"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
06-12-2008
Mijn mooiste Sinterklaas geschenk ooit...
Begot! Kompleet vergeten! 't Is Sinterklaas vandaag! Dat komt er van als je geen kinderen hebt.
Dit is een mooi moment om mijn geliefde Tabitha nog eens in 't zonnetje te zetten. Want hoewel 't kattengezin hier ondertussen grondig dooreengeschud en uitgebreid is ben ik mijn teder en gemoedelijk diertje, dat eindeloze, zalige uren in mijn armen heeft liggen spinnen, echt nog niet vergeten. Het verhaal van Tabitha is een echt Sinterklaasverhaal vandaar...
Het verhaal van Tabitha.
6 december 1999. Onder onze middagpauze nemen mijn man en ik even de auto om een boodschap te doen in het centrum. We parkeren tegenover een speelgoedwinkel in volle Sinterklaastooi. Ik droom een minuutje weg over hoe jammer het is dat volwassenen geen kadootjes meer krijgen, tot plots een meisje met een grijs-getijgerde poes in haar armen mijn aandacht trekt. Ze staat er wat verloren bij want ze moet terug naar school en weet niet wat met de vondeling te doen. Ik neem het dier van haar over en beloof haar een oplossing te zoeken. Telkens ik de poes op de grond wil zetten, wriemelt ze zich terug een weg naar mijn schouder, ze is duidelijk niet van plan ons haar thuis te wijzen. We informeren in de buurt maar niemand blijkt haar te kennen. Dus nemen we de pechvogel mee naar huis. Vanzelfsprekend moet ze eerst langs de dierenarts passeren voor ze bij onze 5 andere poezen kan logeren. Het blijkt een vrouwtje te zijn dat net volwassen is, ze weegt nog geen drie kilo en is echt onderkomen. Ze ziet er nog extra zielig uit doordat haar oogleden halverwege over haar ogen hangen. De dierenarts vermoedt dat ze in haar zeer dichte pels een litteken voelt en dat ze dus gesteriliseerd is. Dus moet er ergens iemand om haar geven. Dan gaan we toch moeite doen om haar baasje terug te vinden zeker! Eerst bellen we de politie en dan hang ik wat briefjes in winkels rond de plek waar ik haar heb meegenomen. Na een week is er nog steeds niemand komen opdagen om ons vriendelijk grijs bolletje op te komen halen. Net als mijn vader zaliger, is ook mijn man zijn devies: Waar er plaats is voor 5, is er ook plaats voor 6. Dat is allemaal goed en wel, maar één van onze vijf is wel de Vietnamees Ming Song Huong... En of die Chinese Keizer een extra volwassen poes in zijn koninkrijk gaat dulden is nog maar de vraag.
Heel voorzichtig integreren we onze timide Tabitha in het gezelschap. Het oudste vrouwtje, onze rosse Robin, blijkt het niet te storen. Laathi, de jonge zwart-witte deerne is niet zo happy, zij wenst haar rol van jeune première nog niet af te geven. Tobias, de oude witte poezeman, de goedheid zelve, vindt duidelijk dat er plaats is onder de zon voor iedereen. Hanuman, de driejarige tijgerkater, is blijkbaar vergeten dat hij zelf van de straat geplukt is en vindt de nieuwe bewoner maar niks. En zoals verwacht ...
Ming Song Huong ‘s keizerlijke woede is groot ...
Dat hij zelf een Vietnamees vluchteling is doet niet ter zake, hij vindt het asiel VOL. En met Tabitha erbij OVERVOL. Hij start een terreurcampagne. Eén van zijn ziekelijke trukken is de uitgang van de kattebak te blokkeren als Tabi erin zit. Al snel komen Laathi en Hanuman er dan als ramptoeristen bij zitten. Als ik er op uit kom pluk ik Ming bij zijn nekvel weg en telkens moet ik mijn meisje, dat dan helemaal onder ’t zagemeel zit, uit de bak verlossen. Ik probeer Ming te sussen met extra aandacht, te straffen met eenzame opsluiting in ’t toilet, te bekeren met een boze speech, ik probeer vanalles, maar Ming is niet te sussen. Ming blijkt een guerilla-strijder in hart en ziel. Het woord opgeven staat niet in zijn Vietnamees woordenboek.
We zullen geduld moeten uitoefenen. Wij allemaal. Véél geduld.
Onze woonvertrekken bevinden zich op de eerste verdieping. Er is een kattedeur van de keuken naar het dakterras en vandaaruit een trap naar de tuin beneden. Iedereen kan altijd vrijuit binnen en buiten, want de tuin is toch volledig afgesloten met draad en electriciteit. Maar buiten lopen gaan we Tabitha nog niet leren; daar is het nog veel te vroeg voor. Eerst moet ze zich binnen goed en veilig voelen.
Tot op de ochtend van 21 januari Tabitha onvindbaar is... Na wat detectivewerk blijft er maar één mogelijkheid over : Ming heeft haar onverwacht door de kattedeur gejaagd, en in paniek is ze over de dakterrassen gerend en in plaats van de trap naar beneden te kiezen, is ze pardoes rechtdoor gelopen waar ze bijna 3 meter lager in de tuin van de buren is neergestort. Het dier kende het terrein nog niet en had natuurlijk geen benul van het concept daktuin en dacht dat ze op de begane grond rende...
Begin nu maar een kat te zoeken die je nog geen zes weken geleden zelf gevonden hebt en waarvan je de originele naam niet kent. Dit wordt een hopeloze zoekweek. Oliejekker aan (in zo’n periode blijkt het altijd te moeten stortregenen!), zaklamp op zak en bokaal katteneten in de hand. Iedere rechtgeaarde katteliefhebber kent deze scène. Vruchteloze zoektochten in achtertuintjes, garagecomplexen, oude fabrieken, griezelige kraakpanden. Nog maar eens aan de lantaarnpalen en in de gekende winkels een briefje gaan hangen met haar beschrijving... Een briefje in alle bussen van de omliggende straten met een verzoek om mee uit te kijken en eens in de garage of de kelder te zoeken...
