"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
20-04-2009
Fort van Breendonk
Met mijn fobieën over martelingen en oorlogsmisdaden had ik mezelf voorgenomen om "nooit of te nimmer" het concentratiekamp van Breendonk te bezoeken. Maar aangezien mijn fotovrienden deze plek op hun agenda hadden staan om te gaan fotograferen leek het me het aangewezen moment om mijn grenzen te verleggen. Verscholen achter mijn camera en mijn statief ben ik dus mijn jeugdtrauma's te lijf gegaan... en heb de fototrip tot een goed einde gebracht.
Hier alvast enkele beelden uit mijn reportage over deze oneindig droeve plaats, de meer "kunstzinnige" foto's zet ik later voor de echt geïnteresseerden in een album.
Zonder woorden. Ik laat de beelden voor zichzelf spreken.
Geen tijd om nu een artikel te schrijven over gisteren dus trakteer ik jullie nog maar eens op een aflevering jeugdherinneringen...
41. Kind en kinds.
De vakanties in de Kempen bleven heerlijk! Ze kregen zelfs nog een totaal onverwachte attractie! De moemoe had eindelijk op mijn niveau met me leren praten!
Wat een feest! Ik had er precies een zusje bij!
Aangezien ons ma haar moeder gestorven was kon zij nu mee voor de moemoe van onze pa zorgen. Omdat ze reeds ver in de negentig was en haar dementie toenam besloot ons ma om tijdelijk mee op den buiten te gaan wonen. Ik moest dan dagelijks met de bus naar school! Een hele rit van wel drie kwartier. Eerst vond ik dat griezelig, maar ons ma kocht me om met een zakcentje waar ik telkens voordat ik op de bus stapte een zakje snoep mee kon kopen. Dat maakte de rit al veel draaglijker. Ik was ook oneindig geboeid door al de gebouwen die ik dageljks zag. Ik fantaseerde wie er allemaal zou wonen en hoe het er vanbinnen wel mocht uitzien. De busritjes werden een pretje. En bovenal, bij thuiskomst kon ik dan op niveau met de moemoe babbelen!
Regelmatig kreeg de moemoe het idee dat ze dringend bij haar moeder op bezoek moest gaan. Indien dat menske toen nog geleefd had zou ze zon flinke 125 jaar geweest zijn. Maar dat besef had moemoe op haar 96ste totaal niet meer.
Telkens ze de tocht naar haar ma wou ondernemen vond ze in mij een goede, gretige reisleidster.
Als ze weer de neiging kreeg om weg te lopen dan hielp ik moemoe inpakken. We namen dan lukraak enkele bezittingen, wikkelden die in een grote zakdoek en togen op pad. We wandelen schuifelend heel de tuin door, verdwenen door het achterpoortje de wijde wereld in, liepen gewoon blokje om en kwamen door de voordeur weer naar binnen. Moemoe haar wegloopdrang was dan bevredigd, ze had wat lichaamsbeweging gehad, ik was alweer op avontuur geweest, ons ma had tijdens dat half uur eindelijk weer eens flink en ongestoord kunnen doorwerken, dus iedereen was uiterst tevreden met onze stapjes in de wereld.
