"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
Jongens jongens, is dit vanmorgen als een rotdag begonnen!
Een chauffeur ging ons vanmorgen komen oppikken om 8 uur maar hij stond ons al een kwartier op voorhand op te jagen dat we ons moesten haasten want dat onze boot ging vertrekken. t Kwam er op neer dat we chance hadden dat we onze bagage nog mochten inladen. Vreselijk ventje! Ondertussen hadden we van hem wel de cruisedocumenten gekregen waarop stond dat de inscheping pas om 17 uur vanavond begon, en dat de afvaart om 22 uur was. Maar tegen die kerel was echt niks in te brengen. Hij bleef volhouden dat wij over anderhalf uur op een speedboat moesten zitten in Patong Bay. Terwijl wij dus in 't echt pas over negen uur op een viermaster in de Deep Sea Harbour van Phuket moesten zijn Van onwetendheid gesproken
Aangezien die kerel voor geen rede vatbaar was is die als een razende over de bochtige wegen beginnen vliegen, er was geen houden aan. Ik ben er gewoon mottig van geworden. Op den duur hebben we hem dan toch zover gekregen dat hij efkes naar zijn kantoor wou bellen, en toen kwam natuurlijk uit dat wij gelijk hadden en dat er helemaal niet gehaast moest worden. Spijtig genoeg rijkelijk te laat want toen waren we al halverwege Phuket.
We hadden dus, zoals origineel geboekt, lekker tot in de namiddag in ons zalig strandhotel in Khaolak kunnen blijven, maar nee hoor, wij werden om half tien gedropt in een ijzig poepsjiek hotel in het centrum van Phuket waar we tot vijf uur 's avonds konden zitten wachten. Flink nijdig telefoontje gedaan met het Best Tours wicht, dat onmiddellijk afkwam en haar fout toegaf (wel straf voor een Aziaat) en dat als wiedergutmachung ons een tour door Phuket wou geven.
De Chinese tempel, de boedhistische tempel, de liggende en de staande en de hangende en de aan-zijn-gat-krabbende Boeddha waarschijnlijk, enzovoort.
Heel vriendelijk voor bedankt en ons gewoon wat aan 't zwembad geploft kwestie van wat de ontstressen van die zenuwvlooi van een chauffeur.
Op de middag zijn we daar dan maar in dat hotel blijven eten want we hadden geen zin om Phuket in te trekken mét fototas én Pandora aan de arm. t Was zaterdag, en de high-life van Phuket kwam daar blijkbaar ook lunchen. Best geestig om eens te zien want ze zijn volgehangen met gouden juwelen, en zo stijf als harken. Die mensen zijn precies geboren met een stok in hun rug. En zelfs als ze familie of vrienden begroeten gebeurt dat op een heel gekunstelde manier. Er is niks spontaans aan. Ze bewegen zich als robotjes en blijven maar buigen. En hun gezicht barst in tweëen van 't glimlachen, maar er zit precies geen emotie onder. Griezelig.
Het eten was zogezegd een Europees specialiteiten buffet, maar ik vraag me danwel af waarom we sushi's hebben gegeten. Enfin, 't was allemaal lekker. Er zat zelfs een live pianist te spelen die, o wonder, zijn job kende.
Achteraf om terug wat op te warmen (die ijselijke airco's ook altijd!) wat gaan shoppen in Phuket want we mochten onze waardevolle dingen aan de receptie achterlaten. Paul had kleren nodig en die heeft een halve Camel winkel leeggekocht. Schitterende kleren en het waren dan nog sales ook.En ik heb mijn kapotte sandalen kunnen vervangen, dus das ook al weer in orde. Op de valreep zelfs nog aan een internetcafé geraakt om onze post op te halen.
Tegen vijf uur waren alle passagiers ondertussen verzameld in dat fameuze Royal Phuket City Hotel, en werden we met alle 99 afgevoerd naar de haven. (Valt dus dik mee want er is plaats voor 170 passagiers. En 75 man crew om de zaak draaiende te houden.)
De boot leek ontzettend klein. Als ge haar daar zo helemaal alleen zag liggen in de haven, zonder zeiltjes De kajuit is daarentegen ongelofelijk praktisch ingericht. Helemaal niet klein, met massa's kasten, ge krijgt echt alles kwijt. Er hangen hopen spiegels onder verschillende schuine hoeken zodanig dat ge een heel ruimtelijk effekt krijgt. Het ding is door Belgen ontworpen en ge ziet het eraan. Ik mag er niet aan denken dat het een Thais schip zou geweest zijn.
We hebben zelfs nog een soort kelder onder ons bed. Schitterend voor bagage en vuile was. Of als Paul te erg snurkt. De badkamer is ook dik in orde. Toilet, lavabo en douche (natuurlijk wel van 't soort dat heel uw badkamertje onder water zet.) We zitten helemaal in de poep van het schip (er moet beslist een nautische term voor bestaan, waar mijn oververmoeid brein op de moment niet op kan komen), de allerlaatste kajuit op de owner's cabin na. Is naar 't schijnt een heel stabiel plekje, en er is haast geen passage op de gang.
Het eten was niet geweldig. Free seating, keuze uit twee set-menu's, tafels van acht of vier. En een meest horriebel rammelan orkest waar heel onze tafel horendul van werd. Twee trienen (waarvan 1 een verbouwde man was) die op iets van de orde van de xylofoonachtigen rammelden, en 1 superbrein met jawel, weer een belleke. Om zot van de worden. Een Engels koppel dat bij ons aan tafel zat en juist 30 uur reizen in de kleren hadden zitten, begonnen zo ongeveer sterrekes te zien van muzikale jetlag.
't Is wel plezant dat iedereen waar we tot hiertoe mee gesproken hebben allemaal al een groot stuk van de wereld gezien heeft. Hier wordt over Bora Bora, Laos en Hong Kong gesproken alsof het over de Ardennen en het Zwarte Woud gaat. Wel geestig want iedereen is op al die plaatsen op andere tijdstippen geweest en het is heel interessant om de evolutie van die plekken te kunnen volgen. Enfin, dat waren dan de leuke gesprekken. Voor de rest hadden we twee IT-specialisten aan tafel die mekaar hier leerden kennen, en die zijn nogal rap in hun twilight zone terechtgekomen. De ene schrijft banksoftware (een ongetrouwde computernerd die hier met zijn pa is), en de andere heeft een bedrijf dat software maakt voor de afvalverwerkende sector. Heel origineel wel. De mens rots er ook heel de wereld voor af, en is iets meer dan stinkend rijk. Tja, afvalverwerken en stinken, das logisch nietwaar.
Hij en zijn vrouw zitten in een van de zes superkajuiten aan dek. Iets groter dan de onze wel, met een iets breder bed. En met een hoekzitbadje in plaats van een douche. En met verschillende ramen, spijtiggenoeg kunt ge ze wel niet openzetten, of de gordijntjes opendoen, want iedereen loopt er konstant voorbij omdat die kajuiten vlak aan 't zwembad gelegen zijn. Op hun kast hebben ze een gigantisch bloemstuk staan, zodanig dat dat oppervlak ook alweer voor de mensheid verloren is. Al bij al dus een kot om niet jaloers op te zijn.
Om 10 uur stipt is ze uitgevaren. Heel veel crewmensen zijn Oekraïners. Gezellig met de 2nd engineer, Costa, staan praten. Een toffe kerel met een plezante zin voor humor. Evenals de kapitein is hij ook een Oekraïner. Ze gaan me hier misschien nog van mijn dégout van Russen afhelpen. Costa vertelde wel dat het niet simpel is om samen te werken met de Indische matrozen, die mannen spreken wel Engels, maar weten zelfs niet of ge een vijs naar rechts of naar links moet draaien om ze vast te zetten. Het moet echt héél erg zijn.
Ze zijn vanmorgen juist aangekomen van de grote overtocht vanuit Italïe (tijdens onze zomermaanden doen ze cruises in Europa). Het is nu het eerste trajekt dat ze terug in Azië varen na de SW-monsoon. Ze hebben er een maand over gedaan met wind tegen en stroming tegen (want de NE-monsoon is te vroeg begonnen). Alles op motor moeten varen, de zeilen kwamen er niet aan te pas. En dan vanmiddag nog enkele uren te laat in Phuket aangelegd. Die bemanning was blij dat ze er geraakt waren. De kapitein vertelde vanavond ook dat heel het klimaat op de wereld precies aan 't veranderen is. Zelfs de moessons verschuiven.
Ze is op de motoren de haven van Phuket uitgelopen, maar ze hebben wel direkt de zeilen van twee masten kunnen hijsen want de wind zat goed. Nou ja, 't is ook voor de show natuurlijk (alhoewel, we varen ondertussen toch al meer dan een uur zonder motor). Ze hadden het goed aangepakt. Heel theatraal. Tijdens het hijsen van de zeilen speelden ze Conquest of Paradise van Vangelis, en dat had wel iets. De lichtjes van Phuket zien achterblijven, die enorme flappen stof die zachtjes de lucht ingaan, en de wind die opsteekt, en eindelijk eens een koppel of duizend sterren want het was eens niet bewolkt.Natuurlijk moet er ook de nodige show bij.
De mannen moesten manueel de zeilen hijsen door aan de touwen te gaan trekken, en de showbol van dienst, ne grote blonde met een paardestaart, 'k weet nog niet wat zijn functie is, gewoon showbol denk ik, moest mij persé achteraf de touwen laten oprollen. Heb het spelleke maar meegespeeld, altijd nuttig iemand van de crew aan mijn kant te hebben om mijn mailkes verstuurd te krijgen. Alhoewel veel meer dan zijn touwen eens oprollen moet hij nu ook niet verwachten want ik ben allergisch aan alles wat animatie is.
De kapitein heeft ons op de brug de automatische piloot laten zien.
Wel praktisch, dan moeten ze maar met drie man zijn om heel 't boeltje in de gaten te houden. Het was natuurlijk de eerste avond wel druk aan dek, iedereen wou de afvaart meemaken, maar toch was het wel sfeervol. De meeste passagiers zijn van onze leeftijd, haast allemaal tussen de 35 en 55 schat ik, en heel normale mensen. Wel precies stuk voor stuk reisduiven, en dat is wel prettig om verhalen uit te wisselen.
Voila ik lig nu in mijn kooi. Paul ligt al te snurken. De boot wiegt overheerlijk, ik ga voor de eerste keer proberen te maffen zonder slaappil. Als het op een wiebelende boot niet lukt, lukt het nergens.
Vandaag weer prachtige zon- en zee-dag gehad. Rondgezwommen in een warme zee in een arena van de meest verschillende wolken. Sliertjes, neveltjes, bloemkolen, schapewolkskes, vanalles. Alle tinten blauw en grijs. Prachtig. Pas op, ondanks de wolken is het hier toch nog allemaal met een factor 20 te doen, anders verkoolt ge levend. Die zee hier is echt schitterend. Fijn zand, heel lang ondiep, en op regelmatige tijdstippen enkele goeie golven, zodat ge tussendoor heel goed kunt frisbeëen Het is hier echt een zalig plaatsje. Dit komt beslist in mijn top 5 van leukste badplekjes. Die rust! Geen enkele verkoper van wat dan ook aan 't strand. Zoveel beach voor u alleen als ge wilt. Alleen stille toeristen, die ge amper ziet.
En dat eten!!! Vanmiddag een "bescheiden" lunch gesprokkeld. Eerst de meest ongelofelijke spicy seafood salad. Verrukkelluk! Trekt wat op Mexicaanse cheviche maar dan een beetje hotter! Dan de stommiteit gedaan om hen een spagetti ineen te laten draaien. (Ik word al een beetje angstig op dit moment hé, want van dat eten op die boot verwacht ik niet veel meer. Dus ik pak nu maar mijn laatste kans om eens goed door te kunnen eten. En aangezien ik de mens ben die altijd bang is dat de laatste kans zich niet gaat voordoen, pak ik ook altijd maar de voorlaatste en de kans daarvoor ook mee. Ne mens wordt van zo'n redenering wel dik natuurlijk ) Na die spagetti ben ik dan overgegaan op een chocolade- en cocos-ijsje daarjuist gevolgd door een bananenshake. Jongens, ik moet hier weg, of ge kunt mij hier buitenrollen. Gelukkig dat ik er af en toe nog eens 100 gram afzwem.
Naast het hotel staat helemaal verborgen achter de lagune een mooi huis. Het is een zeer aantrekkelijk idee om hier te wonen Maar als ik zie wat ze hier aan de grote baan (enkele kilometer verder het binnenland in) aan 't bouwen zijn van shopping malls vrees ik dat de rust hier ook niet echt lang meer gaat duren. Tenandere ik denkt dat de grondprijzen hier ook de lucht inschieten. Als ge ziet dat een appartement in Bangkok al minstens 25.000 fr in de maand kost, en een auto hier even duur is als bij ons. Hier is de laatste jaren ook een zeer grote rijke klasse ontstaan, als ge de advertenties met fotoos in de krant ziet voor de luxe optrekjes hier, das om van omver te vallen. Dat zijn geen villa's meer dat zijn paleizen.
Moest onze zeilboot niet kunnen uitvaren door t slechte weer ik zou het al helemaal niet meer erg vinden, zolang ik dan maar die week hier mag blijven zitten. Op de middag heeft het heel efkes geregend en flink gewaaid, en dat deed wel goed moet ik zeggen. Ge voelt hier nog zo goed de kracht van de natuur (allé ja, daar hebben we in België nu precies vorige week ook niet zo over te klagen gehad ). Daarna was het weer heel de namiddag soeselweer aan 't strand. En ge ziet kilometers ver en er lagen geen 10 mensen op t zand. Goddelijk.
Serendipity : "Zoetebekske... ik heb koude pootjes..." Ming : "Mmmmm... Zzzzzzzzwablieft zzzzschat?..."
Serendipity : "Mijn pootjes krijgen niet warm..." Ming : "Kom Poes, geef hier, ik zal ze warm wrijven..."
Serendipity : "Mag ik ze onder uw oksel steken? Daar is 't lekker warm." Ming : "Mja, euh, ...das een beetje vervelend want ik heb mijn oksels vandaag nog niet gewassen."
Serendipity : "Das niks Zoetebek dan steek ik ze wel onder uw bil-oksels." Ming : "Een 'bil-oksel'? Serendipity : "Ah ja. Hoe zoudt ge dat lichaamsdeel anders noemen?"
Ming : "Pff ja, ge doet maar. Ik vind dat bij nader inzien ook wel best gezellig. Als ge wilt moogt ge zelfs een beetje dabben met uw pootjes. Daar gaan ze 't nóg warmer van krijgen volgens mij."
Vanmorgen een lange strandwandeling gemaakt. De riviermonding over "gewaad", enfin "gewaad" tot onze kin in t water gezakt, wegens fameuze golven en een ernstige stroming. Maar we zijn er vlot doorgeraakt, gelukkig hadden we niks bij dat droog moest blijven. Achter de rivier ligt een kleine toeristische nederzetting. Vrij primitief allemaal, maar wel gezellig. Houten hutjes tot op het strand, en veel beachbars, maar van het rustige soort. Maar ik zit toch wel honderd keer liever in ons ding. Alhoewel ik niet weet hoe lang het nog zo tof gaat blijven. Gisteren zijn de nieuwe tafels aangekomen, daarna de parasols, en 's avonds waren ze lampen in de bomen aan 't installeren, er waren zelfs enkele rode spots aangekomen, en das helemaal bad news. Rode spots brengen altijd lawaai mee Die stagairs blijken ook geen stagairs te zijn. Het is de nieuwe lading personeel die ze aan 't inwerken zijn voor als over een maand de nieuwbouw opengaat. Er loopt natuurlijk nog gigantisch veel met mis. Die kinderen kunnen echt nog niks. Ze kunnen nog geen tafel in een keer afruimen, laat staan een bestelling opnemen Zelfs een crème-glaceke gaat boven hun petje. Ge besteld dat bij Kling. Die knikt ijverig ja. Na enkele minuten komt Klung dan om te zeggen dat Kling het op de afstand tot de keuken (7 meter) vergeten is, en of we het nog eens kunnen herhalen. En dikwijls komt er nog een Klong aan te pas ook om de bestelling te verifiëren. Zo'n circus krijgt ge dus als ge niet rechtuit durft te zeggen dat ge een woord niet verstaat.
