"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
28-05-2009
Rondreis Thailand Hoofdstuk 14 - Deel 3
Hoofdstuk 14. Deel 3 : Authentieke gsm-ende bergstam-pubers met "shredded pork"-kapsels.
Enkele kilometers verder kwamen we in een vreemde nederzetting terecht. Een kruising tussen een Chinees vluchtelingenkamp en een toeristisch Chinatown-openluchtshoppingcenter. In de kleine rode hobbithol-achtige winkeltjes werden allerlei Chinese zaken verkocht: theepotten, allerhande soorten amuletten en geluksbrengers, kruiden, snoep en veel gedroogde vruchten (of drollekes?). Ik heb me de bakua gekocht die ik altijd al wou hebben. Zo'n spiegeltje om de slechte geesten af te wenden met de tekens van de I Tsjing op.
Een van de schattige winkeltjes...
... met allerlei onbekend lekkers.
De Aziatische toeristen kochten er vanalles, poseerden voor elk winkeltje maar vooral voor het grote gouden Chinese opschrift op een rots in 't midden van dit gekke gedoe. Niets zo leuk als Aziaten zien poseren. De snuiten die ze trekken zijn onbeschrijfelijk en die pose duurt, heel efficiënt, ook maar net zo lang als nodig is om af te drukken. Maar niet alleen de pathetische bekken die ze trekken zijn hilarisch, ook de houdingen van armen en handen. Bij die mensen is zin voor drama echt ingebakken. De jeugd speelt duidelijk videoclipfiguren na en poseert bij voorkeur met twee gespreide vingers in V-vorm. Waar is de tijd dat wij met een vredesteken op de foto gingen staan?... Maar de allerleukste vorm van poseren is ook de moeilijkste. Ze springen dan in groep omhoog en dan moet de fotograaf op 't juiste moment, als ze zo hoog mogelijk in de lucht hangen, afdrukken. Prachtig om zien! Inspirerend gewoon.
En maar poseren...
Wazige Chinese madammen verkochten er t-shirts met wazige teksten over wazigmakende rookproducten. "Flying Elaffant smokings", "Fly Pai stuff" en zaken van dat allooi... We zitten hier natuurlijk wel dicht bij de gouden driehoek waar de papavers bloeien als waren het meiklokjes. Toch wel vreemd als je er bij stilstaat dat de Thaise overheid bekend staat om zijn uiterst streng drugsbeleid. Of geldt dat misschien alleen voor toeristen?...
De Engelse taal heeft evenveel geheimen voor de Thai als hun taal voor ons...
Zoals steeds had ik in dat dorpje wat mondvoorraad op de kop weten te tikken. De gedroogde "dingetjes" die ik in zo'n mini-winkeltje gekocht had bleken een soort bessen want er zat een pit in, ze smaken naar hibiscus en ge kunt er lekker lang op kauwen. Er waren ook openluchtrestaurants waar al de Chinezen aan grote tafels zaten te eten. Het zag er niet slecht uit, maar ik heb me bij mijn bessen gehouden en Paul bij de onmisbare sesamkoekskes uit de oneindige voorraad in onze auto. Na Viëtnam zullen ze ons niet meer hebben liggen, dat we uitgehongerd van de ene groene tros bananen naar de volgende moeten laveren, sinds die reis ligt er altijd een voorraad gedroogd lekkers voor de hongerwinter in een apart zakske op de grond achter onze autozetels rond te rollen. Tussen de liters drinken natuurlijk. En de stenen die ik opgeraapt heb. En de kapotte broeken die nog nuttig zouden kunnen zijn als vod. En de sandalen die te nat waren om in de reiszak in te pakken. En de afval die we in een open zak proberen te verzamelen tot we een vuilbak zien... Kunt ge u voorstellen hoe zo'n verzameling autobodemtoestanden er uitziet na een weg van meer dan 700 haarspeldbochten?...
Een van de laatste frisse zonnebloemvelden.
Zonnebloemeke bij de zonnebloemen.
De mooie habitat van de bergstammen.
Een paar kilometer verder bezochten we een waterval waar het in 't weekend heel druk was. De locals kwamen er baden en eten. Op een open plek was een parking (allemaal sjieke pick-up trucks natuurlijk) en daarnaast was een wildgroei van open keukenkramen. De lage eettafels stonden op kleine zwevende plateaus die tussen de bomen bevestigd waren. Elke familie at op zijn eigen eilandje een combinatie van zelf meegebrachte spullen en aan de grill gekochte gerechtjes. Grappig zicht wel, bomen vol etende mensen.