Heel origineel als beschrijving : grijs getijgerd kattinnetje. Ja, zo kan er echt maar ééntje op deze wereld rondlopen! Maar, zoals ons ma altijd zegt een geluk bij een ongeluk, : Tabitha heeft wel een speciaal kenmerk! Door haar zwerversperiode heeft ze van de vele gevechten rafelige oortjes overgehouden. Dus dat maakt de beschrijving dan toch een beetje opvallender.
Een vriend komt met het idee het bericht te laten verschijnen op het lokaal TV station. Maar dan moet er wel een foto bij. Goed, dat kan, ik heb er beelden van op video. De man, een computerspecialist, doet zijn best er een duidelijke foto uit te brouwen en wij naar TV Kempen. Diep in mijn hart vind ik het een absurd idee. Wie kijkt er nu ’s namiddags naar al die losse berichtjes? Maar goed, we gaan geen kans onbenut laten om haar terug te vinden en boeken zendtijd voor 5 dagen. Ondertussen gaan de vochtige expedities met oliejekker, zaklamp en snotvalling gewoon door. We zijn echt droevig door het verlies van de vriendelijke poes want het is duidelijk dat ze al geen al te prettig leventje heeft gehad en nu er eindelijk een goede periode voor haar voor de deur staat gebeurt er zoiets stoms! We steken onze reisplannen voor februari al in de schuif, want daar staat ons hoofd toch niet meer naar. En, God weet, ze moest op een dag zo eens terug aan de tuindraad staan...
Drie dagen na de eerste uitzending op TV wéér een telefoontje : grijze poes gevonden! (Ik toom mijn enthousiasme maar al wat in, want ik heb de laatste dagen al wel wat meer grijze poezen moeten gaan bekijken). Een invalide heer die enkele straten verderop woont heeft haar ’s namiddags op TV herkent en is er van overtuigd dat zij de poes is die sinds enkele dagen in gezelschap van zijn kater op zijn koertje zit. Ik steven er onmiddellijk op af, en ja, o wonder, het is mijn lieve kleine kattin met de droevige ogen. Ze blijkt me zelfs te herkennen en laat zich gedwee op de arm mee naar huis nemen. Haar dwaaltocht van een week is ten einde.
Om Ming zijn terreur te ontwijken besluiten we haar de eerste weken op de tweede verdieping te laten wonen als wij niet in de buurt zijn. Ze geniet van de rust, en is overgelukkig als ze ’s avonds op de schoot kan zitten. Op Ming na, is het terug Huisje Weltevree.
We beginnen terug aan onze vakantie te plannen. We leggen onze poespassers uit extra aandacht aan haar te besteden tijdens onze afwezigheid en haar ten allen tijde tegenover Ming te verdedigen.
Als we na drie weken terug komen, ziet Tabitha er uiterst welvarend uit. Heel rustig, tevreden en flink bijgekomen. Je zou de pechvogel van St. Niklaasdag er niet meer in herkennen.
Blijkt dat ze een gezonde eetlust heeft. Eigenlijk een héél gezonde eetlust. We vinden het heerlijk dat ze steviger wordt! Maar gaat het niet een beetje snel?
Nog een week later begin ik onraad te ruiken. Tabitha is een flinke brok aan ’t worden, maar wat me het meest verontrust zijn haar tepeltjes. Ze komen toch zo kranig rechtop te staan...
Ik bel de dierenarts en spreek mijn vermoeden uit ... Aangezien ze er niet honderd procent zeker van is dat Tabi gesteriliseerd is moeten we op visite komen. En ja hoor, ze is wel degelijk zwanger. De dokter vraagt ons te overwegen wat we willen, de kleintjes ter wereld laten komen of een abortus. We willen er een week over nadenken. Uiteindelijk besluiten we tot het laatste. Er zijn poezen genoeg op de wereld, we vinden er niet direkt een thuis voor, en onze boot is vol...
’s Morgens brengen we haar binnen en na enkele uren belt de dokter. Ze vertelt dat er twee dode jongen in haar buikje zaten, één heel groot, en een heel kleintje dat reeds lang gestorven was. Onze keuze was goed geweest, want de dode kleintjes hadden de bevalling niet kunnen opstarten, en Tabi zou zonder ingreep van de dierenarts zeker gestorven zijn. Stel dat we haar niet terug gevonden hadden! In’t wild had ze dit avontuur nooit kunnen overleven...
Twee dagen later ligt onze moedige vriendin in opperbeste stemming terug in de zetel met haar geschoren buikje in de lucht. Ik vraag me af of ze beseft wat een geluksvogel ze is! Van mezelf besef ik het maar al te goed, want wie krijgt er nu nog zo’n mooi St. Niklaaskado als hij al volwassen is?...
Zin om meer van mijn poezenverhalen of kattenstrips te lezen? Neem dan eens een kijkje op mijn poezenblog :
Vannacht dierf ik mijn blog niet openen om niet het risico te lopen zelf mijn 200.000ste bezoeker te zijn, want dat had pas idioot geweest. Kon ik een foto van mijn eigen naar mijn eigen gaan sturen! Nee bedankt, ik ben al gek genoeg. Vandaar dat ik ook de laatste foto van mijn raadsel niet heb kunnen plaatsen. Maar desondanks zijn er toch veel mensen die de oplossing gevonden hebben.