Ik vrees dus ook dat als het groter gaat worden, het persoonlijke gaat verdwijnen. Nu haalt ge strandhanddoeken af bij de receptie zonder pasje of kaartje, gewoon à volonté. Ge krijgt geen plastieken duivenring rond uwe pols als ge all-inclusive geboekt hebt. Voor het twintigtal gasten dat er zijn kan het personeel dat onthouden. De drankjes worden nog allemaal vers uit het dozeke gehaald en geserveerd (bij ons zelfs roomservice), er staan nergens automatische tankstations met goedkope brol gelijk in de all-in fabrieken van de Dominicaanse Republiek waar ge zelf uw drankje moet gaan tappen. Deze service gaan ze niet kunnen volhouden als hier honderden mensen meer rondlopen. Tenandere de Duitsers zijn al weer goed bezig met het imperialistje uit te hangen. De sukkels hier kunnen nog geen fatsoenlijk Engels en ze zitten ze weeral Duits te leren. Ze kunnen het ook niet laten hé. Ze zullen echt geen rust hebben voor ze op heel de wereld in 't Duits hun Schweinebraten kunnen bestellen.
Bij het vallen van de avond wat fotoos gaan nemen op 't strand. Heel plezant. Het getijdeverschil is hier heel groot, dus ge krijgt een heel brede strook nat zand met plassen waar de kleuren van de zon in weerkaatsen. Haricot heeft bij het poseren ook het beste van zichzelf gegeven.
(Ik laat dit berichtje tot vanavond even bovenaan mijn blog staan. Dus als je de nieuwe berichten wil lezen scroll even naar beneden.)
Lieve vrienden, vanavond zal er zeker vuurwerk afgestoken worden. Denk eraan bijtijds uw huisdieren veilig op te sluiten zodat ze, als ze schrikken van de knallen, niet in paniek op de loop schieten. Het is niet de eerste keer dat er honden van pure angst over een poort van meer dan twee meter hoogte springen, of dat poezen weglopen en hopeloos verdwalen na kilometers gerend te hebben. Probeer dit onheil voor baasje en dier te voorkomen. Neem bijtijds uw voorzorgen, sluit uw dieren al van in de namiddag in een veilige kamer op, en verwittig ook uw buren en vrienden dat ze zich onnodig verdriet kunnen besparen. Als je wil kan je dit berichtje gewoon kopiëren en 't doorzenden naar mensen waarvan je denkt dat ze 't kunnen gebruiken. Veel plezier op uw feest!
Bij 't ontbijt weer geconfronteerd met Ei-nstein. De eerste dag hier was ik wat bang mijn eike te laten bakken aan het piepekleine eierbaksterke, ze zag er me toch zo weinig intelligent uit dat ik het een waar risico vond. Vanmorgen echter had ze een collega. De Vlaamse Reus onder de Thais, maar met de blik van een achtergesteld mongools konijn. En toen was ik toch zo gelukkig dat het kleintje mijn eike wou bakken. Ge ziet alles is relatief hé. De conclusie zou dus kunnen zijn dat het belangrijkste in 't leven is : naast de juiste mens te gaan staan
De voormiddag aan 't strand doorgebracht en goed gezwommen. Het weer is niet geweldig, redelijk veel bewolking maar geen tegen. Ik trek er me tot mijn eigen verbazing geen flurk van aan. Die knalzon hoeft voor mij precies niet zo erg meer. Zo lang lucht en zee rond de 30° zitten is 't al goed. Volgende week op de cruise zal ik wel anders piepen, want met dit armzalig licht en deze golfslag zal er onder water niet veel te filmen vallen
Op de middag een wandeling door het hotelterrein gemaakt om wat insektjes en kikkers te gaan fotograferen. t Blijkt dus 4 keer zo groot te zijn als we dachten! We waren vergeten dat wij een de luxe suite geboekt hadden, met oceanview, en dat de mindere goden achteraan zitten. Middenin de bouwwerf van de uitbreiding van dit gezellig kleinschalig hotel!! Aiaiaiai, zijn ze dit heerlijke ding hier gewoon aan t verdriedubbelen! Volgende maand is 't al zover, dan gaat er alweer een nieuw deel open. Wat jammer toch. Let wel de beach is groot en lang genoeg, zelfs al zit daar 100 man op dan ziet ge ze nog niet zitten. Maar gaat het zo rustig blijven? Of gaan ze beginnen kullen met spelletjes, aerobics en andere lawaaitoestanden? Dat zou intens zonde zijn. Want vanmorgen had ik nog gedacht dit plekje als vast strandvakantiestekje te adopteren. Nu weet ik het dus zo goed al niet meer. Alles verandert hier toch zo rap. De drie esthetisch overhangende palmbomen die op mij stonden te wachten om vereeuwigd te worden, hebben gisterennacht tijdens de storm hun geduld verloren en zijn in de lagune getoeffeld.
Tijdens de "lichte" lunch (ja, 't is eindelijk eens gelukt!) de Bangkok Post ingekeken op zoek naar een weerbericht. Had het beter niet gedaan, want het ziet er niet goed uit. Z.O Thailand : heavy rains, thunderstorms, flashfloods, 2m waves En dit is het vooruitzicht tot alvast begin volgende week. En ons zeilschip zou zaterdag moeten uitvaren?!
Tussen de strandbezoekjes door gaan informeren hoe het met het internetgedoe hier staat. Maar het slaapt duidelijk weer, en straks begint het waarschijnlijk weer te regenen Enfin, we gaan vanavond alleszins toch nog eens een poging wagen
Heb vanmorgenvroeg voor t ontbijt nog geprobeerd de kamer een beetje op te ruimen. Het ziet er allemaal mooi uit maar het is toch zo'n onpraktisch ding. In heel het kot is geen schuif te vinden en maar 1 kast. Echt een ramp om uw rommel op te bergen. Er zijn wel tafels in alle maten, dus daar ligt dan maar alles bovenop een beetje zoals op een markt. Maar ja als ge daar in grabbelt valt dat allemaal dooreen, en als Paul drie keer gepasseerd is lijkt dat al meer op een Turkske markt. En tegen de avond aan heeft alles het uitzicht van een containerparkske dat ontploft is. Een bloedzuiger zou er zijn jong niet meer in vinden.
Das ook zoiets krijtelijks sè! Elke ochtend liggen hier de heerlijkste gebakken patatjes. Maar ja, bij een ontbijt kunt ge daar zo weinig mee doen nietwaar?... En 's avonds kunt ge die dus met geen geweld krijgen! Op hun menu hebben ze op het blad van de hoofdgerechten bovenaan een soort verkeersbord gemaakt met de heerlijke tekst :
"NO! Baked Patatoes!"
Onbegrijpelijk. Precies of 's avonds zijn gebakken petatjes ineens giftig eten. Pas op, dat kan natuurlijk, als ze die van bij 't ontbijt zouden recycleren Gisterenavond kwam de maître d'hotel nog heel triestig in Paul zijn bord kijken. (Hij had dus gebakken patatjes besteld en alweer fritjes gekregen.) De man knikte droevig, en haalde zijn schouders eens op : "Oh, what a pity, and again you asked for baked potatoes " Het schijnt dus a major problem te zijn waar zelfs híj niks aan kan doen. Allemaal zeer raadselachtig, maar nog een beetje te compliqué om uitleg over te vragen vrees ik. Zal dat onderwerp nog maar efkes laten rusten. Dit kan pas als ik aan Thaïs voor gevorderden ben.
Tijdens de maaltijden spelen ze altijd een Thaïs cd'ke. Onze Paul wordt er stillekesaan groen van zien, maar ik vind het heerlijk. Ge kunt niet anders dan zitten meewiebelen. Het zijn precies de drie neefjes van Donald Duck die op potjes en pannetjes slaan en ondertussen met hun zoetgevooisde kwek-stemmekes kinderliedjes staan zingen. Zalig! Paul begrijpt niet dat ik de "Vier Jaargetijden" van Vivaldi altijd de "hysterische violen" heb genoemd en dat ik van dit gejengel geen grijs haar krijg. Maar hij had de oplossing snel gevonden. Heel de cd bestaat maar uit 1 akkoord! Sol. (Vandaar de optimistische zonnige klank waarschijnlijk ) Dus dit is duidelijk mijn niveau van muziek.
Gisterenavond zaten er tijdens de regen een hoop brulkikkers mee te kwaken. En ik dacht natuurlijk weer dat die mee op de plaat stonden, dat dat een of ander basinstrument was. Dat het niet 100% ritmisch was had ik al wel door, maar ik dacht dat het in dit soort muziek misschien niet echt nodig was, dat zoiets wel een beetje organisch mocht klinken. Enfin, soit het zijn dus wel degelijk kleine kikkers met de kwaak van Pavarotti. Ben vanmiddag aan de receptie gaan vragen welke cd het is die we constant horen want ik wil hem beslist kopen al is 't maar om in de auto, ver weg van Paul, te kunnen spelen. Overbodig te vertellen dat dit een ware queeste geworden is. We kregen een hoop hoesjes te zien en telkens vroeg het kieken van dienst : "Is this one?" Het was heel moeilijk haar uit te leggen dat als ge de naam van de plaat niet eens weet dat ge hem dan ook wel niet in 't Thais zult kunnen lezen nietwaar? Enfin, na een kwartier zijn we er uitgeraakt doordat ze de plaatjes één voor één begon op te zetten. En dan sprongen mijn Donald Ducken er natuurlijk direkt uit!
Het is toch zo'n zalig hotel! Heerlijk kleinschalig, helemaal geen fabriek, iedereen kent uw kamernummer, ge kent elke pipo van 't personeel, geen buffet, alles à la carte, ze brengen elk sapje naar uw bungalow (met de glimlach, met zijn tweëen, en meestal met ne paraplu en een pillamp) Er is niks entertainment, alleen stilte, of, in t restaurant, Kwik, Kwek en Kwak stillekes jengelend op de achtergrond. Op 't strand komt ook geen mens want het hotel ligt ingesloten op enkele kilometers strand die doorsneden zijn door een riviermonding langs elke kant dus er is geen doorgangsweg.
Paul is net terug van zijn jogtour. k Ga me nu aankleden. Vanavond doen ze iets speciaals. Thaïse avond met dansereske en buffet. Ben zeer benieuwd wat er allemaal gaat mislopen. Aan de menu zal 't zeker niet liggen want daar hebben ze gisterenavond met zijn drieën aan de computer aan zitten brainstormen om het zeker foutloos te krijgen. Dit is o.a het resultaat :
- chieken satay - beed fried squid - Chinese sping rolls - fresh fruit in seasons
21.15u
Ze waren zo lief geweest een van de beste tafeltjes vlak vooraan bij het orkest voor ons te reserveren. 't Zijn schatjes. Proberen aan een van de trainees een appelsiensap en een watermeloensapke te bestellen. Maar dan reageren die stageairkes precies of ge hen vraagt om de ernstigste filosofische vraagstukken op te lossen. Ze zitten nog maar in de afruim-fase, en zelfs dat gaat nog heel moeizaam. Ze vragen nog altijd angstig "Kiss me?" voor ze uw leeg bord met schillen, pellen en botjes heel voorzichtig meenemen. Ge zou toch nog zo eens op de laatste moment moeten beslissen uwen afval ook beginnen op te schoeffelen Die meisjes kijken naar die Engelse menu en moeten echt elk woordje spellen. Kan niet simpel zijn als ge een kompleet andere schrijfwijze gewoon zijt. Omgekeerd zouden wij het er ook niet al te best afbrengen. Alhoewel ge toch zou denken dat ze die kinderen op school een soort Engels bijgebracht hebben, kan het alleszins niet veel zijn.
Alles wat ze op hun uitgebreid buffet hadden staan was echt lekker. Veel plezante dingskes in bladeren ingepakt en klaargestoomd. Tijdens de maaltijd speelde een soort gamelan-orkestje (meer rammel-an eigenlijk), en traden er af en toe schitterend uitgedoste dansereskes op. Gouden armbandjes, pièce-montées vol rinkelende bellekes op hun kop (heelder tempelkes eigenlijk), en aan hun achterste een stevige Donald Duck staart met in goud ingelegde flikkerende nep-edelstenen. Veel dansen is er wel niet bij. Hun ruggeske blijft stokstijf alleen de pollekes en de voetjes doen vanalles. Een van hen verloor haar gouden gareel. Een xylofoonspeler zijn instrument viel in duigen en hij moest het tijdens de show beginnen repareren in t licht van zijn aansteker. Vijf minuten later gebeurde hetzelfde met zijn collega. Maar voor de rest is alles pico bello verlopen. Ik veronderstel dat ze zoiets hier een feilloos parcours noemen.
Wat het weer allemaal extra boeiend maakte is dat ik een stukske wou filmen, maar als ge in den donkere, bij het licht van 1 oliepitje, vanalles moet zitten openpeuteren dat in blaadjes klaargemaakt is, het wel niet meer zo simpel is met uw plakkepollen aan uwe camera te zitten prutsen. Ze maken er hier toch altijd wel een uitdaging van.
Na een uur kwam het gerammel anders wel onze strotekes uit. Vooral die kerel met zijn belleke. Die had ik met liefde en plezier een meter naar achter, in de lagune verplaatst. Het was ook heel warm en dan het spicy food erbij Iedereen zat te puffen en was met handdoekskes in de weer om het zweet van zijn snoet te vegen. En Paul was zijn Robbeke vergeten (Zijn "Robbeke" is een piepklein handdoekske, altijd een proper natuurlijk, waar hij sinds deze vakantie konstant mee op pad is. Ik heb het zo genoemd omdat Robbe De Hert, de Antwerpse cineast, ook altijd met een handdoek rond zijn nek rondloopt.)
Enfin 't was geestig, ze hebben weer echt hun best gedaan, maar 'k ben toch blij dat we weer uit het gerammel uit zijn. Lekker tukje doen nu.
Internetdag vandaag. As usual een slopende bezigheid. Hier in t hotel was naar goede gewoonte het ding alweer kapot, maar het ging na de middag zéker werken We weten ondertussen dat de kwaliteit van hun glazen bollen die van het internet overtreft.
In de voormiddag heerlijk op 't strand gelegen. Zon afgewisseld met wolkskes. Ideaal. De zee is ook echt zalig. Warm en zinnige golfkes. Maar helemaal niet helder, om in te snorkelen zou het maar niks zijn. Dat zou wel eens kunnen komen door die depressie die hier blijft hangen.
's Middags besloten een kleine, lichte lunch te nemen Is niet gelukt. Ik dacht de schade te beperken met eerst een garnaalcocktail te nemen en dan een club-sandwich Dat laatste geval waren dus zes bokes op mekaar met tussen elke laag iets anders, kip, ei, tomaat, kaas, noem maar op. Tot daartoe niks abnormaals. Maar dat waren ten eerste grooote boterhammen, en ten tweede lag daar nog een nest rauwe groenten bij en een volwassen portie friet
Paul zijn licht lunchke bestond uit een schotel gewokte groenten, en een visgerecht op een hete plaat klaargemaakt. Hier laten ze dat dan ook echt zien hoe ze dan klaarmaken. Levensgevaarlijk! Een garconneke gaat als de David van Michelangelo midden op het terras staan met in zijn ene hand die gloeiende plaat en in de andere een potje met het visgerecht. Hij kiepert dan heel de bazaar op die plaat en dat stoomt, en rookt en spettert en spat, en ondertussen blijft die mens stoïcijns voor zich uit kijken (zijn ze hier héél goed in) ondanks het feit dat hij helemaal onder de spatjes tomaat en sojasaus begint te zitten. Mijne serieux is op zo'n momenten weer ver te zoeken. Ik gibber dan maar wat op zijn Aziatisch, ik heb ontdekt dat dat mijn slappe lach vrij goed camoufleert.
