"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
28-09-2009
Een goed gesprek.
De tijd van het "goed gesprek" is duidelijk aangebroken...
Nemuri Neko : "Moederke wij moeten eens praten." Mathurin : "Ja, we worden een beetje bezorgd over uw geestelijke vermogens. Pas op! Dat is niets om beschaamd over te zijn op uw leeftijd hoor!"
Mathurin : "Nemuri ik vind dit eigenlijk heel genant. Voert gij dit gesprek maar alleen, gij kunt dat beter..."
Nemuri Neko : "Ah nee hé Mathurin! Gij gaat hier niet onderuit muizen. Dit wordt een familieraad. Dat gaat altijd zo bij collocaties." Mathurin : "Oooh... zo gênant... zo gênant..."
Nemuri Neko : "Híer zeg ik! Hier! Neem uw verantwoordelijkheid!"
Mathurin : "Maar we gaan haar kwetsen... En ze heeft al zo'n teer ego-ke..." Nemuri Neko : "'t Is beter dat ze 't van ons hoort dan van iemand anders..."
Mathurin : "OK... OK, dan maar..."
Nemuri Neko : "Lieve moeder. Ge bedoelt het goed. Daar zijn we zeker van. Echt waar!" Mathurin : "En we zijn u dankbaar! Zeker en vast! Maar... we zíjn eigenlijk al héél gelukkig. En in zekere zin... vinden we uw voorstel misschien niet zo héél ontzettend noodzakelijk..."
Nemuri Neko : "... Want we hebben al vrij veel speelgoed... En nu nóg een nieuwe krabpaal... Mathurin : "... We zijn een beetje bang dat we op de duur geen nagels genoeg gaan hebben...
Mathurin : "... en op de duur ook niet meer genoeg plaats om nog rond te lopen..."
Mathurin : "Ziet ge ma, we hebben al een paar krabpalen, en twee speeldozen, en twee tunnels en de slaapvis..."
Nemuri Neko : "Om nog maar te zwijgen over onze heerlijke biljartdoos!"
Nemuri Neko : "En onze grootste zorg hebben we nu nog niet eens aangeraakt... De feestdagen komen er aan... Wat staat ons nog te wachten met Sinterklaas en Kerstmis?... Snapt ge?..." Mathurin : "We wéten dat ge heel ongelukkig zijt met uw misbaksel van een verandake maar kunt ge geen troostkoop doen voor uzelf in plaats van iets voor ons aan te schaffen?... Iets kleins misschien... Een armbandje of een diamanten ringetje of een sjaaltje ofzo. Andere vrouwen lossen dat naar 't schijnt op die manier op..."
Nemuri Neko : "Versta ons alstublieft niet verkeerd!... We lopen over van dankbaarheid voor alles wat ge ons geeft..." Mathurin : "Maar "trop" is echt teveel... We moeten nog tot bij onze kattenbak geraken hé anders gaat ge ook niet gelukkig zijn nietwaar?..."
Wie gaat het halen? Hebben ze mij overtuigd? Is mijn geestelijke gezondheid nog te redden?... De toekomstige aflevering zal het uitwijzen...
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 6. Deel 3.
Hoofdstuk 6. Deel 3 : Een landschap als een zompige spons.
Knut, de taxichauffeur, die zich ondertussen bewust was geworden van mijn liefde voor beestjes kwam op t idee ook even binnen te wippen bij de King Crab Farm. Daar zaten de gekende Kamchatka krabben. Beesten als voorhistorische reuzespinnen van wel 5 of 6 kilo. De oudste die ooit ontdekt werden hadden een spanwijdte van maar liefst twee meter! De exemplaren hier waren een flinke halve meter tot 80cm breed. Ik had geluk, er waren geen andere bezoekers, en ik kreeg de lederen handschoenen van de man en mocht een krab uit het aquarium vasthouden. Hij leerde me hoe het moest want een beet van de scharen kan heel slecht aflopen.
Die krabben zijn oorspronkelijk afkomstig uit Japan, vervolgens zijn ze door de Russen in de buurt van Siberië uitgezet en na twintig jaar zijn ze al tot hier gemigreerd. De vissers moeten er zelfs niet eens veel moeite voor doen om ze te vangen, de zee zit er hier vol van.
Toeristen die "de stoere" willen uithangen en hier rondlopen zonder muts of sjaal... worden er wel heel verkrampt uitzien vind ik.
De krabbenman had op de bovenste verdieping van zijn huis een mini-museumpje gemaakt over hoe t dorpje er hier vroeger uitzag, heel trots liet hij de fotos zien. Ondertussen wierp ik een oogje door t raam en zag ik op de berg een kudde rendieren staan grazen!! Ik wist niet hoe snel ik buiten moest raken, gelukkig ging t raam niet open of ik was er door gesprongen. Paul en Knut moesten het maar aan de lieve man uitleggen maar ik spurtte er van door. De berg op. De rendieren achterna. Prachtig! Ze graasden op de steile hellingen van de zompige bergen achter de huizen. Ik voelde me net op een spons lopen, ik werd hoe langer hoe doorweekter, zag er bijna net zo haveloos uit als die ruiende rendieren met hun loshangende pelsen, maar ik kreeg ze wel van dichtbij op foto. Een heerlijk moment.
"Madam toch! Ge zou eens moeten zien hoe ge er uit ziet..."
Brillen, lenzen, alles dampt aan van de nattigheid... Maar 't wordt er alleen maar romantischer door.
Ondertussen kreeg Knut een oproep van de taximaatschappij waar hij toch in godsnaam bleef?... Er moet konstant 1 van de 7 taxis in t dorp zijn voor noodgevallen en t was eigenlijk ondertussen zijn beurt geworden voor de dorpsdienst Dus moest hij jammer genoeg zo snel mogelijk die 20 kilometer die we ondertussen verder gezworven waren gaan inhalen. De man was zo charmant dat hij vanaf dat moment zelfs zijn taximeter afzette! Hij had echt spijt dat hij terug moest want hij vond het ook een tè gek tochtje. Zo eens iets heel anders dan mensen heen en weer naar de Noordkaap te rijden.
Knut dropte ons aan een supermarktje waar we alcoholvrij bier konden kopen (dat ze in dit land mijn favoriete drankje verkopen was een ontdekking die Paul in Geiranger al gedaan had) en we namen afscheid met een flinke fooi! Iemand die zo prettig in de omgang is, me zoveel rendieren had laten zien en me nog zon onverwacht fijne namiddag bezorgd had verdiende dat wel.