Dit geliefd stukje kattenspeelgoed had ik even van mijn indoor-tijgers geleend om het te gebruiken als fotoraadsel. Een champagnekurk dus. Er wordt blijkbaar wel een stevig flesje gekraakt onder mijn lezers want de lijst met goede oplossers is deze keer wel verdacht uitgebreid... Voor 't geval ge ondertussen al zoveel flessen champage leeggemaakt hebt om inspiratie op te doen om het raadsel te vinden en mogelijk nu dus dubbel ziet : op onderstaande foto staat maar 1 kurk afgebeeld en geen 2.
De 10 winnaars van mijn "200.000ste bezoeker" maak ik straks bekend, want er zijn nog altijd 4 nummers die niets van zich laten horen hebben. Ik geef die mensen nog de tijd tot vanavond om hun eventuele foto van de teller op mijn scherm op te sturen!
De 200.000ste bezoeker nadert... Zoals jullie al weten krijgen de mensen die aanwezig zijn op mijn blog als de teller tussen 200.000 en 200.010 staat een cadeautje toegestuurd : namelijk de twee singles van Tsjip. Maar aangezien niet iedereen van muziek houdt en sommige mensen meer van foto's is er nog een alternatief cadeau voorzien. Voor diegenen die liever hun ogen dan hun oren verwennen wil ik een foto vergroten en afprinten op glanzend A4-formaat. Eender welke foto (die ik zelf gemaakt heb en die op mijn blog staat) mogen jullie kiezen. Kies je voor een grappige Irma dan personaliseer ik die graag voor je... Hou je meer van 't onderwaterleven vindt je zeker inspiratie in mijn reisverhalen.
Omdat Gérard Di-Maccio zoveel hield van onderwateropnamen van doopvontschelpen heb ik deze week gewerkt aan een compilatie DVD voor hem. Hij heeft als titel gekregen : "Quand la mer rêve...". "Als de zee droomt..."
Hierop staan enkele honderden van mijn onderwaterfoto's en hij was er zeer blij mee. Uit deze DVD heb ik een kleine selectie gemaakt en in twee albums gezet zodat jullie er ook eens in kunnen grasduinen, en misschien vinden de toekomstige winnaars hier wel hun gading in?...
Fotoalbum met enkele macro-opnamen van doopvontschelpen :
Ik denk dat we dit weekend de 200.000 gaan halen dus : veel succes en dat de 10 mensen die het meest plezier aan de kadootjes zouden beleven mogen winnen!
Belangrijk : Om te bewijzen dat jij op 't juiste moment op mijn blog was kan je een foto van 't scherm nemen en me die doormailen.
Maar veel eenvoudiger is het om het vakje van de teller (met de witte afbeelding van het e-mail-briefje erboven en de blauwe tekst eronder, die op de linkerzijkant van mijn blog staat) te selecteren (zwart maken en Control C drukken) en dat in een mail te plakken en die te versturen naar laathi@hotmail.com Veel geluk!
De jongens van Tsjip staan in de krant van vandaag... En ook hier hoort weer een verhaal bij... En ja, ik schrijf het op want ik ben er behoorlijk kattig over.
Eergisteren kwam er een professionele fotografe de groep fotograferen. Ze had een ultra zwaar professioneel apparaat bij. Zo'n geval van 2 kilo. Ik sprak met de vrouw, bewonderde haar toestel en zei dat ik ook droomde van zo'n model maar dat ik dat door mijn nekpijn jammer genoeg niet kon dragen en dat ik daarom veroordeeld was om met zo'n klein amateuristisch Lumix-ke te werken. Ik vroeg haar ook beleefd of het haar stoorde - nu de groep toch samen was - of ik ook enkele foto's van de mannen nam omdat ze enkele foto's voor hun website nodig hadden. Ze maakte geen bezwaar.
Eerst nam zij haar reeks foto's en later mocht ik er enkele nemen met mijn kleine Lumix. Ik zag haar tijdens haar sessie op de grond hurken en dacht : "Oeps dat gaat mis. Die krijgt die TL-lamp - die in dat half rond glas van die jukebox hangt - in haar lens, en dat gaat een grote overbelichte vlek geven." Maar ik dierf niks zeggen natuurlijk en liet haar maar doen. Uiteindelijk is zij de professional nietwaar... Zij werkte met een zeer geavanceerde flash waarvan het licht naar boven gericht kon worden dus ik dacht misschien valt het nog wel mee. Toen was het mijn beurt, ik bukte me vanzelfsprekend niet - om die halfronde TL uit mijn lens te houden - en nam rap drie fotokes. Maar aangezien mijn Lumix een klein vast flashke heeft dat ik niet kan richten, kreeg ik natuurlijk reflecties in 't glas van één van die kadertjes aan de muur. Ik mompelde : "Och dat is niet erg, die schittering werk ik later wel rap weg met Photoshop". Waarop ze schamper tegen de jongens opmerkte : "Tja, met een fotoapparaat kan ze niet werken, maar met Photoshop dan blijkbaar wel..." Het was een pijl recht door mijn ziel. Hoe kunt ge nu iemand zo veroordelen als ge nooit gezien hebt welke foto's die mens maakt en als ge ook al weet dat die persoon wegens gezondheidsredenen niet met zo'n supermachien kan rondlopen? Enfin, de jongens zwegen en ik zweeg, kwestie van de zaak vlot en snel te laten verlopen.
Hierbij dus het professionele resultaat. Een jukebox als een lichtbak waarmee ge gegarandeerd moeiteloos op konijnen kunt gaan jagen. Wat probeert ge met deze foto trouwens aan de man te brengen? Die muzikanten, die kaderkes aan de muur, of die juke-box? Alhoewel ge er volgens mij zelfs die laatste niet mee verkocht zou krijgen.
Hieronder 't fotoke van 't amateurke met haar Lumix-ke...
Ik beweer in geen geval dat mijn foto goed is. Ik weet wel beter. Maar ze is zeker niet slechter dan de professionele.