Moderne meisjes, met make-up en gsm's, maar toch in de klederdracht van hun stam.
Een oudere zus klautert met haar broertjes naar de waterval voor een zwempartij. Met baby op de rug. En vanzelfsprekend de gsm aan haar oor.
We sukkelden door het struikgewas naar de waterval waar nog heel veel picknickers op de rotsen zaten, sommigen in hun stamkostuum, anderen gewoon westers gekleed. Maar toch waren sommige van die tieners, die op 't eerste zicht zo traditioneel gekleed waren, diep in hun ziel een beetje punk. Ze hadden ros gekleurde haren, opvallende make-up, kortom, ze probeerden zelfs in hun kostuums toch een persoonlijke toets te leggen. Het is een plezant zicht, zo'n dwarse stampuber die eigenlijk een beetje gothic zou willen zijn, althans toch binnen bepaalde grenzen. En iedereen ons maar weer uitnodigen om mee te eten. Maar ik heb weerstaan.
Bij deze uitnodiging om mee te eten hadden we toch onze twijfels...
Een veel voorkomend nieuw kapsel in Thailand is wat wij het "shredded pork kapsel"- noemen omdat het zo erg lijkt op het uitgevezeld rossig-gele barbe-à-papa varkensvlees dat ze hier tussen sandwiches leggen. Hun schitterende lange zwarte haren worden opgeknipt, diverse malen gepermanent zodat ze pluchig worden en naar alle kanten blijven staan, vervolgens ook nog gebleekt en al die mishandelingen resulteren in een warrig bolletje van ongelukkig rossig-oranje kleur. Zowel jonge mensen als iets ouderen dragen het, hoewel die laatsten er al eens iets purperachtigs durven doormengen. Dit is onder andere één van de redenen waarom pruikenharen en haarverlengingen zo duur worden. De Aziaten vangen tegenwoordig vanalles aan met hun prachtige haar zodat het niet meer bruikbaar is in de pruikenindustrie.
In 't water speelden een paar naakte jongetjes als wildemannen in de waterval. Ze lieten zich op de gladde rotsen vallen zoals onze kinderen op glijbanen spelen en roetsjten spetterend naar beneden. Het zag er heel plezant uit maar t bleef voor mij een raadsel dat ze niet vol blauwe plekken stonden. Hun oudere zus, in stamkostuum, moest duidelijk een oogje in 't zeil houden, maar hoe boos ze zich ook maakte, haar broertjes hadden veel te veel lol om zich iets van hun aangeklede zus aan te trekken. Ze kon hen toch niet bereiken daar lekker onderin hun waterpoeltjes.
Als we meer tijd zouden hebben, hadden we hier ook wel een verfrissend bad genomen, maar in plaats daarvan klauterden we terug naar boven en zetten onze weg verder. Door de heuvels en de dalen vol groentenvelden en vooral langs heel veel bochten. Bovenop een berg stopten we aan een uitkijkpunt waar maïskolven en aardappels geroosterd werden. Ik kocht me ogenblikkelijk een portie van die laatste, en mijn geluk kon niet op toen ik beet en proefde dat het zoete aardappels waren. Alweer een van mijn geliefde - en o zo voedzame - lekkernijen. Ik had weeral eten voor een hele namiddag.
Meer foto's van de bergvolkeren vind je in mijn album over deze dag : Klik hier
Sommige mensen denken, heel verkeerdelijk, dat ik álles al heb meegemaakt omdat ik, tussen de soep en de patatten, al eens een olifantje of een tijgerke was. Maar dat is helemáál niet 't geval hoor! Kijk maar, dat hieronder is mij nog nooit te beurt gevallen! Volgende keer als ik in Thailand ben ga ik zéker de tour-operator opzoeken die deze unieke attractie aanbiedt. En ik denk dat ik achteraf niet de olifant ga wassen maar mezelf.
Teveel werk, teveel miserie. Ik laat het bloggen even over aan mijn natte kroost!
"Aan tafel!!!"
En dat geldt ook voor de slakken!
"Ik vind het vreselijk om in een refter te moeten eten, geef mij maar een picknick in de natuur."
"Wow! De Sinksenfoor is nog niet eens open en ik heb al een smoutebol gekregen! Spijtig dat ik hem niet in mijn voorpoten kan houden... stomweg omdat ik nog altijd geen voorpoten heb pedoemme!"
"Ow! Wacht op mij! Ik kom eraan! Ik weet alleen nog niet goed hoe..."
"Wacht jongen, ik zal voordoen hoe ge moet zwemmen, ik mijn heb poten al een dag langer."
"Ik mag wel efkes rusten onderweg naar de kantine hé?"
