|
Zaterdag, 16 november 2002 - 16.30u.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Baan Yin Dee Hotel, Patong.
20. Het hotel van de sierwijven.
Jongens, jongens valt dat hier tegen!!!
Vanmorgen de boot verlaten en weer afgehaald door dat birdbrain van een chauffeur van Best Tours. Zijn voorlaatste hersencel bleek ondertussen ook al gedesintegreerd. We hebben geprobeerd die kerel onderweg van Phuket naar Patong aan een internetgeval te doen stoppen, om later in de dag geen tijd te verliezen, maar hiermee ben ik mijn doel weer mijlenver voorbij geschoten
Op een bepaald moment heeft die kerel ons zelfs in een gewone meubel annex gordijnenwinkel gedropt, en die mensen waren dan ook nog zo lief ons mee naar hun kantoortje te nemen om ons te laten mailen op hun eigen pc. Overbodig te zeggen dat die kapot was natuurlijk.
Uiteindelijk dan hier in Patong toch een heus internetcafé gevonden waar ge een floppy kon gebruiken, maar toen bleek dat systeem niet te werken want er stond geen Word op.
Tussen haakskes, waarom hebben wij eigenlijk met het azerty-systeem leren typen, als verdomme heel de wereld uit qwertys blijkt te bestaan???
Op zo'n klavier krijg ik dus geen zin getypt want ik weet mijn letters niet staan omdat ik normaal met tien vingerkes en blind tik. Das om zot te worden!!!
Uiteindelijk is t hier in 't hotel wel gelukt, en hadden we ook alle tijd want we moesten nog tot de middag wachten voor we onze kamer konden betrekken
Oók weer heel plezant. Best Tours had hen niet verwittigd dat wij van de Star Flyer kwamen en hier al voor 10 uur s morgens gingen zijn. Of misschien zit die informatie nog altijd vast op de harde schijf van die chauffeur. Dat zal er dan wel voor de rest van zijn leven op een verloren hoekske blijven opstaan, want aan die kerel is echt geen defragmenteren meer aan. Als ge daar alles terug achtereen bij wilt zetten dan krijgt ge geen lijn maar een punt.
Ziet ge wel?! 't Is al bewezen : miserie geeft betere lektuur!
Het hotel is een plaatje, het is zeker zo mooi als het op 't net of in de brochures staat. Architecturaal is het dik in orde. Gebouwen in Thaïse stijl maar heel sober. Er zigzagt (allemaal hoeken van 90°) een zeer lang zwembad doorheen in donkerblauwe steen. Heel gestileerd allemaal. Vanuit alle kamers op de benedenverdieping kunt ge zo in het zwembad stappen. Echt knap. Helemaal op het uiteinde, waar wij zitten, staat een grote gebeeldhouwde kop van Vishnu, omringd door planten, tegen een witte muur. Stylish. Echt waar.
De kamer is reusachtig, alles bijeen zal ons territorium zo'n 12m op 6m bedragen schat ik. Onze Ming zou het amper op een week afgebakend krijgen.
De badkamer is monumentaal, die alleen al heeft een keer of zes, zeven de afmeting van onze kajuit van afgelopen week. De badkuip is uit steen uitgehouwen en heeft een watervalleke als kraan. De toilet is een kamer apart en de douche ook (daar kunt ge gemakkelijk met 6 tegelijk in poedelen).
Het is allemaal heel zen ingericht, maar met veel spiegels, en dat maakt dat alles nog veel groter lijkt. Alle meubelen en schuifdeuren zijn in prachtig hout. Overal liggen orchideëen, de badjassen en sloefkes liggen klaar, nesten dikke handdoeken
Enfin, 't is af. Ik denk de knapste kamer die we al ooit gehad hebben. Zelfs mooier dan in de Conrad in Hong Kong, en dat wil al wat zeggen. Maar
wat zijt ge met zo'n dot van een hotel, als de zijkant (die een prachtig panoramisch zicht op de baai van Patong geeft) pal aan een baan ligt?
