Een beetje pulken aan de tijd. Afsnoepen van kostelijke, heerlijke minuten. Sluipen langs de wijzers van de klok. Uren spinnen tot de avond, de nacht..
Met de bips duwen tegen het uurwerk. Kopstootjes uitdelen aan de secondentikker. Huppelen over wijlende cijfers. Genieten als bestond er niets anders dan het nu....
Terwijl we hier zijn, profiteren we ervan om te genieten van het wonderlijke tafereel van de bloeiende amandelbomen. Door de zon van de laatste dagen zijn ze volop in bloesem geschoten. Met honderden staan ze tegen de hellingen van de bergen en scheppen zo een adembenemend mooi schouwspel dat je een eerste lentegevoel bezorgt. Het landschap wordt bedekt door een wollig roze- wit deken met een heerlijke geur. Wat ons opviel, was de terrasbouw, een spectaculaire Arabische erfenis, die bepalend is voor de route die we volgden. Daarvoor werden grote hoeveelheden aarde en miljoenen stenen verplaatst om die terrassen aan te leggen. We waren met zijn 4 op " trot" en ieder heeft zich op zijn/ haar manier uitgeleefd om fotos te schieten. Omdat ieder van ons een eigen visie had en een persoonlijk accent legde op de foto, verkregen we een prachtige variëteit. Je kan hier meegenieten maar jullie willen niet weten hoeveel water en bloed het gekost heeft om die link op de blog te krijgen. Ik heb via imageshack ook een slideshow gemaakt, die werkt perfect bij hen maar mijn embedcode werkt hier niet. Lieve blogvrienden hebben dat ook uitgetest voor mij omdat ik dacht dat de fout hier lag maar ook zij kregen de show niet aan de praat en zeggen dat ik die al veel keer uitgetest heb met succes. Soit, via deze weg kunnen diegenen die interesse hebben mee genieten. Je klikt op de link hieronder en dan op diashow en je kan de foto's iets sneller bekijken door rechtsonder op "volgende" te klikken. Plezier ermee
Een beetje humor om de grijze Belgische dagen op te fleuren?
Iemand tactvol ontslaan: Ik weet niet hoe we het zonder jou moeten redden, maar vanaf maandag gaan we het proberen.
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
Geld is een vreemd goedje. Wanneer je het bewaart, heb je er niets aan en als je het uitgeeft ben je het kwijt.
Alleen daar kan liefde leven, Alleen daar is het leven goed, Waar pa stil en ongedwongen, De aardappels schilt en de afwas doet.
Ik ben vorige maand vijf kilo kwijtgeraakt. Deze maand heb ik ze weer gevonden!!!.
Waarom heeft een tankstation dat 24 uur per dag open is een slot op de deur?
Wanneer ik de bekende blogjes bezoek, dan valt het op dat velen stilaan lijden aan het fenomeen winterblues.
Is dat het juiste woord voor het onbestendige gevoel dat al weken om de schouders van mijn lieve blogvrienden hangt als een te grote jas? Is dat de juiste omschrijving van de troosteloze vermoeidheid die ze dagelijks opnieuw doorworstelen?
"Winterblues", het woord alleen al doet velen huiveren bij het idee dat het al februari is en dat de kou, de nattigheid en de grauwheid nog tot maart en beyond kan voortduren! Slapen, nachten van acht of negen uur en dan wakker worden zonder je uitgerust te voelen. Zorgen die "winterblues" ervoor dat je je nutteloos, nietszeggend en even grijs als de atmosfeer buiten voelt? Elk jaar opnieuw treft ons die somberheid en eenzaamheid naarmate de kalenderblaadjes schuiven.
Eerst probeer je er nog uit alle macht het beste van te maken. Zelfs alle goedbedoelde adviezen: "Slik je wel genoeg vitamines, ga je genoeg wandelen, tegen een harde wind in lopen is zo bevredigend", kunnen niet altijd je stemming keren. Steeds vroeger op de dag trek je de gordijnen dicht om maar niet te hoeven zien hoe de grauwe dag overgaat in een nog donkerder avond. Je wil niet meemaken dat ze om vier uur de straatlantaarns al aanknippen.. De charme van een lange winteravond vol kaarslicht, warmte, geuren, muziek en een glas wijn kan je stilaan niet meer inzien. Die beelden trekken je juist verder op je sombere wolk.
