Wat ik hier in onze
landelijke Middeleeuwen zo zalig vind is dat hier geen gedoe is rond Kerstmis
en Nieuwjaar. Ik hoef geen enkel kadootje te kopen, geen goede kleren bijeen te
zoeken, er staan geen files op de wegen (omdat er amper wegen zijn), er is geen
drukte in de winkels en de tomaten kosten net evenveel als anders. Alles gaat
er hier zo heerlijk no nonsense aan toe. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik was kompleet vergeten dat
het vandaag oudjaarsavond was, tot gisteren mijn buurvrouw kwam vragen of we
"iets te doen hadden morgenavond".
"Niet echt. Gewoon wat
schilderen, als altijd..."
"Oh, kom dan bij ons
iets eten in het laat!"
"Dat is prima. Een
pizza-tje ofzo?"
"Och, dat mag wel iets
meer zijn hé!"
"Maar voor ons hoeft ge
niets speciaal te doen hé zeg!..."
"Jawel, ik maak wel een
lekker schoteltje, het is uiteindelijk toch oudejaarsavond..."
"Nee?! Dat meent ge
niet?! Natúúrlijk! Ik was dat helemaal vergeten! Maar maak er niet teveel werk
van hé!!"
"Welnee, gewoon samen
iets eten, dan zitten we gezellig samen, meer moet dat toch niet zijn?"
"Dan zijn we weeral
akkoord."
Zo simpel gaat dat hier.
Ik zal hier mijn
dagboekuittreksel van kerstavond onder plakken, dan begrijpt ge het gevoel
misschien nóg beter...
Maandag 24 december 2012.
418. Kerstavond. En die had
ik nu écht niet zien aankomen.
Laathi bezorgde me weer een
even teder ontwaken als gisteren
Zon mooi begin van de dag
In de living
legde ik een van de wit-grijze planken op de schabdragers, en och, zon ramp is
het nu ook weer, eens er plantjes op zullen staan zal het wel meevallen.
Ik had geen idee waar Paul
uithing dus trok ik naar ons werfje en begon wat muren te schuren. Al snel viel
de eenzaamheid als een blok op me. Ik zette de deur open en binnen de minuut
zat heel de bende bij me, Laathi op kop want die kent dit deel van het huis het
best. Iedereen ging overal snuffelen, het leek wel of ze kwamen controleren of
de muren recht genoeg waren en de stopcontacten stevig in de muur zaten. Het
avondlicht was zo mooi dat ik stopte met mijn werk en poezen ging fotograferen.
Ik ging op de plek zitten waar ik over een paar maanden mijn ogen hoop open te
trekken en wat is het zicht vandaar prachtig! Ramen met zicht op drie
windstreken die een toverachtig licht binnenlaten en waardoor ik alle soorten
bomen zie
Ik ging met Laathi op mijn schoot van het zicht zitten genieten. Dat
gaat hier schitterend zijn eens het af is. Als. Ooit. Alleen ontbreekt me alle
energie om er in te werken. Ik geraak niet in gang. Ik vind het juiste
schuurpapier niet, mijn krabbertje is te grof en maakt krassen op de glaasjes
in de deuren, kortom alle redenen zijn goed genoeg om me bij de pakken - in dit
geval het gereedschap - neer te gaan zetten. Had ik maar een vriendin om me wat
gezelschap te houden en mijn gedachten wat te verzetten door wat te lachen en
te kletsen, dan zou het zo veel makkelijker zijn. Ik ben toch zo enorm
teleurgesteld in mezelf. Waar is mijn energie plots naartoe?? Ik blijf maar in
mijn winterslaapmodus hangen!
Paul was zijn saffraan gaan
planten en heeft ineens de grote spar in de voortuin en de fruitbomen bemest.
Zijn boerenziel heeft blijkbaar al veel dieper wortel geschoten dan de mijne.
Hij was ook bij G onze oude voordeur gaan ophalen. Omdat ze zo lang buiten
heeft gestaan is de deuromlijsting uit mekaar gevallen. Het is een rijkelijk versierde
volle deur met daarboven een paneel in glas. Het zou de ingang wel donkerder
maken als we er de huidige glazen pvc-deur door vervangen. We zullen wel eens
met M overleggen of ze nog te restaureren is. Er is niets dringend aan.
Ik wou Laathi haar druppels
geven maar plots bleek het flesje bijna leeg
Waarschijnlijk omdat ik er
onlangs mee gemorst had. Ik had gedacht dat ik er mee zou toekomen tot we haar
moesten laten inslapen, maar niet dus. Paul belde Jean-Paul en hij was nog in
zijn dierenkliniek aan het werken, hij wilde best wachten tot we er waren zodat
we direct haar druppels konden ophalen. Totaal ongepland vertrokken we naar S.
