"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
11-07-2007
Censuur!
Goed dat dit een blogje zonder klank is hé?
"Ow, wacht François, nog niet afdrukken! Eerst afstoffen. Met dit schandaal mag ze echt niet op de foto, anders denken de mensen dat wij een antiekwinkelke hebben!" ------------------- Morgen aflevering 5 van 't Egypte-reisverhaal!
Rondwandelen in een stripverhaal. Zaterdag, 9 juni 2007. Voormiddag. Crown Jewel- Aswan.
Alweer vroeg in de ochtend vertrokken. We moeten wel. In het laagseizoen, als het volop zomer wordt, is het op de middag te heet om iets te kunnen doen. Dus om half zeven uit bed, en om half acht onderweg naar de tempel van Horus in Edfoe.
Horus is de God met valkenkop. Aan de ingang van zijn tempel staat hij meer dan levensgroot afgebeeld. Horus zijn ene oog stelt de maan voor en zijn andere de zon.
In deze tempel zijn enkel nog de hoog- en laagreliëfs te bewonderen. Al de kleuren zijn verdwenen. Maar wat hem zo speciaal maakt is dat het de enige tempel is die nog een dak heeft. En dat maakt hem wel extra mysterieus. Zo kunt ge u toch een beetje beter voorstellen hoe de sfeer destijds moet geweest zijn.
Jammergenoeg zijn van de halfverheven beeldhouwwerken al de gezichten van de figuren weggekrast. Daar hebben destijds de Christenen grondig hun werk van gemaakt omdat ze die tempels met rare tekeningen maar een heidense bedoening vonden. Ze gebruikten de bouwwerken als woonplaatsen en stallingen. Ge ziet nog de gaten die ze in de muren geboord hebben waar ze de touwen doorheen lieten lopen om hun vee aan vast te leggen.
Alleen de onderste lagen van de tempel zijn gespaard gebleven van de beschadigingen omdat ze vele honderden jaren langer onder het zand bedolven hebben gelegen.
Zoals in elke tempel wordt zaal na zaal de vloer hoger en het plafond lager, tot in het heilige der heiligen waar alleen de farao en de hogepriester mochten komen. In die allerlaatste kamer staat een houten boot waarmee de farao naar de eeuwige rietvelden zou moeten varen. De echte boot is natuurlijk alweer lang geroofd. Deze keer door archeologen. Hij is vervangen door een kopie
Die Eeuwige Rietvelden is ook maar niks vergeleken met onze Hemel. Bij ons wordt de rijstpap tenminste door personeel geserveerd, maar de oude Egyptenaren hadden een veel minder interessante voorstelling van t leven na de dood.
Eerst was t al zaak om velig de overkant te bereiken. Een hachelijk avontuur dat ge best grondig kon voorbereiden door u te voorzien van veel toverspreuken om onheil af te wenden, en voldoende materiële voorraden om later gerieflijk tot in de eeuwigheid te kunnen leven.
De farao nam zelfs 365 beeldjes mee, zodat hijzelf lekker kon blijven rusten en hij elke dag een ander personeelslid zijn taak in de Eeuwige Rietvelden kon laten uitvoeren. Ja, in de hemelse rietvelden moest serieus gewerkt worden. Daar moest bevloeid, gezaaid, geoogst,
Ik zie mij al in onze hemel mijn eigen rijstpap laten aanbranden! En daarna zelf de potten afwassen Komaan! Dat is toch geen hemel! Dan zijn ze er tegenwoordig met hun islam toch wel op vooruit gegaan. 72 maagden is toch wel een stuk interessanter dan op een eeuwig rietveld eeuwig te gaan werken. Maar soit, ik hou het alleszins bij mijn door engelen geserveerde rijstpap.
Regelmatig kwam op de muren ook een afbeelding voor van een god met maar 1 arm en 1 been, maar wel in t bezit van een grote piemel. Amro legde uit dat het de God van de Vruchtbaarheid was, Min.
Tijdens een oorlog was hij als soldaat bij de vrouwen van de farao gebleven om hen te beschermen. Maar toen al de anderen terug kwamen van de strijd bleek heel de stad zwanger te zijn... Als dank voor de bescherming die hij de farao geboden had is hij tot godheid verheven, maar als straf om al de dames zwanger te maken hebben ze hem eerst wel een arm en een been afgehakt. Ja, ge kunt niet alles hebben in dit leven.
Het is echt een tempel die leest als een stripverhaal. Hij staat van onder tot boven vol hiërogliefen. Tot en met de plafonds. En Amro kan er zo zalig over vertellen! Hij geeft juist genoeg informatie, laat ons dan een half uurke zelf ronddollen om fotos te maken of om details eens terug te gaan bekijken, en daarna kunnen we dan weer met al onze vragen - en grappen en grollen - bij hem terecht. Een betere gids hadden we nooit kunnen vinden.
Om 10 uur moesten we al terug aan boord zijn voor de afvaart naar Kom Ombo.
Om ons bezig te houden tijdens de vaart mochten we de technische ruimten aan boord eens gaan bezoeken. Het verslag daarover en onze namiddag-excursie lezen jullie in de volgende aflevering!
