1998-06-27 ~ op anker, Abidjan, Ivoorkust 

Gisterenavond zijn twee vervangers toegekomen, van wie één Belg en die brave jongen had post voor ons bij. En ook kranten en weekbladen.
Wat-zien-ik : solden bij Ikea. En wat staat daar op het reclameblaadje : het buffetkastje van onze dromen. (op foto toch)
Zoudezenuni ...zoudezenu-echtni! Solden houden terwijl wij op zee zitten!

           In het echt lijkt het waarschijnlijk gewoon op wat het is: spiksplinternieuw en van Ikea.
           Maar omdat we het niet van dichtbij kunnen gaan bekijken krijgt dit buffetje plots glans en glorie.

De volgende aflossing is voor binnen enkele weken, dan zijn we weer in de States. Gedurende anderhalve dag deed hier het gerucht de ronde
dat we naar Brasil zouden gaan. Wie die kwakkel verspreid heeft weet ik niet, maar het gaat gelukkig niet door. Veels te warm in Brasil.
We zien aan stuurboord een strook land, donkergroen en waarschijnlijk vol giftige slangen en spinnen,
met ervoor een streep wit-geel strand, waarschijnlijk vol stonefish en ander dodelijk venijn en
dan hier een water van een mooi Atlantisch blauw, maar vol kwallen.

Bewoonde gedeeltes zijn niet te zien. Abidjan is ook nergens te zien. We liggen niet ver van de stad zeggen de stuurlieden, maar
we kunnen er niet naar toe. Waarom weet ik al niet meer. Geen bootje beschikbaar of te duur, of geen toestemming van de wal ...
in elk geval, de goesting is toch over.

Gisterennamiddag kwamen er twee prauwen langszij met fruit : bananen, ananas en mango's. Zeven mango's voor 5 USD. Zo van die kalibers
die ge met twee handen moet vasthouden. Sappig en heel geurig. Recht van de boom.
De mannen van de prauwen hadden al wat blauwe plastic bidons in hun prauwen liggen. Ze gaven ons te verstaan dat we ál het fruit konden krijgen
als we maar meer lege bidons gaven. Maar we hadden er geen meer. Toch geen lege.

De achterste man roeit zijn ziel uit zijn lijf om tegen de stroming in de prauw bij de scheepswand te houden en de voorste man onderhandelt met ons.
Wij staan een zeven of acht meter hoger, hij moet dus luid roepen en veel gebaren maken want wij horen bijna niks door het lawaai van de
ventilatiekokers van het machien. Van op die dansende prauw met de voorste man de emmer zien te vangen en het fruit er in laden.
Wij (Vlado en ik) halen de emmer weer naar boven en draaien gepast geld in een vod en dat gaat met de emmer weer naar beneden.
De voorste man haalt het geld uit de vod, kijkt het na en geeft het door aan de roeier. Hij laadt de emmer in met het gevraagde, de vod houdt hij en
we halen de emmer weer op. Zo enkele keren na mekaar. En telkens houdt hij die vod.
Is het hier zo erg gesteld dat ze zelfs een werk-vod vol verf en smeer nog kunnen gebruiken?

Tussen twee bestellingen houdt de voorste man de emmer omklemd met zijn twee armen. Die emmer lossen en kwijtspelen is
een stuk broodwinning verliezen. Vlado geeft wat meer lijn, of die man valt uit zijn prauw. Ondertussen moet de man ook
de concurrentie in de andere prauw weg blaffen, en hopen dat zijn roeier de handigste en de sterkste is om toch maar die paar dollars en plastic bidons
in de wacht te slepen. Verder moet hij om de paar minuten hozen want de prauw krijgt overslaand water binnen natuurlijk. Als hij dat uit het oog verliest
zinken ze met fruit en geld en bidons. En met de prauw, die een stuk werkkapitaal is. En tijdens hozen moet hij dan de emmer zien vast te houden.
Tot zover de romantiek van de  achterpiek. 'k Heb er een paar foto's aan besteed.

         Er is een periode geweest dat de slogan 'Africa is Beautiful' in zwang was. De buren van mijn ouders, een jong koppel dat op safari geweest was,
         was het daar helemaal en dweperig mee eens. En ik werd ongeveer ziek van ellende dat twee gestudeerde mensen niet verder keken dan de façade
         van een safaripark met vakantieverblijven. Achter die façade, achter dat decor, in de coulissen en daar waar de realiteit leeft, is Afrika heel hard.
         Africa is maar beautiful voor wie niet verder kijkt dan het nuffig neusje lang is.

'k Had zes filmrolletjes bij voor een contract van zes maanden. Dat vond ik zeer redelijk en realistisch van mezelf en absoluut niet overdreven.
We zijn twee maanden en half weg en het zesde filmke is al op. Gelukkig hadden we het zien aankomen en heb ik in Philadelphia vier rolletjes gekocht.

Vannacht alarm. De grote rode brulbel. Dat moet brand betekenen. LM schiet een overall aan en verdwijnt naar zijn post. Ik naar de mijne.
Er was al iets onduidelijks gezegd door de intercom, enkel het woord 'report' hadden we verstaan. In de cabines hangen geen luidsprekers van
de general call, enkel in de alleyways. Stel u dat voor! En 's nachts zijn de cabinedeuren -zware branddeuren- dicht en verstaan we niks.
Dit schip is mogelijk nog goedkoper gebouwd dan het vorige.
Met gesloten deuren verstaan we niet wat we zouden moéten horen qua instructies. En toch staat 'Safety First' over het ganse schip geafficheerd.
Wat maakten wij van dat woord 'report' : this was a false alarm report.
We gaan elk toch maar naar onze post. Wat bleek : piraten-alarm. Het gesproken bericht dat na de bel kwam was 'pirates reported'.
Die nacht was er dubbele wacht op de brug, dwz op elke wing een matroos op uitkijk én daarbij nog eens twee matrozen vooraan aan deck,
via walkie-talkies in verbinding met de stuurman van wacht op de brug en allebei gewapend met elk een ijzeren bar.
Bij de volgende bestelling moeten baseball knuppels besteld worden, zou capt PP-LM gezegd hebben.
Op de begroting van de Welfare zeker? Als sportmateriaal. Gelijk de pingpongpaletjes.

De piraten waren langs de ankerketting naar boven gekropen én door de koker van de ketting. Dat is levensgevaarlijk. Als die schakels nog maar
efkes verschuiven met de beweging van het schip is men een hand of en voet kwijt. Ene was langs het panamagat aan boord geraakt (hoe?)

          Het panamagat is de grote ovalen opening in de reling aan de voorpiek voor 't geval het schip door het Panamakanaal moet,
          langs die opening worden de trossen aan de wal gegeven wanneer een schip daar, voortgetrokken door treintjes, door de sluizen gaat.

Aan de voorpiek is een locker met scheepsmateriaal. Daar hadden ze het op gemunt. Piraten, nu ja, het zijn gewoon arme bange pikkedieven die
proberen hun brood te verdienen met scheepsmateriaal en zich geeneens tot aan de bewoning zouden gewaagd hebben, want dan moeten ze
200m felverlicht deck over. Dat halen ze niet ongezien. Als ze het op de captains's cash money of op de persoonlijke bezittingen van de bemanning
gemunt hebben, dan komen ze langszij, dicht bij het kasteel en niet langs de voorpiek.
Waarschijnlijk hebben we niks meer te verwachten, want dat wordt doorverteld onder pikkediefpiraten :
dat hier aan boord niet alleen wacht gelopen wordt op de brug maar ook aan deck en dat de matrozen van wacht wákker zijn tijdens hun wacht.
Maar evengoed gaan alle deuren 's nachts op slot. Better safe than sorry.
En evengoed geen goesting meer om aan de wal te gaan. Waarschijnlijk weer veel gebedel of verdoken gebedel en gesjacher.
Jammer, want in mijn beginjaren bij de koopvaardij heb ik van de anciens legendarische verhalen gehoord over Abidjan.

Capt PP-LM zou de slopchest -dranklocker- eens mogen opendoen. We zitten hier zo droog als iets. Water genoeg, nog een 60L, maar ik bedoel iets
lekkers, iets om te trakteren. Gerstenat bvb, iets met hop, dus met lupuline. 

Vandaag verjaart de elektrieker. 'k Had een kaart gemaakt in PowerPoint en ik heb twaalf keer de toer van het kasteel gedaan eer ik iedereen
gezien had om ze die kaart te laten tekenen. 'k Hield de kaart op een klembord tegen mijn lijf, voor 't geval ik de elektrieker zou tegenkomen want
hij mocht die kaart niet te vroeg te zien krijgen. Voor de zevende keer kom ik Bruno (2^de stuur) tegen, in de staircase deze keer.
"Loopt gij nu nog altijd rond met die petitie?" vroeg hij. Ja dacht ik, een petitie aan capt PP-LM om de slopchest eens open te stellen.
Op de achterkant van de kaart staat een kopie van de luchtfoto van dit schip. (In april gekregen van capt PM.)
De Filipijnen vonden dat nu een fantastisch hebbeding en of ik er zo nog kon maken, maar dan liefst een beetje groter.
Oké, tegen 15h (dan hebben ze coffeetime) zorg ik voor kopieën op 122%, dat kon netjes op een A4. Ik maak elf kopieën, want ze zijn met elf.
Om 15h bleek het origineel formaat hen persies toch beter te bevallen. Chetver. Goed, nog eens 11 exemplaren gemaakt op het origineel formaat.

Vermist er 's nachts nu extra-dubbele wachten gelopen worden sliepen een aantal matrozen.
Hun exemplaren van de foto legde de ch.kok op hun plaats aan tafel klaar.
Oei, zei ik, die kopieën zijn eigenlijk top-secret hoor. Stel u voor dat de capt dat ziet dat ik spelerij pleeg met dure inkt en duur papier van het schip.
De ch.kok kijkt eens naar de deur van de mess, daar staat niet zo direct een captain in het deurgat, en hij schudt geruststellend het hoofd.
Hij zou er op letten, zei hij en verdween naar de keuken. Ondertussen lagen daar X aantal kopieën in volle zicht. 

