Moeten we meedoen aan die commerciële Valentijnsgekte?
Moeten we meedoen aan d!e commerciële Valentijnsgekte, een vraag die ik mij stel!
Ook heel wat mannen stellen zich elk jaar opnieuw die vraag. Moeten we onze geliefde verrassen met een bloemenruiker of met een geschenkje? Het antwoord is "ja", beste vriend, zonder aarzelen... volgens de bevindingen van C. De Kock, gezondheidspecialiste.
Waarom?
1. Het is niet de grootte van de ruiker die telt, maar het gebaar. Voor ons vrouwen zijn de kleinste attenties goud waard en hoe talrijker ze zijn, hoe gelukkiger ze ons maken! Valentijn is gewoon een extra gelegenheid... De juiste vraag luidt dus: moeten mannen bloemenruikers cadeau doen met Valentijn en buiten Valentijn? Antwoord: ja!
2. Toegegeven: Valentijn is een commercieel feest geworden zoals Moeder- en Vaderdag. Maar goed, één keer per jaar in die commerciële val trappen om je geliefde te verwennen, moet toch kunnen, niet?
3. Geen enkele vrouw zal ooit beweren dat een man die haar bloemen aanbiedt een belachelijk figuur slaat, integendeel: het is altijd een ontroerend gebaar dat hem zelfs onweerstaanbaar maakt...
4. Laten we logisch blijven: ofwel is het belangrijk om bloemen cadeau te doen met Valentijn en moet u dat doen, ofwel is het niet belangrijk, maar dan nog kan het helemaal geen kwaad om er toch te schenken...
5. Het moeilijkste is om zich al die andere vrouwen in te denken die wel overladen worden met bloemen. 't Is een beetje zoals een kerst zonder geschenk, toch maar een trieste bedoening, niet?
6. En als u ons nu zegde: "Ik geef je die bloemen omdat ik je graag zie, niet voor Valentijn..." Wel, daar kunnen we perfect inkomen!
Allemaal goed en wel, maar wat heeft dit nu met gezondheid te maken?
Liefde is het beste medicijn om lang en gelukkig te leven. Mannen die bemind worden door hun vrouw, leven langer en gezonder. Bovendien is liefde uitstekend voor het hart...Moet er nog meer gezegd worden?
Tussen haakjes, "ik" zit er voor niets tussen, zoals in het begin gezegd: het zijn de bevindingen van C. De Kock , gezondheidsspecialiste.
Gisterenmorgen begon het hier te sneeuwen. Eerst dacht ik, ze zal niet blijven liggen, maar zoetjes aan werd alles toch witter.
De morgendrukte werd een chaos van jewelste maar op Tv zagen we hoe de schoolkinderen, dik ingepakt, naar buiten vlogen om sneeuwballen te gooien.
Ik weet nog goed, dat ik als kind ook niet te houden was. Zodra er drie vlokken naar beneden gevallen waren, drukte ik mijn neus tegen het raam en begon direct om mijn slee te zeuren.
Er lag nog niks, maar ja, ik wilde wel de eerste zijn natuurlijk.
Mijn moeder trapte daar niet in, dus voorzien van zelfgebreide wanten en muts, toog ik naar buiten, om 15 minuten later bibberend met kletsnatte wanten weer aan de deur te hangen.
Hup nieuwe aan en weer op straat, waarna zich het tafereel herhaalde. Ik kan jullie vertellen, dat ma niet zo heel erg vrolijk en liefdevol naar me keek, als ik voor de ...tigste keer met kletsnatte handen binnendruppelde.
De woonkamer stond zowat onder stoom van alle wanten en mutsen, die rond de kachel te drogen lagen. Het zorgde ook voor zo'n aparte geur, bleh. Laat in de middag ,kwamen daar ook de schoentjes nog bij en de lange broek. Een droogkast om de boel even in te doen, nee dat hadden we toen niet. Eerst was er de kolenkachel, met mica ruitjes, zo'n halfrond geval en later een Leuvense stoof, vooruitgang moest er wezen!.
Arme mama, ik kan me zo indenken, dat ze niet zo heel blij was met sneeuw, alhoewel ze het nooit liet blijken en altijd deed, of ze ook enthousiast was. Enfin, ik heb het teruggekregen, twee kinderen die ook de sneeuwpret erg leuk vonden zeker na al die jaren in een tropische hitte te hebben geleefd!!.En ook deze mama droogde wanten, sokken, jassen, mutsen en schoenen, wel op de centrale verwarming, want zoals ik al zei:vooruitgang moest er wezen. Als ik nu mijn zoon en dochter hoor mopperen, dat ze weer de auto moesten krabben en schoonvegen, of niet op tijd op het werk geraakten, dan moet ik wel eens glimlachend aan die knulletjes denken, die schrapend met een sleetje over de veel te dunne sneeuwlaag gingen, of met de weinige sneeuw vol moed een sneeuwman probeerden te rollen.