Herinneren jullie je nog dat Maria de juiste oplossing van mijn berenraadselfoto had ingezonden? De kleine attenties die ik haar stuurde zijn al aangekomen! Haar echtgenoot Jaap heeft een foto van haar en haar kadootjes gemaakt en ze stuurde ze daarnet mee met een bedankmailtje.
Je ziet het gele sjaaltje dat ik in Aswan kocht reeds rond haar hals gedrapeerd. Haar twee lievelingsfoto's die ik voor haar afprintte heeft ze in de hand, en de Egyptische bladwijzer staan rechts op de foto! Hoe ik aan die sjaal en de bladwijzer kwam lezen jullie binnenkort in een aflevering van mijn reisverhaal!
Tja, als straatzanger gaan mijn katten niet erg vet worden... ... want hoeveel Friskies ga ik kunnen kopen voor 3 cent, 1 oude gom, 2 vijzen, 1 lege batterij, 2 oordopkes en 2 aspirines?... De pet zelf zou nog 't meeste opbrengen, maar die is niet van mij, die heeft een klant in de winkel vergeten.
Laathi : "Oh François, dat vind ik nu zo lief van u dat ge me wilt helpen. Want anders gaan mijn katten wreed mager worden..." François : "Ja Laathike, maar ik denk dat het nog meer gaat helpen als gij uw mond gaat houden. Anders denken de buren ook nog dat ge uw katten mishandelt... En uw reputatie hier in de straat is nu al helemaal naar de bliksem nu we hier voor de kerk staan te zingen en de klanten van 't café hierover op 't terras liggen te rollen van 't lachen..."
Verse aanvoer! Iets waarvan ik, voor 100% zeker, weet dat iedereen het in huis heeft!
Komaan raden maar, en als 't niet direkt lukt, niet wanhopen, jullie krijgen elke dag een groter stukje van de foto te zien. Niet vergeten : je antwoord doormailen laathi@hotmail.com en het niet op mijn blog zetten aub! Veel plezier! ------------------------------ Als eerste opgelost door François, Andromeda, Jan, Willem, Luk, Lange Lou, Dolfijn, Speelster, Klaproosje, Ron, Ingrid, Chrisje, Fernanda, Rijntje en Giliok! En nogmaals bedankt voor jullie lieve woorden in verband met het verhaaltje over de winkel!
Een garde, een slagroomklopper, een eierklopper, een kluts, "een ijzeren dingske om vanalles mee dooreen te smossen in de keuken", ... Met dat alles had ge mij gelukkig kunnen maken. Maar niet met "ne paraplu" of "een douche"... Ik wil echt niet moeilijk zijn, maar geef toe : het antwoord moet toch "een beetje" in de buurt komen hé?
Proficiat voor Jan, Luk, Walter, Chrisje, Thea, François, Fernanda, Vifke, Mare, Ron , Maria, Speelster, Ingrid, Klaproosje, Nand, Rikavensis, Marleen en Viv! Ze hebben ofwel goeie ogen of zijn toegewijde koks! (En sorry aan al diegenen die ik met mijn suffe kop vergeten te vermelden ben... ) Morgen verse aanvoer! PS. En Yvette-tje, het spelleke is dus wel om het spul bij naam te noemen alvorens de oplossing verschijnt, en niet om achteraf "Aaaaaah jaaaaaaa!" te roepen hé!
Ik voel me vannacht alsof ik uit een dwangbuis ontsnapt ben. De laatste maanden zijn hectisch geweest. Ik wou al die stress-toestanden niet op mijn blog kwijt omdat ik vind dat bloggen "fun" moet zijn voor mijn lezers. Maar nu de pijnlijke tijd achter de rug is wil ik mijn verhaal wel kwijt.
De laatste weken heb ik jullie laten mee beleven in een soort reportagestijl. Gewoon fotokes. Ik had de tijd niet om te schrijven, noch de moed. De emoties zaten te hoog. Vroeger heb ik nooit iets op mijn blog willen zetten over mijn werk. Ten eerste omdat daar weinig lolligs over te vertellen was en ten tweede omdat ik niet wou dat het als reclame zou overkomen. Maar nu we over enkele maanden onze deuren definitief sluiten maakt dat niet meer uit. Ik vond trouwens ook dat als ik jullie liet delen in mijn reizen dat ik jullie dan ook wel eens mocht laten delen in de minder leuke momenten van mijn leven. Want niemand zijn leven is alleen maar "fun".
Ik heb vele vragen gekregen waarop ik maar heel kort persoonlijk geantwoord heb omdat ik liever de tijd nam om grondig te antwoorden. Ge kent mij : waarom iets in twee woorden zeggen als ge 't in twee bladzijden ook kunt doen?
Sommige mensen vroegen me waarom we stopten met onze zaak. Wel dit is het antwoord.
Mijn man en ik hebben onze muziekinstrumentenwinkel zelf opgebouwd. Bijna 24 jaar lang zijn we hier mee bezig geweest. De eerste jaren in doffe ellende, met bergen schulden, en nachten van tranen. Maar dat is verleden tijd, daar ga ik nu niet over uitweiden. Na vier jaar begon de zaak eindelijk succesvol te worden en van dan af begon ze te groeien. In de loop der jaren hebben we een trouw cliënteel opgebouwd van 7000 klanten van over heel de wereld. Mensen van heel Europa kwamen naar ons om "die specifieke gitaar" te kopen, omdat we heel zeldzame modellen importeerden die haast nergens te koop waren. Ons verste klant is trouwens een rockgitariste uit Australië. Alle talen werden hier in de zaak gesproken, alle culturen kwamen er over de vloer. Het was heel afwisselend werk, maar ook heel zwaar.
