|
Deel 5 : Surrealistische ziektes vereisen blijkbaar surrealistische dokters.
Meer dan een maand op voorhand had ik een afspraak gemaakt met de enige dokter die echt gespecialiseerd is in hyper-acusis. Tinnitus-specialisten zijn er genoeg - niet dat die hun patiënten veel kunnen helpen - maar het enge ding waar ik bovenop mijn tinnitus mee opgezadeld zit is blijkbaar veel zeldzamer.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik leefde naar de dag van de consultatie toe met een dubbel gevoel. Aan de ene kant was er angst dat ik als proefkonijn zou gebruikt worden en massas pillen ging moeten uitproberen om telkens na een paar weken verslag uit te komen brengen. Maar aan de andere kant hoopte ik dat de dokter misschien snel de oorzaak zou vinden en zou zeggen : Oh maar dat is die of die zenuw - of pees, of spier - die geklemd zit, en we vijzen die wel efkes los, of we snijden die er desnoods uit en t is opgelost.
t Werd echter geen van beide.
Eerst werd ik ontvangen door een lieve assistente waaraan ik mijn papier overhandigde waarop ik heel de evolutie van mijn ziekte in t kort genoteerd had (de medicijnen die ik nam, wanneer de hyper-acusis begonnen was,...) Ze nam het aandachtig door, stelde nog enkele vragen, onderzocht neus, keel en oren, om me vervolgens terug te sturen naar de wachtzaal waar ik een bundel vragenlijsten moest invullen. Niet direkt de nuttigste vragen. Onder andere : Heeft u zelfmoordneigingen? Ik heb daar nee op geantwoord want toen had ik die nog niet. Als ze mij daarentegen die lijst hadden laten invullen bij t verlaten van hun kliniek had dat antwoord er wel enigszins anders uit kunnen zien
Ik gaf mijn huiswerk netjes ingevuld af en werd meegetroond naar de gehoortest-afdeling. De jonge stagiaires gedroegen zich of ik doof was. Zelfs nadat ik had uitgelegd dat het tegendeel bij mij t geval was, dat ik álles hoorde en dan nog alles 10 keer te luid, bleven ze maar tegen me roepen. Ik denk dus dat ze zelf oost-indisch doof waren.
Onderweg naar de volgende testruimte bleken ze er al in geslaagd te zijn mijn net ingevulde vragenlijsten verloren te laten gaan
't Kan rap gaan.
Het volgende machientje waar ze me even op aansloten ging de druk in mijn oren meten, maar ze verwarden dan weer eerst mijn linker- met mijn rechteroor. Wat nochtans niet zo moeilijk is, want het rechtse is aan mijn rechterkant gegroeid en 't linkse zit aan mijn linker.
Na al de testjes mocht ik terug plaatsnemen in het kabinet.
Ik had me er uiteraard aan verwacht dat ik eerst wat spitsroeden zou moeten lopen tussen stagiaires en jonge dokters (logisch, die mensen moeten hun job ook ergens kunnen leren), maar ik was ondertussen toch wel heel blij dat ik nu eindelijk door de échte professor-specialist onder handen ging genomen worden. Mijn blijde verwachting sloeg om in bittere teleurstelling toen ik niet de verwachte prof zag binnenkomen maar begroet werd met : Chegoeidag mevrouw, neejmt u momenteel medikaatsie?
De professor waar ik al die weken op had gewacht en gehoopt bleek niet eens aanwezig
ik kreeg een vervanger
Eentje die zelfs niet eens de moeite had genomen om mijn nota's te lezen, anders had hij wel al geweten welke medicatie ik nam.
Ik deed dus maar terug heel mijn uitleg en somde mijn pillen op. De man luisterde heel hooghartig en merkte botweg op : Voor deze ziekte bestaan geen pillen. Ik zei hem dat ik nochtans wel verbetering voelde sinds ik de twee medicijnen nam die me door twee huisartsen in onderling overleg waren voorgeschreven. Hij zweeg en glimlachte eens laatdunkend.
Dus als ik het goed begrijp dokter, is hyper-acusis ongeneeslijk?
Dat heb ik toch niet gezegd hè?
Maar als er geen pillen voor bestaan
En ik heb in het boek van Michel Follet ook gelezen dat het niet te genezen is dan-
Dan moet je boeken met zulke titels maar niet lezen.
Maar in die titel stond niet dat het ongeneeslijk was, de titel is Oorlog in mijn hoofd, meer niet.
Nou jaaaa, dát boekje! Dat heb ik ook. Gekregen zelfs. (Ah ja, dat was heel belangrijke info want t was een Hollander.) Maar ik heb het niet eens gelezen.
Toen mengde Echtgenoot zich in het gesprek en zei :
Er bestaan geen andere boeken over hyper-acusis, en Michel Follet was in Vlaanderen een zeer bekende radio- en tv-maker en quizmaster, dus als iemand zich een beetje over deze ziekte wil informeren valt er niets anders te lezen, vandaar dat wij dat boek gekocht hebben en-
Oordoppen. Oordoppen moet je leren dragen.
Ik nam het weer over.
Dokter ik héb oordoppen. Maar ik ben eigenlijk gekomen in de hoop genezen te worden. Ik heb trouwens een heel assortiment oordoppen. Kijk maar."
Ik liet ze zien en al van ver zei hij : Dat zijn nou wel de slechtste die je kan hebben. Je moet er bij Laperre op maat laten maken.
Jamaar dat zijn er harde, die kan ik helemaal niet verdragen. Ik heb het zelfs al moeilijk met deze zachte rubberen denneboompjes.
Ja kan best zijn. Ik kan zelf ook niks in mijn oren verdragen, maar jij zal wel moeten nietwaar?
