Nu ze bij Inbev terug aan het werk zijn, zullen velen blij zijn dat het bier weer volop kan vloeien....
Onze Stella die in de fleskes zit, geheiligd is Uw smaak, Uw walm kome,
Uw alcohol beïnvloede,
uit een glas of uit het flesje.
Geef ons heden ons dagelijks bier,
en vergeef ons onze zatheid, gelijk onze vrouwen doen
en leidt ons niet tot een delirium, maar verlos ons van de kater. AAAMEN!
Je kent ze wel die stickers achter op auto's "baby aan boord", of nog beter: "Lisa/Stef/Luna on board". Wat voor een boodschap de ouders hiermee willen meegeven, is mij een raadsel. "Alsjeblieft, rijdt voorzichtig, want mijn kleine pruts zit op de achterbank?" Of is het eerder een waarschuwing in de aard van... "Ik ben af en toe afgeleid door het "gebleit" van mijne kleine, dus vergeef me als ik plots van mijn rechte lijn afwijk." In ieder geval, de omgekeerde redenering- Ik rijd voorzichtig, want mijn baby zit vanachter - lijkt niet altijd te kloppen.
Neem nu de papa van "Nico". Gisteren op de E 313 haalde die de meest idiote toeren uit. En dat om uiteindelijk slechts 20 meter voor mij het knooppunt met de E17 te bereiken. Ik kan nu al zeggen: Nico zijn papa is een idioot die denkt dat iedereen voor hem opzij gaat. Gelukkig zat er gisteren geen peuter op de achterbank. Want wat voor een slecht voorbeeld zou zijn pa hem hebben gegeven!!
Geniet van jullie zaterdag mensen, doe ik ook
al probeerde gisteren enen met teveel hormonen in zijn lijf me met een bijna " déja vue" op te zadelen...
Ik las bij Loewiesa dat ze na het overlijden van haar ma de linnenkast van haar dierbare aan het inspecteren was en spontaan kwam ik terug bij het overlijden van ons ma nov 2008. Al zo lang, denken jullie misschien, maar voor mij helemaal niet omdat het definitieve afscheid er nog steeds niet is. Naast alle emoties die bij het ontvallen van een dierbare naar boven komen, moet men zich ook nog eens bezig houden met aardse zaken zoals het opruimen van het huis.
Ik vermoed dat dit soort ontruimingen emotioneel zijn en een zeer zware fysieke druk en psychische stress kunnen veroorzaken, je hoofd staat er niet naar, maar het huis moet leeg. Bij het leegmaken van een huis bots je op massa's herinneringen. Alles wat voor de dierbare waardevol was, komt je helder voor de geest, wat zij bewaarde omdat zij er belang aan hechtte, de foto's, reisherinneringen, je kan je niet voorstellen wat een moeder allemaal bewaart voor het geval zij het kan recycleren of omvormen .Een huis en zijn inboedel herinneren aan het warme nest. Dat achterlaten is geen sinecure. Door omstandigheden heb ik niet kunnen ervaren wat het betekent afscheid nemen van dat warme nest en daardoor ook geen afscheid kunnen nemen van ma's linnenkast, haar meubelen en alles wat er in haar huis leefde en jaren zo eigen was aan haar en ik vermoed dat ik juist daardoor een stap gemist heb in het verwerken van het afscheidsproces. Verwerken is niet hetzelfde als vergeten, het is leren leven met het verlies. Loewiesa bracht mij door haar logje weer in het zo vertrouwde ouderlijke huis en ik dacht aan elk kleinood dat ik nog éénmaal had willen koesteren . Ik voelde bijna het fysische gemis van de aanraking van ma's kleren en de geur en warmte die ze uitstraalden en die ik nog zo graag eens had ervaren. Ik had die jas die ze zo mooi vond nog eens over mijn schouders