"Ah ja! Maar das juist! Ik zou daar ook al springend naartoe kunnen gaan natuurlijk!!! Dat ik dáár nog niet aan gedacht had!"
Er is iets ernstig mis met mijn mailbox. Hoewel ik totaal geen instellingen veranderd heb krijg ik plots maar de helft van mijn mails meer aan! Zelfs van een en dezelfde afzender verdwijnen sommige mails gewoon in 't niets. Op privé-gebied zeer vervelend, op zakelijk gebied zo mogelijk nog lastiger.
Gelukkig las Steven onderstaand berichtje op mijn blog en meldde me dat hij bezoeker 222.222 geweest was en dat hij me dat leuke nieuws vanmorgen al heel blij doorgemaild samen had met een foto van de teller op 't scherm als bewijs... Alweer een verloren gelopen mail dus.
Steven koos voor een foto die ik eens van zijn dochters genomen heb, dus daar gaat voor gezorgd worden. Zo gauw ik het eens een beetje minder druk heb... Maar nr. 222.223, en dat was Luk, krijgt toch ook zijn cadeautje hoor.
Dus eind goed, al goed. Behalve dan mijn serieus mailprobleem...
Jammer. De persoon die op mijn blog was toen de teller 222.222 aangaf heeft zich niet gemeld. Gelukkig kreeg ik wel een "spijtig-maar-ik-was-net-te-laat"-mail van diegene die op 222.223 aanwezig was! Ik wacht nog tot vanavond en anders gaat de prijs naar deze laatste.
Hoofdstuk 14. Deel 2 : Dansen tussen de lampenkappen en een broek als een valies.
Iets verder langs de baan kwamen we per héél gelukkig toeval terecht op een stammenfeestje! Wat er juist aan de hand was weet ik niet, het bleek een soort verjaardag te zijn. Iedereen danste hand in hand in een rondedans rond een tafel waarop allerlei cadeaus lagen in prullige plastic zakjes verpakt en heel slordig op een hoop gestapeld. Een eenzame muzikant gaf midden in de cirkel de danspasjes aan terwijl hij op een heel speciale fluit voor de, vrij eentonige, muziek zorgde.
De kadootjestafel.
Het waren duidelijk mensen van verschillende stammen want er zaten minstens vier verschillende klederdrachten tussen. Eén van de vrouwen kwam naar me toe, nam mijn hand en trok me mee in de cirkel. En daar gingen we weer... Ondertussen stond Paul te filmen, dus ik was weer de paljas van dienst. Gelukkig waren er geen andere blanken te zien. De danskes duurden héél lang. Het werd een eindeloos geschuifel, een soort muzikale processie van Echternach, maar ondertussen had ik wel de kans om hun schitterende kostuums met de vele kleurtjes en glittertjes goed te bekijken.
Mijn lieve danspartner.
En schuifelen maar...
Een bepaalde stam had fijn uitgewerkte zilveren ornamenten in de vorm van vissen en vlinders op zijn rug hangen. Andere mensen droegen brede hoofddeksels met heel lange, fijne bengelende franjes. Het leken wel dansende lampenkappen uit een Walt Disney-tekenfilm. De mensen van nog een andere stam hadden dan weer allemaal 't zelfde kostuum aan, maar met een driehoek op de borst genaaid, die bij iedereen uit een ander stuk stof in een andere kleur bestond. Dat was hun schamel stukje persoonlijke bijdrage aan hun uniform. Het naaiwerk was opvallend verzorgd afgewerkt en de kleding heel proper.
Toch wel echt een dans van lampekappen uit een Disney-film?
Bij sommigen stammen droegen de mannen gigantisch wijde broeken waarvan het kruis maar 20cm van de grond hing, de stof is bestikt met heel mooi uitgewerkte cirkels. Magnifiek en volgens mij ook een heel gerieflijk kledingstuk, hoewel ik er dan wel een stuk of 20 zakken in zou maken aangezien ge toch plaats genoeg hebt. Geef mij zo'n broek en ik heb geen valies meer nodig.
Terwijl er steeds nieuwe stammen aankwamen werd er vrolijk (nou ja, vrolijk... uitbundig kunt ge ze zeker niet noemen als ze nog nuchter zijn) verder gerondedanst terwijl de meeste mannen toekeken vanop plastic stoelen onder plastic zeilen genietend van grote flessen bier en Fanta. Achteraan waren dames groenten aan 't schoonmaken, kippen aan 't plukken en dat alles in reuze potten aan 't koken en op vuurtjes aan 't roosteren. Een kip bakken is trouwens heel gemakkelijk want ge gebruikt de poten als handvat om ze te draaien. Kinderen werden ondertussen aan de borst gelegd, er werd gelachen en bijgepraat, en vooral veel getelefoneerd... In al die schitterende kostuums zit tegenwoordig altijd wel ergens een zakje voor een gsm ingenaaid.