Met pruttelende, puffende, prottende brommerkes die drie mijl in de wind stinken. Zodanig dat ge aan dat unieke zwembad in plaats van een zen-gevoel het rococo-snot krijgt. Zeer pijnlijk.
Ik denk dat Baan Yin Dee, "stinkende rotweg" wil zeggen of zoiets.
Ondertussen zijn ze ook nog hunne presidential-suite aan 't afwerken, dus de instrumenten van de achtergrondmuziek bestaan weer hoofdzakelijk uit de slijpschijf en het zaagmachien
Gelukkig is het lawaai van de drie zwembadwatervallen nogal oorverdovend. Pest? Cholera?
En als ge u terugtrekt op het superterras van de kamer wordt ge binnen de minuut tussen de boterham van een tiental muggen gelegd en levend opgesoupeerd. (Doet me denken aan een reclamebord van een visrestaurant onderweg : "If not alive, not available.")
Nee. Dit is heel mooi maar niet praktisch. En alhoewel ze zeggen dat tegengestelde polen zich tot mekaar aangetrokken voelen voel ik me er toch niet lekker bij
We hebben dik spijt dat we niet terug naar Khaolak gegaan zijn waar we vorige week logeerden. Midden in de natuur, de zuivere lucht, die geweldige zee, drie leeches en 1 mug, en die goddelijke rust
Hier voelt ge u precies al in een airport hotel wachtend op uw vlucht. 'k Weet wel, dat zit in 't koppeke. Maar das een gevoel dat ge er zo maar niet uitkrijgt.
Het is nu 5 uur. De volgende shift zal nu op de Star Flyer aan 't inschepen zijn
Wèèèèèèèèèèèh. Beter niet aan denken nu we hier gestrand zijn.
k Ga mijn ronde vormen in het strakke zwembad werpen en proberen tussen de muggen door te zwemmen.
23.00u
De avond is nog heel geestig geworden.
We zijn onze steile berg afgewandeld naar Patong Beach, we hadden ons tot doel gesteld een Japans sushi restaurant, Tabetha, te vinden. Een mens heeft in 't leven blijkbaar graag een doel. Het was geen gemakkelijke bevalling, geen enkele tuk-tuk chauffeur kende het want het lag niet op hun toeristische route. En al wat buiten hun oogkleppen valt bestaat natuurlijk niet.
Ondertussen wel een heel plezante wandeling gemaakt tussen de restaurantjes en rommelwinkeltjes. Ze verkopen hier voornamelijk namaak merkkleding, schoenen en horloges, katoenen strandkleedjes, de brolligste souvenirs waaronder de mottigste olifanten van een angstaanjagende kwaliteit ( eentje verkruimelde spontaan in mijn handen toen ik hem oppakte
). Hun aanvangsprijzen zijn zo krankzinnig dat het pingelen helemaal niet meer lollig is. Een olifantje begint aan 850 bath (=fr.) en gaat uiteindelijk mee voor 50. Maar als ik binnen de drie minuten mijn goesting niet gekregen heb kunnen ze hem verder tussen de rest van de rommel laten verstoffen. Nee, het is echt niet leuk hier iets te kopen. De meeste strandkleding is nogal aan de heel schreeuwerige kant. Knalorange met groen bollen ligt hier goed in de markt. Purper en zuurstokgeel zijn ook erg in.
Op de lange duur hebben we toch het Tabetha restaurant gevonden!
Een steriel volledig kaal wit ding, met een lange stenen toog waarachter de Chinese koks heel clean de sushi en sashimi klaarmaken. Een soort Japanse uitvoering van een Quick of een KFC.
Uw bordje wordt terwijl ge eet konstant bijgevuld met de lekkerste hapjes van een oneindig aantal variëteiten vis. Kraakvers. En dat eindigt maar niet!
Natuurlijk niet. Zeker niet als ge vergeet "stop" te zeggen, want het is een all you can eat
De smaak van het eten was omgekeerd evenredig aan de ongezelligheid van het "restaurant". Nog nooit zo'n goeie gevarieerde sashimi gegeten! Nog nooit zoveel ook niet. Omdat we dus pas veel te laat door kregen dat we zelf moesten ingrijpen om de aanvoer te doen stoppen, en we vonden het toch zo zonde iets te laten liggen. Dus wij maar eten en die gast maar bijleggen, en wij dat tempo echt niet kunnen volgen, en die kerel ons maar in volle bewondering bekijken waar wij dat toch maar allemaal bleven steken
Wilden we eens beleefd zijn liep dat ook weer niet goed af.