Normaal zou ik hier niet eens woorden aan vuil maken, maar ten eerste de waarheid mag geschreven worden (zéker na wat de Nederlandse blogster met haar artikel over minister De Crem heeft meegemaakt), en ten tweede : ik ben het zo kotskotskots-beu om uitgelachen te worden met mijn klein apparaatje door mensen met van die knoerten van camera's rond hun nek. Ze mogen verdomme blij zijn dat ze zo'n (dikke?) stevige nek hebben om die te kunnen dragen en de centen om een ding van een 10.000 euro te kunnen betalen. Dan moet ge u toch niet jaloers gedragen tegenover iemand met een dingske van 400 gram rond zijn nek dat ocharme 400 euro kost? Trouwens in Antwerpen zeggen ze : "Liever ne kleine plezante, dan ne groten ambetante."
Dus laat het ook een troost wezen voor mensen met kleine goedkope camera's : ook daar kunt ge toffe dingen mee maken. Het apparaat is zeer zeker belangrijk, maar 't manneke of 't meiske achter 't toestel evenzeer. Enneuh... 't model doet ook wel veel natuurlijk.
Deze foto nam ik van Hadise op de Havenfeesten van Antwerpen in juli. Wil je meer foto's van deze schitterende zangeres zien klik dan maar eens op mijn fotoalbum. Daar zie je haar van alle kanten...
Voilà, dit moest me toch weer even van 't hart. Dingen die pijn doen kunt ge beter uitspuwen dan ze op te kroppen. We moeten al genoeg slikken. En misschien zijn andere bezitters van kleine fotoapparaten met dit schrijfsel ook ineens getroost. De naam van de fotografe van de krant heb ik onleesbaar gemaakt. Een kwestie van "respect".
Hier is trouwens nog zo'n staaltje van iets wat ik vaak meemaak : "Den dikste heeft voorrang". Deze foto wou ik op de veiling van de Elephant Parada maken. Axel Daeseleiere en zijn maten poseerden bij hun olifant. Plots kreeg ik een duw van een schouder met een groot machien en dit is wat op mijn foto stond... Inderdaad de artiesten maar in de linkerhoek de hand en de camera van "den dikste"...
Jawadde, ze kunnen toch echt wel "onbeleefd" zijn. Vorige zondag kwam ik thuis en vond één van mijn babyvissen dood aan 't wateroppervlak drijven. Ik viste het beestje uit het aquarium en legde het te drogen op een bierviltje om 't later eens uitgebreid te fotograferen om te zien wie het nu juist was. Ik dacht namelijk dat het toch mijn kleine ex-gehandicapte was maar ik wou zekerheid. Ik was ook van plan die zielige twee centimeter vis te begraven. Uiteindelijk had het dier een half jaar van mijn leven gedeeld. Serendipity lag rustig boven op mijn bureau te slapen en ik ging vijf minuutjes naar buiten om een sigaret te roken, en toen ik terug kwam... was mijn mormeltje opgevreten en zat Dipity genoeglijk haar snorharen te likken na 't verorberen van deze kleine "amuse-gueule"... Een voorgerecht is nooit weg moet ze gedacht hebben. Van eerbied voor de doden gesproken... En van mijn "Hertals CSI"-praktijken komt dus ook niks terecht.
Goed geraden Yvette! Dinsdag was een bewogen dag omdat ik dan Re-Naissance mocht gaan afhalen bij Gérard Di-Maccio. Ze had een paar weken in de kunstenaar zijn atelier gestaan om bijgewerkt te worden omdat ze tijdens de twee maanden dat ze in Antwerpen op straat had gestaan - tijdens de Elephant Parade - lichtjes beschadigd was geraakt.
Er valt veel over de avonturen van Re-Naissance en over hoe ze - totaal onverwacht (jaja, echt waar) toch bij mij terecht gekomen is. Zo vlug ik tijd heb ga ik 't hele verhaal eens uitschrijven. Maar hier alvast enkele foto's van de overtocht van mijn olifantje! Ik wou haar graag delen met mijn vrienden en daarom had ik niet beter gevonden dan hen uit te nodigen haar mee te gaan ophalen en er een foto-sessie rond te bouwen.
We zijn dus met een zeer enthousiaste bende bij Gerard aangekomen die ons met open armen, thee en taart verwelkomde.
Hier staat ze nog op Gerards werktafel in zijn atelier...
Ik had graag enkele foto's van haar genomen in de vrije natuur dus stelde Gerard voor haar "even" in zijn tuin te laten poseren... En zo gauw we haar het atelier uit droegen brak de zon door... In het bos kwam ze prachtig tot haar recht, dat zullen jullie over enkele dagen wel zien.
Allemaal op een rijtje : Gérard Di-Maccio, naast Re-Naissance's overgelukkige "baasje", en de andere "dragers" : Fernanda, Jan, Nilleke, Mare en Nand.
Arme kleine Fernanda. Zelf amper 40 kilo wegen en dan toch meesleuren aan een olifant van 60 kilo...
Gelukkig heeft Paul meer een postuur om olifanten te dragen, en... was onze voordeur net breed genoeg...
Eens binnen werd ze letterlijk langs alle kanten bewonderd!
Hopelijk vind ik binnenkort tijd voor het hele verhaal vanaf het begin uit te schrijven met nog veel meer geestige foto's van mijn prachtig diertje. Nou ja, -"tje"...
Niet vergeten... de teller tikt... We zijn bijna aan de 200.000ste bezoeker en je weet welke verrassingen gasten nummer 200.000 tot nummer 200.010 te wachten staan...
En als je 't vergeten moest zijn ga dan even naar 't tweede berichtje van 26 november (via 't archief) om je geheugen op te frissen!