Filipijnen redeneren anders dan wij hoor. Als er een kopieerapparaat aan boord staat dan dient dat om te gebruiken, en 2 x 11 kopieën voor
privégebruik is ook gebruik. ('k Zal er aan denken. We zullen het Welfare noemen, vermits niemand aan de wal kan om postkaarten te kopen en
er toch iéts naar de Filipijnen moet verstuurd worden. Fotokopieën zijn nog altijd vredelievender dan baseballknuppels om piraatjes mee dood te slaan.)
Dezelfde redenering volgen ze als het over wasmachines gaat. Een wasmachine staat daar om te gebruiken, zelfs als er maar één stuk was in gaat
want dat is ook gebruik. Maar goed, over hun was-gewoonten en poederverbruik heb ik al eens een blad volgetikt. En het is op elk schip met
Filipijnse zeemannen zo.

Om 16h45 stond Bruno hier aan de deur. Of het waar was dat ik een luchtfoto van het schip had en of hij daar een kopietje mocht van hebben. Lap!
Daar ging mijn top-secret. Misschien kan ik een handeltje in fotokopieën beginnen. Aan piratenprijzen.
De nieuwe 2^de stuurman was er vandaag ook tijdens het avonduurtje. Hij heet Frederique. Of zijn naam afgekort wordt weten we nog niet.
Frederique vervangt Bruno.
Phika vervangt Pévala en wordt dus choff, dat was zo voorzien van in het begin.
De vervanger van Phika is een Kroaat, Vilko. 'k Ben hem al eens tegen gekomen in de staircase.
En in de States komt een nieuwe aspirant-stuurman.
Toho blijft dus 3^de stuur, zij het met een 'vergunning' wat dat ook moge betekenen en
met de gage van 3^de én zijn vaardagen tellen mee als vaartijd voor 3^de. Dat is dan toch al dat!

De vorige brief gaat mee naar België met Pévala. Deze brief zullen we van hieruit versturen. Op hoop van zege.

Vanavond zei Phika aan tafel dat het plezier deed om met beschaafde mensen aan tafel te zitten. Wat hij daarmee bedoelde weten we niet.
Mogelijk viseerde hij Vlado, maar die heeft dat gelukkig niet verstaan. -Vlado's tafelmanieren waren een beetje, euh ... nogal morsig.
Vlado spreekt Kroatisch en Phika spreekt  Canadees Frans met een uitgesproken accent. Zelfs de Franstaligen aan boord verstaan hem niet altijd. 
Zijn Engels is beter verstaanbaar. Wat hij er ook mee bedoeld moge hebben, ik zei hem van het beschaafd gezelschap te genieten,
want morgenavond verhuist hij van tafel, dan eet hij aan de kapteinstafel als choff. (Vanaf morgen is hij in charge als chief officer.)

Ziezo, dat was het voor deze keer. Tot schrijves.

07-06-2020 om 10:04 geschreven door maart

1998-06-23 ~ aan de boei, Forcados, Nigeria 

Dag Elk & Ieder,

Hoe eindigde de vorige brief weer? 'Gedaan met het gefoeter op de computer'? Wel, er is weeral iets. Met de Compaq deze keer. Maar 'k ga er
niet over beginnen. Te weinig ROM voor Windows '95 en nu zitten we ermee. Het programma kon er op, maar dat is ten koste van de snelheid.
Denkt ge dat een van de geniën mij daarvoor gewaarschuwd heeft? Neen.
Heb ik daar zelf aan gedacht? Neen. Is het nog ongedaan te maken? Neen. Zijn we nu blij? Neen.
'k Heb ongeveer 3hrs nodig gehad om de 6 blz's in 5 exemplaren te printen.
Daar hebben wij alreeds het volgende op gevonden : één exemplaar printen, en de vier andere gaan in het kopieerapparaat van het schip. Ziezo.
Dat duurt dan geen drie volle uren. Hopelijk.
En op de Toshiba ontbreekt nu het Help Programma voor MS-Words. Maar over dat alles zou ga ik dus niet beginnen.

We liggen nog een deel te laden en dan gaan we lossen in Abidjan, Ivoorkust. Voor het ogenblik zweeft er vlak onder het wateroppervlak
een kwallenveld langs het schip. Bakboord, stuurboord, achteraan: overal kwallen. 'k Dacht eerst dat er ergens een lading plasticrommel
overboord geraakt was, maar de rommel bewoog te gracieus. 'k Ben eens gaan kijken op het maindeck en ik heb twee foto's gemaakt van kwallen
die kwamen bovendrijven, maar van de grote massa zal niet veel te zien zijn op de foto. Er was teveel lichtweerkaatsing op het water (14h LT).

Vorige donderdag hebben we enkele uren stil gelegen in volle zee. De exhaust boiler van de main engine -aandrijving-, moest gekuist worden.
Exhaust boiler = uitlaatgasketel, die zet de uitlaatgassen om in warmte voor hergebruik.
Deze cheng legt daar vlotjes het machien voor stil. Zo doet die dat. Andere chiefs laten dat doen wanneer het machien stil ligt, tegen de kaai bvb.
LM heeft persies ook liever tegen de kaai dan op zee, dan is de exhaust boiler afgekoeld. Nu was hij nog warm. Maar blijkbaar gaat warm ook. 

Voorts kwam het voor choff Pévala goed van pas dat we efkes stil lagen.
Hij had een paar dagen tevoren een bizarre overflow gehad en de crude oil -ruwe aardolie- was langszij in zee gekwakt. Aan bakboord.
Op de scheepswand waren daar flink wat sporen van te merken, van aan de manifold tot voorbij de lifeboats. Afwassen en overschilderen.
Eerst een stelling overboord laten zakken, die zal dienen als voetsteun. (?)
Dan twee man, één voor één laten zakken in een bootsmanstoel (een houten zit aan touwwerk).
En ze droegen elk een veiligheidsharnas natuurlijk en elk touw werd van op het maindeck continu bemand.

Ter hoogte van de lifeboats wijkt de scheepswand, neemt een kromming, glooit meer naar binnen toe. Daar hing de stelling dan niet meer
tegen de scheepswand. Nog meer touwwerk erbij en dichterbij trekken maar. De stelling, niet het schip.
De bootsman genoot. Eindelijk nog eens echt zeemanswerk.
Door het wiegen van het schip kwam gans de constructie bij elke slag ongeveer 4m vrij van de scheepszij te hangen. De emmers met verf ook.
Maar geen enkele verfrol heeft zo'n lange steel. Heel de operatie heeft dus wat geduurd. Stelling met de twee emmers verf was te zien wanneer
het schip naar bakboord helde en verdween onder de scheepswand wanneer we naar stuurboord gingen. Zo om de tien tellen.

Vermits we in ballast vaarden (zonder lading wil dat zeggen) lag het schip hoger op het water en was er meer op te kuisen dan wanneer we
met lading zouden gevaren hebben, want nu was het rood gedeelte ook besmeurd. -rood = het gedeelte dat bij lading onder de waterlijn ligt
Pévala vertelde dat zijn mannen tot aan hun oksels in het water gehangen hebben om de scheepszij 'proper' te krijgen. (Haaien? Waar haaien?)
Die episode heb ik niet meer gezien, 'k was al weer binnen. Van op de wing heb ik nog wel enkele foto's genomen.
Op het maindeck zou ik toch maar in de weg gelopen hebben tussen al dat touwwerk. Van daarboven leek het nog gevaarlijker dan 
van op ons eigen deck. 'k Kreeg hoogtevrees in die twee matrozen hun plaats.

's Avonds vertelde Pévala dat de matrozen 'dolletjes' waren in de mess. Hij had om hen te bedanken een bak bier laten koud zetten,
naar Goed Oud Vlaamsch Scheepsgebruik. Openlijke appreciatie van de baas doet de dag zelf meer deugd dan de gevarenpremie.
Ze moet er zijn, de premie, maar het schouderklopje (de bak bier) doet efkes deugd. -decompressie, het was een spannende dag geweest
Pévala begrijpt wat het is, chief zijn.
En dat er die dag geen ongelukken gebeurd zijn is te danken aan het zeemanschap, het vakmanschap van alle betrokkenen.
Stráffe gasten hier aan boord. 

Twee verfrollen zijn in het water gevallen, maar dat is een kleine prijs, dat is een dankoffer aan Neptunus omdat hij zijn bodyguards (haaien)
heeft weg gehouden van de twee mannen in het water.

           Achteraf bekeken denk ik nu dat cheng Vander het machien niet stilgelegd heeft om de exhaust boiler te laten kuisen maar eerder
           omdat de opkuis aan de scheepswand dwingend en dringend was. Op pollutie staan zware boetes. Die sporen moesten weg gepoetst 
           en overgeschilderd worden vóór aankomst in de volgende haven. En daarom moest het schip stil gelegd worden. Maar een blunder
           met crude oil en pollutie kan men niet in het logboek schrijven, dus moest de exhaust boiler dan maar zogezegd gekuist worden.
           Dit scenario lijkt mij vandaag waarschijnlijker. En LM denkt hetzelfde. Schuif dat stilliggen maar weer af op het machien ...!

Vrijdag hadden we veiligheidsoefening. Na de oefening en de video, iets na 16h, kom ik Renato (matroos) tegen in de staircase.
Hij zou mijn haar knippen, rond 19h. Hij had zijn knipschaar al bij en vroeg of hij het nú kon doen.
Ja natuurlijk, zei ik, en we installeerden ons in de alleyway op ons verdiep. In de alleyway ligt linoleum, en dat stofzuigt gemakkelijker. Vandaar.
- Hoe wilt ge het hebben, vroeg hij.
- Kort, zei ik.
- Écht kort?
- Jaja, écht kort.
Hij begint aan de linker zijkant en ik zit zo wat te denken : als hij nu al gedaan heeft met werken, is dat omdat hij vannacht van wacht is en
daarméé trok hij zo'n raar gezicht gisteren, toen ik 19h voorstelde. Dan moet hij een uurtje gezelligheid bij de hoop missen en dat is een Heilig Uurtje.
Of misschien gaat hij om 19h al slapen? Waarom zei hij dat 19h hem niet schikt. Zijn Europeanen nu nog altijd menseneters in hun ogen?

