|
Hoe moet ge nu zoiets beginnen schrijven?... Moet ge zoiets überhaupt wel schrijven?... Maar op zo'n taboe-doorbrekend blogske als 't mijne vind ik wel dat dat moet kunnen. 't Kan alleen maar andere mensen helpen. Ik heb euthanasie al aangepakt en de menopauze, wel dan moet dit er ook nog maar bij kunnen. Nu ik eindelijk, eindelijk, eindelijk weet dat wat me mankeert niet mijn eigen schuld is...
Vorige week heb ik vanalles gedaan, ik ben geen mens die kan stilzitten, maar ik ben moe. Altijd moe, doodmoe. Onredelijk moe. Ik wijtte dat aan oud worden. En ik wou daar niet aan toegeven. Na een fototocht van een namiddag lag ik de volgende dag op apegapen. Als ik op een week drie dagen op pad moest dan wist ik dat ik 't weekend daarop kompleet in de vernieling ging liggen. Oud worden natuurlijk. Maar zo ráp oud worden? Ik was daar heel beschaamd over. Mijn kameraden zijn stukken ouder dan ik en die zijn fitter...
En dan overal al jaren aan een stuk die pijn. Op de gekste plekken. Ik dierf het bijna tegen geen mens meer zeggen. Ik verdeelde mijn pijntjes dan maar. Tegen de ene kloeg ik over mijn schouderpijnen, en tegen de andere vertelde ik over de pijn in mijn grote teen (jaja, ik ben er niet met aan 't lachen : pijn in mijn grote teen!), nog een andere mocht het weten van mijn polsen en mijn ellebogen. Iedereen kreeg een stukje te horen maar niemand het hele plaatje omdat ik er zo beschaamd voor was om op mijn leeftijd al zo onnoemelijk veel klachten te hebben.
Dit weekend had ik keelpijn en omdat ik deze week enkele afspraken had kon ik het me zeker niet permitteren om ziek te worden, en ook omdat ik bij de apotheker al zoveel medicijnen had opgehaald de laatste weken waar ik nog voorschriften voor moest binnenbrengen dacht ik : "Kom we zullen eens snel naar de huisdokter gaan, en eens vlug naar die keel laten kijken en ineens de rest van mijn pillenwinkel laten voorschrijven."
Ik dacht dat er momenteel veel mensen ziek waren maar tot mijn grote verbazing bleek de wachtkamer leeg te zijn. Normaal leg ik bij de dokter heel snel en efficIênt mijn klachten uit omdat ik de andere mensen niet wil laten wachten maar nu was er eigenlijk tijd genoeg. En omdat mijn dokter toch een oude bekende is - en de laatste tijd al mijn pijntjes maar erger en nog onoverzichtelijker worden - ben ik maar eens alles beginnen opnoemen.
Van die knie die na die val maar niet wou genezen, en dat die andere nu ook al pijn deed. Dat mijn polsen en mijn ellebogen - volgens mij van 't typen - altijd pijn doen. Die raadselachtige pijn in mijn grote teen (waardoor ik vorige vakantie een week niet goed heb kunnen lopen). Van mijn hoofd- en schouderpijn (waarvoor ik al wel 8 verschillende kopkussens in mijn kast heb liggen, maar nog altijd niet het goeie, want elke ochtend sta ik op met iets wat op een reuze-kater lijkt terwijl ik geen druppel alcohol drink). Over die rare beklemmingen die ik mijn borstkas krijg. Over dat belachelijk voorval van eergisteren : ik sla (vrij zacht) per ongeluk met de zijjkant van mijn pink tegen een muur en dat blijft dagen aan een stuk pijn doen. Van 't feit dat ik al zo lang depressief ben (maar dat volgens mij de reden is dat ik gewoon doodmoe ben van 25 jaar winkel houden en door al jaren die huurhuizen van mijn ma te moeten beheren wat een boel zorgen geeft). Dat ik de moed niet meer kan opbrengen om voor mezelf eten klaar te maken. Over mijn nachten die ik meer wakend dan slapend doorbreng. Maar daar was dan die menopauze weer de schuldige van. Kortom, ik had voor bijna alles wel een uitleg.
