"Het verhaal van Zuster Kat Fael." Of hoe een gevonden poezennestje nog goed terecht komt! (klik op bovenstaande foto) ---------------------
Growing old is mandatory. Growing up is optional. ----- Ouder worden is onvermijdelijk. Volwassen worden niet!
Als je op de groene button klikt kom je op de site van het baby-poezen-opvangcentrum van "Den Dierenvriend". Hét adres om een jonge poes te adopteren! Ga eens kijken en zeg het voort aan andere dierenvrienden aub!
Zoek je een speciaal onderwerp waarover ik ooit iets schreef? Tik dan hieronder een trefwoord in!
Zoeken in blog
Klik op het envelopje om mij een mailtje te sturen
We don't stop playing because we get old... We get old because we stop playing! -------------- We stoppen niet met te spelen omdat we oud worden... We worden pas oud als we stoppen met spelen!
Je kan maar 1 week tegelijk bekijken op mijn blog. Anders gaat het te traag open. Wil je zien wat er vorige week op stond? Klik dan op de data hier onder!
In elke 50-plusser zit een verbijsterde teenager die zich afvraagt wat er gebeurd is.
Leonardo da Vinci (1452-1519)
Italiaans kunstenaar
Als ik in de hemel kom, dan wil ik
daar graag een kat op schoot hebben.
Jan Wolkers (°26-10-1925)
Nederlands schrijver en columnist.
Katten haten dichte deuren; het
maakt niet uit aan welke kant ze staan. Als ze buiten zijn willen ze naar binnen, en
als ze binnen zijn willen ze naar buiten.
Lilian Jackson Braun (1916)
Amerikaans schijfster
Laten we eerlijk blijven; de meesten van ons
vinden het wel leuk als onze katten een tikje gemeen zijn. Ik zou me in ieder geval niet echt op mijn
gemak voelen in het gezelschap van een kat die in huis rondliep met een heilige
uitdrukking op zijn snuit.
Beverly Nichols (1898-1983) Engels
Schrijfster
Eén kat
leidt tot de volgende.
Anoniem
Katten bereiken
moeiteloos wat wij mensen niet kunnen: door het leven gaan zonder lawaai te
maken. Ernest Hemingway (1898-1961) Amerikaans
schrijver
Er zijn twee
manieren om de ellende te ontvluchten: muziek en katten. Albert Schweitzer (1875-1965) Theoloog,
filosoof en dokter.
Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan om te vragen wat je
wilt.
Anoniem
Katten zijn
delicate wezens en ze kunnen de meest uiteenlopende kwalen krijgen, maar ik ben
nog nooit een kat tegengekomen die aan slapeloosheid
leed. Joseph Wood Krutch(1893-1970)
Amerikaans schrijver
Als u in een
gracht valt kunt u best angstig miauwen, want een kat willen we wel eens
redden. Toon
Verhoeven
Lang geleden werden de katten als goden
gezien. Dit zijn ze nooit vergeten.
Anoniem
Cat Proverbs
You will always be lucky if you know how to make friends with
strange cats. Colonial
In a cat's eye, all
things belong to cats. English
No matter how
much cats fight, there always seems to be plenty of kittens. Abraham Lincoln
Dogs come when they're called; cats take
a message and get back to you later. Mary
Bly
There are two means of refuge from the
miseries of life: music and cats. Albert
Schweitzer
Settling a dispute through the law is like losing a cow
for the sake of a cat. Chinese
A cat goes to a
monastery, but still she remains a cat. Congolese
The cat is a saint when there are no mice
about. Japanese
The cat is a lion to the
mouse. Albanian
A house without either a cat or
a dog is the house of a scoundrel. Portuguese
The kind man feeds his cat before sitting
down to dinner. Hebrew
Handsome cats and fat
dung heaps are the sign of a good farmer. French
Beware of people who dislike cats. Irish
Who cares well for cats will marry as happily as
he or she could ever wish. French
An old cat
will not learn how to dance. Moroccan
A cat
will teach her young ones all the tricks, except how to jump backwards. Netherlands Antillean
When the mouse laughs at the cat,
there's a hole nearby. Nigerian
As every cat
owner knows, nobody owns a cat. Ellen Perry
Berkeley
If you play with a cat, you must not mind her
scratch. Yiddish
To live long, eat like a cat,
drink like a dog. German
A cat has nine lives;
for three he plays, for three he strays, and for the last three he
stays. English-American
A cat with a straw tail
keeps away from fire. English
Those that
dislike cats will be carried to the cemetery in the rain! Dutch
After dark all cats are leopards. Native American (Zuni)
If stretching were wealth, the
cat would be rich. African
One should not send
a cat to deliver cream Yiddish
The cat--moon
eats the gray mice of night. Western
Europe
When the cat's away, the mice will play. Western Europe
It's for her own good that the cat
purrs. Irish
Cats don't catch mice to please
Khoda(God). Afgani
Fat cats and thin birds can
share a yard, but thin cats and fat birds no way! Rosicrucian
Like the cat in the tree, getting caught up
in the chase can leave us in an awkward place. Rosicrucian
The cat laps the moonbeams in the bowl of
water, thinking them to be milk. Zen Saying
If
men were now to turn their hostility towards the cat, it would not be long
before the domestic cat became a wild animal. Nigeria
In even a cat the Buddha-nature exists. Japanese Buddhist
It is useless to show the gold piece
to a cat. Zen Saying
Nature breaks through the
eyes of the cat. Irish
It's a brave bird that
makes its nest in the cat's ear. Hindi/Indian
A
rat who gnaws at a cat's tail invites destruction. Chinese
He who does not feed his cat will feed rats.
Dogs are
dogs, but cats are people.
When the cat and mouse agree, the grocer is ruined. Iranian
Beware of the cat that licks from the front but claws from
behind. Old English Proverb
A trapped cat becomes a lion. Old English
Proverb
Life's like cat vomit; if you don't clean it up right away,
you're going to step in it. Xnterna
Drowsing, they take the noble attitude of a great sphinx, who,
in a desert land, sleeps always, dreaming dreams that have no end. Charles Baudelaire
Of all God's creatures, there is only
one that cannot be made slave of the leash. That one is the cat. If man could be
crossed with the cat it would improve the man, but it would deteriorate the
cat. Mark Twain
One cat just leads to another. Ernest
Hemingway
The cat is nature's beauty. French
The dream of cats is all mice. Egyptian
I have studied many philosophers and many cats. The wisdom of
cats is infinitely superior. Hippolyte Taine
No heaven will not ever Heaven be; unless my cats are there to
welcome me. Scottish
Dogs see people as companions; cats see people as staff.
It is better to feed one cat than many mice. Norwegian
The cat does not negotiate with the mouse. Robert K. Massie
You see, the wire telegraph is a kind of a very, very long cat.
You pull his tail in New York and his head is meowing in Los Angeles. Do you
understand this? And radio operates exactly the same way: you send signals here,
they receive them there. The only difference is that there is no cat. Albert Einstein
When the cat is not home, the mice will dance on the
table. Dutch
When a Cat adopts you there is nothing to be done about it
except put up with it until the wind changes. T.S.
