stap.
De zaligste nachten waren die wanneer het in t putteke van de winter heel koud was. We hadden alleen in de woonkamer een kachel, en er bestond nog geen dubbel glas. Het was een heel oud huis en in de slaapkamer van ons appartementje was het berekoud. Dus op de echte vriesdagen was het feest! Dan klapte ons ma de oude sofa open en toverde ze hem om tot bed! We sliepen dan in de warme living! Aan de muur hing zelfs een koordje waarmee we het licht aan en uit konden trekken! Ook iets wat in de echte slaapkamer niet bestond en wat ik plezant vond. Het leek een beetje op kamperen! Zelfs mijn nachtpotje mocht dan achter t hoofdeinde van dat bed staan! Zalig was dat! Samen in een bolleke gerold onder de dekens op die sofa mogen slapen En dan liggen kijken naar de zacht gloeiende kolen achter de gele glaasjes van de kachel Ik heb later heus nog wel merkwaardige nachten meegemaakt, maar deze staan toch nog altijd in mijn top-10.
Dit was de heerlijke oude sofa die opengeklapt kon worden tot dubbel bed... Als ge goed kijkt ziet ge, schuin boven mijn hoofd, het trekkoordje hangen waarmee ik het licht van uit ons "kampeerbed" kon aansteken! Een wonderlijke foto trouwens... pa en ik staan er helemaal op, zelfs onze voeten!!!!
Voor t eten werd er nooit gebeden. Want dan moest het allemaal rap gaan anders werd het eten koud. Maar s avonds was een gebedje wel op zijn plaats vond ons ma. Een kort dan toch. Alles moest bij ons ma rap vooruit gaan. Voor t slapengaan ratelden we dan in koor wat ze mijn avondgebedje noemde :
Danke Dezeke, Zoete Minneke, maak van ons Lilianeke een braaf kinneke.
Dezeke was Jezus, wie t Zoete Minneke was heb ik nooit geweten (een kat misschien? Eén van de katten van onze pa noemde de Minne ), en die laatste zin, tja, dat vond ik eigenlijk niet echt passen bij mijn avondgebed. Ik vond dat meer haar avondgebed. Want geef toe, uw eigen dochter laten smeken dat ze een braaf kindje mag zijn Dat vond ik toch meer in háár voordeel dan in t mijne. Ik verdenk haar er trouwens van dat ze dat gebed zelf had uitgevonden. Vandaar ook dat t zo kort was waarschijnlijk.
Maar over ons ma haar ultra-korte religieuze belevingen schrijf ik later nog wel eens iets...
Ja, ik weet het, ik had een aflevering van mijn jeugdherinneringen beloofd, maar 't is even eerst iets anders geworden... Vrouwen zijn onvoorspelbaar hé?
Onderstaande mail kreeg ik vandaag van blogster "Speelster". Ik had er haar een uitgebreid antwoord op geschreven maar ik dacht misschien zou t wel eens fijn zijn om er iets over op mijn blog te zetten. Dus heb ik Jenny toestemming gevraagd of ik haar brief mocht gebruiken als aanleiding voor wat bedenkingen, en die gaf ze graag.
In plaats van een artikel te schrijven zet ik hier gewoon mijn mail aan Jenny, daar staat toch ook al alles in wat ik er over te vertellen had.
t Is deze keer geen grappig verhaal, zelfs niet plezant om lezen, maar bijt toch maar even door en lees tot het einde als ge zo vriendelijk wil zijn. De onderwaterwereld kan er maar wel bij varen
----------------------------------------
Dit was Jennys mail aan mij :
Lieve Laathi,
Ik ben gisteren naar Burgers' Zoo geweest in Arnhem, daar is in een aquarium zo groot en zo mooi een koraalrif nagebouwd met alles er op en er aan.
Ik heb daar met ontroering naar gekeken. Die leefgemeenschap is zo uniek
Dat kleurenspel zo verwonderlijk mooi dat ik er stil van werd en eens bedacht wat mensen eigenlijk stukmaken met hun ontwetendheid.
De aarde met zijn natuur is zo kwetsbaar en alles is op elkaar afgestemd, als dat vernield wordt onstaat er chaos.