willen hangen en de geur opsnuiven die bij ma hoorde. Eigenlijk was het de parfum die ma gebruikte, maar voor mij is dat hetzelfde want net zoals ik hield mijn mama zich aan één parfum. Ik had het hout van haar bed nog eens willen strelen en het donsdeken nog eens willen rechttrekken. Ik had nog even willen wegschommelen in haar vertrouwde schommelstoel. Ik had die oude waterketel nog een laatste keer willen horen fluiten, de mechanische klok nog éénmaal willen juistzetten. Ik had die sakkerse knop van haar afstandsbediening nog eens willen tarten zoals die zelf zo vaak met ons ma deed omdat ze bijna geen kracht meer had in haar vingers. Ik had die oude familiefoto's nog eens willen bekijken en daarbij wegdromen en terugdenken aan de verhalen die ze errond wist te vertellen. Ik had nog een laatste kopje koffie willen drinken nadat ik het gepruttel van het oude koffiezetapparaat nog eens in mij had opgenomen en op mijn vertrouwde plaats ma in gedachten willen zien zitten bij het raam en terug de stilte willen voelen die er in zo'n intiem moment tussen ons kon hangen. Ik had die oude trapdeur nog eens willen horen piepen en de kreunende trappen nog éénmaal willen opgaan. Dan had ik de ramen boven geopend en de heerlijke landelijke lucht nog eens gulzig opgesnoven terwijl ik ma in gedachten zag wijzen naar het huis dat er in de verte bijgekomen was of naar haar tuin die in bloei stond. Dan had ik nog een laatste keer haar bedtapijtjes uitgeschud en precies op de juiste plek teruggelegd. Ik had nog eens willen lachen bij de voorraad nieuwe handdoeken en washandjes die ze nog steeds bewaarde voor later ( ze was 88!), het venstertje van haar mazoutkachel nog eens willen reinigen omdat ze dat zelf niet meer kon. Ik had in de veranda de bloemen nog een laatste keer willen water geven omdat ze naar het einde toe te vaak vergat om dat te doen. Ik had haar koperen vazen nog éénmaal willen opboenen zoals vanouds of haar glasservies willen opblinken, de steile trap naar de kelder nog eens willen afdalen om dan te glimlachen bij de voorraad die ze daar bewaarde alsof er elke dag een oorlog kon uitbreken!! Ik heb geen woorden genoeg om te beschrijven wat ik nog had willen doen en hoeveel ik gemist heb door al die kleinigheden niet te kunnen doen omdat er nu enkel nog een leeg huis overblijft waaruit elk leven en gevoel en verbondenheid verdwenen is. Misschien - nee ik weet het zeker - is afscheid nemen van alle onbeduidende dingen die zo verbonden zijn met die dierbare heel lastig maar toch.. als je de kans heb, neem er je tijd voor, koester elk stukje als een pareltje. Laat het nog even door je handen gaan, laat de tranen vloeien bij elke herinnering die wordt opgeroepen of glimlach bij elke leuke anekdote dat het oproept, gooi het niet zomaar weg, ik wilde dat ik het had kunnen doen maar dat werd mij ontnomen en het doet nog elke dag pijn........!!
Als je een trouwe bezoeker bent bij Bojako dan weet je stilaan dat ze voor het suizen in haar oren van het kastje naar de muur gesleurd wordt en ze nog geen oplossing heeft. En als er geen oorzaak gevonden wordt dan zal het wel onder de noemer " zenuwen" geklasseerd worden zeker? Ik geef toe dat sommige kwaaltjes of ongemakken daar inderdaad hun oorsprong vinden maar het werkt wel frustrerend voor de persoon in kwestie als je dat als diagnose krijgt.