Eliot
A cat in her house has the teeth of a lion. Somali
A kitten can catch only a baby mouse. Ghana
The naming of cats is a difficult matter. It isn't just one of
your holiday games. You may think at first I'm mad as a hatter when I tell you a
cat must have three different names... T.S. Eliot
I love cats because I enjoy my home; and little by little, they
become its visible soul. Jean Cocteau
God is really only another artist. He invented the giraffe, the
elephant and the cat. He has no real style, He just goes on trying other
things. Pablo Picasso
The man who carries a cat by the tail learns something that can
be learned in no other way. Mark Twain
What greater gift than the love of a cat? Charles Dickens
Katten laten pootafdrukken achter op je hart. Uit "Citaten voor een katten liefhebber."
Het begrip rust komt tot uiting in een zittende kat. (Jules Renard)
Het enige mysterie aan katten is waarom ze ooit besloten hebben huisieren te worden. (Compton Mackenzie)
Als een een hond op je bed springt, doet hij dat omdat hij graag bij je wil zijn. Als een kat op je bed springt, doet ze dat omdat ze je bed zo lekker zacht vindt. (Alisha Everett)
Het is onmogelijk om niet vertederd te raken bij de aanblik van een of meer kittens. (Cynthia E. Varnado)
De kat zou's mans beste vriend kunnen zijn, maar ze zou zich nooit verlagen om dat toe te geven.
Probeer nooit koppiger te zijn dan een kat. (Ropbert A Heinlein)
Laat iets van de rust van een kat op mij overgaan. (David Harold Rowbothom)
Je bent pas iemand als je door een kat bent genegeerd.
Katten : net zo soepel als hun schaduw, de wind krijgt geen vat op ze.
Ze glippen slank en stil, door spleten, kleiner dan zijzelf. (A S J Tessimond)
Het verschil tussen katten en honden is dat honden komen als ze geroepen worden, terwijl katten een boodschap aannemen en later contact opnemen.
Ik meen het oprecht als ik zeg dat ik van katten hou... Een kat is een dier dat meer menslijke gevoelens heeft dan de meeste andere dieren. (Emily Bronte)
Vrouwen en katten doen waar ze zin in hebben, en mannen en honden kunnen daar maar beter mee leren leven. (Alan Holbrook)
Eén reden waarom kattenliefhebbers volgens mij katten bewonderen, is hun superioriteitsgevoel. Het lijkt alsof ze overal een meester in zijn, ongeacht wat ze doen of pretenderen te doen. Zelden zie je een kat die in verlegenheid verkeert. Ze hebben geen geweten, en ze hebben nooit ergens spijt van. Misschien zijn we stiekem jaloers op ze. (Barbara Webster)
Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft.
Als je de beste zitplaats in huis wilt, zul je de kat moeten verplaatsen.
Katten zijn slimmer dan honden. Je krijgt acht katten nooit zo gek dat ze een slee door de sneeuw gaan trekken. (Jeff Valdez)
Onlangs heeft iemand me een schattig katje gegeven... en nu is het katje van mening dat iemand mij aan hem heeft gegeven. (Evelyn Underhill)
Het viel als snel op dat de kat nergens te bekennen was als er iets gedaan moest worden. (George Orwell)
Katten die een goed tehuis hebben, zijn eraan gewend dat er de hele tijd tegen hen wordt gepraat. (Lettice Cooper)
Van alle schepselen Gods is er maar 1 dat zich niet laat onderwerpen. Dat is de kat. Als de mens gekruist zou kunnen worden met de kat, zou dat voor de mens een verbetering betekenen, maar voor de kat een verslechtering. (Mark Twain) Katten zijn net als mannen : enorme charmeurs. (Walter Savage Landor)
Het is nauwelijks te geloven, maar sommige mensen beweren dat hun katten bijna menselijk zijn - en dat bedoelen ze dan als een compliment.
Wat katten het belangrijkst vinden aan mensen is niet hun vermogen om voedsel te produceren (want dat vinden ze vanzelfsprekend), maar hun amusemenstwaarde. (Geoffrey Household)
Ik zou een kat nooit kunnen kwetsen, ook al kan ik tegen mensen soms ronduit agressief zijn. (A.L. Rowse)
Geen huis is compleet zonder het getrippel van kleine kattenpootjes.
Is het niet prachtig hoe katten vrienden kunnen maken en mensen kunnen beïnvloeden zonder ook maar ooit een boek te lezen.
De kat heeft honger als zij met een broodkorst genoegen neemt. Katten zijn mysterieuze wezens. Er gaat meer in die hersentjes om dan we beseffen. (Sir Walter Scott)
Als ik met mijn kat speel, dan is het niet echt duidelijk of ik me nu met haar amuseer, of zij met mij. (Michel Eyquem De Montaigne)
Mijn poezenverhalen vinden jullie door in de linkerkolom op de foto van de betreffende poes te klikken. En als je op "Poezenstrips" klikt kan je lezen wat mijn poezen onderling allemaal zitten te roddelen... Mijn reisverhalen van Thailand, Egypte en Noorwegen staan ook in de zijkolom. "Mijn Jeugdherinneringen" beschrijven de jaren 60 in Antwerpen. Veel plezier!
03-02-2010
Een surrealistische ziekten-cocktail. Deel 3 van 4.
Deel 3 : Als een duif in een kerk.
Het droeve hoogtepunt van vorige week was onze reis afzeggen. Daar gaat onze autotrip waarin we deze keer het oostelijk deel van Thailand zouden gaan ontdekken
Ik zou echt niet weten hoe ik met deze overgevoelige kop in een restaurant of hotel vol bordengekletter moet gaan eten. Op een geluid dat ge ziet aankomen, of dat ge zelf maakt, kunt ge anticiperen maar ge kunt moeilijk de stand van alle messen en vorken tegenover hun bord van een heel restaurant in de gaten houden. Dat kan zelfs deze Moeder Overste niet. Als mogelijke noodoplossing had ik gedacht onderweg op reis eventueel broodjes in 7/Elevens of tankstations te gaan kopen en af en toe in een Mac Donalds te gaan eten, daar gebruiken ze noch bestek noch borden. Dus deed ik vorige week de ultieme test en organiseerde een bioscoop-avondje met vooraf een hamburger in de Quick.
In de hall van de cinema was amper volk, aan de kassa stonden we alleen, maar de kassier naast ons was net zijn kassa aan t maken. Een waterval van rinkelende munten. Kling-kling-klang-klíííííííng-KLIIIIIIIIIIIIIIIING!!!!!!!!!!! In het vrijwel lege hamburgerrestaurant vonden we een rustig tafeltje tot er enkele minuten later twee piepjonge koppeltjes naast ons neerstreken met van die Chicken Nugget-zakken Kr-kr-krak-krak-krakrakrkakrakrááááAAAAAAAAAAAK!!!!!!!!!!!!!! Alweer moeten gaan lopen.
De film zelf heb ik tot halverwege kunnen uitkijken zonder oordopjes. t Was een praatfilm en bij de weinige lawaai-scènes hield ik even mijn oren dicht. Tot ik plots de knal van een geweerschot niet had zien aankomen Vanaf dan heb ik maar wijselijk mijn dopjes ingestoken. Alle scherpe geluiden vielen weg en dat was een verademing. Een verademing van een uurtje waar ik daarna flink voor moest boeten met oorpijn Dus nee, in deze conditie zou op reis vertrekken niet veel plezier opleveren.
