|
24 uur uit het leven van een vondeling.
Maandagavond kwam ik doodmoe thuis, zette de auto in de garage en werd als steeds verwelkomd door Nemuri Neko en Mathurin die altijd op post zijn als ze me horen aankomen. Ik wandelde in t gezelschap van mijn jongens van de garage door de tuin naar de achterdeur en daar zag ik achter de hordeur plots mijn oudere kleine jongen staan die met grote ogen zei : Pas op schat! De katten hier nu niet binnen laten!! Dat gaat echt niet want
Maar hij moest niet eens zijn zin afmaken want ik zag plots van tussen zijn vest een kleine kattenkop komen piepen
Ik dacht dat ik door de grond zakte. Toch niet wéér?!...
De laatste maanden is alles hier chaos. Miserie met de huurhuizen van ons ma, mislukte verbouwingen, gezondheidsproblemen, kortom alles wat maar kan misgaan gaat mis en brengt bergen werk mee. Gisteren was ik nog met Mathurin, Hanuman en Phineas bij de dierenarts om uit te zoeken wie van mijn mannen nu een prostaat of nierprobleem heeft. Mathurin zit met blaasgruis en Phineas met een ander urinaal probleem. En nu diende er zich midden in al de ellende nog een extra kostganger aan. Please no
Ik moest mijn traject van auto naar bed dus even aanpassen. Er zouden eerst heel dringend andere zaken moeten gebeuren
Bye bye bed en een boekske.
Rond acht uur had de buurvrouw de kleine vondeling hier binnengebracht. Het diertje was op de grote parking miauwend tegen de benen van haar dochter omhoog gekropen, kompleet verloren. Ze had het dan maar meegenomen in de hoop dat hun eigen kater het zou aanvaarden maar dat was op een hopeloos project uitgedraaid. Dus kwam er ze er maar mee bij ons aan
Weigeren was er niet bij anders werd het dier terug op die parking gezet.
Paul ontfermde zich over de kleine rakker en besloot dan maar om niet boven tv te gaan kijken in t gezelschap van de Magnificent Seven maar katloos in de winkel wat bureauwerk te gaan doen zodat het beestje in zijn vest kon liggen slapen. (Nadat het eerst heel de lege winkel grondig verkend had natuurlijk.) Het diertje was met deze organisatie overgelukkig geweest en had uren liggen spinnen.
Toen ik dus thuis kwam moest er eerst een kooi opgesteld worden zodat ik die kleine pruts veilig apart kon laten slapen zodat hij niet met de anderen in kontakt kon komen. Je kan nooit risicos nemen met een vreemd dier je weet uiteindelijk niets over zijn gezondheidstoestand.
De bench werd opgesteld, lekker warm in de kelder, de enige plek waar het nog knus was want in de rest van het huis had de chauffage ondertussen de geest gegeven. Ik organiseerde een comfortabele hotelkamer met kattebak, eten, drinkbak, kussen, mini-krabpaal en wat speelgoed. De kleine jongen zag dat het goed was maar op de arm zitten vond hij toch plezanter. Jammergenoeg moest er nu wel eerst ander werk gebeuren
Een kort onderzoek toonde aan dat hij relatief gezond was, zijn ogen en neus waren droog, de oortjes proper, ik zag niet direct vlooien of sporen van diarhee. t Enige dat er een beetje mis mee was was een klein vetbolletje op zijn buik. Maar ja, perfectie is niet van deze wereld.
De bench wordt herschapen tot een knusse suite...
Ik ging mijn fotoapparaat halen en probeerde een zinnig portret voor op zijn Gevonden Poes-poster te maken. Een ramp. Hij wou niet poseren, telkens mijn flits eindelijk afging was hij al lang terug op mijn arm gekropen. Ik lag daar op de grond voor die kooi, hield het beest op een zinnige afstand, trok mijn arm weg als ik wist dat flits ging afgaan maar nee op die fractie van een seconde was hij al vertrokken, telkens had ik niks anders dan een enorme vage kattekop getrokken, in t slechtste geval alleen een neus
Na 30 pogingen had ik op de duur toch een ietwat zinnige foto terwijl hij aan 't eten was. Met voeding was hij blijkbaar altijd nog wel te verleiden, hij was echt uitgehongerd. God weet hoeveel dagen had de stumperd zijn zwerftocht al geduurd?...