Choff Pévala komt boven, ziet ons in de alleyway en fluit eens bewonderend, hij komt er efkes bij staan.
- 't Zal mooi kort worden, zei ik.
- Waarom zweet ge zo, Renato? vroeg Pévala.
Zweten? dacht ik, het is hier toch hier toch goed fris? 'k Kon Renato zijn gezicht niet zien, enkel zijn T-shirt. Iets later zag ik
dat de buik van zijn T-shirt grote zweetvlekken vertoonde. Op die twee minuutjes tijd. Misschien omdat Pévala op zijn handen stond te zien?
Hij was nerveus, antwoordde hij. Bon, ik heb die brave jongen een pint aangeboden (twee keer, geen reactie) en hem gerustgesteld dat er niks was
om nerveus over te zijn want haar groeit gewoon terug.

Choff Pévala zegt dat hij die pint mag/kan/moet aannemen. 
Wat is hier toch aan de gang, dacht ik. Durft die gast geen pint aanpakken waar de choff bij staat? Waarom wacht hij eerst de toestemming af?
Is dat hier een strafkolonie of wat? Pévala is toch geen bullebak ... Of wel?
LM en Cheng Vander waren in de cabine aan het computeren en LM brengt dat pintje want ik hing vol haarknipsel en bleef braaf op de stoel zitten.
Pévala gaat naar zijn cabine. Renato giechelt eens.
- Wat is er?
- You will look like a man.
'k Voel eens aan mijn linker zijkant : gemillimeterd. Dit was dus wat hij bedoelde met real short: crewcut, G-I Joe, mannenkort.
En ik bedoelde vrouwenkort, 2 à 3 cm. Redden wat er te redden valt: rechterkant en achterkant mogen even kort en bovenop,
het dakje zogezegd, wordt 3 cm. Een beetje zoals Dana Winner, maar dan in een zéér vrije interpretatie. Zo zie ik er nu uit, wat kapsel betreft.
Lekker fris, dat is het enige wat er over te zeggen valt. De eerste dagen was het zelfs koud in de nek en aan de oren.
De airconditioning doet het namelijk vele beter, onder het bewind van cheng Vander.

Airco is allemaal een kwestie van afstellen en freon. LM heeft de airco nu onder zijn bevoegdheid gekregen. Bij cheng LdG kon dat niet omdat
volgens hem niemand, maar dan ook niemand hier aan boord iets van airconditioning kende. Behalve hijzelf. Voor de rest : allemaal snotneuzen!
En weet ge waarom hij zo redeneerde? Freon kost geld, 1000fr per liter. Dus 10L freon toevoegen in het systeem (freon bijsteken, zegt men)
kost 10.000fr. Dat vind ik geen geld, in een huishouding van 20 à 25 mensen, als het dient om hitteberoertes te voorkomen bij mensen die
fysieke arbeid leveren en effectief last hebben van allerlei verschijnselen die te maken hebben met warmte en hitte.

Die avond in de bar was het lekker fris, vanwege de freon en het kort kapsel. We staan zo wat te leuteren over het laatste nieuws:
over korte kapsels in het algemeen, over de mogelijke interpretaties van het woord 'kort' en over Renato & zijn knipkunde in het biezonder.
'k Zeg tegen Pévala : "Als Renato wacht loopt, waarom zei hij dan gisteren niet dat 19h hem niet schikt? Wij zijn toch geen ..."
Hij onderbrak mij hoofdschuddend en zette zijn pint neer. "Renato loopt geen wacht, Renato is dagman."
Algemene stilte.
Dagmannen werken tot 17h15. Die gaan om 16h geen haar knippen bij medammekes om.
Pévala haalde zijn schouders op. "Hij zal waarschijnlijk iets geregeld hebben met de bootsman."
Geregeld? Gewoon gespijbeld ja!
Jamaar, wacht eens efkes, die heeft dus gespijbeld om mijn haar te komen knippen?  Verdomme.
Het was toch niet mijn bedoeling iemand van zijn werk te houden om mijn haar geknipt te hebben? Wat is me dat nu weer!

Nog liever overdag spijbelen dan 's avonds weg te moeten van bij 'den hoop'. Dat is ondenkbaar want 's avonds zijn ze een klad parkieten.
En de oplossing die Renato daarvoor gevonden heeft is overdag een uur van de werktijd afknijpen. Voorwaar zeer adequaat.
En als Pévala daar nu een nota over schrijft? Want Renato was niet aan deck hè, ha nee, hij stond bij ons op 't verdiep. Haar te knippen.
En dan nog spijbelen op 't verdiep van de baas. Hoe idioot is dat.
Persies of een choff komt eens niet op 't verdiep waar zijn cabine is, waar zijn bureau staat en waar al zijn paperassen liggen.
Persies of een choff moet niet dagelijks bij de capt of bij de cheng zijn om vanalles en nog wat te bespreken. Stomme Renato.

Vandaar dat plots en overdadig zweten. Niet omdat Pévala op zijn handen stond te kijken maar omdat hij hem betrapt heeft.
En Pévala kon hem moeilijk weer naar deck sturen en mij met een half geknipt hoofd laten zitten.
HEY, nu schiet mij iets te binnen : terwijl Pévala naar zijn cabine stapte grapte Renato "The rest later?" Luid genoeg
opdat Pévala het zou horen en omdat hij het moést horen. (En recht in mijn oor).
Waarschijnlijk voelde Renato zelf wel dat hij beter weer naar deck gegaan was, maar hoe moest het dan met mijn half kapsel?

Had ik het geweten, ik had wel voorgesteld voor die enkele uren een sjaal rond mijn hoofd te draaien.
Wat zeg ik nu?
Had ik het geweten dan waren we er nooit tijdens zijn werkuren aan begonnen. No way. Aan dat soort dingen doe ik niet mee.
Dus een mens moet potverdekke nog uitkijken dat ze met volgroeide soortgenoten niet in kinderachtigheden verzeild geraakt.
Ze zijn volgroeid maar ze zijn niet volwassen. Dan moet ik bij elk contact nadenken voor twee? Vermoeiend is dat.

06-06-2020 om 06:27 geschreven door maart

1998-06-11 ~ op zee

Opzij, ik kom zojuist van de brug, laat me efkes zitten. Ze zijn daar met vier een nieuwe computer aan het installeren in de kaartenkamer.
(dat is het achterste gedeelte van de brug) Iets met een soort e-mail naar de Franse rederij. Phika bedient het klavier en achter hem staan
cheng Vander, capt PP-LM en choff Pévala de werkzaamheden te volgen. Phika drukt een toets in en plots klinkt een scherp geluid,
een soort gekrijs, iets schril als een boormachine. 'k Hou me gereed om weg te springen want die computer ging ontploffen volgens mij.
De heren blijven zó onverstoorbaar naar het scherm staan kijken dat ik me afvraag of ik de enige ben die dat geluid gehoord heeft.
Phika drukt nog een toets in en een seconde later begint het gehuil opnieuw. Weer niemand die reageert.
Maar dat geluid is toch niet normaal? wou ik vragen. Op dat ogenblik staat iemand recht in het voorste deel van de brug (het wielhuis).
Het was de bootsman die daar iets kwam klussen. Hij had een boor in zijn handen. Amai-amai, is me dat lachen. Verder alles onder controle.

En de faxlijn was bezet, wegens de installatie van de nieuwe computer. 'k Moest vanavond eens terug komen.

1998-06-12 ~ op zee

Om 17h stesselde ik nog eens naar de brug. 'k Had de stemmen van capt PP-LM en cheng Vander gehoord in de alleyway. 
De werkzaamheden aan de nieuwe computer zouden al wel voltooid zijn zeker? Het was tijdens de wacht van Phika. Hij krijgt de fax niet verzonden.
Er rinkelt vanalles in Limburg, zoals een gewone telefoonlijn, maar het kriepgeluid van het faxtoestel krijgen we niet te horen.
Is dit wel een faxlijn? Adresboekje erbij gehaald, ja dit is het juiste nummer, het faxnummer.
Misschien is het toestel bezet, zegt Phika. Zal ik binnen een kwartiertje nog eens proberen? Oké, goed.
En half uurtje later was er telefoon in de cabine. Het was Pévala. Hij lost Phika efkes af zodat die kan gaan eten.
Of het wel een faxnummer was? Hij had het 15x later rinkelen en volgens hem was het een foonlijn. Geen kriepgeluid, dus geen faxtoestel.
Toen zijn wij (LM en ik) beginnen nadenken. LM zat al en ik ben naast hem gaan zitten, om de koppen bij mekaar te kunnen steken:
Als het rinkelt, is het een bestaande lijn. Ja? Ja.
Een bestaande lijn op hun thuisadres of op het nieuw kantooradres?
Ofwel is het faxtoestel bij Laura en D thuis kapot óf binnen voor onderhoud óf verhuisd naar het nieuw kantooradres.
Om een of andere reden heeft die lijn geen faxtoestel meer.

We bellen naar Laura om te vragen war en hoe. Op het foonnummer natuurlijk, want met het faxnummer blijven we toch maar sukkelen.
Toen D aan de foon zei dat aan het thuisnummer geen faxtoestel meer verbonden was, was het probleem opgelost en ik was blij dat we
die mogelijkheid niet over het hoofd gezien hadden.
D geeft me het faxnummer van het kantooradres en twee minuten later was het boeltje verzonden en stond ik weer in de cabine
om het hele verhaal te doen.
- En is hij nu naar kantoor? vroeg LM
- D? Nee, D is thuis op dit uur hè.
- De fax, is de fax naar kantoor?
- Ja, de fax is naar kantoor. Die vinden ze morgen wel.
Einde verhaal.