Dag na dag, met de handen diep in de zakken, de schouders hoog opgetrokken en het hoofd gebogen, loop je alleen door de menigte. In niets herken je de echo van de zomer, toen je schaterlach nog vrolijk klonk en je rug recht was. "Volgens mij heb jij een schrijnende aanval van de winterblues, hoor je dan zeggen.." Het is het gebrek aan de noodzakelijke hoeveelheid zonlicht waar zovelen last van hebben. Daar is een goed medicijn voor: er even tussen uit. Naar de zon. Vitamines halen. Warm worden door de lucht en niet door de kachel.
Klopt die beschrijving zon beetje ? Wij probeerden in ieder geval om aan die blues te ontsnappen door even de zon op te zoeken . Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat zon echt genezend werkt. Alleen bleef die zon hier wel tergend lang weg!! Maar de foto toont dat er beterschap op komst is!Vandaag was een zonnige dag!
Het is vakantie
en ik laat los. Er is niet veel dat moet, deze dagen. Ik dwarrel van vriendschap naar wandeling,
van lekker eten naar frisse lucht, van een dik boek naar een inspirerende cd.
De gedachten los om mij heen. Geen gepieker, veel warme gevoelens, voor hen die er zijn en voor hen die er even niet zijn.
Er zaten twee vissen in 't water veel blaasje, kwam door hun getater ze hadden geen dorst maar dat weze hun worst en ze dronken zich samen een kater.
De Latijnse naam van het sterrenbeeld Vissen is Pisces. Vissen zijn mensen met een warm hart en een groot talent: zij zijn in staat om zich echt in anderen te verplaatsen. Zij begrijpen de behoeften van anderen en het geeft hen een goed gevoel als ze iemand kunt helpen. Dit talent heeft ook een keerzijde: omdat zij zo gevoelig zijn, bestaat het gevaar dat zij snel stemmingen en emoties van anderen oppikken en overnemen. Met name als zij in de buurt zijn van boze, verdrietige of ongelukkige mensen is dit lastig. Toch kunnen zij de mensen niet mijden. Hun grootste vijand is eenzaamheid. Zij zijn vaak wat verlegen, kwetsbare personen. Zij zullen zich pas openstellen voor anderen als zij die kunnen vertrouwen. De tranen schieten hen soms snel in de ogen. Alhoewel dit geen negatieve eigenschap is, kan dit behoorlijk frustrerend zijn.
- "Ach, er is veel veranderd", zei ze. "Vroeger zat je altijd dicht tegen me aan". -" Maar daar is wat aan te doen", zei hij en hij ging bij haar op de bank zitten. - "En je hield me ook stevig vast", voegde ze eraan toe. - "Wat vind je hiervan"? vroeg hij terwijl hij haar omhelsde. - "Weet je nog hoe je je neus in mijn hals drukte en aan mijn oorlelletje knabbelde"? - Daarop sprong hij op en liep de kamer uit. - "Waar ga je naar toe"? vroeg ze. -" Ik ben zo terug. Even mijn gebit halen".
Gisteren had Uilenspiegel al een reactie gegeven op een niet gecorrigeerde versie. Die was in de haast te vroeg geplaatst. Ik heb die er maar snel afgehaald want stond nog vol tikfouten; ik hoop dat Uilenspiegels taalgevoel dat heeft overleefd!!
Er was eens .
Zo beginnen toch de meeste sprookjes niet? Of ook...