Hier zit ik zowat in hetzelfde schuitje al is het niet voor oorsuizingen. Na mijn galoperatie in oktober en alles wat daarna volgde, kreeg ik behoorlijk wat last van een prikkelende mond, tong, lippen en in het ergste geval een uitstraling naar de neus. Ik heb steeds het gevoel alsof ik in een behoorlijk pikante peper gebeten heb!! Medicatie verandert niets aan de prikkeling en soms word ik er behoorlijk " kittelorig" van. Om uit te sluiten dat het iets met de ingreep te maken had, werd ergens in dec nogmaals een gastroscopie gedaan. Blijkt dat ik wel reflux heb van de gal in maag en slokdarm maar dat dit niet de oorzaak is van het mondongemak. Nog maar eens andere medicatie en een mondcultuur laten maken. Alles was ok, geen bacterie of virus of schimmel...Mondje is clean. Dan maar naar een stomatoloog. Deze week was het zo ver.. Eén minuut kijken in mijn mond volstond voor die arts om te vertellen dat er niets tegen te doen is, dat het bij vrouwen boven de 50 nog voorkomt door hormonale veranderingen. Ik vertelde hem dat ik die periode al lang achter de rug heb.. "Ja, het kan ook een storing zijn in het centraal zenuwstelsel ..." Ik voelde al nattigheid..Maar dit werd direct gevolgd door de vaststelling dat ook daartegen weinig te doen is. Als de prikkeling te erg wordt dan kan ik wel medicatie nemen die dan inwerkt op dat "besturingssysteem" in mijn koppeke maar... die zou mij ook wat "plat" leggen en mijn temperament wat kunnen veranderen!!! NO WAY, was mijn spontane reactie en ik moest er niet lang over nadenken! Ik leef nu al bijna 65 jaar met mezelf en we hebben een goed compromis gevonden mijn innerlijke en mijn uiterlijke ik en daar zou men nu aan beginnen sleutelen??? Dan nog liever die prikkeling. Als de nood te groot is dan zal ik wel mijn " gal spuwen" op mijn blog , sorry mensen. Met die nattigheid bedoel ik maar dat tegenwoordig elk ongemak waarvoor geen directe uitleg is blijkbaar teruggevoerd wordt naar " zenuwen, stress...".Alsof onze ouders geen druk kenden..alleen over het woord " stress" werd niet "gelamenteerd" , het bestond gewoon niet....Waarmee ik wil zeggen dat fysische ongemakken soms minder onder de loep genomen worden als ze onder de noemer stress kunnen geplaatst worden. Dit is de indruk die ik heb na dit laatste onderzoek, stress kan hier misschien een rol spelen maar ik ben er haast zeker van dat er ook een fysische verklaring is maar ja , wie ben ik om een stomatoloog tegen te spreken!! Natuurlijk wordt algemeen aangenomen dat ik stilaan tot de categorie mensen zou moeten behoren die geen last meer "mogen " hebben van stress of zenuwen want ik heb geen kinderen meer die de boel op zijn kop zetten , geen jobstress, geen huiselijke problemen... Dus "moet" ik toch in alle kalmte van " peis en vrede" kunnen genieten al was vorig jaar nu niet bepaald een topjaar hier... in het perspectief van die laatste vaststelling zou hij misschien een beetje gelijk kunnen hebben...!? Ik hoopte dat 2010 wat verandering zou brengen maar qua gezondheid moeten we hier nog een paar obstakels wegwerken en wat al anderhalf jaar hangende is, sleuren we natuurlijk ook nog mee.!! Ik zal die wijze stomatoloog maar het voordeel van de twijfel geven zeker en hopen dat die prikkeling vertrekt zoals ze gekomen is... "Wij stervelingen" moeten toch op de één of andere manier onze hemel verdienen, niet? Dus lieve Bojako, als ze jouw suizen straks ook onder de noemer "zenuwen en stress" klasseren dan kunnen we misschien een clubje opstarten " de Prikkelende Suizelaar " of zoiets.... ik ben zeker dat we niet lang een duoclubje blijven!!
Vorig jaar nam ik jullie elke maand mee om naar de sterren te kijken, die schitterende formaties ergens in onze mysterieuze kosmos. Dit jaar wil ik even stilstaan bij het sterrenbeeld van elke maand en de eigenschappen die eraan toegedicht worden. Ik stelde vast dat de data van de dierenriemtekens niet altijd gelijk zijn. De verklaring ligt in het feit dat de ene keer de exacte datum gebruikt wordt, terwijl in een ander geval de gebruikelijke gemiddelde datum wordt gebezigd. Aangezien ons zonnejaar niet precies 365 dagen, maar in feite een kwart dag meer telt en deze kwart dag door het schrikkeljaar wordt gecorrigeerd, doen zich bepaalde verschuivingen voor. Alle onnauwkeurigheden zijn dus een gevolg van het feit dat met gemiddelde data moest worden gewerkt. Ik heb mij gebaseerd op de data aangegeven op mijn scheurkalender De druivelaar.
Waterman 20/01--17/02
Een waterman wou eens gaan lopen hij liep tot in de tropen het was er nog droog dat hoeft geen betoog want de regen valt er soms met hopen.