Het was een plekje dat duidelijk niet door toeristen gevonden werd want er zaten alleen Japanners en ex-pats te schransen. De prijs was dan nog waanzinnig ook : 600 baht per persoon
In België zou dit festijn minstens 2500 fr. de man kosten.
Voor ander rauwe visliefhebber uit onze vriendenkring zou dit ook wel de hemel zijn, maar we zouden hen wel moeten bijstaan om zich wat te beperken want ze zouden anders rap in de echte hemel kunnen verzeilen door een indigestie. Onze maag stond alleszins ook zo ongeveer op springen.
Er speelde zich toch weer een typerend scèneke met een ex-pat af. Het was een Amerikaan die er met zijn Thaïse wederhelft kwam eten, en die hommeles maakte omdat ze 3% kosten aanrekenden voor een betaling met creditcard en dat dat niet aangegeven stond. Die kerel bleef daarover doorzeuren, wou er zelfs over telefoneren met de grote baas van het spel. En dat ging dus allemaal om minder dan 50 fr! Bij 't buitengaan zwierde hij dan wel 200 fr drinkgeld op de toog. Vond ik dus weer zo'n typisch staaltje van ex-koloniale machtswellust.
Op de terugweg naar de toeristische zone raakten we weer ondergedompeld in de schreeuwerige kleuren van Patong. Honderden reclameborden aan de gevels van de piepkleine winkeltjes, het begint te flikkeren voor uw ogen. Enfin, voor mij zit heel de wereld nog altijd te zwalpen. Ik heb nog helemaal het bootgevoel en zwaai nog regelmatig uit mijn koers. Heel plezant, al moet het er wel onnozel uitzien. Meestal heb ik daar een paar dagen "last" van als ik enkele dagen op zee gezeten heb.
De orkestjes die hier buiten op de terrrassen van de restaurants spelen zijn van een wonderlijk goeie kwaliteit, als hun verse vissen even goed zijn chapeau dan. Maar het is er wel wat druk om gezellig te eten vind ik. Wat opviel is dat we zo weinig, en zeker zo weinig opdringerige, hoertjes gezien hebben. Misschien omdat het nog maar half elf was. Op Koh Samui was dat wel anders
Ja, de sfeer valt best mee, ik had veel erger verwacht. Alhoewel het een verschrikking moet zijn om daar in al dat lawaai in een hotel te zitten. Ge moet dan ook nog de baan over om aan het strand te geraken en het water in de baai is echt vies. Ik denk dat ge zelfs zwanger zou kunnen worden van er in te zwemmen. (Ja ik weet het, ik ben een beetje in mijnen onsmakelijke vandaag.)
Onderweg nog enkele bikinis en 1 olifant gekocht, en ons met een tuk-tuk terug onze berg op laten rijden. Met die volle maag zagen we dat tochtje te voet echt niet meer zitten.
Toen we hier aankwamen, ('s avonds ziet het er nog idyllischer uit), zat de eigenaar piano te spelen in het restaurant. Prachtig!!! En zingen dat die mens kan! Hij heeft nochtans niks van scholing gevolgd het is een gewoon een amateur die hier tijdens het diner achter zijn Roland vleugelke kruipt en zijn klanten een beetje entertaint
Van the good life gesproken. Het was zalig om op het terras naar hem te zitten luisteren, de baan was nu heel rustig, en het zicht op de flikkerende lichtjes van de baai heel romantisch.
Het zijn twee Belgische koppels die dit hotel uit de grond gestampt hebben.
De ene had vroeger een restaurant en een sportcentrum in Vosselaar, en toen die spullen verkocht waren, zijn ze naar hier vertrokken en hebben dit schitterende ding gebouwd. Ze zijn nu 9 maanden open en het is een geweldig succes, de boekingen lopen heel vlot. De mensen zijn echt kontent, en omdat het maar 20 kamers telt kunnen ze het zelf goed beredderen. Met natuurlijk het klassieke regiment Thais met 5 hersencellen.