Er waren eens twee senioorkens en die wilden na een jaar van problemen en tegenvallers allerhande even gaan genieten van een 3 tal weken vakantie. Ze vertrokken op een vroege, barre wintermorgen richting Spanje. Omdat de GPS van hun nieuwe wagen enkel een uitgebreide wegenkaart had van de Benelux ( vond vrouwtje een minpunt als je een nieuwe wagen koopt!!) had het ventje via internet een uitgebreide wegenkaart bij Tomtom gekocht + flitslokaties!! Leve de ondersteuning van Tomtom!! Alles was perfect gedownloaded dus, toen ze vertrokken waren via een andere route dan gewoonlijk - want het ventje wilde Ardense wintertoestanden vermijden - wilde het vrouwtje de route instellen tot Orléans!! Geen andere kaarten beschikbaar tenzij de Benelux, was de melding!! " Shit", dixit vrouwtje. Maar soms heeft het manneke van die hele heldere, technische, vooruitziende ingevingen en had hij de mobiele Tom Tom van de vorige auto ook meegenomen ( wat bij het vrouwtje gefronste wenkbrouwen had uitgelokt, twee TomToms waarvoor is dat in 's hemels naam nodig!!!) en wat bleek? Die kwam nu goed van pas anders had het vrouwtje mogen kaarten lezen!!! So far, so good. Geen wegproblemen, geen traffic jam, geen ongunstig weer, ze deden er zelfs maar 15min over om rond Parijs te geraken... Ze reden met een zalige glimlach verder. Om de geplande 1200 km tot Perpignan in één dag af te leggen, hadden ze hun picknick meegenomen om tijd uit te sparen. Maar het vrouwtje wilde iets meer dan koffie, dus waterkokertje mee om op batterij voor een soepje te zorgen .. heerlijk!! Water koken op die manier duurt wel even daarom moest vrouwtje een heksentoer uithalen om water uit de fles ( al rijdende) in het kokertje te gieten wat haar een natte broek opleverde op de meest strategische plek!!!! Eerst probeerde ze een aansluiting achter de zetel.. Er was eventjes contact daarna .. nada!!! Sigarettenaansteker eruit en daar geprobeerd idem dito!!! Tweede zekering stuk!!! Het zou dus bij koffie blijven. Boekje van de auto bovengehaald en opgezocht welke zekeringen er allemaal in aanmerking kwamen. Na de eet-sanitaire -en tankstop verving het manneke de zekering van de sigarettenaansteker want daar stak de GPS in, de auto terug opgestart en dan vraagt de GPS gazelle opeens: Huidige lokatie niet gevonden, wil je overschakelen naar Europese wegenkaart? Natuurlijk en zo was het GPS probleem opgelost!! Nu moeten jullie wel weten dat het vrouwtje intussen in gedachten al een paar serieuze mails had opgesteld voor Tomtom.. Blijkbaar had haar interne lijn al contact gekregen voor de uitwendige in actie kwam!! ( smile) Ventje content, vrouwtje content, autoGps content want moest niet meer op die kleine versie staren die op zijn neus geplakt was!!! En ze reden verder De kms lieten zich voelen, ook het vroege uur van vertrek, maar met nog zon 80 km te rijden, zagen de senioorkens het wel zitten tot Murphy een tweede keer zijn neus boven water stak. Kregen ze via de GPS melding accu zwak. Het ventje - altijd rustig zoals naar gewoonte - : "We hebben een probleem". Het vrouwtje zag zijn geest zo in overdrive gaan om naar een verklaring te zoeken en hoorde flarden van "alternator, batterij laadt niet bij, circuitstoring enz enz.", terwijl er door haar geest maar één zin flitste : Huston we have a problem"! Radio, Gps en alle misbare energieverslinders werden afgezet met uitzondering van de lichten natuurlijk en dan maar op gekruiste vingers zitten en hopen dat ze de voorlopige eindbestemming haalden De stilte in de wagen was te snijden, de opborrelende vakantiestemming weg, het ei in de broek werd na elke km groter haalden ze het of haalden ze het niet Tot opeens het ventje de verlichtende woorden sprak( zijn brein had blijkbaar niet stilgestaan): Het kan de batterij niet zijn want dan zou ik hier een kerstboom aan lichtjes moeten zien op het dashboard zucht, slik en een streepje licht in de opkomende duisternis Heb je het lichtje van de waterkoker even zien opspringen achteraan?
Vrouwtje: Ja.
Sprong het lichtje vooraan ook even op?