In de supermarkt kwamen we tot de ontdekking dat een fles cola 3 euro kost en een blikje alcoholvrij bier nog geen euro. Het echte bier daarentegen was wel heel duur. Bij t buitengaan bleek ook dat er op blikjes statiegeld betaald wordt zodat de mensen het leeggoed terugbrengen en het niet in de natuur terecht komt. In t midden van de winkel staat een machine waar je je lege blikken in werpt, ze worden geplet, en ondertussen wordt er een tegoedbon geprint. Geweldig systeem. We waren zo blij met ons pintje dat we er direkt eentje op straat opgedronken hebben, als echte clochards. Geleund tegen een grote vuilbak als barmeubel. Een goddelijk moment. Daarna hebben we rillend nog wat berenfotos genomen want de regen was eindelijk opgehouden. Schitterend om mijn beren samen met mijn twee Noren te laten poseren in zon vissershaventje.
Clochard in Honnigsvag.
Mijn heerlijk "nieuw samengesteld gezin" van deze reis. Ik voel de inspiratie opborrelen. Er zou nu alleen wat extra schrijftijd moeten opborrelen....
Deze pose noemt beslist de "bevroren glimlach". Om dit terug goed te krijgen zal er dringend iets sterks moeten op-"borrelen" vrees ik.
Rillend en verkleumd trokken we vervolgens terug naar de aanlegplaats van de tender. Het personeel van de cruise had daar ondertussen een standje opgezet met hete koffie en thee. Erg attent, want hun passagiers waren niet in al te beste doen zo te zien. Paul kon niet meer filmen want die kon zijn handen niet meer bewegen van de kou dus gaf ik hem mijn super dikke wanten en hij begon er onmiddellijk poppenspel mee te spelen. Aangezien je in zon tender met zijn 120 op mekaar gepakt zit zullen de collega-toeristen weer bepaalde gedachten gehad hebben over onze mentale leeftijd. But who cares! Zolang we maar lol hebben op onze manier.
Zijn "Munch"-ske wordt al wel heel goed. Hij heeft dan ook een goede coach.
Uiteindelijk bleken we nog veel leukere dingen gezien te hebben dan al de mensen die excursies met de autocars gemaakt hadden, en was t zelfs nog voordeliger geweest. We hadden ons een hele namiddag een kriek geamuseerd voor 1600 Noorse kronen, mijn Sami-amuletje, t internetcafé en rendiertje Ogen inbegrepen. Een taxi is niet goedkoop maar de prijzen die ze hier aan boord voor de excursies aanrekenen zijn ook niet min. En de Noren kennen iets van inkomprijzen Om het terrein van de punt van de Noordkaap te bezoeken kost het inkomticketje maar liefst 25 euro Om op een rots in de mist te staan koukleumen, 14 beeldhouwwerken van kinderen te bekijken, een oubollig museumpje te mogen bezoeken, en een film te mogen zien voor t geval t buiten toch echt te bewolkt en te nevelig is dat ge zelfs niet eens ziet waar de kaap eindigt Geef mij dan maar mijn rendieren, mijn Lappen, mijn krabben, plezante Knut, en een lekker blik alcoholvrij bier! Naast een vuilbak. Een van mijn beste maten zegt altijd dat, hoe slecht er iets op een bepaald moment ook uitziet, het toch de moeite is om verder te gaan omdat t leven van t één ogenblik op t ander ineens een stuk plezanter kan worden. En hij heeft gelijk. Want het verschil tussen t stresserende begin van deze dag en t hilarische einde was wel echt enorm.
Terug thuis zijn we naar de sauna gesprint om alle half-bevroren onderdelen te laten ontdooien. Na enkele zeer uitgebreide opwarmingsbeurten in t stoombad, t bubbelbad, de sauna (al genietend van de afvaart uit Honningsvag door de panoramische ramen!) en even rust onder t solarium, ons vervolgens overgeven aan een even uitgebreid als lekker diner. Met onder andere de beste canard à l orange die ik al ooit gegeten heb! We hadden ondertussen de relatieve beschutting van de Noorse fjorden achter ons gelaten en waren terug op volle zee, wat duidelijk voelbaar was. Het was zo mooi om aan tafel de golven tegen de zijkant van de boot te komen zien aanrollen en openspatten, en ondanks de ruwe zee bleef de boot in verhouding redelijk stabiel. Om 10 uur s avonds kwam de zon zelfs nog even van tussen de wolken piepen en baadde alles even in een stralend licht.
Een hartverwarmend tafereel : Een gelukkig mens met warme voeten in een warm restaurant wachtend op warm eten.
We zijn amper 6 dagen onderweg en ik zie er al uit of ik van vermoeidheid met mijn snuit in mijn bord ga ploffen. Dat gaat er niet op beteren...
We waggelden terug naar onze kajuit, zeilend van links naar rechts en kwamen onze toffe Nederlandse kennissen van de Geirangertrip tegen. In de minst lawaaierige bar hebben we gezellig zitten verbroederen. Maar omdat de zon niet ondergaat heb je ook geen tijdsbesef meer en kan verbroederen wel eens flink langer uitlopen dan gepland. Mijn schrijfuurtje is er dan ook overgeschoten. Ik ben als een blok op mijjn bed gevallen en zalig in slaap gewiegd door het zachte rollen van de boot Eindelijk dan toch eens een klein beetje een boot-gevoel. Maar niet iedereen zal daar t zelfde over gedacht hebben want de kotszakskes waren alweer uitgedeeld.
En toch nog weer eens even opstaan om de middernachtzon te zien...
Of beter : de middernachtswolk?...
Het geweld van het water rond de boot... gezien van over de reling van mijn terrasje. Ik krijg er niet genoeg van. Maar eigenlijk zou ik nu toch écht wel moeten gaan slapen...
Gewoon eerlijk : 't is deze week niet simpel. Niet iedereen heeft dit ding in huis. Maar 't wordt ook moeilijk om dingen te vinden waarvan ik zeker weet dat iedereen ze bezit... Desalniettemin is dit een bekend ding, en ge moet het zeker niet zelf gebruiken om te weten wat het is. Maar gemakkelijk... nee, dat vind ik het toch niet. Dus heb ik maar foto's gemaakt die het niet te moeilijk maken en die veel laten zien...
Het leven in Mathurin's en Nemuri Neko's slaapmagazijntje...
Mathurin : "En toch hé... en toch... denk ik dat gij gisteren vogel gegeten hebt..." Nemuri Neko : "Mathurin stop daar nu mee! Ge wordt paranoïde! Kom, ons ma roept!"
Mathurin : "Vooruit moeder, kom binnen en vertel het eens... Wat nieuws?"
Nemuri Neko : "Mathu?! Heb ik dat nu goed gehoord?!! Dat kan toch niet waar zijn?!!"
Mathurin : "Ssst! Jawel, ik heb dat ook verstaan..." Nemuri Neko : "Maar dat is beangstigend?!!!"
Nemuri Neko : "Ik ga een psychiater bellen." Mathurin : "Maar néé! Stel dat ze haar opsluiten wat gebeurt er dan met ons?!!!"
Mathurin : "Blijf hier gij idioot! Haal nu geen stommiteiten uit!" Nemuri Neko : "OK. Maar dan wil ik wel met haar praten... Nu."
Nemuri Neko : "Moederke. Wij moeten eens rustig praten. Kom zet u efkes neer. Daar op de kattenbak is nog een half vierkante meterke plaats."