Heb je daar wat van gemerkt als je aan het snorkelen was?
Of ben je alleen in ongeremde natuur geweest waar alles nog intact is?
Groetjes en een hele fijne dag Jenny.
--------------------------------------------
Dit was mijn antwoord aan haar :
Lieve Jenny,
Och meiske... de onderwaterwereld... Ge wilt niet weten wat daar allemaal gebeurt... Das zo erg... Dat doet zo'n pijn...
Door de El Nino-stromingen komt er om de paar jaar een te warme stroom water bij de koraalriffen. Meestal is dit niet zon ramp. Een 9-tal jaar geleden is er een onverwacht sterke warmwaterstroom in verscheidene rifgebieden over heel de wereld terechtgekomen. Het koraal is er afgestorven omdat koraal pas echt gelukkig is tot maximaal 27° en de watertemperaturen bleven te lang te hoog.
In plaats van in kleurrijke onderwaterparadijzen rond te zwemmen kwamen we plots in maanlandschappen terecht. De koralen waren gebleekt en afgestorven door de warmte.
Er werd destijds gevreesd dat het misschien wel honderd jaar ging duren eer de riffen zich volledig gingen kunnen herstellen.
Gelukkig scheen het iets sneller te gaan, want tot mijn grote verbazing zag ik een jaar later, op die zwaar aangetaste plekken, toch alweer enkele kleine purperen stipjes oprijzen.
Vorig jaar hadden er zich op die plaatsen al terug echte kleine koraalbosjes gevormd. Maar natuurlijk alleen de "snelgroeiende" soorten. Een koraal dat 1mm per jaar groeit gaat dus nog weinig kans maken tussen zijn sneller groeiende soortgenoten...
Met de riffen verdwijnen natuurlijk ook veel vissoorten die van en in het koraal leven
Tja, alles hangt aan mekaar in deze wereld.
Een andere bedreiging voor de koraalriffen zijn tegenwoordig de hotels die tomeloos op palen in water gezet worden. Zo zijn ze Bora Bora in de Stille Zuidzee naar de bliksem aan 't helpen...
Vreselijk om zien.
Ik ben er vroeger een paar keer geweest en de koralen waren de mooiste van de wereld. Kleurrijke overvolle koraaltuinen die barsten van de verschillende soorten visjes!
Drie jaar geleden kwam ik er terug en het was een witte gebleekte woestenij... Zo pijnlijk...
Bora Bora is een atolletje (in feite een gigantische rots) en omringd door een ondiepe lagune en een rif. Er is in de hele ring rond de lagune maar 1 opening naar zee waar vers zeewater door naar binnen en naar buiten kan stromen. De tientallen, als paddenstoelen oprijzende, paalhotels lozen al hun afvalwater in het atolletje Alles verstikt. Nu zijn ze van plan om een tweede gat in de koraalring te dynamiteren zodat er meer zeewater binnen en buiten kan vloeien. Maar dat gaat het eco-systeem helemaal verstoren.
Het gaat ermee eindigen dat de toeristen in hun duurbetaalde paalhotels met hun sjieke kamers met glazen bodems enkel nog een turquoise zee kunnen zien waar geen levend koraal meer in te bespeuren valt... Maar ze snappen het niet... Duurzaam toerisme is hun blijkbaar onbekend hoewel de eilanden onder Frans bestuur staan. (Frankrijk gebruikte destijds die eilanden om hun atoomproeven te doen, vandaar dat die ook nog altijd rijkelijk gesubsidiëerd worden door de Franse staat. Als een soort wiedergutmachung. De Polynesische cultuur is er kompleet door ontwricht geworden. De mensen hoeven niet te werken, ze worden vadsig en onnoemelijk dik want ze krijgen toch alles van de Franse staat Maar kom, dat is weer een heel ander droef verhaal )
Dit is het rif rond Raiatea, een eilandje in de buurt van Bora Bora en Tahiti. Ik heb haar genomen in november 2003. Van de jaren daarvoor kan ik niet zo direkt iets laten zien want daar heb ik geen digitale foto's van. Je ziet de ondiepe blauwe lagune (tussen 1 en 2m diep). De dunne witte streep bovenaan is het rif, de afscheiding met de zee, die op sommige plaatsen wel enkele duizenden meters diep is.