In't kader van de imaginaire bezoeken aan haar moeder besloot ik op een dag de moemoe te laten kennismaken met de wonderen van de moderne tijd. We bezaten een telefoon, die natuurlijk enkel mocht gebruikt worden voor belangrijke zakelijke mededelingen. Ik had hem dus nog nooit mogen gebruiken vandaar dat het ding me reeds lang intrigeerde. Mijn vermetel plan was mijn moemoe eens met haar denkbeeldige moeder te laten telefoneren... Ja, ik was van geen kleintje vervaard. Samen met mijn compagnon, en zuster in de misdaad, vond ik het wel te riskeren om die hoorn eens van die haak te nemen. Dus troonde ik moemoe stiekum mee naar de schone kamer en nam ik voorzichtig de hoorn van de zware zwarte telefoon. Hij deed tuuuuuuuuuuut. Wonderlijk! Moemoe geloofde eerst niet dat ge daarin kon spreken, laat staan dat haar moeder zou antwoorden! Plots nam ze toch de hoorn uit mijn handen - zich niet realiserend dat die draad aan dat toestel verbonden was - en wou ermee op wandel gaan rond de sier-eetkamertafel uit volle borst brullend van Moe! Moe! Hoort gij mij?!!! Moe! Moe! Hóóóóórt gij mij?!!! Snel gritste ik de hoorn uit haar handen, bang dat het ding kapot was, luisterde vlug of ik die tuuuuuuuuuuuuut nog steeds hoorde. En o ramp, het spul gaf geen kik meer!... Ik heb dan maar rap die hoorn terug opgelegd en aan moemoe uitgelegd dat ge evengoed met het voorwerp dat ik haar nu aanreikte kon telefoneren. Dat voorwerp was de bureaulamp Dus moemoe kneep de lamp tussen haar handen en begon weer te gillen van : Moe! Moe! Hoort gij mij?!!! Moe! Moe! Hóóóóórt gij mij?!!! Alvorens ook de lamp zou sneuvelen trok ik ze snel uit haar handjes en zei dat haar moe haar nu zeker gehoord had en dat we konden vertrekken. Die dag zijn we in plaats van heel de hof door de stesselen, héél stilletjes langs de voordeur naar buiten gemuisd, want ik had veel te veel schrik dat iemand zou ontdekken dat ik de telefoon misschien kapot gemaakt had
Volgende week een reportage over mijn avontuur van gisteren want,... mijn grenzen zijn verlegd! Nu héél snel, wegens chronisch gebrek aan tijd, de eerste foto van 't nieuwe raadsel. Iedereen kent het.
Vandaag ben ik op pad... om mijn grenzen te verleggen... Hopelijk schiet ik niet binnen de minuut op de loop want ik heb sinds mijn prille jeugd bij hoog en bij laag beweerd dat ik die plek "nóóit van mijn leven!!!" ga betreden en krijgen jullie er volgende week toch een reportage over te zien...
Erg genoeg wordt het iets veel enger dan een spookhuis op de Sinksenfoor...
Een lippenstift voor droge lippen... Sommige mensen gebruiken dit in deze periode om te gaan skieën... Vele mensen dachten aan een Pritt-lijmstiftje. Tja, soms zouden mannen wel eens willen dat we zoiets in plaats van lippenbalsem gebruiken denk ik. Is 't niet om te zwijgen dan misschien wel om aan hun lippen te blijven plakken.
Proficiat : Luk, Walter, Chrisje, Ron, Dolfijn, Lange Lou, Helena, Steven, Viviane, Nilleke, Jan, Kathleen, Shajongen, Veveke, Maria, Lisette, Mieke, Nadine, Klaproosje, Ann, Nicole, Vifke, Mare, Ritje, Marleen, Patty en Fernanda!
Hopelijk morgen inspiratie voor een nieuw raadsel...
Bedankt voor de bemoedigende woorden die onder mijn vorig bericht werden gezet en de vele "cheer-up" mails die ik in mijn box vond. Ik probeer ze vannacht allemaal te beantwoorden. Gelukkig komt het rodekruisjes-probleem niet zo veel voor als ik dacht. De meeste mensen die raad gaven zijn van mening dat het komt doordat de veiligheidsinstellingen op de betreffende pc's te streng afgesteld staan. Ik kan daar echt zelf geen zinnig woord over zeggen want aan mij iets over pc's vragen is ongeveer 't zelfde als aan onze Mathurin vragen hoe ge een sok moet breien... De resultaten gaan ongeveer identiek zijn.