De uren dat de winkel open was waren heel fijn. Wat de klanten zagen was meestal "ambiance". Maar de nachten om alles bij te vullen... De weekenden die propvol papierwinkel en boekhouding zaten... En het gesleur met boxen van 35kg..., die aspecten zagen de klanten niet. Al die dingen hebben ons op de duur de das omgedaan. Grote muziekinstallaties werden altijd maar betaalbaarder en beter, en ja, ook groter en zwaarder. Ze verkochten op de duur als broodjes. Maar die zware broodjes moesten wij altijd wel uitladen, uitpakken, verkopen en terug inpakken en soms gaan leveren ook. We sleepten ons suf. Ook moesten muzikanten dikwijls 's avonds of in de weekends gedepaneerd worden als er iets stuk ging.
Paul is 53 en ik ben 49. We hebben geen kinderen, dus ook geen opvolgers. Maar ach, gesteld dat we wel kinderen hadden, wie zegt dan dat ze in de zaak zouden geïnteresseerd geweest zijn?... Mijn boezemvriendin, die heel haar leven een restaurant gerund had, is op haar 44ste aan borstkanker overleden. Paul zijn ouders zijn beiden gestorven nog voor ze op pensioen gingen. Hieruit hebben wij onze lessen getrokken.: je kan werken tot je er dood bij neervalt. Maar als je geen kinderen hebt, en zelf geen dure-Ferrari of Rolex-wensen koestert waarom zou je dat dan doen?
Toen mijn vriendin stierf (5jaar geleden) besloten we om onze winkel op weekdagen alleen nog in de namiddag open te houden en op zaterdag de hele dag. (Muzikanten werken 's avonds, dus die slapen toch lang uit ). We dachten daarmee het werk en de omzet drastisch te verminderen. Maar het tegendeel bleek waar. We bleven groeien en meer werk krijgen... Na heel lang overleg hebben we een jaar geleden besloten om tegen Paul zijn 54ste verjaardag (op 29 december), en mijn 50ste verjaardag (op 9 oktober) te stoppen. Dus net voor Nieuwjaar gaan de deuren definitief dicht. Het was geen makkelijke beslissing want we zijn heel close met ons cliënteel. Sommige muzikanten komen reeds vanaf hun eerste gitaartje bij ons en zijn nu grote jongens geworden...
Elke zaak sluiten zal moeilijk zijn, daar twijfel ik niet aan. Maar bij een muziekwinkel ligt het nog iets anders. Muzikanten zijn erg met hun instrument verbonden. Een gitaar van 5.000 euro koop je niet zomaar in de supermarkt. Gitaren moeten ook afgesteld worden. En iedereen wil er eentje dat perfect aanvoelt, en dat is voor elke artiest anders. Omdat Paul zelf muzikant en gitarist is kon hij deze mensen ook met oprechte toewijding en geduld (den ene keer al wat meer dan den andere ) begeleiden in hun aankoop. Dan werd er over heel de wereld gezocht tot het juiste instrument gevonden was. Ook de prille beginners werden goed verzorgd. De eerste jaren gaf Paul zelf gitaarles in de winkel. Maar de laatste 20 jaar was daar geen tijd meer voor en werkten we met leraars.
Vanaf januari waren we volop naar onze uitverkoop toe aan 't werken. Onder meer door te trachten zo goed mogelijk in te kopen zodat we op 't einde niet met een reuze stock zouden blijven zitten. Dat is, onder andere, ook het probleem waarom er geen overnemer te vinden is voor dit soort zaken. De voorraad moet enorm groot zijn willen klanten keuze hebben en blijven komen. Jonge mensen krijgen zo'n grote leningen om te investeren niet meer. En trouwens, jonge bekwame mensen, vinden het veel toffer om ergens bij een groot bedrijf te gaan werken, een flink loon te verdienen, en na enkele jaren iets anders te proberen en hun horizon te verruimen. En dat kan je niet met een winkel. Je doet die zomaar niet weg als die goed loopt. Het is iets dat je voor de rest van je leven doet. Ik geef jonge mensen groot gelijk dat ze kiezen voor de vrijheid om in de loop van hun leven de kansen te behouden om van koers te wijzigen.
Oudere mensen die wel het kapitaal hebben zijn niet meer geneigd om zo'n zaak over te nemen omdat het te zwaar werken is. Er komt veel boekhouding bij te pas, je moet het product heel goed kennen om geen stommiteiten te doen met aankopen, en je moet tegen stress en veel lawaai kunnen, en altijd beschikbaar zijn. En o ja, heel belangrijk, je moet ook nog een stevige rug hebben.
Ik zit al 5 jaar met chronische hoofd- en nekpijn, en Paul zit wekelijks bij de kinesist voor rugproblemen. Dus op je 40ste moet je met zo'n zaak ook niet meer beginnen.