Waarom maken mijn katerkes zich zorgen over mijn geestelijke gezondheid? Hóógst bevreemdend toch... Dat zullen we dan in de volgende aflevering te weten komen...
Toch iets dat ge in deze tijd van 't jaar veel ziet liggen zo'n pompoen? In de winkel, in de tuin, naast de deuren? Was dat nu zo moeilijk?...
De mijn is momenteel fotomodel. Over een paar weken wordt ze in de soep gedraaid. Eindelijk nog eens een fotomodel waar tenminste eten aan is. Héél wat anders dan de graatmagere modellen op "Madammeke'" haar catwalk. Zij zal aan die van haar minder eten hebben.
Opgelost en waarschijnlijk al in de soep geëindigd bij Klaproosje, Chrisje, Dolfijn, Ann, Steven, Lange Lou, Nand, Mieke, Veveke, Renee, Fernanda, Ritje, Vifke, Derktje, Ritje, Vifke, Luk, Kaatje, Sjoeke, Ron, Ritje, Vifke, Luk, Kaatje, Lisette, Yvette! En ik zal Marleen ook maar meerekenen want uiteindelijk was ze na een week sukkelen toch al aan iets dat eindigde op "-oen" geraakt. 't Is de goede wil die telt in de wereld, niet altijd de resultaten.
Mathurin : "Vervelend. Stierlijk vervelend... Fotoraadsels maken van dingen die te groot zijn voor mij om mee te kunnen gaan voetballen. Mag 't morgen terug iets kleiner zijn aub?"
De laatste weken figureren mijn jonge katers nogal veel op 't blog. Ge vraagt u waarschijnlijk af waarom. Sinds enkele maanden heb ik niks dan pech, alles wat ik aanpak mislukt en de ene tegenslag volgt de andere op. Heb ik iets opgelost dan krijg ik de volgende dag gegarandeerd een nieuw serieus probleem op mijn bordje. 't Is om de moed van te verliezen. Sommige dagen voel ik mij als die arme clown in 't circus die 12 borden op stokjes moet laten ronddraaien door van het ene naar het andere te rennen. Als 't me allemaal teveel wordt en weer maar eens een van mijn borden van zijn stok gevallen is vind ik veel troost bij mijn beestjes.
Heel lang geleden heb ik ooit nog eens 't geluk gehad om twee poezen te hebben die met mekaar wilden spelen. Meer nog, ze waren stapelverliefd op mekaar. Thomas had ik half-doodgebeten gevonden in een verlaten fabriek. En Sidi was een doodziek babypoesje dat we uit Tunesië gesmokkeld hadden. Eens ze met mekaar hadden kennisgemaakt werd het liefde op 't eerste zicht. Altijd samen in 1 bolleke gekruld in een zetel, altijd samen op pad. Wreed genoeg heeft mijn buurman ze doodgeschoten.
Aangezien mijn roedel altijd bestaat uit vondelingen zijn de leeftijdsverschillen steeds nogal groot. Bij een vondeling hebt ge natuurlijk niet te kiezen hoe oud hij is, welke kleur hij heeft en of 't een kater of een kattin is. 't Is waarschijnlijk een beetje als kinderen krijgen. Ge krijgt wat er zich aandient en zijt daar heel gelukkig mee.
Maar sinds vorig jaar de jonge Mathurin bij ons aanbelandde en dit jaar Nemuri Neko weet ik eindelijk weer hoe wezenloos plezant het is om twee jongen katten te hebben die samen kattenkwaad uithalen en in mekaar echte speelkameraden gevonden hebben. Ware spitsbroeders. Prachtig gewoon! Ik zou iedereen die een poes in huis neemt vanaf nu altijd aanraden : neem er twee! Adopteer de twee grootste speelvogels uit het nest! Twee ravottende beesten zijn nog duizend maal plezanter dan 1 donzige lieverd. Het lijkt wel of ge constant katten-comedy-tv kunt kijken. Ze leiden uw aandacht af van miserie en laten u lachen. Vandaar dat ik er ook zo veel speelgoed voor verzamel. Ik wil dat ze zo lang mogelijk jong en speels blijven en dat is iets waar ge een kat in kunt helpen.
Ik ben dus helemaal niet gek geworden met al mijn kattenspeelgoed hier in huis. Vroeger had ik 't allemaal liever netjes en ordelijk. Voor alles een plaats en alles op zijn plaats. En alle kleurtjes moesten harmoniëren tot in 't absurde. Met ouder te worden heb ik t allemaal liever knus en plezant, 't zicht interesseert me gene choco meer. Laat de grond maar vol kattenspeelgoed liggen (poco pech : ze maken dat nu eenmaal in de schreeuwerigste kleuren) waartussen mijn katten heerlijk kunnen dollen. Ik ben gewoon dolgelukkig met mijn twee boys die ervoor zorgen dat ik op de somberste momenten toch nog kan lachen. Liever een huishouden met wat rommel en veel plezier, dan een design huizeke en steriel.
Dus ja, god weet, misschien, komt er één van deze dagen nog een stukske speelgoed bij?... Daarvoor zult ge de vervolgverhalen moeten volgen. Jammer wel dat ik de tijd niet meer heb om ze zoals vroeger met tekstballonnetjes te maken...
Een kat in uw armen houden is ook heel ontspannend...
Een kunstenares die op een ongelofelijke manier tekeningen uit zand maakt. Je ziet ze bezig in de Oekraiense aflevering van een talentenjacht. Het filmpje duurt 8 minuten maar 't is die tijd zeker waard!
Om de details goed te kunnen zien zet je de film best op volledige schermgrootte. (Het knopje onder de "You" van "YouTube".)
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 6. Deel 2.
Hoofdstuk 6. Deel 2 : "Miss Moose" bij "Rudolph-the-Rednosed-Reindeer".
Goddank was het taxihuisje deze keer niet verlaten en vond ik er een heuse mens! Ik trachtte hem uit te leggen dat ik rendieren wou zien, ik probeerde het in t Engels met het woord moose maar daar kwam ik niet ver mee. Gelukkig is een rendier uitbeelden niet moeilijk. Ge spert uw vingers van beide handen open, houdt ze naast uw kop en met wat goede wil hebt ge een gewei. De taximan vond mijn pantomime hilarisch en beloofde me ons na zijn volgende ritje mee te nemen. Hoewel hij opmerkte : There are 6000 rein on the island but of course I dont know where they will be They just wander around Dus stelde ik hem voor naar de toeristische nederzetting van de Lappen, die officiëel Sami heten, te rijden, daar zou ik er toch beslist al een paar kunnen zien. Ik legde mijn normen al maar weer een beetje lager.
Miss Moose in 't taxikantoortje. Op zo'n manier moeten ze toch weten dat ik niet naar een olifant op zoek ben nietwaar.