De keukenbrigade in actie :
De groentenschoonmaaksters...
De kippenpluksters...
De plongeurs...
De... euh,... smosserkes?...
De chef, de demi-chef en de sous-chefs.
En ondertussen schuifelt iedereen vrolijk verder...
... en verder... en verder... met steeds meer volk maar op 't zelfde muziekske...
... van 't gitaarke met vier snaren.
Om van in slaap te vallen...
Of uit verveling een stuk in uw voeten te drinken... De heren der schepping zitten uiteindelijk al uren te wachten op hun diner...
In 't volgende deel komen we plots terecht in een kompleet andere wereld. Een Chinese nederzetting!
Wie op mijn blog aanwezig is als de teller op 222.222 springt heb ik een verrassing! Die lezer mag een foto kiezen - van mijn blog of uit een van de albums - die ik voor hem op A4 formaat afdruk!
Vorig jaar legden mijn vissen eitjes op 26 mei dus eergisteren was ik al volop mijn vijvertje in orde aan 't maken. Zoveel mogelijk ongerechtigheden eruit halen zodat ik een goed overzicht had om de bevruchtje eitjes bijtijds te redden. Het vooruitzicht op een hele winter plezier met 't zien opgroeien van mijn kroost in 't aquarium in mijn hobbithol maakte me al blij. Jammergenoeg heeft het niet mogen zijn...
Zaterdagochtend lag mijn moedervis dood naast de vijver... In de woeste pogingen om haar duizenden eitjes gelegd te krijgen was ze over de rand gesprongen. Ze was al dood toen we haar vonden. Dus keer moesten we de Nautilus-truuk zelfs niet eens proberen. Die jongen hebben we vorige zomer wel een keer of zeven terug tot leven kunnen wekken maar met dit meisje waren we hopeloos te laat.
Ik vond het zo droevig want het was een vrouwtje dat hier 15 jaar geleden geboren was. Toen Paul haar opnam bleek ze vol eitjes te zitten. In de hoop daar nog iets van te kunnen redden heeft hij de eitjes uit haar buikje gewreven en hebben we die in grote brokken overal in de oeverrand gelegd in de hoop dat een van de mannetjes ze nog zou willen bevruchten. Ook dat heeft niets uitgehaald. Ik denk dat vissen alleen kuit schieten onmiddellijk nadat ze een wijfje hebben zien leggen. Zo jammer toch, mijn vrouwtje dood, duizenden eitjes heeft ze voor niks gedragen, en ze is dan nog een vreselijke dood gestorven ook.
Deze maal was het te laat voor de kunstmatige ademhaling...
Een poging om althans de eitjes nog te redden. De gele vlek onder haar buikje is een klomp eitjes.
Drie zo'n gigantische hoeveelheden eitjes zaten er in 't diertje...
De anderen bleven maar gek doen en ik had nog altijd hoop dat er nog iemand anders zou beginnen leggen. Vroeger had ik al voorgesteld om tijdens de paartijd een rennetje rond de vijver te zetten om hen te verhinderen er uit te springen, maar dat botste op weerstand omdat het niet esthetisch was... En ja, dat is ook wel zo. Maar toch liever een week een draad rond mijn vijver dan mijn vis dood. Dus zoals meestal, "als 't kalf verdronken is dempt men de put" (hoewel dat spreekwoord in dit geval wel heel vreemd overkomt...) zijn we een hekje beginnen maken.
Binnen 't half uur stond er stuk kippendraad van ongeveer 30cm hoog rond het water.
Al maar goed ook want zoals je aan de waterspetters ziet gaan ze behoorlijk wild tekeer als ze gaan leggen.
Ondanks de drukte is er toch niets meer van gekomen... De grote eierkoeken van het dode vrouwtje werden veroberd maar niemand heeft nog eitjes bijgelegd. Dus... dit jaar geen broeikas met baby-visjes om te zien opgroeien en te fotograferen. Jammer wel. Ik laat het draadje nog een week staan, godweet zit er toch nog een vrouwtje tussen die eitjes draagt. Uiteindelijk zijn ze nog altijd flink aan 't harrewarren. Ik vind het al net zo spannend als de geboorte van de olifant in de ZOO. Ik zit hier op een bank naast mijn vijver te wachten om toe te slaan en eventuele eitjes in veiligheid te brengen...