Toen konden ze niet wachten!.
Ben ik een voyeur?? Neen, en ik hoop dat je mij niet onder die noemer klasseert, maar toen die katten al een tijdje met "zoetgevooisde klanken " mijn oren streelden, ging ik toch even zien en ...ik vond het een foto waard!!
Wanneer in een huis met enkel volwassenen een plastieken badeendje een weekend lang doorheen de badkamer op "wereldreis" kan gaan, dan is dat niet zomaar een huis maar een thuis.
Vermits we steeds meer in de digitale wereld leven, zijn we ook steeds meer uitspraken aan het aanpassen zoals: - mijn mond houden = mijn toetsenbord houden - hij zwijgt in alle talen = hij zwijgt in digitalen - breek me de bek niet open = breek me het toetsenbord niet open - ik hoor wel van je = ik lees wel van je - en ik kan je niet horen, maar lezen des te beter enz enz. En zo kan je er zelf ook wel een paar verzinnen.
Ik ben al zo gewend om mijn log deels als uitlaatklep te gebruiken, dat er vaak iets van mijn innerlijke via mijn toetsenbord ( letterlijk) uit komt. Soms is het een soort van overpeinzing zo vlak voor het slapen gaan die ik toch nog even wil omzetten in een minimum aan bits & bytes, 1tjes en 0 letjes, digits of hoe je zo noemen wil.
Mijn toetsenbord is me dierbaar, ik kan niet zonder of het nu voor een lach is of een traan.. Wat denken jullie van de volgende lyrics, zouden die niet mooi lied zijn voor de " Zangeres zonder ADSL" !!!
"Ze had een toetsenbord, voor een lach en een traan, ze schreef over liefde, haar verzuchtingen en haar waan, door de vele tranen, waarin zij verzonk was het haar toetsenbord dat in stilte verdronk".
Maar nu we het toch over digitalen hebben, gebruiken jullie al typische digiverbasteringen?
Zes Belgen doen vanaf zondag alsof ze op Mars wonen - in de woestijn van Utah. "Enkel daar kunnen we ons realistisch voorbereiden op een verblijf op Mars. Het Mars Desert Research Center, gesteund door de Nasa, wil met deze experimenten de nodige ervaring opbouwen en tal van procedures testen", zegt Vermeulen, want als er ooit een missie naar Mars komt - wat we rond 2040 verwachten - betekent dit een bijzonder lang verblijf in de ruimte. Alleen al de reis zal waarschijnlijk een half jaar duren en van alle reizigers zware lichamelijke en geestelijke offers vergen." Het Belgische team zal tijdens het streng gereglementeerde verblijf in het nagebootste Mars-station onder andere testen of planten op afvalwater kunnen overleven. "Alles wat we doen, is aan strenge regels onderworpen. Het is belangrijk dat het resultaat van onze experimenten ook onderweg naar of op Mars standhoudt. Veertien dagen lang eten we ook enkel astronautenvoedsel." De Marsreizigers mogen hun piepkleine ruimtestation niet zomaar verlaten. "Omdat er op Mars geen zuurstof is, trekken we ook in Utah telkens een dertien kilo wegend ruimtepak aan. Best vermoeiend. En voor we de basis verlaten, moeten we net als op Mars dertig minuten acclimatiseren in een luchtsluis", aldus nog Vermeulen.
Er worden ook emotionele tests afgenomen. "Amerikaanse wetenschappers willen nog steeds meer inzicht krijgen op de effecten van het maandenlang met een aantal mensen op zo'n kleine oppervlakte te moeten samenleven."( de standaard van 04/02/2010)
Wat weten we van Mars?
Mars is de vierde planeet van de zon. Hij heeft een scheve as net zoals de aarde en daardoor heeft Mars ook vier seizoenen. De Mars-dagen duren 24 uur en 37 minuten dus een half uur langer dan onze dagen op aarde. Mars heeft ook seizoenen: de lente, zomer, herfst en winter. De seizoenen veroorzaken een regelmatige veranderingen in het weer op Mars. Meestal waait het op mars. Ondanks de dunne atmosfeer kan de wind soms wel 120 kilometer per uur halen, dat is op aarde een zware storm. Na een hele koude nacht verschijnt er meestal mist en wolken in de ravijnen van Mars. De mist verdwijnt als de atmosfeer opwarmt.