Ik vond het héél tof te lezen dat mijn blogje, ondanks de zondvloed van dikkoppen , toch nog gewaardeerd wordt. Meestal beleef ik zelf ook veel plezier aan 't schrijven. Normaal heb ik een voorraad van teksten gereed staan om op dagen te posten dat ik teveel hoofdpijn heb of te moe ben, zodat die rotdagen voor mijn lezers ongemerkt voorbij gaan. Maar gisteren was ik door mijn voorraad heen, ik meende ook te ondervinden dat er nog maar weinig mensen kwamen lezen en daar bovenop kwam dan nog het treurige nieuws dat mijn foto's niet voor iedereen zichtbaar waren... Kortom dat - en nog een boel andere probleemkes - maakten me wat somber gestemd. Mijn kop hing ineens lager dan mijn navel. En geloof me met mijn "dubbele kin in wording" is dat wel een heel lastige houding.
Maar eigenlijk heb ik goeie redenen om eens goed te zagen hoor! Ik ben momenteel in een ware "strijd met de materie" gewikkeld. 't Is verdomd vervelend maar ge kent mijn leuze : "Nu is 't misschien niet echt plezant, maar... achteraf kan ik daar een goed verhaaltje over schrijven en dat maakt het de miserie dan wel waard!" Die leuze indachtig ga ik nu verder worstelen en één van de volgende dagen al mijn gesukkel in een plezant vertelselke gieten.
Als intermezzo plaats ik vandaag deel 40 van mijn jeugdherinneringen. (Ook die voorraad begint te slinken...) 't Is een beetje een trieste aflevering, maar daar kan ik niets aan doen, 't leven is nu eenmaal een mélange van vanalles. Maar niet getreurd, de twee volgende delen zullen hilarisch zijn...
---------------------------------------
40. Kinderhorror.
Na schooltijd gingen we regelmatig spelen in t stadspark. Ik denderde daar met een grote opblaasbare bal over de gazons of reed er, heuveltje op grachtje in, met mijn fietsje rond. Mijn driewieler was tegen die tijd al vervangen door een heuse fiets!
Mijn eerste fietsje gekregen voor mijn vierde verjaardag op 9 oktober 1961.
Met mijn grote fiets in het stadspark op 16 mei 1963, vijf jaar en een half oud.
Op een dag ontstond er plots tumult aan de brug over de vijver. Ma en ik liepen er op af, en wat bleek, iemand had zich verdronken We kwamen er net aan toen het lijk op een brancard gehesen werd en er hing iets heel roods en vies uit de drenkeling zijn mond. Net als destijds toen mijn vader, over mijn hoofdje heen, het gruwelverhaal over de opstand in de Congo tegen ons ma vertelde verstijfde ik. En hield weer mijn kaakjes op mekaar.
s Avonds in bed kon ik niet slapen, ik kreeg zelfs koorstaanvallen en wou niet alleen blijven. Noch ma noch bomma begreep wat er opeens scheelde want overdag had ik nog zo fijn in t park gespeeld Alweer dierf ik niet vertellen wat me zo geschokt had en dat ik dat beeld van dat lijk, met het gruwelijke rode ondefinieerbare ding dat uit zijn mond bengelde, maar niet van me kon af zetten. De volgende dag was ik beter en niemand heeft ooit geweten waar die koortsaanval zo plots vandaan gekomen was. Ik was toen jonger dan 6 jaar want we woonden nog in het oude herenhuis.
Op zondagen moest er altijd gewandeld worden. Bij goed weer over de Scheldekaaien, bij slecht weer werd een museum bezocht. Ik vond een museum meestal nog prettiger en afwisselender dan dat eeuwig boten kijken. Behalve als mijn rolschaatsen mee mochten, dan was het erg fijn om daarmee over het wandelterras te zoeven. In mijn ogen was het een duidelijk minpunt aan musea dat daar niet mocht gerolschaatst worden. Als ik groot werd zou ik dat beslist laten veranderen.
Deze bewuste zondag echter goot het. Dus gingen we op weg naar het Museum Mayer van den Bergh. Aanvankelijk liep alles vlot, ik keek mijn ogen uit in het prachtige oude gebouw, de architektuur boeide me altijd veel meer dan de schilderijen of de beelden. Opeens stond ons ma stil en bleef maar naar een schilderij staren. Ze wist blijkbaar niet goed wat ze zag en vroeg onze pa om uitleg.