Zucht. In deze fase van het gesprek voelde ik al dat mijn antwoord op de zelfmoordvraag nu al anders zou geweest zijn.
Uit het onderzoek blijkt dat je trommelvliezen fysiek in orde zijn. Er is wel een verschil in de metingen tussen beide oren maar dat kan een meetfoutje zijn. Ik zal u een scan voorschrijven.
Dokter, ik heb gehoord dat het lawaai van een scan de tinnitus en de hyper-acusis nog zouden kunnen verergeren en-
Nou, dáár heb ik nog nooit van gehoord!
Ik heb er maar braaf over gezwegen dat het er op de forums vol van staat...
Maar dokter, ik heb ook al jaren pijn in mijn schouder en nek, ik kan zelfs geen handtas op mijn schouder verdragen, zou het niet kunnen dat er iets in mijn nek de oorzaak van dit alles is? Als ge een scan maakt gaat ge toch ook mijn nek ineens meescannen?
Nee. Tuurlijk niet. Dan zou de scan nóg langer duren en je vindt het zo al geen leuk idee! Toch?
Jamaar, ik zou dan wel graag in 1 keer alles willen laten nakijken dat mogelijk de oorzaak kan zijn van-
Nee. Ik maak een scan vanaf de schedelbasis.
Maar t zou toch tijd uitsparen als tegelijk de nek-
Nee. Met alles wat zich onderaan de schedel bevindt heb ik niets te maken. Dat is de afdeling van een orthopeed.
Zou voor mijn nek- en schouderpijn misschien kinesie-therapie kunnen helpen?
Misschien.
Zou u dat dan willen voorschrijven?
OK.
Dan hoeft die scan misschien niet?
Tuurlijk wel. Die scan gaat sowieso door. U kwam hier toch om te genezen nietwaar?
Drinkt u alcohol?
Geen druppel.
(Mijn vragenlijsten had hij dus ook niet bekeken, want daar had ik dat allemaal al op ingevuld. Maar natuurlijk, die waren ondertussen ergens mislegd en onvindbaar waarschijnlijk
)
Koffie?
Nooit.
Roken?
Ja.
Stop daar dan al maar mee. Of halveer op zijn minst.
Mag ik nog zuivelproducten eten?
Waarom niet dan?
Omdat mijn osteopaat gezegd had dat zuivelproducten de slijmvliezen stimuleren en dat dat niet goed was voor-
Ach nee toch! Een osteopaat! Een osteopaat! Echt idioot. Een Vlaams gezegde is toch : Schoenmaker blijf bij je leest nietwaar? Wat weet zo'n man nou van die zaken?!
En mag ik chocolade eten?
Zoveel je maar wil.
Dokter hebt u eigenlijk patiënten die al van hyperacusis genezen zijn?
Ja tuurlijk. Of toch al zeker waarbij het veel draaglijker geworden is.
Ik mompelde onhoorbaar tussen mijn tanden : Ja, met oordoppen waarschijnlijk. Zo kan ik het ook.
U gaat nu naar de balie, maakt een afspraak voor een scan en een afspraak om een week later de resultaten te bekijken. Tot ziens.
Als ik na t verlaten van zijn kabinet de zelfmoordvraag terug had moeten beantwoorden had ik het voorzetsel zelf doorstreept.
Ik hád echt geen zelfmoordneigingen. Ik had na dit gesprek wél... móórdneigingen!
Gelukkig was er deze week ook weer fijn nieuws. Ik ging met mijn maatje op bezoek bij zijn bejaarde ma om haar een gelukkige verjaardag te wensen. Een vooruitzicht op een rustig bezoekje, tot bleek dat er nog twee vrienden op bezoek waren en dat we met zijn vijven Chinees zouden eten... De angst sloeg me om het hart. Ik vreesde weer hetzelfde mee te maken als tijdens mijn vorige etentje. Maar nee, ik ben helemaal niet moeten gaan lopen, integendeel, het werden twee zalige uurtjes!
Iedereen had begrip voor mijn gekke aandoening (waarom kunnen gewone mensen dat opbrengen en specialisten niet?...), er werd met gedempte stem en om beurten en niet door mekaar gepraat, de krakende pakjes van de Chinees werden opengemaakt terwijl ik even buiten ging, en we hebben smakelijk samen gegeten, gepraat en gelachen. Zonder oordopjes! Af en toe moest ik wel eens een vinger in mijn oor steken vanwege wat bestekgerinkel op een bord maar ik kon gewoon meepraten en de gesprekken volgen! Zalig! Een beetje begrip kan het leven zoveel aangenamer maken, ik ben er mijn kameraden ontzettend dankbaar voor.
Door deze hartverwarmende ervaring weer een beetje overmoedig geworden heb ik de volgende dagen veel te veel hooi op mijn vork genomen en moet daar nu weer de prijs voor betalen. Stom. Maar ooit zal ik het wel leren zeker?
Ondertussen ligt het nare doktersbezoek al een week achter me, is de kater al wat verteerd en de pijn van het onbegrip, de arrogantie en de onvriendelijkheid weggeslikt.
Gisteren heb ik een bijeenkomst van de Vlaamse Tinnitus- en Hyperacusisvereniging bijgewoond, maar daarover vertel ik later wel want na deze relatief "propvolle" week lig ik er momenteel uitgeteld bij.
Ik trek me even terug in het eeuwigdurende gezelschap van mijn gecastreerde krekelkoor op mijn virtuele berg in Zuid Frankrijk om te genieten van een zonsondergang die wel eens een hele zondag zou kunnen duren.
Ge ziet, mijn "tragedie" is toch ook een klein beetje een "reisverhaal" hé? :wink:
(De voorgaande hoofdstukken van het verhaal kan je vinden door in de zijkolom te klikken op de titel "Een surrealistische ziekten-cocktail.")
|