De beslissing om deze keer maar thuis te blijven - in de hoop dat de hyper-acusis ooit terug verdwijnt - maakte natuurlijk allerlei bespiegelingen los Stel dat het nooit meer overgaat?... Geen reizen meer, geen reisverhalen, geen fotos, geen blog?... Niet bepaald opwekkende vooruitzichten Je stopt dan op tijd met werken om als prille senior wat te kunnen gaan reizen en dan komt er zoiets absurds een pad in de korf zetten
Veel andere plezierige dingen zijn ook niet meer mogelijk. Vroeger deed ik niet liever dan verknutselen en nu heb ik met het verbouwen van de keukenkasten niet kunnen meespelen. Een schroevedraaier die op de keukenvloer valt laat me uit mijn vel springen. Dat geluid gaat door merg en been.
In het hoorcentrum kan je oordopjes laten maken met ingebouwde filters. Allemaal goed en wel maar als je niks in je oren kan verdragen ben je daar ook niet veel verder mee. Trouwens als je iets in je oren stopt dan hoor je de tinnitus weer veel erger. Toch zou dat laatste nog verkiesbaar zijn want de tinnitus is ergerlijk maar hij klinkt wel altijd ongeveer t zelfde en doet tenminste geen pijn zoals de onverwachte scherpe geluiden. Kortom, de cirkel is rond, er is niet direkt een oplossing te vinden voor iemand die opgezadeld zit met de surrealistische combinatie van tinnitus én hyper-acusis én gevoelige oren.
Veel begrip kan je voor dit probleem niet verwachten in deze lawaaierige wereld. Mijn huisdokter zegt dat vele mensen aan beide aandoeningen lijden maar dat de meesten gewoon zwijgen om niet op de gekende muur van onbegrip te stuiten. Ze lijden in stilte. Alleen dat zinnetje is al om t uit te schateren! Stilte kennen wij namelijk al lang niet meer.
Het moet ook heel moeilijk te begrijpen zijn voor onze medemensen want we zitten altijd maar bezig over Wij horen dit, en wij horen dat maar t gaat helemaal niet over oren en horen. De tinnitus is denkelijk een fantoomgeluid dat door je hersenen geproduceerd wordt. Het zijn waarschijnlijk overprikkelde zenuwuiteinden veroorzaakt door - misschien - een teveel aan lawaai, een plotse knal, verkeerde medicijnen, een accident zoals whiplash, te lang teveel stress, depressie wie zal het zeggen. De dokters alvast niet.
Het stomme is dat zoiets een enorme inpact op je leven heeft. Je hoort totaal andere dingen dan de anderen en interpreteert ze ook verkeerd. Enkele dagen geleden reed ik s avonds achterwaarts uit de garage en bleek daar ineens een auto geparkeerd te staan. Ik had hem niet gezien. Plots hoorde ik een enorm gekraak! Ik dacht écht dat ik die auto een halve meter korter gemaakt had! En wat bleek : één enkele kras op de zijkant van eigen auto. In mijn oren had het echter geklonken alsof ik een enorm accident had veroorzaakt en t was dus eigenlijk niks erg. Beter dan met dit voorbeeld kan ik het eigenlijk niet uitleggen. Het gaat allemaal om echt futiele dingen die voor hyper-acousis-mensen buitenproportioneel versterkt worden en ik snap maar al te goed dat mensen die dit niet meemaken het ook niet kunnen bevatten.
Ondertussen vallen er hoe meer stukjes van de puzzel in mekaar
Dat gedoe in mijn kop moet zich al jaren aan t opbouwen zijn. Zo ben ik ooit echt gek geworden van het lawaai van een kapotte koelkast van de buren. Hoogstwaarschijnlijk klonk dat voor andere mensen gewoon als t gezoem van een mug - áls ze t al hoorden - maar voor mij was dat een overweldigend geluid dat dwars door mijn kop zinderde. Ik sliep er niet meer van.
Nu begrijp ik ook waarom ik tijdens uitjes altijd tegen mijn maten zei : We gaan toch eerst eens aan de deur luisteren of het geen te lawaaierig restaurant is voor we gaan zitten hé? Velen werden afgekeurd wegens Wat is dat hier voor een galmgat?!!. Gelukkig zitten mijn vrienden ook graag rustig en kuierden we dan verder naar t volgende. Maar soms zag ik ze toch bedenkelijk kijken, ze vroegen zich waarschijnlijk af : Overdrijft ze nu niet? Zon lawaai is t hier nu toch ook niet eigenlijk Uiteindelijk kwamen we altijd wel terecht in iets waar we ons allemaal goed voelden. Ik heb niet veel vrienden maar diegenen die ik heb moeten mij wel heel graag zien. Want ik realiseer me nu dat ze ook op al die momenten niet hoorden wat ik hoorde, en dat ze moeten gedacht hebben dat ik toch wel een heel moeilijk mens was, maar ze mij toch niet lieten vallen. 't Is eigenlijk het omgekeerde, ik sluit me hoe langer hoe meer op omdat ik niemand tot last wil zijn. Zelfs telefoneren wordt elke dag lastiger omdat ik de telefoon hoe langer hoe verder van mijn oor moet houden omdat alles maar scherper en scherper begint te klinken.
Ik snap nu ook waarom ik op vakanties in hotels met veel animatie altijd zoveel last had. Andere mensen mopperden dat ze al dat muziekgedoe tijdens de maaltijd ook wel heel vervelend vonden maar ze bleven toch maar mooi naar die restaurants gaan. Voor mij mondde zon restaurantervaring altijd uit in complete chaos in mijn kop, dikwijls met bijbehorende hoofdpijn. De combinatie van bestek-gekletter, gebabbel en daarbovenop nog de Kinderanimatie-show die aan de gang was Mijn oren sloegen gewoon tilt en ik werd zo misselijk dat ik amper nog iets binnen kreeg.
Een half jaar geleden stonden we op het punt om een villa te kopen in een héél stille buurt. Op t einde van een straat die doodliep op een bos. Stiller kan je t haast niet vinden. Ik dacht mijn droom van rust gevonden te hebben. Wel tien keer ben ik daar naar de zogenaamde stilte gaan luisteren alvorens met de makelaar af te spreken. Maar ik hoorde er altijd vanalles. Ik hoorde de kampeerterreinen van de scouts op 300 meter afstand Gekletter van dakwerkers aan de andere kant van de wijk En geen mens die wilde geloven dat ik dat écht kon horen vanop zon afstand. Net voor we de beslissing om het huis te kopen gingen nemen stond ik daar nogmaals in de tuin en plots kregen de buren bezoek van hun familie. Mijn haren vlogen omhoog van t lawaai, ik hoorde een brij van luide stemmen en geroep alsof er een volkstoeloop ontstaan was! Ik vroeg me af wat er daarnaast aan t gebeuren was en ging stiekum door de haag gluren. Ik zag helemaal niet het uitbreken van een revolutie. Ik zag een normale familie met opas en omas - een twaalftal mensen - die zich rond de terrastafel nestelden en mekaar ondertussen uitgelaten verwelkomden. Geen getto-blasters, geen krijsende kinderen, geen druk gedoe. Een doodgewone zondagse familie-samenkomst. Ik begreep het toen helemaal niet meer. Gelijktijdig ging elders plots iemand met een houtzaag aan de gang. Het leek alsof die man het boompje dat achter mijn rug groeide wou wegzagen. Ik sprong op en keek en zocht en toen bleek dat de zaag zich wel 50 meter bij me vandaan bevond! Ik barstte uit in tranen, begreep totaal niet wat me overkwam, mijn zo verhoopte stilte ging ik hier ook niet vinden, ik vond het zelfs een verdomd lawaaierige buurt en het plan om het huis te kopen werd afgevoerd. Met een enorm pak schuldgevoelens erboven op want Echtgenoot had het huis zo leuk gevonden en de buurt zo aangenaam stil Terug naar af dus.