De man was overduidelijk gecharmeerd door mijn doorzettingsvermogen en mijn bereidheid er zo ongeveer álles voor over te hebben om die beesten te zien en vroeg ons over een kwartier terug te komen. Een nuttige tijd die we konden gebruiken om nog even te gaan internetten want hier aan boord lukt het echt niet, maar laten ze je ondertussen wel veel betalen. In het dorpje zelf is buiten wat vissersboten en een museumpje niks te zien. En ondertussen regende het fijntjes verder We werden alvast "moes"-nat.
Een kwartier later stormde ik terug in blijde verwachting het taxihuisje binnen en mijn reputatie was me al voorgegaan. Ik stond al bekend als Miss Moose die Noorwegen écht niet ging verlaten alvorens rendieren te zien. Onze enorm lange Noorse taxichauffeur, Knut, kwam iets later ook binnengestapt en we konden vertrekken. Eén van de 7 taxis was eindelijk van ons! Mijn blijdschap kon niet op! We gaven de man carte blanche zolang hij maar rendieren tevoorschijn zou toveren. Een heerlijk mens met voldoende zin voor humor die met plezier aan de search for rein in the rain wou beginnen.
Het gebied rond de Noordkaap is heuvelig maar kent enkel een lage begroeing. Bomen komen er totaal niet voor, wel heel veel sappig mos en gras en hier en daar een struikje. De bodem is sponzig, de natuur lijkt een beetje op die van de ruige Schotse hooglanden. Onderweg zagen we verscheidene houten staketsels die moesten verhinderen dat de sneeuw zich op de rijbaan op kon hopen. Nu ligt er maar heel weinig sneeuw want ze hebben net een hittegolf van 25° achter de rug, de meeste is gesmolten.
Sneeuwhekken. De door de wind opgejaagde sneeuw komt op deze manier zo min mogelijk op de rijbaan terecht. De weg wordt in de winter dan ook nog eens afgelijnd met paaltjes anders is hij niet meer te onderscheiden van de rest van de heuvel.
Halverwege de Noordkaap kwamen we aan twee tentjes waar we een jong Samikoppel troffen. De man ging onmiddellijk een rendier van de berg halen en kwam met een albino terug! Eentje met een rozig gewei en een rozige neus. Rudolph the Red-nosed Reindeer bestaat dus!!! De man sprak perfect Engels en we mochten hem alles vragen. Het dier dat hij ons liet zien was ongeveer 4 jaar oud en volgroeid. Hij had net zijn nieuwe gewei maar het was nog soepel en donzig. Aanraken mocht niet, de man was op een toffe manier zeer bekommerd om zijn beest. De zesduizend rendieren die hier in de zomer rondlopen horen toe aan 5 families Lappen, in de winter trekken ze terug met hun kuddes naar de relatieve warmte van het zuidelijkere Lapland, dan wordt de Noordkaap te guur en is hier geen voer meer voor de dieren te vinden want alles ligt dan onder een dikke sneeuwlaag. Als je meer dan 600 dieren bezit heb je geen recht meer op subsidie dus iedereen heeft hier zogezegd 599 rendieren. Begin ze maar te tellen als belastingscontroleur Alweer een man met een zeer gezonde zin voor humor. Die Lap dus, niet die belastingscontroleur.
Héél moeilijk om mijn handen thuis te houden. Dat zag er zo zacht uit, en daar dan niet mogen aankomen... Aan dat rendier welteverstaan. Niet aan de Lap.
Een gezin wordt als rijk beschouwd als het meer dan 1000 dieren bezit maar je kan ook makkelijke rondkomen met een kudde van 500 stuks. We mochten ook hun tentjes bekijken, met een ketel boven een vuur en allerhande kledingstukken en laarsjes uit rendierleder gemaakt die aan de wandzeilen bengelden. Hij vertelde er vanzelfsprekend wel bij dat hij echt niet zo gek was om nog in zon ding te wonen, dat hij dan misschien nog wel de lokale klederdracht droeg en enorm van zijn werk genoot omdat het hem een intens contact met de natuur gaf, maar dat hij wel heel blij was met zijn houten huis, en dat hij internet en een gsm bezat. De man haalde echt het beste uit de combinatie van zijn twee leefwerelden.
Zo'n tentje is van binnen wel ruimer dan het er uit ziet.
We vroegen hem ook of ze hun dieren herkenden en die blijken gemerkt te worden aan hun gewei. Namen krijgen ze niet : Im not going to give a name to what I eat. Toffe man, heel down to earth, spiritueel en duidelijk gelukkig. Uiteindelijk staat hij maar enkel tijdens de twee zomermaanden toeristen te woord, de volgende vier maanden is hij gewoon herder van zijn kudde en de rest van t jaar is hij in Lapland de dokter en tandarts van zijn dorp. Van een speciaal leven gesproken...
Na een lange babbel wilden we de man centen geven maar dat weigerde hij! Hij beweerde dat hij t een waar genoegen had gevonden eens met twee mensen te hebben kunnen praten in plaats van een kwebbelende groep van 60 man toe te spreken. Hij bleek deze ochtend al 20 autocars over zijn nederzettingske heen gekregen te hebben en vertelde dat hem er nu nog 20 te wachten stonden dus dat ons gewoon gesprekje een leuk intermezzo voor hem geweest was Ja tijdens de middernachtzonperiode klopt die man wel lange werkdagen... En dan met 4 cruiseschepen in "town"... Ik hoop dat hij niet telkens 't albino exemplaar gaat tonen want anders gaat hij nog 20 x 60 = 1200 keer "Wooooow!! Look! How nice! Rudolph really exists!!!" moeten aanhoren...
Om deze mensen toch iets te gunnen gingen we de blokhut binnen waar zijn vrouw een zeer aparte souvenirwinkel van gemaakt had. Ik wou er best een kleinigheid kopen. Ze maakten allerlei producten van rendierhoorn en huiden, verkochten natuurlijk ook de obligate pluchen ijsberen en zeehonden, maar ze hadden ook heel grappige houten gsms ineengeknutseld. Eindelijk een gsm die je niet kan stresseren.
De echtgenote van de Sami-"herder-dokter-tandarts".
De geluidloze gsm's...
Plots viel mijn oog op amuletten die ze zelf maakten van stukjes hout van de berkenstruik met middenin een schijfje rendierhoorn. In miniatuur was er hun mythologie op geschilderd. De vrouw kon er prachtig over vertellen. Hoe niet de aarde maar de zon het middelpunt van hun leven was, en dat ze vele goden aanbaden - zoals het vuur en de wind - waar ze ook regelmatig aan offerden. Die goden woonden in een aparte wereld. In nog een andere wereld leefden de overleden mensen en dieren verder. Enkel de sjamanen konden beide werelden bezoeken tijdens een trance. Een hemel kenden ze niet maar daar hadden ze ook totaal geen behoefte aan want de levenden en de doden bleven toch steeds kontakt met mekaar houden via de sjamanen. Niemand raakte mekaar echt kwijt bij een overlijden. Ze leven verder in mekaars hart en kunnen mekaar na de dood enkel wat moeilijker bereiken. Van zon mooie godsdienst wou ik zeker een amulet rond mijn hals dragen, temeer omdat deze mensen hem nog zelf gemaakt hebben ook. Natuurlijk hebben in Noorwegen kleinigheden geen kleine prijsjes, dat weten we ondertussen al.