Vrouwtje: Ja " Dan waren er twee zekeringen gesprongen en liggen die op hetzelfde circuit en één zekering vervangen haalt dan niets uit, de Gps heeft op hulpbatterij gestaan en is nu bijna plat. Intussen waren ze toch veilig in Perpignan aangekomen en zou het ventje de klus even klaren. Ze doken met zijn tweetjes op een Valentijnachtige wijze heel dicht bijeen onder het dashboard. Het ventje op zoek naar de zondaar het vrouwtje met een zaklamp dichtbij om bij te schijnen..en intussen maar hopen dat ze nog een kapotte zekering vonden want dan had het ventje gelijk!! Hoe kon ze nog aan hem twijfelen na 40 jaar!!!! Het corpus delictus werd gevonden, vervangen en alles marcheerde weer perfect!
De volgende dag vertrokken ze weer vroeg om de laatste 650 km af te leggen. Rustig verkeer, ideale rijomstandigheden, Spanje here they come!!! Ze stopten voor een plasje, een hapje en een drankje en reden met een zalige glimlach naar hun eindbestemming niettegenstaande het was beginnen regenen. Ze begonnen er toch in te geloven dat ze eindelijk van hun vakantie zouden kunnen genieten tot 80km voor het eindpunt. Het vrouwtje - dat nooit haar kwebbel kan houden - durfde te verzuchten: De auto rijdt goed hé en zo stil ..; De woorden waren amper koud of.. plopperdeplopperde plop " Wat is dat"? Een ongelooflijk onrustwekkend geluid en het ventje voor de tweede keer: " Dat is niet goed, er scheelt precies iets met de motor " De auto was aan zijn maidentrip bezig en dan is alles mogelijk!! Zeg dat het niet waar is, fluisterde het vrouwtje. Terwijl het ventje naar de berm reed, kwamen de verlossenden woorden: " Hm....Ik vrees eerder voor een platte band"!
Inderdaad zo plat als een vijg dus band vervangen in de intussen gietende regen en met een OVERVOLLE koffer want het koppeltje had naast de eigen bagage nog van alles meegebracht voor vrienden in Spanje!!!!
Ze stonden amper geparkeerd langs de weg, het vrouwtje zat nog in de auto een mailtje te versturen naar de vrienden, of daar stopte een Spanjaard en bood zijn hulp aan. Het vrouwtje vond het een verdacht snelle hulp en verwittigde het ventje om uit te kijken!! Kwam die kerel naar haar toe en vroeg om uit te stappen!! Het vrouwtje zat nog te smsssen en weigerde pertinent om de auto te verlaten. Drong dat kereltje nog eens aan. "No senior, me quedo aqui!!" Voilà dat was klare taal zeker! Draaide de gast zijn karre en vertrok met de noorderzon en voor de senioorkes het beseften was de Guardia civil daar al. Die vroegen wat het probleem was en hebben in de slagregen geholpen zodat binnen de kortste keer de vervangende band erop lag, de eens zo mooi geschikte bagage als een wanboel terug in de koffer vloog en de senioorkens eindelijk de laatste km aflegden. Bleek dat er een snee van zon 10cm in de nieuwe band was, waaruit de senioorkens afleiden dat die hulpzame kerel wel eens met minder goede bedoelingen te hulp geschoten was want de wagen was even voordien onbewaakt achter gebleven bij een koffiepauze!! En zijn houding was allesbehalve kosjer geweest Het was nu al de tweede keer dat het mannetje en het vrouwtje met een auto van amper twee maanden oud naar Spanje reden en er een lekke band hadden die telkens tegen " woekerprijzen" moest vervangen worden. En dan hadden ze nog geluk , zei de garagist want meestal is de auto en alles erbij riebedebie in zo'n geval., want het blijkt een vaak gebruikte methode te zijn van oplichters om je van je wagen of andere waardevolle dingen te beroven!! Zoals ik al zei Murphy heeft een zwak voor die twee senioorkens!!
Vandaag is het 14 februari dus Valentijn en dat moet gevierd worden als ik de buitenwereld mag geloven! Ik vraag mij wel af hoe wij vroeger al die jaren zonder broekscheuren doorgekomen zijn zonder die dag te vieren? We worden nu met allerhande harten en hartenreklames overdonderd. Wat dat hart betreft vond ik volgende uitleg.