Ondertussen weet ik wel beter : die buurt zal heus wél stil geweest zijn, ikzelf heb gewoon een verdomd lawaaierige kop. Een galmgat waar elk geluid maar in blijft doordreunen en rondcirkelen en weerkaatsen als een radeloze duif die in een kerk gevangen zit en tegen het glas-in-lood blijft knallen.
Morgen het laatste deel. En dan hop, naar vrolijkere onderwerpen!
Een surrealistische ziekten-cocktail. Deel 2 van 4.
Deel 2 : Horen als een dolgedraaide Pluto.
Vorige week ben ik tijdens mijn dinsdagse shoppingmiddag gewoon moeten gaan lopen. Op een druk kruispunt was het gesjirp, gepiep, gesis en gepuf van de remmende en vertrekkende bussen, trams en autos niet meer te harden. Ik merkte pas dat weinig mensen snappen wat ik meemaak toen ik tegen mijn kameraad opmerkte : En dan dat getik van elk schakeltje van die zijn fietsketting er nog bovenop! Waarop hij vroeg : Welke fiets? Awel, die aan de hand van die meneer die hier voor ons wandelt! Op dat moment realiseerde mijn maat zich plots wat voor stomme details ik wel allemaal moet horen, hij trok me direct de eerste de beste stillere zijstraat in en zei verbaasd : Maar gij hoort gelijk een hond?!! Na die opmerking realiseerde ik me pas dat ge van normale mensen niet kunt verwachten dat ze ook maar enigszins kunnen bevatten in wat voor lawaai-hel een mens die aan hyper-acusis lijdt terechtgekomen is.
Hoe moet ge zoiets gaan uitleggen? Ik wou er al lang eens iets over op mijn blog schrijven maar vond er geen woorden voor. Na deze gebeurtenis begreep ik dat het misschien eens hoog tijd wordt om naar de juiste woorden te zoeken. Er moeten meer mensen zijn die dit meemaken en het gewoon niet durven vertellen omdat ze niet weten hoe het uit te leggen en bang zijn zich belachelijk te maken. Dan doe ik dat wel even in hun plaats.
Onlangs zocht ik mijn neus-keel-en-oren-arts weer op in de hoop dat hij minstens iets aan die fysieke oorpijn zou kunnen doen. Druppeltjes voorschrijven ofzo. Aan die tinnitus is toch niets meer te verhelpen, dat wist ik al wel langer. Ik hoopte ook dat hij een oplossing zou weten voor die martelende, scherpe, harde klank van alle geluiden. Het enige dat het opleverde was dat ik nu weet hoe die ziekte heet : hyper-acusis. Hij vond als steeds niks fout aan mijn oren. Ge hebt prachtige trommelvlieskes!. Hij wou me wel een hoorapparaat voorschrijven. Ik had zelfs de keuze : ofwel mijn eigen gehoor zo versterken dat ik mijn tinnitus niet meer zou horen. (Pardon?!!! Nóg versterken?! Ik hoor nu al die voorbijzoevende vlieg haar maagoprispingen!) - ofwel een hoorapparaat dat een constante ruis gegeneert die mijn eigen oorsuizingen zou maskeren. Toen ik dat allemaal niet de oplossing van mijn probleem vond - ik wou iets dat die stomme oorpijn en die hyper-acusis deed verdwijnen verdorie! en ik ondertussen met de tranen in mijn ogen zat, lanceerde hij de volgende onvergetelijke opmerking : "Ga maar snel terug naar uw huisdoktereske en laat dat madammeke een antidepressivum voorschrijven! Dan gaat ge dit allemaal niet meer zo erg vinden." Toen rezen mijn haren helemaal ten berge. Een jaar geleden zei dezelfde man me dat mijn tinnitus wel een bijwerking en een gevolg kon zijn van één van de medicijnen die ik in mijn leven genomen heb, en nu zou ik wéér pillen moeten gaan pakken, nota bene dan nog voor iets wat ik niet eens heb!!
Kortom ik kwam buiten met niets zinvols, behalve met een voorschrift voor een pil die de pieken van mijn zintuiglijke ervaring wat zou aftoppen en met de opmerking dat de oorzaak van mijn ellende jarenlange stress was (wat hij dan nog terloops een luxe-probleem noemde ook) en dat t ooit wel over zou gaan, behalve dan die tinnitus natuurlijk. Tinnitus is blijkbaar forever.
En ondertussen wordt alles elke dag erger. Eerst was het bruisen van een kraantje lastig, nu hoor ik al elk druppeltje dat van mijn handen terug in de lavabo spat. Haarwassen met shampoo is een marteling. Elk schuimdruppeltje dat openspat hoor ik apart. Het moeten er duizenden zijn. Een bijkomend probleem is dat alles op deze wereld wel in cellofaan of plastic verpakt lijkt. Van snoepjes, over charcuterie, en koekjes, tot pillen. Elke blister kraakt zich een weg door mijn hersenen.
Kokkerellen is nu helemáál niet meer plezant. De combinatie van lepels en vorken en potten en pannen wordt een helse kakafonie. Dus eet ik meer brood. Een normaal mens heeft er geen idee van hoe hard een broodzak kraakt Erg genoeg is zelfs een zakje friet of een broodje uit de broodjeszaak ook al in zon ellendig papier verpakt. Vroeger was ik dolgelukkig als t een heel vers knapperig broodje was, tegenwoordig heb ik al net zo graag de oudbakken slappe kost, dat kraakt tenminste tijdens 't opknabbelen niet zo in mijn kop.
Nog maar één maand geleden hield ik enorm van t geluid van uw handen die ge warm wrijft tegen mekaar of van t zachte getik van de korrels in de katten hun etenspotten als ze alle zeven tegelijk zitten te knabbelen. Die pret is ondertussen ook ver zoek. Die geluiden zijn nu allesbehalve fijn.
Praten wordt ook doffe ellende. Beter gezegd : scherpe ellende. In een gesprek lijken de s-klanken op een nest sissende slangen. De S-beesssssssten bijten zich een weg door mijn kop. Of ik ze nu zelf uitspreek of iemand anders, het maakt niet uit. Een zinnetje als de super-snelle sneltrein suist voorbij mij zult ge t niet snel meer horen uitspreken. De autoradio - die moet opstaan om niet gek te worden van dat eeuwige oorsuizen - is al speciaal afgesteld, de hoge tonen heb ik afgevlakt. Dat gaat natuurlijk wel ten koste van de verstaanbaarheid en dat lijdt dan weer tot komische situaties.
Zo hoorde ik rond Kerstmis een reclamespotje over een goedkope supermarkt op de radio. Een vrouw zei op bewonderende, ietwat afgunstige toon : Onze buren eten couscous à volonté! De echtgenoot antwoordde : Als gij zo slim waart om in supermarkt XXX te gaan winkelen dan zouden wij ons dat ook kunnen veroorloven! Ik zat me toen af te vragen wat er nu in godsnaam zo duur kon zijn aan couscous á volonté" eten... Stom reclamespotje. Later bleek natuurlijk dat het niet over couscous maar wel over oesters à volonté ging .