Het heeft ook geen zin om een winkel als de onze in een blaadje te zetten met "winkel over te nemen". Je hebt er zeer gespecialiseerde kennis voor nodig anders koop je een molensteen om je nek. Als muzikant moet je zo'n zaak zeker niet beginnen want je krijgt dan gewoon de kans niet meer om te gaan spelen of op te treden. Dat is wat Paul de laatste 24 jaar het ergst gemist heeft en wat hij nu terug wil gaan doen. Vandaar ook dat we de winkel maar nooit te koop hebben gezet.
Dus moest eens de knoop doorgehakt worden en dat is nu dus gebeurd. De weken voor onze vakantie naar Egypte hebben we dag en nacht gewerkt aan de voorbereiding van de uitverkoop. Vervolgens zijn we die twee weken even tot rust gaan komen. En in de nacht dat we terug thuis kwamen zijn we er met volle energie in gevlogen.
Maar wat we nooit verwacht hadden is dat we zoveel respons op onze klantenmailing gingen krijgen. Vanaf vorige woensdag hebben we 11 dagen en nachten aan een stuk gewerkt. Het was hier een ware stormloop. Hoewel iedereen wist dat we nog tot 29 december open blijven en dat er ook nog nieuwe zaken gaan binnenkomen wou toch iedereen persé als eerste hier zijn om zijn gedroomd instrument te komen kopen. Er waren dagen dat er meer dan 50 mensen tegelijk in de winkel waren. Soms moesten ze uren wachten. Bij momenten was het lawaai des duivels. (Ja, ze spelen niet allemaal even goed natuurlijk, en zeker niet als er 10 kerels op verschillende instrumenten hun eigen lievelingsriedeltje zitten te spelen is 't niet om aan te horen.)
We hadden geen tijd meer om eten te gaan kopen, te wassen, of normale dingen te doen. Rond 8 uur kwamen we boven, plukten iets uit de diepvries. Vielen dan tot 11 uur in coma en kropen daarna de kelder in om alles terug aan te vullen tegen de volgende dag. In de voormiddag moest er voorraad bij gehaald worden of werden er paletten met materiaal geleverd. Dat natuurlijk ook weer allemaal naar de winkel moest gesleurd worden, uitgepakt, gestemd, beveiligd en opgehangen of geplaatst...
Het was een verschrikking. Het enige dat deze hel goed maakte was, vanzelfsprekend de goede verkoop van onze stock, maar ook vooral de hartverwarmende reacties van onze klanten. Ik wist dat we een vrij goede klantenbinding hadden, maar ik had nooit durven dromen dat het zo diep ging. Sommige muzikanten stonden met tranen in de ogen toen ze met hun brief binnenkwamen. Anderen vroegen zich af waar ze nu voortaan naartoe moesten. Een vrouw zei : "Jullie doen mijn echtgenoot zijn snoepwinkeltje dicht!!!!" .Anderen vroegen zich af waar ze nu volgend jaar hun zaterdagvoormiddagen gingen spenderen... We kregen zelfs heel onroerende mails van muzikanten. Vol begrip voor onze beslissing maar ook vol spijt.
Voordien stond ik heel on-emotioneel tegenover onze sluiting. Ik bezag het gewoon als een zakelijke beslissing. Maar toen ik dinsdagavond, 10 dagen geleden, afscheidsfoto's van de volle winkel wou nemen dacht ik dat ik er niks van terecht bracht. Later heb ik de foto's dan toch durven bekijken en ze waren eigenlijk helemaal zo slecht niet. Het was gewoon omdat mijn ogen troebel van de tranen waren toen ik achter mijn lens stond dat ze zo bangelijk leken.
Vandaag was het nog heel druk, maar niet meer de stormloop van de vorige dagen. De grote strijd is gestreden, vanaf dinsdag zullen we terug normaal winkel kunnen houden. En dan zal het altijd maar kalmer en kalmer worden... Het zal zeer vreemd aanvoelen om al die vertrouwde gezichten op de duur te moeten missen.
Natuurlijk zitten we hier nu in een berg papierwerk waar we niet meer overzien. Al wat verkocht is moet ook nog verwerkt worden. De stapels papieren liggen hier op onoverzichtelijke hoopjes. Daar gaan nog veel nachten en weekends in kruipen, dat kan nu eenmaal niet anders. Maar nu gaan we dat terug op een rustig tempo kunnen doen. Ik denk dat het woord "moeten" nu niet meer in elke zin dat we tegen mekaar zeggen gaat voorkomen. "We moeten vannacht die keyboards nog opstellen". We moeten morgen zo vroeg mogelijk opstaan om bij te bestellen zodat die firma dat nog tegen de middag kan leveren." "We moeten nog al onze brieven van de laatste sector morgenvroeg op de post krijgen."... Als dat woordje 'moeten" al gaat wegvallen gaat dat ook al veel stress wegnemen.
Hoewel ik lang getwijfeld heb aan die "vlucht naar Egypte" ben ik blij geweest dat we dat toch gedaan hebben, anders hadden we deze periode niet zonder ongelukken overleefd vrees ik. Gisterenmiddag moest ik dringend naar de bank om wisselgeld te halen. Ik wist mijn eigen bankkantoor niet meer zijn... Een bank waar we al 14 jaar klant zijn... OK, ze is de laatste jaren wel van naam veranderd en ook verhuisd, maar toch, ik kom er al jaren. Ik was zo groggy dat ik aan Paul ben moeten gaan vragen waar onze bank nu was... Hij dacht eerst dat ik een grapje maakte, maar dat was dus niet het geval...