Na de middag is de "koloniale drache" direkt op onze kop gevallen, en aangezien het internetgeval van den buro hier het nog altijd niet deed ("Is normal. Internet never works when it rains") maar de shuttle naar het dorp een kwartier verderop genomen. Die kwibo van een chauffeur dropt ons nota bene aan een internetcafé dat buiten werking is omdat vlak ernaast een grote boom door de storm (het was ook echt wel griezelig aan t onweren) geknakt was en de electriciteitsleidingen kapotgetrokken had. Stonden wij daar, in de gieeeeetende regen, in een dorp zonder elentrik, en die kerel was terug de pist in. Jonges was ik efkes nijdig! Hebben daar dan maar een uur rondgelummeld, gelukkig gingen er een paar winkelkes open. Heel boeiend om in den donkere in een souvenierwinkel zitten rond te neuzen "Ah nee, dit beeldje heeft geen slurfke, 't zal een nijlpaard zijn denk ik. Voelt gij eens?", "Mja, die rode pareo zou wel bij mijn bikini passen, zal hem buiten eens gaan bekijken Nee madam, k ga hem toch niet kopen want 't was gene rode, 't is ne knaloranje ". Echt geen groot succes op die manier gaan winkelen.
De chauffeur die ons terug kwam oppikken was een vriendelijke oudere mens en ik dacht daar moet ik mee kunnen klappen. Dus het probleem uitgelegd en die man was zo lief om mee op zoek te gaan naar een internetspul in een zone van t dorp waar de electriciteit niet uitgevallen was. Echt een slimme mens, en nog vol goeie wil ook. In een supermarktje heeft Paul dan een dik uur bezig geweest op een Thaïse computer en flink zijne pere gezien. Alles staat er dus in hun spijkerschrift op, gelukkig bevindt alles zich wel op dezelfde plaatsen op t scherm als bij ons en kon Paul zijn plan trekken. Onze chauffeur was daarna heel blij met zijn extra cent, maar vooral met zijn negerkessleutelhanger! (Een zware metalen sleutelhanger met een ketting aan waaraan allelei prulletjes bengelen. We hebben er al gidsen en chauffeurs over heel de wereld gelukkig mee kunnen maken.)
Naar huis gesopt en gezellig ons mailkes eens overlezen die Paul met pijn en smarten toch allemaal op een disketje had kunnen foefelen. Ondertussen nog een waske gedaan, want al die natte kleren beginnen hier wel weer fijne aroma's te verspreiden. Alles terug droog krijgen is het probleem van de volgende dagen waarschijnlijk
Vanavond tijdens het diner kwam het brein van de receptie heel serieus bij ons aan tafel staan en een mail die Luk naar het hotel gestuurd had "vertellen". Echt jongens, een kiss-o-gram had er niks aan! Prachtig, prachtig!
"You know a company named Loek? Company sends you mail!" "No, it must be a mistake the name of our company is Limit, not Loek." "Oh? You sure? Loek and vanneaining? Don't know?" Waarop onze Paul deze keer de reddende engel was, en zei Begot een mail van de Luk Van de Heyning! Ik vond dit behoorlijk slim van hem. En toen begon die mens stralend te vertellen dat de company Loek "In big letters wishes you a very good holiday" had geschreven. Goddelijk vind ik zoiets. Hij las dat voor van een papierke waarop hij dat schoon van het scherm had overgeschreven. De control p-toets zal hij nog niet gevonden hebben. Ofwel werkt de printer niet als t regent. Goddank dat Luk niets in t Nederlands had geschreven want dat zou pas een schone voorstelling opgeleverd hebben!
Aangezien zijn toverdoos dus vanavond blijkbaar werkte zijn we er na het eten dan maar direkt naartoe getrokken om nog wat dringende zakelijke mails te doen. Grappig wel, hoe wij ineens hun bureau hadden overgenomen. Paul zat aan de hotelcomputer, en ik aan ons Pandorake. En wij maar typen. Spijtiggenoeg is die van hen een qwerty en haal ik daar geen snelheid mee. Maar het leek wel net echt. Limit Overseas Unlimited.
De trainees hebben vandaag uniformkes gekregen. Ge zou moeten zien hoe fier ze zijn! 't Zijn echt allemaal heel vriendelijk meiskes die duidelijk geselecteerd zijn op hun aantal hersencellen. Met meer dan drie komen ze er onherroepelijk niet in. Maar er loopt toch zo'n schoon meiske tussen Echt om een fotomodel van te maken. Donker, lang, lenig, slank (ow, moet oppassen, ben bijna een bloedzuiger aan 't beschrijven) met zo'n lieve, serene glimlach. Als ik hier als man alleen was wist ik het wel, ik zou haar direkt proberen te exporteren. Maar Paul denkt dat zo'n wicht heel rap begint te vervelen omdat die geen weerwoord geven. En misschien is dat wel zo. Alhoewel ik denk dat ge zo'n meisje wel alles zou kunnen leren. Enfin, hij zou er liever een uit Cuba gaan halen. Zogezegd omdat die "intelligenter" zijn (die lezen de Playboy ook voor de interviews waarschijnlijk). Volgens mij gewoon omdat de Thaïs panlat-vormig zijn, en de Cubaantjes s-vormig. De boezem steekt rechtevenredig uit met de poep (maar dan langs den andere kant natuurlijk), en ik denk dat dat een groot kenmerk van intelligentie is
O ja, nog bijna vergeten te vertellen! Vanavond zie ik in het restaurant een arme kever liggen (formaat dubbele meikever) die ik efkes wil redden want hij had zich blijkbaar suf gevlogen tegen een lamp. Ik pluk hem van het buffet, en de kok komt op mij af : "We can fly!" "Yes I know he can fly. But now he's hurt and he musn't fly in the restaurant, I'll put him back in the jungle." "No,no! We can fly!!" ??? (ja jongen, gij misschien wel als ge nog een pint meer uit hebt maar ikke niet zenne.) "We eat!!!" "Kiss me?! Ooooooh you fry them?!!! I see!.. But not this one!!! Youre not going to fry this one! This one 's mine! I'm going to put him back in the jungle right now."
Ming : "Kom hier lekker beest van me!" Serendipity : "Oei Zoetebekske! Niet zo hard... Maar allez, doe toch maar voort..."
Ming : "Pas op! Ze kijken!" Serendipity : "Dan doen we toch efkes of we gewoon een platonische relatie hebben!"
Serendipity : "Oh Ming! Een handkus! Gij zijt toch echt zo'n goede oude romanticus..."
Ming : "Ja ik ben zo nog iemand die er van kan genieten van poot in poot te zitten." Serendipity : "Echt een nieuwe man. Gij zijt gewoon voor mij geschapen..."
Ming : "Ja. En zelfs vrij groot geschapen." Serendipity : "Oh mijn lief ondeugend Zoetebekske!!! Ik smelt voor uw zin voor humor!"
Ming : "Tja sorry, dat was wel een beetje schuine humor hé Poes?..." Serendipity : "Dat is niks Zoetebekske, van iemand die zo schots en scheef ineen zit gelijk gij kunt ge moeilijk rechte humor verwachten."
Ming : "Dus gij houdt van mij gelijk ik ben?" Serendipity : "Ja Zoetebek. Ik hou van elk kleurke uit uw pels, van elk snorhaarke en elk teennageltje. En zeker van uw schuine moppekes, alsook van uw scheve lichaamsbouw. Ik hou van organische gegroeide dingen."
Khaolak Theptharo Lagoon Beach Hotel Khaolak, Thailand.
7. Eindelijk alleen!
Deze ochtend heel vroeg gewekt door een local die een honderd meter verder woont en zijn bootje ging starten met zo 'n zelfgemaakte koffiemolen motor. Een lange buis met een schroef aan, die ge dan in zee steekt, en er de zee mee mixt. Veel vooruitgaan doet ge misschien niet, maar ze horen u wel komen over een afstand van ongeveer drie kilometer Om zot te worden. En die gast geraakte de lagune niet uit want hij vaarde altijd vast omdat het laagtij was. Wèèèèèèèèèèèh. De eerste dag dat ik kon uitslapen!
En 's morgens begroet Paultje de bloedzuigers
Het ontbijt viel goed mee en was hoogst amusant, er zijn een tiental trainees die hun eerste dagen praktijk komen leren. Heerlijk, heerlijk. Ze zijn allemaal zeer proper en verzorgd gekleed en een van hen, een mooi, slank meisje van 18, draagt een poloshirtje met als opdruk
I must
increase
my bust
Het kind zelf weet natuurlijk weer niet waar ze mee rondloopt, maar onze monden vielen gelijktijdig open, en we hebben ze met veel moeite ook weer dicht moeten klappen om niet in brullen uit te barsten. Hun Engels is toch zo schoon! Aan de receptie was Best Tours, al Beest Tours geworden. En we moeten ook beslist "Visit the James Bound Island" (007, dus).
En hun uitspraak is nog geestiger natuurlijk. Gisteren vroeg er eentje in t restaurant aan Paul : "Wo moo bi? O laa bi?", Paul was niet direkt mee en zei al "Kiss me?" Gelukkig had ik het deze keer door, en heb maar direkt "moo bi plis" geantwoord.
(Voor de slechte verstaander : "Want small beer? Or large beer?", "Excuse me?", "Small beer, please.") Overbodig te zeggen dat Paul door de hand Gods geslagen was door mijn talenkennis.
Maar waarom in godsnaam vertikken die mensen het om medeklinkers uit te spreken??? Het zou de verstaanbaarheid toch echt een klein tikske ten goede komen. En de weinigen die ze dan wel uitspreken produceren zinnen als : "Sorry, no more windowseats madam, the flane is pull!"
Probleem was nu wel dat we aan de receptie moesten gaan uitleggen dat we het niet fijn vonden om met bloedzuigers in onze badkamer te zitten. Een ware opdracht.
- Ants?
- No. No ants, we don't care about ants anyway.
- Koko?
- Yes, there are some cockroaches, but that 's not the problem. LEECHES are the problem!
- Leeks?
- (O god, nee, er groeit gene prei in mijn bad nee.) No. No leeks. Leeches!!! LeeCHES!
En dan begon mijn pantomine : "Small worm-like animal, sucks your blood, gets bigger, like balloon". Ik beelde een klein wormpje uit dan maar dikker en dikker werd, wriegelde met heel mijn lijf, rekte mij uit, maakte mij zo groot mogelijk, plaatste mijn handen in mijn zij, stak mijn buik vooruit en blies mijn wangen op. Ik was beslist voor mijn ingangsexamen van Herman Teirlinck geslaagd. Con brio.
Spijtiggenoeg waren zij nog altijd niet mee, en vonden ons duidelijk maar kleinzerige zagemannen die niet tegen een insektje op hun kamer konden. Enfin, ze waren wel clever en van goeie wil want ze haalden er een woordenboek bij. Duits -Thais. Tja. Paul is nu wel goed in die taal maar hij voert nu ook weer niet dagelijks conversaties met onze Duitse importeurs over het onderwerp bloedzuigers natuurlijk Gelukkig haalden ze dan een Engelse dictionnaire boven. En toen ik het woord aanwees, deden ze een klein sprongetje omhoog en tegelijk naar achter, flikkerenden bijna tegen de sleutelkast, hun spleetogen werden bijna de ogen van normale mensen, en ze slaakten simultaan een gilletje.
Kompleet ontdaan waren ze! Natuurlijk vonden wij door heel die cinema ons probleem al helemaal niet zo erg meer en stonden we daar alweer te schateren van 't lachen. Maar zij zaten nu wel duidelijk met een probleem. Bloedzuigers in hun hotel vonden ze precies toch niet de ideale reclame voor hun "sjiek hotel aan de rand van het natuurreservaat".
't Is wel zo dat we de beestjes er hier moeten bij nemen. Het hotelterrein (50 chalets die op poten in een lagune staan waarachter dan een strook land en strand ligt van 50m breed, en daarachter de zee) ligt geklemd tussen het water en de jungle van het natuurreservaat. Ik heb hier al de prachtigste kevers van het oostelijk halfrond gered en er zijn al de vreemdste insektjes op mijn body geland. Ik denk dat een mens hier een boeiende variatie aan steken en beten kan oplopen. De rupsen zijn ook enig, moet er een van de dagen zeker eens met de macro op uit trekken. En insect-repellent.
Buiten die ene kwibo met zijn bootje van vanmorgen is het hier heerlijk stil. Het is een kleinschalig hotel met veel privacy en de nadruk op rust. De zee is lekker warm, en het strand van god en klein pierke verlaten. Er staan enkel wat zetels voor de hotelgasten en die ziet ge amper staan in de oneindig van het strand.
Na de lunch.
Aan de head-waitress proberen uit te leggen dat we "all-in" geboekt hadden en de maaltijd dus niet moesten afrekenen. Ze keek naar me zoals een koe naar een frikadel lijkt. Erg, erg, erg. Head-waitress, waitress of my feet, ja!
Dan maar naar de receptie om alles te regelen. Maar soit 't was direkt in de sjakos en het eten was goddelijk!!! De hoeveelheden look die we hier binnenkrijgen zijn niet meer van deze wereld. We stinken niet meer naar natten hond, noch naar dooien hond, maar naar goeien ouwen hond met rotte tandjes. En als we zo voortgaan zijn we binnenkort alleen op de wereld (Hector Malot dus), want wil er geen mens nog in onze buurt zitten. Zalig wel.
Het is hier al twee weken slecht weer (een depressie die hier blijft hangen) en het heeft veel geregend. Vandaag is het grijzelig, met af en toe wat druppeltjes. Maar we hebben een prachtig terras, half overdekt. Met een rustbank, en tafel en stoelen en een regenzeil voor als er een tropische bui passeren. Dus ik heb mij hier een sublieme buitenpost ingericht, en zit hier gezellig in mijne pure te typen met zicht over de lagune. Paul ligt in de motregen te slapen. Nou ja, t' is wel dik in de 30° ondertussen.
Wat ik wel een grote desillusie vind is dat het internetgeval in dit hotel ook al niet werkt. Zogezegd zouden we morgen wel kunnen mail verzenden, want dan zou er een "reparateur" komen. Mag er niet aan denken wie zijne voodoo dat dat ding hier terug in leven gaat krijgen. Enfin, we 'll see.
Alleszins voor 200 fr geraken we in een nederzetting waar ze internetcafés hebben. Zullen daar dan morgen ons geluk maar eens gaan beproeven. Want het begint hier wel heel eenzaam te worden zo zonder nieuws
21.45u
t Was een lekker ontspannen namiddagje. Paul gemaft. Ikke geschreven, en vanop mijn terras gebirdwatched naar de vogelkes op het laguneke, Haricot van nieuwe sarong voorzien. Wel efkes platte paniek want ik vond zijn zwembroek niet terug. Alles moeten doorzoeken want groot is dat lapke niet natuurlijk. En ondertussen regelmatig aan de bar een "vers geperst" sapje gaan halen dat uit een dooske komt.
Daarstraks om 7 uur hadden we een afspraak met Klang (nee, ik vind die naam hier niet ter plekke uit!) de Best Tours vertegenwoordigster, die haar exposé ging komen doen. Ze vroeg of de kamer OK was, en wij zegden dat, op het bloedzuigergeval na, dat wel het geval was. Maar het mens werkte nog maar 1 week voor die touroperator en ze wou duidelijk haar uiterste best doen. Dus wilde ze ons met plezier een andere kamer geven. Maar dat is zinloos, die beesten komen hoogstwaarschijnlijk binnen door de geweldige "plumbing", en die is overal even waardeloos. Enfin, Klang vroeg toch verdere uitleg over welk beestje het juist ging, dus ik beschrijf het nogmaals. Het einde van het verhaal was : "O. So is just animal you don't like. Is not that is animal that bite?"
Néééééééje, pedoemme! Daar gaat het nu juist wél om Klingklongklang, hoorde de klepel nu nog altijd niet hangen?!! Bloedzuigers bijten wél!!! En 't ergste is dat ge 't nog niet eens voelt gebeuren. Dus ikke terug mijn matinée-pantomime opgevoerd, waar zelfs Paul nu van onder de indruk begint te komen, en mij al aanleg voor het No-theater toedicht. 't Grappige was wel eens ze het begrepen had ze juist hetzelfde reageerde als die kippen aan de receptie vanmiddag.
Voor Paul en mij is het echt niet meer dan een zalige running-gag aan 't worden. Dus wij willen echt niet al die moeite doen om van kamer te veranderen. Laat ze er nu maar over zwijgen. Maar dat kunnen ze blijkbaar niet meer.