De Latijnse naam van het sterrenbeeld Waterman is Aquarius. De zelfbewuste Waterman is als een kind dat alles wil uitproberen. Hij is een sterk individu: vrij van geest en altijd op zoek naar nieuwe zaken en denkbeelden. Vastgeroeste denkwijzen en patronen boezemen hem afkeer in. Hij keert zich af van mensen die hem proberen in te tomen of ideeën op te leggen: hij wil zijn eigen weg kiezen. Hij staat niet alleen open voor nieuwigheden, hij is ook standvastig. Een éénmaal genomen besluit zal hij niet zomaar over boord zetten. Hij kan dan ook wel eens het verwijt krijgen dat hij "koppig" is. Als hij zich in een team bevindt, streeft hij ernaar te doen wat voor iedereen het beste is, met inachtneming van zijn eigen behoeften. Op het moment dat het groepsbelang in strijd is met zijn eigen behoeften kan dit problemen opleveren. Hij zal er echter altijd naar streven dat ieder zijn deel krijgt. Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor de vrouwelijke Waterman.
Verrassend hoe goed kinderen soms met taal omspringen. Gevonden in het boekje van een leraar 2ASO Persoonlijk vind ik sommige zinnen pareltjes!! Daar kan ik nu echt van genieten zeker als ik weet dat ze van kinderen komen. Misschien genieten jullie mee?
Dit was de taak
Maak zelf verpersoonlijkingen of personificaties met namen van voorwerpen, planten of dieren, voeg er een werkwoord aan toe dat uitdrukt wat je graag doet en maak er een volledige zin mee. Zie hier wat sommigen ervan maakten.
Het flatgebouw speelde samen met alle wolkenkrabbers een spelletje hoogspringen. De schoen schrok zich dood en slikte zijn tong in. De auto lachte zich te pletter. De boom snookert de appelen naar beneden. Het wiskundeboek lachte zich een breuk. De stoel speelt de tafel van het kastje naar de muur. De boom lachte zich rot. De wolk bulderde van het lachen. De bordenwisser blies een wolk van wit stof om zich heen. De ajuin weende tranen. De passer kon zijn draai niet vinden. De banaan lachte zich krom. De tak lachte zich kreupel. De ritssluiting was aan het turnen: Open dicht, open dicht! De boom kreeg een mot tegen zijn appel. Het krijtje dirigeerde alle woorden op het bord. De wolk huilde pijpenstelen.
De volgende opgave was : Maak zelf een originele vergelijking Hier enkele geslaagde voorbeelden:...
De vleugel van een vlieg is als een blad, want de bloedvaten lijken op nerven. De vleugel van een vlieg is een mozaïek, want ze bestaan allebei uit vele vakjes met verschillende kleuren. Mijn vader is als superman, want hij heeft mij gemaakt. De zee is als ware liefde, de bodem is even onpeilbaar. Een archief is als mijn kamer, want je vindt er niets in terug. Een pen is een ballerina, want ze danst over het papier. De leraar is als een leeuw in de zoo: veel lawaai zonder resultaat. De zee is als een pintje bier: fris, rustgevend en met veel schuim erop. De leraar wiskunde is als een staartdeling, want die zou ik ook graag wegcijferen. Een moeder is als een orkaan, als je iets mispeutert dan kan het ook hard waaien. De school is als een bed: je slaapt erin en je wordt wakker als de bel gaat.
Der zijn geen honden en katten meer zoals vroeger. Tot die conclusie kwam ik toen ik gisteren voorbij een dierenwinkel kwam en las: Aquariums vissen en knaagdieren alles voor honden en katten. Bij zoiets kreeg ik onmiddellijk een black out ... Daarom enkel dit:
Altijd gedacht dat ik er nog goed uitzag voor mijn leeftijd al heb ik 's morgens soms walletjes onder de ogen maar na wat getover is er niemand die daar weet van heeft. En ja, er verschijnen al wat rimpeltjes maar dat zijn lachrimpels, echt !! En sst , ook mijn eerste grijze haren zijn al een tijdje een feit maar die zitten lekker verstopt onder een kleuring. Dus, wat zou het? We zijn echt nog heel wat waard en weet je waarom?
We hebben zilver in onze haren, goud in onze tanden, gas in onze darmen, stenen in onze nieren, lood in onze schoenen, en kalk aan onze nagels. Titaan in onze heupen en plastiek in onze knieën.