Vandaar dat ik me nu dus vannacht voel alsof er een dwangbuis van me is afgevallen. Ik heb terug vleugeltjes. Ze zijn vuil, moe, wat rafelig, ruiken niet fris en hangen nog wat slap, maar dat maakt enkele nachten slapen wel terug in orde.
Zo, dit was dus de reden waarom jullie zo weinig van me hoorden. Gelukkig had ik mijn fotoraadsels en sommige verhalen al weken op voorhand geschreven. En de reisverhalen waren al in Egypte op mijn laptop geschreven dus die had ik maar gewoon op mijn blog te plakken.
Maar vanaf deze week krijg ik hopelijk terug wat meer tijd en word ik dus terug mijn "normale" zelfje. Er gaan de volgende weken terug poezen en Irma-strips komen, en jeugdverhalen, en fotokes... Ge kunt niet geloven hoe ik die uitlaatklep gemist heb... De laatste dagen was mijn blogje mijn enige ontspanning en zelfs daar had ik niet voldoende tijd voor. Maar dat gaat nu hopelijk snel veranderen.
En als ik echt mijn katteneten niet meer kan betalen... wel dan word ik wel straatzanger.
Er wachten jullie in de loop der weken nog een boel komische foto's die François tijdens deze periode gemaakt heeft. Maar eerst morgen : het zondagse fotoraadsel!!! Nummer 100!
Wij hebben de ideale winkel om in te fitnessen! "Jack in the box" spelen!
(En als we die drumkoffers niet verkocht krijgen aan een muzikant dan verkoop ik ze wel aan firma die wulpse feestjes organiseert!)
Een van mijn favoriete gitaren stemmen. (En zwaar dat die allemaal wegen... Of is dat mijn leeftijd die begint te wegen?...)
Nog een heel goeie oefening: eentje uit het bosje gitaren plukken. Elk spiertje, waarvan ge zelfs niet weet dat ge het bezit, komt in actie om uw evenwicht te bewaren.
Eigenlijk had ik hier een raadsel van kunnen maken... Gitaarnekken tellen
Nog fitness. Op dat grijze stoeltje hou ik me altijd angstvallig in evenwicht om de gitaren op de hoogste rij te hangen. Het is een mirakel dat ik er in al die jaren nog niet afgetotterd ben...
Ja, een betere vermageringskuur dan een winkel uitverkopen bestaat er niet. Ik heb tot mijn opperste verbazing vanmorgen geconstateerd dat ik op 8 dagen 3,5 kilo kwijtgespeeld ben ... Al die lekkere Egyptische dessertjes die nog op mijn heupen hingen zijn al lang weer verdwenen...
Wie mag ik buiten, Jan, Luk, Walter, Chrisje, Thea, François, Fernanda, Vifke, Mare, Ron , Maria, Speelster, Ingrid en Klaproosje, Nand en Rikavensis, nog bij mijn lijstje winnaars zetten??? Kom uit de badkamers en de garages, daar gaat ge 't niet vinden! Kijk in de keuken!!! Zaterdagnamiddag verschijnt de oplossing!
Een lek midden in de winkel. Dat mankeerde er nog aan...
's Avonds : beetje leeg...
's Nachts : terug beetje vol. Ja, de kabouterkes doen hier goed hun werk 's nachts. Spijtiggenoeg ben ik een van de twee kabouterkes Ik ben zo moe dat ik al staande met mijn kop tegen een steen zou kunnen in slaap vallen...
Dus probeerde ik vanmiddag maar eens zittend tegen een kartonnen doos. Dat is toch alvast zachter
En gisteren telefoneerde de garage dat ons nieuw autotje (een maand te vroeg!!!) aangekomen is. Ons Irma staat te popelen, en nu hebben we geen tijd om hem te gaan halen... En ons Irma is al zo slecht gezind want die is al meer dan een week niet buiten geweest... ---------------------- Straks de laatste foto van 't fotoraadsel want voor morgen staat de oplossing al geprogrammeerd...
Ik ben zo moe, maar ik kan niet slapen. Dus heb ik maar wat foto's genomen van de enige hier in huis die nog wel ongestoord in dromenland kan vertoeven... Tot ik met mijn fotoapparaat opduik natuurlijk...
Een vreemdsoortig balspel : kleren zwieren! Vrijdag, 8 juni 2007. Crown Jewel - Edfu.
Op de terugweg van de Vallei der Koningen bezochten we een albast- en steenatelier om "de truukjes van de foor" te leren kennen alvorens we ergens beeldjes gingen kopen. We gingen hier leren hoe we het echte werk van de vervalsingen konden onderschieden.
Een favoriete vorm van vervalsing is de graniet vermalen, de korrels terug aan mekaarlijmen, deze pasta in een vorm gieten, maar binnenin eerst een stuk oud ijzer steken zodanig dat het beeld even zwaar aanvoelt net alsof het een massief stuk steen is.