De stenen van Mars zijn vrijwel zeker niet gevormd waar we ze nu aantreffen. Er zijn drie belangrijke processen die een rol gespeeld kunnen hebben. Misschien zijn ze tijdens vulkaanuitbarstingen uitgespuugd of tijdens meteorietinslagen uit kraters geslingerd anderen beweren dat ze zijn meegevoerd door oude rivieren. Aangezien Mars verder van de zon staat is het er wel een stuk kouder dan hier op aarde. De verschillen in temperatuur kunnen oplopen van 150 graden Celsius op de polen in de winter tot 25 graden in de zomer bij de evenaar. Het belangrijkste kenmerk van Mars is de rode kleur. Inmiddels weten we dat de rode kleur ontstaat tijdens de vele zware Martiaanse stormen. Deze stormen blazen het zeer fijne woestijnzand hoog de lucht in waardoor de atmosfeer rood/oranje kleurt.
De rode kleur heeft er ook voor gezorgd dat Mars aan zn naam kwam. Men zag de rode kleur als bloed en vuur en vernoemde de planeet dus naar de Romeinse oorlogsgod Mars. Er zijn geen kanalen op Mars. Er stroomt helemaal geen water. Toch willen de wetenschappers de planeet verder onderzoeken. Want ze lijkt op de aarde. Ook al is ze maar de helft zo groot en is het er overal zeer koud. Er is ook een zuidpool en een noordpool, bedekt met ijs. Misschien was er ooit leven op Mars. Maar wat is er dan gebeurd? Zullen er ooit mensen op Mars gaan wonen? Dat zijn boeiende vragen, vinden de onderzoekers. Daarom stuurden ze de Pathfinder en de Sojourner. Dat is de naam van het wagentje
Het betekent: Reiziger. Het is maar zo groot als een koffer. Het rijdt langzaam en onderzoekt het zand en de rotsen. Het is een computer op wielen. Het stuurt allerlei wetenschappelijke gegevens naar de aarde.
Utopie of uitgestelde realiteit?
Wie heeft niet ooit de schoonheid van de nachtelijke hemel aanschouwd en zich afgevraagd of er niet op een verre planeet nog iemand anders zou kunnen zijn die zich evenzeer verwondert over onze zon die in hun nachtelijke hemel schittert? Als we omhoog kijken naar de sterren zullen de meesten van ons het eens zijn dat de ontdekking van leven buiten de aarde niet alleen onze wetenschap, maar ook onze religies, onze geloofsstelsels en ons hele wereldbeeld zou veranderen. Want in zekere zin is het zoeken naar buitenaards leven in feite een zoektocht naar onszelf wie we zijn en wat onze plaats is in de grootse uitgestrektheid van de kosmos.
Is leven een exclusief kenmerk van onze planeet? Niemand weet hoe leven op Aarde ontstaan is, maar het is waarschijnlijk dat veel van de ingrediënten van de aardse oersoep uit de ruimte komen.
Het verschijnsel leven is te beschrijven, maar niet te definiëren Hoe het leven is ontstaan, is nog steeds een onopgelost vraagstuk. Tot nu toe werd er geen enkele vorm van leven ontdekt op de planeet Mars, toch zeker niet in de vorm zoals wij leven voorstellen. Maar ook bacteriën, een alternatieve levensvorm, zijn nog niet teruggevonden. Mogen we dan blijven hopen dat er ooit leven zal mogelijk zijn op de planeet of is het een utopie? Feit is dat levensvormen zoals wij ze kennen daar niet kunnen overleven zonder zuurstof. Het zou dus van het allergrootste belang zijn dat men ter plaatse zuurstof produceert en dat zie ik nog niet zo snel gebeuren. In het meest optimistische geval zouden er 100den jaren nodig zijn om voldoende van die levensnoodzakelijke zuurstof te produceren. Het klink misschien opportunistisch te geloven dat er nog leven is ergens in dit enorme universum maar anderzijds waarom zouden wij de enige levensvorm zijn? Leven kan zich op veel manieren openbaren en wellicht daarom loont het de moeite om verder te zoeken. Mocht er echter niks gevonden worden, dan zou men logischerwijs kunnen denken dat er nooit leven was en nooit leven zal zijn. De mens is echter een koppig wezen en zal blijven zoeken. De wens lijkt sterker te zijn dan de gedachte.