Over enkele dagen de commentaren van Mathurin over dat draadje... En ze zullen niet mals zijn...
Mathurin : "Richard! Kom zien! Ons moeder is helemaal zot geworden! Omdat ze eieren leggen denkt ze dat 't kippen zijn en maakt ze een kippenren!!!"
Akkoord, niet iedereen heeft een tuin en ook niet iedereen heeft een wingerd tegen zijn muur groeien. En als ge op een café-terras zit kijkt ge misschien ook liever naar de kortgerokte passanten of naar uw pintje dan naar de planten achter uw rug... Excuses aanvaard dus. Maar deze week zal 't niet pakken! Dit voorwerp kent iedereen en we hebben er ook allemaal zeker eentje in huis! Komaan! Laat u niet kennen!
Deze smeekbede zat gisteren in mijn mailbox. Ik zet ze even op mijn blog. Wie ze wil kopïeren en naar zijn vrienden doormailen mag dat altijd doen... Elke diertje die door deze mail gered wordt is er eentje!
Ik kom je even vragen om voorzichtig te zijn op de weg
omdat het de tijd is van de jonge egeltjes.
Je gaat mij toch niet doodrijden hè!
Kijk eens hoe schattig ik ben.
Dankuwel uit naam van al mijn broers en zusjes om voorzichtig te zijn!
Een magere oogst deze week. Al net zo'n magere als wanneer ik die plakvoetjes van mijn klimop te lijf ga en ze van de muren tracht te verwijderen. Onbegonnen werk. Als een klimop zijn voetafdrukken nalaat blijken die voor de eeuwigheid te zijn... Maar ik moet wel toegeven, ze zorgen voor decoratieve tekeningen. Ondertussen ben ik ook al met een van de oplossers in een discussie verwikkeld of het nu voetjes van een "wingerd" dan wel van een "klimop" zijn. Eén ding weet ik zeker, 't is alvast geen "trek-af". Want als ge die plant wil verwijderen zijt ge wel even een paar uur bezig... Dus... krijgen die plantenrestjes bij mij een "decoratieve functie" en 't probleem is ook weeral opgelost.
En een brede grijns naar de persoon hier in huis die me dit raadsel zag maken en tussen neus en lippen mompelde : "Maar schatteke toch, das een véél te makkelijk raadsel, dat moet ge niet gebruiken want dan heeft iedereen 't van de tweede foto al geraden! Zelfs ík heb 't al herkend!" (Niet moeilijk trouwens, als al de foto's - tot en met de oplossing - op mijn scherm openstonden toen hij "achteloos" voorbij kwam gewandeld... )
Vreemd, ik dacht dat al vele lezers een verwoede worsteling met dit ding zouden gevoerd hebben.Of het toch minstens eens zouden bekeken hebben als ze op een tuinterras zaten te genieten. Hopelijk trekt "de foto van de laatste kans" nog enkele mensen over de streep...
Alleszins, als ge ooit eens wil oefenen in 't de strijd aanbinden met dit ding, zijt ge welkom bij mij. Ge krijgt er zelfs een pintje of een glaasje wijn bij als ge merkbare resultaten boekt. Of een anti-allergie-pil.
Tot hiertoe enkel opgelost door Moederke Melanie, Ron, Luk, Geert, Helena, Mieke en Andromeda.
Zaterdag, 31 januari 2009. Fern Rim Than Resort, Mae Hong Son.
14. Een hernia van geluk.
Gisterenavond was ik plots zo oneindig moe, nog steeds wat emotioneel van 't bezoek aan Mosha, dizzy van die honderden haarspeldbochten, zenuwachtig door ineens tussen zo'n hoop drukke toeristen beland te zijn, behoorlijk pissig dat die dure suite zijn thermaalbad kapot bleek te zijn (de reden waarom we nu net díe kamer geboekt hadden nota bene) en koppijnerig van het gezeik aan de receptie, dat ik 't ineens kotsbeu was en gewoon zonder eten in bed ben gestapt met een dikke slaappil. Af en toe moet er ook eens bijgeslapen worden, de toerist kan niet altijd gespannen staan.
s Morgens vroeg hoorde ik een gebroebel en gekletter onder onze paalwoning maar ik sliep lekker voort. Bleek dat de bron gerepareerd was en dat Paul om half vijf begonnen was met ons reuzebad op 't terras te laten vollopen. Toen ik wakker werd stond dat bad te dampen en had Paul verse thee gezet. Het ging op slag een stuk beter met me. Lekker in de zwavel zitten sudderen met zicht op... niks... aangezien alles nog in de mist zat. Heel mysterieus. We zaten daar echt allebei als 't orakel van Pai, want veel zinnigs komt er 's morgens vroeg uit master Danssews en haar begeleider niet uit. Wel grappig, in Sri Lanka wordt Paul altijd als the master bezien en behandeld en hier ben ik het aan wie al de vragen gesteld worden en op wiens naam (nou ja, op een paar verkeerde medeklinkers na toch) alles geregistreerd wordt.