Een oude bougie in een gesmolten stuk steen.
We zagen ook een man een albasten vaas maken. Het ruwe blok steen werd netjes in vorm gehouwen, vervolgens werd de kruik ingepakt en stevig in een gat in de grond vast gezet en dan werd de binnenkant van de vaas uitgeschraapt. Geen eenvoudig werkje, maar het gaf mooie resultaten. De vazen zijn lichtdoorlatend, heel fijn en wegen veel lichter dan machinaal gemaakte exemplaren. Ze zijn ook wel veel breekbaarder.
Een man schraapt de binnenzijde van een albasten vaas glad.
De laatste stop van onze ochtendtrip was aan de kolossen van Memnon.
Twee reuze beelden van zittende goden zijn het enige wat nog van de tempel overblijft. Het heeft iets triest. Ze zitten daar zo sukkelachtig en zwaar gehandicapt helemaal alleen heel groot te wezen. Vroeger stonden ze bekend als de zingende beelden. De wind speelde bij zonsopgang door de scheuren en kieren van hun voetstukken. Tot in de 15de eeuw een koning ze liet restaureren en alle gaten dicht werden gestopt en 't ineens gedaan was met het magische gezang.
De kolossen van Memnon.
Hier is in de loop der eeuwen toch nogal wat gerestaureerd, vernietigd en opnieuw gerestaureerd geworden... Dat kan natuurlijk niet anders want er zijn zoveel generaties van mensen gepasseerd die allemaal andere dingen belangrijk vonden. Soms zijn de vernielers de Christenen, dan weer grafrovers, dan weer de natuur met aardbevingen en overstromingen. Uiteindelijk gaat het allemaal over monumenten die soms al 4000 jaar oud zijn. Dus is t wel logisch dat die al een en ander meegemaakt hebben.
Onderweg zagen we de huisjes van de Egyptische plattelandbewoners. Ze hebben allemaal leidingwater en electriciteit. Op de meeste daken staan zelfs schotelantennes. Maar toch wassen en baden ze liever in een vies kanaal dat achter hun tuin loopt. De mensen worden hier dan ook rapper ziek en sterven vlugger. Toch houden ze liever vast aan hun traditie dan het kraantjeswater te gebruiken. Hier worden de vrouwen gemiddeld ook minder oud dan de mannen omdat er nog zoveel in t kraambed en tijdens hun besnijdenis sterven.
96 procent van de 75 miljoen Egyptenaren woont op 4 procent van het grondgebied, dat wil zeggen: langs de Nijl en in Caïro, de derde grootste stad ter wereld. Allemaal op een hoopke op een oppervlakte ter grootte van België De rest van Egypte (96%) is woestijn.
De meeste huizen zijn maar half afgewerkt. De betonijzers steken nog uit de daken, klaar om aan een volgende verdieping te beginnen. De eerste reden hiervoor is dat ge minder belastingen betaald op een onvoltooid huis, en de tweede reden is dat een huis groeit naargelang het gezin uitbreidt. Bij elke zoon die huwt, en met zijn vrouw en kinderen komt inwonen, wordt er een kamer bijgebouwd. Een gemiddeld Egyptisch gezin telt vier kinderen Dus zon huis groeit als een paddestoel.
We zijn zo ongeveer gekookt op de kade aangekomen (het was een flinke 40°) en hebben er snel een Egyptische sim-kaart gekocht zodat we in t vervolg kunnen mailen van uit onze kajuit. Nadat we vijf boten overgestoken waren zaten we eindelijk op onze eigen boot. En daar stonden ze ons in de lobby op te wachten met hete handdoekjes en warme thee
Maar wel eerst op de juiste boot geraken natuurlijk... Dus eerst door enkele andere lobby's van voor ons liggende boten stappen...
... even de loodgieters laten passeren...
... en vooral op tijd stoppen met stappen!
Na de lekkere lunch hebben we heerlijk aan dek in t zonneke gelegen, terwijl de boot richting Edfu vaarde.
Drijvende zwembaden. Hier zie je drie cruiseboten naast mekaar liggen.
Een feloek vaart op de Nijl.
Onafgewerkte huizen naast de stroom. De betonijzers voor de volgende verdiepingen steken al klaar...
Een van de weinige fabrieken die in 't zuiden aan de Nijl liggen.
Dorpje aan de Nijl.
Dierenstalling op een eilandje.
Het naderen van Esna.
Toen we lagen te wachten op onze beurt om door de Esna-sluis te mogen varen kwamen er plots met volle snelheid van overal piepkleine bootjes op ons toe geroeid. Ze stoven op ons af als gieren op een dik sappig lijk. Het bleken souvenierverkopers te zijn!
De piepkleine bootjes van de verkopers omzwermen de cruiseschepen.
Rechtopstaand in hun bootjes toonden de verkopers jurken en djellabias, tafelkleden en sjaals Wij stonden drie verdiepingen hoger, geleund over de ballustrade van ons zonnedek en zo snel ze merkten dat we ook maar een klein tikje interesse toonden in een van hun produkten frommelden ze vliegensvlug het kledingstuk in een plastic zak, maakten er een bal van, en gooiden die 11 meter hoger aan dek! Ongelofelijk! Op sommige momenten leek het alsof we in een middeleeuwse burcht zaten die aangevallen werd met dikke katoenen kogels. Aangezien het echt rommel was moesten we dan ook elke keer de spullen terugwerpen naar die mannen in hun zwalpende bootjes! En proberen goed te mikken. Trachten de bal niet in t water te gooien maar ook niet die rechtopstaande kerel uit zijn bootje te kogelen als een kegel uit een kegelspel Niet simpel.