Heb je er al eens bij stilgestaan..wat een rijkdom!
We hebben ogen om elkaar te zien, oren om elkaar te horen, handen om elkaar te helpen, armen om mekaar te verwarmen, voeten om met een ander mee te gaan en een hart om elkander lief te hebben.
Voilà, zo gaat het in Canada... De mensen vertragen en slaken een zucht van opluchting als ze " veilig" voorbij gereden zijn. Stukken goedkoper dan alle andere snelheidsbeperkingen en heel efficiënt!!
Dagelijks worden deze matten verplaatst naar een andere locatie. Het werkt goed om de snelheid van automobilisten in te dammen want men denkt dat het om echte gaten in de weg gaat en bestuurders passen hun snelheid hierop aan. De meesten zijn opgelucht als ze het 'gat' voorbij zijn. Heel slim bekeken hé vooral omdat de matten elke dag verlegd worden. Kunst is toch prachtig niet?
Nog een pareltje van de schrijver uit mijn jeugd..
Mijn kind
Als ik je gekleurd speelgoed breng, mijn kind! dan begrijp ik waarom er zulk kleurenspel is op wolken, op water, en waarom bloemen veelvervig zijn
Als ik gekleurd speelgoed geef aan jou, mijn kind. Als ik zing om je te laten dansen, dan weet ik waarlijk waarom er muziek is in de bladeren en waarom de golven hun stemmenkoor zenden tot het hart der luisterende aarde.
Als ik zing om je te laten dansen. Als ik zoetigheid breng in je gretige handjes, dan weet ik waarom er honing is in de bloemenkelk
en waarom de vruchten heimelijk gevuld worden met zoet sap.
Als ik zoetigheid breng in je gretige handjes.
Als ik je gezichtje kus om je te doen lachen, mijn lieveling! dan weet ik stellig wat de vreugde is,
die van de hemel stroomt in morgenlicht, en wat het genot is dat de zomerkoelte aan mijn lichaam brengt Als ik je gezichtje kus om je te doen glimlachen.
Daar ging januari kort en krachtig: open en direct weer toe
s Morgens begint het al wat vroeger klaar te worden maar verder ligt de natuur nog in een diepe winterslaap. Vandaag staat Maria Lichtmis op de kalender. Nu is die dag niet meer bekend om de eeuwenoude tradities die ermee samengaan maar als pannenkoekendag! Dat doet er mij aan denken dat ik er wat extra zal maken om de kinderen te verrassen. Er zijn nog talrijke gebruiken en legendes die het feest omringen maar daar had ik het over op mijn blog vorig jaar.
Weerspreuken voor Maria Lichtmis. Of de weerspreuken ons vandaag veel te vertellen hebben, is nog zeer de vraag. Veel hangt af van welk weer we vandaag krijgen. Lees maar
Schijnt met Lichtmis de zonne heet, dan komt er nog veel sneeuw en leed.
Of Schijnt met lichtmis de zon door de toren, komt er nog net zoveel kou als tevoren.
of Is Lichtmis hel en klaar, dan krijgen we nog 2 winters na elkaar.
Vandaag zou het beter sneeuwen en stormen want er is een spreuk die zegt:
Sneeuw en storm op lichtmis, teken dat de lente nader is.
de laatste voor vandaag:
Lichtmis donker met regen en slijk, maakt de boeren rijk.
Goed nieuws
In februari lengen de dagen 1 uur en 42 minuten!!
Voilà, we hebben het weer gehad : kindjesweekend. De tweeling over de vloer, of beter gezegd over het hele huis.( ik vrees dat ze ook op Duracell werken Bojako!!) Leuk maar vérmoéiénd. Ik zat op mijn knieën met mijn neus tegen de grond op de Zevensprong, zag de zon zakken in de zee en de treintjes in het klein stationnetje staan nog steeds netjes op een rij, tot slot waren we allemaal zo blij dat die neus van voren stond en niet op zij. Schilderen met wattenstaafjes kende ik nog niet, schrijfmuziek was ook nieuw voor mij, per toeval ontdekten we dat je met een mes en magneetjes een boot kan maken. Showen in oma's nachtjapon, struikelen met oma's grote schoenen, tien keer hetzelfde filmpje zien, samen schateren, ruzie maken en daarna heel lief zijn voor elkaar, op het aanrecht kruipen naar de koekenkast, met een benepen stemmetje 'help' roepen als je er niet af kan en met een bange blik peilen of oma boos is, ... je kan het niet bedenken of het is gebeurd en neen, oma wordt nooit boos, of toch niet érg boos. Oma weet dat ze terug naar mama en papa gaan... Ze worden alle twee ook al behoorlijk mondig wat soms een beetje discussie uitlokte.Voor we naar mama en papa terugkeerden nog bootjes gemaakt die we in het bad lieten varen want op de beek ging nu niet. Alles werd vastgelegd op de gevoelige plaat door onze persoonlijke fotograaf opa. Zoals ik zei : leuk maar vermooeeiiend ! Maar ik heb wel iets bijgeleerd:
Gelukkig maar, want deze houdt mij toch bezig!!!! Ik keer heb het over een echte droom waar je onderbewuste vrijuit zijn gang kan gaan, waar nog onontdekte hersenkronkels je parten spelen en je met de vraag achter laten: " Wat heeft dat allemaal te betekenen?" Hier gaan we dan...