Paul was gisteren toch vanalles vergeten te kopen dus konden we dat dan ineens
daar in de Lidl gaan halen.
We reden zo snel we konden,
maar het is toch oppassen geblazen. Voor overstekende schapen. Ik zag vanuit de
verte één enkel schaap op de baan, mais un mouton peut en cacher un autre, en
inderdaad het was de laatste van een hele groep die op weg naar huis was.
Waarschijnlijk een deel van de kudde van P. Het werd weer een sjieke rit bij
ondergaande zon in een wereld vol roze wolkjes. Alle weiden liggen er
lentegroen bij doordat het zo veel geregend heeft.
Ik liet Jean-Paul de fotos
zien die ik daarnet nog van mijn dolgelukkige beestje genomen had en hij was
blij dat ze het nog zo goed stelde. We wilden even sla gaan kopen in de Aldi
aan de overkant en die was tot mijn grote verbazing al gesloten!! En het was
nog maar half zes! Ja natuurlijk schat, op kerstavond gaan die vroeger dicht.
Pardon? Is het vandaag kerstavond?! Ja schat. Begot. Wat een geluk dat
Jean-Paul ons op deze speciale avond dan toch nog had willen helpen!!
Paul slaagde bij de Leclerc
in S. in het onmogelijke! Hij heeft hesp dun laten snijden! Morgen gaan we dus
eens geen lappen hesp van 2 mm op onze croissants moeten leggen. Het vervelende
is dat ge hier geen charcuterie per gewicht kunt bestellen, alles gaat hier per
snee of per stukje. Een half pond hesp is een kompleet ongekend begrip.
De vrouw bekeek haar
snijwerk maar met een heel scheef oog. Het was geen stapel glad op mekaar
liggende sneetjes eerder een onaanzienlijk hoopje gefrommel. Het zag eruit
alsof het al eens gegeten was. Paul troostte haar door nadrukkelijk te zeggen
dat ze dat héél goed had gedaan. Ze moet gedacht hebben dat hij gek was. Echt
goed gedaan had ze dat natuurlijk niet, want in België begeleiden ze een snee
vanuit de machine tot ze op het papier ligt. Hier kennen ze die techniek niet,
ze verwachten dat de hesp uit zichzelf netjes neervalt. (Praktisch, dan kunnen
ze eventueel met hun vrije hand eens in hun neus peuteren tijdens het werk.)
Met heel dikke sneden lukt hun systeem vrij goed maar met flinterdunne gaat dat
natuurlijk niet. Alleszins we gaan op kerstdag eindelijk eens terug van
fijngesneden hesp op onze croissantjes kunnen genieten.
Sinds enkele weken liggen er
op gelijke afstanden bergjes zand naast de weg. Vooral aan bochten en
hellingen. (Haast overal dus.) Pas vandaag snapte ik wat de bedoeling was : het
zal moeten dienen voor als de weg beijzeld geraakt! Dan kunt ge dat op de baan
scheppen! Maar gaan we dan elke tien meter moeten stoppen om te gaan scheppen?
En worden we dan geacht altijd een schep in de auto te hebben liggen? Dat moet
ik toch nog eens uitzoeken.
Toen we om kwart na zes
terug thuis kwamen was het ineens pikdonker! Die korte dagen zijn vreselijk,
gelukkig zijn ze al aan het lengen. Paul beweert dat het in België nog een stuk
vroeger donker werd maar dat herinner ik me al niet meer. (Moet ik toch eens
aan de vriendjes vragen.) Ja, al na een jaar tijd begint dat land heel ver weg
te lijken.
Plezant, we kregen een
telefoon van A : Faut pas allumer le feu ce soir hein! Pourqoui pas? Ah
autrement le Père Noël va bruler ces fesses! Toch weer een zalige manier om
een prettige kerstavond te wensen. Maar nee, de Père Noël komt hier niet langs,
ik was veel gelukkiger met mijn Père Menuissier die onze plantenschabben in de
muur vees. Wij hebben trouwens een Mère Noël, onze ijskast Die vol lekkere
dingen zit die we van R en A gekregen hebben.
De planten staan op de
nieuwe schabben. De planken storen niet echt maar toch oogt het niet mooi. Ik
heb zelfs niet meer genoeg creativiteit om wat plantjes op een decoratieve
manier neer te zetten. Erg. Het rieten rek waar de planten vroeger opstonden
heb ik naar de andere kant van de kamer gesleept en er wat mooie spullen op
gezet. Het ding past wel niet echt bij het geheel, maar niets past hier dus dat
trek ik me maar niet aan.