Plots stond mijn dokter op, kwam op me toe en begon op de gekste plekken te duwen. Ze deden allemaal pijn. Ik gniffelde nog : "Amai, nu dacht ik dat ik alle pijntjes had opgenoemd en gij vindt er nog een paar extra bij!" Toen ging de dokter terug achter zijn bureau zitten en zei dat hij slecht nieuws had. Hij vertelde dat ik iets had waar ik beslist niet aan dood zou gaan maar dat het toch niet prettig was. De diagnose luidde fybromyalgie (weeral een moeilijk woord dat ik op mijn oude dag nu nog correct moet leren schrijven begot!). Bleek dat hij een drukpuntentest had gedaan (die hij me nu op zijn pc-scherm liet zien) en dat ik op alles gereageerd had, en dat ook de rest van mijn klachten perfect in 't plaatje pasten.
Ik was echt even "Van de hand Gods geslagen" zoals ze dat in Antwerpen zo mooi zeggen. Dat was nu een ziekte die ik vond dat echt niet bij mij hoorde. Een spring in 't veld zoals ik die vermoeidheidssyndroom zou hebben?... Dat past bij mij "als een tang op een varken"...
Sommige mensen hadden me altijd verweten dat mijn slechte gezondheidstoestand aan mezelf te wijten was, ik had maar moeten gaan sporten dan zou ik mij wel beter voelen. Of mijn houding verbeteren dan zou 't zich allemaal wel vanzelf oplossen. Ik zei dan ook tegen de dokter dat ik het nooit ging durven zeggen omdat het mijn eigen schuld was. Toen stond hij op en kwam van achter zijn bureau, ging op de stoel naast me zitten, pakte me vast en keek me diep in mijn ogen : "Nooit of te nimmer moogt ge u schuldig voelen over wat u is overkomen. Deze ziekte kan iedereen krijgen. Deze ziekte "verdient" niemand, die kan eender wie, eender wanneer een mens overvallen. Van schuld is hier totaal geen sprake. En dat moet ge vanaf nu heel goed voor ogen houden."
Er gingen duizend dingen door mijn kop. Die diagnose viel niet mee, maar aan de andere kant zat ik met dat beest blijkbaar al een paar jaar te worstelen, dus kon het monster ook maar beter een naam hebben. Nu weet ik tenminste wat me mankeert. Hoewel ik eigenlijk nooit echt heel grondig iets over de ziekte gelezen heb wist wel dat er niets aan te doen was. Maar ik, als nachtelijke boekenverslinder, had een paar jaar geleden wel het boek gelezen "Heden ik" van Renate Dorrestein en daaruit had ik onthouden dat een vriendin van haar na een tiental jaren plots genezen was van deze mysterieuze ziekte. Dat gaf me toch wel hoop. Trouwens, als zoveel mensen er aan lijden zal er wel grondig onderzoek naar gedaan worden en komt er misschien over x-aantal tijd toch een remedie op de proppen? Mijn dokter keek bij al die bedenkingen wel wat "bedenkelijk" maar kom, een mens kan beter optimistisch blijven.
Ik vroeg hem ook of het kwaad kon dat ik danste als mijn knieën zo'n pijn deden, of ik de zaak daarmee erger maakte. En dat blijkt niet het geval te zijn. Ik mag dansen als ik de pijn er voor over heb. Dat is ook al een hele geruststelling dat ik 't niet erger kan maken door "onvoorzichtig" te zijn.
Uiteindelijk leef ik nu toch al zo lang met al die kwaaltjes dat ik 't ondertussen gewoon ben om doodmoe te zijn, en wakker te liggen van de pijn. 't Belangrijkste is eigenlijk dat ik er nu gewoon voor mag uitkomen, en dat ik niet beschaamd meer moet zijn om mijn zogenaamd "vroegtijdige" aftakeling "door mijn eigen schuld, mijn eigen grote schuld" want ik ben gewoon ziek. Zo simpel is het. En dan nog wel een ziekte waar ik niks aan kan doen.
OK. 't Is allemaal erg jammer dat me dit moet overkomen, zeker net nu we vorig jaar onze zaak gesloten hebben en we gingen reizen en genieten en wat dan ook. (Sommige bloggers stelden me al de vraag waarom er dit jaar maar geen reisverhalen kwamen en we vroeger drie keer per jaar ergens de aap gingen uithangen. Ik was gewoon te moe om te reizen. Vandaar ook dat ik de uitgespaarde reiscenten maar aan mijn mooie Re-Naissance besteed heb. Iets voor olifanten doen is ook een beetje reizen, en nu haal ik er een Aziatisch sfeertje mee in huis.)