Pa die een getalenteerd tekenaar was en zelfs even op de kunstacademie gezeten had alvorens hij gedwongen werd mee te gaan werken in de fabriek van zijn vader, gaf haar de nodige uitleg. Ik schaarde mij achter mijn ouders, want onze pa zijn woorden waren altijd heel belangrijk voor mij. Best te begrijpen als ge de man maar één keer per week ziet. Ik wou dus nooit iets van zijn interessante uitleg missen.
In heldere woorden verduidelijkte pa aan ma : Wel, dat is de marteling van een heilige dat hier uitgebeeld wordt. De man ligt op een houten tafel en aan het voeteneind ziet ge een rol waarmee ze de darmen uit zijn lijf draaien. Dat rode gedoe rond die rol zijn dus de man zijn ingewanden.
En alweer overkwam het me Gedurende enkele seconden viel elke lichaamsfunctie stil, mijn ogen werden troebel, ik kon niet meer bewegen. Gelukkig stond ik achter mijn ouders en zagen ze het niet.
s Nacht in bed lag ik te huilen en te huilen en weigerde te zeggen waarom. Ik was toch weer zó beschaamd want uiteindelijk kende ik die arme heilige niet eens, dus waarom zou ik me dat tafereel dan zo moeten aantrekken? Ik vond het toch zo onredelijk en kinderachtig van mezelf. Toen dit gebeurde was ik beslist al ouder dan 6 jaar want we woonden al op de Grote Markt. Dus als je al zo groot was mocht je je toch niet meer door zoiets onnozel als een schilderij overstuur laten brengen Dus hield ik mijn lippen, uit schaamte, alweer stijf op mekaar geklemd. En zo werd het weer een gruwelnacht met radeloze ouders die niet wisten hoe ze me konden troosten of genezen. Ouder zijn moet niet makkelijk zijn. Maar een gevoelig zieltje zijn is dat ook niet.
Vrijdag... We zijn alweer aan "de foto van de laatste kans"! En nee, 't is echt geen plakstift! Maar ik zal een gouden tip geven : Als dit een Pritt-stift was dan zouden sommige mannen wel eens graag hebben dat hun vrouw dat vaker gebruikte...
De "laatste kans"-foto was alvast niet meer nodig voor Luk, Walter, Chrisje, Ron, Dolfijn, Lange Lou, Helena, Steven, Viviane, Nilleke, Jan, Kathleen, Shajongen, Veveke, Maria, Lisette, Mieke, Nadine, Klaproosje, Ann, Nicole, Vifke en Mare!
Een lezeres maakt me er net op attent dat zij mijn blog enkel te zien krijgt zonder foto's. Op elke plek waar een foto staat verschijnt het gekende witte vierkantje met het rode kruisje in... Ze moet dan al die kruisjes aanklikken om de foto's te kunnen zien. Op die manier is de lol er natuurlijk helemaal af.
De laatste tijd heb ik de indruk dat mijn blog niet meer zoveel bezocht wordt. Ik dacht dat vele mensen iets nieuws en leukers gevonden hadden, zoals bijvoorbeeld Facebook, of dat ze gewoon op mijn blog uitgekeken zijn omdat het misschien te saai wordt. Kikkervissen, katten, reisverhalen, fotoraadsels, reportages... Ik geef toe er zijn boeiendere zaken in de meeste mensen hun leven. Misschien is mijn tijd om te gaan wel gekomen?
Maar met die mail van de dame die alleen kruisjes te zien krijgt wou ik toch nog eens checken. Misschien zijn er wel meer mensen die afhaken omdat het fotoprobleem veel vaker voorkomt dan ik weet?
Laat alstublieft eens weten of op uw pc ook een kruisjessteek-handboek verschijnt in plaats van een blog? En moest er iemand weten hoe dat op te lossen is, dan hoor ik dat vanzelfsprekend ook heel graag! Bedankt!