Zo noem ik mijn lieve oude zonnekloppende Ming ook dikwijls mijn Zonnezoon. Deze week zat hij op mijn arm met zijn pootjes rond mijn nek en Echtgenoot zei : Ge staat toch echt prachtig met uw bonobo! Waarop ik heel verontwaardigd : Zeg, ge moet onzen oudste niet met een aap vergelijken hé!. Echtgenoot viel kompleet uit de lucht. Ja, slecht horen heeft wel zijn grappige kanten. Er mag al eens íets plezant zijn aan t hele gebeuren.
Ming : "Ma?... Mag ik eens iets vragen?..." Laathi : "Tuurlijk Mingske, lieve Zonnezoon van me."
Ming : "Ma, heb ik dat goed gehoord? Is dat waar dan onze pa mij een bonobo noemt?..." Laathi : "Bwa... Ik weet niet... Ik denk dat niet... Ik denk dat onze pa een dagske ouder wordt en daarom niet meer zo goed articuleert... Hij begint wat te mompelen. Ge zult hem wel verkeerd verstaan hebben... Hij zal wel 'zonnezoon' gezegd hebben."
Ming : "Gij denkt dus dat het een misverstand is? Ge denkt echt niet dat hij al zo oud aan 't worden is dat hij 't verschil niet meer weet tussen een kat en een aap?" Laathi : "Tja dat kan natuurlijk ook... Op onze leeftijd durft een mens al wel eens verward zijn..."
Ming (héél voorzichtig) : "En 't zou bijvoorbeeld ook niet kunnen zijn dat gij hem eventueel verkeerd zou verstaan hebben?... Niet goed gehoord ofzo?..." Laathi (héél resoluut) : "Ikke? Moi?! Néé schat! Ik hoor álles. Dat weet ge toch!!" Ming : "Ja maar wel álles wat ge niet moet horen."
Een surrealistische ziekten-cocktail. Deel 1 van 4.
Een surrealistische ziekten-cocktail.
Deel 1 : De privé-attractie genaamd : "Laathi Falls".
Beloofd is beloofd, hier komt dus het verhaal over wat er met me aan de hand is. Ik splits het op in vier delen want t is vanzelfsprekend toch weer langer uitgevallen dan ik gedacht had. Het was ook verdraaid moeilijk om de juiste woorden te vinden om zoiets surrealistisch uit te leggen.
Net als destijds met die fybromyalgie-diagnose ben ik van plan er maar één keer uitgebreid over te schrijven want ik probeer het probleem zo min mogelijk aandacht te gunnen om het mijn leven niet nog verder te laten beheersen dan het nu al doet. Genezing bestaat toch waarschijnlijk niet. Negeren is dus aan de orde. En natuurlijk ondertussen manieren trachten te vinden om er mee te leren leven.
t Is deze keer geen plezant verhaal maar daar kan ik ook niet aan doen.
Zet u stillekes neer en luister. Vooral stillekes.
Reeds jaren lijd ik aan tinnitus, of in t schoon Vlaams : oorsuizingen. Lange tijd vond ik dat geruis in mijn kop iets normaals. Ik dacht dat iedereen wel het mechaniekske van zijn lichaam hoorde werken. Totdat mijn mechaniekse wel oprecht veel lawaai begon te maken en ook steeds maar luider en luider werd. Op de duur sleepte ik mijn persoonlijke draagbare waterval mee in mijn kop... Ongelofelijk, ik leefde in t onophoudelijk gezelschap van mijn privé-waterval, de Laathi-Falls! Niet af te zetten. De waterval schoot in gang op het moment dat de droom overging in t ontwaken en eindigde als s nachts de slaap de overhand haalde. Niet fijn, maar je leert er wel mee leven.
Van de neus-keel-en-oren-specialist moest ik leren werken met muziek om zo het geruis te maskeren. Ik vond dat allesbehalve prettig want ik ben heel erg gehecht aan stilte. Vandaar dat er ook nooit een achtergrondmuziek op mijn blog gestaan heeft, zelfs de speakers van mijn pc stonden nooit aan. Dus deed ik wat me opgedragen was en probeerde ik te leren schrijven met muziek. t Was een moeilijke bevalling maar met rustige klassieke muziek lukte het op de duur toch. Ook in de auto moest er muziek op spelen zodat ik een iPodje kocht dan kon ik tenminste mijn lievelingsliedjes beluisteren. Ik, de mens die niet liever dan in stilte zat, moest nu voortdurend in een cocon van geluid leven om t lawaai in mijn eigen kop te verbergen. Een absurde grap, maar ik hou niet van absurde humor.
Tijdens de Thailand-reis en de Noorwegen-cruise had ik dus al de grootste attractie in mijn kop zitten : de Laathi Falls. Constant. Een tijdje later veranderde het geluid. Het werd hoger. Mijn waterval begon te klinken als een veld vol krekels. Dat was minder prettig, maar ik vond al gauw een truukje om t aanvaardbaarder te maken. Telkens ik overdag even niet geconcentreerd bezig was en t geluid de overhand kreeg maakte ik mezelf wijs dat ik op een mooie berg in Zuid-Frankrijk zat te kijken naar een prachtige zonsondergang temidden van mijn krekels.
Zonsondergang, avond, vakantie, dus ontspan-tijd. Ik trainde mezelf dat telkens ik dat beeld opriep ik mijn spieren ontspande en er knus bij zat als een totaal ontspannen, dooreengezakt bergje pudding. Dat werkte goed. (Zo goed zelfs dat ik soms in de auto plots in mijn puddingkje veranderde wat nu ook weer niet echt de bedoeling was.) Want ja, zelfs boven het geluid van de auto én de radio hoorde ik nog mijn krekels. "Laathi and The Crickets" was nogal een groot koor. Een erg succesvol ook, ze hadden veel optredens. Maar kom, er viel mee te leven.
Tot voor kort ook mijn krekelkoor vervangen werd .
De toon van t geluid in mijn kop werd hoe langer hoe hoger en het truukje van mijn Zuid-Franse zonsondergang werkte niet meer. Dit waren helemáál geen lieflijke krekels meer. Het nieuwe geluid was een nog veel hoger gesnerp. Een gekrijs waar ik niet meer mee slaagde het tot iets leuks om te toveren om het draaglijk te maken. Het leek wel alsof ze al mijn krekels gecastreerd hadden en dat het nu een soort Wiener Sangerknaben-koor van de Krekels geworden was. "The Castrated Crickets" zijn echt niet om aan te horen. Maar ik móet ze wel aanhoren. Ik heb geen keuze. Ook daar leert ge mee leven, zeker als er u ondertussen nog iets veel vervelender aan t overkomen is
Al heel mijn leven ben ik zeer gevoelig voor lawaai en zal ik het heel bewust niet opzoeken en als ik het toch beroepshalve moest tolereren beschermde ik mijn oren. Mijn oren hebben al van kindsbeen voor veel problemen gezorgd, zelfs tijdens een zomers fietstochtje moest ik ze dichtstoppen omdat de wind in mijn oren pijn veroorzaakte en ook in de winter moest ik ze afschermen tegen de koude. Nog iets heel vervelends is dat als ik langer dan enkele uren op hetzelfde oor slaap ik wakker word met een pijn die vergelijkbaar is met die van een oorontsteking.