1998-06-21 ~ aan de boei, Kwa Ibo, Nigeria

Twaalf dagen niet geschreven. Hoe ga ik dat goed maken?
Tijdens de oefening, twee vrijdagen geleden, vertelde Ava, de vrouw van cheng Vander dat ze in het terugkomen van het winkelen in
Philadelphia (vr-05/06) een auto-ongeluk gezien hadden. Een wagen was in de drassige moeraskant van de rivier terecht gekomen en was
in de modder aan het wegzinken. De taxi is gestopt, ze hebben de vijf mensen (Latino's) er uit gekregen, ook de onderste. Er waren nog andere
wagens gestopt en de hulpdiensten waren al gebeld. Lang leve de GSM, want vind maar eens een telefoon in havengebied.
Daarmee deden ze zo eigenaardig die vrijdagavond. Ze waren nog over hun toeren van hetgeen ze gezien en meegemaakt hadden.
Hoe die wagen van de weg geraakt is wist ze niet. Er was daar geen scherpe bocht en ook geen andere wagen te zien.

Wat is er de voorbije week zo allemaal gebeurd : niet veel.
Wat hebben we de voorbije week zo al gedaan : inventarissen.
Begin deze week liet choff Pévala horen dat hij het nogal voelt dat ze met een man minder zijn, vermits Nenad weg is en Toho nu wacht loopt
dus niet meer overal inzetbaar is. Een hoop jobkes komen nu op zijn schouders terecht terwijl hij al een vol agenda heeft.
Inventarissen maken, dat is zo een van die jobkes. Dat was maar een woord hè. 'k Had omzeggens mijn overall al aan.
En ik mocht mee helpen.
Maandag deden we de droge voeding met ons twee, dinsdag de groentenfrigo én diepvriesgroenten met z'n drieën (Phika was er bij).
Woensdag hebben Pévala en de ch.kok de vleesdiepvriezer gedaan en ik ondertussen de vis.
Donderdag was er de veiligheidskledij te doen, dat kon ik alleen wel.
Vrijdag het onderhoudsmateriaal (de zeeplocker is het Scheeps-Vlaams). Daar moest ik zaterdag opnieuw naartoe want er zijn zoveel
borstelsoorten volgens de IMPA-cataloog en die moeten allemaal onder de juiste naam en het juiste nummer opgeschreven worden.
Daar had ik me lichtelijk aan mispakt. 'Piassava' is de naam van het materiaal van de borstelharen en 'Vikan' is de naam van het model.
En ze hebben er zonder en met steel. En telkens zijn dat andere nummers. Heel plezant, dat gepuzzel, maar nu ben ik wel blij dat het gedaan is.
Tot binnen drie maanden, want de Franse rederij wil om de drie maanden een inventaris. Niet om de zes, zoals ooit de Antwerpse branche.

In het machine-departement hebben ze daar zo geen last van, zei LM. Jammer.
Ik had zo halvelings gehoopt dat ik moerkes en boutekes mocht gaan tellen, maar 't is noppes.

RVI (Radio Vlaanderen Internationaal) komt er goed door. En we ontvangen RFI op FM, gek hè. RFI = Radio France Internationale. We hebben al twee
nieuwsuitzendingen gehad. In Brest was een zee-ceremonie aan de gang voor Eric Tabarly, die vorige week verdwenen is op zee. Hij kwam nogal eens
praten in het programma Thalassa (FR3?) en zijn zeilprestaties zijn wereldberoemd. Er werden zeilers geïnterviewd, ze noemden zich 'verweesd'.

          Wikipedia : Tijdens de nacht van 12 op 13 juni 1998 werd hij op de Ierse Zee, tijdens een tocht naar Schotland aan boord van de originele,
          honderd jaar oude Pen Duick, overboord geslagen door een rondhout. Zijn lichaam werd op 20 juli gevonden door het visserschip An Yvidig.
          De autopsie toonde aan dat hij verdronken was en geen lichamelijke letsels vertoonde.
          Hij werd postuum benoemd tot commandeur in het Légion d'honneur.

          Éric Tabarly ging er prat op dat hij zich nooit aanlijnde met een veiligheidslijn, omdat dit hem in zijn bewegingen hinderde
          en omdat hij dat onnodig vond voor een kundig zeiler. Hij zei daarover: Celui qui tombe dans l'eau, n'a pas de place sur un bâteau.
          Wie in het water valt, is niet op zijn plaats op een boot. -en voor iemand met zoveel eigendunk ookni, dat heeft hij die nacht zelf bewezen
          https://nl.wikipedia.org/wiki/%C3%89ric_Tabarly 

Verder nogal wat gedoe rond spookticketten. De rest heb ik niet begrepen, ze praten te rap.
Er zou een pak voetbalticketten verdwenen zijn en dat is een groot schandaal aan het worden.

LM slaapt tot 17h. Dan begint de laad-operatie en LM moet de ballastpompen starten. Want naarmate er lading in komt moet er ballast uit hè,
of er gebeuren rare dingen. Dan zou het schip onder onze voeten wegzinken. En wij erbij.

Het uitzicht is bedroevend : boortorens en nog eens boortorens, in de verre verte. 'k Heb er een paar foto's aan gewaagd. Om de boortorens te zien
zullen we een vergrootglas nodig hebben. Aan de horizon is een streep land te zien. Die streep is Nigeria, mijlen ver weg.
Morgenvroeg zouden we al geladen zijn, als alles goed gaat.

Vorige donderdag heeft Toho minder goed nieuws ontvangen. Zijn vervanging gaat niet door. Hij wordt niet vervangen in Abidjan (Ivoorkust).
En dat is nog niet alles. Daar komt bij dat zijn promotie als 3^de stuur niet kan officieel gemaakt worden omdat hij persoonlijk zijn handtekening
moet komen zetten en per fax is zijn handtekening niet geldig.(Waar hebben we dat nog gehoord...)
Mij maken ze niet wijs dat er geen noodprocedure bestaat voor plotse noodgedwongen promoties. Toho heeft zijn ticket -diploma-van 3^de toch!
En er komt geen nieuwe 3^de stuur. Waarom dan treuzelen met die promotie?

Efkes samenvatten :
Ondanks alle internationale veiligheidsvoorschriften over gekwalificeerd personeel, zou Toho wel het werk van 3^de stuur mogen doen en
de bijhorende verantwoordelijkheden dragen ondanks het feit dat de papieren kant van de zaak niet helemaal in orde is maar onderwijl
als aspirant-stuurman betaald worden juist omdat de papieren kant van de zaak niet helemaal in orde is.
Daar gaan ze in Antwerpen fortuinen mee uitsparen zie! Binnen enkele weken, in de States, zou hij dan wel afgelost worden.
Ik vraag me af wat de inbreng van capt PP-LM is, in heel die zaak. -ik had er geen goed oog in, dat herinner ik mij nu, rare gast, die PP-LM

De moeder van Toho heeft alle nodige documenten naar de rederij in Antwerpen gebracht. Er was onder andere een zwembrevet van 50m nodig.
Ze had er een bij van Bloso. Officiëler kan niet hè, want Bloso is van de staat. Op dat zwembrevet staat dat Dhr Toho vlotjes 500 m zwemt.
En daarop vroeg in Antwerpen de kantoorkruk van dienst : 500? is dat geen typfout?
Jawadde, de Maritieme Branche ...
Het toegangsexamen voor de Zeevaartschool voorziet al een zwemproef van 50m.
Hoe kon Toho Zeevaartschool gevolgd hebben als hij niet door die zwemproef geraakt zou zijn?
Ik vraag me af wat daar de inbreng van klerkske PV is, in heel die zaak.

Soms kan Toho nog lachen, maar niet van harte.

Ziezo, dat was het ongeveer voor deze oversteek. Het blad is bijna vol. Nu eens kijken of ik de printer wakker krijg, hij heeft een hele week geslapen.
Dit is namelijk een gans nieuwe installatie, de voorbije week in orde gebracht door onze plaatselijke Windows-tovenaar : cheng Vander.
Ook op onze kleine Compaq. En de Toshiba is nu helemáál genezen. Goed hoor. Gedaan met foeteren. -en dát was te vroeg gejuicht

05-06-2020 om 08:40 geschreven door maart

1998-06-04 ~ op de Delaware River, Philadelphia, Pennsylvania

Dag Sedentairen,

Gisteren namiddag is Colette mij komen 'uitnodigen' om te gaan winkelen. En dan kunnen we gaan eten ook, zei ze erbij.
Wat ik van plan was : boodschappen doen in de dichtstbijzijnde supermarktje en eventueel ergens een snelle hap.
Niet lopen winkelen in een shoppingcenter en achteraf zitten tafelen!
Groot verschil in prijs, in tijd, in taxi-afstand dus ook in taxi-prijs en in pijne voeten van dat geslenter tijdens het winkelen.
(Laat me boodschappen doen, maar doe me niet winkelen.)

Op slag had ik verblindende hoofdpijn: hofdames ronselen ... en de ganse namiddag tearoom-talk ook zeker?
LM heeft een kusje op mijn voorhoofd gegeven en het ging direct vele beter.
Waarom ik er zo ineens weer bij moest zijn, vroeg ik mij af.
Om te vertalen, zei LM. -toch niet te geloven dat iemand die al 7j meevaart nog geen woordeke Engels spreekt ...

10h: we liggen al aan de kaai maar we liggen nog niet vast. 'k Was eens op de wing gaan kijken of er al autoriteiten te zien waren op de kaai.
Zodra we onze shorepass -walpermissie, walverlof- hebben mogen van boord.
De kapteins zijn allebei aan het werk. 'k Heb een babbeltje gedaan met de loods, die had ommers gedaan met werken.
Hij neemt brief n°4 mee, om er zeker postzegels op te plakken. Da's mooier dan een saaie stempel van het agentschap.
Die loods heeft dat zelf voorgesteld. Brave mens. Da's dus prima, dat is weeral tijd gespaard, dan moet ik niet op zoek naar een postkantoor.
En toen zou ik eens rap de brieven en de dollars gaan halen.