Een lesje in nederigheid, maar vooral om te leren niet te cynisch in 't leven te staan en niet direct een oordeel te vellen omdat iemand misschien niet zo mooi is, of een beetje dik, of naar de algemeen geldende norm niet echt geslaagd is in 't leven, of gewoon maar wat ouder dan uzelf...
Een kippenvelmoment dat ik in mijn mailbox vond dankzij Ryntje, ik wil het echt met jullie delen, ik hoop dat het jullie ook zo'n fijn gevoel geeft!
Ming : "Zoetbekske er kriebelt iets..." Serendipity : "Dat zal de lente zijn hé Poes..."
Ming : "Nee serieus Serendipity, er kriebelt écht iets... Achter mijn oor..." Serendipity : "Oei sorry, das mijn snor!"
Ming : "Meiske scheer die dan af hé... Ik ben hier de man in huis. Ik draag de snor." Serendipity : "Maar gij weet niet wat ik allemaal met mijn snor kan..."
Serendipity : "Ik kan daar bijvoorbeeld mee aan uw buikske kittelen..." Ming : "Hm. Interessant. Maar wilt ge met dat soort zaken wel even wachten tot ze met haar fotoapparaat weg is? Doe efkes alsof we slapen."
...sorry, de volgende foto's werden gecensureerd op dwingende aanvraag van mijn oudste kater...
Een uur later...
Ming : "Vanaf nu schat, draagt gíj de snor hier in huis. Juist gelijk ons ma."
Om toch even de zalige tekst in 't gedichtje van Rozemarijn te relativeren - want daar kom ik bijna uit als een van "de dapperste aller Galliërs" - nu even aandacht voor een heel ander facet van mijn persoonlijkheid.
Ge hebt nog altijd een gekke reportage te goed van de "after-party" van de "pré-metro"... Dus, here we go! Na het bezoek aan de tunnels kwamen we boven op 't Astridplein en voor 't station bleek een soort opgeblazen dinosaurus te liggen. Ge kon "de ingewanden" gaan bezoeken. Door zijn bek wandelde je naar binnen en daar zou je dan, volgens de uitleg, zijn maag- en darmstelsel in werking zien. Voor zo'n interessante "wetenschappelijke" oefening ben ik natuurlijk altijd "in". Dus togen Nand, Mare en ik er op af terwijl de anderen wijselijk op hun terrasje bleven zitten.
Het grote beest.
De ingang van wat in mijn ogen een "wetenschappelijk verantwoorde" tentoonstelling ging zijn.
Irma : "Fijn. Na die vuile tunnels eens iets propers doen. Zie ik wel zitten. Hier kan me niks gebeuren. Hier gaat beslist niet op de grond gelegen worden om een fotoke te nemen."
Irma : "Alhoewel die vieze rook? Wat doet trouwens rook bij een wetenschappelijke tentoonstelling?" Laathi : "Seg Irma, gebruik uw fantasie! Dat moet het beest zijn adem voorstellen natuurlijk!"
Jonge wetenschappers op pad...
De huig. OK, ja. Niet echt goed gedaan, een beetje plastiekerig, maar ook niet slecht.
De slokdarm. Niks te zien, vooral donker.
De maag... Tja, 't werd hoe langer hoe onnozeler... Er staken af en toe wat slecht afgewerkte "stukken mens" door de wanden.
Niet erg want als ge niet flitste was 't er toch aardedonker...
Op dat moment had ik zelfs door de duisternis niet eens gezien in wat voor een eng ding ik mijn kop aan 't steken was.
Nog steeds was ik heel naïef op zoek naar iets "wetenschappelijk verantwoords"...
Het werd wel heel smallekes, de opblaaskussens raakten mekaar en 't was echt wringen om er door te geraken...