Vol met medicijnen lijken we wel goudmijnen. Een mens met zoveel mineralen Zal het jaar 3000 wel halen. Daarom gaan we fier door het leven, nemen kritiek op als een spons. Want door bovengenoemde rijkdom Drijft de economie op ONS
"Dag verse vis" las ik onlangs bij de visboer. Vriendelijke man, die visboer, om zo zijn koopwaar te groeten. Maar de beestjes zijn toch evengoed dood als hij ze verkoopt!!
Vandaag een beetje een moeilijke dag door omstandigheden en dan kruip ik meestal in mezelf om wat na te denken en om niet stil te staan bij wat er soms gebeurt ....
Sommige mensen worden heel snel volwassen, anderen doen er iets langer over, nog anderen hebben een heleboel dingen en gebeurtenissen nodig voor ze zover zijn en uiteindelijk zijn er diegenen die het nooit worden! Zelf heb ik er ook een tijd over gedaan om te staan waar ik nu sta en het kan nog altijd beter. Je werkt eraan tot je laatste adem tenzij jouw bewust denken je te vroeg ontnomen wordt . Als iemand mij nu kwetst dan probeer ik te denken:" Ach, die zijn mij gewoon niet waard", maar toch doet het pijn. Je verstand weet goed genoeg wat je moet doen, maar je emoties volgen je daarin niet altijd. En soms, heel soms, heb je de kracht niet om te denken zoals je zou moeten denken en dan laat je alles gaan, reageer je zoals je eigenlijk niet zou moeten reageren. Misschien daardoor wordt het allemaal zo moeilijk en dan nemen de emoties het weer over van het verstand. Een mens reageert vaak heel emotioneel, gevoelsmatig ..hoewel je ergens, onderbewust, weet dat je beter praat, er misschien beter een nachtje over slaapt maar toch doen we dat meestal niet. Zo groeit het besef dat je leert uit alles wat je meemaakt en daar uiteindelijk een les uit trekt. Wat je in je leven ook meemaakt, het zal nooit zwaarder zijn dan wat je aankan, al lijkt dat op bepaalde momenten niet zo. Door alles wat je in het leven meemaakt, word je uiteindelijk wie je bent en vaak kom je er sterker uit. Misschien denk jij daar anders over, maar tot die conclusie ben ik uiteindelijk gekomen ... Ik heb de laatste dagen heel dikwijls naar buiten gekeken naar een ongerept, zuiver landschap, maagdelijk blank en zo simpel mooi en voelde dan een rust over mij komen. Eigenlijk zouden we eens wat meer naar de natuur moeten terugkeren, eens wat meer rust en stilte inlassen en gewoon ontspannen... Maar ja, daar hebben we geen tijd voor, klinkt meestal het antwoord. Voor alles is er tijd als we die maar creëren en dan leren we weer van veel kleine dingen te genieten als we het gewoon maar willen....
Sneeuw dwarrelt als blinkende ijskristallen doorheen de koude ochtendlucht en strijkt dan pas na lange tijd neer op een kille ondergrond... Toen ik vanmorgen opstond hoorde ik overal het woord sneeuw "vallen" en gevaarlijke wegen, opgehoopte sneeuw en strooidiensten. ..... Een sneeuwlandschap geeft een enorm verschil aan het gevoel dat het uitstraalt als je naar buiten kijkt, erdoor wandelt of rijdt of er gewoon over vertelt. Een grijs wolkentapijt lijkt al héél wat "zonniger" als er een wit landschap onder ligt. Ik denk dat er dit jaar veel foto's genomen worden van de winter. Maar die sneeuw en de koude zorgen niet alleen voor mooie taferelen maar ook voor sporen in de natuur ...En dat roept dan weer andere gedachten op...
Ik kijk naar een witte en stille wereld en word langzaam stil en wit
Ik kijk naar de sporen in de sneeuw voetsporen, dierensporen of sporen van een slee
en ik voel hoe in mijn hart en ziel alles wat tot vandaag in mijn leven gebeurde ook sporen achterliet wit en stil.
We waren weer eens samen met enkele blogvrienden en de gemakken en luxe van een GSM kwamen terloops ter sprake. Daar wil ik even bij stilstaan.