Dus Klang heel verontwaardigd naar de receptie om te overleggen met de kippetjes. Komt ze terug : "You probably see other animal. Leeches not here, not like salt water. Leeches in jungle. What you see is little shell animal, out of the sea." En ze begint daar een beest te tekenen dat nog in de verste verte niet op mijne bloedzuiger lijkt. Dus ben ik ook maar in haar agenda beginnen krabbelen. Precies een wedstrijd om ter griezeligst beest tekenen. Spijtig genoeg is de mijne alleen maar wormvormig, in beginstadium dan toch.
Al mijn artistieke kwaliteiten komen hier op enen avond aan bod. Haar ogen kwamen op stokskes toen ze mijn perfekt getekende real-size leech zag en besefte dat ik wel wist waar ik het over heb.
Maar soit, we leren met deze beestjes ook wel weer samen leven. Uiteindelijk wonen we er thuis toch ook met ene die regelmatig het bloed van onder ons nagels haalt
Paul stopt met een douche te pakken in de douchekamer (van bijna 2 vierkante meter!), en gebruikt in 't vervolg mee de design badkuip. Een uitgehouwen blok marmer die in de grond verzonken ligt met aan het voeteneind een raam met uitzicht op de zee. (Das tegenwoordig de nieuwe kick van de hotels : a bath with a view. Moet kunnen.) Allemaal heel schoon. Allemaal heel onpraktisch.
Heel speciale dinges als avondmaal genomen. Eerst een Thaïse kippensoep met kokosmelk en koriander. Paul was er niet 100% gelukkig mee, want die viste uit zijn bord "een stuk WC-eend" om mij te laten proeven. Gember dus. Als hoofdgerecht heb ik een green curry genomen. Allemaal groene, vreemde groentjes Heel esthetisch ook. Het was meer aroma's en geuren eten eigenlijk. Mysterieus en lekker.
Ondertussen was ik die kwibo's aan de receptie een beetje in de gaten aan 't houden. En die hangen dus met 5 achter huntoog, voor een hotel met ocharme 50 kamers, dat nog niet eens vol zit !!! Twee van die gasten hebben echt vaste hangplaatsen, en die staan daar wat te gapen en te gapen. Rondkijken en geeuwen dus. Die weten echt niet meer met welken bic ze nu in welk oor gaan peuteren van verveling.
Ga nu de koko en de prei slaapwel wensen en maffen.
Zaterdag, 2 november 2002 - héél laat. Khaolak Theptharo Lagoon Beach Hotel (of zoiets), Khaolak, Thailand.
6. De export van Godje Sushi.
Na het ontbijt een boottochtje gemaakt op het Tonle Sap meer. Rondgevaren in een drijvend dorp van gevluchtte Vietnamezen, die zich daar nu perfekt gesetteld hebben. Ze hebben zelfs een school en een kerk waar iedereen dus met zijn vaartuigje naar toe komt. Ik denk dat zowat iedereen hier reuma moet hebben Het meer vervijfdubbeld in oppervlakte in het regenseizoen, en nu is het net beginnen krimpen. Alle bedrijvigheid schuift gewoon altijd maar verder op. In 't begin van 't seizoen kan er nog met grote boten naar Phnom Phen gevaren worden (een reis van drie dagen), en naar gelang het water zakt moet dat telkens met kleinere bootjes gebeuren die minder diepgang hebben (met een speedboat ben je er op 5 uur, het is ook maar een dikke 300 km). De overtocht zou tegenwoordig ook terug veilig zijn. Het zeeroversprobleem is volgens Dominique opgelost. Alhoewel er vorig jaar toch nog een geval bij ons in de krant stond (een reporter van De Morgen was midden op het meer overvallen en zijn laptop kwijtgeraakt). Op het meer was ook een viskwekerij (een soort paaldorp), annex souvenirwinkel, met spijtig genoeg alweer een heel zielig Zoo-tje. Dieren in draadkooien, zonder eten, drinken of schaduw. Ik heb die vent de Pol Pot van de beesten genoemd. Maar hij was te stom om het te snappen denk ik. Hopelijk komt hij in zijn volgend leven ook als iets terug dat in de pan verzeild (bij voorkeur levend en kissend) of levenslang opgesloten zit.
Drijvend huis op Tonle Sap meer.
Naast het drijvend dorp was een heuvel vanwaar we een heel plezant overzicht hadden op de vissersgemeenschap. Heel geestig om met de telelens al die bedrijvigheid te bekijken. Aan de andere zijde ziet ge heel in de verte Angkor Wat liggen. De vijf torens steken boven de jungle uit. Vanop deze afstand (25 km) is het zelfs mooi te noemen. Sokhoeun wist niet eens dat ge hem van hieruit kon zien liggen. Buiten wat hij uit zijn boekske geleerd heeft kent hij ook niet veel. 't Is niet direkt een figuur dat buiten de gebaande paden gaat. Nou ja, dat houdt in dit land misschien ook wat gevaar in. Ontploffingsgevaar. Het moet hier nog tsjokvol landmijnen liggen.
Het meer zelf is ook prachtig. In het water groeien massa's fris groene waterplanten zodat het een zee van weiden lijkt. Mmm, weiden als wiegende zeëen. Welwel, er is toch een oud-Vlaamse schrijver aan mij verloren gegaan. Durf me er alleen niet aan wagen zijn naam te noemen. Want het zal wel de verkeerde zijn. Zo zitten we hier al enkele dagen Victor Hugo ("Les miserables"), Hector Malot ("Alleen op de wereld"), en Monsieur Hulot van Jacques Tati dooreen te haspelen. Pas op, het levert wel heel geestige conversaties op. Vandaag moet ik van mijn onderbewustzijn ook op de meest ongepaste momenten de God Vishnu persé Sushi noemen. Heel ambetant, ik heb me al doodgegeneerd. Komt lichtjes oneerbiedig over, en is zo niet bedoeld. Althans in eerste instantie toch niet. We zijn toch allebei nog zo suf en zo moe (Paul ligt hier alweer een uur te maffen terwijl ik zit te schrijven en seffes moeten we nog heel de luchthavenceremonie door en nog een transfer van een dik uur Wat een vooruitzicht.)
Op de terugweg langs de rivier naar Siem Reap gereden. De oever staat vol met paalwoningen, en alle soorten gammele bruggetjes overspannen het water. Door de huisjes kunt ge volledig door kijken, ik zou hier zot worden van 't gebrek aan privacy.
Ons aan het marktje laten afzetten om "de zwarte landmijnen"-t-shirts te zoeken voor de zonen van Lut. Alweer in alle kleuren te vinden, maar geen zwarte Op de langen duur was er toch een vrouw die de concurentie is langs gegaan tot ze twee exemplaren gevonden had. De verkopers zijn niet opdringerig en best lief. Maar hun Engels is onbestaande. Op twee piepkleine olifantjes na niks zinnigs gezien, alles is kunstmatig antiek gemaakte rommel. Onderweg naar 't hotel aan Sokhoeun gevraagd om ons om 1 uur op te pikken omdat we toch zo graag eens die Bayon met al zijn kopkes in de rust van de middag gezien hadden, als de andere kuddes aan 't lunchen zijn. Hebben we daar voor moeten klappen seg!!! Die kerel werd gewoon nijdig begot. (Met mate natuurlijk, want een Aziaat kan zich dat toch niet permitteren anders lijdt hij gezichtsverlies...) Hij kwam zogezegd niet toe met een lunchpauze van 1 uur en 3 kwartier! En toen hij de absurditeit van die uitsprak inzag, begon hij al aan de volgende : "Ik kan niet tegen de zon op de middag, dat is ongezond voor mij". Paul had hem bijna bij zijn stroteke gepakt! Die kereltjes hebben ons dan twee dagen zitten afjagen dat 't niet schoon meer is, en als ze dan zelf eens uit hun pijp moeten komen vertikken die dat! Soit, op de duur wilden ze ons toch om 1 uur komen oppikken. Wij rap onze boel ingepakt en uitgecheckt.
Onderweg naar de Bayon passeerden we Angkor Wat maar die plastieken boel keuren we geen blik meer waard. Plezant genoeg zat er wel een geestige apenfamilie aan de (200 meter brede!) slotgracht. Waaronder een moeder met een piepklein babytje aan de borst, twee tieners, en de pa. Ben wel een beetje op afstand gebleven want Dominique had gewaarschuwd dat de mannelijke apen wel eens zeer geïnteresseerd kunnen zijn in vrouwelijke toeristen. Er is al eens een Japanse besprongen blijkbaar. Mag er niet aan denken wat er van voortgekomen is Een aap met spleetogen en een klein Sonyke op zijn borst.
Het was dus geweldig!!! Bijna helemaal alleen op die tempel! Hooguit een stuk of tien andere mensen die er ook in alle rust van wilden genieten en de middagzon er dan wel op de koop toe bijnamen. Sokhoeun en Neeang hadden we aan een drinkkraampje in de schaduw gedropt, en toen hze beseften dat ze niet mee in de zon rond moest gaan kruifelen en op onze kosten mochten zitten drinken waren ze allang terug kontent. De ingewikkelde struktuur van het gebouw is fascinerend. Allemaal gangentjes en trapjes die naar tussenverdiepingen leiden, een echte doolhof, en toch zitten alle vier kanten van de pyramide identiek in elkaar. De reuzegrote gebeeldhouwde gezichten die je overal ontdekt zijn wondermooi. Zo'n serene, lieve snuitjes. En ze bekijken je letterlijk van overal. Degene die op de toppen van de torens afgebeeld zijn (1 langs alle vier de kanten) zijn denkelijk wel twee meter hoog. Zo zonder volk was het precies een kompleet andere tempel.
Beneden op de grond bij de souvenirstalletjes had ik eergisteren (naar mijn gevoel, verleden week ) een bronzen hoofdje van Vishnu zien staan, aangezien hij daar nog altijd op mij stond te wachten, hem dan maar gekocht. Mooi, sober beeldje, wel beetje zwaar. Op de terugweg gevraagd langs het Elephant Terrace te rijden. Want wij hadden daar de eerste dag amper vijf slurfen ontdekt, en dat vonden we toch wat weinig olifant voor een ding met zo'n naam. Zeker omdat het terras dik 100 meter lang is. En ja hoor, we hadden al het beeldhouwwerk gemist omdat Sokhoeun zo slim was geweest ons bovenop het terras te laten wandelen! Ge moet er dus op de begane grond voorbijstappen en dan ziet ge op de zijkanten van het terras de olifantenprocessie en tientallen extra slurfen op de zijmuur van het terras afgebeeld. En dat is echt wel mooi.
Recht tegenover staan de 8 torentjes van de Divine Justice. Als ze dachten dat je iets mispeuterd had moest ge daar in gaan zitten, en als je echt de dader was, kreeg je koorts en ging je dood. Voila opgelost. Voor mij part mogen ze die restaurende Japanners daar best een in opsluiten, want zes van de acht torens stonden weeral in de stellingen. Grrrrrrr!
De tempelsite verlaten langs de poort van Angkor Thom over de brug geflankeerd door de beeldjes van de demonen en de goden die een tientallen meters langs slang dragen (in stukken en brokken natuurlijk, gelijk alles hier.) En ook hier waren nu fotoos te nemen zonder mensen, auto's of buskes. Ongelofelijk maar waar. Iedereen mist hier de beste momenten omdat de gidsen en chauffeurs persé op de middag willen lunchen en maffen. We hebben de mannen om drie uur, als de grote invasie begon, hunne congé gegeven en zijn met een koel drankske op het terras van Dominique gaan postvatten. Ik ben nog efkes over de markt gelopen, en Paul heeft weer eens vruchteloos proberen te internetten. Maar niks marcheerde. Hopelijk wel in Thailand.
Siem Reap kreeg weer een ernstige namiddagdouche over zich heen. Spijtiggenoeg bevond ik mij aan de overkant van de straat (in de overdekte markt) en moest ik de straat over om weer in het restaurant van Dominique te geraken. En ik die gepland had droog te blijven die namiddag Alweer enkele meters door water van 10 cm diep moeten hotsen, en de nouveau nat tot op t bot door ocharme 8 meter door de regen te lopen Dominique heeft ons dan nog rap een zalig maaltje voorgezet en dan hebben Neejang en Sokhoen ons naar de luchthaven gebracht. Langs de tientallen kasten van hotels in aanbouw. Momenteel hebben ze al tienduizend kamers! Ze weten echt niet wat ze aan 't aanvangen zijn. Pas op, ik denk wel dat ze ze allemaal vol gaan krijgen, doordat er veel meer Aziaten beginnen te reizen, en doordat de moslimlanden te gevaarlijk worden voor Westerse toeristen. Maar op deze manier gaan ze deze unieke plek wel écht de nek omwringen.
Aan de luchthaven zagen we een spectaculaire zonsondergang. Maar we mochten die natuurlijk niet efkes op de tarmac gaan fotograferen. Ah nee, hun zonsondergangen zijn top secret en highly confidential. We zouden er zo eens een staatsgreep mee moeten plegen! Pol Zon aan de macht, misschien nog niet zo slecht na Pol Pot. Enfin de papiermolen ging vlot. En wat mij echt heel erg is opgevallen, is dat ik in Cambodja geen enkele mens met een wapen gezien heb. (Twee poliskes met een soort "arts en crafts" houten knuppeltje buiten beschouwing gelaten.) De totale omgekeerde wereld als je t vergelijkt met Sri Lanka.
In een piepklein vliegtuigje naar Bangkok gevlogen, niks van de handbagage ging in de overheads. Dus daar zat ik met mijne god Sushi tussen mijn benen. Geflankeerd door Pandora aan de ene kant, en het zeer lijvig baasje - de fototas - aan de andere kant. De grote blauwe doos (Samsonite-achtige hardcase die de officiële handbagage-afmetingen heeft) paste dus ook niet in de bagagebakken.... Enfin, we zaten daar weer als tsjoektsjoeken die naar de markt trokken. En de geuren die we begonnen te verspreiden waren navenant. Gelukkig hadden we eens geen kat bij.
In Bangkok moesten we dan nog van de International naar de Domestic terminal door een tunnel van godbetert 480 meter. Te voet! Met heel de barang-barang en god Sushi. Tegen dat ik daardoor gerend was had ik een dubbel-fleurris! Om de vijf meter stond er een super airco ding te blazen. Op deze airco in, airco uit-dagen is mijn neus toch altijd zo ongelukkig
De mannen kijken tegenwoordig toch alles weg goed na. Want ik had per ongeluk mijn schaartje in de toiletzak laten zitten, en dat heb ik moeten afgeven tot na de landing. Er is naar 't schijnt ook een probleem om boeddhabeelden uit Thailand uit te voeren. (Wat ik echt niet snap want in iedere winkel staan hier duizend beeldjes, en bijna elke toerist zeult wel een boeddhake mee als souvenir!) Ik hoop dus maar dat ze zien dat mijne Sushi de God Vishnu is en geen Boeddha. Dat ik niet juist een atheïst als douanier tref die het verschil niet kent
Aan de departure gate stonden een bende Russen te wachten. Dus die zijn hier ook alweer neergestreken. Er zat ook een of andere heilige man. Helemaal in vuurrode doeken gewikkeld, met zijn lange grijze haren in een dotteke bovenop zijn kop, een lange baard, en enkele kralensnoeren waar allerlei mysterieuze parafernalia aan bengelden. Ik had er dolgraag eens een klapke mee gaan doen, maar plots diepte die uit de diepste zijner plooien een GSM-ekke op, en begon een gesprek van een half uur. Ik hoop van harte dat het een collect-call van God was, want als de wijze man die rekening zelf gaat moeten betalen, zal het eerder de "arme wijze" zijn in 't vervolg. 't Was echt ne schone mens, maar zo'n telefoneke doet toch ineens veel van 't mystieke verbleken.
Heel de vlucht heeft Paul groggy gelegen. Heb er samen met de steward aan moeten zitten schudden om hem zijn theeke te laten drinken. Heel griezelig gelijk die overal en altijd zo ontzettend diep in slaap sukkelt.
In Phuket hebben we dan nog die lange transfer gehad. Pfffffft. Weliswaar over perfekte viervaksbanen, maar het was al zo laat, en ik was stikkapot. Ik had echt het gevoel dat we maar bleven rijden, ik verwachtte alle momenten een wegwijzer naar Cox's Bazaar te zien staan. Gelukkig zijn we dus vóór Bangladesh gestopt.