Ik droomde dat ik hoog boven de wolken uit zweefde en ik zag de donkere en duistere wereld van steden en straten die onder mijn voeten verdween. Vogels kwamen me begroeten alsof ze al eeuwen mijn vrienden waren. De warme stralen van de zon omhelsden me. Ik werd van kop tot teen overmeesterd door een rilling van genot. De lichte bries door mijn haren was net niet koud en toch ook niet warm maar bracht een geur mee van bloemen en bomen die onlangs tot leven werden gebracht. Ik streek neer op een grasveld ergens op een heuvel met een boom in het midden. Het was een boom die schaduw gaf terwijl de wind speelde met het gras, de bloemen en de bladeren. Ik kreeg een gevoel van heimwee, heimwee naar een hete zomer die al lang voorbij en vergeten was. Plots zag ik een schaduw. Nieuwsgierig stapte ik ernaar toe. Elke stap die ik nam leek een eeuwigheid in beslag te nemen, elke seconde leek even lang als elk uur van de dag. De eerste stap in de schaduw was echter fataal, een enorme kracht zoog me doorheen de grote sombere plek weg van de boom, verbannen van het zonlicht. Ik voelde me plots vederlicht en toch ook loodzwaar, als een baksteen die oneindig groot is en aangetrokken wordt door een zwaartekracht tien maal sterker dan die van onze aarde. Dan werd ik wakker met mijn ogen wijd open en met dat loodzware gevoel dat langzaam wegebde. Ik weet het...het was maar een droom... maar toch...een droom die blijft nazinderen...
Straks piepen ze er weer door .. de sneeuwklokjes, één van de eerste bloempjes van het jaar. Weet jij hoe ze zijn ontstaan? Wel, ik zal je het jou verklappen. We hebben het te danken aan Eva, ja die van die appel ...
Toen Adam en Eva , na de appelorgie, hun boeltje mochten pakken in de tuin van Eden was dat echt geen lachertje! Eens de poort van de goddelijke tuin achter hun rug in het hangslot viel, belandden de twee stakkers midden in de barre winter. Ze kwamen maar moeizaam vooruit. Da's zeker, hij wilde geen kruiden eten en zij deed te weinig aan sport! Ze zochten zich een weg in de winterse duisternis tot Eva na een tijdje doodmoe op de grond viel. Ze werd ontzettend depressief bij de gedachte dat haar leven vanaf nu zo verschrikkelijk treurig en net zo koud als de winter zou verlopen. Ze zag het echt niet meer zitten. Gelukkig bestonden er toen nog Engelen die dan telkens op barre momenten uit de hemel neerploften. Eén Engel probeerde Eva te overtuigen dat er ook nog andere en betere jaargetijden waren. Eva, die geen tweede keer wilde poseren voor goedgelovig en gemakkelijk te verleiden wicht, geloofde deze keer dit opbeurend bericht niet zomaar. De Engel ving dan maar enkele sneeuwvlokjes op, ademde ertegen en op slag veranderden de sneeuwvlokjes in bloemknoppen. Op het moment dat de bloemknoppen de bodem raakten, werden het sneeuwklokjes. Eva zag het van pure consternatie weer een beetje zitten en ging verder op de harde en meedogenloze levensweg samen met haar gezel. Vandaar dat het sneeuwklokje symbool staat voor " opnieuw ontwaken en intens leven na een lange, treurige winter"! Het is de bloem van de hoop en waar hoop is, is leven.
Maar toch even die bedenking: We hebben toch brute pech gehad met Adam en Eva, moesten ze Chinezen geweest zijn dan hadden we nog steeds in het Paradijs gewoond. Waarom, vraag je? Omdat ze dan die slang zouden opgegeten hebben in plaats van die stomme appel!!