Vanavond ben ik foto's gaan nemen voor Tsjip om op hun website te zetten om hun nieuwe single "Voorbij" te promoten. Niet makkelijk om met mijn klein apparaatje met zijn ellendige flits redelijke foto's in een donkere bruine kroeg te nemen... En de jongens zijn dan ook niet bepaald professionele fotomodellen, ze zetten liever de boel op stelten dan te poseren. Persoonlijk vind ik 1 rustige olifant toch simpeler om te trekken.
Want Klaproosje, Leentje, Andromeda, Corry, Ron, Speelster, Luk, Fred, Rudy, Kathleen, Ann, Walter, Piet, Geert, François, Ritje, Steven, Fernanda, Chris, Vif, Opapat, Viva, Lange Lou, Dolfijn, Marleen en Paul hebben het al met hun ogen toe opgelost!
Aangezien 't vandaag weer een zéér drukke dag was (wat de reden hiervan was komt ge morgen of overmorgen wel te weten. Met foto's natuurlijk...) heb ik niet de tijd of de energie om op alle fotoraadselmails te antwoorden. Ik heb enkel de mensen gemaild die 't verkeerd hebben geraden om hun wat op de juiste weg te helpen. Nu deze hectische - maar heel plezante - dag voorbij is ga ik in mijn bedje kruipen want ik ben steen-beton-kiezel-rots-dood-MOE. Dus hieronder maar even een berichtje dat ik vorige week al klaarmaakte.
------------------------
Voor de vogeltjes... een buffet in ware 5-sterrenstijl! Aangezien het een moeilijke winter voor de vogels gaat worden heb ik op een oude tuinbank een voederplaats ingericht. De eetballetjes in netjes kan je gewoon in supermarkten kopen, de losse zaadjes die op de bank liggen haal je in een dierenwinkel. Je kan er ook walnoten bijleggen die nog over zijn van je eigen herfstvoorraad. Die noten moet je natuurlijk wel van hun hout ontdoen aangezien vogels een snavel en geen notenkraker aan hun snuit hebben hangen. Ik heb er ook nog een potje drinkwater bijgezet want deze oude bank staat in een afgesloten deel van de tuin waar de poezen niet kunnen komen. Als op deze veilige plek water te vinden is hou ik vogels van mijn vijvertje weg waar zes paar argus-kattenogen naar zitten te staren... Mijn gevederde maatjes genieten volop van hun luxe-ontbijt! Mussen, roodborstjes, iedereen vind er nu zijn gading. En fotograferen kan ik vanuit een raam zodat ik ze niet moet storen. 't Is zo eens iets anders als een aquarium.
Een musje scharrelt tussen de gevallen takjes van de bomen op zoek naar de gestrooide zaadjes. Vervolgens komen de roodborstjes. (Naar 't schijnt noemen die beestjes zo want ik vind het eigenlijk meer "geelborstjes" maar dat kan aan een verkeerde camera-instelling liggen natuurlijk...)
"Niet slecht,... maar toch,... ik proef daar precies een aroma van, hmmmmm,... 'kat' in... Toch eens iets anders proberen..."
"Vreemd. Zelfs de apennoten smaken hier niet naar aap, ook deze hebben weer dat kleine vleugje 'kat' in zich... Nee, niet echt fijn."
"Is er nu iets mis met mijn reukzin? Nu ruik ik begot weeral 'kat"!!!"
"Die noten nog eens proberen... Tja, het zij zo. Nootjes met 'katten-adem-aroma'. Dat zal waarschijnlijk de nieuwe smaak zijn. Modern times. Erg. Niks, maar dan ook niks, smaakt nog zoals de zaadjes van ons bomma zaliger..."
Ik wist nu wel dat het een bekend voorwerp was maar zo overbekend dat het van de eerste foto maar liefst door 21 mensen juist geraden is???? Jaja, het zegt toch weer heel veel over de seniorennetters...
Alvast proficiat met uw goede ogen : Klaproosje, Leentje, Andromeda, Corry, Ron, Speelster, Luk, Fred, Rudy, Kathleen, Ann, Walter, Piet, Geert, François, Ritje, Steven, Fernanda, Chris, Vif en Opapat!
Sorry even te druk om mails over fotoraadsel na te kijken, doe ik vannacht wel.
Als troost alvast een stripke over Mathurin dat ik vorige week maakte...
---------------------------
Ik had in de Aldi zakjes met vogelvoer gekocht om in de bomen van de vogelafdeling van mijn tuin te hangen. Ik legde ze even op de toog in onze winkel en nam ondertussen twee foto's van mijn olifantenkast. Gedurende die paar minuten had Mathurin het voer ontdekt en geroofd. (Mathurin pikt alles wat niet te zwaar of te heet is. Zelfs geen droge boterham of rozijn zijn veilig voor hem. Vogelzaad in vet dus ook niet...) Aangezien ik toch mijn fotoapparaat in mijn handen had heb ik van de nood een deugd gemaakt en 't leverde dit stripje op.
Mathurin : "Voilà, dat hebben we weeral gevangen en dat kunnen ze ons ook weeral niet meer afpakken. Maar amai, wat een lastige verpakking!"
Mathurin : "Ik vraag me af hoe die vogels dat moeten redden. Zonder tanden en zonder klauwen. Kan niet simpel zijn."
Mathurin : "En dan iets in worstvorm verpakken dat eigenlijk helemaal geen worst is... Ook alleen maar een mens die op zo'n belachelijk idee kan komen..."
Mathurin : "'t Ding rolt dan nog altijd weg ook, ik kan 't al beter helemaal openscheuren!"
Mathurin : "En die plastic kruipt tussen uw tanden en al die pitten moet ge terug uitspuwen... Jongens jongens toch, wie heeft dit toch weer uitgevonden..."