Rond 1 uur waren we op onze kamer. De eerste die ons enthousiast begroette was een kakkerlak. Nou ja, no problemo. De tweede was wel een iets minder graag geziene gast : in de douche zat een bloedzuiger, lekker verdekt opgesteld in een tegelvoeg Nu hebben we al vanalles op onze kamers gehad, van vlooien, over muizen naar kiekens. Maar nog nooit mijn zo gehate bloedzuigers!!! Kon ik niet mee lachen. Ben heel de nacht een beetje ongerust de badkamer binnengekomen. Uiteindelijk voelt ge die mannekes niet bijten, dus ge wordt altijd zo onverwacht gepakt. Alhoewel, gelijk ik nu moe ben krijgt zelfs geen bloedzuiger mij wakker.
Ming : "Poe-oes... I love you..." Serendipity : "En ik hou van u Zoetebekske..."
Ming : "Ik mag u toch Poe-oes noemen hé schat?..." Serendipity : "Tuurlijk Zoetbekske! Als Miet Smet de Wilfried zo mag noemen moogt gij dat ook."
Ming : "Haha! Ja! Das wel een goei hé! De Wilfried ziet er nu niet bepaald als een Poes uit. Meer als een uit de kluiten gewassen gecastreerde kater." Serendipity : "Allez Ming, ge moogt niet lachen met verliefde oude mensen! Dat is niet schoon van u!"
Ming : "Ja ge hebt gelijk Poes, liefde op den ouwen dag kan verrukkelijk zijn. Peutert nog eens wat dieper in dat oortje als ge zo goed wilt zijn."
Paul heeft bij het ontbijt de verklaring van het ontstaan van het sekstoerisme ontdekt. Het personeel vraag altijd te pas en te onpas "Excuse me?", en ze spreken dat uit zoals "Kiss me?" Tja, en daar komen misverstanden van natuurlijk
Vanmorgen eerst in een klein tempeltje terechtgekomen. Pravat Kravan. Er was nog geen mens, en het licht was echt mooi. Kleine altaarkes met mooie reliëfs. Op zon zeldzaam ogenblik ziet ge nog eens de schoonheid van een plek zoals ze voor het uitbreken van het massatoerime geweest moet zijn.
Enkele spelende honden gefilmd aan de inkom van de Banteay Kdei en zo onverwacht terecht gekomen bij een paar schitterende beeldhouwwerken. Helemaal bemost, beetje geheimzinnig in de schaduw van de achterwand van de tempel. Tof.
En dan een van de meest favoriete tempels gaan bezoeken : Ta Prom. Pure Jungle Book! Een ruïne die kompleet uiteenbarst door de plantengroei. De jungle splijt de gebouwen. De bomen rijten alles traag maar zeker uiteen. Grote blokken tempel, zuilen en fronton liggen ordeloos op de grond en worden stillekesaan maar onherroepelijk terug bemost en overwoekerd. Prachtig!!! (Een van de laatste films die ze hier opgenomen hebben is "Tomb Raider".) 't Was zelfs te doen om fotoos te nemen, want het eerste uur was er betrekkelijk weinig volk. Maar aangezien het momenteel hun Asean Culture Week is, zijn alle toeristen uit Cambodja en de buurlanden ook op stap. Die maken het wel extra kleurrijk, maar het zijn weer zoveel groepen extra Gisteren en vandaag zijn het ook nog nationale feestdagen voor de verjaardag van Norodom Sihanouk, dus ge kunt u de Vlaamse Kermis hier voorstellen
De gigantische bomen die tussen de blokken van de tempel gegroeid zijn geven echt een prehistorisch gevoel. De gebouwen worden gewoon verslonden door de oprukkende jungle. Maar zo ziet ge wel wat er gebeurt als er niet geconserveerd en gerestaureerd wordt Het is een moeilijke keuze. Toch is het belangrijk om enkele tempels gewoon te laten overwoekeren en door de natuur te laten vernielen, want dit blijken de lievelingsplekken van de toeristen te worden. Tenandere het is ook Sokhoeuns favoriete plekje! Hij maakte ons wel bang dat over twee jaar door Japanners aan de restauratie zou begonnen worden en dat al de prachtige bomen dan uitgedaan worden. Achteraf hebben we dat nagevraagd en dat zou blijkbaar toch niet het geval zijn. Laat ons hopen, want anders vernietigen ze hun fascinerendste plek.
De vorige dagen had Annaud in Ta Prom gefilmd (ik kan hem geen ongelijk geven!) en nu was hij op locatie in Prah Kahn, dus konden we een deel van het komplex niet bezoeken. We hebben wel met één van de produktiemensen gesproken en op de duur liet die ons enkele basreliëfs zien die decor waren. Het was zo goed gedaan dat ge zelfs al stond ge er met uw neus bovenop echt niet zag dat het nep was. Heerlijk hoe al die toeristen die beelden en altaarkes filmden omdat ze dachten dat die authentiek waren en dat wij die dan daarna gewoon konden opheffen omdat het gewoon geschilderde isomo is! Heel lollig. Maar Sokhoeun zijn wereld is nu echt wel dooreengeschud. Hij houdt er als gids een identiteitscrisis aan over. Hij begint aan alles te voelen, en tegen alles "tok-tok" te doen (de spullen bekloppen om te horen of ze hol zijn of niet). Heel schoon als ge hem nu bezig ziet. Hij is in níks nog gerust, van geen enkel beeldje nog zeker. Enfin, we hebben met die toestanden heel veel lol gehad. Ik zit hem zelfs op te stoken om tegen bepaalde erg geschminkte madammen eens tok-tok te doen Maar zo vrijpostig is hij gelukkig niet.
Op de terugweg naar Siem Reap kwamen we voorbij Bayon, de tempel met de vele hoofden, en nu lag hij er bijna verlaten bij Op de middag komt er blijkbaar geen mens. Enfin, wij waren vuil, hadden honger, en moesten onze volle memorystick op Pandorake gaan overladen, dus we hadden geen andere keuze dan ons naar t hotel te laten voeren. Tenandere we hadden Sokhoen en de chauffeur toch nooit zo gek gekregen om daar pal op de middag te gaan zitten wachten terwijl wij die tempel zouden bezoeken. Die mannen haten de zon. Geluncht in een Khmer restaurant. Heel lekker. Maar heb wel aan vijf man "The bill please" "l'Addition svp", "We like to pay!", "I give you money! Now! OK?!!!" gezegd zonder resultaat. Alleen een Aziatische glimlach. Op de duur kwam de manager dan maar om te vragen wat het probleem was, en zo hebben we dan uiteindelijk kunnen betalen.
21.00u
Hoe lollig de ochtend was, zo ellendig was de namiddag. Angkor Wat bezocht. Oh gruwel. Eerst die mottige gekleurde plastic zeilen aan de toegangsbrug. Knalblauw en groen. Het zijn de Japanners die restaureren, en die vinden het heel belangrijk om te laten zien dat er op een plek gewerkt wordt. De Cambodjanen, en de Europeanen die er ook met restauratiewerken bezig zijn hebben de tegenovergestelde mening. Die maken hun schuttingen van palmbladeren, zodanig dat het amper opvalt als er iets in de stellingen staat. Er worden blijkbaar ernstige discussies over gevoerd. Maar de Japanners blijven beweren dat er in Japan geen dekzeil in bruin of donkergrijs gemaakt wordt. Ze maken wel camera's zo groot als een creditcard, maar een bruin plastiekske nee dat gaat hun krachten echt te boven
We hebben ons dus door de mensenzee laten opslokken en zijn mee Angkor ingedreven. Na de eerste omwalling werd het zo mogelijk nog lelijker. Op het gigantische "binnenplein" hadden ze een tentoonstelling georganiseerd, een klank-en lichtspeltoestand gedropt, en enkele cohorten knalrode en flitsblauwe plastic stoelen neergepoot, met de nodige tenten. Daarrond allemaal vlaggen Voor de rest wat stellingen en kloppende bouwvakkers. Ondertussen checkten ze dan de geluidsinstallatie voor het dansfeest 's avonds. Enfin, de verschrikking was kompleet.
En tussen dat alles : mensen, mensen en nog eens mensen. Mensen met high-tech camera's, en mensen met een plastic drinkbus en een naakt kindje. Figuren met t-shirts van Patpong, en kwiebo's met fotografenjasjes met duizend zakken. Monniken. Rijke families Cambodjanen die om de vijf meter heel de familie laten poseren. Groepen kwetterende Japanners, angstvallig achter het dirigeerstokje van hun leider aanwaggelend. Hippiekoppeltjes, die deze wereld allang onstegen zijn, en waarvan alleen hun voeten de grond nog raken. Een eenzame reiziger. Een frans "alcoholiaal" geriatrisch gezelschap dat Indo-Chine in 8 dagen afzwalpt op zoek naar herinneringen uit hun koloniaal verleden Kortom : duizenden mensen.
Angkor Wat : op deze dag schoon van ver, en ver van schoon...
We zijn heel die site doorgesjokkeld, soms in file, soms heelder stukken gewoon overgeslagen omdat het zo onze strot uitkwam. Heel de Ramayama weer moeten doorstaan op muurreliëfs van tientallen en nog eens tientallen meters (De fresco's op de muren van het paleis in Bangkok waren honderd keer boeiender en afwisselender.) Op de duur zijn we wel helemaal tot op de top geklommen maar om terug af te dalen langs de enige veilige zijde, waarbij op de smalle traptreden een handreling staat, stond een file van 20 minuten. En Sokhoeun wou ons binnen het kwartier terug beneden hebben Hebben dan vluchtig de kleine altaartjes boven in de top bekeken en zijn dan maar langs de rotgevaarlijke kant terug naar beneden geklommen. Zonder reling, zonder parachute, met de fototas en Haricot. Gewoon met een gezonde portie doodsverachting omdat we 't op die moment toch allemaal kotsbeu waren denk ik.
In razende vaart die rottempel terug uitgesjokt om toch maar volgens hun planning de "onvergetelijke" zonsondergang te gaan zien op Phnom Bakheng. Maar iedereen was blijkbaar op t zelfde idee gekomen. Dus file in de jungle. Op de duur uit de auto gestapt en tussen al die stilstaande auto's half stikkend verder gelopen. Toen volgde er nog een heuvelbeklimming zonder traptreden, in het hoogst stimulerende gezelschap van enkele honderden andere "misleiden". Boven gekomen stonden er nog een duizendtal extra te wachten op de zonsondergang van hun leven. Heel die tempel (waar ge dus niks van zag!) op die heuvel stond dus schouder aan schouder vol met mensen die een beetje stonden te stinken, en zich hoogstwaarschijnlijk bijna allemaal afvroegen wie op dit onzalig idee gekomen was. t Werd dan nog een zonsondergang van niks ook. Spijtig genoeg moest heel die processie dus in den halven donkere wel terug massaal naar beneden, over enkele ultra-steile trappen, en vervolgens over een schuinaflopende rotsbodem, waar het gisteren flink op geregend had Om dan beneden terug in die file te sukkelen Mens waren wij blij dat we Neeang en zijn auto rap terugvonden en aan de uitlaatgassen konden ontsnappen!
Het probleem is dat voor buitenlanders de inkom 20 dollar per dag is, maar voor de Cambodjanen is alles gratis. Dus die vinden Angkor natuurlijk een godgegeven picknickplaats voor familieuitjes op vrije dagen, zodat alles hier gewoon onder de voet gelopen wordt. Twee jaar geleden : 200.000 toeristen. Nu : een half miljoen. De verwachting voor over 2 jaar : 1 miljoen Zonder de locals gerekend dus!!! Vergeet het dus maar. De lol is er hier grondig af.
Vanavond gaan eten in t restaurantje van Dominique den Belg en al onze info over de film van Annaud uitgewisseld. Het blijkt een superproduktie te worden. De duurste franse film van het moment. Hij gaat over "Two Brothers", twee tijgers dus, de ene wordt tot killer-tijger voor de triades opgeleid, de andere tot circusbeest, en op de duur komen ze mekaar terug tegen. Het verhaal speelt zich af in de jaren twintig. Depardieu en Pierce Brosnan spelen mee. Ze gebruiken in totaal 40 tijgers. Die uit Frankrijk en de VS komen. De hoofdrolspeler is een mannetje van 300 kg, (hij eet 40 kippen per dag). De beesten zijn per stuk verzekerd voor 100.000 dollar! 250 man crew reist mee (de bigshots zitten in het Sofitel, waar geen kamer onder de 15.000 fr. per nacht te krijgen is ) Als de shooting hier gedaan is wordt heel het santenkraam naar een plek verderop verhuisd per helicopter In de smalle tempelgangen kunnen hun wagentjes niet rijden. Dus de tijgers worden in kooien met draagstokken door acht man door die galerijtjes gedragen. Op hun schouders, inderdaad. Niet voor de film. Maar in 't echt. Omdat het niet anders kan Ik heb hun dragers vanmiddag tenandere alles op schouderstokken weten vervoeren. Ik dacht ineens enkele tientallen jaren terug in de tijd gekatapulteerd te zijn. Maar toen was mijn frank nog niet gevallen dat ge door die smalle gangetjes maar op 1 manier dingen kunt vervoeren, en dat is simpel : door ze te dragen. Er is al wel een klein accidentje gebeurd omdat de draagstokken wat kort waren en de tijgernagels wat lang Op een bepaald moment wou een van de dieren ook niet meer terug in de kooi, en dan heeft de temmer de crew maar in het tijgerhok opgesloten tot het beest terug gekalmeerd was en het weer van de tempel in de kooi kon gelokt worden. Het is tenandere de dierentemmer die de baas is over de produktie. Hij beslist wanneer er verder gedraaid wordt, wanneer de dieren het aankunnen en ze er voor in stemming zijn, en Annaud moet zich daar bij neerleggen. Met tijgers doet ge natuurlijk niet wat ge wilt.
Echt allemaal heel leuke verhalen om 's avonds op een terras in zo'n hemels van God verlaten gat te zitten vertellen. Want het dorp Siem Reap blijft echt wel zijn charme behouden. Het overgrote deel van de toeristen blijft duidelijk s avonds in zijn luxehotel. Spreek ons alleen nooit meer van Angkor Wat .
Morgen moeten we inpakken om terug naar Thailand te reizen. Zal niet simpel zijn. Sommige toebehoren stinken niet meer naar natten hond, maar naar ondertussen dooien hond. Vooral de schoenen van Paul, die zogezegd "amper" nat geworden waren, zorgen voor een pittig aroma in de kamer.
4. Wat is die hoop stenen achter die kudde toeristen?
Pffffffft. Dat komt toch zo mijn strot uit dat zo vroeg moeten opstaan voor niks. Ik zou veel liever om 7 uur aan de bezoeken beginnen, maar door Paul moeten we dan al om 5 uur opstaan en dan voel ik me helemaal geen mens. Ik heb vannacht eens uitgerekend dat ik gemiddeld 2,5 uur op hem moet wachten per dag. (Nu ik Pandorake, mijn laptopke, gekregen heb is dat vanzelfsprekend véél minder erg en kan ik gezellig mijn reisverhaaltjes typen. Maar stel u efkes voor hoe ik, een enthousiast, actief, popelend-van-verwachting-mens, de uren heb afgeteld voordien! Niet te verstaan eigenlijk dat ik geen ongelukken gedaan heb!) Bij ons is het dus kompleet de omgekeerde wereld. Normaal spenderen vrouwen uren in de badkamer. Ik pak 's avonds mijn boeltje klaar, wip 's morgens uit mijn tram, doe een kattewas, plof mijn lensjes in, ontbijt, poets mijn bieterkes, en ik ben op pad - klaar om weeral helemaal bestoft en bemodderd te geraken - en dat alles kan op minder dan een uurke. Voor ik op reis vertrek laat ik mijn wimpers kleuren, zodat de enige make-up die mee moet een mini-lipstickje is, in een kleur die ineens ook als oogschaduw te gebruiken is. Dus de weinige avonden dat ik er "eens werk van wil maken" is dat ook op 3 minuten gedaan. Gisterenavond vertelde die Dominique (hij is met een, zeer mooie), Cambodjaanse getrouwd, dat hij voor haar een schoonheidssalon/kapperszaakje opgezet had. Zijn simpele redenering is : in plaats van pakken geld naar zo'n ding te brengen kon ze er nu ook uren zitten, en bracht ze nog geld mee naar huis. Slim gezien wel. Maar hij vertelde dat op de typisch macho-manier zo van : "Ja, ge weet hoeveel tijd en geld die onnozele vrouwen aan zon stomme dingen spenderen, " En toen dacht ik, ge moest eens weten. Mijn wimpers kleuren kost 300 fr. per jaar, Lut knipt mijn haarpuntjes, dat is op 10 minuutjes gedaan en klaar is Kees. Paul verliest uren per jaar aan een kapper alleen al. Mannen kunnen toch zo stom aan dat rollenpatroon vasthouden, en blijven denken dat het geslacht bepalend is voor de graad van ijdelheid van een mens. Mannen zijn kiekens.