Ik begon de keukentoog op te
ruimen want wat daar toch allemaal aan zooi bijeen gesukkeld is is niet voor te
stellen, ik kon het niet meer aanzien. Ik vraag me wel af hoeveel uur hij zo
maagdelijk gaat blijven. Ik wil verdorie een keuken met genoeg kasten dat al
die losse prullen achter gesloten deuren kunnen. 7000 kruidenpotjes, waar
katten tegen sproeien. Een brooddoos met rieten deksel waar katten los door
sproeien
(OK, vandaag kan ik een Pis on Earth nog door de vingers zien, het
is tenslotte kerstmis, het feest van de Peace. Maar ze plassen elke dag wel
ergens op een verboden plek, en het kan toch niet alle dagen kersmis zijn! Die
beesten hebben dringend een makkelijker bereikbare tuin nodig in de winter.)
Zelfs Paul begint zijn buik
vol te krijgen van dat centrale keukencontinent. Maar voor we aan deze reuze
kamer beginnen breken moeten wel éérst de vier andere werven klaar zijn want
anders zie ik het nog van komen dat we tijdelijk buiten in een tent moeten gaan
slapen.
Tegenwoordig doe ik Facebook
niet meer open voor ik gewerkt heb. Ik dacht dat dat zou helpen om me in gang
te krijgen maar ik ben en blijf totaal futloos.
Een telefoontje met N gaf me
plots inzicht in mijn redeloze afwisselende buien van droefenis, wanhoop en
woede
Zij had in mijn verhalen gelezen dat mijn stemmingen zo overhoop lagen
en stelde voor om in een natuurwinkel kruiden te gaan zoeken tegen menopauze-verschijnselen.
Natuurlijk! Dát is de reden!!! Ik neem die hormonenpillen sinds een maand niet
meer!! Vandaar ook dat ik terug regelmatig mijn trui moet uitschieten en ze na
vijf minuten rillend weer aan trek! Daar had ik helemaal niet bij stil gestaan!
Het is dus helemaal niet mijn eigen schuld dat ik mijn stemmingen amper onder
controle kan houden! Die wetenschap mocht het probleem dan wel niet opgelost
hebben, maar ik voelde me er wel door gerustgesteld. Ik word dus toch niet
kompleet gek. Ik ben zo blij dat zij ontdekt heeft wat er met me scheelt.
Jammer toch dat hier nergens een natuurvoedingwinkel te vinden is. De Natur
House in B. blijkt alleen maar een vermageringskliniek te zijn. Zij gaat nu de
kruidentabletten voor me kopen en bij N afgeven zodat T die ook kan meebrengen
als hij na de feestdagen terug naar hier komt. Hij kan al best een hondenkar
kopen om achter zijn auto te hangen om mijn pillenwinkel in te vervoeren.
Ik zat geconcentreerd aan de
tafel te schrijven en een meter verder - uit mijn zicht , achter de opstaande
OSB-boog - was Paul ondertussen aan het kokkerellen geslagen. Hij verdween,
kwam niet terug, allemaal heel normaal, maar hij had me wel beter gezegd dat
hij een pan met boter op het vuur had staan
Na een tijdje kwam hij terug
binnen, en begon al vanuit het deurgat te brullen : Gij stom kieken! Waarom
let ge niet op die boter!!! Ik was zo in mijn schrijven verdiept dat ik het
onheil pas een seconde geleden gemerkt had, ik was recht gesprongen maar nog
net niet tot aan het vuur geraakt
Al even boos sprak ik de goddelijke, uiterst
misplaatste woorden : Ja seg, als gij niets zegt! Ik kan dat niet rieken hé
jongen! Nee, vooral niet rieken
, het stonk hier als de wc uit de hel
Het misverstand werd snel
bijgelegd en hij toverde het beste kerstmaal ooit tevoorschijn. Ook het
zwaarste. Gebakken ganzenlever met ui, gebakken appelen (in safraan), twee
soorten vijgenconfituur, peperkoek en toast! Heerlijk. Alleen had hij de
porties enigszins onderschat. Het werd een kerstmaal bestaande uit één gang
maar we voelden ons alsof we er 5 gegeten hadden. Volgend jaar, zelfde recept,
de helft van de ingrediënten, en het is perfect.
*******
Voilà, zo ziet "the
simple life" er dus uit!
Ik wens iedereen in de
beschaafde wereld een heel fijn, gezellig, druk feest, met veel toeters en
bellen en veel plezier! (Pas aub op voor vuurwerk en dieren!!! Sluit ze ruim op
voorhand op zodat ze niet in paniek op de vlucht slagen en verloren raken!)
Om middernacht zit ik hier
op het terras, met enkele poezen rond me, naar de stralende Melkweg te kijken
en luister naar het prachtige geroep van de uilen...
En ben, op mijn manier,
minstens even gelukkig als de feestgangers.
Ik zal aan u denken en aan
de miljoenen sterren vragen u een heel fijn nieuw jaar te bezorgen! ;-)
En morgen post ik enkele
foto's van Laathi. En Laathi.
|