Het hart-symbool zoals wij dat gebruiken, is ontstaan omdat er in de middeleeuwen een fout is gemaakt bij het overschrijven van een anatomisch onderzoek van de oude Grieken. De onderzoeker Galenus was ervan overtuigd dat er bovenin het hart een holle ruimte zat en zijn middeleeuwse navolgers tekenden dit rond 1320 als een inkeping. Nog geen twee eeuwen later bracht ondermeer Leonardo Da Vinci de correcte anatomische vorm van het hart in beeld. Maar het middeleeuwse hart-ook wel Valentijnshart genoemd-was niet meer weg te denken. Dit gezegd zijnde ...
Kijk je een beetje uit vandaag?
Op Valentijnsdag schiet Cupido vaak zn pijlen af. Maar t is met Cupido al net als met Sinterklaas, op de drukste dag voor beiden worden er hulpjes ingezet. En net zoals we van de hulp-sinterklazen weten, zit er ook bij de hulp-cupidootjes wel wat kaf onder het koren. Sommigen van hen zijn niet heel erg handig met de pijl en boog. Het is deze Cupido zelfs noodlottig geworden
Moeten we meedoen aan die commerciële Valentijnsgekte?
Moeten we meedoen aan d!e commerciële Valentijnsgekte, een vraag die ik mij stel!
Ook heel wat mannen stellen zich elk jaar opnieuw die vraag. Moeten we onze geliefde verrassen met een bloemenruiker of met een geschenkje? Het antwoord is "ja", beste vriend, zonder aarzelen... volgens de bevindingen van C. De Kock, gezondheidspecialiste.
Waarom?
1. Het is niet de grootte van de ruiker die telt, maar het gebaar. Voor ons vrouwen zijn de kleinste attenties goud waard en hoe talrijker ze zijn, hoe gelukkiger ze ons maken! Valentijn is gewoon een extra gelegenheid... De juiste vraag luidt dus: moeten mannen bloemenruikers cadeau doen met Valentijn en buiten Valentijn? Antwoord: ja!
2. Toegegeven: Valentijn is een commercieel feest geworden zoals Moeder- en Vaderdag. Maar goed, één keer per jaar in die commerciële val trappen om je geliefde te verwennen, moet toch kunnen, niet?
3. Geen enkele vrouw zal ooit beweren dat een man die haar bloemen aanbiedt een belachelijk figuur slaat, integendeel: het is altijd een ontroerend gebaar dat hem zelfs onweerstaanbaar maakt...
4. Laten we logisch blijven: ofwel is het belangrijk om bloemen cadeau te doen met Valentijn en moet u dat doen, ofwel is het niet belangrijk, maar dan nog kan het helemaal geen kwaad om er toch te schenken...
5. Het moeilijkste is om zich al die andere vrouwen in te denken die wel overladen worden met bloemen. 't Is een beetje zoals een kerst zonder geschenk, toch maar een trieste bedoening, niet?
6. En als u ons nu zegde: "Ik geef je die bloemen omdat ik je graag zie, niet voor Valentijn..." Wel, daar kunnen we perfect inkomen!
Allemaal goed en wel, maar wat heeft dit nu met gezondheid te maken?
Liefde is het beste medicijn om lang en gelukkig te leven. Mannen die bemind worden door hun vrouw, leven langer en gezonder. Bovendien is liefde uitstekend voor het hart...Moet er nog meer gezegd worden?
Tussen haakjes, "ik" zit er voor niets tussen, zoals in het begin gezegd: het zijn de bevindingen van C. De Kock , gezondheidsspecialiste.
Gisterenmorgen begon het hier te sneeuwen. Eerst dacht ik, ze zal niet blijven liggen, maar zoetjes aan werd alles toch witter.
De morgendrukte werd een chaos van jewelste maar op Tv zagen we hoe de schoolkinderen, dik ingepakt, naar buiten vlogen om sneeuwballen te gooien.
Ik weet nog goed, dat ik als kind ook niet te houden was. Zodra er drie vlokken naar beneden gevallen waren, drukte ik mijn neus tegen het raam en begon direct om mijn slee te zeuren.
Er lag nog niks, maar ja, ik wilde wel de eerste zijn natuurlijk.