Neemt natuurlijk niet weg dat ik 't wel erg vind. Maar zolang het allemaal blijft zoals het nu is gaat het. De dokter heeft gezegd dat mijn vingers heus niet in klauwvorm gaan groeien en dat ik ga kunnen blijven typen. En snorkelen en onderwaterfotograferen zal ik ook wel blijven kunnen doen. Ik ga dan wel waarschijnlijk zoals altijd flink over mijn grenzen gaan en zal er daarna voor moeten boeten door stikkapotmoe te zijn, maar dat ben ik al gewoon, dus dat valt wel mee want dat kennen wel al.
Maar ik blijf erbij, dit is echt geen ziekte die bij mij past. Ik heb nog zoveel plannen en ideëen, en ik kom altijd tijd tekort omdat ik zo dikwijls zo moe ben. Ik voel me nu net Calimero : "Nee mama, dit is niet eerlijk!"
Ik wou dit gewoon even opschrijven omdat dit het eerste is wat allemaal bij me opkwam toen ik de diagnose daarstraks hoorde. Eerste indrukken heb ik altijd belangrijk gevonden. Want later begint ge in uw hoofd altijd alles te vervormen door er teveel over na te denken en dan weet ge soms niet meer wat uw eerste idee was, en soms is de eerste manier waarop ge tegen iets aankijkt nog de beste.
En ja, nu begrijp ik maar al te goed waar al die fybromyalgie-patiënten onder lijden als ze zeggen dat ze niet "au serieux" genomen worden. Als ik er over nadenk hoelang ikzelf alles verzwegen heb omdat ik te beschaamd was en er heilig van overtuigd was dat ik voor gek aanzien zou worden als ik al die pijntjes aan iemand zou moeten vertellen...
Voor mij is 't dan nog makkelijk. Ik ben zelfstandige en op pensioen. Ik moet niet tegen mensen gaan uitleggen dat ik "in ziekenkas" ben want dat kan ik toch niet, of ik moet geen verantwoording afleggen tegenover een baas. Ik mag eigenlijk al heel blij zijn dat ik 't pas op 't einde van mijn loopbaan gekregen heb, dat spaart me een hoop gezeur uit. Nu mogen de mensen geloven wat ze willen, niemand hoeft te geloven dat de pijn echt is, want ik verwacht of eis niets van hen.
Alleszins ik ga door hoe ik bezig ben. Lekker af en toe over mijn grenzen en daarna groggy liggen, dat hoort er dan gewoon maar bij. Maar toch ga ik proberen sommigen dingen af te bouwen. Soms haal ik me dingen op mijn nek die niet echt hoeven, en daar kan ik misschien beter mee stoppen. En op de avonden dat het echt niet gaat ga ik ook niet meer proberen om toch persé een blogbericht te maken "omdat de mensen dat nu eenmaal gewoon zijn om elke dag iets nieuws op mijn blog te kunnen lezen, en ik toch niet kan laten merken dat ik eigenlijk zit te barsten van de pijn en te moe ben om iets te schrijven. Toch niet op mijne leeftijd zeker!" Nee, daar ga ik me nu niet meer voor schamen. Moe is moe en pijn is pijn.
God wat moet dit een gruwelijke ziekte zijn als je kinderen hebt en wel elke dag vooruit móet... Wat floept er ineens veel door mijn kop... Teveel, dit bericht is al veel te lang en mijn ellebogen en polsen staan in vuur en vlam. Stoppen dus.
't Ironische is dan ook nog dat een collega-blogster me vorige week een enquète doorstuurde over dit onderwerp. Er werd meer begrip gevraagd voor fybromyalgie-patiënten. Vanzelfssprekend heb ik die ondertekend. Je kon kiezen ondertekenen met "patiënt" of "sympathisant". Ik had natuurlijk voor 't laatste gekozen...
Ik kan ze misschien nog eens opnieuw gaan ondertekenen, maar nu als "patiënt"... Zou dat tellen? 
Deze foto had ik op mijn blog klaarstaan bij een berichtje voor overmorgen. De titel van het bericht luidde : "De zin van het leven", en het onderschrift onder deze foto :"Waarom ben ik hier toch weer onderdoor gekropen? Hier is nu begot eens echt níks te zien..." Maar ik vind wel dat deze foto bij bovenstaand schrijfsel past, want ik ben van plan om tóch onder dingen door te blijven kruipen zelfs al er niks te zien is. 
18-11-2008 om 01:23
geschreven door Laathi
|
Hoe zou dat nu toch weer komen?...