Dat men zich een gsm aanschaft in deze tijd lijkt de normaalste zaak van de wereld te zijn, zonder ben je gehandicapt. Je moet bereikbaar zijn, want men heeft je nodig, tof hé! Ook veel kinderen bezitten al volop een GSM, voor hun veiligheid zegt men dan, maar dat het zo een vaart zou lopen had niemand kunnen denken. Zeg nu eerlijk, als ik dat jonge volkje zie smsen die vingers vliegen over dat toetsenbord, ze moeten er zelfs niet eens naar kijken, dan lopen wij toch hopeloos achter. Ze hebben een eigen taaltje, alles aaneengeschreven, 'kweenieoenecoole'. (ik weet niet hoe een toffe gast, is dat vrij vertaald).
c u staat voor ik zie je wel...om een voorbeeld te geven. Ze staan op alle mogelijke hoeken en kanten te bellen en moeten de straten niet afdweilen om iemand te zien. Nu klappen ze hun mobieltje open en warzijdegijkanikaazien? Zo simpel is het nu.
Het is precies of zonder dat ding de wereld stilstaat. Stel je voor, je auto heeft een platte voorband op de E17 . Je zet je op de pechstrook en echt waar je durft niet uit te stappen want de vrachtwagens donderden een halve meter van je af. Je durft de deur niet opendoen om naar dat telefoonpaaltje op zoek te gaan. Je wacht dan maar het goede moment af, rap uit de auto, achter de vangrails en dan het mobieltje. Mijnheer, ik sta op die plaats, kunt U mijn band komen vervangen aub? 20 minuten later schept die man je auto op, sleept hem naar een veilige plaats en zegt: Als je die band langs de snelweg vervangt, is dat poging tot zelfmoord! Gelijk heeft hij! De mogelijkheden die er zijn met dat kleine ding in je handpalm zijn voor de meeste mensen grenzeloos. Voor de wat oudere mag het simpel zijn. Een aan- en afknop is meer dan genoeg. Nu zijn er reeds met fax, camera, zelfs GPS... waar eindigt het? Leve de vooruitgang, ik ben euh ... x jaar te vroeg geboren. Moest ik geweten hebben wat ik nu weet Och, eigenlijk.. baneethebvannietsspijt.
Zo stil en wit bevroren mijn adem stokt bij die winterse pracht. Mijn jas om mijn lijf
voelt als een warm huis. De vogels, zij lijken te zweven
op de koude stroom.
Sommigen gingen niet naar het zuiden ze delen de winter met ons. Mijn ogen zien, mijn hart voelt de stilte van dit schouwspel. Winter witter dan wit
stiller dan stil
mooier dan mooi.
Het is niet mijn bedoeling om hier de politieke toer op te gaan, daar zijn andere media voor maar ik wel even stilstaan bij een rubriekje dat ik gisteren las in de krant ( ik ben nog steeds een lezer, zie logje van 5/1)... Ik speel daarom even voor heraut:
KOM ERBIJ-- KOM ERBIJ EN HOOR
Waalse flitspalen werken niet...
In Wallonië staan slechts 7 flitspalen kriskras opgesteld langs de snelwegen van het gewest. Ze zijn netjes geïnstalleerd en gehomologeerd zoals het hoort, maar ze hebben tot nu toe nog geen enkele boete opgeleverd. De Waalse minister van Openbare werken B. Lutgen maakt zich daar niet druk om. Sterker hij wil dat alle 7 flitspalen langs de weg aangeduid worden met een waarschuwingsbord. Zolang dat niet gebeurd is, zullen de palen niet functioneren!! Eén camera in Herstal bij Luik, was wel actief maar is op vraag van de genoemde minister buiten dienst gesteld. Die waarschuwingsborden zijn nog in voorbereiding en wanneer ze klaar zullen zijn dat weet de minister nog niet. Ondertussen bevestigde de federale politie dat en nog niemand aangeduid is om de gegevens van die camera's te verwerken.
En de Walen die " sjeezen" voort....
Er zijn dus op meerder vlakken verschillen omtrent de " whereabouts" van de Vlamingen en Walen.. We zullen dus maar blijven verkondigen:
" Waar we gaan langs VLAAMSE wegen komt steeds de flitspalen tegen!!"
Iedereen zegt steeds :" Het lijkt wel of de herfsten en winters vroeger kouder waren". Ik volgde hen daar meestal in tot de speldenprikken en koude van de laatste dagen. Brrr... of kan deze oma niet meer zo tegen de koude?