Op Bonaire, één van de mooiste snorkelgebieden, voor de kust van Venezuela, woeden soms zon vreselijke stormen dat heelder velden van waaierkoraal afbreken. Het is er onderwater soms een puinhoop. Net als een bos waar een tornado door geraasd is
In de Galapagos eilanden, het aards paradijs, waar ik 10 jaar geleden in volle zee rondzwom tussen de zeehonden, loopt het ook helemaal mis. Wegens politiek wanbeleid van het moederland Equador en overbevissing.
De Japanners grazen er heel de territoriale wateren af naar de zeekomkommer. Een van de lievelingsgerechten van de Japanners en dus veel geld waard.
Het brengt voor Equador meer geld in 't laatje dan de toeristen (die er anders ook al verdorie veel geld voor moeten betalen om de Galapagos te mogen bezoeken!)
Ook de zeeschildpadden worden er gevist hoewel het niet toegelaten is.
In de Thaise en Maleisische wateren gebruiken ze dynamiet om te vissen. Heel praktisch. Onder water een bom laten ontploffen en al de vissen komen dood boven drijven... Ze hebben ze maar op te scheppen met grote netten. Erg genoeg ook de kleintjes, en de oneetbare soorten
Het is een verboden systeem maar het gebeurd haast overal (ook in Sri Lanka, zelfs onder het toeziend oog van de Navy. En als je dat daar dan aanklaagt dan beweren ze gewoon te weinig boten te hebben om te controleren). Ik heb het zelf dikwijls genoeg meegemaakt. Het is een verschrikking.
Maar de vissers blijven voor de snelle winst kiezen en weigeren er bij stil te staan dat ze hun eigen visbestand uitroeien door op deze wijze verder hun zee uit te putten.
In Sri Lanka worden ook haaien gevangen voor de vinnen (haaienvinnensoep weet ge...).
De dieren worden gevangen, hun vinnen afgesneden, en ze worden levend terug in zee gesmeten want met de rest het vissevlees doen ze toch niets... De dieren sterven een trage gruwelijke dood, stuurloos ronddobberend...
De Malediven (enkel de noord-atollen) zijn ook ernstig geteisterd door de warme El Nino stroming, daar is ook al veel meer dood dan levend koraal. Daar wordt ook de nodige schade aangericht door het toerisme. Niet elke snorkelaar gaat respectvol om met de onderwaterwereld. Je ziet er mensen met laarsjes over de koralen wandelen. Ze breken alles kapot. Je komt er ook veel onervaren snorkelaars tegen die wanhopig met hun vinnen in t rond spartelen terwijl ze hun hoofd boven water houden en zo alles kapot stampen. Gelukkig spelen die taferelen zich meestal af dicht bij de hotels en komen die mensen zelden op ongerepte plaatsen Maar toch, het gebeurt
Veel bootverhuurbedrijven nemen hun snorkelaars en duikers mee naar afgelegen plekken en ook de onervaren snorkelaars doen daar de griezeligste dingen. Ze stampen en trappelen om boven te blijven in plaats van zich met zo weinig mogelijk gedruis en bewegingen onder water voort te bewegen.
Sommigen van de bootverhuurders zijn zo wijs om eerst hun publiek te keuren op hun kunde en kennis alvorens ze naar kwetsbare plekken varen, maar de meesten niet. Die kiezen voor de snelle centen.
Een recenter gevaar vormen ook de toeristen die snel op de luchthaven een onderwaterfotoapparaatje kopen en niet weten hoe ze er mee moeten omgaan.
Onderwaterfotografie is niet zo makkelijk als het er uit ziet. Er is golfslag, er zijn stromingen en getijden waar rekening mee moet gehouden worden. Ga met hoog water in zee en na enkele uren blijk je niet meer aan land te kunnen omdat al de koralen tot boven water steken Hoe geraak je dan uit de zee? Alweer door alles kapot te trappen...