En toen opeens in de pikkendonkere pakte "iets" mij vast! Ik schrok mij bijna een beroerte! Eindelijk, eindelijk viel mijn naïef euroke dat ik in een ordinair, stom spookhuis terecht gekomen was! Iets waar ik doodsbang van ben en nooit vrijwilig in zou gaan... Maar niet erg, ik was dus ondertussen flink geschrokken maar wel héél trots dat ik dat overleefd had. Mijn grenzen waren verlegd!
Ik kon er zelfs nog mee lachen. Ah ja, ik was toch zo fier op mezelf! En ten andere 't was nu toch voorbij, ik had een heus spookhuis doorstaan! Maar toen, nog steeds in de pikkendonkere, greep totáál onverwacht een ander monster mij vast! Ik gilde en blééf gillen - ik denk dat ze mij tot in Berchem Station hebben kunnen horen - tegelijkertijd sprong ik in paniek achteruit, kwam pardoes op mijn maatje Mare terecht, die gelukkig de helderheid van geest had om bijtijds haar fotoapparaat over haar schouder te zwieren alvorens ik me rond haar nekte vastklampte, ik deed het in mijn broek van 't schrikken, Mare kon mijn gewicht niet houden en uiteindelijk belandde ik bovenop Irma in een hoekske op de vloer. En dat allemaal op enkele seconden tijd... Ondertussen was die vent die dat monster speelde zó geschrokken van mij dat ik vrees dat hij er ook iets aan gaat over houden...
Geschrokken man-monster nummer twee staat even te bekomen. En Mare behoudt haar "cool" en fotografeert na 't voorval gewoon verder.
Nand : "Tiens? Wat liggen de meiskes hier op de grond te doen?..."
Dus ge ziet... de vrouw die zwemt met tijgers, met haar arm in olifanten hun bekske zit te woelen, er op rijdt en ze zelfs wast, die bovenop torens rondwandelt, over randjes van kademuren kuiert,... wordt panisch in spookhuizen! Iedereen heeft recht op zijn mindere kantjes nietwaar? Maar ik heb toch wel wat medelijden met die spookmens want ik vrees dat die nu doof is.
Met dank aan Mare en Nand voor de fotokes! En vooral voor hunne "cool".
De fijnste herinnering die ik aan deze Pasen zal overhouden is het tedere gedichtje dat Rozemarijn in een verloren hoekje onder de kikkervisreportage op mijn blog plaatste. Ik ben er enorm blij mee! Ik heb het afgedrukt op een kikkervis-foto en het krijgt een ereplaatsje op mijn bureau!
Bedankt lieve Rozemarijn voor deze hartverwarmende Paasverrassing!
Lowie : "Naar 't schijnt hé... naar 't schijnt... gaat ze die met de meeste zin voor humor kussen..." Marcel : "Néé?! Waar is de uitgang?!! Snel! Ik wil hieruit! Ik word droogstoppel!"
Dinsdagmiddag kwam het grootste containerschip ter wereld in de Antwerpse haven aan. Het werd een feestdag voor Antwerpen aangezien het binnenloodsen door de sluis en het aanmeren feilloos verlopen is en de grote schepen van MSC nu in de toekomst maandelijks Antwerpen zullen aandoen. Een flinke opsteker die het havenbedrijf en de havenarbeiders in deze crisisperiode wel konden gebruiken.
Het publiek staat de te wachten aan de Berendrechtsluis.
Geduldig te wachten.
In de verte doemt Beatrice op, voortgetrokken door 4 sleepboten.
Boven haar cirkelen helicopters en een vliegtuigje met een spandoek : "The Port of Antwerp welcomes Beatrice!"
Deze flinke dame is maar liefst 366 meter lang. Dat is driemaal de hoogte van de kathedraal die je voor je neus ziet voorbijschuiven... (Tja, een Antwerpenaar meet nu eenmaal alles ter wereld - zelfs grote Boeddha's - aan zijn kathedraal af. Dat is genetisch bepaald. )
Van mast tot kiel is ze 69 meter hoog. (Toch al een flinke halve kathedraal. )
Tot groot enthousiasme van iedereen nadert ze de Berendrechtsluis.