Boven kroop ik achter de pc om de Gevonden Poes-posters te maken die mijn man direct aan onze etalage ging hangen. Ik mailde de dierenbescherming om zijn foto op hun site te plaatsen en schreef al mijn poezen-vrienden en vriendinnen aan om mee te helpen een goede thuis voor hem te zoeken.
De rechtmatige eigenaar vinden
ik wou er wel weer mijn best voor doen en zo snel mogelijk overal in de buurt briefjes in de bussen gaan steken en posters ophangen in de winkels maar ik wist al op voorhand dat dat niet veel zou uithalen. t Was net een vakantieweek geweest dus waarschijnlijk was het diertje gewoon gedumpt.
Tegen drie uur had ik alles gedaan wat ik kon, ik ging het katertje nog een nachtknuffel geven en kroop eindelijk doodmoe in bed.
"Please... Grote Moederpoes in de Hoge Hemel laat ze een goede thuis voor me vinden..."
De volgende dag las ik de resultaten van mijn mail-campagne. De mail die me op 't eerste gevoel het meeste hoop gaf kwam van Alida, ze suggereerde Résy van t Poezennestje te contacteren, een vrouw die een klein kattenasieltje in t Antwerpse runt.
Ik kreeg Résy onmiddellijk aan de lijn maar aangezien t babypoezenseizoen ten einde is was heel haar opvangcenter reeds ontsmet en kon ze geen poezen meer aannemen. Logisch want nu is t geen kattentijd meer. Maar er zijn momenteel wel meer dieren door de warmte van slag. Gisteren zagen we in de tuin zelfs nog een hommel vliegen die normaal al lang in een knusse schuilplaats had moeten zitten overwinteren en in t park waren nog een koppel eenden aan t paren
Maar ja, over dat laatste ga ik me nu niet verder uitspreken want ik wil me niet met die hun privé-leven moeien.
Résy had weinig tijd want ik belde haar net toen ze met een auto vol zwerfpoezen zat die moesten gesteriliseerd worden, gelukkig kreeg ze plots een goede inval! Gisteren was ze opgebeld door iemand die een poes wou maar ze had die dame niet kunnen helpen. Goed georganiseerd als ze is had ze wel het telefoonnummer genoteerd. Ik belde de dame in kwestie onmiddellijk op en ik had geluk! Ik kreeg haar direct aan de lijn en ze had nog geen poes elders gehaald! Ze bleek dan ook nog maar 20 km van mijn deur te wonen en wou graag snel komen kijken.
Ik wist direct dat zij een lieve baas zou zijn, ze vroeg niet eens naar de kleur van t diertje, dat had geen belang, het enige was ze wou is dat het katje zou overeenkomen met haar kleine blinde hondje en haar oude lieve basset. Met een heel jonge kat is zoiets best te proberen en aangezien ik deze vondeling ongeveer 8 weken oud schatte zou dat moeten kunnen lukken.
Ik verzette mijn afspraken en binnen de 20 minuten verscheen er een toffe vrouw aan mijn deur met alvast een kattendraagmand in de hand. Een vrouw naar mijn hart. Een soldaat die tenminste met zijn wapens naar den oorlog trekt. 
In de kelder maakte ik de deur van de bench open en liet Riet het poesje er zelf uitnemen. Het was van beide kanten liefde op t eerste zicht. Terwijl we praatten spinde de kleine jongen en klom ondertussen dartel over Riet haar armen en schouders. Het ging echt wel de heel goede kant uit.
"Díe! Díe madam wil ik hebben! Die met dat guitige paardenstaartje!
Ja. Ik ben heel gedecideerd, díe gaat het worden! Ik heb gekozen."