Gisterenavond in een internetcafé gevraagd om te mailen, en dat zou gegaan zijn moest zijn serverke niet kapot geweest zijn. Dus misschien lukt het vanavond wel en is er nog rapper een briefke (allée-"ke", zie hier juist dat ik weeral aan 9 bladzijden zit) dan verwacht!
Zou dringend een lapke stof moeten vinden, want Haricot loopt hier nog altijd rond in zijn zwembroek en dat vind ik hoogst ongepast. Vrees dat er een zakdoek van Paul gaat moeten sneuvelen.
20.45u
Angkor is de steen geworden nachtmerrie van de fotograaf, het vagevuur en de hel van Dante, op één plek verenigd. Het allereerste beeld dat we zagen was Angkor Wat die daar achter zijn gigantische slotgracht opdoemt, en de "brug" over dat water is ingepakt in blauwe en groene plastic waarop rode verkeerskegels staan. Need I say more? Het tweede beeld was Angkor Thom. Indien mogelijk nog een grotere verschrikking. Over die prachtige brug omzoomd met zittende beeldjes die een reuze slang torsen, met aan weerszijden allemaal koppekes van goden en demonen, die naar de indrukwekkende toegangspoort van het complex leidt, rijden : auto's, brommers, bussen, riksja's, olifanten met toeristen in bakskes op hun rug Allemaal door die schitterende poort! Wilt ge een foto nemen van midden op die weg, is het een kwestie van heel rap opzij te kunnen springen.
In het centrum van de site van Angkor Thom (147 hectaren groot!) staat centraal een tempel die denkelijk bij momenten heel mooi moet zijn. Naar 't schijnt zaten onder de honderden felgekleurde Fransen, Japanners, Duitsers, Chinezen, Hongkongolezen de grijze oude stenen van de Bayon-tempel Enfin, we hadden geen keuze dus we moesten ons wel mee in de maalstroom storten Gelukkig telt onze groep maar twee leden, dus hadden we tenminste nog een beetje vrijheid.
In de zijwanden van de torens zijn 54 metershoge hoofden uitgehouwen. Op zich een heel indrukwekkend iets. Maar als daar honderden toeristenkopkes met klakskes tussenkruipen is dat al heel wat minder indrukwekkend Elke keer als ge een foto wil nemen, moet ge achter een "voorgrond" kruipen, goed bukken dat de massa erachter verstopt blijft, zien dat ge er aan de zijkant nog een paal en een vuilbak afknipt, opletten dat de stelling die aan de zijkant van de tempel hangt niet in beeld komt en dan bidden dat er net geen groep begint voorbij te stappen. Elke foto moet dus wel een paar keer genomen worden Thank Boeddha for the videocamera! Is hier al gewist geworden! Echt niet prettig.
Sokhoeun zijn Engels is heel grappig, de helft van de tijd onverstaanbaar, maar daar maken we ons allang niet meer druk over. Elke keer sukkel ik in blijde verwachting als hij begint over de elfde eeuw, the eleventh century. Want telkens denk ik dat we dan naar een "elephant sanctuary" gaan. En of de tempels hier nu gebouwd werden door Ramakrama, of Rama-sarma, voor mijn part Rama-priba, 't is toch halverwege kapot of uiteen aan t vallen, veel maakt dat niet meer uit. Alles is in een erbarmelijke staat. Iedereen mag dan ook zo ongeveer overal opklefferen. De enige plekken waar verbodsplaatjes staan, is op plaatsen waar alles al zo kapot is dat het ook levensgevaarlijk is om er nog op te kruipen. Ze zijn dapper aan 't restaureren, dat wel, maar al die stellingen maken het zicht er nu niet aantrekkelijker op. De tempel van Baphun kunnen ze momenteel beter Tempel Echaffaudage noemen. En Phimeanakas is nog authentiek maar begint wel intens af te takelen. Het is een hoge, steile, pyramidevormige tempel, en ge moogt er à volonté langs alle kanten opklimmen Aangezien hij uit zandsteen opgetrokken is, is dat wel problemen zoeken natuurlijk, aan dit tempo blijft er over 10 jaar nog een molshoopke over. 't Is echt triestig wat ze hier laten gebeuren. Maar ja, ze hebben zelf tijdens hun burgeroorlog ook wel een en ander naar de botten geholpen. Drieëntwintig jaar met landmijnen zitten prutsen is ook niet direkt gezond voor uw national heritage
De bas-reliefs zijn prachtig. Vooral heel goed gerestaureerd Heelder muren van stripverhalen, duizenden ventjes, echt schoon. Maar ge staat daar wel met een ander duizendtal échte ventjes voor te drummen dus. Ik weet niet hoe ge dat hier in een groep moet doen, want ik zou konstant mijn bende kwijt zijn. Dan kunt ge helemaal niet achter blijven en een plek zoeken van waar ge toch nog een iets of wat een zinnige foto kunt nemen. Het is ook allemaal zo oneindig groot en onoverzichtelijk. Ge staat dan op het zogenaamde elephant terrace, zoekt de reliëfs van de olifanten, en dan blijkt dat terras wel honderd meter groot maar ge vindt amper een olifant. Vandaar hadt ge dan wel weer een uitzicht op mooie kleine torentjes maar dat werd dan weer kompleet verknald door stellingen aan de ene kant en toeristenkraampjes aan de andere Ondertussen waren we gebakken en gekookt
Op de middag bij de Belg gaan eten. Alweer heel lekker. Daarna in ons zwembad gaan plonzen. Ook heel lekker! Vervolgens de fotoos van de video op de computer gesaved, en o wonder, ik ben er toch weer in geslaagd! De mensen gaan weer denken dat we helemaal alleen in Angkor waren Duizenden toeristen zijn door een slimme cadrage naast de foto gevallen! Dus hoop en al nog redelijk kontent over het resultaat. Tijdens de pauze ook nog snel een "Cambodjaans" kledingstuk voor Haricot gemaakt uit een sjaal die ik bij aankomst in het hotel gekregen had. Kwestie dat hij toch niet altijd in zijn blauwe zwembroek moet poseren middenin de Cambodjanen hun cultureel erfgoed. En dan snel op weg naar Banteay Srey
Eigenlijk is dat een tempel die het meest tot zijn recht komt in de voormiddag, omdat dan de lichtinval het beste is, maar aangezien we die mensenkudde's zo moe waren hadden we het programma laten aanpassen, en alles zo omgegooid zodat we op de slechte uren gingen kijken om niet tussen de drommende massas zoiets moois te moeten bekijken. Ook een maat voor niets, zou even later blijken
Aan 't zwembad had ik al gemerkt dat er flinke, dikke grijze wolken kwamen aanzetten. Ik vreesde een serieus buitje en wou een set reserve kleren en enkele handdoeken meenemen voor 't geval we kompleet doorweekt zouden geraken. Paul vond dit een absurd idee. En ik, kieken, laat me weer doen natuurlijk. Dus géén grote handdoeken mee. Eén kleintje, nota bene een nat, om zich te "verfrissen" vond hij wel nuttig Ook een maat voor
Onderweg naar Banteay Srey (35 km van hier) komen we dus in een gutsende, plonsende, spuitende bui terecht. Alles wat leeft wordt nat tot op zijn ziel! Het is een prachtig zicht! Al de huizen die al speciaal op hoge palen gebouwd zijn voor gelegenheden als deze, worden schuilplaats voor mens en dier. Iedereen kruipt bijeen onder het huis. Mensen draperen zich in een hangmat, de koeien zetten zich er gemoedelijk naast, een kip verzamelt al haar kuikens grootmoedig onder haar opengezette vleugels, de honden huppelen door de plassen naar huis. En de buffels zijn kontent : nog meer water! De kinderen amuseren zich een kriek en spelen in de beekjes van bruin water. Sommige mensen profiteren ervan om een douche te nemen. Een vrouw staat zich heerlijk te wassen, haar poep achteruit gestoken onder de spuitende afvoer van haar dak. Kompleet doorweekte kindjes hoeden hun even natte koeien, en loodsen heel de bende soppend over de weg. Enfin, 't is allemaal prachtig. Ik probeer dus de driver uit te leggen om af en toe te stoppen voor een foto. Ik zie een jongen met een grijze, aan zijn lijf plakkende, t-shirt enkele grijze buffels verdertrekken, op een grijze weg, onder een grijze hemel. Alle tinten grijs, en allemaal zo verschillend! De chauffeur anwoordt doodgemoedereerd dat ik seffes nog veel "koeien" zal zien. In de zon. Maar verdomme het gaat mij niet om koeien! En nog minder om de zon! Het ging mij om die 47.000 grijstinten in die foto! Maar zoiets begint ge natuurlijk niet tegen zo'ne mens uit te leggen. Dus inderdaad, na enkele kilometers stopt het efkes met regenen, en komt er een kudde rosse koeien over de makadam gelopen, en meneer vraagt of dat nu geen goei koeien zijn Gelukkig dat onze Paul sliep want die zou met zijn missionarissennatuur weer aan een oeverloze uitleg begonnen zijn om die mens de zaak duidelijk te maken. (Zo heeft hij tegen beter weten in in Bangkok ook al een stadsplan onder de neus van een taxichauffeur die niet kon lezen geduwd. Was dat toch weer een pijnlijk moment! Maar ja, ik heb ooit een kam als kado aangeboden aan een kale monnik, dus ik zal maar zwijgen.)
Na bijna een uur kwamen we in de spetterende regen bij het tempeltje aan. Dit is er echt een kleintje. Hij is tegoei een honderd meter lang, terwijl de anderen terreinen zijn van hectaren groot. En het tempeltje zat alweer vol volk, ondanks het slechte uur van de dag, het tegenlicht dat fotograferen zo hopeloos maakt. Maar opeens werd de regen zo erg dat al de stromen toeristen allemaal tegelijk uit de stenen poortjes geperst werden. Iedereen ging er soppend vandoor, de meesten zonder jasje of paraplu. Heel mooi om zien, en dit was uiteindelijk wat we gevraagd hadden : een tempel zonder volk.
De tempel was uit roze zandsteen opgetrokken, en heel de aarde rondom veranderde in roze en oranje plassen die in een mum van tijd vrolijk beekjes werden. De bas-reliëfs werden donkerder door het vocht en dat maakte hen nog mooier. We sprongen van steen tot steen door heel het tempelcomplex. Ik met een lange rok (elke keer als ge neerhurkt om een foto te nemen ziet ge uw rok voorbijdrijven), een paraplu die lek was, en mijn camera met de groothoeklens, die er regelmatig op en af moest. Een gesukkel!!! Ge kunt het u niet voorstellen! Ik ben er bijna in gebleven van 't lachen. Temeer dat die paraplu te breed was om door al die deuropeningen te geraken, en er nergens een plafond of dak was waar ge efkes kon schuilen. En op zo 'n moment moet ge dan juist een batterij gaan wisselen. Paul sprong vrij grimmig achter mij aan, hij had zijn basketters aan en was nog in de fase om krampachtige pogingen te doen ze niet doornat te laten worden. Ik zat allang in de laatste fase : we laten alles maar vlotten, behalve de camera, die beschermen we ten koste van alles door er een paar dubbele kinnen over te draperen. Sokhoeun hotselde mee door de plassen en de regen, en ik zag hem twijfelen aan ons gezond verstand. Maar ik was toch zo blij eens ergens helemaal alleen te zijn!!!
De lucht rook heerlijk naar de frisse regen, en wij stillekesaan een beetje naar "natten hond". Het regenseizoen moet een ramp zijn voor de mensen in de paalwoningen hier, ze krijgen nooit hun kleren echt 100% droog. Een angstaanjagend idee. Vooral voor uwe neus
En mijn Haricot maakte dat allemaal mee veilig met zijn nieuwe kleren in een plastic zakske. En nergens, maar dan ook nergens vond ik een droog plekje om er een foto van te nemen
Het resultaat van de hoogst prettige uitstap was wel dat ik doorweekt tot op mijn vel terug aan de auto kwam. Paul wou zo lief zijn zijn halfnat mini-handdoekske aan mij te geven En ik maar knorren dat hij mij mijn droge kleren en twee grote badlakens had moeten laten meenemen. Enfin, 't was te laat. Heb mijn kleddernatte wikkelrok dan maar uitgetrokken en dat piepkleine halfnatte doekske over mijn schoot gelegd. De leukere momenten waren dan wel als ik de chauffeur onverwachts vroeg om te stoppen, (om eindelijk dan toch een grijze buffel in de grijze modder te kunnen fotograferen) en dat ik over Paul moest kruipen om door zijn raam te filmen, terwijl Paul dan zo goed en zo slecht het ging dat mini-handdoekske over mijn achteruitstekende poep gedrapeerd moest houden. Hilarische momenten.
Onderweg naar Siem Reap nog efkes tot boven op de Pre Rup tempel geklommen om toch nog een piepklein zonsondergangeske te kunnen zien. De namen van de tempels zijn voor onze, nog steeds overvolle hersenen, niet te onthouden. Dus hebben we deze tempel nu al minstens tien verschillende namen gegeven, en ze worden altijd maar obscener, dus in 't vervolg noemen we hem gewoon de Schoonselhof-tempel, want er zijn zogezegd twee lijkverbrandingskamers in. (Vanzelfsprekend zijn de wetenschappers het er nog altijd niet over eens dat die kamers ooit dat doel gediend hebben. Comme toujours. Maar allé, 't is ne schonen uitleg, en dat telt ook.) Alles was er moesnat en Sokhoeun begon zelfs stenen te zoeken om in de plassen te leggen als stapstenen om Paul te helpen met zijn onmogelijke projekt om zijn schoenen alsnog te redden. Héél schoon! (En zo worden die tempels altijd maar lager natuurlijk ) Hier dan eindelijk toch een foto van Haricot genomen, met zijn schoon sarongske, bovenop die tempelberg in het ondergaande zonlicht
Thuis direkt in heet bad gedoken, want ik was doorkoud (a ja, die gasten kunnen niet in een auto zitten zonder de airco op vollen bak te zetten, ik denk dat ze anders vrezen dat hun auto niet rijdt ofzo.) En hier blijven eten. O jee. Wel een heel domme beslissing. Onverteerbare, taaie, half rauwe Chinese kost. Vanmorgen bij 't ontbijt waren een fritjes, en vanavond was er op heel 't buffet geen patatje te vinden. En de kok vond dat nog heel logisch ook : In morning are potatoes In evening no. Ben er maar niet verder op in gegaan. (Het ontbijt was hier anders heel goed meegevallen. Naast de eierbakker stond een meisje Chinese noedelsoep te maken, en ge mocht zelf uw ingrediënten kiezen. Maar in tegenstelling tot het rijtje voor de eierbakker stond er geen mens bij haar barakske aan te schuiven, dus hebben we haar maar iets voor ons laten brouwen, en dat was echt heel lekker.)
k Vraag me nu wel af hoe we morgen onze toer moeten gaan aanpakken. De richting van de toeristenkudde volgen, of tegenstroom gaan? De kudde is een marteling. Maar met het tegenlicht valt echt niet te fotograferen, het was vanavond al zo moeilijk en toen was het nog kompleet bewolkt. 't Is echt kiezen tussen de pest en de cholera Zal er eens een nachtje over slapen. Paul is daar al lang mee bezig
Ming : "Dag meiske... Gaan we slapen?... Of zal ik u eerst nog een beetje likken?..." Serendipity : "Beetje likken..."
Ming : "Hm. Er is precies wel véél te likken. Ik heb het een beetje onderschat vrees ik." Serendipity : "Vindt ge mij te dik?!"