Lastige aanhangsels wel, die oortjes van mij
Tot hiertoe was dat allemaal nog goed leefbaar, maar wat me de laatste maanden overkomt is wel helemaal van een ongekende waanzin.
Langzaam maar zeker viel het me op dat ik alles veel beter hoorde dan andere mensen. Ik hoorde ook veel méér. Veel meer details. Totaal onbelangrijke details dan nog. Mijn kop werd volgepropt met zinloze informatie! Op de duur begonnen alle scherpe geluidjes ook pijn te doen... t Begon met kleine dingen. t Geluid van rammelend vaatwerk was niet meer te harden. Een tang in de gereedschapskist leggen deed me ineenkrimpen. Lege plastic flessen pletten kon al snel ook niet meer. Het ruisen van een lopende kraan klonk alsof ze prikkeldraad door mijn kop trokken. Zelfs mijn eigen plasje was niet meer aan te horen zonder pijn Om nog te zwijgen van de waterval die het doortrekken van een toilet veroorzaakt.
Dan wordt een mens vindingrijk. En voorzichtig. Boterhammen kan je evengoed eten op een houten broodplankje. Een vaatwasser inladen kan je haast geluidloos als je t langzaam bord per bord aanpakt. (Echt iets voor mij iets langzaam doen ). Een plasje doen kan je desgewenst met je vingers in je oren. (Je handen wassen daarentegen is al iets moeilijker.) Je probeert veel problemen te voorkomen. Je neemt je sleutelbos zo vast dat hij niet meer rinkelt. Deuren laat je tegen staan zodat je niet telkens die harde klik van het in het slot vallen moet horen. Je nagels knip je af zodat je van dat getik op je toetsen alvast vanaf bent. Plastic zakjes van supermarkten worden vermeden.
Door al die voorzichtigheid en het constante alert zijn ben je na een paar uur doodmoe en ga je even liggen. In t gezelschap van de nooit afwezige Castrated Crickets" die op volle kracht verder musiceren
Dus probeerde ik iets anders uit. Ik ging niet meer al te voorzichtig zijn en de pijn gewoon trotseren. Dat was niet plezant maar misschien was ik dan niet meer uitgeput na een halve dag? 't Was alleszins 't proberen waard. Maar het resultaat was ongeveer hetzelfde. Ook pijn put blijkbaar uit. Mijn nieuwe systeem werkte niet. Maar t ellendigste is dat elke dag de geluiden nog scherper en harder worden.
De meesten van mijn lezers weten dat het mij niet echt goed gaat tegenwoordig. Ik krijg regelmatig mailtjes waarin me beterschap gewenst wordt en sommige mensen, waar ik vaak kontakt mee heb door het fotoraadsel, vragen me wat er nu eigenlijk toch zo mis aan t lopen is. Ik draai altijd maar rond de pot omdat ik het te absurd en te ongelofelijk vind om uit te leggen wat er met me aan de hand is. Ik vind het ook niet prettig om op mijn blog over ziekten en tegenslagen te schrijven. Mijn blog is mijn gekoesterd "bronnetje van hoop en glimlachjes" voor vele mensen en dat hou ik ook liever zo.
Maar de oprechte bekommernis van mijn lezers vind ik eigenlijk te aandoenlijk om niet eens een keer op in te gaan. Uiteindelijk moet men er ook niet voor beschaamd zijn om ziek te zijn. Welk een absurde ziekte het dan ook is. Ik ga dus proberen om vannamiddag, of alleszins in de loop van deze week, eens al mijn moed te verzamelen om er tóch over te schrijven. Misschien kan mijn relaas ook andere mensen helpen, godweet kan er iemand van mijn lezers mij wel helpen?
Het valt me zwaar om er over te schrijven. Het is moeilijk de juiste woorden te vinden en het gaat me tijd kosten om alles zo helder mogelijk te beschrijven. Dus nog even geduld, één van de dagen krijgen jullie t relaas van de absurde situatie waar ik in ben terechtgekomen.
Maar ondertussen geven we de moed niet op en zoeken verder naar 't fotoraadsel en proberen zo in stilte van "de kleine dingen" te genieten
Deze week hoop ik ook nog om het volledige reisverhaal van Cambodja en de cruise op de viermaster-zeilboot tussen de Andaman Eilanden aan mekaar geplakt te krijgen, zodat jullie weer een lang en zonnig verhaal hebben om koude winteravonden op te warmen...
Hoewel het heel simpel en zeer gekend is... vind ik het persoonlijk, als ik er maar een klein deeltje van op foto zie, toch weer niet makkelijk... Maar jullie misschien wel?
Deze wonderlijke foto's zaten in mijn mailbox! Een 19-jarige Engelse student nam ze tijdens een onderzoek naar luipaarden. Het gedrag van de muis is verbazingwekkend! De verzorger bracht vers vlees naar de luipaard en plots daagde een muisje op. Ze begon rustig van het vlees te smullen. Ondanks dat de luipaard het diertje herhaalde malen met zijn snuit opzij duwde bleef ze kalm verder eten!
Zelfs om de baas te spelen heeft grootte geen belang. Maar met mijn katten zou ik deze fotoreeks toch niet kunnen maken denk ik...
Deze fotoreeks is stomweg ontstaan omdat er een piepklein vliegje in de boter zat. Deze keer geen haar dus. ;-) Ze zat daar zo verloren in de gladde gele wereld. Haar tengere vleugeltjes lam, haar ranke pootjes vastgekleefd. Dood. Dood op het doel waar ze waarschijnlijk zo naar uitgekeken had : een eindeloze lekkere gouden berg... Kortom : het verkeerde doel nagejaagd want het is haar dood geworden. Ik hoop alleszins dat ze toch met een volle buik gestorven is. En toen ik die minuscule fruitvlieg in dat boterlandschap zag zitten merkte ik op hoe mooi dat eigenlijk was. Al die smeuïge heuvels, ravijnen en dalen. Ik ben er een kwartiertje met mijn lens in gaan ronddwalen en een nieuw fotoraadsel was geboren. Mijn lens schuift sindsdien wel héél goed in en uit.
Opgelost door Nilleke, Kathleen, Shajongen, Crika, Klaproosje, Chrisje, Luk, Kaatje, Nicole, Piet, Dolfijn, Jan, Redpoppy, Yvette, Viva, Geert, Veveke, Tineke, Lange Lou, Mieke, Fernanda, Lisette, Maria, Speelster en Vifke!
Alweer een fotoraadsel dat ik alleen kon maken zonder mijn poezenroedel in de buurt. Ik zal zondag toch eens een onderwerp uit een andere categorie moeten gaan zoeken of ze beginnen een protestbeweging. En protestbewegingen van katten zijn echt te mijden want ... ze kunnen zeer onwelruikend zijn.
Hanuman zijn troon is niet direct een statussymbool... en zeker ook niet de plek om rust te vinden...
Mathurin : "Maar... wat hebben ze nu bij 't vuil gezet??! Zou ons ma u nu al zó oud vinden dat ze u wil afdanken en u alvast op de vuilbak zet Hanuman?... Tja, dat komt door die mottige wrat op uw neus waarschijnlijk..."
Hanuman (denkt) : "Zwijgen Hanuman, zwijgen. Niet op reageren. Op uw tanden bijten."
Hanuman (denkt) : "Vooral niet antwoorden... Efkes mediteren..."