De loods wist ook te vertellen waar de dichtstbijzijnde plaatselijke shopping area is, met een gewoon supermarktje:
Pennrose Plaza, aan de achterkant van het vliegveld. Het chic shopping center heet the Gallery en is in de binnenstad, ver van hier.
De loods en ik keken samen van daarboven op de wing naar de stad. Voorwaar : vér.
Met die gegevens kwam ik van de brug onze alleyway in.
'k Geef die informatie efkes door aan de twee dames die daar toevallig aanwezig stonden te zijn. Ava gelaarsd en gespoord, klaar om zich
op een grote winkelexpeditie te begeven. En Colette opgetut.
- Comment tu sais? vroeg Colette. Madame is Brusselaarster maar wil graag voor Française doorgaan omdat haar moeder Française was.
Nu, in het Franse Frans zegt men 'comment sais-tu?' als ik me goed herinner.
- Ik heb dat gevraagd aan de loods.
- Aáááh? met haar Castafiore stem weeral.

          10h45 : nu ben ik weg, boodschappen doen.
          15h25 : nu ben ik terug van boodschappen doen.
          Eerst verder gaan met het relaas van deze ochtend.

Efkes later, in het deurgat van onze cabine, werd mijn middag/namiddag nog eens georganiseerd.
- Ohlala, zei ik, een luxe-shoppingcenter? Ik ga niet mee.
- Jamaar, het is om kleren te kopen.
- Kleren? Waarom kleren? Ik heb onze bagage thuís gemaakt hoor. Wij hebben nu geen kleren nodig.
- Jamáár! 't Is voor de kléíntjes.
Dit zeggende verspert ze mij de deur van onze cabine terwijl ik snel weg wou naar de loods op de brug met 5 USD en vijf exemplaren van brief n°4.
- Jamáár, ik héb geen kléíntjes, antwoordde ik op datzelfde zeurderig toontje.
'Spiegelen' heet dat in Goed Algemeen Psychologisch.
In gewone omstandigheden is na-apen zeer onbeleefd en brutaal, het is zeer effectief bij stomkoppen. Probeer maar : spiegelen.
Madre! Een mens zou van minder op haar moeder roepen. 'k Heb hier zes weken gerust gezeten en ineens word ik ingelijfd omdat er moet
Engels gesproken worden! Letterlijk inge'lijf'd. Mijn lijfelijke aanwezigheid werd verordonneert/geëist en dat was zeker niet omdat ik
zo'n zonnig karakter heb of omdat ik aangenaam gezelschap ben, in haar visie van gezelligheid.

Vermits ik me niet liet vertederen door kleinkinderen die ik van haar noch pluim ken, gooide ze het over een andere boeg.
Jamaar, ze had een absoluut imperatief van den chief, ze moest een bepaald soort sokken en pantalon kopen, in de States,
want anders weigert Laurent (cheng LdG) ze te dragen. Hij weigert hè, niks aan te doen. Vervelend hoor. Zeer vervelend.

          Vervelend voor wie? Voor mij? Voor LM? Voor het Noordelijk Halfrond?
          Weigeren, mon oeil. Bullsh*t.
          Den chief is al lang zeeman én zeeman genoeg om te dragen wat beschikbaar en voorhanden is.

Rond 10h20 brengt Pévala hier een formulier binnen dat moet ingevuld worden voor de immigratie.
Immigratie = de mensen die ons de shorepass geven, de walpermissie. En zelf naar beneden, naar het ship's office brengen.
Ja natuurlijk, Pévala is onze loopjongen niet. Ons = alle madammen die hier aan boord zijn.
Pévala en alle andere werkende mensen moeten zo al genoeg trappen doen.
Ik vond het al verwonderlijk dat ze ons (de passagiersters) niet naar beneden geroepen hadden.

Shorepass gekregen. De agent was ook nog aanwezig. 'k Vraag hem in low voice waar en wat waar exact is, en hij tekent een planneke
waar Pennrose Plaza juist ligt, met het plaatselijk supermarktje om boodschappen te doen. 
Ondertussen stond Colette in het midden van het ship's office pirouettes te draaien (ze hebben haar moeten bellen want uit zichzelf had ze
niks gesnopen of gesnapt ivm dat formulier) en met haar wimpers te flapperen en een kwetterende uitleg te doen in het Frans terwijl zo
± zeven mensen met papierwerk in het Engels bezig zijn en waarschijnlijk stilte kunnen gebruiken omdat ze er hun hoofd wensen bij te houden.
'k Vraag de agent ook naar de grote shoppingcenter, for chief engineer's wife.
Ha, fluisterde hij, jullie gaan niet dezelfde kant uit?
Nee, schudde ik.
Hij schrijft het volledig adres op van de shopping-chic en ook het adres van de kaai, van waar het schip ligt.
'k Reik haar dat blad aan, over de tafel heen.

Toen had ik gewillen dat ik een ingebouwd foto-apparaat had om de reeks gelaatsuitdrukkingen vast te leggen, het volledige gamma tussen
minachting en pruilen: 'Die sukkel van den 2^de (ik) weet niet wat Winkelen is en als Wij haar eens willen tonen hoe het moet, gaat ze dwarsliggen.
En hoe moet het nu verder met Mij deze namiddag?'
Hare Majesteit verwaardigde zich het blad aan te nemen.
'Zou dat adres wel betrouwbaar en juist zijn? Kon zij dat wel in goed vertrouwen aannemen van een desertrice als die van den 2^de?
Had ik niet zojuist staan fluisteren en dus samenzweren met De Amerikaanse Agent, vooral en opzettelijk in het Engels?'

Tien minuten later stond ik aan de gates en had de securityman een taxi gebeld. Een half uur later was ik waar ik wou zijn :
op het plaatselijk winkelpleintje.

Waarom ik die zeik-situatie in 't lang en in 't breed heb ingetikt? Als observatie oefening, als oefening in verwoorden en als archiefmateriaal.

1998-06-05 ~

Bon, al het vorige kunt ge gerust overslaan. Laat ons zeggen dat deze brief pas op de volgende lijn zou beginnen. -slaat dit ergens op?
's Avonds hoor ik gestommel in de alleyway.
Pro forma ga ik een blijk van belangstelling tonen, of ze de sokken en de pantalon gevonden heeft, & bla-bla-bla... En wat-zien-ik?
De nieuwe cheng was ook meegegaan. Om te helpen dragen? Om te vertalen? Omdat Hare Majesteit niet zonder hofhouding de gangway af gaat?

'k Zeg zo al lachend : Ha! maar gelle had een grote sterke man mee om de boodschappen (oeps! de 'Shopping') te dragen.
En toen gebeurde er iets zeer vreemds. Beide dames begonnen zich tegelijkertijd en met een overvloed van woorden te verantwoorden
waarom de nieuwe cheng was meegegaan, alhoewel dat in de voormiddag niet zo voorzien was en dat het kwam omdat cheng LdG gezegd
had dat de nieuwe cheng gerust van boord kon enz, etc ... Mensenlief, ik wist bij die woordenvloed niet hoe snel ik onze cabine weer in kon.

Mijn sussende komedie van 'wat ben ik blij dat ge gevonden hebt wat ge nodig had' was een terugtrekkend manoeuvre maar toen ging
Hare Majesteit luidop recapituleren of ze nu wel echt alles gevonden had. Hellep! Daar ging mijn manoeuvre.

1998-06/06 ~ op anker, Delaware River

Gisteren om 16h: verzameling beneden aan de gangway. Capt PM, Tom, Nic (elektrieker), Luc (choff), cheng LdG + Colette en ook
Nenad (3^de stuur, Croatia) vertrokken, afgemonsterd en wel. Het was wachten op het busje. 'k Heb eindelijk eens foto's kunnen maken van dit schip.
De lithiumbatterij is een van de twee die ik aan de wal gekocht heb.
Er kwam wat acrobatie bij kijken om de juiste hoek te vinden. Telkens ik bijna goed stond schoof er een verlichtingspaal mee in beeld.
Zeer vreemd, die Amerikaanse verlichtingspalen. (Da's gewoon de parallax, niet te vermijden.)

Dat Nenad zou afmonsteren was niet voorzien. Hij was die ochtend rond 10h ingestort, nervous breakdown, zenuwinzinking. Naar de dokter
en om 16h mee van boord, naar huis. Van de eerste week dat hij aan boord was heeft hij al laten weten dat dit schip boven zijn kracht was.
Dat weten we nu van Pévala. Hij had ook voorgesteld zelf zijn thuisreis (travel) te betalen. Dat is duidelijke taal hoor, iemand die bereid is
zelf zijn reis te betalen. Waarom hebben ze hem toen niet laten gaan? Dat was vijf maanden stress en een inzinking bespaard geweest.
Wat een ellende. De jongen zag grauw en geel toen hij van boord ging. Hij was een wrak.
Op het vermaledijde schip 25 is het heel verkeerd afgelopen hè, door iemand niet naar huis te laten gaan. Iedereen de dieperik in, geen overlevenden.

Gisteren mocht er drank getekend worden. Vandaag staat de bestelling in de alleyway gans beneden. Zelf af te halen. 'k Kom beneden, wat staat
daar klaar voor ons: 3 dozen met daarin elk zes (6!) US gallon drinkwater. Dat is 18 gallon, dat is 68,1372 liter. We gaan wel naar de tropen,
maar toch ... 68 liter voor een week? Hi. Ha. Ik lach mij een kriek.
LM bedoelde met 3x water drie bidons, en daar heeft iemand drie dozen van gemaakt. Zie dat hier nu staan in de cabine.

1998-06-10 ~ op anker

Eergisteren was er weer iets met de Toshiba. In het kort : het kwam door de customised interface die botste met de routine bewerkingen
van iemand die gewend is met de standaard interface te werken. Dat heb ik gisteren in de voormiddag goed gekregen. De rest blijft weer een mysterie.
Mogelijk een gevolg van de wankele installatie, het système D van 19/04. Vandaag is de Toshiba in handen van cheng Vander.
Hij heeft de juiste installatiediskettes of CRroms bij. 'k Hoop uit de grond van mijn hart dat we nu steviger geïnstalleerd zullen zijn. Want
een kreupele laptop is persies erger dan helemaal géén laptop.