A bath with a view. Tenminste als de damp en de mist opgetrokken zijn...
Optrekkende ochtendnevel gezien vanop ons zalige terras..
Op 't ontbijtterras zaten alle Thai warm ingeduffeld met truien, mutsen en sjaals. Het leken wel sherpa's! 't Was fris, maar toch nog zeker 12° of 15°. Het was zo mooi om de mist stilaan te zien optrekken boven de rivier en de weiden, zeker toen de zon vanachter de berg kwam en alles plots in kleur begon te baden. Een madam bracht haar koe vrolijk bellend naar de oever om aan de dagelijkse graaspartij te beginnen. Pastorale in winters Thailand.
Het ontbijt was verzorgd maar er lag enkel aardbeienconfituur tussen de boterkes, allemaal in van die kleine plastic potjes, dus vroeg Paul naar de klassieke appelsienenconfituur en kreeg totaal onverwacht, in vlekkeloos Engels het magische antwoord : "We only have two kinds of marmelade sir : strawberry and butter." Vorm en inhoud zijn hier niet altijd in evenwicht. Telkens mijn dag met zon onsterfelijk onlogisch zinnetje ingeleid wordt kan hij niet meer stuk.
Genieten van de eerste stralen zon.
Aangezien hier veel gidsen en chauffeurs van toeristen logeren die redelijk goed Engels spreken heb ik weer eens een poging gedaan om te weten te komen wat dat zalig gekke wezentje is dat ik sinds Bangkok rond mijn nek heb hangen. Het koperen dikbuikige beestje reikt met zijn voorpoot in de lucht naar iets... Als in Azië mensen iemand wenken dan doen ze dat anders dan wij. Europeanen maken een wuivend, grijpend, zijdelings handgebaar, Aziaten houden hun handpalm naar onder gericht en maken dan een wenkende, een soort van krabbende, beweging. Dit diertje blijkt dus naar het geluk te wenken om het naar zich toe te halen. Zijn naam is Noe Noei en de tekst op zijn rug blijkt te luiden : "Laat het geluk tot mij komen." Het blijkt een figuurtje uit het schaduwtheater van het zuiden van Thailand en niet zo heel bekend hier in t noorden, maar ik had in de loop van vorige week toch al opgemerkt dat vele Thai die het de laatste week rond mijn nek zagen bengelen beginnen te lachen en teken doen dat het iets heel positiefs is. Een gelukbrengende amulet dus. Thailand is echt het thuisland van magische prullaria, ze zouden aan elke steentje, elk beeldje een betekenis geven. Als t maar voorspoed of geld brengt. Gelukkig dat het Boeddhisme zo soepel is dat het al dat bijgeloof vrolijk tolereert. Hier mag gebeden worden voor alles en iedereen. Moest ik alle geluksbrengers die ik tijdens deze reis al verzameld had rond mijn nek hangen dan liep ik al rond met een hernia. Een hernia van geluk.
Mijn geliefde Noe Noei!
Heetwaterbronnen.
Op weg naar Pai ontdekten we een wegeltje dat leidde naar een heuse mini-canyon! Allemaal bergruggetjes van een halve meter breed waar ge over kon wandelen, als ge tenminste geen hoogtevrees had want aan beide kanten naast u was 't wel pal bergaf voor tientallen meters. Ge zag terwijl ge de zigzaggende paadjes volgde hoe die richels zich als de tentakels van een inktvis kronkelig steeds verder en verder door het landschap uitstrekten. Ik denk dat ge er uren mee zoet zou kunnen zijn door ze allemaal af te wandelen. Maar daar is natuurlijk geen tijd voor. We hebben voor dit noordelijk rondreisje maar drie nachten en vier dagen en dat is al veel meer dan de gemiddelde toerist er voor uittrekt.
In de verte een klooster...