Toen we met zijn allen terug boven in de winkel stonden spraken we wat over muziekinstrumenten en Riet droomde er van gitaar te leren spelen, dus gaven we haar alvast het cursusboek dat mijn man geschreven heeft mee. Je weet maar nooit, misschien levert haar uitstapje haar niet alleen een poes maar ook nog wat muzikaal plezier op? De wegen van t lot zijn immers ondoorgrondelijk?
Ze knuffelde haar kleine rakker, keek hem eens diep in zijn ogen en zei : Ik denk dat ik hem Maurice ga noemen
Een heel grappig toeval want mijn vriendin Viva heeft twee weken geleden ook een kleine poes gevonden die ze ook Morris genoemd heeft. En Maurice vind ik nu niet bepaald een courante kattennaam.
OK, OK, ik hoor t u al zeggen : Dat hebben die van u nu ook niet bepaald
Ik wist 100 % zeker dat dit wezentje de beste thuis zou krijgen die maar mogelijk was. Zeker nadat Riet me de foto's van haar hondjes had getoond, eveneens geredde asieldieren.
Riet had haar hele leven honden gehouden maar de laatste tijd had ze in haar familie zoveel poezenplezier gezien dat ze plots ook graag een kat wou. Vandaar dat ze maandagmiddag naar 't Poezennestje had gebeld om er een te adopteren. Ze kon amper geloven dat haar wens reeds binnen de 24 uur in haar armen zou liggen te spinnen. Ja, deze kleine jongen was echt voorbestemd om bij deze dame terecht te komen.
Nog een laatste aai, en amper 16 uur na zijn aankomst, verdween Maurice uit mijn leven, comfortabel in de draagmand van Riet. Ik had hem zo kort gekend en toch kriebelde er weeral iets in mijn hart. Maar het gevoel dat duidelijk overheerste was : ik ben over-dol-stapel-gelukkig dat er zo snel out-of-the-blue zo'n héérlijk baasje is opgedaagd en dat ik me dus niet moet ontfermen over een mogelijke nummer 8.
Ik haalde snel de posters van mijn ramen, verwittigde de dierenbescherming dat de poes al geplaatst was, stuurde een dankmail aan mijn kattenvriendenkring en kon, twee uur te laat, naar mijn afspraken vertrekken.
Maar met wat een heerlijk, zalig, overgelukkig gevoel
Vanaf middernacht tot 12 uur s middags hadden zoveel mensen mee hun best gedaan voor deze poes : mijn hulpkreet op hun blogs overgenomen, het bericht in mailgroepen geplaatst, de foto naar vrienden gestuurd
Kortom iedereen had zich weer eens van zijn beste kant laten zien en de resultaten mogen er wezen : een gelukkige Riet en een warme thuis voor Maurice. Ik ben heel dankbaar voor een vriendenkring die me helpen zo'n zaken te verwezelijken.
Onderweg belde ik snel naar Viva om haar te vragen eens contact op te nemen met Riet zodat ze haar wat raad kon geven in verband met poezen en honden bij mekaar te zetten, want dat is helemaal mijn terrein niet, dat is Vivas specialiteit. Ik weet dat een hond kwispelt en kan blaffen en dat huskies bij voorkeur tegen mijn benen plassen maar daar eindigt mij hondenkennis dan ook.
Toen ik s nachts thuiskwam was ik zeer benieuwd hoe het met Maurice afgelopen was. Grote teleurstelling toen bleek dat mijn pc ook al de geest gegeven had en dat ik geen mail kon lezen. Op een andere computer ging ik snel naar t blog van Viva kijken en daar las ik dat alles dik in orde was ten huize Riet en Maurice.
Er waren zelfs nog een paar grappige toevalligheden opgedoken. Niet alleen heten hun twee vondelingen hetzelfde, maar nu bleek ook nog dat de respectievelijke dierenartsen als geboortedatum op t gezondheidsboekje van de katertjes dezelfde datum hadden ingevuld : 9-9-09.
t Is weer zover. We zitten weer ver genoeg in de tekst dat de mensen die niet echt geïnteresseerd zijn toch niet meer mee aan t lezen zijn. Mijn gekende geheim trukje om eens iets persoonlijkers te vertellen.