Ondertussen zat Knut knus in de taxi te wachten. De Sami-man was dolgelukkig met dit druilerige weer, dan groeide t gras goed voor zijn kudde, een Noorse taxi-chauffeur daarentegen houdt toch meer van de zon. Ze zien ze dan al maar een paar maand per jaar, dus verkiezen ze t ook dat ze niet achter de wolken of nevels verdwijnt.
In volgende aflevering worden we misschien wel hoe langer hoe natter maar wordt het ook hoe langer hoe plezanter...
Het leven tijdens de werken : de benepenheid van de latrines...
Tijdelijk niet in de tuin mogen heeft wel veel nadelen... Het impliceert het gebruik van een kattenbak. Het gebrek aan privacy begint door te wegen...
Mathurin : "Oeps! Sorry! Even pauze!" Nemuri Neko : "Waarom? Al moe? Oei nee! Ik ruik het al! Ga maar. Vlug!"
Mathurin : "Ja mateke, sorry, when nature calls..." Nemuri Neko : "Stom. 't Was nu net zo plezant."
Nemuri Neko : "Haast u een beetje hè!" Mathurin : "Me niet afjagen hé Muri! Dat is hier klein en ik moet goed zien waar ik mijn putje graaf."
Mathurin : "Hm. Zo te zien zijt gij hier vanmorgen ook al op bezoek geweest..." Nemuri Neko : "Een beetje discretie aub. Ge moet hem nu niet gaan bestuderen met een vergrootglas..."
Mathurin : "Tiens wij hebben toch 't zelfde gegeten gisterenavond? Waarom heeft die van u dan een andere kleur? Een ietwat andere geur ook trouwens... Hebt gij een vogel gevangen?! Zonder dat aan mij te zeggen?!! Hebt gij die helemaal in uw eentje opgeschrokt?!!!" Nemuri Neko : "Maar néé!!! Ik heb juist niks gevangen! Buiten wat spinnen en een dikke vlieg! En stop eens met uw dissectie seg! Ik vind dat hoogst onbeleefd."
Nemuri Neko : "Komaan, kom nu terug spelen." Mathurin : "Ik mag mijn putje toch terug dichtspitten hé afjager?!!"
Mathurin : "En toch. Ik blijf erbij. Gij hebt iets anders gekregen als avondmaal dan ik." Nemuri Neko : "Amai Mathurin ik zal blij zijn als ik terug onder de seringenstruik kan gaan zenne want uw interpretatie van de begrippen "discretie" en "privacy" vind ik maar niks." Mathurin : "Ja, ik wil ook zo snel mogelijk terug naar mijn kamperfoeliemuur. Al was 't alleen al maar voor de geur..."
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 6. Deel 1.
Woensdag, 15 juli 2009. Costa Luminosa, Honningsvag
6. "Heen en weer, heen en weer"... ik hoor 't Drs. P. al zingen.
Het fameuze "Noordpoolcirkeloverschrijdingscertificaat". Een máchtig woord om in Scrabble veel punten op te laten brengen.
Zicht op een nevelig Honnigsvag.
Bij t ontwaken lagen we al verankerd op enkele honderden meters voor een zeer mistig Honningsvag. Het zien van al die wolken op de toppen maakte het al direct duidelijk dat we er niks aan zouden missen dat we die uitstap naar de Noordkaap niet geboekt hadden. Rustig ontbeten. Wel een gek gevoel om exotische ananas te zitten eten terwijl ge in de poolcirkel rondvaart.
En als wij zo benepen in een tenderke naar land moeten varen...
... dan moeten mijn fotomodellen ook niet reclameren dat het hoe langer hoe drukker in de fototas wordt. Die nieuwe kleine laptop maakt hun huisvesting nu wel extra krap.
s Ochtends toch nog eens gaan vragen of er nu écht geen annulaties waren voor de excursie naar het vogelreservaat gecombineerd met het bezoek aan de Lappen-nederzetting en hun rendierkudde, maar er was helaas geen plaats vrijgekomen. Dus namen we maar de tender en gingen zelf aan land op zoek naar een taxi. Waar ze deze keer aan boord alvast niet over gelogen hadden was t feit dat er geen taxis beschikbaar zouden zijn. Logisch wel, het dorpje heeft er maar 7 en er lagen vandaag vier grote cruiseschepen Het afgelegen dorpje heeft ook geen behoefte aan meer taxis want anders staan ze hier in de lange, lange winter toch maar werkloos.
Toch niet meer normaal eigenlijk... Een walvis zou er bang van krijgen...
Het taxikantoortje was open, knus en gezellig, maar er was geen mens te bekennen. We zijn dan maar eerst onze mail gaan versturen in een souvenierwinkeltje annex internetcafé. Vannacht aan boord was ik snipzenuwachtig geworden omdat het inloggen maar niet wou lukken. Ellendige internetverbindingen op reis maken nu eenmaal het slechtste in mij wakker. Dus deze keer liet ik Paul ergens in een gang tussen de voorraaddozen van die winkel zijn ding doen en ging ik ondertussen op zoek naar een rendier op berenformaat. Al sinds Bergen ben ik er naar op zoek maar t is geen makkelijke bevalling. Hij moet even groot zijn als mijn berenfamilie, armen en benen plooibaar, zijn ogen moeten groot en duidelijk zichtbaar zijn en zijn neus mag niet te pront naar voren steken, anders is het een rampzalig fotomodel om samen met de beren te gebruiken. Aangezien ik nu toch een half uur de tijd had kon ik Expeditie Pluchen Rendier rustig verder zetten.
Paul in zijn geïmproviseerd internetkantoortje. Héél blij dat hij zijn queeste in alle rust zonder mij kon trachten te volbrengen.
Ik vond de goeie maat van rendiertje en kon beginnen tussen een 80-tal identieke exemplaren de meest geschikte uit te zoeken. Eéntje met een niet te breed gewei - wegens te moeilijk op fotos naast een beer - met even lange poten als de beren, maar zonder scheve voeten dat hij makkelijk zou blijven staan... Kortom ik denk dat ze in die winkel nog nooit een volwassen mens met zoveel aandacht - gedurende 20 minuten uit een mand met 80 pluchen rendiertjes, van 13cm hoog aan 9 euro t stuk - hebben weten zoeken en vergelijken. Maar uiteindelijk heb ik toch mijn trofee, en ondertussen Paul onze mail, binnengehaald.