Bij de bouw is de grond eerst moeten gezegend worden door een Boedhistische geestelijke en dan is heel de scéance nog eens moeten overgedaan worden door een moslimkwatta. Want het bleek uiteindelijk een moslimgeest te zijn die op dit stuk berg woonde
. Ze hebben nu op een uitgekiende plek een geestenhuisje gebouwd (met een bedje erin) om de geest tevreden te stellen. Elke dag wordt er vurig door het personeel geofferd. Momenteel staat er een glas water bij (iemand met een drankprobleem?), wat bloempjes (een maagd die verloren goed wil recupereren?), en nog een glas met een potlood en een kam in (ne gast wiens haar aan 't uitvallen is en die zou willen leren schrijven?)
Overbodig te zeggen dat Haricot al stiekum tussen deze parafernalia geposeerd heeft. Het is helemaal op zijn schaal gebouwd, dus het heeft wat leuke fotoos opgeleverd. Alhoewel het wel weer een haastklus was
Mag er niet aan denken als een Thai mij op zo'n moment zou betrappen. Enfin Paul zou me beslist komen redden met zijn uitleg over "Haricot, the mobile God".
Ze hadden hier aan de receptie een grote boedhakop staan maar elke nacht vertelde die aan de nachtreceptionist dat hij niet gelukkig was omdat hij de zee niet kon zien
Dus hebben ze die daar moeten verhuizen. (Ze hebben hem momenteel stiekum in de kelder staan.) Dat zijn dus allemaal dinges waar ge hier weer rekening mee moet houden als ge een zaak begint. Dat, én de toeristen, én het personeel, én hun goden kontent zijn.
De Vlaamse sierwijven (zoals Hugo Matthijsen onze BVs zo raak typeert)) zijn hier geweest voor de shooting van de badpakkenspecial van P-Magazine. Goed te begrijpen, het decor is wel dik in orde voor zoiets.
Baan Yin Dee wil zeggen : "Het huis waar je je welkom voelt". Maar ja, noemt nu zoiets "In de welkom" en iedereen denkt dat het een cafeeke in oud-Antwerpen is en geen mens zou het boeken.
Het enige waar die eigenaars wat ongelukkig mee zijn is die baan. Het is een doodlopende weg die eindigt bij een groot hotel, dus ze hadden die drukte helemaal niet verwacht. Maar het is wel een serieuze streep door hun, voor de rest magnifieke, plannen.
Omdat het Belgische eigenaars zijn komen hier veel Belgen neergestreken, en zoiets vind ik persoonlijk niet zo leuk want dat komt het exotische van de plek niet ten goede. Alhoewel de mensen die hier verblijven de rust in persoon zijn. Iedereen ligt hier wat te lezen in een zetel, of zit met zijn boekske zijn poepke te koelen in de pool.
Het slapen was vannacht weer geen overdeeld succes, want hoewel het bed meer dan 2 meter breed is, voelt ge toch elke beweging en ligt het niet echt lekker. Nee, me echt volledig ontspannen is toch weer niks meer voor deze vakantie.
De eigenaar is ons daarstraks komen roepen, hij had twee ligbedjes voor ons geïnstalleerd in een gezellige hoek bij 't zwembad, weg van de stinkbaan, want daar is mijn neus echt niet gelukkig mee. Ben al bang om in België terug in de sigarettenrook terecht te komen want daar is mijn neus nu gelukkig ook helemaal aan ontwend. Eergisterenavond zat ik per ongeluk naast een doorrookte toerist en ik ben maar wat verder gaan zitten. Als ik zelf rook vind ik de geur al horriebel maar als ik niet rook draait mijn maag er helemaal van om. Ik hoop toch zo dat ik het stoppen deze keer echt heel lang vol hou. Ik voel me er toch zoveel beter bij. Laat nu in godsnaam de hemel weer eens niet op mijn kop vallen zo rap ik terug in België ben
|