Ik heb op 1 namiddag beter leren gooien dan in heel mijn lagere school. Als er dan toch eens per ongeluk een zak naast een boot terecht kwam bleef die gelukkig drijven maar werd er wel met man en macht achteraan geroeid om de koopwaar te redden.
Ze schreeuwden naar boven dat alles zogezegd maar 1 euro kostte, totdat mensen echt iets wilden kopen en naar beneden gingen om door t raampje te betalen, en dan bleek alles plots een pak duurder te zijn.
Je ziet een verkeerd terug geworpen zak in 't water drijven.
"One euro, madam! Only one euro!!!"
Na twee uur wachten was het al onze beurt om versluisd te worden (int hoogseizoen kan dat soms wel een hele nacht duren) maar we hadden ons tijdens die wachttijd geen moment verveeld. Integendeel!
De sluis van Esna.
Met de sluis van Esna hebben we veel chance. Normaal is ze tijdens juni en december gesloten wegens onderhoudswerkzaamheden. In die periodes gaan de Nijlcruises maar tot Esna en is Luxor onbereikbaar per boot. Dan gebeuren al de uitstappen met een busje. Stel je voor : je boekt een cruise en je kan de helft van de bezienswaardigheden per bus gaan bekijken! Geef toe dat is pas zielig. Maar dat is ons dus gelukkig bespaard gebleven. Hoewel het natuurlijk wel een schone titel van een reisverhaal geweest zou zijn : Op cruise met de bus!
Voor de allereerste keer blijft de sluis deze maand open omdat ze vlak ernaast een nieuwe sluis aan t bouwen zijn en die over enkele maanden geopend wordt, zodanig dat ze het onderhoud van de oude wel even kunnen uitstellen. Van geluk hebben gesproken!
Het was een heel avontuur om door de sluis te geraken want ze is amper een meter breder dan een Nijlboot. De kapitein kijkt naar de wanden van de sluis door grote uitgeklapte zijspiegels. Het is een geroep en getier van jewelste naar de matrozen die over de kade lopen en de meertouwen telkens een paaltje verder moeten gaan vastmaken om zo de boot zonder al te veel schade door de nauwe doorgang te loodsen.
Navigeren met de spiegel.
Van Esna vaarden we verder naar Edfu, ondertussen genietend van de ondergaande zon achter de voorbijglijdende oevers van de Nijl. Groene boorden met daarachter woestijn, zand, rotsen of bergen. Soms is het groen aan de oever amper een meter breed, soms wel een kilometer en lijkt het alsof we langs groene oasen met palmbomen, appelsienenbomen, aardappelen, bananenplanten, suikerrietvelden, en heelder moestuinen schuiven Alles groen als gras en lentefris. In volle 45°. Gelukkig stond er veel wind. Nu niet dat die koel aanvoelde, het had meer iets weg van een haardroger op de hoogste stand, maar het deed toch deugd.
Hier zie je goed hoe smal de strook groen naast de Nijl soms maar is.
Groententuinen op de bredere stroken vruchtbare grond aan de stroom.
De zon ging onder achter een dorpje met enkele moskeeën die donker en scherp tegen de lucht afstaken. Ondertussen kreunden de moëzzins ook nog allemaal tegelijk hun Allah Akbars en die weergalmden over heel de Nijl. Feeëriek.
Tijdens het diner bleven de gordijnen open want we vaarden ondertussen verder. Heel leuk zo zitten eten terwijl het water op een halve meter onder het raam doorklotst. Naderhand zijn we nog iets gaan drinken aan dek. Het is all-inclusive en je kan de lekkerste dingen krijgen. Geen Egyptische nep-cola, maar echte Cola Light. Het fijnste is nog dat je zelfs geen plastic duivenringske rond uw pols moet dragen.
Als we varen lijkt onze kajuit wel dubbel zo groot, dan hebben we ineens een kamer met een panoramisch uitzicht. Gesteld dat ge uw ogen van moeheid nog open kunt houden natuurlijk s Avonds laat zijn we in Edfu aangekomen. Maar toen lagen we al lang allemaal in onze respectievelijke sarcofagen te dromen. ------------------------ Over enkele dagen het vervolg van het reisverhaal... Morgen alweer een grotere foto van 't fotoraadsel en nog enkele grappige foto's van het aanvullen van de winkel.
En hoe komt het dat wij geen zoontje hebben om onze winkel verder te zetten?... Omdat wij 's nachts de verkeerde dinges doen! In plaats van zoontjes te maken...
...ruimen we op wat we overdag in grote haast in de kelder allemaal verkeerd neergekwakt hebben...
... doen we een beetje onnozel kuren tussen de dozen ...