Ik was oprecht blij met mijn nieuwe aanwinst, want als we dan die twee dagen in Spitsbergen waarschijnlijk toch verplicht aan boord moeten blijven heb ik weer een nieuw personage om verhalen rond te schrijven. Gelukkig had ik van thuis al een beertje meegebracht dat met wat goede wil op een "gecultiveerde ijsbeer" lijkt. Nu is mijn setje kompleet. Nu heb ik zogezegd twee Noren bij in mijn familie. Ik ga ze Haken en Ogen noemen, alleen weet ik nog niet met welke schrijfwijze ik dat ga waarmaken. Op mijn typmachien staan geen kleine bolletjes en letters met schuine strepen door die zo typisch zijn voor de Noorse taal. Maar dat los ik wel op. Een gezellige uitdaging meer.
Bijna had ik zo'n vel gekocht van de grote kou... Maar ja, loop daar nu rond met zo'n rendierhuid rond uw lijf... Met een fototas vol pluchen beren tot daaraan toe... maar als holbewoner in zo'n vel gewikkeld?...
Nog een mens die aan zijn verkrampte blik zo'n pelske wel zat te overwegen...
Terug naar dat taxihuisje gelopen maar daar was t nog altijd niet mogelijk een wagen te reserveren. Bibberend van de kou deze keer was ik zonder muts, handschoenen en sjaal op pad omdat het 5° ging zijn en t vanmorgen op ons terrasje helemaal niet zo koud leek en van pure ellende maar terug de tender naar het schip genomen om nogmaals te proberen mee op excursie te kunnen. Snel iets gaan eten en gewacht of er niemand zijn boeking afzegde. We hadden pech, iedereen daagde op, dus hadden we daar weer een half uur voor niets zitten wachten Maar zo rap geven we niet op, we worden weliswaar slecht gezind - ik maar sakkeren dat een cruise uit niks anders dan wachten, stressen en rennen bestaat, tussen hopen volk dan ook nog, niet direkt mijn favoriete diersoort - maar we blijven er voor gaan. Mijn wensen waren al wel flink ingekrompen want ondertussen hadden we van mensen die al terug gekomen waren de Noordkaap gehoord dat de zichtbaarheid vandaag nihil was geweest, dus mijn enige streefdoel was nog om enkele Lappen met rendieren te zien.
In de buik van 't schip onderweg naar 't dek van de tenders. Weer hoog tijd om een "Munch-kreetje" te slaken.
Dus wurmden we ons alweer een weg door de doolhof van het schip, tussen kuddes dik ingepakte mensen (die ofwel aankwamen en nat en verkleumd waren, ofwel vertrekkers die met angstige ogen vanonder hun mutsen naar al dat verwaaid volk keken) naar de verdieping waar ge op de tenders kunt stappen, en vaarden we terug naar t dorp. Deze keer was ik aangepelsd als een eskimo. Evenzo mijn berenfamilie, zelfs voor Ogen had ik een warm wollen broekske in mijn berenvoorraad-kledingsdoos gevonden want die droeg toen ik hem vanochtend kocht enkel een trui en geen broek, en dat vind ik geen zicht tussen de rest van mijn berenfamilie.
Haken en Ogen. Mijn twee stoere Noorse zeebonken. Héérlijke figuren.
Zo'n mens, heel zijn leven gewend aan exotische temperaturen,... en dan in zo'n koude terechtkomen ocharme... En heel de dag moet die daar staan... Ik had daar ook al beter een broekske voor gebreid.
In de volgende aflevering : de échte avonturen in Honnigsvag!
Reisverhaal Cruise naar Noorwegen en Spitsbergen. Hoofdstuk 5. Deel 2.
Hoofdstuk 5. Deel 2. : Gezocht, dringend! :Ssssssssssttilte.
Na het diner lang met de manager van ons restaurantpersoneel gepraat, een man uit Honduras. Hij werkt al meer dan 20 jaar voor Costa Cruises en is heel gelukkig met zijn werk. Zeker op dit gloednieuwe schip wordt het personeel goed verzorgd. Iedereen, naargelang zijn rang, heeft een kajuit voor 1 of 2 personen, gedaan dus met de ellendige hokslaapzalen van vroeger. Elke kajuit beschikt over een TV, DVD, douche en ijskastje. Het personeel heeft een eigen bar en voor sommige feestjes mogen ze zelfs de discotheek een avond afhuren zodat hij niet toegankelijk is voor de cruise-gasten.
De discotheek.
Je ziet ook aan de mensen dat ze met plezier werken en voor de gasten is t zoveel fijner te weten dat het personeel niet als slaafjes behandeld wordt. t Blijft natuurlijk wel hard werken. Tien uur per dag, zeven dagen per week. Acht maanden en dan twee maanden vakantie. En ze moeten àlles kunnen en willen. Ook een kelner moet op de eerste dag van de cruise de nieuw aankomende passagiers rondleiden. Wie fotograaf is aan boord moet s avonds mee op de scène staan huppelen in een show. De predikant is verplicht om de bingo in goede banren te leiden. En weigeren is er bij al die klusjes niet bij, en heus niet elk jobke is even leuk. Loop hier maar eens een hele avond als ijsbeer verkleed door die boot Of als Spaanse danseres Of als monsterke terwijl ge al heel de middag de kidsclub geleid hebt. En geef s avonds maar tangoles als ge al heel de dag mensen gemasseerd hebt. t Moet dan nog allemaal met de glimlach gebeuren ook. t Zou niks voor mij zijn.
De enige momenten dat ze eens een extra paar uurtjes voor zichzelf kunnen inpikken zijn er op dagen dat de meeste mensen op excursie zijn. Als de boot voor driekwart leeg is, is er ook veel minder keuken- en zaalpersoneel nodig en kunnen die mensen ook eens van boord gaan voor wat ontspanning.
Ocharme... op de Franse Nationale feestdag moest het animatieteam er zo bijlopen...
... maar 't kan nog altijd erger...
We kwamen ook te weten wat er met de tandenstokers gebeurd is. Ze zijn verboden wegens sanitaire redenen. De man vertelde dat er tegenwoordig heel veel onzin aan t gebeuren is met wetjes en reglementjes. Alles is ook een stuk minder soepel geworden sinds de aanslag op de Twin Towers. Elke afdeling van de boot heeft nu zijn eigen code en sleutel en alleen t personeel dat in die bepaalde afdeling werkt kan daar binnen gaan. Vroeger konden passagiers gewoon vragen om de brug eens te mogen bezoeken en nu kan dat niet meer. Zelfs de maître d hotel heeft de brug van dit nieuwe schip nog niet eens bezocht.
Telkens we aan land gaan zijn er ook uitgebreide veiligheidscontroles. Niet alleen onze cruisekaart wordt een eerste maal op t land door een officier gecontroleert, ook aan boord wordt ze nog eens door de computer gehaald en worden onze gezichten vergeleken met wat er op t scherm verschijnt. Zelfs al onze tassen en cameras moeten keer op keer door een scanner.