Ook haast alle leven in de zee is gevaarlijk. Vele koralen zijn giftig, de meesten zijn scherp als scheermessen, vissen kunnen bijten en steken. En ernstige wonden veroorzaken. Er leven zeeëgels waarvan de pinnen afbreken en in uw huid blijven steken. Anemomen en sommige kwallen kunnen ook giftig zijn. Er zwemmen dodelijke zeeslangen.
En daartussen begeven de argeloze fotografen zich dan en klemmen zich vast aan - wat ze denken dat een onschuldig rotske is - om toch maar een stabiel fotootje te kunnen nemen Ze doen zich pijn en beginnen te spartelen en alweer vernielen ze alles rond zich heen
Ze komen onverwacht in stromingen terecht en beginnen in paniek als een gek te zwemmen in schoolslag waarbij ze alles in hun buurt tot moes slaan en zich zo verder verwonden
Hoe het in het Australisch Groot Barrière rif gesteld is weet ik niet. Ik ben er nog nooit geweest en ik weet alleen van horen vertellen dat er daar een groot probleem is met de "Christuskroon" ("Crown of Thorns"), een dikke stekelige zeester die in grote onuitroeibare kolonies de overhand krijgt en stilaan heelder stukken van 't rif aan 't oppeuzelen is.
Ik ben ze ondertussen ook al tegengekomen in de Stille Zuidzee.
Het is een beetje vergelijkbaar met een sprinkhanenplaag in Afrika.
En dan spreek ik nog niet over wat er aan de Oost-Afrikaanse kust gebeurt tijdens de moesson...
Dan regent het zo hard, dat de toplaag van de landbouwgrond (mét meststoffen én chemicalieën) in de rivieren stroomt en zo op de duur in zee terecht komt. Een normaal jaarlijks proces dat heel veel algengroei aan de kust veroorzaakt. Maar nu met de kunsstofbemesting neemt het stilaan dramatische vormen aan... In het regenseizoen kleurt de zee bruin van de modder en de algen
Toen ik in 99 in Tanzania was stond er trouwens zoveel water in de binnenmeren dat de flamingos in nood kwamen. De garnaaltjes die ze als voedsel gebruiken zwommen op een te grote diepte en de steltlopers konden ze niet meer vangen.
Och Jenny, ik zou hier nog uren over kunnen doorzagen... 't Is toch zo erg wat ze met die wonderwereld aanvangen...
Over een paar weken ga ik snorkelen naar de Rode Zee. Daar was de laatste jaren alles nog redelijk in orde omdat die zee vrijwel ingesloten ligt en zo beschermd is tegen de warme stromingen. De Israelis en de Egyptenaren zijn ook zuinig op hun grootste inkomstenbron. Dat was vroeger wel anders Twintig jaar geleden mocht daar nog naar hartelust met spearguns door de toeristen op vissen geschoten worden. Maar daar zijn ze ondertussen toch al wijzer geworden.
Weet ge Jenny, ik denk dat ik over dit probleem eens een artikeltje op mijn blog ga zetten. Want ik dacht dat iedereen zich van deze onderwaterproblemen bewust was, maar das niet slim van mij, want mensen die nooit onder water komen die zullen dat inderdaad niet weten. Of toch zeker niet aan de lijve ondervinden. En er dus ook nooit bij stilstaan wat er onder water allemaal mis loopt.
Op dat punt ben ik zelf ook in fout, want ik zet op mijn blog ook altijd van die mooie onderwaterfotootjes en geen fotos van de ellende die ik onder water aantref.
Misschien zou ik daar toch ook eens af en toe een foto van moeten nemen
Zoudt ge 't goed vinden moest ik bij het artikeltje dat ik ga schrijven uw mailtje plak? Dan weten de mensen naar welke aanleiding ik mijn epistel schrijf.
Laat maar weten of ge dat OK vindt.
Dus ge ziet lieve Jenny, ge hebt me alweer inspiratie gegeven!
God weet maakt mijn schrijfseltje de mensen wat bewuster en gaan ze wat omzichtiger om met de - hun misschien onbekende - unieke onderwaterwereld.