Het dorpje Pai bleek een heel leuk nest te zijn, een soort kruising tussen een hippie-hangout en een trendy design nederzetting. De bergvolkeren komen hier hun groenten naar de markt brengen en hun naaiwerk aan de bezoekers verkopen. De hoofdstraat bestaat voornamelijk uit toeristenwinkeltjes die zich toespitsen op Thaise toeristen die het noorden van hun land werkelijk het einde vinden. Lekker koel! En cool! Ze kopen hier - heel sjieke en goed gefotografeerde - postkaarten en beginnen die dan te schrijven, te bewerken met een speciaal stempeltje en ze te posten in de speciale brievenbusjes van Pai. Al die acties moeten ondertussen door hun vriendjes gefotografeerd worden want iedereen zal geweten hebben dat ze in Pai geweest zijn. Ze poseren alsof ze filmsterren zijn en trekken vaak de meest dramatische snuiten. Heerlijk om zien.
Huisvlijt van de bergvolkeren die ze op straat mogen zitten verkopen. De regering stimuleert die mensen hun nijverheid met alle mogelijke middelen.
Hippe winkels in de hoofdstraat van Pai.
En als contrast tussen al het trendy-gedoe : een oud huis, eveneens in de hoofdstraat van Pai...
In de volgende aflevering trekken we verder door de prachtige natuur van het Noorden op zoek naar de bergvolkeren. En we zullen ze vinden ook!
Er komt toch een beetje schot in de zaak! Ondertussen hebben al vijf mensen het ding gevonden : Moederke Melanie, Ron, Luk, Geert en Helena. Maar eigenlijk verwacht ik nu toch veel meer goede antwoorden want het is een overbekend iets! Dus weer een duidelijkere foto. Omdat het een feestdag is krijgt ge er zelfs twee
Eén van mijn twee kleine kikkertjes plakte vanmorgen tegen de binnenwand van zijn aquarium. Ik had nochthans verschillende dun gesneden plaatjes kurk in zijn woning gelegd zodat hij eilandjes had om op te rusten. Blijkbaar snapte hij dat niet goed. Dus heb ik het hem even uitgelegd.
'k Heb hem heel voorzichtig zo'n schijf kurk onder zijn poepeke gehouden en hem zo zachtjes naar boven laten komen. Hij vond zijn vlot blijkbaar maar eng want hij sprong direkt terug in 't water. Ik heb hem dan even op mijn hand laten zitten en dat ging na enkele keren heel vlot. Ik kon hem makkelijk fotograferen met mijn andere hand. Toen ik vijf minuten later terug naar zijn aquarium kwam kijken zat hij dapper midden op één van de kurkeilandjes te genieten van het net ontdekte comfort. Binnenkort vraagt hij misschien nog om een zeteltje en een parasol. Geef toe, 't is een knappe leerling.
Elke namiddag liet ma moemoe en ik een dutje doen. Waarschijnlijk niet met ónze rust in haar achterhoofd maar wel met de háre. Op zon momenten kon ze dan even ongestoord in de keuken werken. In de zomer was het altijd heel druk. Pa oogstte dan allerlei groenten en ons ma legde die op in grote bokalen die daarna in de kelder werden gezet zodat we ook s winters tomatensoep en boontjes konden eten. Dat was altijd een heel werk. Om nog te zwijgen van de krieken op jenever voor het nieuwjaarsfeest en de eindeloze reeksen potten confituur die ma maakte van het fruit uit de tuin. (Al de appels die ik dus niet in t zwembad van de buurman gezwierd had). De appels die niet in t zwembad of de confituurpotten beland waren werden netjes uitgespreid op de zoldervloer. Rij aan rij lagen ze daar op oude kranten te wachten tot het winter werd.
De oplegbokalen moesten eerst gesteriliseerd worden in reuzegrote ketels alvorens de groenten er in konden gedaan worden en dan was t best dat ik uit de buurt was. Kwestie dat mijn grijpgrage vingers niet in de groenten van de steriele bokalen begonnen rond te woelen.
Ook konijnen werden klaargemaakt. Die sukkelaars zaten ergens achter t magazijn in konijnenhokken. Ik werd er zover mogelijk uit de buurt gehouden om er toch maar zeker geen affectieve band mee op te kunnen bouwen want anders had er natuurlijk nooit meer konijn kunnen gegeten worden. Zo slim waren ze wel. Gelukkig verdween dat droeve gebruik nadat de eerste oom zijn geest gegeven had. De arme konijnen vertrokken samen met hem naar de eeuwige jachtvelden. Die oom natuurlijk naar de hel. Zoveel was voor mij wel duidelijk.
Om mij en moemoe tijdens haar kookwerk op een menslievende manier uit te rangeren, stopte ma ons altijd net na de middag in bed. Samen stapten moemoe en ik dan de paar treden op naar de kellekamer en kropen gemoedelijk samen onder de dekens.