Tijdens ons gesprek hoorden we weer aan drie kanten tegelijk verschillende muziek weerklinken. In het Samsara restaurant speelt een zacht achtergrondmuziekje, maar in de taverne aan de overkant zit ofwel een saxofonist of een pianist vol gas te geven. Aan de achterdeur van t restaurant bevindt zich de nachtclub waar de kleine kindjes van 5 tot 12 mee zitten te brullen met Pink Floyd en stond de P.A. keihard. We zijn eens gaan kijken wat ze met die kinderen aanvingen en dat vond ik echt niet kunnen. Ze zaten daar ocharme om elf uur s avonds met zijn twintig op de grond op de dansvloer samen met enkele animatoren, er was echt geen microfoon nodig voor zon klein groepke, en toch werd die gebruikt en stond de geluidsinstallatie op een enorm hoog volume. Telkens de animatrice een zin gezegd had drukte ze op een knop en speelde er automatisch een applausbandje zodat de kindjes spontaan mee in hun handjes klapten. Zo fake allemaal. Maar t ergste die prille oortjes worden op die manier toch zo nodeloos beschadigd.
De kindjes in 't gedreun van de "disco from hell". De verklede volwassen pierewieten zijn onderdeel van 't animatieteam.
En overal, op elk publiek dek kom je van de ene lawaaibron in de andere terecht. Van violisten die staan te jammeren in de sigarenbar, tot orkesten met ballroommuziek, over discos die de vissen onder de boot mee laten dreunen. In totaal zijn er 12 bars en consoorten. Het lijkt wel spitsroeden lopen op de vier publieke dekken. Gelukkig dat er in de boeg waar wij slapen niets van te horen is. We wonen vlak bij de brug en bij de slaapkamers van de officieren en ik denk dat zij ook niet zo op al die heisa gesteld zijn.
Tegen middernacht - je bent alle besef van tijd kwijt omdat het zo licht is - wilden we proberen te mailen boven in de zwembadhal maar daar was t lawaai zo mogelijk nog erger, daar worden idiote spelletjes georganiseerd voor volwassenen en de muziek, of wat er voor moet doorgaan, weerkaatst tegen al het glas. Het geeft een vreselijke kakafonie omdat ondertussen ook nog de muziek van het reuze tv-scherm opstaat.
Ik begrijp waarom de middernachtzon zich verstopt achter wolken. Ik heb ook zin om doppen in mijn oren te steken.
Alweer een stil hoekje dat teloor gaat aan 't gebrul van 't animatieteam... Een hoop herrie voor amper 40 luisterende oren, die 't meestal dan nog na 5 minuten afbollen ook...
Het mailen mislukte jammerlijk, na een half uur ingelogd te zijn was er nog altijd niks verstuurd geraakt. Overbodig te vermelden dat, hoewel ge geen contact krijgt, uw gekochte minuten wel gewoon doorlopen. Op vakantie kunnen computers me nog razender maken dan thuis.
"De Schreeuw". Het beroemde schilderij van de Noorse schilder Edvard Munch. Er wordt altijd beweerd dat ge de reling van een brug ziet. Maar ik weet wel beter. Die sukkelaar zat op een cruiseboot. Ik heb tijdens deze reis al dikwijls aan dat ventje zijn wanhoopskreet moeten denken...
En ik krijg op deze krankzinnige cruise ook hoe langer hoe meer ervaring in 't uitbeelden van 't manneke.
Ik word de laatste maanden letterlijk overspoeld door werk... Rotwerk. 'k Ben al blij dat ik al die reisverhalen klaar heb liggen en dat mijn poezen braaf poseren zodat ik die spullen op mijn blog kan plaatsen want om zelf dingen te maken is er gewoon geen tijd en wegens oververmoeidheid ook geen energie om iets creatiefs te doen als schrijven. Niet dat er niet veel te vertellen zou zijn...
Maar ik schrijf niet graag over mijn "werk". Omdat er zoveel onbegrip is voor mijn jobke. Het woord "huisbaas" werkt bij vele mensen wrevel op en wordt onmiddellijk in verband gebracht met "huisjesmelkerij". Vréselijk vind ik dat. Het eindigt altijd met pijn als een semi-onbekende mij vraagt : "En wat doet ge nu zoal? Nu ge gestopt bent met uw winkel?" Ik antwoord dan naar waarheid : "Als zelfstandige kan ik momenteel niet van een pensioen genieten dus tijdens mijn werkjaren heb ik de eigendommen die ik van mijn ouders ging erven goed verzorgd en die appartementen systematisch netjes gerenoveerd zodat ik nu een inkomen heb. Ik verhuur dus enkele appartementen. En roefel, de allereerste reactie die ge dan krijgt : "Ah! Ge zijt dus een huisjesmelker!" Ik word dan rood van ergernis, groen van colère en achteraf lijkwit van tristesse. Precies of alle "huisbazen" zijn van 't zelfde soort?! Túúrlijk bestaan er huisjesmelkers! Jammer genoeg heb ik er in de loop der jaren al verschillende leren kennen. Maar er bestaan ook héél veel andere eigenaars die wél hun job ter harte nemen.
Ge hebt twee soorten eigenaars. Ofwel mensen die huizen beroepshalve verhuren (en waarvan sommige hun eigendommen in kleine hokjes verdelen om zo veel mogelijk centen binnen te rijven) ofwel mensen die huizen ongewild "in hun bakske" geschoven hebben gekregen. Ouderlijke huizen die geërfd worden, uw eerste eigen huis dat te klein werd en dat ge niet weg wou doen want "dat zou nog wel eens van pas kunnen komen voor als we oud zijn en terug kleiner willen gaan wonen", etc, etc,... En voor ge het weet hebt ge drie of vier huizen te beheren met alle mogelijke kosten en moeilijkheden vandien. Weinig mensen kiezen er nog spontaan voor om een huis te kopen als belegging. Degelijke huurders vinden is in deze tijd een drama. Dit is wat er deze week in het tijdschrift Trends stond. Ik kan ze alleen maar bijtreden.
Ik ben t stilaan beu om over mijn werk te zwijgen. Ik ben ook echt moegetergd door huurders-bedriegers, door de laksheid van het gerecht, de overheid en de politie. Ik wil het eindelijk eens opnemen voor de eigenaars die wél hun uiterste best doen om hun huizen netjes in orde te houden, goed voor hun huurders proberen te zorgen en die hun eigendommen beheren en onderhouden als "goede huisvaders", in mijn geval dan als "goede huismoeder". 't Moeten niet altijd de rotzakskes zijn die door de media in de schijnwerpers gezet worden.
Net zoals overal zit er kaf tussen 't koren, zowel bij huurders als bij eigenaars. Ge hebt er goede en slechte, vuile en nette, valse en eerlijke, verantwoordelijke en onverantwoordelijke. Ik ken voorbeelden te over van beide. Ik heb er zelfs destijds een boekje over geschreven maar ik kan noch wil het uitgeven want dan zou er weer een hele polemiek ontstaan over racisme, discriminatie - en wat er nog allemaal met zijn haren zou bijgesleurd worden - en waar het eigenlijk helemaal niet om draait. Want wat ik ondertussen geleerd heb is dat de mensen met het sjiekste of netste voorkomen de meest geraffineerde oplichters kunnen zijn en dat diegenen met de piercings of de tattookes eigenlijk heel eerlijk en lief kunnen zijn.