... en vullen we braaf aan wat er overdag verkocht is... En dat is dus blijkbaar niet de manier om kindjes te maken... --------------- Sorry aan al de mensen waar ik normaal regelmatig mee mail, maar het komt er echt niet van, vandaar dat ik maar wat fotokes van mijn dagelijkse (en nachtelijke) bezigheden op mijn blog plaats. Zo weten jullie ook dat ik nog leef. Toch grotendeels. Echt waar.
En zo ziet het voorste deel van onze winkel er na vannamiddag weer uit... je zou er in kunnen beginnen dansen. Gesteld dat we daar de tijd voor hadden... Dus duiken we nu even de kelder in om hem tegen morgenmiddag weer terug vol gezet te krijgen...
Zo maar een toverstokje cadeau krijgen, het is niet iedereen gegeven. Thanks love. Moest er wel effe over nadenken want spontaan kwam er niks voor mijn geest. Edoch.
Moest ik het in mijn handen hebben zou ik toch eerst de egoïst uithangen en, als we met z'n allen eerlijk zijn met onszelf, zouden we dat allemaal wel doen. Ik zou mijn overgewicht omtoveren in centen. Niet voor mezelf maar om me terug goed in mijn vel te voelen zodat ik anderen ook een goed gevoel kan geven. Zodat ik terug de vrolijke en optimistische persoon kan worden die vroeger iedereen amuseerde en kon doen lachen. Nú is dat onmogelijk met een veel te beperkt inkomen.
Ik zou ook mannen, vrouwen en kinderen terug omtoveren tot mensen. Mensen die het mooie zien in de anderen, mensen die kinderen kind laten zijn (en niet klagen dat ze te veel lawaai maken), mensen die het licht kunnen zien schijnen in andermans ogen (en niet jaloers zijn om uiterlijk vertoon). Mensen die tevreden zijn met zichzelf (en niet de idiote idealen nastreven die ons worden opgedrongen). Mensen die multiculturaliteit als een verrijking zien (en niet als een bedreiging). Kortom, mensen die mensen mensen laten zijn.
Ook ik heb een spreuk : je pense, donc j'essuie (ik denk, dus ik vaag uit). Misschien dat men dan het verleden een beetje kan loslaten, dat men verdraagzamer wordt. Het leven kan er alleen maar beter op worden.
En voor de rest, om het met de woorden van François te zeggen :
Mijn verdere wensen zijn niet voor publicatie vatbaar vanwege hebberig en egoïstisch
Nu ga ik het toverstokje opblinken en iemand zoeken om het door te geven.
Waar blijven jullie antwoorden? Is mijn mailbox kapot? Zijn jullie boos omdat ik tijdelijk mijn mails niet meer uitgebreid beantwoord? Zijn jullie allemaal de zon gaan opzoeken? Of zijn jullie hier gewoon verdronken? Of is iedereen zijn lekkend dak aan 't repareren? (Wat wij vannacht ook nog efkes moeten doen hebben trouwens)... Wat gebeurt er toch??? Komaan, deze foto moet het nu toch helemaal duidelijk maken!
Jan, Luk, Walter, Chrisje, Thea, François, Fernanda, Vifke, Mare, Ron , Maria en Jenny hebben het al gevonden! Hopelijk vind ik vanavond veel juiste antwoorden!
Vorige week dinsdagavond, de dag voor de "Totale Uitverkoop" van onze winkel begon, wou ik wat afscheidsfoto's nemen. Gewoon als herinnering. Maar mijn foto's werden rampzalig slecht. Ik stond met de tranen in mijn ogen achter mijn lens en mijn flashke was ook totaal ontoereikend. Het werd een hopeloze reeks, en op de foto's waar ik zelf opstond trok ik een gezicht of ik naar een begrafenis ging. Ik zal die later nog wel eens tonen als ik wat minder emotioneel ben en er beter om kan lachen
Maandagnamiddag, op onze sluitingsdag, is mijn lieve kameraad François, een echte fotograaf met goede apparatuur, me ter hulp geschoten. Hij heeft een schitterende reeks foto's gemaakt. Het is zelfs een ongelofelijk plezante namiddag geworden. Op de duur waren we allebei zo op dreef dat er hilarische foto's gemaakt zijn. In de loop van volgende weken, als ik wat meer tijd heb, ga ik er jullie van mee laten genieten. Hieronder alvast een voorproefje.
Merci, lieve François, dat je hier tijd voor hebt willen uittrekken. Je hebt er me een ongelofelijk plezier mee gedaan! Dank zij jou ga ik aan deze 24 jaar toch enkele echt geweldige fotoherinneringen over houden.
Ik gaf het toverstokje door aan François en dit is wat hij me mailde :
Wat betreft het toverstokje, iedereen wenst wel wereldvrede (met uitzondering van enkele wapenproducenten misschien ) dus hoef ik die wens alvast niet te doen.
Maar als ik dan toch iets mag wensen is het in dit leven, waar pijn en verdriet een onlosmakelijk deel van schijnen te zijn, dat iedereen op een bepaald punt in zijn of haar leven zin kan geven aan al die pijn en verdriet, zonder daardoor wrok te moeten koesteren jegens iets of iemand En moge bij iedereen de goeie momenten de slechte ruimschoots overtreffen.
Mijn verdere wensen zijn niet voor publicatie vatbaar vanwege hebberig en egoïstisch ;-)
)