Een handelsvertegenwoordiger, doodmoe, komt aan in een kleine gemeente waar er maar één hotelletje is en tot overmaat van ramp zijn alle kamers bezet. Hij bemerkt de baas: " Leg mij te slapen, het is eender waar, maar ik moet absoluut uitrusten." " Wel, " zegt de hotelier," ik heb hier een tweepersoonskamer waar er maar één bed beslapen is. Als je met die meneer tot een akkoord komt om de kamer en de prijs te delen, is het voor mij goed. Maar, ik waarschuw je, die man snurkt geweldig. Het is zelfs zo erg dat alle gasten 's morgens hun beklag doen." "Maakt niets uit;" zegt de vertegenwoordiger, " ik ben veel te moe." De twee mannen komen tot een akkoord en nemen het avondmaal aan dezelfde tafel. 's Morgens komt de handelsvertegenwoordiger als eerste de trap af om naar het ontbijtzaaltje te gaan. Vrolijk fluitend en goedgemutst groet hij de hotelbaas. " Zozo," zegt die," zo opgewekt? Heb je goed geslapen? Heeft hij niet gesnurkt?" " Helemaal niet," zegt de vertegenwoordiger, "geen moment." " Hoe is dat in godsnaam mogelijk," vraagt de hotelbaas. " Heel eenvoudig," zegt de vertegenwoordiger," Ik kwam een beetje later dan hem de kamer binnen. Hij lag al op zijn bed. Ik heb hem een kus gegeven op zijn achterwerk en gezegd: " Goede nacht schoonheid" en die kerel heeft de hele nacht rechtop in zijn bed gezeten om me in de gaten te houden."!!
Als kind was dat gat-in-een-plank- toilet een doorn in mijn jeugdig oog, maar het ding dat zich tegen de zijmuur van het huis bevond dat vond ik haast nog walgelijker! Het betrof het pissijntje voor de mannen. Het bevond zich volledig in de buitenlucht en ernaast tierde een enorme vlierbessenstruik. Als kind was ik er heilig van overtuigd dat de vieze geur die er hing van die plant afkomstig was. Op een goede dag besloot ik de wereld van dat stinkbosje te ontdoen. Terwijl ons ma druk bezig was, ging ik naar de keukenschuif, nam het grote broodmes eruit en trok de tuin in en begon aan mijn zware taak. Niemand bleek me in de gaten te hebben dus kon ik rustig verder werken. Hoewel de struik meer dan twee keer zo hoog was als ik, had ik die na een uurtje gedecimeerd. Het enige wat overschoot was een hoop stokjes en takjes en een bot broodmes!! Ons ma was blijkbaar toch wat wantrouwig geworden, want ze was het niet gewoon dat ik zo lang stil bleef als ik alleen moest spelen en omdat ik al een tijdje niets van mij liet horen, kwam ze eens zien! De laatste plek waar ze ging zoeken was natuurlijk dat door mij zo gehate hoekje. Opeens kwam ze de hoek om, stond stokstijf stil, niet goed wetend of ze me eerst dat mes moest afpakken een pak voor de broek geven of de onoverzichtelijke schade opnemen. En ik stond daar - heel fier en trots op mijn werk - tussen die berg stinkbosjes-resten. Maar wat heb je nu toch met die arme struik gedaan??? Kind toch, gij die zoveel van planten en dieren houdt? Hoe heb je nu in 's hemels naam zon vernieling kunnen aanrichten?! Die struik stonk"., legde ik haar uit. " Je zegt toch ook altijd dat dat hier zo vies ruikt? Awel, ik heb die struik kapot gemaakt en ge ziet, het ruikt hier toch al veel beter hé ma?! (Ah ja, dat rook daar nu naar frisgroene fijngehakte vlierbesstruik!) Maar N. toch, die reuk kwam helemaal niet van die plant, die komt van dat pissijntje, waar de mannen pipi in komen doen! De verslagenheid en beteutering moeten in mijn ogen te lezen zijn geweest want ik kreeg zelfs geen ruzie omdat ik daar met dat groot mes in mijn handen stond. Gelukkig groeien vlierbessenstruiken heel snel. Maar spijtig genoeg niet snel genoeg om te kunnen vermijden dat ik s avonds mijn misdaad aan mijn pa moest opbiechten die dan ook nog eens het broodmes terug scherp moest zetten!! Tja, de mannen hun beschutting aan hun pissijntje was ineens helemaal verdwenen en ze stonden daar vanaf dan een hele tijd open en bloot