Als kind hadden we niet de luxe van een centrale verwarming. Enkel de huiskamer werd verwarmd door een kolenstoof. Aan de achterzijde van ons huis boden de weilanden en de velden geen enkele isolatie. Ik deelde de kamer en het bed met mijn zus en in de winter gebeurde het meer dan eens dat ons geen blik op de buitenwereld gegund werd door de ijsbloemen die het raam volledig inpalmden.
Met onze nageltjes krabden we dan het ijs weg tot we de weiden en de velden met een wit tapijt bedekt weer konden bewonderen.
Bij erge koude werd samen met een extra deken - zo'n " sole mio" als jullie weten wat ik bedoel - ook nog eens een verwarmd strijkijzer - zo één dat op de kachel verwarmd werd - in handdoeken gewikkeld in ons bed gelegd.
.
Bij gebrek aan voldoende strijkijzers werd die functie later ook wel eens overgenomen door een warmwaterkruik. We kropen wat dichter bij elkaar en de koude bleef uit ons bedje! Als nu de nachten frisser worden staat de centrale verwarming aan, het extra deken is reeds lang vervangen door gezellige dons en indien nodig ..dan toch nog steeds wat dichter bijeen en...
zo slaap je ook als vanouds!
Herken je nog dat beeld? Soms echte kunstwerkjes....
Vreemd toch om telkens te moeten horen hoe slecht het gaat met de dagbladpers. Kranten en weekbladen sterven een langzame dood. Blijkbaar tuimelen de oplagecijfers al jarenlang van het ene dieptepunt naar het andere. Hoe zou dat komen, denk je dan zo bij jezelf? Nochtans blijkt dat een democratie niet kan zonder goed geïnformeerde burgers en op hun beurt kunnen die dan weer niet zonder kwaliteitsjournalistiek. Want de burgers hebben het recht te weten wat er speelt in en rond de wereld.
Daarom zat ik hier nog even door de krant van zaterdag te bladeren voor ze bij het oud papier belandde want ik vraag mij soms wel af of het echt wel de moeite loont om een krant in huis te halen. Zitten we echt te wachten op wat daarin te lezen staat? Maakt ons dat beter, gelukkiger , wijzer? Alleen al de titels van de vele rubrieken doen je de wenkbrouwen fronsen...
" Wie steekt mijn auto's keer op keer in brand?" vraagt zich een bouwaannemer uit Aalst af. " Ik werd net niet verkracht".. luidt de hoofding van een stukje over de pesterijen onder de para's... " Ouders van meisje dat stierf na duiveluitdrijving vrijgelaten..."je moet maar in het verkeerde nest belanden. " Zelfmoordenaar richt bloedbad aan bij CIA"...dus niet enkel in het Midden Oosten " Pakistaanse terrorist doodt 90 volleybalfans"...je kan beter op TV van je geliefde sport genieten. " Het dieptepunt is nog lang niet bereikt" volgens terreurexpert Claude Moniquet.. " Dolle schutter doodt vijf mensen" klinkt het incident in een winkelcentrum in Finland " Vijftiger overvalt twee bakkerijen in half uur"....zal grote honger gehad hebben zeker? " Nog nooit zoveel bedrijven failliet"...echt destimulans voor de anderen om door te zetten
Ik hou het voor bekeken. Moeten we zo het nieuwe jaar beginnen? Ik ga op zoek of er ook positief nieuws in de krant stond...
JAAAAA
"Welkom 2010, welkom baby's", want in de kraamafdeling van een ziekenhuis in Limburg werden vier nieuwjaarskinderen geboren. " Dit jaar rijden we elektrisch" .. in 2010 zullen de groene auto's doorbreken.. Ik bleef maar verder bladeren op zoek naar nog meer positief geluid maar moest daarvoor wel heel erg goed kijken en mij tevreden stellen met stukjes over - koken, - shoppen in de stad, - op zoek naar een nieuwe das ( is ook een heel belangrijke topic niet?), -welke pizza is écht van la mamma.. - de BV race met een zuinige gezinswagen, -12 tips om je tuin extra natuurlijk te maken ( hier bleef ik even hangen) -Woontips en notarissen en uiteindelijk - mijn breinbrekertjes (puzzels, sudoku en kruiswoordraadsels,... gelukkig).