Ming : "Néé! Néé totaal niet! Maar ik ga u wel in twee keer wassen denik ik. Of misschien in drie. Want ge zijt wel nogal Rubensiaans geschapen hé meiske..." Serendipity : "En gij houdt niet van kunst?..."
Ming : "Jawèèèèèl! Ik ben een kunstminnaar in hart en nieren! Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn kunstwerken elke nacht helemaal was natuurlijk. Ik ben eigenlijk meer een kunst-"kijker" zoudt ge kunnen zeggen." Serendipity : "En ge zijt bijvoorbeeld geen kunst-"babbelaar". Ge hebt mensen die tegen planten spreken dus waarom zouden katers niet tegen kunst praten?"
Ming : "Tja, dat is een beetje bepaald door het geslacht vrees ik. Mannen babbelen niet zoveel. Of toch niet zoveel als vrouwen zouden willen. Ik kan niet likken en babbelen hé! Anders hadt ge maar een affaire moeten beginnen met een inktvis. Ge zult moeten kiezen." Serendipity : "Nee een relatie met een vis zegt me persoonlijk niet zoveel. Of de liefde zou door mijn maag moeten gaan en zo ben ik niet."
Ming : "Sorry schatke mag ik nu eens efkes rechtstaan want ge ligt nogal zwaar tegen me aan en mijn ingewanden worden platgedrukt." Serendipity : "Tuurlijk Mingske, doe maar gerust, zolang ge maar direkt terug tegen me aan komt liggen."
Serendipity : "Seg Ming, maar als ik u nu eens van dichtbij bekijk... Gij zijt ook niet écht mager hé?..." Ming : "Ah nee, maar ik woon dan ook al 14 jaar bij ons ma en gij nog maar een half jaar! Wacht maar tot gij hier zo lang zijt, dan zal de spiegel ook wel barsten als ge er in kijkt!"
Heeft deze relatie een kans op slagen? Daar weet ik u morgen meer over te vertellen!
3. Onze voltallige groep : wij tweetjes en Haricot.
Als een sufdag begonnen. Doordat ik die lange broek had moeten opdiepen voor het bezoek aan dat koninklijk paleis (helemaal onderin de valies natuurlijk. Ah ja, in België draagt Paul korte broeken tot half november, en hier in 40° moet die dan ineens een jeans gaan dragen!), en mijn neuspil uit mijne MASH had moeten opgraven (helemaal onder in de reiszak) was heel onze bagage toch uitgeladen en over de vloer verspreid geraakt Dus alles opnieuw kunnen gaan inpakken. Eerst maar wat arbeidsvitaminen gaan opslaan. Nogal veel, en lekkere
Na 't onbijt toch maar besloten om naar die hoge Bayoke-toren (309m) int centrum van Bangkok te wandelen. Het is een van de hoogste gebouwen van de wereld. Ik vreesde wel door de smog niet al te ver te kunnen zien, maarin t hotel aan 't zwembad liggen was ook een hoogstongezonde onderneming voor neus en longen, dus toch maar gekozen voor het "panorama". Op straat weer direkt aangesproken door tuk-tuk-kerel. Waren akkoord, zetten ons in zijn bakske, en daar begint de miserie dus weer "Ikke gratis liter naft als gijle efkes bij de kleermaker binnengaat, ge moet zelfs niks kópen " Keihard terug uit tuk-tuk gekropen en t te voet afgebold.
Veel kunst om die toren te vinden was er ook niet aan, want die steekt echt wel overal bovenuit. Eerst geprobeerd de hoofdstraat te volgen, maar door de vervuiling (van de lucht. Van de straat kunt ge eten, daar ligt geen peukje of blikje rond te slingeren!) en het oorverdovend lawaai van de auto's was dat niet te harden. Dan maar wat achterafstraatjes genomen en dat was veel prettiger, wel was t daar ook ineens een heel stuk viezer. Maar soit, liever vuil dan doof en gestikt. Het uitzicht van boven (op de 84ste étage) viel dik tegen, ik denk dat ge hooguit 10 km ver kon zien, zoveel rotzooi hangt er in de lucht. Ofwel allemaal grijze droefgeestige woonkazernes in lamentabele staat, ofwel wolkenkrabbers van het zeer ongeïnspireerde soort, helemaal niet gelijk in Hong Kong. Van de flikkerende tempels was niks te zien. Te ver weg, te veel smog? Ik weet het niet. Misschien pakken ze ze 's morgens gewoon binnen.
Op de terugweg als troostprijs wel enkele t-shirts met opdruk van grappen van de Far Side gevonden. Hilarisch! Met een supersonische tuk-tuk terug naar hotel gevlamd. De kerel had jammergenoeg een beetje kamikaze-neigingen. Hebben onze knieën en ellebogen maar veilig binnenboord gehouden. Maar 't ging wel lekker vlug. Bizar, Bangkok lijkt een stuk kleiner als ge niet persé eerst langs een kleermaker of juwelier moet Omdat we nog een uur moesten wachten op onze airport-transfer maar wat aan ons zwembad zitten vegeteren. Echt niet boeiend, zo midden in die hekseketel van getoeter en stank.
Op de luchthaven Haricot een heel uitstalraam met mooie bereninnekes in alle maten laten zien. Het moet het Patpong voor een beerke geweest zijn! Maar hij was niet geïnteresseerd, hij keek er amper naar. Ons vluchtje naar Cambodja had een beetje vertraging, maar voor de rest ging alles heel vlotjes. Het was een redelijk klein, oud machien, iets voor een 50 man, maar nog in heel goeie staat. We hebben al met heel andere knarren gevlogen.Vlak voor Siem Reap stond alles onder water. Het zijn hier wel allemaal rijstvelden, maar toch, ik vond het verdacht véél water
Het aankomen ging vlot. Gelukkig had ik als lid van de vooruitziende vrouwen 2 extra pasfotoos bij, want die hadden we direkt nodig voor het visum. Nen hele schone moment. Acht politiemensen die op een rij achter een balie zitten, elk paspoort moet dus door die zestien handen passeren. Allemaal zetten ze dan hun stempelke en geven het boekske door aan de volgende. Prachtig. En dat allemaal met de grootste serieux, dus ik kon daar zelf ook niet beginnen rollen van t lachen. Vervolgens naar een andere comptoir, en die gast begint ook nog wat stempelkes te zettten. Dat was dus een gloednieuw paspoort hé jongens, dat moest nog tot 2007 mee gaan, en nu staat het ineens al half vol!
Een jonge gast, Sokhoen, kwam ons ophalen, en bracht het heugelijke nieuws dat "onze groep" bestond uit : ons. Wannes Van de Velde heeft het altijd al gezegd hé : "Ne zanger is ne groep". Awel, 't is waar! We hadden kunnen beginnen rondspringen van plezier! Nen auto, ne gids en ne chauffeur, helemaal voor ons alleen!!! Hij spreekt zelfs redelijk Engels en 't is een vriendelijk manneke. Het hotel is dik in orde. (Ze schieten hier als paddestoelen uit de grond! Binnenkort hebben ze meer hotels dan ruïnes, en dan kunnen die beginnen vervallen door leegstand, en hebben ze nieuwe ruïnes voor potentiële toeristen. Goe bezien van de mannen!)
Sokhoeun ging ons vervolgens mee naar "het agentschap" nemen. Wij dus in de auto naar Siem Reap (dat volgens hem een "klein" stadje was met maar 200.000 inwoners. Bleek later dus wel een nul af te mogen.) En waar komen we terecht? In het café-restaurant van een Belg!!! Die man blijkt alle praktische toestanden voor Best Tours af te handelen. Wij dus weer chance! Gezellig zitten klappen, en ik vroeg naar de prijzen van de riksja-ritjes, waarop die Dominique antwoorde : "Hebt ge niet vandoen. Ge moogt de auto (met chauffeur dus wel) gebruiken zoveel ge wilt tot 10 uur 's avonds!". We hebben dan 10 minuutjes over de markt gewandeld als aperitief en een heel degelijke reisgids (illegaal gekopiëerd natuurlijk, ge kent ze!) gevonden, enkel over Angkor.
Het stadje is goddelijk! Eindelijk terug iets authentiekt! Allemaal putten en plassen, en houten barakskes. Weinig auto's, meer brommerkes, en heel sympathieke risksja's (OK weliswaar al aangedreven door een brommerke ). Beetje een oude hippiesfeer. Maar ook hier al gerinkel van GSM's en minstens 4 internetcafés. 't Is inderdaad heel hoog tijd om dit te bezoeken, want aan het tempo dat hier gebouwd wordt gaat de lol er rap af zijn. Zeker nu iedereen afgeleid wordt naar Thailand omdat Indonesië te gevaarlijk bevonden wordt. De mensen doen hier gouden zaken, en dat ziet ge ook aan hun snuitjes. Waarschijnlijk is dit het enige plekje in heel het land waar een zekere welstand is, en waar de vooruitzichten rooskleurig zijn. En ze beseffen het zelf heel goed dat ze dat aan het toerisme te danken hebben.
Avond in Siem Reap.
Super lekker gegeten bij de Belg. Paul zeboe-steak (au poivre, mét frieten, én mayonaise!) en ik een goddelijkke Khmerse kipcurry met cocosmelk en citroengras, geserveerd in een kokosnoot. Fantastisch!!! Schitterend decor ook. Al die lichtjes, de riskja's, de restaurantjes 't Enige mindere zijn de bedelaars. Dominique had ons gezegd zeker geen geld te geven, maar als we persé toch iets wilden doen om dan de overschot van de maaltijd te laten inpakken en aan de dienster aan de bedelaar te laten afgeven. Heb dat dan maar gedaan, maar ik voelde me er nogal onwennig bij. Vooral omdat ze het dan nog niet aan mijn favoriet gaf, maar aan een klein meisje. Enfin, ne mens mag niet kieskeurig zijn, miserie is miserie. Ge stelt u dan natuurlijk vragen hoe gelukkig dat ge zijt dat ge zelf naar de andere kant van de wereld kunt trekken om alle mooie plekken te bezoeken Maar Paul troost me dan door te zeggen dat we het toch ook niet allemaal voor niks hebben gekregen, en dat we er hard genoeg voor werken. Hij redeneert ook : "De collega's kopen elk jaar een nieuwe Mercedes, en wij doen dat nu eenmaal niet." Waardoor ik helemaal gelanceerd geraakte en begon te verkondigen dat wij dan tenminste nog ontwikkelingshulp deden, en de sukkelaars nog eten bezorgden. Enfin, de typische wartaal die elke gegeneerde toerist uit zijn botten begint te slagen om zijn geweten te sussen dus. Ondertussen kwam er weer een gloednieuwe 4x4 de luxe van Unicef voorbijgezoefd
Momenteel draait Jean-Jacques Annaud, de regisseur van "La guerre du feu" en "L'Ours",( ge weet wel die berenfilm van lang geleden), hier in Angkor zijn nieuwe film. Een verhaal over twee tijgers. Hij heeft voor zijn crew vanzelfsprekend zijn eigen kok meegebracht, en die chef zat gisteren ook in het eethuis van den Belg. (Hij heeft er waarschijnlijk nog iets bijgeleerd ook )
Met zeer volle buik, en wreed goed gezind door al de meevallers van de namiddag, door Sokhoeun naar het hotel gebracht en in bad geplonst! Paul ligt alweer een dik uur in coma. Zal hem hopelijk eindelijk eens leren zich in de week vóór de reis eens niet kompleet op te leven, zodat hij toch nog wat kan genieten van de eerste dagen zonder altijd overal voor pampus te vallen.
Dit is hier wel heel zalig. Heb mij stillekes (op het gekrekel na, en de horribele brom van de waterzuiveringsinstallatie) terug getrokken aan het zwembad. Met één van mijn laatste opgespaarde sigaretjes t Stoppen zal weer moeilijk worden 'k Ga nu ook maar nestwaarts trekken, want morgen staat mijn wekker om 6 uur aangezien Paul veel tijd nodig heeft voor zijn ochtendrestauraties (en híj heeft geen wekker bij ) Sokhoeun komt ons om 8 uur ophalen om naar Angkor Thom te vertrekken. Hoe vroeger op de dag hoe mooier. En misschien een paar honderd toeristen minder?
Dinsdag (nog altijd, ongelofelijk maar waar), 29 oktober 2002. 21.30u. Century Park Hotel, Bangkok, Thailand.
2. De koninklijke sauna.
Wat een dag! Zoveel te vertellen en zo moe.
De rest van de vlucht is goed verlopen. Ik zat naast twee West-Vlaamse kwebbelende homootjes en heb maar proppen in mijn oren gestoken en een tentje van mijn Vietnamese sjaal gemaakt en ben voor een paar uur onder zeil gegaan. Gewekt met een plastieken roerei. Typische vliegtuigfluf. De kok is ondertussen een ster verloren.
Nu boeken we voor een keer eens een georganiseerde reis, en dan komt de pipo die ons moet ophalen aan de luchthaven niet opdagen! Enfin, op de duur hebben we mekaar dan toch gevonden, en het bleek een heel geestige madam te zijn, met een geweldige talenknobbel. Ze doorspekte haar Engels, met Vlaamse woorden als "loemperik" en "dikke nek". Heel lollig, we hebben haar dan nog maar een paar woordjes bijgeleerd. Kaartlezen kon ze totaal niet, ze wist zelfs het hotel niet te vinden. Hoe ik ooit de charme van Bangkok ga moeten ontdekken ik weet het niet. Ik haat de stad nog altijd even erg als voordien. Niks dan auto's, lawaai en smog. Tien miljoen Bangkokolezen, en 1 miljoen Birmese vluchtelingen waar ze hier totaal niet mee opgezet zijn. Naar 't schijnt vier miljoen auto's, en dat kan best waar zijn, want ik denk dat ik ze vandaag ook allemaal gezien heb.
Het hotel is een gigantisch ding midden in de stad. Dik in orde qua comfort, een badkamer met bad en aparte douchekabine enzo, en het eten is fantastisch. Na 't aankomen maar direkt in een serieus ontbijtbuffet gevlogen : Japanse misosoep en wat dim sum gerechten. Heel lekker, al weet ik totaal niet wat ik binnengespeeld heb. De smaak was wat vreemd als ontbijt, maar 't kon ook evengoed een midnight-buffet zijn, we waren toch kompleet alle besef van tijd kwijt. Dus who cares. De tekstuur van de gerechtjes was alleszins al heel plezant.
Het meisje had ons aangeraden het Royal Palace en de bijhorende tempels eens te gaan bekijken, want dat zou het hoogtepunt van de stad zijn. Ze vertelde er gelukkig wel bij dat het zeer zedig gekleed moest gebeuren. Lange broek of rok, lange mouwen, gesloten schoenen (of sandalen met een riempje langs de hiel. Héél belangrijk blijkbaar Stel u voor : een hiel zonder een riempje!!! Nen bloten hiel!! Shocking!!!) Ze drukte ons ook nog op t hart om goed op onze uitspraak te letten als we een taxi terug naar t hotel namen. Nadrukkelijk vragen naar het "Centuly Palk Hotel", en nooit proberen aan een taxichauffeur een naam te laten lezen.