Mathurin : "Hoe? Dat was niet voor mij? Dat lag hier toch in huis? Alles wat hier ligt is toch voor mij? Ik dacht toch dat we dat duidelijk van in 't begin afgesproken hadden?! Ge moet nu niet terugkrabbelen hé! Dat doe ik ook niet!"
Mathurin : "Of vindt gij dit zo lekker dat ge 't niet wil delen? Want dan is 't simpel, ik lik het vet eraf en gij krijgt de pitjes..."
Laathi (de mens) : "Maar enfin Mathurin, doet niet zo schijnheilig ge wist best dat dit voor de vogels was! Ik kan dat nu toch niet meer aan hen serveren! Zie nu hoe dat eruit ziet!"
Mathurin : "Tiens, dat was dus toch niet voor mij bestemd? Dat is begot voor de vogels? Stom. Dan had ik beter gewacht tot de vogels dat opgegeten hadden dan had ik "gevulde vogel" kunnen eten. Dat had veel smakelijker geweest. In 't vervolg moet ge mij op tijd verwittigen hé seg! Ik ben jong en gij moet mij opvoeden en dingen leren, ik vind dat ge van die opdracht niet veel terecht brengt... Ge zou eens moeten weten wat er nu allemaal door uw schuld tussen mijn tanden zit... Maar ik spuw het allemaal terug op de tapis-plein hoor. Ik ben niet in fout. Gij zijt tekort geschoten in uw taak als opvoeder."
"Phineas op heterdaad betrapt bij aanranding Irma!!!"
Ik kwam gisterenochtend de keuken binnen en had per toeval mijn fotoapparaat in de hand. Ik naderde Phineas langs achter en aangezien hij doof is hoorde hij me niet komen. Zo kon ik eindelijk eens enkele foto's nemen van zijn geweldadige verkrachtingen van mijn arme Irma... Hij grijpt het arm schaap tussen zijn tanden en gaat er dan op staan trappelen. Hij doet dit met kussens, met dekens, als hij een handdoek te pakken krijgt, maar 't allerliefst met Irma... Nu ja, 't is mijn eigen schuld dat mijn sjakos zo'n stormachtige nacht beleefd heeft want ik had haar per ongeluk 's avonds op de keukentafel laten staan. Een echt onverantwoordelijke moeder ben ik...
Phineas : "Grrrhh!... Hmmm!... Aaaaaaaoooh!... Lekkerrrrrr beest van me!..."
Phineas : "Miljaarde! Ons ma heeft het gezien! Alhoewel... misschien heb ik chance... haar gezicht zit achter haar fotoapparaat..."
Phineas : "Rap wegwezen!"
Irma : "Groempffffff. Oef!"
Irma : "Helaba! Waar gaat gij naartoe? Nog nooit van een naspel gehoord zeker?"
Phineas : "Sssssssst! Stil!! Zwijg zeg ik u! Ons ma is er!!!"
Irma : "Ochgottekes toch! En nu is hij verlegen! De grote macho! Maar ja, 't was nu ook niet bepaald een prestatie om de krant over te verwittigen..."
Irma : "Ma-a! Maaa-a!! Onze Phineas heeft mij weer verkracht! Heel de nacht!"
Phineas : "Zwijg nu toch!!! Ge zijt niet gaan lopen! Ge hebt amper bewogen!! Dus ge vond het zélf plezant!"
Irma : "Ah zo grote slimmerik, gij denkt dus dat "amper bewegen" gelijk is aan "plezant vinden"? Amai gij zult nog veel educatieve boekskes over vrouwen moeten lezen..."
Phineas : "Houdt nu toch eens uw mond!!! Heel de nacht hebt ge gezwegen! Zwijgen is toestemmen! Dus nu moet ge ook niet beginnen roepen!"
Irma : "Jamaar ik kón vannacht niet roepen! Ge drukte met uwen buik mijn gezicht plat! Hebt ge al eens bezien hoe verfrommeld ik ben? Trouwens sebiet zult ge niet lachen als ons ma ontdekt dat haar sigaretten vermalen in mijnen buik zitten... Er staat u nog wat te wachten jongen..."
Phineas : "Hm, ik denk dat het nu tijd is om een heéél lange wandeling te gaan maken..."
Irma : "Ma-a! Maaaa-a! De Phineas heeft mij verkracht en uw sigaretten zitten verpulverd tussen uw portefeuille en uw papieren zakdoekskes en 't kan goed zijn dat uw cutter een gatje in mijn pels geprikt heeft tijdens zijn stormachtige actie en nu gaat hij wandelen om aan zijn straf te ontsnappen en de naïeveling denkt dat gij zo stom zijt om hem niet achterna te komen! Hihi. Mannen zijn niet slim hé? Ma-a! Maaaa-a!"
Zoals jullie weten krijg ik veel mails naar aanleiding van mijn fotoraadsel. Sommige mensen spelen mee omdat ze 't een leuk spelletje vinden, maar anderen gebruiken het meer als aanleiding om hun verdriet eens van zich af te schrijven aan een "half-onbekend" iemand. Je zal die mensen hun namen dan ook haast nooit bij de "oplossers" zien staan. Op een foto van een vork antwoorden ze doodleuk een wc-bril en dat is 't dan. Dan begint hun boeiende mail pas.
Ik lees dus heel veel verhalen en belevenissen van zowel bloggers als niet-bloggers. Prettige zaken - zoals geboortes van kinderen of katten - worden gemeld, maar die mails zijn in de minderheid omdat leuke dingen meestal op een blog gezet worden. En dat is ook niet meer dan logisch. 't Is met de droeve dingen dat mensen in hun eigen kring soms geen blijf weten. En die verhalen komen dan soms bij mij terecht. Van vele zaken weet ik zelf niet zo veel (dus ik leer altijd maar bij, zoals bijvoorbeeld over fibromyalgie), maar op sommige gebieden heb ik wel een beetje ervaring. Mensen weten dat ik mijn vriendin verloor aan borstkanker en dat ze op natuurlijke wijze, maar wel rustig thuis, is mogen sterven. Ook over de euthanasie van mijn ma heb ik niet gezwegen, over de menopauzekwaaltjes heb ik me ook al eens enigzins "uitgelaten" (zie "De Pamperjaren van de vrouw" in de zijkant van mijn blog), kortom zoals andere mensen al eens een noot kraken zo kraak ik wel eens graag een taboetje.