Ik ben blij dat er ook nog een gedeelte sport bijzit hoewel..ook daar geraakt de mot erin met al die toestanden over doping en whereabouts en wild trappende voetballers... Op politiek vlak was het dit weekend kalm in onze krant . Nochtans las ik ergens quote: "Een land zonder goede kranten is een recept voor onwetende en bange burgers." Ben ik nu meerwetende en minder bang omdat ik dagelijks de krant lees, want is het wel een goede? Moeten we daarvoor onze bossen kappen en de natuur in het gedrang brengen?? Ach, wat helpt het geklaag van een enkeling... Het is als een stem in de woestijn... .. Dus zal ik maar mijn dagelijkse krant blijven lezen al voel ik het een beetje knagen... arme bomen
Bij Lipske kan je elke dag je grijze massa oefenen door het antwoord op haar vraag te zoeken...voor het oefenen van de rest moet je zelf zorgen....
Omdat ik door omstandigheden vorig jaar in september niet kon starten met de turnlessen, besloot ik om thuis wat te bewegen op muziek. Goed voor de botten en spieren. Ik deed zij stap zij, de handen omhoog, handen omlaag, dribbelen, een dansje in het touw, van alles om maar in beweging te zijn, anders roepen wij de toorn van de regering over ons af, want wij bewegen niet genoeg!!!!!! Lang heb ik het niet volgehouden en zodra het kon, heb ik mijn turnlessen weer opgepakt!!
Ik kan me, eerlijk gezegd, niet herinneren, dat mijn ma huppelde en sprong ten einde de ideale conditie te krijgen. Ze had het altijd zo druk dat ze wel voldoende beweging had. Maar goed, heden ten dage moeten we bewegen. Je hebt natuurlijk mensen, die de hele dag als een slappe patat in hun zetel hangen, maar de meesten doen boodschappen, rennen achter kleinkinderen aan, rommelen in de tuin of laten hondjes uit. Als kind dachten we er niet eens aan hoe belangrijk bewegen was, het kwam zo vanzelfsprekend. We stonden te hoelahoepen, touwtje te springen, te kaatsen met de ballen, met de diabolo te gooien (uitkijken dat die niet op je knikker landde), speelden verstoppertje, noem maar op.... Ik heb er zelfs even aan gedacht hoe het zou zijn mocht ik mijn oude schoolvriendinnen benaderen, om weer gezellig éen keer per maand terug te hoelahoepen of touwtje te springen of verstoppertje te spelen? Zou best leuk kunnen zijn en of we zouden bewegen en niet alleen onze body!! Alleen ben ik bang, dat er binnen de kortste keren van die " woehoewoehoewoehoe jongens" komen - je weet wel met van die witte pakjes aan - om ons, gehuld in dwangbuizen, naar een geheel politiek correct verbeteringsinstituut te brengen om ons daar ,volledig gesubsidieerd, onder leiding van één of andere "....oog" in het gareel te houden.
Ach, ik hou het maar bij mijn gewone dagdagelijkse bewegingen, mijn botten beginnen al te protesteren bij het idee "hoelahoepen". Zucht........ .
Maar de regering zegt dat we te weinig bewegen, dat daarom alle middelen goed zijn om die bewegingsarmoede aan de kaak te stellen. Dat het met de BMI van de modale burger slecht gesteld is. Ik ben niet van plan om een Odyssee te beginnen zoals de Gentenaar Stefan Engels die van plan is om in 2010 elke dag een marathon te lopen. Neen, ik zal het maar weer bij mijn turnlessen houden op maandag en mij volledig (?) inzetten om die extra kilootjes van de laatste dagen in de turnlessen eraf te krijgen intussen stiekem denkend aan die lekkere cake met een druppeltje amandel die nog niet helemaal op is...... ( ). Ik dacht nochtans dat ik geen plannen zou maken voor 2010 maar leven van dag op dag......
Vreemd..die behoefde van mensen om een jaarovergang in te " knallen ". Vuurwerk en champagnekurken, als het maar knalt !
Wij opteerden voor een zachte overgang van het ene moment in het andere. Wat zal het verschil zijn? Wat meer van hetzelfde ? Wat minder van hetzelfde ? Wat meer zachtheid, wat meer liefde, wat meer vriendschap, wat minder wanhoop, minder twijfel, meer daadkracht,
meer levensvreugde ?
Ik wens aan al mijn bezoekers een portie meeval en geluk op een bedje van warme aanvaarding en innerlijke rust met een nagerechtje van vreugde en onvervalst plezier !!
)
, sorry mensen. 
). 