Toho loopt nu de wacht van Nenad. 08h-12h & 20h-24h. Hij moet er blijkbaar nog aan wennen, aan die plotse promotie. Tevoren had hij
een heel deck als werkterrein en nu zit hij per dag acht uren vast op de brug met maar twee uurkes werk aan deck meer. Gedaan met
het actief buitenleven. Hij had gedacht in Afrika te mogen afmonsteren, dan heeft hij ongeveer zes maanden. Maar door die promotie zal
de afmonstering in het gedrang komen, vrezen wij zo. Het is toch een klassiek scenario: promotie = langer aan boord blijven.
En Pévala zit ook te springen om weg te mogen. Is het hier dan zó slecht? Niet echt, maar ze hebben thuis dringende dingen te doen.

Het is hier stralend weer. Exact zoals mooi weer moet zijn, zonnig maar niet te warm en frisse wind maar niet te koud.
LM had een jobke aan deck moeten zoeken, nu het nog kan. Binnen enkele dagen is de tropenzon weer heer en meester aan deck, de hel.
Bon, ik moet niks zeggen, zelf zit ik hier ook binnen.

Iets na 13h een fax ontvangen uit Zellik. Morgen terugfaxen.

04-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

ik ben normaal!

Vorige week las ik een tekst die mij helemaal deed opfleuren. Ik kon maar één ding concluderen en besluiten:
mijn denken is normaal, jochei, mijn vreugde is groot. Verheug u met mij: ik hoor bij de middenmoot. 
Dat deed LM sceptisch kijken want hij vindt me bij momenten behoorlijk excentrisch. Maar dat is dan zíjn probleem.

Lees hieronder de tekst die mij zo blij maakte, en vergelijk dan met de mijne die daaronder staat.
Ludo Permentier zegt op 25/05 wat ik al zei op 13/04.
En als Dhr Permentier het zegt, dan ben ik in goed gezelschap. In zeer goed gezelschap : https://nl.wikipedia.org/wiki/Ludo_Permentier 

Gewoonlijk hou ik me op een blog ver van de actualiteit, daar bestaan andere kanalen voor,
maar nu loop ik toch een beetje met mijn neus in de wind en dus gaat het nog maar eens over het woord kot.

Zijn redenering en de mijne lopen parallel. Alleen gebruikt hij meer woorden.
Mogelijk wordt hij per woord betaald en ik schrijf pro deo, vandaar het verschil.

Drie van zijn zinnen heb ik genummerd, en in mijn tekst daaronder ook drie.
Het gekke is, niet alleen lopen de redeneringen parallel, maar ook de opeenvolging van de gedachten.

Blijf in uw kot!  Door Ludo Permentier

Crisis, dus tijd voor crisiscommunicatie. De Belgische minister van Volksgezondheid, Maggie De Block, opgeleid tot huisarts,
laat tijdens een parlementaire vergadering over het coronavirus COVID-19 haar medische jargon zitten waar het zit en
spreekt de taal die iedereen verstaat: "Als u ziek bent, denk niet: ik ga toch mijn moeder of mijn oma bezoeken. Blijf in uw kot."
En ze voegt eraan toe: "Smijt ze buiten als ge ene ziet met ne snotneus!"
Een minister die zich niet verschuilt achter vocabulairemuurtjes of diplomatieke geheimtaal, dat is een verademing. (1)

Toch heeft ze veel kritiek gekregen op haar taalgebruik. "Wij zitten niet in een kot!", werd er gemopperd.
Vooral op Twitter, de riool waarlangs de 'vrije meningsuiting' zó krachtig kolkend wegstroomt dat weldenkende mensen
intussen hebben besloten alleen nog meewarig het hoofd te schudden. Ik ben het niet eens met de kritiek op De Block,
al ben ik de eerste om te verwachten dat politici zich genuanceerd en correct uitdrukken. Maar soms moet het anders.

Hoe erg is dat eigenlijk, van een 'kot' spreken als je een huis bedoelt? In Vlaanderen minder erg dan in de rest van ons taalgebied.
Volgens Van Dale is een kot een klein, armoedig huis of een hok voor een dier.
Het woord klinkt bijna altijd denigrerend. (2)

Maar het is wel heel oud: het bestond al in het Oudnederlands rond het jaar 1000. En het is ook een exportproduct.
Naar Frankrijk, waar het inmiddels verdwenen woord cot sloeg op een hut, en via Normandië naar Engelands befaamde cottages.
Naar Nederland hebben we dan weer het frietkot en het studentenkot geëxporteerd.

Maar België, moet ik toegeven, is het land van de 'koterij'. Letterlijk, want achter bijna elk rijhuis zijn in de loop van de jaren
'bezemkoten', 'waskoten', 'werkkoten', 'fietskoten' en 'rommelkoten’ bijgebouwd. Maar ook figuurlijk: onze staatsstructuur en wetgeving
zijn gammele resultaten van ad-hoc oplossingen die achteraf weer gecorrigeerd moesten worden.
De 'fiscale koterij' is een lucratief werkterrein voor accountants en advocaten.

Daarnaast hebben we in Vlaanderen sprekende uitdrukkingen als
het kot is te klein ('er wordt driftig gereageerd'),
het kot afbreken ('enthousiast tekeergaan op een feest of bij een optreden') en
iemand uit zijn kot lokken ('iemand uitdagen').

Kortom: als minister De Block haar landgenoten in hun kot wil opsluiten zolang corona rondwaart,
dan is dat wel de plaats waar ze zich thuis zullen voelen. (3)

Publicatiedatum: 25-05-2020,  https://onzetaal.nl/nieuws-en-dossiers/weblog/blijf-in-uw-kot 

         ochtendmail ma-13/04 :

          Maggie De Block, al is ze niet van mijn favoriete politieke club,
         ben ik innig dankbaar omdat zij
         het woord kot heeft weten te heropwaarderen. (1)

         Kot was tot hiertoe een tamelijk neerbuigend woord voor de eigen woonst, (2)
         als volwassene zegt men: 'ik ga naar huis', niet 'ik ga naar mijn kot'.
         Wie het woord kot bleef gebruiken deed gewild jeugdig, was een overjaarse puber
         die de studententijd niet heeft kunnen loslaten.

         Dank zij Minister De Block is het woord kot en het gebruik ervan
         van alle bijbetekenissen en interpretaties verlost. 
         Uw kot is waar ge u geborgen voelt. (3)

         'Blijf in uw kot' is een slagzin geworden zoals
         'Yes we can' en
         'Wir schaffen das', al is het daar een beetje anders gelopen.

         Groetjes van uit ons kot,
         m&
         LM
         ochtendmail MA-13/04

03-06-2020 om 00:00 geschreven door maart

1998-06-01 ~ Big Stone

Gisteren avond laat zijn de nieuwe cheng en zijn echtgenote dan toch nog aan boord geraakt. LM was de nieuwe cheng al tegen gekomen,
terwijl hij nog efkes naar 't machien moest want de elektrieker had hem gebeld voor iets.
Vanmiddag hebben we in de mess  officieel handen geschud, en 'aangenaam' gezegd en 'enchantée' want ze spreken Frans.

'k Ben hier zo wat in de post en in de omslagen bezig en wat-zien-ik? Niemand, maar dan ook niemand heeft het postbusnummer van de
Franse rederij op de omslag geschreven. Hier ging een belletje rinkelen en een lampje branden en ik doe dat bestandje open ...
MEA MAXIMA CULPA, ik heb het postbusnummer niet mee op het printje gezet dat we ulle voor ons vertrek bezorgd hebben.
Het Frans postbusnummer staat wel bij in de voetnota op elk blad van elke brief, en het staat wel op onze afzender-etiketten. 
Dat heb ik hier vierklauwens nagekeken. Maar het nummer staat niet vermeld op de papiertjes die ik ulle gegeven heb. 
'k Ben te haastig geweest toen ik het typte. 'k Was te druk bezig met het nakijken van de oceaannummers en de faxnummers en telefoonnummers
en zo is het postbusnummer er toen van tussen gevallen. En toch zijn al ulle brieven en kaarten toegekomen bij de Franse rederij. 
Welwel, straffe postmensen in Frankrijk.
Dus mensen, aub het postbusnummer erbij schrijven.
Dat vraag ik niet zelf hoor, dat vragen de Franse posterijen, met een beleefd stempeltje op de omslag.

De Integrity (de lichter) is vertrokken, hun vliegen zijn gebleven. Vies.
Nu ligt er aan bakboord een enorme barge -laadbak- met een duwer er achter, die zorgt voor het vervoer. Ook enorm, 15.000 PK.
Lastig te beschrijven. Een foto zou duidelijker zijn.
Als ik nu een batterijtje voor het fotoapparaat had hè, maar dat weet nu onderhand iedereen zo al wel zeker ?
Een lithiumbatterijtje ... ééntje maar ... zo'n klein dingske maar ...

Het is ferm koud in de cabine. Mijn handen en voeten zien blauw. 'Doe dan sokken aan' jaja. En aan mijn handen ook? Om te typen?
De airconditioning kent maar twee standen denk ik: helemaal aan of helemaal uit. En vandaag staat ze helemaal aan.

1998-06-02 ~ Big Stone

We wachten op de stores, -bevoorrading- het eerste palet is al gelost. Er  zijn tien paletten in het totaal en ergens op die paletten
zit een klein doosje met daarin zes lithium batterijtjes. Eentje daarvan is voor mij.
Dat was me zeer genereus beloofd door capt PM. Daarop heeft cheng LdG de elektrieker geïnstrueerd dat mee op zijn bestellijst te zetten,
en ineens een doosje van zes, want het fotoapparaat van het schip werkt op hetzelfde model batterij. En zo ga ik vandaag helpen lossen,
om die batterij te verdienen.
Capt PM is ook de capt die me eens een zwarte T-shirt gegeven heeft in '96 op schip 27, -tekst 215- omdat ik dagelijks de overalls waste.
Een geval met een borduursel in goud, ivm de Olympische Spelen in Atlanta. Toppié draagt hem nu, denk ik. Zelf ben ik niet zo olympisch meer.
Maar eigenlijk had ik zo'n trofee moeten in kaderen.

'k Mocht meehelpen van choff Luc. De tweede lading van vijf paletten zou komen om 14h? Dat schipke gaat hier nooit terug zijn om 14h.
Daar geloof ik niks van. We liggen vééls te ver van de wal. Het is vertrokken om 12h30. Op anderhalf uur is dat niet terug.
15h: wahemmik gezegd. Nog altijd geen schipke.