Mijn moeder trapte daar niet in, dus voorzien van zelfgebreide wanten en muts, toog ik naar buiten, om 15 minuten later bibberend met kletsnatte wanten weer aan de deur te hangen.
Hup nieuwe aan en weer op straat, waarna zich het tafereel herhaalde. Ik kan jullie vertellen, dat ma niet zo heel erg vrolijk en liefdevol naar me keek, als ik voor de ...tigste keer met kletsnatte handen binnendruppelde.
De woonkamer stond zowat onder stoom van alle wanten en mutsen, die rond de kachel te drogen lagen. Het zorgde ook voor zo'n aparte geur, bleh. Laat in de middag ,kwamen daar ook de schoentjes nog bij en de lange broek. Een droogkast om de boel even in te doen, nee dat hadden we toen niet. Eerst was er de kolenkachel, met mica ruitjes, zo'n halfrond geval en later een Leuvense stoof, vooruitgang moest er wezen!.
Arme mama, ik kan me zo indenken, dat ze niet zo heel blij was met sneeuw, alhoewel ze het nooit liet blijken en altijd deed, of ze ook enthousiast was. Enfin, ik heb het teruggekregen, twee kinderen die ook de sneeuwpret erg leuk vonden zeker na al die jaren in een tropische hitte te hebben geleefd!!.En ook deze mama droogde wanten, sokken, jassen, mutsen en schoenen, wel op de centrale verwarming, want zoals ik al zei:vooruitgang moest er wezen. Als ik nu mijn zoon en dochter hoor mopperen, dat ze weer de auto moesten krabben en schoonvegen, of niet op tijd op het werk geraakten, dan moet ik wel eens glimlachend aan die knulletjes denken, die schrapend met een sleetje over de veel te dunne sneeuwlaag gingen, of met de weinige sneeuw vol moed een sneeuwman probeerden te rollen.
Toen konden ze niet wachten!.
Ben ik een voyeur?? Neen, en ik hoop dat je mij niet onder die noemer klasseert, maar toen die katten al een tijdje met "zoetgevooisde klanken " mijn oren streelden, ging ik toch even zien en ...ik vond het een foto waard!!
Wanneer in een huis met enkel volwassenen een plastieken badeendje een weekend lang doorheen de badkamer op "wereldreis" kan gaan, dan is dat niet zomaar een huis maar een thuis.
Vermits we steeds meer in de digitale wereld leven, zijn we ook steeds meer uitspraken aan het aanpassen zoals: - mijn mond houden = mijn toetsenbord houden - hij zwijgt in alle talen = hij zwijgt in digitalen - breek me de bek niet open = breek me het toetsenbord niet open - ik hoor wel van je = ik lees wel van je - en ik kan je niet horen, maar lezen des te beter enz enz. En zo kan je er zelf ook wel een paar verzinnen.
Ik ben al zo gewend om mijn log deels als uitlaatklep te gebruiken, dat er vaak iets van mijn innerlijke via mijn toetsenbord ( letterlijk) uit komt. Soms is het een soort van overpeinzing zo vlak voor het slapen gaan die ik toch nog even wil omzetten in een minimum aan bits & bytes, 1tjes en 0 letjes, digits of hoe je zo noemen wil.
Mijn toetsenbord is me dierbaar, ik kan niet zonder of het nu voor een lach is of een traan.. Wat denken jullie van de volgende lyrics, zouden die niet mooi lied zijn voor de " Zangeres zonder ADSL" !!!
"Ze had een toetsenbord, voor een lach en een traan, ze schreef over liefde, haar verzuchtingen en haar waan, door de vele tranen, waarin zij verzonk was het haar toetsenbord dat in stilte verdronk".
Maar nu we het toch over digitalen hebben, gebruiken jullie al typische digiverbasteringen?