Langzaam trekken de sleepboten haar de sluis in. Een precisiewerkje...
Bij deze foto hoort een leuk verhaal...
Om haar toch maar zonder dat lelijk hek op de voorgrond te kunnen fotograferen was ik half achter die draad gaan hangen. Het was een zeer boeiend standpunt, het leek wel of ik zelf boven 't water zweefde. Dolgelukkig met mijn leuke positie was ik gecontreerd aan 't fotograferen tot er een man naast me kwam staan, die op mijn arm tikte. "As ge na in 't woater springt hei. Awèl, dan ziedeum van nóg dichterbai!" (In 't Nederlands : "Als ge in 't water springt dan ziet ge hem van nóg dichterbij!") Waarop ik in de lach schiet, en zonder op te kijken antwoord : "Ja das een goed idee! Ik denk dat ik dat sebiet ga doen!". Terwijl ik die opmerking maakte reikte ik blindelings naar de man om hem een vriendschappelijk schouderklopje te geven en plots had ik iets vreemds vast. Een uniform begot. Bleek het niet zomaar een collega toeschouwer die eens een geestige opmerking wou maken maar een hoge piet van de haven te zijn die mij eigenlijk kwam berispen... Gelukkig kon hij met mijn opmerking lachen.
De meertouwen worden vastgelegd tijdens het uurtje dat ze in sluis ligt.
Mevrouw haar derrière is maar liefst 52 meter. De breedte van een voetbalveld. Ze kan 14.000 containers vervoeren! 7.572 aan dek, en 6.428 in het ruim. En toch zijn er maar 30 bemanningsleden aan boord...
Hier hangt ook een geestig verhaaltje aan vast...
Beatrice lag in de sluis te wachten tot het water gezakt was en in afwachting liepen mijn kameraad en ik wat te fotograferen op de brug. We hoorden al een hele tijd mensen op fluitjes blazen maar dachten dat dat een deel van de feestvreugde was. Tot opeens een aantal officials en politieagenten van 20 meter ver begonnen te roepen : "Kom van die brug áááááf!!!" Ik wou bijna een Peter Koelewijn-deuntje beginnen zingen tot ik me realiseerde dat die mensen misschien best wel eens naar ons aan 't roepen konden zijn. Inderdaad we hebben moet rennen om van die brug af te geraken. Dus... als Beatrice een half minuutje te laat vertrokken is dan weten ze nu wie de schuldigen zijn...
De sleepboten varen ongeduldig op haar toe zelfs al zijn de sluisdeuren nog niet eens volledig open.
Er is wel wat (zee-?)-paardenkracht nodig om dit gevaarte in gang te trekken...
Feestelijk spuitend varen brandweerbootjes haar voor naar haar ligplaats, de loskade van de MSC-terminal aan het Delwaide-dok.
Een indrukwekkende gebeurtenis...
Alleen mist een mens na drie uur wel een cafeetje met de nodige "infrastructuur"... Het water stond ons stilaan "aan de lippen"...
Irma : "Volgens mij moet er in dit gebouw toch een toilet te vinden zijn hoor moeder..."
Irma : "Ga maar rustig zoeken, ik knabbel ondertussen wel een kleinigheid..."
Deze foto is eigendom van het Antwerps Havenbedrijf, ze werd genomen vanuit een van de rondcirkelende helicopters toen Beatrice de Berendrechtsluis in gesleept werd. Ik heb een rood cirkeltje getrokken rond het plekje waar ik vrolijk met mijn beentjes boven 't water bengelend op de kademuur zat, genietend en fotograferend.
Voor de echte schepenliefhebbers heb ik een uitgebreid album met beelden van de haven en van de aankomst van Beatrice samengesteld, je kan het bekijken op : http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/MSCBeatrice?authkey=Gv1sRgCNbcqvL8-_iavwE# Vergeet niet tijdens de diavoorstelling op toets F11 te klikken om de foto's op volledig scherm te kunnen bekijken.
)