Wij dus goed ingepakt op weg en het bleek een zeer hete dag te worden alhoewel ze ons vanmorgen gezegd hadden dat het koele seizoen begonnen was. Op straat werden we direkt opgevist door een taximan, die ons voor een prikje naar de tempel ging brengen. Hij loodste ons naar zijn gammele taxi, die vastgeparkeerd stond tussen andere auto's. Ik dacht efkes dat dat een probleem was, maar zo zit dat hier helemaal niet ineen. Iedereen parkeert waar hij wil, blokkeert iedere andere geparkeerde auto, maar is zo lief zijn handrem niet op te zetten. Dus als iemand weg moet begint die gewoon efkes de andere auto's wat opzij te duwen. Simple comme bonjour, en het bespaart heel veel parkeerruimte. Maar 't had natuurlijk weer te mooi geweest moest die gast ons echt ineens naar onze bestemming gebracht hebben Eerst maoevreerde hij ons onderweg bij een kleermaker en een juwelier binnen. Bleek dat elke keer als hij er een potentiële klant dropte dat hij een liter benzine gratis kreeg van die winkeliers. Heel bangelijk. Staat ge daar ineens bij ne kleermaker, suf van de jetlag, bleek van moeheid, en ge hebt dan nog geen kostuum nodig ook niet. Erger nog, ge weet zelfs amper hoe ge daar terechtgekomen zijt
Onderweg zag ik een "eethuisje" dat volgens de tekeningen op zijn uitstalraamke reclame maakte voor kip, eend en kat. Eens gecheckt bij die chauffeur, en ja daar serveerden ze kattesoep Klassiek, de eerste vraag die die kwibo ons stelde was weer hoeveel kindjes we hadden. Zes dus. (Ik pak simpelweg mijn katten als kinderen, dat voorkomt heel veel verdere vragen over potentie, egoïsme, en pensioensproblemen). Hij schrok, want hij had er maar vier! Waarschijnlijk voor de eerste keer in zijn leven dat hij outnumbered werd door een Europeaan. Paul zat te gniffelen, en wij maar onnozel doen hoe blij we toch wel waren dat ons zestal bij de bomma's en de bompas verbleef, en dat wij eens een week weg waren zonder kindergezeur aan onze kop. Ik zei tenandere dat als ze te ambetant gingen worden ik ze wel in de pot zou steken. "A ja, kannibalisme", antwoordde Paul daar direkt op refererend naar dat kattesoeprestaurant. Allez 't was weer schoon, we lagen daar op die achterbank bijna te rollen van t lachen. Totdat we dus bij die juwelier gedropt worden, en die verkoopster tegen Paul zegt, "Maar als ge dan niks wilt kopen voor uw vrouw, koopt dan toch iets voor haar of uw ouders!". Waarop Paul heel triestig : "Die zijn al allemaal dood". Doet die vrouw nog de moeite om heel lief te zeggen "Koop dan een juweel voor uw kinderen! En wij in koor : "Die hebben we ook niet!". Enfin, wij begonnen daar bijna samen "Ciske de Rat" te zingen, of iets te citeren uit "Alleen op de wereld". Goddelijke moment, moeten gieren van 't lachen terwijl dat het allemaal toch eigenlijk wel triestig was.
Het Koninklijk Paleis en de tempels waren prachtig! Heel kleurrijk. Die stonden letterlijk te blinken en te schitteren in de zon. Allemaal kleine gekleurde mozaïkskes, toppunt van kitsch, maar heel sprookjesachtig. Iets minder was dat we zo ondertussen ongeveer uit onze kleren dreven van de hitte Paul vond ik regelmatig groggy terug in een hoekske op de vloer kompleet gaargekookt in zijn eigen sop. Het was ook echt heel bangelijk heet, en dan met een dikke jeans, en een hemd met lange mouwen
Stiekum een paar plezante berefotoos genomen. Lekker in onzedige klederdracht, met alleen zijn zwembroek aan, in hunnen heiligen tempel waar ge nog niet met een blote hiel moogt rondlopen. Yes! Mijn beer was cool! Dat kon van ons echt niet meer gezegd worden.
Haricot schaamteloos in zwembroek in 't Koninklijk Paleis.
In een overdekte galerij die helemaal rond het gigantische komplex liep was de hele Ramayama uitgebeeld in fresco's! ONGELOFELIJK! Een prachtig stripverhaal, vol met schitterende details. Monsterkes die uit de wolken komen, de waanzinnigste vissen duiken op uit de zee, heelder apenlegers die liggen te roefelen onder leiding van apenkoning Hanuman, landschappen met de fijnste details Enfin, ge had er uren naar kunnen staan kijken. Gesteld dat ge niet verder gedreven waart op het zweet uws aanschijns, rug, poep, billen en voeten. En we moesten er nog wel even blijven rondhangen, want er was een eredienst bezig en tot die gedaan was mochten we de hoofdtempel van de Emerald Boeddha niet in Dus sopten wij maar wat verder. Enfin, 't was stijf de moeite. De tempels waren in een kompleet andere stijl dan wat we in de buurlanden gewoon waren.
Voortgedobberd langs de koninklijke paleizen. Eén woord : sprookjesachtig! En als bloemmekee staat daar een caféke met een terraske, en ze verkopen daar vanalles met IJS! Zelfs gekoelde handdoekskes! Dus wij vliegen er in! Paul de gelukkigste mens van de wereld : onder een ventilator, met zijn frisco, zijn ijsthee, en zijn bevroren handdoekske in zijn nek! Op de duur heb ik de resterende ijsblokjes in een plastic zakske gedaan en heb daar dat voddeke rondgewikkeld dan kon hij dat ook nog in zijn pollekes houden. Ge hebt zelden ne mens zo gelukkig gezien! Ondertussen had hij dus ook al een beker met ijs onder zijn oksel gekneld. 't Spijtige was dat ik me ook efkes liet gaan, en daar bij een vlotte 40° onmiddellijk een snotaanval kreeg Heel vervelend als ge maar 1 papieren zakdoekske bij hebt en geen winkels in zicht. (En WC-papier is er vanzelfssprekend niet, dat krijgt ge als toerist gelimiteerd mee als ge naar 't toilet gaat. Twee vellekes de vrouw. Tenandere, ik spreek uit ervaring nu, ge kunt er ook uw neus niet in snuiten, ge toetert er los door!)
In dat cafeetje verkochten een bloedmooi boek over al die fresco's kompleet met heel het verhaal van de Ramayama in 't Engels en in 't Thais, maar het boekske woog vlot drie kilo. Heb het dus met veel spijt in 't hart maar laten liggen
Alhoewel Paul er vóór zijn ijsbad kompleet onderdoor zat, wou hij nu ineens verder trekken naar een volgende tempel waar een 46m lange Boeddha lag. (Pff, so what, we hebben er zo al tientallen weten liggen). Enfin, wij op pad, door de stovende, klammige hitte pal op de middag. Komen we toch voorbij een reeks winkeltjes En ik had me nochthans voorgenomen geen olifanten te kopen, aangezien ik er toch geen meer vind die ik nog niet heb. Jawadde, nog geen vijftig meter verder was ik zes olifantjes rijker. Allemaal originele. Vijf heel kleine koperen, en 1 grotere (maar een lichtgewicht) door een oud madammeke uit touw gemaakt. Ondertussen opgevist door een tuktuk-rijder die ons voor 20 fr. (1 bath is 1 frank, ferm gemakkelijk) naar die liggende Boeddha ging brengen. Ikke blij : niet meer te voet verder moeten soppen en snotteren! En Paul zag het gelukkig ook zitten. Dus wij kruipen achterin dat bakske, kop in kas als twee gieren, want dat tentzeil hing als gewoonlijk veel te laag voor grote mensen. En wat is de eerste vraag : "En? Hoeveel kindjes hebt ge?" Maar Paul is me deze keer net iets te vlug af en zegt keihard : "Geen". Kerel heel geshockeerd natuurlijk. Daar begon het spelleke dus weer Iets mis met de potentie? Wie gaat er later voor u zorgen?... Heb zijn gevraag in de kiem gesmoord door maar met onze Paul te beginnen argumenteren : dat ik het toch écht niet schoon vond dat hij me met zes kinderen had laten zitten. Gelukkig dat die chauffeur heel die uitleg niet kon volgen Hilarische momenten, ware het niet geweest dat mijn snot waanzinnige proporties begon aan te nemen, door de luchtvervuiling (veel mensen lopen hier met een doekske voor hun mond en neus) en door de wind vanachter op die zijn brommer dus. In een winkel het laatste pakske WC-papier gaan kopen, want papieren zakdoeken hadden ze niet. Mens wat een gesukkel toch weer. Enfin, in plaats van ons naar de liggende Boeddha te rijden wist hij er ook nog ne grote rechtopstaande staan, en die moesten we volgens hem echt eerst zien, maar nog "eerster" werden we alweer in een juwelier geduwd Ellendig. Die airco, mijn neus! En dan weer terug achterin die tuktuk in de wind en de autodampen! Ik begon gewoon leeg te lopen. En Paul nog altijd in de weer met al zijn zorgvuldig gekoesterde ijsblokjes, natte voddekes en koude flessen water.
Die staande Boeddha was weliswaar een meter of 18 hoog, maar ik ben echt niet meer gefascineerd door hoge, lange of dikke Boeddha's. I've seen them all. Het enige dat er geestig aan was, was dat tussen zijn reuze-tenen een paar poezen lagen te slapen, en dat de tempeltjes rond het beeld ook vol poezemannen zaten met alle mogelijke staartlengtes.
Een van de vele redenen waarom ik altijd al zo'n bloedhekel heb gehad aan Bangkok heeft te maken met de hondenmiserie die ge hier ziet. Maar dat is iets verbeterd. Al de echte sukkels zijn denkelijk overreden, weggeteerd of vergiftigd, en de overblijvers (meestal ook niet in al te denderende staat, vol wondjes en kale plekken) zijn nu gepromoveerd tot "huisdier", ze hebben een koordje rond de hals. Ik heb zelfs een hond met 1 oog en oude afgesleten tanden achter in een pick-truck zien meerijden. Dus die had zelfs een Thai zijn hart weten te vermurwen. Of 't moest zijn dat hij onderweg was naar zijn restaurant natuurlijk
Uiteindelijk dus toch bij de "liggende" geraakt, en die bevondt zich in een prachtig, reusachtig tempelcomplex. Weer allemaal daken van flikkerende steentjes die schitterden in het zonlicht. Maar al de energie is in de buitenkant gestoken, de interieurs vallen overal nogal tegen. Aangezien we nog grootse plannen hadden voor de avond : een driehonderd meter hoog gebouw beklimmen en daar gaan dineren (voor Al Quada dat ook platvliegt), moesten we wat voortmaken.
Dus wij een taxi genomen en nadrukkelijk gevraagd naar het Centuly Palk Hotel. De kerel mummelde wat, naar goede Aziatische gewoonte kunnen ze niet zeggen dat ze het niet kennen en de weg niet weten, want dan lijden ze gezichtsverlies Dus wij op weg. Heel Bangkok doorkruist maar die vond dat hotel dus niet, en hij kon het ook aan niemand vragen wegens gezichtsverlies alweer. Op de langen duur maar betaald en uitgestapt en te voet op pad gegaan. In den donkere langs de drukste banen Een echt wonder dat we niet overreden zijn. Als ik alleen was geweest zou ik nu nog aan de rand van die weg gestaan hebben, want het oversteken is echt iets voor kamikazes. Na twee kilometer stappen, moe, hongerig, nijdig, plakkerig, snotterig, toch thuisgeraakt.
Direkt maar uit mijn MASH (een oude créme-glace doos vol pillen en drankjes en spuiten en zalfkes) de strafste neuspil opgediept en in een warm bad in slaap gesukkeld. Toen de neus wat bekomen was van de doorstane ellende maar besloten niet meer buiten te komen en in ons eigen hotel te blijven eten. Fantastisch buffet gevonden met allerlei Japans spul. Ons ernstig te buiten gegaan aan sushi en sashimi, en de zaak netjes afgerond met wat vreemde, maar lekkere dessertjes. Een stuk of zes.
Het enige minpuntje was toen ik mijn vakantiesjakoske voor de eerste keer opende ik er een fax in vond van ons ma. Was efkes een moeilijke moment. Want vroeger pikten we altijd haar schrijfsel aan de receptie op voor we aan tafel gingen en lazen we die tijdens het avondmaal. Tijdens het filmen 's namiddags heb ik ook dikwijls aan haar gedacht. Omdat ge dan altijd denkt : "Oh dit gaat ze na de vakantie leuk vinden om te bekijken ". In Zaventem had Paul zijn moeilijke moment, toen hij haar voor 't vertrek gelijk gewoonte nog efkes rap wou opbellen Tja, zo'n ogenblikken zullen we nog wel meer hebben, dat is onvermijdelijk.
Hondsmoe op bed gesukkeld. Paul ligt al een dik uur in coma. Ga dat nu ook doen. Haricot, mijn beertje, zit met een dromerige blik tussen de olifantjes op mijn nachtkastje.
Mathurin : "Jongens! Vergadering!" Phineas : "Pft ik wou juist met de buis gaan spelen..." Ming : "Moet het nu echt de jongste van het huishouden zijn die hier de vergaderingen belegd?" Hanuman : "Ik wou gaan slapen..." Laathi : "Allez mansvolk, wat is nu eigenlijk 't probleem? Leg het eens uit."
Mathurin : "Laathi, ik heb 'jongens' geroepen. Dus hou u hierbuiten. Het is een technisch probleem en sorry maar ik vind dat meiskes in dezes niks in te brengen hebben." Phineas : "Owowowow Mathurin nu speelt ge met vuur!" Ming : "Gij gaat nooit aan een lief geraken kleine." Hanuman : "Tja Mathurintje gij hebt nog veel te leren over het omgaan met kattinnen..."
Mathurin : "Jamaar ik wíl ook helemaal niet omgaan met kattinnen! Ik wil weten wat de mogelijkheden van dit ding zijn! Wie is er nu geïnteresseerd in kattinnen?! Poeh!" Phineas : "Dat komt nog wel jongen." Ming : "En ge weet nog niet wat u te wachten staat..." Hanuman : "Goed gezegd Ming. In vergelijking met de toestanden die hij dan gaat meemaken zal hij 't oplossen van dit probleemke een makkie vinden."
Hanuman : "Hoewel heu... úw liefdesleven zit tegenwoordig ook wel een beetje complex in mekaar geloof ik hé Ming?" Phineas : "Ja gij slaapt zo tegenwoordig om en om... Dan weer boven in bed, dan weer in de chauffe-chat... Is elke nacht bij de madam slapen te vermoeiend jongen?..." Ming : "Dat zijn u zaken toch niet? Waar bemoeit ge u mee? Omdat gij twee nu niet charmant genoeg zijt om aan een lief te geraken moet ík toch niet leven gelijk een mislukt paterke zeker?!" Mathurin : "Sèèèèèg! Wie gaat er nu mee met dit ding spelen?!!! Waarom is dat nu belangrijk waar de Ming slaapt? Ik slaap soms toch ook in de slaapkast en dan weer op een stoeltje?"
Hanuman : "Ja das juist ventje. En uw nonkel Phineas die slaapt soms zelfs op Irma." Ming : "Ja!! 't Volgende is dat ze waarschijnlijk een opblaasbare Irma uitvinden omdat gij geen echt lief kunt vinden!" Phineas : "Och onnozelaar! Met echte vrouwen hebt ge niks dan last en met zo'n pluchen schaap kunt ge-" Laathi : "Mannen! Alstublief! Bende geobsedeerden! Er is een kleine kater in ons midden, let toch een beetje op uw woorden!" Mathurin : "Wat zijn geobsedeerden tante Laathi? Kunt ge dat eten? Is 't van Friskies of van Whiskas? Zijn 't korrels of is 't van dat mals?!"
Hanuman : "Allez, zie nu weer wat ge aanricht! Nu zet ge dat jong ventje weer op een totaal verkeerde poot. Als dat uw manier van taalondericht geven is..." Laathi : "Mathurintje een geobsedeerde is iemand die zeer geconcentreerd altijd met 't zelfde bezig is." Mathurin : "Ah gelijk als ik met mijn balleke?!" Phineas : "Ja! En gelijk uw nonkel Ming met zíjn ballekes en tante Serendipity óók met zijn ballekes! Want uw tante Dipity heeft zelf geen ballekes en daarom speelt ze graag met die van Nonkel Ming. En uwe Nonkel Ming die vindt dat-" Ming : "Phineas ik zou er mee stoppen als ik u was want anders zoudt ge sebiet wel eens een forse pijnscheut in úw ballekes kunnen voelen..."
Laathi : "Ge houdt dat toch niet voor mogelijk? En dat zijn nu volwassen katers. Meer nog, eigenlijk zijn 't gewoon ouwe zakken..."
Phineas : "Aha!... Ons Laathike begint ook al een exposé over zakskes..." Laathi : "Ik geef het op."
Zo. Dit was 't laatste raadsel voor 't seizoen. Over een maand krijgen jullie nieuwe ogen- en hersentraining maar eerst mag 't hoofdje wat rusten. Dat van jullie zowel als 't mijne. Ik ga nieuwe inspiratie zoeken en jullie ondertussen verwennen (hopelijk) door elke dag een reisverhaal en verdere strips over de relatie tussen Ming en Serendipity op mijn blog te laten verschijnen! Veel plezier!