Ik vind dat er in deze tijd veel verkeerde taboes onderuit zijn gehaald. Who the fuck cares wie met welk seksspeeltje in bed te keer gaat en hoeveel keer per week (week?)? En hoe al die mensen met rare smaken op gebied van slaapkamerbezigheden nu in 't echt leven... voor mij niet gelaten, maar ik hoef het niet persé te weten. En 't zeker niet om de haverklap op TV te zien. Voor mij mag er echt nog wel iets bestaan dat zich tussen twee geliefden afspeelt en niet met heel de wereld hoeft gedeeld te worden. Andere dingen daarentegen vind ik wél dat niet verzwegen moeten worden omdat als er over gepraat wordt ze veel leed kunnen voorkomen, en veel mensen van een in 't geheim gedragen pijn kan verlossen. Uiteindelijk, is het nu zó'n ramp als een kind homo blijkt te zijn? En ja, die mensen worden graag mode- of interieurontwerper. En dan? Die hebben we toch ook nodig of we liepen nog altijd met dat afzakkend vijgenblad rond en hadden daarom zelfs maar 1 hand vrij om onze sjakos vast te houden en we zaten nog altijd op omgevallen boomstammen. En in waardigheid en zonder pijn willen sterven... Zou niet iedereen dat willen?
Soms zitten er in mijn mailbox schrijfsels die me niet met rust laten, die me echt droevig maken. Mensen met kanker die volgens de dokter ten dode opgeschreven zijn en aan wie ze toch nog pijnlijke chemotherapiën opsolferen. Ik kan me daar boos over maken. De "geneeskunde" die de zieke mens als geldgewin beziet. Mensen met fibromyalgie die overal tegen een muur oplopen omdat er inderdaad heus wel een paar enkelingen die ziekte voorwenden om niet te moeten werken. (Gisteren nog tegen mij gezegd door een dokter... Maar hij gebruikte natuurlijk niet 't woord "enkelingen" maar "de meeste".) En die mensen die wel écht lijden worden dan niet geloofd en besluiten dan maar om zich op te sluiten en te zwijgen. Vreselijk toch?
Ik zie rond mij ook plots de vreemdste echtscheidingen. Huwelijken van 20 en zelfs 30 jaar die plots op de klippen gaan. Met windkracht 9 dan meestal nog. De kinderen zijn uit huis en de luchtbel ontploft. Soms goed soms niet. Maar wat me aan die verhalen vooral opvalt is hoe mensen na de scheiding zo verschillend reageren...
Soms verlaat een man een vrouw, soms is 't omgekeerd. Daar gaat het niet om. Maar wat mij opvalt is de totaal andere wijze waarop mannen en vrouwen met hun nieuwe leven omgaan. Ik ben er geen voorstander van om mensen volgens hun geslacht in te delen (of 't moet zijn om er grappen over te maken) maar in de omgang met "alleen komen te staan" begint me toch een groot verschil tussen man en vrouw op te vallen.
Ik ken enkele mannen die op middelbare leeftijd single geworden zijn (uit eigen vrije keuze of niet, dat heeft blijkbaar geen belang), ze beginnen als jonge hanen achter de kippen aan te zitten, met overdonderend succes dan nog, en toch komen ze dan nog hun beklag doen. Hoeveel vrouwen ze ook hebben, ze treuren omdat er niet eentje 's avonds mee knus in een jogpak op de sofa komt zitten en haar hoofd op hun schouder legt. Vreemd. Willen al die (meestal jongere) vrouwen dan alleen maar iemand om eens mee uit te gaan, of om een seksueel avontuurtje te beleven, en zijn ze niet meer van plan hun vrijheid op te geven om een serieuze relatie aan te gaan? En hoe komt dat? Betrouwen ze mannen niet meer omdat ze er al te veel ellende mee meegemaakt hebben, of vinden ze hun vrijheid het belangrijkste dat er bestaat? Misschien hun carrière? Alleszins, ik zie veel mannen - die op 't eerste zicht danig aan hun trekken komen - met droeve ogen ietwat verdwaasd rondlopen. Ik kan 't dan ook niet nalaten om als ik er zo eentje zijn geweeklaag moet aanhoren te zeggen : "Veel getrouwde mannen zouden in uw plaats willen zijn! Alleen de lusten en niet de lasten van een vrouw begot! Ge moet toch niet de koe in huis halen als ge elke dag een verse fles melk op uw stoep hebt staan!" (Ja, echt heel beleefd word ik met 't ouder worden blijkbaar niet.) En zelfs om die "troostende woorden" kunnen ze alleen maar groen lachen. Ze zeggen dan dat ik het niet begrijp. Soit, kan zijn, ik ben uiteindelijk geen man. Gelukkig. (Althans dat denk ik meestal, maar nooit als ik een vapeurke heb.)
Bij vrouwen die alleen komen te staan loopt het precies meestal andersom. Die vrouwen treuren een eind weg, isoleren zich met hun verdriet, en dan, vrij snel, herpakken ze zich. Ze laten de boosheid en 't verdriet achter zich en beginnen een nieuw leven. Zonder man. Ze voorzien er zelfs geen plaats meer voor in hun nieuwe huis! Of 't zou dan die hondenmand moeten zijn die in een hoekske van de gang staat...