Het was gewoon een bundel schrijfsels met uit het leven gegrepen anekdotes over eigenaars en huurders en wat ze met mekaar meemaken. Soms schrijnend, soms pure horror, dikwijls ook grappig. Maar in deze tijd van "political-correctness-tot-in-'t-absurde" is er voor zo'n werkje geen bestaansrecht meer. Het zij zo. Als de mensheid zijn kop in 't zand wil steken dan moet hij dat maar doen. En dan uiteraard de wereld maar door 't oogpunt van zijn gat bezien. If that's what they want...
Aangezien de voorraad "Jeugdherinneringen" die ik klaar had liggen momenteel uitgeput is - ooit schrijf ik er misschien wel weer eens aan verder want er moeten eigenlijk nog veel verhaaltjes tussen geplaatst worden over herinneringen die zich tijdens 't schrijven niet chronologisch aandienden - ga ik nu af en toe een glimp over de immo-wereld tonen. Als ik er de moed en de tijd voor vind. Waargebeurde verhalen die ikzelf, of mijn vrienden-collega's, hebben meegemaakt. Noodgedwongen zal ik moeten censureren en vanzelfsprekend zal elke persoon die in de verhalen voorkomt onherkenbaar gemaakt worden. Ah ja, de fameuze wet op de "schending van de privacy"... Ik heb net een huurder van 75 jaar oud (!!!) achter de rug die aan zijn 8ste opgelichte eigenaar toe is maar die toch door de wet beschermd wordt ondanks het feit dat hij overal ravages achterlaat, geen huur betaalt, en zelfs onder valse namen abonnementen op nutsvoorzieningen verkrijgt. En daar is allemaal niets aan de doen. De politie zegt dan gewoon : "Dat is een burgelijke zaak madammeke, dat is niet strafrechtelijk, daar kunnen wij niks aan doen." Ga dan maar weer naar de vrederechter en hoor die zeggen : "Daar kunnen we niks aan doen want uw huurder heeft zich zelfs niet eens op 't adres van zijn gehuurde appartement gedomiciliëerd, dus wij hebben geen mogelijkheid om hem een dagvaarding te sturen..." Ras, kleur, leeftijd. 't Heeft allemaal geen belang. Oplichters vind ge in alle klassen of leeftijden. Ik heb er het laatste jaar meegemaakt van 35, 60 en 75 jaar... Allemaal blanken. Met een pico bello uiterlijk. En héél goede verhaaltjes.
Een contract naleven is er in deze tijd niet meer bij. Valse namen worden gebruikt alsof 't hoeden zijn die verwisseld worden. Er wordt gelogen en bedrogen, verhaaltjes verteld die medelijden opwekken zodat ze hun waarborg iets later mogen betalen. Tot ze in 't appartement wonen en ze u vierkant uitlachen dat ge naar die borg kunt fluiten... Ge had hun maar niet moeten geloven. Trouwens wat betekenen twee maanden borg als uw appartement na 't verlaten van de huurder afgebroken is? Ge geeft een goed in iemands handen ter waarde van 100.000 euro en dan krijgt ge (áls ge ze krijgt) 1.000 euro op een geblokkeerde rekening om de waarde van uw eigendom te dekken. Dat is toch totaal niet in verhouding?
Huurders hebben alle rechten, eigenaars hebben er geen. Een voorbeeldje : Zo lang er iemand van 't gezin dat in uw eigendom woont zwanger is moogt ge ze niet hun opzeg geven. Ook niet als ze al maanden niet betalen. En geloof me, in sommige gezinnen is er altijd wel eentje zwanger, is 't niet de moeder dan is 't een van de dochters. En ondertussen lekker gratis wonen...
Ge hebt mensen die een sjiek appartement huren en de parket en de binnendeuren uitbreken om die in de open haard op te stoken. De eigenaar merkt pas iets op als de andere bewoners klagen omdat... de houten trapleuningen beginnen te verdwijnen....
Straffe verhalen genoeg dus. En de tijd om braaf te zwijgen moet maar eens voorbij zijn. Gelukkig zijn er ook geestige verhalen bij. Althans om te lezen, niet zozeer als ge ze zelf moet meemaken. Want wat te denken van een gezin dat de kastdeurtjes van de keuken eraf haalt en vervangt door gaas om de keukenkasten om te toveren in... kippenrennen. Ah ja, uw eten zet ge toch in een kast en een kip is toch eten?
Dus de opvolger van Mijn jeugdherinneringen zal tijdelijk Het leven zoals het is : De huisbaas" worden.
Op deze manier zult ge zeker begrijpen waarom de zin tot lachen mij wel eens vergaat, en waarom ik soms te moe ben om iets creatiefs te doen en op sommige dagen maar wat fotos of filmpjes van YouTube op mijn blog laat verschijnen.
De bedoeling van deze nieuwe reeks is alleszins níet om discussies over huurders en eigenaars te starten. De bedoeling is een inkijk te geven in een job die door veel mensen onderschat wordt en die meestal doodgezwegen wordt omdat er zoveel negatiefs over huisbazen vertelt wordt. En vooral natuurlijk om verhaaltjes te kunnen laten lezen die misschien hier en daar een glimlach op een gezicht toveren
Dus binnenkort af en toe een aflevering van : Het leven zoals het is : De huisbaas." Ik hoop dat jullie meer plezier gaan beleven aan't lezen dan dat ik er aan heb overgehouden met ze te beleven.
Voor wie "Mijn Jeugdherinneringen" nog eens graag herleest : klik op de foto van mij als kind, bovenaan mijn blog in de linkerkantlijn.
Regen of geen regen, Viva en ik moesten er deze week eens een paar uurtjes tussen uit. Vlaams Brabant lijkt momenteel wel omgetoverd tot een Aards Paradijs! Overal groeien appelen, peren, noten, druiven, kastanjes... Wat een rijkdom in vergelijking met de Kempische zandgrond...
De mais is goudgeel en rijp om geoogst te worden.
En die appelen... Ik begin stilaan te begrijpen waarom die historie in 't Aards Paradijs misgelopen is. Probeer maar eens om daar niet in te bijten...
Maar het lekkerst waren de druiven!
Die kunt ge niet druifje per druif opeten...
... daar moet ge wel volmondig in een hele tros bijten...
Sommige mensen storten, totaal verzadigd, dan ook gewoon ter aarde...
Tot besluit hebben we dan ook nog een bescheiden boeketje veldbloemen mogen gaan plukken.
Even leken de zorgen heel veel weg. Maar mooie liedjes duren nooit lang en Aards Paradijzen dienen nu eenmaal om uit verjaagd te worden...