Ik had wel meer drukke bezigheden in onze tuin. Zo ging ik eens op een zomerse dag in mijn eentje picknicken in de tuin. Ik nam ongezien de mayonaise-pot ( zelfgemaakte, was heel lekker) uit de kelder en toog ermee naar het bedje waar mijn grootvader zijn veldsla groeide. Ik plofte me midden tussen de plantjes neer, prutste de pot open, plukte de blaadjes en sopte die lekker in de mayonaise. Sla heeft me nooit meer zo goed gesmaakt als toen! Toen mijn buikje gevuld was, deed ik mijn pot weer dicht, stevende op de keuken af en zette de pot netjes terug op zijn plaats. Bij het avondmaal kwam die pot dan weer op tafel te staan En o ramp, die zat nog vol aarde en blaadjes omdat ik t tijdens " t soppen al eens iets per ongeluk in die pot had laten vallen en dat er niet meer uitgevist kreeg Mijn ma sloeg van ontzetting even rood uit als de radijzen uit onze hof en ik lachte zeker even groen zoals de vettige slablaadjes onder in die pot
Hoe ik daar nu bijkom? Zaterdag waren we op bezoek bij mijn broer die 17 jaar jonger is en we haalden samen herinneringen op uit onze kindertijd. Hij kon maar niet geloven dat er zoveel verschillen waren tussen onze kindertijd....Maar ja, hij is niet alleen een generatie jonger maar was dan ook nog eens het " kakkenestje" . Het werd een hilarische avond waarop schoonzus op het einde vroeg waarom ik nog nooit eens alles opgeschreven heb??? Misschien moet ik dat wel eens doen....alleen moeten de kleinkinderen dat echt allemaal weten.?
Nu ze bij Inbev terug aan het werk zijn, zullen velen blij zijn dat het bier weer volop kan vloeien....
Onze Stella die in de fleskes zit, geheiligd is Uw smaak, Uw walm kome,
Uw alcohol beïnvloede,
uit een glas of uit het flesje.
Geef ons heden ons dagelijks bier,
en vergeef ons onze zatheid, gelijk onze vrouwen doen
en leidt ons niet tot een delirium, maar verlos ons van de kater. AAAMEN!
Je kent ze wel die stickers achter op auto's "baby aan boord", of nog beter: "Lisa/Stef/Luna on board". Wat voor een boodschap de ouders hiermee willen meegeven, is mij een raadsel. "Alsjeblieft, rijdt voorzichtig, want mijn kleine pruts zit op de achterbank?" Of is het eerder een waarschuwing in de aard van... "Ik ben af en toe afgeleid door het "gebleit" van mijne kleine, dus vergeef me als ik plots van mijn rechte lijn afwijk." In ieder geval, de omgekeerde redenering- Ik rijd voorzichtig, want mijn baby zit vanachter - lijkt niet altijd te kloppen.
Neem nu de papa van "Nico". Gisteren op de E 313 haalde die de meest idiote toeren uit. En dat om uiteindelijk slechts 20 meter voor mij het knooppunt met de E17 te bereiken. Ik kan nu al zeggen: Nico zijn papa is een idioot die denkt dat iedereen voor hem opzij gaat. Gelukkig zat er gisteren geen peuter op de achterbank. Want wat voor een slecht voorbeeld zou zijn pa hem hebben gegeven!!
Geniet van jullie zaterdag mensen, doe ik ook
al probeerde gisteren enen met teveel hormonen in zijn lijf me met een bijna " déja vue" op te zadelen...
Ik las bij Loewiesa dat ze na het overlijden van haar ma de linnenkast van haar dierbare aan het inspecteren was en spontaan kwam ik terug bij het overlijden van ons ma nov 2008. Al zo lang, denken jullie misschien, maar voor mij helemaal niet omdat het definitieve afscheid er nog steeds niet is. Naast alle emoties die bij het ontvallen van een dierbare naar boven komen, moet men zich ook nog eens bezig houden met aardse zaken zoals het opruimen van het huis.
