Dinsdag 08/05/2012 Marcel heeft me gisteren een bundel bezorgd met het mailverkeer (29 pagina's dik) tussen universiteit, ouders en studenten naar aanleiding van de aardbeving en tsunami in Japan van begin maart vorig jaar. Ik vond wat mij overkomen is een nachtmerrie, maar nu heb ik begrepen dat de ergste nachtmerrie aan mij voorbij is gegaan. Hij stond er helemaal alleen voor, ik was amper uit mijn kunstmatige coma gehaald en dan die onzekerheid over de veiligheid van de studenten in Japan, vrouw én kind in gevaar, daar had ik tot nu toe nog niet echt bij stil gestaan. Alles draait hier steeds rond mij en mijn revalidatie. Wim was nog maar net terug ginder na een blitzbezoek aan mij op intensieve. Wat een sterke, prachtechtgenoot heb ik toch !!! Weinigen die hem dat nadoen, denk ik zo. Ik kan begrijpen dat hij daar niet graag aan terugdenkt aan die periode voor zijn 52 ste verjaardag. Nu begrijp ik beter waarom hij zo gelukkig is telkens ik een moeilijkheid overwin en me weer opricht om door te gaan. Hij is door een hel gegaan vorig jaar, ik heb echt met hem te doen. Daar is het mijne nu wel geen klein bier tegen maar toch wel wat lichter om dragen. Onze reis naar Japan had vorig jaar sowieso niet kunnen doorgaan, maar die hebben we nog te goed ! Uitgesteld, maar niet verloren, zeiden we gisteren nog. Zo gauw ik wat beter te been ben en we weer wat middelen hebben om te reizen, doen we dat, zeker en vast ! Die schone, oude dag mag nog wat wachten tot we terug zijn.
Zaterdag 05/05/2012 - Het feestje met de buren, ter ere van hun 55ste
huwelijksverjaardag, was heel leuk, rustig, gezellig. Heel lekker
gegeten. 't Heeft ons deugd gedaan ! Woensdag 25/04/2012 : onze 31ste
huwelijksverjaardag kreeg een totaal onverwachte wending. Ik werd in de
namiddag gebeld door mijn huisarts, die was de vorige dagen al langs
geweest omdat ik sinds zaterdag 20/04 heel kortademig geworden was na
een zeer beklemmend gevoel gehad te hebben op de longen. Hij sprak zijn
vrees niet uit maar drong wel erg aan om zo snel mogelijk binnen te
gaan in Gasthuisberg via spoed. Ik heb dan Marcel gebeld, die was al
onderweg om nog bloemen en een flesje wijn te gaan halen, om eerst langs
de huisarts te rijden om de verwijsbrief op te halen en dan zo snel
mogelijk door te rijden naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werd er
onmiddellijk een CT-scan genomen van de longen waarbij werd vastgesteld
dat ik verschillende(kleinere) bloedklonters in de longen had wat de
kortademigheid uiteraard verklaarde. Daarvoor werd onmiddellijk gestart
met bloedverdunners en werd het mij toch wat te machtig want die hebben
vorig jaar al lelijk genoeg huisgehouden in mijn bovenkamer. Later,
bij een echo van de grote aders in de bovenbenen, werd een nog grotere
bloedklonter gevonden. Hopelijk blijft die nu lang genoeg ter plaatse
zodat de bloedverdunners hun werk kunnen doen om erger te voorkomen. En
mag het dat dan geweest zijn voor dit jaar, aub ? 2011 was al geen
goed jaar voor ons. Maar de trein van 2012 is ook niet denderend !
Het lijkt de ringbus wel met slechts één halte : Gasthuisberg spoed. Ik
hoop dat die gauw eens ergens anders stopt zodat ik eraf kan want ik
vind het al lang niet meer leuk. Interessant, dat wel, ik heb al veel
bijgeleerd, maar ik vind het nu al welletjes voor dit jaar. En alle
klokken in het ziekenhuis zijn dezelfde en tikken even hard en traag de
seconden weg terwijl je wacht op de dokter met de uitslag van het
laatste bloedonderzoek of het eten dat nog steeds net hetzelfde is als
vorig jaar in Pellenberg. Mijn kamergenote van de eerste 5 dagen was
wel een nieuwigheid, een oude, Turkse vrouw, die geen woord Nederlands
sprak. Haar zoon wel maar die was niet erg spraakzaam en moest met zijn
moeder telkens bij de dokter langs. Ik heb dus niet verder kunnen
kennismaken en zag het niet zitten om iets te proberen in gebarentaal.
Als je zag hoeveel moeite de verpleging moest doen om haar iets
duidelijk te maken ... De volgende 2 waren jonger en Nederlandstalig
(wat een opluchting). Ik lag op de afdeling Intensieve hartbewaking,
tussen de pacemakers dus, en kreeg veel medeleven en sympathie van mijn
Vlaamse kamergenotes. Ze vonden het vooral erg dat ik nog zo jong was
en niet veel meer kan, terwijl ik een hartkwaal dan weer meer
beangstigend vind. Ik kan op 3 jaar tijd grotendeels herstellen terwijl
zij met een tikkende tijdbom verder moeten en soms weinig/geen zicht
hebben op genezing. Na enkele dagen verbeterde de kortademigheid
aanzienlijk, ik kon weer stappen en praten tegelijk : HOERA !!! De
zelfredzaamheid in een gewone ziekenhuisafdeling was wel weer een
confrontatie. Aangezien er niets aangepast is aan mijn handicap was ik
weer serieus hulpbehoevend. Dat was ik even uit het oog verloren.
Thuis en in Pellenberg kon ik behoorlijk mijn plan trekken omdat daar
alles op mijn handicap is afgestemd. Het duurde ook enkele dagen eer de
verpleging algemeen op de hoogte was van mijn toestand. Ik moest dus
telkens weer herhalen dat ik links verlamd ben en een aantal dingen niet
kan zonder hulp/schoenen of ander aangepast materiaal. Ondertussen heb
ik ook nog een 24 uurs monitoring voor epilepsie ondergaan. Dat was al
eerder gepland voor vrijdag 03/05 en het was eigenlijk wel handig dat
ik daar kon blijven tot na die monitoring. Ik verwacht uit die hoek
geen probleem omdat de gewone EEG al uitgewezen had dat ik geen
epilepsie heb. Nu moet ik wel terug spuitjes zetten tegen flebitis en
wat extra pilletjes nemen, maar zolang ik me niet kwets of een bloedneus
krijg, mag ik verder gaan met trainen. Gelukkig maar !!! Daar zal ik deze week eens aan beginnen.
