Dinsdag 08/05/2012 Marcel heeft me gisteren een bundel bezorgd met het mailverkeer (29 pagina's dik) tussen universiteit, ouders en studenten naar aanleiding van de aardbeving en tsunami in Japan van begin maart vorig jaar. Ik vond wat mij overkomen is een nachtmerrie, maar nu heb ik begrepen dat de ergste nachtmerrie aan mij voorbij is gegaan. Hij stond er helemaal alleen voor, ik was amper uit mijn kunstmatige coma gehaald en dan die onzekerheid over de veiligheid van de studenten in Japan, vrouw én kind in gevaar, daar had ik tot nu toe nog niet echt bij stil gestaan. Alles draait hier steeds rond mij en mijn revalidatie. Wim was nog maar net terug ginder na een blitzbezoek aan mij op intensieve. Wat een sterke, prachtechtgenoot heb ik toch !!! Weinigen die hem dat nadoen, denk ik zo. Ik kan begrijpen dat hij daar niet graag aan terugdenkt aan die periode voor zijn 52 ste verjaardag. Nu begrijp ik beter waarom hij zo gelukkig is telkens ik een moeilijkheid overwin en me weer opricht om door te gaan. Hij is door een hel gegaan vorig jaar, ik heb echt met hem te doen. Daar is het mijne nu wel geen klein bier tegen maar toch wel wat lichter om dragen. Onze reis naar Japan had vorig jaar sowieso niet kunnen doorgaan, maar die hebben we nog te goed ! Uitgesteld, maar niet verloren, zeiden we gisteren nog. Zo gauw ik wat beter te been ben en we weer wat middelen hebben om te reizen, doen we dat, zeker en vast ! Die schone, oude dag mag nog wat wachten tot we terug zijn.