Ik vermoed dat dit soort ontruimingen emotioneel zijn en een zeer zware fysieke druk en psychische stress kunnen veroorzaken, je hoofd staat er niet naar, maar het huis moet leeg. Bij het leegmaken van een huis bots je op massa's herinneringen. Alles wat voor de dierbare waardevol was, komt je helder voor de geest, wat zij bewaarde omdat zij er belang aan hechtte, de foto's, reisherinneringen, je kan je niet voorstellen wat een moeder allemaal bewaart voor het geval zij het kan recycleren of omvormen .Een huis en zijn inboedel herinneren aan het warme nest. Dat achterlaten is geen sinecure. Door omstandigheden heb ik niet kunnen ervaren wat het betekent afscheid nemen van dat warme nest en daardoor ook geen afscheid kunnen nemen van ma's linnenkast, haar meubelen en alles wat er in haar huis leefde en jaren zo eigen was aan haar en ik vermoed dat ik juist daardoor een stap gemist heb in het verwerken van het afscheidsproces. Verwerken is niet hetzelfde als vergeten, het is leren leven met het verlies. Loewiesa bracht mij door haar logje weer in het zo vertrouwde ouderlijke huis en ik dacht aan elk kleinood dat ik nog éénmaal had willen koesteren . Ik voelde bijna het fysische gemis van de aanraking van ma's kleren en de geur en warmte die ze uitstraalden en die ik nog zo graag eens had ervaren. Ik had die jas die ze zo mooi vond nog eens over mijn schouders willen hangen en de geur opsnuiven die bij ma hoorde. Eigenlijk was het de parfum die ma gebruikte, maar voor mij is dat hetzelfde want net zoals ik hield mijn mama zich aan één parfum. Ik had het hout van haar bed nog eens willen strelen en het donsdeken nog eens willen rechttrekken. Ik had nog even willen wegschommelen in haar vertrouwde schommelstoel. Ik had die oude waterketel nog een laatste keer willen horen fluiten, de mechanische klok nog éénmaal willen juistzetten. Ik had die sakkerse knop van haar afstandsbediening nog eens willen tarten zoals die zelf zo vaak met ons ma deed omdat ze bijna geen kracht meer had in haar vingers. Ik had die oude familiefoto's nog eens willen bekijken en daarbij wegdromen en terugdenken aan de verhalen die ze errond wist te vertellen. Ik had nog een laatste kopje koffie willen drinken nadat ik het gepruttel van het oude koffiezetapparaat nog eens in mij had opgenomen en op mijn vertrouwde plaats ma in gedachten willen zien zitten bij het raam en terug de stilte willen voelen die er in zo'n intiem moment tussen ons kon hangen. Ik had die oude trapdeur nog eens willen horen piepen en de kreunende trappen nog éénmaal willen opgaan. Dan had ik de ramen boven geopend en de heerlijke landelijke lucht nog eens gulzig opgesnoven terwijl ik ma in gedachten zag wijzen naar het huis dat er in de verte bijgekomen was of naar haar tuin die in bloei stond. Dan had ik nog een laatste keer haar bedtapijtjes uitgeschud en precies op de juiste plek teruggelegd. Ik had nog eens willen lachen bij de voorraad nieuwe handdoeken en washandjes die ze nog steeds bewaarde voor later ( ze was 88!), het venstertje van haar mazoutkachel nog eens willen reinigen omdat ze dat zelf niet meer kon. Ik had in de veranda de bloemen nog een laatste keer willen water geven omdat ze naar het einde toe te vaak vergat om dat te doen. Ik had haar koperen vazen nog éénmaal willen opboenen zoals vanouds of haar glasservies willen opblinken, de steile trap naar de kelder nog eens willen afdalen om dan te glimlachen bij de voorraad die ze daar bewaarde alsof er elke dag een oorlog kon uitbreken!! Ik heb geen woorden genoeg om te beschrijven wat ik nog had willen doen en hoeveel ik gemist heb door al die kleinigheden niet te kunnen doen omdat er nu enkel nog een leeg huis overblijft waaruit elk leven en gevoel en verbondenheid verdwenen is. Misschien - nee ik weet het zeker - is afscheid nemen van alle onbeduidende dingen die zo verbonden zijn met die dierbare heel lastig maar toch.. als je de kans heb, neem er je tijd voor, koester elk stukje als een pareltje. Laat het nog even door je handen gaan, laat de tranen vloeien bij elke herinnering die wordt opgeroepen of glimlach bij elke leuke anekdote dat het oproept, gooi het niet zomaar weg, ik wilde dat ik het had kunnen doen maar dat werd mij ontnomen en het doet nog elke dag pijn........!!
)
tegen de grond op de Zevensprong, zag de zon zakken in de zee en de treintjes in het klein stationnetje staan nog steeds netjes op een rij, tot slot waren we allemaal zo blij dat die neus van voren stond en niet op zij.
en ik lachte zeker even groen zoals de vettige slablaadjes onder in die pot