Eingelijk geloof ik niet zo echt in al die zogenaamde toevalligheden en bovenaardse toestanden, maar het laatste jaar word ik toch zo door ongeluk en tegenslagen achtervolgt dat ik een week geleden echt ben beginnen bidden voor hulp. Een beetje zoals in t liedje van Jacques Brel : alleen bidden als ge tandpijn hebt
t Is niet schoon, maar ja
Ik heb mijn ma daarboven op haar wolk echt gesmeekt om eens in te grijpen en eens met de grove borstel door mijn leven te gaan want dat ik al de miserie niet meer alleen kon dragen
Tja, t kan lang duren maar op de duur gaat elk mens wel eens door de knieën.
Viva had me onlangs tijdens een troostpoging overgehaald om een doosje met "Engelenkaarten" te kopen. De bedoeling is dat je elke dag zon kaart trekt en dat je dan een positieve boodschap krijgt, die je dan zelf eventueel kan interpreteren als een leidraad voor je dag of je leven. Een boodschap van de engelen dus... Niet echt mijn dada, maar kom, ik had na veel aandringen toch ook maar zo'n setje gekocht en heel af en toe, als ik er eens aan dacht, trok ik wel eens een kaart. Daar stonden meestal wel zinnige dingen op. Maar nu had ik een paar dagen geleden toch wel net de kaart getrokken met de tekst : Er is een gelukkige verandering of uitbreiding van je gezin op komst. Ik had die kaart bijna tot tegen t plafond geknald als ze hoog had kunnen vliegen! Alstublieft néé! Laat me in al deze miserie niet nog een extra kat op mijn dak krijgen hé!!! Zeven stuks volstaat écht wel. Helaba hierboven! Luister eens! De boot is vóóóóól!!!
Geloof me, ge staat dan wel even te kijken als ge drie dagen later op een avond thuis komt en uit uw echtgenoot zijn jasje gluurt ineens zon kleine kattekop
Die nacht, na al mijn gemail en ge-computer om die poes geplaatst te krijgen trok ik voor t slapengaan weer een kaart. Een vrouw is en blijft nieuwsgierig hoe moe ze ook is. Ik trok de kaart : Je hebt een belangrijke levensopdracht waarbij je gebruik maakt van de moderne communicatiemedia en de schilderkunst. Ik had niet t flauwste benul waar deze onzin op sloeg, dropte de kaart op mijn bureau en liet het rolluik van mijn computerkast naar beneden glijden. t Was echt wel genoeg geweest voor vandaag.
De volgende dag lag toen ik mijn pc opende die kaart daar uiteraard nog. En aangezien dat ventje tegenwoordig ruim zijn tijd neemt om op te starten las ik de tekst nog eens opnieuw en dacht erover na. Tja, eigenlijk had die kaart gewoon gezegd wat ik aan t doen was
Ik maakte van de moderne communicatiemedia gebruik om die poes te plaatsen, want wat is mailen en bloggen anders? En als het woord schilderkunst mag vervangen worden door Photoshop, wel dan heeft die engelenkaart gelijk gehad
Maar nu verdwijnt die kaart over die gelukkige verandering of uitbreiding van je gezin wel voor een lange tijd uit dat kaartendozeke. Want op dat gebied gaan ze mij niet meer hebben liggen, de engelen.  De ark is vol.
Bedankt iedereen die op één of andere - grote of kleine - manier iets heeft bijgedragen aan het tot stand komen van dit verhaal. Ge ziet, 't is weer bewezen : 1 koele druppel op een hete plaat kan wél een verschil maken in een mensen- en dierenleven. Samen kunnen we misschien niet alles. Maar toch wel veel.
19-11-2009 om 09:38
geschreven door Laathi
|