Wie hier zich ook nog onledig loopt te houden is JdB, de DP van dienst. Die had toch al weg mogen zijn, wat loopt die hier nog te doen?
De audit was gisteren al afgelopen. Hij had met het vorige storesbootje toch al mee weg gekund. Wat hangt die hier nog rond te spioneren.
Letterlijk hoor, hij 'hangt' overal. LM & ik hebben in '90 met hem gevaren als captain. We zijn nu allemaal 8 jaar ouder en hij nog eens
8 jaar meer papperig op de koop toe.

Volgens de weerberichten worden er voor vannacht 'donderstormen' verwacht. Is de bliksem dan in optie?
Eergisterennacht heeft 2^de stuur Bruno tijdens zijn wacht (00h-04h) een noodoproep of melding beluisterd tussen een jacht en een walstation.
Het jacht had geen motorpower meer en was op drift in de storm. Het walstation wou een rescueboat uitsturen om hen komen halen.
Niet nodig, antwoordde het jacht, we drijven de goeie richting uit, naar ankergrond. Wij roepen enkel op omdat het de procedure is
in geval van no-power (ofte motorpech). Het walstation zei hen daarop hun lifejackets aan te doen.
Die hebben we aan, zei het jacht.
Dat dacht ik al wel, zei het walstation, maar wij zijn verplicht u dat te zeggen omdat het de procedure is.
Dat alles zeer kalm, en alles volgens de procedure. This is the USA.

Nu schrijf ik wel heel laat, het is al 22h.
Pas om 18h30 kwam het bootje met de tweede lading paletten er door en de batterijen zijn erbij. Zoals ik al dacht, in een heel klein doosje.
Zo klein dat het etiket van de shipchandler er helemaal rondomrond geplakt zat. De pakken stonden in de pingpongroom bijeen, ik kijk eens
rond en ik grijp naar het kleinste doosje dat ik zie staan: Gevonden!
'k Vroeg aan capt PM of ik er alvast een batterijtje mocht uitnemen. 
Liever niet, alles moet eerst gecontroleerd worden op de lijsten.
Batterijen zijn de afdeling van de cheng en als ik er nu al eentje zou nemen veroorzaakt dat misschien 'storm-op-zee'. 
Letterlijk de woorden van capt PM. (Moet ik onthouden, die uitdrukking ivm met een explosief karakter)
Ook goed, het komt op geen 12 hrs meer. Zo rond morgen middag heb ik het batterijtje waarschijnlijk wel.

1998-06-03 ~ Big Stone, Delaware

Big Stone is nog niet echt Philadelphia. Het is een waterpunt voor de kust van Delaware.
De Delawares kennen al we van toen we nog boeken van Karl May lazen. Winnetou was een 'Delaware'. -die stam is een verzinsel van Karl May
'k Stond gisterenavond bij aankomst van het schipke met stores mee aan de reling beneden te koekeloeren naar de manoeuvres van het bootje.
Toho stond ook aan de reling, hij moest de man in de kraan leiden. Dat gebeurt met handsignalen. https://cranenetworknews.com/crane-operator-hand-signal-guide/ 
Hij stond daar dus niet te koekeloeren, hij stond daar te werken. Groot verschil, de kraanman leiden is een job de confiance.
Er waren daar beneden twee kinderen aan boord.
"Aha. Daaróm moesten we zo lang wachten op de tweede lading, het schipke kon pas na schooltijd komen" zei ik.
"Ja, en ook omdat eentje van de twee vandaag jarig is" zei Toho met een uitgestreken gezicht.

Met het bootje is ook Phika aan boord gekomen, de Canadees. En vannacht zijn twee Kroatische vervangers gekomen, een elektrieker en een 3^de mec.
Hoeveel dure bootjes zijn dat nu al, sinds 31/05?
We hebben nu aan boord, houduvast : twee captains, drié eerste stuurmannen van wie 1 in functie van choff, twee elektriekers en twee 3^de mecaniciens.
Luxe-cruise hier hè. Waar moet al dat volk slapen. Zijn hier genoeg reservecabines op deck B? Roderick (stewardje van 21j en heel parmantig)
zal er zijn werk mee hebben.  Die brave jongen is bij zijn landgenoten hier aan boord Filipijnse postzegels aan het verzamelen voor ons.
Zodra ik er heb stuur ik ze ulle. -ik weet niet meer wie in de familie toen postzegels verzamelde 

Phika is de stuurman met wie LM en ik vorig jaar in Yeosu (Korea) op restaurant geweest zijn. De bedoeling was een tafel vleesgerechtjes te nemen
maar het was rauwe vis die op tafel kwam. En bleef komen. Hij was ook degene die toen het pingpongtornooi georganiseerd heeft.
Tussen twee contracten zou hij als vakantiejob bij de Chippendales kunnen gaan werken. Hebben ze daar al een blonde? Colette vlamt halvelings op hem.
"Mais quel beau garçon ..." -ja en hij was ook nog intelligent én sociaal voelend én hij straalde zo jong al een rustgevend soort gezag uit: een godenkind

Pévala is nu in charge als chief officer. Hij en Phika zitten in het ship's office vollen bak navigatiekaarten bij te werken. De kaarten die zijn meegekomen
uit Antwerpen zijn onverbeterde kaarten, dwz : ze zijn niet à jour, niet up-to-date. Tegen vanavond moeten ze bijgewerkt zijn, want vannacht
wordt er gevaren en dan hebben ze daar geen tijd meer voor. Vannacht moeten ze wacht lopen en navigeren en morgen al komt de vetting-officer.
Wééral hoog bezoek. Het houdt hier niet op. En een vetting heeft hier al eens een opmerking gemaakt over de zeekaarten hier aan boord.
Al goed dat ze voor die kaarten met genoeg bevoegde stuurlieden aan boord waren vandaag: Luc, Pévala en Phika.
De junior-stuurlieden mogen nog geen kaarten bijwerken. (?) 

Jammer dat we vannacht binnenvaren. Gesteld dat ik die lithiumbatterij voor het fototoestel al zou hebben tegen dan,
en dat we niet 's nachts zouden binnenvaren, dan had ik foto's kunnen maken hè. Snapt ge? Ik bijna wel.

Morgen rond 10h zouden we tegen de kaai liggen. Dan komen de autoriteiten het schip inklaren en dan mogen we aan de wal
om boodschappen te gaan doen. De lijst ligt gereed, een blad vol.
En dit blad is ook vol. Tot schrijves.

02-06-2020 om 10:17 geschreven door maart

1998-05-29 ~ op zee & daarna op anker 

Dag Landbewoners,  (enkele weken geleden hebben we Seaworld van Kevin Kostner gezien, vandaar)

Eergisteren of de dag ervoor zit ik hier rond 17h15 zo wat te jammeren tegen LM. Dat is geen goed tijdstip, 17h15, want dan is hij pas boven,
moet zijn doorzwete overall uittrekken en wenst een koude pint te drinken in vredige rust. Maar die dag kreeg hij pint en gejammer
samen, de vredige rust moest efkes wachten.

Ik jammerde:
dat de instructies van cheng LdG en zijne stomme 'C:' op de Toshiba potverdekke op niks trekken en dat ik niet van plan ben opnieuw de
beginnersfouten van drie jaar geleden te maken, met alle krampen en schrik vandien, omdat pee zich ineens gaat moeien met ons bestandsbeheer
en dat ik na al die maanden (3x6) toch zelf wel weet welk systeem het minste kans op vergissingen inhoudt en dat ...
LM nam nog een slok en zei doodgemoedereerd :
"De chef weet niet dat wij een tweede kopie op diskette hebben."
Wablieft? Cheng LdG denkt dus dat de diskette die hij krijgt het enige en unieke exemplaar van het getypt werkboek  is?
Denkt het vent nu écht dat wij zo stom zijn niet te back-uppen? Blijkbaar wel.
Het vent gaat er van uit dat wij met één enkele kopij werken. Dat hij dat van mij denkt, tot daar aan toe. Maar dat hij er van uitgaat dat zijn
2^de mecanicien zo dom zou zijn, daardoor was ik lelijk in mijn achtersteven gebeten en zwaar op mijn tenen getrapt.
Plaatsvervangende verontwaardiging, bestaat dat? Ik was kwaad in LM zijn plaats.

'k Heb begot nog nóóit een bestand van LM op de Toshiba laten staan. Ook niet op het vorig schip. Wie zou er zo zot zijn.
Altijd twéé diskettes, twee exemplaren van de bijgewerkte werkboek, waarvan één diende om elke vrijdagavond af te geven aan de cheng.
Die diskette heet VA-ET-VIENT. Dat is de diskette die heen en weer gaat van bij LM naar bij hem en terug. -zoals hoge wasdraad in oude Italiaanse straten

Maar op 'C:' laten staan, op de harde schijf, is de oplossing die hij in zijn koleire gevonden heeft. Voorwaar zeer effectief, zo'n sukkelachtig denken.
En omdat hij meent dat er maar één diskette is, zouden wij op de harde schijf moeten opslaan als back-up?
Ten eerste : hij weet zeer goed dat de installatie op de Toshiba wankel is en dat de harde schijf dus compleet onbetrouwbaar is.
Ten tweede : de Toshiba verlaat regelmatig de cabine en de elektrieker (de andere gebruiker) neemt die laptop mee naar het machien.
Wieweet welke zit er dan weer met zijn tengels aan. Zo had Tom er toch die geïnfecteerde foto 'Dreamteam' op gezet. Zo is deze miserie toch begonnen!
Dat wij een tweede diskette gebruiken als reservecopie, als back-up, is bij cheng LdG in zijn zuinig brein nog niet opgekomen zeker? 

Goed en nu zwijg ik de komende vier weken over de Toshiba, want er is altijd wel iéts aan de hand en op de duur
blijkt elk gerommel tóch te leiden tot geduvel. En gejammer.
Oh well, uiteindelijk is het goed om weten dat zelfs deze cheng in de klassieke valkuil trapt:
hij gaf zijn strepen voorrang op (zijn) gezond verstand.
Dan liever géén strepen. Zelfs niet op mijn pyjama.