Hanuman (denkt) : "Tot bezinning komen... Tot 10 tellen..."
Laathi : "Lekker aan 't dutten in de zon Hanuman? Zalig hé?..."
Laathi : "Oh?! Zijt gij tegenwoordig ook bezig met meditatie en zelfcontrole-oefeningen? Ik ook! Zal ik u wat van mijn oefeningen leren? Wacht ik zal 't u voordoen!..."
Laathi : "Kijk, dit is "de Beheersing van de Rusteloze Staart". Die komt uit mijn "Fakir-kunstjes voor Beginners"-boek.
Laathi : "Ge begint met met uw poten uw staart te onderdrukken. Plaats uw linkerpoot op 5 centimeter van de punt. Eens ge dat 5 minuten kunt volhouden zonder dat uw geest onrustig wordt..."
Laathi : "...immobiliseert ge met uw rechterpoot de staartpunt. Dat leert ge dan ook 5 minuten vol te houden. Ondertussen tracht ge uw snorharen mooi horizontaal te houden en beweegt ge in géén geval met uw oren. Indien mogelijk probeert ge ook regelmatig te ademen. Niet te diep, niet te oppervlakkig. Gelijktijdig moet ge zien dat ge héél ontspannen uw-"
Hanuman (denkt) : "Jongens toch is er hier nu echt geen enkele normale in dit gezin?... Nee, in dit geval zal tot 10 tellen niet volstaan. Minstens tot 100."
Laathi : "Na de "Immobilisatie van de Staart" volgt de "Concentratie op het Grassprietje oftewel het Gecontroleerd Scheelkijken om de Innerlijke Poes te aanschouwen"-oefening. Hanuman? Zijt ge nog mee? Toch raar dat als gij u volledig concentreert dat het dan lijkt of ge slaapt... Maar ja, dat is bij onze pa ook 't geval. Die kan zelfs al TV kijken met zijn ogen dicht tegenwoordig... Misschien is dat een typisch mannelijke wijze van concentratie?..."
Hanuman (denkt) : "1036, 1037, 1038,..."
Ming : "Hey! Hanuman! Voorzichtig jongen! Wordt eens wakker! Straks dondert ge nog van uw vuilbak!"
Hanuman : "Miljaar!!! Mijn tel kwijt!!! OK. Eén miljaar en één. Eén miljaar en twee. Eén miljaar en-"
Ming : "Een goedbedoelde raad is nu toch geen reden om zo beginnen te vloeken zoudt ge denken..."
Een eerste reeks foto's van 't leven hier in de eerste zonnestralen van 't jaar.
Onze Ming en zijn lief Serendipity... In kattenjaren verschillen ze 12 jaar... In mensenjaren zijn dat er ruim 60. Maar 't is alweer bewezen, op liefde staat geen leeftijd.
Ming geniet na zijn ziekte weer van de eerste zonnestralen op 't terras...
Ming : "Oei. Dat was ik vergeten. Zo'n zon is wel een verblindend ding... En héét verdorie! Ge zou er dorst van krijgen."
Serendipity : "Oh schat! Lieverd! Zoetebekske van me! Komt ge mee buiten wandelen?!" Ming : "Ssssst! Rustig Dipity!! Niet in 't openbaar!!!"
Serendipity : "Rosse vos van me! Poezewoefke! Kom hier dat ik u van onder tot boven lik!" Ming : "Alstublieft Serendipity! Hou uw gevoelens wat in toom! Reserveer die zaken voor 's nachts als we alleen zijn!!!"
Nemuri Neko : "Voor zo'nen ouwen bok te zijn heeft dat ventje nog veel aantrek hé Prins Vuilbak?" Hanuman : "Een beetje beleefd hé jong spook! Resssssssspect!" Phineas : "Ja begot! Ervaring wordt hier in dit huishouden hoger geschat dan jeugd! En onze Ming... 'he's been around'... 'all over Vietnam'..." Ming : "Zal 't gaan ja?! Semi-Oude-Zakken! Ge zijt gewoon allemaal jaloers op mijn succes!" Serendipity : "Komaan Zoetebekske trek u toch niks aan van 't poeselijk opzicht! Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind!"
Ming : "Ooooh! Wow! Vindt gij mij een hoge boom lief meiske van me?..." Serendipity : "Tja, een hoge boom... Laat ons misschien eerder zeggen een euh... brede struik?..."
Ming : "Arghhhh. Verkeerd antwoord jonge druif!" Serendipity : "Tja uw kort staartje kan ik nu toch eigenlijk moeilijk met een populier vergelijken nietwaar Zoetebekske?... Gij, gij... gij zijt een wonderschoon bolvormig struikske met een stevige wortelstok. Voilà! Zo beter?"
Serendipity : "Hoe? Gaat ge weg? Heb ik nu alweer iets verkeerd gezegd?! Oh nee?! Ge gaat u toch weer niet bedrinken?!..."
Ming : "Hoe komt het toch dat iedereen 't hier altijd weet als ik gedronken heb?..."
Phineas : "Ah de Ming? Alweer onderweg van café "De Vijver" naar de bar "De Pompsteen"? 't Heeft weer goed gesmaakt precies? Toch 'per ongeluk' geen vis ingeslikt hoop ik?..."
Mathurin : "Dag Ming! Dorstig weer hé jongen?! Ik zien het..."
Ming : "Niet te bevatten... Het lijkt wel alsof mijn drankprobleem op mijn gezicht geschreven staat..."
Hanuman : "Troost u jongen. Beter wat waterdruppels op uw neus dan zo'n wrat gelijk er bij mij op mijn voorgevel aan 't groeien is..."
Mathurin : "Ja inderdaad Hanuman, gij zijt écht wel op een bangelijk manier een senior aan 't worden. Hoe uw façade er begint uit te zien... dat is inderdaad géén gezicht!"
Hanuman : "Vreemd. Uit de jeugd komen precies niets dan verkeerde antwoorden..."
Tot grote vreugde van mijn beestenboel gaf de zon een paar dagen geleden eindelijk weer eens warmte. Heel de bende trad aan op t terras. Zelfs al de senioren waren van de partij! Hanuman koos onmiddellijk de beste plek : bovenop de vuilbak. Zon plastic deksel is veel warmer om op te zitten dan met de blote poep (nou ja, bloot ) op de kille tegels. Ook Ming - in zijn jeugd een echte zonneklopper (wat wilt ge, hij is geïmmigreerd uit Viëtnam ) - wist nog goed wat genieten was. Roerloos zat hij met gesloten oogjes zijn pels te laten opwarmen. Laathi controleerde ondertussen wat er van mijn potplanten is overgeschoten. Ze had er duidelijk geen goed oog in. Laathi-de-mens trouwens ook niet. Ik denk dat er flink wat gaan doodgevroren zijn ondanks dat ik de potten goed met bollekesplastic had ingeduffeld.