Onlangs nog kwam ik zo een oude bekende tegen. Na 25 jaar huwelijk werd ze verlaten voor een véél jonger exemplaar, kreeg er nog enkele zware financiële opdoffers bovenop, en kijk, na een dik half jaar loopt die vrouw stralend rond! Heeft een mooi appartement ingericht naar haar eigen smaak, kan rustig haar beide poezen op haar bed laten slapen, eindelijk zonder gemor. Kan haar eigen schilderijen aan de muur hangen. En ze stráált. Ze haalt terug gekke kuren uit (en nee, haar menopauze is al lang voorbij!) en ze geniet! Haar collega's herkennen haar niet meer! Ze is een totaal ander en heel vrolijk persoontje geworden.
En ik ken meer van die vrouwen, het is zeker geen alleenstaand geval. Oudere vrouwen die trots en fier hun eigen ding doen en perfect overleven zonder man, en zonder relatie-sites af te grazen. Jammergenoeg ken ik wel een aantal mannen die verloren lopen op die sites, en dan met hun vangst van die sites nog eens verloren lopen in 't ware leven ook. En soms vraag ik mij dan af hoe dat gaat eindigen. Gaan we dan naar een tijd waarin iederen "vrijheid" als 't hoogste goed ziet maar ondertussen toch geborgenheid mist? Of gaat "vrijheid" echt het grote feest zijn en blijven?
Misschien is er een gulden middenweg? Mekaar genoeg vrijheid geven zodat ge niet van mekaar moet weglopen, maar naar mekaar toe wilt lopen? Ik heb het antwoord ook nog niet gevonden, ik observeer gewoon wat rond me gebeurd en ik vind het een vreemde evolutie. Ik weet zelfs niet eens of ik het voorzetsel "positief" of "negatief" moet gebruiken. 't Kan zijn dat jonge mensen hun relaties misschien te snel opgeven, maar oudere mensen blijven soms te lang volhouden, tegen beter weten in, gewoon omdat we zo opgevoed zijn van "trouwen is houwen".
Maar één ding weet ik wél. En ik vond dat heel hoopgevend voor al de vrouwen die ik ken die nog altijd zitten af te wachten en te aarzelen om de stap te zetten om na jaren relatiemiserie toch alleen te durven gaan wonen en kompleet opnieuw te beginnen : die stralende vrouw bestaat écht, haar appartement ook, ze heeft me er fier als een pauw mee naartoe getroond en ik heb het gezien en bewonderd. Net zoals ik haar antwoord bewonderde toen ik haar mijn telefoonnummer gaf met de woorden : "Moest ge eens een dipje hebben kunt ge bellen, ik ben toch een nachtraaf, ge kunt me dus nooit storen." Daarop antwoordde ze, een beetje verlegen maar toch met een ononderdrukbare glimlach van oor tot oor, : "Sinds ik op mijn eigen appartementje woon heb ik nog geen enkel dipje gehad...". Ik heb dan maar gezegd het zo te houden en er gewoon ene te gaan drinken op haar wedergeboorte. Een soort alternatieve "baby-borrel". En dat werd volmondig aanvaard.
Een bloemetje voor alle mensen die 't moeilijk hebben. Zowel gehuwden als alleenstaanden. Mannen zowel als vrouwen.
Mijn acht babyvisjes zijn ondertussen een half jaar oud. Het verschil in grootte is enorm! Ik heb nu alle maten tussen 2 en 6 centimeter! De grote gouden (die nu uiteindelijk knaloranje geworden is, na zijn bruine, witte en groene periode. 't Is een echte toverbol) is diegene die zolang in 't thermostaat-compartiment overleefd heeft. Zijn staartje is terug helemaal genezen. De middelste hieronder is mijn kleine gehandicapte. Ex-gehandicapte want hij is zo vinnig als een viske tegenwoordig! De witte vissen die ook eerst helemaal doorschijnend waren beginnen nu al enkele zilveren schubben te ontwikkelen! Heel mooi hoe die onder bepaalde invalshoeken schitteren!
"Rap, pak die brok mee, de kleine komt eraan! Diegene die zich altijd als een gehandicapte heeft voorgedaan!"
"Ja, die heeft ons goed liggen gehad!"
"En dan te bedenken dat ik daar 't voer voor uit mijn bek gespaard heb!"
"Kom kom, ge moet nu niet overdrijven hé! Ge zijt heel lang uit de roulatie geweest gij! Gij hebt juist niks uit uw bek gespaard!"
"Ge denkt toch niet dat ik voor mijn plezier in dat thermostaat-kokerke gezeten heb?!!"
"Nee, dat beweer ik helemaal niet. Ik dacht gewoon dat ge eens op retraite waard, even weg uit "the madding crowd". Das is niet zo ongewoon nietwaar? Met al die andere vissen, die zes katten, en dan die madam die hier altijd zo raar zit te doen..."
"Pas op!!! De kleine komt er weer aan!"
"Rap!! Pak die brok!"
"Seg ge moet zo niet roepen, ik ben niet doof hé!"
"Sssst! Niet kijken maar de kleine gaat ook proberen zo'n brok te pakken. Maar die is nog veel te groot voor hem!"
"Tja, we kunnen natuurlijk niet allemaal zo'n grote klep hebben als gij..."
"Wat een tetteraars. En dan zeggen ze "Zo stom als een vis". Ook een spreekwoord dat ze beter uit het woordenboek kunnen schrappen..."
"Is uw brok nu niet een beetje groter dan de mijne?..."
"Ah nee toch niet. Want ge antwoordt ineens niet meer..."
Voor 't geval ge ondertussen al zoveel flessen champage leeggemaakt hebt om inspiratie op te doen om het raadsel te vinden en mogelijk nu dus dubbel ziet : op onderstaande foto staat maar 1 kurk afgebeeld en geen 2.