1998-05-30 ~ op zee

De mensen zijn zenuwachtig hoor. Enfin, sommigen toch. En de zenuwen kruipen hier onder het deurgordijn de cabine binnen.
Geloof me, het is besmettelijk. We zijn nog maar zes weken aan boord en ik vertoon al alle symptomen van groeps-isolement,
recht uit het boekje.

Gisteren heeft LM de hifi van de cabine verbonden met de buitenantenne. We ontvangen nog geen FM, daarvoor zijn we nog te ver van de kust.
'k Heb een cassette opgezet, een radio-opname van zes weken geleden, in Texas City opgenomen.
Als ik LM kan doen geloven dat dit al FM is, dan is het grapje geslaagd.
12h45 : het grapje is niet gelukt, maar hij heeft toch heel goed moeten kijken hoe die Amerikaanse stemmen uit de luidsprekers konden komen
terwijl we onmogelijk al FM kunnen ontvangen. Wist ik veel dat hij juist vandaag tot op de mijl nauwkeurig weet waar we ons bevinden.
Hij had 's voormiddags de positie van het schip bij de brug opgevraagd, want er moesten nog dingen overboord gepompt worden.
En dat mag niet meer als we al in territoriale wateren zouden zijn.

Gisteren vertelde Tom over een schip dat na een lange overtocht in de States toekwam. De voorraden waren bijna op en er ontbrak vanalles.
Iemand van de Amerikaanse opzichters wou bij zijn eten een cola drinken. "Sorry, we have no coke anymore" zei de steward.
Zijn reactie vertaalde zich in opgetrokken wenkbrauwen. 
Toen vroeg hij ketchup. "Sorry, no ketchup anymore" zei de steward. Toen waren zijn wenkbrauwen opgehaalde schotbalken.
Sterke zeebonken die Belgen, zij weten te overleven in de allermoeilijkste omstandigheden, zonder cola en zonder ketchup.
(Ja hoor, wij stammen voor een deel af van de Vikingen, die kwamen al in Amerika nog voor het ontdekt werd.
En zij vaarden ook zonder cola en ketchup. Vandaar.)

Deze namiddag weer eens oefening. De farde met verslagen over oefeningen is al 7cm dik, zei choff Luc gisteren.
Allemaal voor dat Safety Management Certificate? Waw.
Om 14h gaan ze manoeuvres uitvoeren en om 15h20 man-overboard oefening. Ik hou me gereed.
En nog altijd geen lithiumbatterij om de manoeuvres te fotograferen natuurlijk. 

1998-05-31 ~ op zee, nabij Philadelphia

Het man-overboard manoeuvre is toch wel heel spectaculair hoor. Het schip wordt gekeerd en de watervlakte die omschreven wordt, komt
voor een deel glad te liggen, door het wenden van het schip. Dat klinkt tegenstrijdig, daarom had ik zo graag foto's gemaakt
van het kielzog en de watervlakte. Het manoeuvre is puur zeemanschap. Om stil van te worden. https://nl.wikipedia.org/wiki/Manoverboordmanoeuvre 
De man-overboard was weer een groot oranje ding. Het manoeuvre was zo goed georkestreerd en uitgevoerd dat ik er kippevel van kreeg.  
Dat groot log schip kwam vlak naast het oranje ding uit. Straffe gasten deze bemanning. De audit mag komen.

Vandaag is er wel FM. Keuze te over, zenders voor alle smaken. 'k Heb de radio op Oldies laten staan. Zelf zijn wij ook niet meer zo piep hè.
Mist buiten. Zes weken stralende zon gehad, vandaag mist. Straks vindt de loodsboot ons niet. 't Is maar dat de agent ter plaatste
dan misschien meekomt en die heeft misschien post voor ons bij. Zodus loodsboot : "Vind ons aub."

De afgelopen dagen is er nogal wat lawijt geweest in den alleyway. Veel heen-en-weer geloop, buitendeuren die elventwintig keer per dag
open en dicht slaan, veel ongedurigheid op dit verdiep. En vandaag doe ik zo'n beetje mee in die galop, de plaatselijke opwinding.

Vanmiddag hadden we uiensoep, gemaakt door Colette. De soep was fantastisch lekker. Ze had een kleine tip voor de afwerking:
in het bord een koffielepel porto, dan de soep, dan de kaas er op en efkes laten gratineren in de oven. Maar zoiets is voor thuis.
Wanneer er over eten gesproken wordt heeft zij dikwijls tips voor fijne afwerking: een snuifje van dit, een scheutje van dat,
een koffielepeltje zus of zo. Ze zou kookles kunnen geven. Maar liever niet aan boord, we moeten er maar van watertanden.

18h: dit waterpunt heet Big Stone. We liggen op anker tegen een ander groot schip te lossen. Dat is de lighter van dienst. We zijn aan het lighteren.
Hier valt weer vanalles te fotograferen en ik heb nog altijd geen lithiumbatterij ...
Maar goed, het zal nog wel eens passen. Het zou moeten lukken dat we nooit nog zouden lichteren.
Alleen, deze lighter (lichter) heeft zijn eigen fenders bij -stootrubbers- en hij heeft dus collosale davitkranen aan deck staan en, en, en, dat zijn dus
interessante foto's die nooit zullen gemaakt geweest geworden zijn.

De agent is van boord en hij zal 'vanavond' de post meegeven met de nieuwe capt en de nieuwe cheng. Dat is nog enkele uren wachten?
Den teppe! Den uil! De kerwaat! Den Amerikaan! Zeeliedenpost is HEILIG! Moet dí-réct meegebracht worden, stukske agent!

Alle officieren lopen hier in spiksplinternieuw proper en professioneel te wezen.
De matrozen ook allemaal in krakend-nieuwe overalls gestoken, knaloranje.
En iedereen heeft plots een helm op de hersens. Nog nooit zo'n deftige ploeg gezien.
Een mens zou denken dat hier opnames gemaakt worden voor een promotiefilm.
Kom eens kijken wanneer we op zee zijn. Dan draagt iedereen waar hij zich het lekkerst in voelt.
Sletige overalls, veel zachter op de huid dan de gloednieuwe. En niks een helm op het hoofd die de hersens stooft, wel iets dat zweet opslorpt. 
De Filipijnen aan deck dragen dan een soort tulband tegen de zon : een geknoopte t-shirt. Het gedeelte dat afhangt beschermt de schouders.
Zeer effectief, en dat is de dagelijkse realiteit, dat is hier normaal. Maar dan is het hier geen promotiefilm hè, eerder een piratenfilm. 

Op de radio reclames voor beachparty hier en beachparty daar. Georganiseerd door Mac Donalds en andere horribele horeca. En overal krijgt
men coupons ofwel eten en drinken aan halve prijs. Als ik goed begrepen heb kan men hier veel geld besparen door naar zo'n eetkeet te gaan?

In de alleyway loopt iemand te fluiten. Wat valt er verdorie zo goedgezind te zijn? De post is nog geeneens aan boord!
Er kraken walkie-talkies in de staircase, zijn de vervangers er nu? 'k Zal nog eens tot aan de grote laundry beneden gaan.
Dan moet ik heel het schip door en misschien vang ik wel een nieuwtje op.
Niks nieuws! Wel veel vliegen. Die komen van de vuilbakken van het schip hiernaast. 'Integrity' heet het. Als lichter blijven zij in de kustwaters
en mogen dus geen keukenafval overboord kiepen. Alles gaat in grote vuilbakken aan deck. En die vliegen komen dan overgewaaid. Dankuwel!

21h15: er was post. Genoeg. Veel kaartjes ook. We hebben weeral leesvoer.
De nieuwe capt heet PP-LM, een Belg die in Seattle woont. -later hebben we gesnapt waarom hij dáár woonde
Hij komt dus van de andere kant van de States gevlogen. Zijn vliegticket is duurder dan een vlucht Brussel-New York, wist hij te vertellen.
Een binnenlandse vlucht duurder dan een transcontinentale vlucht ...?
JdB is er ook, de DP, designated person, de voorzitter die zwijgend de audit zal gaan voorzitten. Hij komt rechtstreeks uit Europa.
Wie er nog niet zijn, de inspecteur van de Franse rederij en de nieuwe cheng met zijn echtgenote.
Ofwel zitten ze nog in een vliegtuig, ofwel zijn ze nog niet vertrokken. Er is in elk geval iets aan de hand. Volgens de informatie van capt PM
hadden die drie hier ook al moeten zijn.

In het ship's office, terwijl we op onze post stonden te wachten (naar onze post stonden te hengelen) lanceerde de nieuwe capt PP-LM
dat als de vervangende cheng er niet door kwam tussen dit en enkele dagen, cheng LdG en Colette wel zullen moéten aan boord blijven.
Want het schip mag niet vertrekken zonder chief engineer. Nogal wiedes, iedereen weet dat en cheng LdG had dat mogelijk al ingecalculeerd.  
Complete consternatie van Colette haar kant. Zegt ze tegen capt PM, nog een octaaf hoger dan gewoonlijk:
"Ge moet hem niet aanzetten om mij te plagen hè."
Zeer droog antwoord van capt PP-LM : "Mij moeten ze niet aansporen, ik kan dat zo ook." De toon was gezet. -voor de komende maanden

De tafels van het ship's office lagen bedolven onder de post. Niet alles voor de bemanning natuurlijk, veel officieel gedoe voor het schip ook,
maar het was toch een mooi en kleurrijk zicht. 't Was persies Sinterklaas geweest. LM zit nu aan zijn bureau zijn kranten te doorbladeren.
Grondig uitpluizen is voor de komende dagen. Persies ne kleine die eindelijk Zonnekind of de Samsonkrant in handen heeft.
Niet meer zo blond en nu met een leesbrilletje op de neus, maar wel even gretig.
Dat hij daarvoor mijn kimono aantrekt snap ik niet, maar kom, hij staat er goed mee, dus wat zou ik reclameren.
Als hij van mijn ondergoed afblijft ben ik allang blij.

01-06-2020 om 06:23 geschreven door maart