Ondertussen controleerde t jonge volk de vijver. De vissen zwemmen ook al een paar decimeter hoger. Na de vrieskou van de vorige weken is er eentje gestorven. De vader (of de moeder?) van de twee kleintjes die in mijn hobbithol in een knus aquarium hun eerste babyjaar mogen doorbrengen. Eigenhandig uitgebroede eieren. Als vissenmoeder heb ik succes. Met dikkopjes trouwens ook. Ik blijk als koudbloedige moeder in de wieg gelegd. Vandaag leek er weer een sluierstaartje dood. Hij lag bewegingsloos op de bodem Maar bij nader inzien beweegt er momenteel aan de andere vissen, behalve hun vinnen, ook niks! Tot mijn grote ontsteltenis blijkt geen enkele vis in dit seizoen te ademen!!! Hun kieuwen plakken volledig dicht tegen hun kop, ze happen zelfs niet met hun bek! Tja, en als ze dan stil liggen is t helemaal moeilijk om te zien of ze nog leven
Mijn gevleugelde vrienden in de katloze tuin zijn de koude wél goed doorgekomen. Die hebben dan ook weken aan een stuk mogen aanschuiven aan mijn All you can eat-buffet. Aan alle onderste takken van de coniferen had ik mezenbollen gehangen en dagelijks strooide ik graantjes en gebroken rijst. Tientallen mussen, roodborstjes, tortels en zwarte vogels kwamen er schransen. Geen idee hoe ze allemaal noemen, mijn indeling van vogels bestaat voornamelijk uit vliegvogels en zwemvogels. Of zoals een Hollandse reisgenoot ze ooit noemde : sijsjes en drijf-sijsjes.
De vogeltuin ligt achter het slaapmagazijn van Nemuri Neko en Mathurin. Zoals ik in mijn hobbithol kan genieten van mijn aquarium hebben zij dus zicht op een vogeltuin. Op een tafeltje voor dat raam staat mijn vogelkeuken. Een heelder assortiment granen waaruit ik zelf een mengeling samenstel en een afgesloten plastic emmer vol mezenbollen. Zon mezenbol bestaat uit graantjes die in vet plakken en dan in bolvorm geplet zijn. Ze zitten in plastic netjes zodat ze makkelijk aan een tak op te hangen zijn. Gisteren bleek dat ik mijn mezenbollenemmer niet goed afgesloten had en daar staan zware repressailes tegenover .
Heel geduldig heeft Nemuri Neko die pot opengeprutst, er vervolgens de bollen uitgehaald, ze keurig ontdaan van hun netje en vervolgens beginnen te peuzelen. Het vet bleek hem wel aan te staan maar de graantjes niet. Die had hij dan ook allemaal stuk voor stuk op de tapis-plein weer uitgespuugd. Blijkbaar vond hij t ook fascinerend dat de mezenbollen rond waren en zo heerlijk konden rollen. Ik vond ze dan ook tot in de verste hoeken van zijn slaapterrein terug. Kortom hij had het weer klaargespeeld om zijn toch al rommelig magazijn in een puinhoop te veranderen. Poezen? Ze zijn zo lief mijnheer
Mijn vogel-All you can eat-restaurant fotograferen wil maar niet lukken. Hoe voorzichtig ik mijn raam ook benader ze fladderen allemaal weg. Ik ben duidelijk de kok van t restaurant en niet de kelner. Ik moet me vooral niet laten zien, als ik voor voldoende voorraad zorg zit wat hen betreft mijn taak er op. Ondankbare nesten. Ik vind dat ik er minstens in ruil wat mooie fotos aan zou mogen overhouden. Niet dus. Maar mijn vriend heeft het nog erger getroffen. Die strooit zaad, hangt alles vol bollen en geen vogel appreciëert zijn restaurant Al wat vliegt komt in de waterval van zijn vijver baden maar het eten blijft onaangeroerd. Zo succesvol zijn openbaar badhuis is, zon fiasco is zijn restaurant. Op de Michelin-gids-voor-vogels zal zijn zaak duidelijk een ster minder hebben dan t mijne. Nochtans geven we allebei hetzelfde voer. Misschien zijn Antwerpse vogels beter gewoon? Of is er enkele tuinen verder een echt sterrenrestaurant met als attractie "Spekzwoerdjes op een bedje van kanariezaad"?
Zelf vetvoorraadjes maken door vet van schapenvlees van de pot scheppen en het te laten stollen of diepvriezen kan natuurlijk ook. Een experiment dat ik ook zelf al uitgevoerd heb. Dolblij ging ik met mijn witte, harde, bevroren vetschijfjes naar beneden, tot plots de telefoon ging, ik de lekkernij even neerlegde en later heel de winkel Nemuri Neko achterna kon hollen die er met een halve vetschijf van door was gegaan. Het was wel een prachtig zicht : een donkere kater met een witte halve cirkel in zijn bek. Het leek wel een reuze glimlach.
Al telefonerend rende ik hem achterna, tussen mijn planten die daar staan te overwinteren, door mijn bibliotheek, achter de oude winkeltoog, tussen enkele resterende versterkers, kriskras tussen de gitaren van Echtgenoot Een waar hindernissenparcours waar mijn zakenrelatie aan de andere kant van de lijn niks van mocht merken. Ik hoop dat hij niet dacht dat ik door zijn uitleg begon te hijgen. Ik had natuurlijk geen andere keuze dan die vetschijf te heroveren. Ik mocht die echt niet uit het oog verliezen want anders zou Nemuri die ergens verstoppen en zou ze daar in de loop van de volgende dagen ergens vrolijk in een hoekje van die 250 vierkante meters tapis-plein liggen smelten
Uiteindelijk heb ik gewonnen. Goed voor mijn conditie, goed voor Muris cholesterol.
En dan zeggen ze dat ge een hond moet nemen om in conditie te blijven Met een kat gaat dat even goed. Ge moet alleen t juiste exemplaar in uw collectie hebben zitten.
Morgen komen de foto's van mijn zonnekloppers. En hun uitleg natuurlijk.
De vorige foto heeft blijkbaar goed geholpen want nu loopt het wel heel gesmeerd! Ondertussen hebben Nilleke, Kathleen, Shajongen, Crika, Klaproosje, Chrisje, Luk, Kaatje, Nicole, Piet, Dolfijn, Jan, Redpoppy, Yvette, Viva, Geert, Veveke, Tineke, Lange Lou en Mieke het reeds geraden. 't Is nu wachten op 't peloton.
Deel 9, 't laatste... En voor een goed begrip van de drie laatste foto's een beetje uitleg over de relatie tussen handtas Irma en witte kater Phineas. Als ik per ongeluk mijn handtas eens een nacht in de keuken laat liggen dan "verkracht" onze Phineas haar... Hij sleurt haar dan op de grond, neemt eender welk onderdeel tussen zijn tanden en begint vrolijk op haar te dabben. Net zoals een ongecastreerde kater tekeer zou gaan op een kattin. Irma is dus eigenlijk zijn opblaaspop. Niet zo'n best lot voor mijn arme handtas. Zeker niet als ze pas gewassen is. Voor de volledigheid : er zijn tot hiertoe uit deze actie noch kleine poezen noch kleine handtassen voortgekomen.
******* Morgen ter afwisseling nog eens een verhaaltje dat bestaat uit lettertjes in plaats van foto's... Waar ík nog eens 't hoge woord mag voeren in plaats van Irma. En de dag daarna geef ik het woord weer aan de katten want die vinden ook dat ze te lang hebben moeten zwijgen. Als ge een blog deelt met zovéél wezens moet ge u aan een beurtrol houden om de vrede te bewaren nietwaar?
Morgen de laatste aflevering : een tevreden (nou ja...) en frisse Irma! En overmorgen een heel ander verhaal over hoe de katten, de vissen en de vogels hier te winter doormaken.