Zes Belgen doen vanaf zondag alsof ze op Mars wonen - in de woestijn van Utah. "Enkel daar kunnen we ons realistisch voorbereiden op een verblijf op Mars. Het Mars Desert Research Center, gesteund door de Nasa, wil met deze experimenten de nodige ervaring opbouwen en tal van procedures testen", zegt Vermeulen, want als er ooit een missie naar Mars komt - wat we rond 2040 verwachten - betekent dit een bijzonder lang verblijf in de ruimte. Alleen al de reis zal waarschijnlijk een half jaar duren en van alle reizigers zware lichamelijke en geestelijke offers vergen." Het Belgische team zal tijdens het streng gereglementeerde verblijf in het nagebootste Mars-station onder andere testen of planten op afvalwater kunnen overleven. "Alles wat we doen, is aan strenge regels onderworpen. Het is belangrijk dat het resultaat van onze experimenten ook onderweg naar of op Mars standhoudt. Veertien dagen lang eten we ook enkel astronautenvoedsel." De Marsreizigers mogen hun piepkleine ruimtestation niet zomaar verlaten. "Omdat er op Mars geen zuurstof is, trekken we ook in Utah telkens een dertien kilo wegend ruimtepak aan. Best vermoeiend. En voor we de basis verlaten, moeten we net als op Mars dertig minuten acclimatiseren in een luchtsluis", aldus nog Vermeulen.
Er worden ook emotionele tests afgenomen. "Amerikaanse wetenschappers willen nog steeds meer inzicht krijgen op de effecten van het maandenlang met een aantal mensen op zo'n kleine oppervlakte te moeten samenleven."( de standaard van 04/02/2010)
Wat weten we van Mars?
Mars is de vierde planeet van de zon. Hij heeft een scheve as net zoals de aarde en daardoor heeft Mars ook vier seizoenen. De Mars-dagen duren 24 uur en 37 minuten dus een half uur langer dan onze dagen op aarde. Mars heeft ook seizoenen: de lente, zomer, herfst en winter. De seizoenen veroorzaken een regelmatige veranderingen in het weer op Mars. Meestal waait het op mars. Ondanks de dunne atmosfeer kan de wind soms wel 120 kilometer per uur halen, dat is op aarde een zware storm. Na een hele koude nacht verschijnt er meestal mist en wolken in de ravijnen van Mars. De mist verdwijnt als de atmosfeer opwarmt.
De stenen van Mars zijn vrijwel zeker niet gevormd waar we ze nu aantreffen. Er zijn drie belangrijke processen die een rol gespeeld kunnen hebben. Misschien zijn ze tijdens vulkaanuitbarstingen uitgespuugd of tijdens meteorietinslagen uit kraters geslingerd anderen beweren dat ze zijn meegevoerd door oude rivieren. Aangezien Mars verder van de zon staat is het er wel een stuk kouder dan hier op aarde. De verschillen in temperatuur kunnen oplopen van 150 graden Celsius op de polen in de winter tot 25 graden in de zomer bij de evenaar. Het belangrijkste kenmerk van Mars is de rode kleur. Inmiddels weten we dat de rode kleur ontstaat tijdens de vele zware Martiaanse stormen. Deze stormen blazen het zeer fijne woestijnzand hoog de lucht in waardoor de atmosfeer rood/oranje kleurt.
De rode kleur heeft er ook voor gezorgd dat Mars aan zn naam kwam. Men zag de rode kleur als bloed en vuur en vernoemde de planeet dus naar de Romeinse oorlogsgod Mars. Er zijn geen kanalen op Mars. Er stroomt helemaal geen water. Toch willen de wetenschappers de planeet verder onderzoeken. Want ze lijkt op de aarde. Ook al is ze maar de helft zo groot en is het er overal zeer koud. Er is ook een zuidpool en een noordpool, bedekt met ijs. Misschien was er ooit leven op Mars. Maar wat is er dan gebeurd? Zullen er ooit mensen op Mars gaan wonen? Dat zijn boeiende vragen, vinden de onderzoekers. Daarom stuurden ze de Pathfinder en de Sojourner. Dat is de naam van het wagentje
Het betekent: Reiziger. Het is maar zo groot als een koffer. Het rijdt langzaam en onderzoekt het zand en de rotsen. Het is een computer op wielen. Het stuurt allerlei wetenschappelijke gegevens naar de aarde.
Utopie of uitgestelde realiteit?