We lagen dan gewoon gezellig wat te praten over de belangrijke dingen des levens - op ons beider niveau dus, 6 jaar en 96 jaar maken op die leeftijden heel weinig verschil - en soezelden uiteindelijk ook meestal knus tegen mekaar weg. Al dan niet met een nest jonge poezen tussen ons in.
Een uurtje later kwam de crème-glace-kar en ma wekte ons dan met twee ijsjes die we in bed mochten oppeuzelen. Héérlijke momenten waren dat! We kregen dan beiden een plastic potje met daarin twee bolletjes vanille, mijn portie overgoten met grenadine-siroop. Smullend lepelden we onze potjes leeg.
Een extra fijn aspect aan de dagelijkse crème-glace traktatie waren de plastic lepeltjes! Elk seizoen had de ijskar andere modellen. Ze verschilden ook allemaal zodat ge ze kon verzamelen. De bedoeling was om het uiteinde van het lepeltje af te breken en die bij te houden tot ge de hele serie bezat. Soms waren de uiteinden van de lepeltjes verkeersbordjes. Soms wegwijzers. Soms letters. Heel boeiend voor de verzamelaar in mij!
Aangezien moemoe niet zon grote eetlust meer had besloot ons ma op een dag om voor moemoe, in plaats van een plastic potje, een hoorntje te kopen. Dan had ze tenminste toch ook al een voedzaam koekje binnen. Zusterlijk zaten we half rechtop in bed rustig te genieten. Ik lepelde mijn potje leeg en moemoe likte van haar hoorntje.
Tot ze plots opmerkte : Ja, gij hebt het wel makkelijk! Gij hebt een lepeltje, maar ik kan niet meer aan de crème-glace aan want die zit diep in dit bruine ding en mijn tong is niet lang genoeg!Educatief als altijd antwoordde ik haar :Jamaar moemoe, dat bruin ding is een koekske en ge moogt dat mee opeten!Waarop ze vliegensvlug het hoorntje in haar twee handen nam en het fluks doormidden brak! Heel ons bed en haar blouse zaten onder het ijs en de koekkruimels! Alwéér gedaan met ons ma haar rust want die zag zich ineens voor een berg was geplaatst.
Al de volgende dagen van de vakantie kreeg moemoe terug haar ijsje uit een plastic bakje.
Soms deed moemoe nog brei-pogingen. Ze wilde altijd maar sokjes breien voor haar zoontjes (stevige 50- en 60-plussers). Ons ma zette dan een breiwerkje op en moemoe mocht broddelen en prutsen naar hartenlust. Steevast viel ze toch na een kwartierje in slaap en tijdens dat dutje puzzelde ons ma het breiwerk dan terug uit mekaar en zette het opnieuw netjes op de priemen.
Op een namiddag vond ik haar in de veranda weggedut boven haar breiwerk. Ik nam de priemen uit haar handen, tilde de rok van haar schort omhoog, trok die over haar gezicht, en maakte de stof over haar gezicht vast met de breinaalden die ik kruiselings door haar haardotje stak. Moemoe zag er volgens mij zo heel geestig uit en ze zou beslist met mijn grapje kunnen lachen. Moemoe dutte tijdens mijn creatie vredig verder.
Ik verstopte mij achter de zetel om haar reactie af te wachten. Pijnlijk genoeg kwam ons ma toen net de veranda binnen. Ze schrok zich een ongeluk bij t zien van de moemoe uitgedost als een buitenaards wezen met twee priemen door haar hoofd, bevrijdde het menske en gaf mij een fikse uitbrander. En ik die dacht dat mijn ma zin voor humor had
Ja, als kind ziet ge dementie wel door een héél ander paar ogen dan als volwassene...
Met ma, moemoe en pa achter in de tuin. Vanzelfsprekend met een poes in mijn armen.
De lezers van mijn reisverhalen zullen zeker al weten hoeveel moeilijkheden de complexe Thaise taal oplevert. We krijgen ze niet tegoei uitgesproken, altijd ligt de klemtoon verkeerd, de toonhoogte is mis. Kortom geen kat verstaat onze dappere pogingen. 't Schrijven levert ook weinig resultaten op want 1 lettertje te veel of te weinig en ge krijgt iets totaal anders dan wat ge gevraagd hebt... Vandaar dat de programmatie van een GPS in Thailand ook zo moeilijk is. Er bestaat geen eenvormige translatie van hun rijkere alfabet naar het onze. Zolang dat er niet komt zullen er altijd misverstanden blijven bestaan. Maar wij zijn duidelijk niet de enigen die met deze perikelen te maken krijgen... Dit artikeltje stond vanochtend in de krant. Het verhaal kwam me toch ó zo bekend voor...