Wie heeft niet ooit de schoonheid van de nachtelijke hemel aanschouwd en zich afgevraagd of er niet op een verre planeet nog iemand anders zou kunnen zijn die zich evenzeer verwondert over onze zon die in hun nachtelijke hemel schittert? Als we omhoog kijken naar de sterren zullen de meesten van ons het eens zijn dat de ontdekking van leven buiten de aarde niet alleen onze wetenschap, maar ook onze religies, onze geloofsstelsels en ons hele wereldbeeld zou veranderen. Want in zekere zin is het zoeken naar buitenaards leven in feite een zoektocht naar onszelf wie we zijn en wat onze plaats is in de grootse uitgestrektheid van de kosmos.
Is leven een exclusief kenmerk van onze planeet? Niemand weet hoe leven op Aarde ontstaan is, maar het is waarschijnlijk dat veel van de ingrediënten van de aardse oersoep uit de ruimte komen.
Het verschijnsel leven is te beschrijven, maar niet te definiëren Hoe het leven is ontstaan, is nog steeds een onopgelost vraagstuk. Tot nu toe werd er geen enkele vorm van leven ontdekt op de planeet Mars, toch zeker niet in de vorm zoals wij leven voorstellen. Maar ook bacteriën, een alternatieve levensvorm, zijn nog niet teruggevonden. Mogen we dan blijven hopen dat er ooit leven zal mogelijk zijn op de planeet of is het een utopie? Feit is dat levensvormen zoals wij ze kennen daar niet kunnen overleven zonder zuurstof. Het zou dus van het allergrootste belang zijn dat men ter plaatse zuurstof produceert en dat zie ik nog niet zo snel gebeuren. In het meest optimistische geval zouden er 100den jaren nodig zijn om voldoende van die levensnoodzakelijke zuurstof te produceren. Het klink misschien opportunistisch te geloven dat er nog leven is ergens in dit enorme universum maar anderzijds waarom zouden wij de enige levensvorm zijn? Leven kan zich op veel manieren openbaren en wellicht daarom loont het de moeite om verder te zoeken. Mocht er echter niks gevonden worden, dan zou men logischerwijs kunnen denken dat er nooit leven was en nooit leven zal zijn. De mens is echter een koppig wezen en zal blijven zoeken. De wens lijkt sterker te zijn dan de gedachte.
Heb je er al eens bij stilgestaan..wat een rijkdom!
We hebben ogen om elkaar te zien, oren om elkaar te horen, handen om elkaar te helpen, armen om mekaar te verwarmen, voeten om met een ander mee te gaan en een hart om elkander lief te hebben.
Voilà, zo gaat het in Canada... De mensen vertragen en slaken een zucht van opluchting als ze " veilig" voorbij gereden zijn. Stukken goedkoper dan alle andere snelheidsbeperkingen en heel efficiënt!!
Dagelijks worden deze matten verplaatst naar een andere locatie. Het werkt goed om de snelheid van automobilisten in te dammen want men denkt dat het om echte gaten in de weg gaat en bestuurders passen hun snelheid hierop aan. De meesten zijn opgelucht als ze het 'gat' voorbij zijn. Heel slim bekeken hé vooral omdat de matten elke dag verlegd worden. Kunst is toch prachtig niet?
Nog een pareltje van de schrijver uit mijn jeugd..
Mijn kind
Als ik je gekleurd speelgoed breng, mijn kind! dan begrijp ik waarom er zulk kleurenspel is op wolken, op water, en waarom bloemen veelvervig zijn
Als ik gekleurd speelgoed geef aan jou, mijn kind. Als ik zing om je te laten dansen, dan weet ik waarlijk waarom er muziek is in de bladeren en waarom de golven hun stemmenkoor zenden tot het hart der luisterende aarde.
Als ik zing om je te laten dansen. Als ik zoetigheid breng in je gretige handjes, dan weet ik waarom er honing is in de bloemenkelk
en waarom de vruchten heimelijk gevuld worden met zoet sap.
Als ik zoetigheid breng in je gretige handjes.
Als ik je gezichtje kus om je te doen lachen, mijn lieveling! dan weet ik stellig wat de vreugde is,
die van de hemel stroomt in morgenlicht, en wat het genot is dat de zomerkoelte aan mijn lichaam brengt Als ik je gezichtje kus om je te doen glimlachen.
)
